Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 4/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 30 września 2024 r., sygn. akt II K 19/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut z apelacji obrońcy oskarżonego

I. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść skarżonego wyroku, tj.:

1. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej - nie swobodnej - sprzecznej z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym oceny dowodu w postaci zeznań W. O. skutkującej uznaniem tego dowodu za wiarygodny jedynie w zakresie, w jakim na etapie postępowania przygotowawczego wskazał, że na nagraniu rozpoznał P. P. i M. B., co w ocenie Sądu jest zgodne z zeznaniami świadka M. B. i prowadzi do wniosku, że skoro świadek M. B. bez żadnych wątpliwości był w stanie rozpoznać siebie na nagraniu, to brak jest racjonalnie uzasadnionych okoliczności nakazujących przyjąć, że świadek W. O. nie był w stanie rozpoznać na tym samym nagraniu innego swojego pracownika, tj. P. P.,

podczas gdy:

- z zeznań W. O. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego w dn. 5 października 2023 r. wprost wynika, że dokonał On rozpoznania P. P. jako osoby na nagraniu poprzez wskazanie jego garderoby - koszulki i spodenek, co jednoznacznie wskazuje, że nie sposób uznać, że po spodenkach i koszulce możliwym jest identyfikacja tożsamości konkretnej osoby,

- rozpoznanie się na nagraniu przez świadka M. B. nie prowadzi do jednoznacznego wniosku, że okoliczność ta miałaby prowadzić do wniosku, że twierdzenia W. O. na etapie postępowania przygotowawczego w zakresie tego, że na nagraniu rozpoznał P. P. zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności w sytuacji w której świadek dokonał rozpoznania P. P. po koszulce i spodenkach, jak i w szczególności w zakresie jego zeznań z postępowania sądowego, w których wskazywał, że Ja nie dokonywałem rozpoznań w oparciu o nagrania, które okazano mi na policji, nie miałem 100 % pewności co do tożsamości osób, które występowały na tych nagraniach,

2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej - nie swobodnej - sprzecznej z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym oceny dowodu w postaci zeznań W. O. skutkującej uznaniem tego dowodu za niewiarygodny w tej części, w której podał On, że na odtworzonym mu nagraniu objętym plikiem o nazwie (...), nie jest w stanie rozpoznać żadnej z widocznych osób z imienia i nazwiska, podczas gdy wskazane przyczyny zmiany treści zeznań na etapie postępowania sądowego znajdują odzwierciedlenie w treści pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, albowiem świadkowie przesłuchiwani w niniejszej sprawie, w szczególności P. O., jak i A. W. potwierdzają w treści swoich zeznaniach fakt przestoju w ubojni, co z kolei prowadzi do wniosku, że obawa czyniona przez W. O. będąca powodem kształtu jego zeznań z postępowania przygotowawczego dot. konieczności wskazania tożsamości osób na nagraniu, a w sytuacji nie podania tożsamości skutków w postaci zamknięcia zakładu była uzasadniona, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że zeznania świadka W. O. w zakresie w jakim Sąd odmówił przyznania im waloru wiarygodności są spójne z pozostałym materiałem dowodowym, a zatem powinny zostać uznane za wiarygodne,

3. art. 410 k.p.k. poprzez wydanie przez Sąd a quo skarżonego wyroku nie w oparciu o całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie, tj. zeznań:

i. świadka S. P. (z dn. 15.03.2024 r.), z których wynika, że: Ja jednak na ten moment nie jestem pewna, czy oskarżony to ten pan, który znajduje się na wykonanym przez nas nagraniu, (...) Po chwili zastanowienia stwierdzam, że na pewno nie byłabym w stanie rozpoznać koloru oczów, głębokości oczodołów. Co do wielkości i kształtu nosa nie wiem, być może. Wydaje mi się, że nie mogłabym rozpoznać wielkości i kształtu ust,

ii. świadka A. O. (z dn. 22.04.2024 r.), z których wynika, że: Ja nikogo nie rozpoznałem, gdyż za daleko te zdjęcia były zrobione i nie było widać żadnej twarzy,

(...). świadka P. O. (z dn. 22.04.2024 r.), z których wynika, że:

- Brat W. zgłosił na policję osoby, które mogły być na nagraniach, ale my nie byliśmy pewni czy to na pewno te osoby, (...) My mówiliśmy Lekarzowi Weterynarii, że nie jesteśmy pewni tożsamości tych osób, ponieważ na nagraniu nie widać twarzy,

- zgodnie z moją wiedzą Lekarz Weterynarii uzależniał dalsze postępowanie od wskazania tożsamości tych osób,

iv. świadka A. B. (z dn. 19.07.2024 r.), z których wynika, że:

- Na nagraniu, które pan W. oglądał w Inspektoracie było nagranie z F. i tam były twarze zamazane i wtedy pan W. nikogo tam nie rozpoznał,

- Po zapoznaniu się z materiałem opublikowanym na profilu Stowarzyszenia (...) na F. w międzyczasie dostaliśmy również maila; były to godziny poranne. Wystąpiłam do Stowarzyszenia (...) o udostępnienie całości nagrań. Tego samego dnia również zostało wysłane zawiadomienie do Prokuratury. Działalność zakładu została wstrzymana

v. świadka C. C. (z dn. 19.07.2024 r.), z których wynika, że: Ja na tym nagraniu nikogo nie rozpoznaję,

vi. świadka A. W. (z dn. 19.07.2024 r.), z których wynika, że Gdy był przestój, to mnie nie interesowało dlaczego do niego doszło, ja po prostu siedziałem w domu,

podczas gdy z ww. zeznań wynika, że świadkowie nie rozpoznali na nagraniu video oskarżonego oraz, że w ubojni doszło do przestoju, co może potwierdzać, zeznania W. O. w zakresie jego obaw w sytuacji w której miałby złożyć zawiadomienie bez podania tożsamości osób - Sąd a quo był obowiązany do wzięcia powyższego pod uwagę;

4. art. 399 §1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez brak pouczenia oskarżonego P. P. oraz jego obrońcy adw. A. S. przed wydaniem skarżonego wyroku, o możliwości zmiany odpisu czynu, a następnie skazanie oskarżonego P. P. za czyn z art. 35 ust. la ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2022. Poz. 572), dodając do opisu czynu „celowo", podczas gdy Sąd a quo był do tego zobowiązany, a brak pouczenia pozbawił stronę bierną prawa do obrony w zakresie, w jakim mogła wnioskować o odroczenie terminu rozprawy głównej, przygotowania obrony i podejmowania innych decyzji związanych z realizowaniem tego prawa,

5. art. 190 §1 k.p.k., poprzez pouczenie wszystkich przesłuchiwanych w toku postępowania rozpoznawczego świadków jedynie o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, a niepouczenie ich o odpowiedzialności karnej za zatajenie prawdy, podczas gdy przepis art. 190 § 1 k.p.k. wymaga pouczenia także o odpowiedzialności karnej za zatajenie prawdy,

6. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie głównej w dniu 19 lipca 2024 r. wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z pisemnej opinii biegłego z zakresu antropologii i antropometrii na okoliczność ustalenia, czy nagrania o numerach: (...)_ (...)_ (...)_D, (...)_ (...)_ (...)_D znajdujące się w folderze (...). Rozładunek i uśmiercanie leżących zwierząt lub rozładunek martwych zwierząt i nagranie o numerze (...)_ (...)_ (...) znajdujące się w folderze II. Wykręcanie ogonów i bicie zwierząt pozwalając stwierdzić, że widoczny na tych nagraniach mężczyzna posiada indywidualizujące cechy wyglądu umożliwiające w sposób niebudzący wątpliwości dokonać rozpoznania osoby na podstawie zapisu video i uznaniu ww. wniosków jako zmierzających do przedłużenia postępowania, podczas gdy powyższe wnioski dowodowe zmierzają do ustalenia, czy na nagraniach video wskazanych przez obrońcę znajduje się oskarżony, co z kolei zmierzało do ustalenia czy oskarżony mógł dopuścić się zarzucanego mu czynu zabronionego,

II. wynikający z obrazy prawa procesowego w zakresie postępowania dowodowego błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę skarżonego wyroku i mogący mieć wpływ na jego treść, tj. przyjęcie, że P. P. popełnił czyn zabroniony polegający na tym, że:

1. w dniu 12 lipca 2023 r. w miejscowości D., gm. J., pow. (...), woj. (...) będąc pracownikiem przedsiębiorstwa (...) SPÓŁKA JAWNA z/s w miejscowości D. znęcał się nad krową w ten sposób, że podczas jej rozładunku zrzucił na jej kończynę metalowy element rampy pojazdu służącego do transportu zwierząt m-ki I. o numerze rejestracyjnym (...), tj. o czyn z art. 35 ust. 1A ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2022r. poz. 572), z dodatkowym ustaleniem, że celowo zrzucił on na dolną część tylnej prawej kończyny krowy metalowy element rampy pojazdu służącego do transportu zwierząt, czym wyczerpał dyspozycję art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt i za to na podstawie art. 35 ust. la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt,

podczas gdy wniosku takiego nie da się wyprowadzić z prawidłowo ocenianego materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po dokonaniu analizy akt postępowania w świetle złożonego środka odwoławczego Sąd Okręgowy zważył, iż zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego okazały się niezasadne, wskutek czego apelacja nie została uwzględniona. Poczynione w sprawie rozważania jednoznacznie wskazały, iż Sąd meriti procedował w sposób właściwy, obiektywny, prawidłowo oceniając zebrany materiał dowodowy, który doprowadził do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie i słusznego uznania oskarżonego P. P. za winnego przypisanego mu czynu.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że jak słusznie się przyjmuje w doktrynie i orzecznictwie, przepisów art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k., których naruszenie zarzuca skarżący, nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonego, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (postanowienie Sądu Najwyższego z 9 sierpnia 2017 r., II KK 206/17, LEX nr 2347774.). Sąd Okręgowy zgodził się ze sposobem oceny materiału dowodowego, jaką przeprowadził Sąd Rejonowy oraz przedstawioną na to argumentacją.

Skarżący zarzucając naruszenie art. 7 k.p.k. podważył ocenę zeznań świadka W. O.. Wychodząc naprzeciw tym wątpliwościom, trzeba zacząć od stwierdzenia, że Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych podstaw do kwestionowania tak przebiegu zarejestrowanego na nagraniach zdarzenia, jak i winy oskarżonego P. P.. Przypomnienia w tym miejscu wymaga, że zeznania świadka W. O. nie były jedynym i samodzielnym dowodem w sprawie – podstawą ustaleń faktycznych pomocniczo stały się również zeznania S. P., zeznania M. B., oraz wspomniane wcześniej nagranie ze zdarzenia objęte plikiem o nazwie (...)_ (...)_ (...)_D (Folder (...) i uśmiercanie leżących zwierząt lub rozładunek martwych zwierząt). Ze względu na to, że zeznania świadka W. O., zmieniały się w toku postępowania, Sąd Rejonowy przeprowadził och ocenę szczególnie wnikliwie, co znalazło uznanie w oczach Sądu odwoławczego. Jednocześnie nie można zgodzić się ze skarżącym, że świadek W. O. zidentyfikował oskarżonego po spodenkach i koszulce. Jak wynika z protokołu zeznań z dnia 5 października 2023 r., w trakcie przesłuchania świadek zeznał, że po raz pierwszy nagranie ze zdarzenia obejrzał w Internecie i już wtedy rozpoznał na nim dwóch pracowników – oskarżonego P. P., który był kierowcą oraz M. B., który był pracownikiem uboju. Następnie, świadkowi okazano nagranie (...)_ (...)_ (...)_D (Folder (...) i uśmiercanie leżących zwierząt lub rozładunek martwych zwierząt) po czym świadek zeznał, że na nagraniu rozpoznaje oskarżonego P. P., który ubrany jest w koszulkę i spodenki i jest kierowcą oraz obywatela Ukrainy M. B., który jest ubrany w odzież koloru białego i ma założone rękawiczki koloru niebieskiego. Podkreślenia zatem wymaga, że świadek bynajmniej nie wskazał, że poznaje oskarżonego jedynie z tego względu, że jest ubrany w rozpoznawalny dla niego sposób, lecz że rozpoznaje go i opisał to, w co był ubrany na nagraniu, aby nie było wątpliwości, którą z widocznych na nagraniu osób jest właśnie oskarżony P. P.. Sąd Rejonowy nie stracił z pola widzenia, że oskarżony nie jest jedyną osobą, którą rozpoznał W. O., bowiem wskazał on również na innych, widocznych na nagraniu pracowników i w sposób opisowy do protokołu relacjonował, co widzi na ekranie, czyli właśnie ubiór rozpoznawanych osób albo ich zachowanie. Ponadto, celem rozwiania jakichkolwiek wątpliwości co do przekonania świadka o tożsamości uwidocznionych na nagraniu osób, Sąd Rejonowy przeprowadził dowód z zeznań funkcjonariusza T. Ś., który przeprowadzał czynność przesłuchania świadka W. O. w toku postępowania przygotowawczego oraz dowód z zeznań świadka A. B., celem zweryfikowania twierdzeń o rzekomej presji ze strony Powiatowego Lekarza Weterynarii w S. wywieranej na świadku. Powyższe dowody miały charakter pomocniczy i służyły wartościowaniu całokształtu zeznań zmiennego w swoich depozycjach świadka. Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań świadka W. O. nie budzi wątpliwości, bowiem jest wszechstronna, kompletna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc w pełni odpowiada wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k. Z powyższych względów zarzut I) 1 i 2 apelacji, polegający na podważaniu sędziowskiego przekonania o wiarygodności zeznań świadka W. O. złożonych w postępowaniu przygotowawczym i niewiarygodności zeznań tego świadka złożonych w postępowaniu sądowym należało uznać za niezasadny.

W tym miejscu należy także wskazać, że stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego poczynionych w wykonaniu dyspozycji art. 457 § 3 k.p.k. uzależniony jest od jakości oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji. Jeżeli ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym odpowiada całkowicie wymogom nałożonym przez art. 7 k.p.k., wówczas sąd odwoławczy zwolniony jest z obowiązku równie drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości rzeczoną ocenę. W takim wypadku za w pełni wystarczające należy uznać wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji. (Postanowienie SN z 26.11.2024 r., V KK 461/24, LEX nr 3785225.)

Odnosząc się do zarzutu I) 3 apelacji należy wskazać, że z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze dokonanie przez sąd oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji tego przepisu. Skarżący doszukuje się naruszenia art. 410 k.p.k. w okoliczności, że inni przesłuchiwani świadkowie, tj. S. P., A. O., P. O., A. B., C. C. oraz A. W. nie byli wstanie rozpoznać oskarżonego na nagraniu oraz wskazywali, że w ubojni doszło do przestoju, co może potwierdzać relację świadka W. O. w zakresie jego obaw w sytuacji, w której miałby złożyć zawiadomienie bez podania tożsamości osób. Jak wynika z uważnej lektury uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, Sąd ten szczegółowo zbadał podnoszone przez skarżącego kwestie i swoje stanowisko wobec nich wyczerpująco przedstawił przy okazji uzasadniania swojej oceny co do niewiarygodności części depozycji świadka W. O.. Wobec powyższego, skoro sąd meriti prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i poddał je ocenie, zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest bezpodstawny.

Na aprobatę nie zasługiwał również zarzut zarzut I) 4 - w części dotyczącej obrazy art. 399 §1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. Nałożony na sąd unormowaniem zawartym art. 399 §1 k.p.k. obowiązek uprzedzenia o zmianie kwalifikacji prawnej czynu nie dotyczy przypadku dokonywania zmiany opisu tego czynu, która nie powoduje zmiany jego kwalifikacji prawnej. W takim przypadku postępowanie i wydane w jego następstwie orzeczenie nadal dotyczy tego samego czynu, o który wniesiono oskarżenie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2021 r. II AKa 346/20, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 sierpnia 2020 r. II AKa 73/20, wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2019 r. III KK 553/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 listopada 2017 r. II AKa 137/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 września 2013 r. II AKa 151/13).

Skarżący w pkt I) 5 apelacji podniósł zarzut naruszenia art. 190 §1 k.p.k. przez Sąd Rejonowy poprzez pouczenie wszystkich świadków w toku postępowania rozpoznawczego jedynie o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, pomijając pouczenie o odpowiedzialności karnej za zatajenie prawdy. Tymczasem warto dla przypomnienia wskazać, iż przepis art. 190 k.p.k. ma charakter procesowy, ale jednocześnie czyni zadość treści prawa materialnego, tj. art. 233 k.k., uzależniającego ewentualną odpowiedzialność karną za przestępstwo składania fałszywych zeznań od uprzedniego pouczenia o odpowiedzialności karnej. Sąd Okręgowy zauważa, że w podanych przez obronę sytuacjach, według skarżącego nie miał miejsca całkowity brak pouczenia lecz, jak twierdzi skarżący - niewłaściwe pouczenie o odpowiedzialności karnej za "złożenie fałszywych zeznań". Wbrew stanowisku obrony, zapis, jaki sformułowano w protokole rozprawy należało odczytywać jako właściwe wskazanie dla osoby, która ma być przesłuchana w charakterze świadka, że grozi jej określona odpowiedzialność karna za złożenie fałszywych zeznań. Przy czym "fałszywe zeznania" oznaczają zeznanie nieprawdy bądź zatajenie prawdy, o czym stanowi przywołany już powyżej art. 233 k.k. i to zarówno w § 1, jak i w § 2, gdzie ustawodawca użył wprost określenia "uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie". Ponadto, z zarzutu odwoławczego nie wynika aby pouczenie świadków o odpowiedzialności karnej było zniekształcone, niezrozumiałe czy niepełne. Apelujący nie wykazał też, aby zapis o udzielonym świadkom pouczeniu zawarty w protokole był identyczny w treści jak brzmiało samo pouczenie, a z doświadczenia zawodowego wynika, że właśnie taki uproszczony zapis o pouczeniu świadka o odpowiedzialności karnej zamieszcza się w protokole, zaś treść pouczenia jest rozbudowana, stosownie do brzmienia art. 233 § 1 k.k.

Odnosząc się do zarzutu I) 6, to jest naruszenia przez Sąd meriti art. 170 §1 pkt 5 k.p.k. należy wskazać, że zasadą jest kumulacja materiału dowodowego. Nie można w kwestiach niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie prowadzić w nieskończoność postępowania dowodowego czy dowolnie dopuszczać dowody zgodnie z wolą każdego z uczestników postępowania. Taki tryb procedowania byłby zaprzeczeniem istoty procesu karnego. Ponadto jako niedopuszczalne uznać trzeba prowadzenie postępowania dowodowego niejako "na wszelki wypadek", dla sprawdzenia, czy za pomocą kolejnych dowodów da się wysnuć alternatywne, choćby najbardziej nieprawdopodobne wersje zdarzenia. Dowody dopuszcza się w celu udowodnienia konkretnych okoliczności, a nie w celu sprawdzenia hipotezy wnioskodawców, czy ewentualnie nie okażą się przydatne w danym postępowaniu. Zawarta w art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. przyczyna powinna być rozważana przy uwzględnieniu nie tylko czasu złożenia wniosku dowodowego, ale także okresu dzielącego decyzję przewidzianą w tym postanowieniu od czynności polegającej na przeprowadzeniu dowodu. Jeżeli w czasie, kiedy sąd meriti jest zobowiązany do podjęcia decyzji, czy podejmować dalsze czynności w celu przeprowadzenia dowodu, czy też wniosek dowodowy oddalić musi mieć więc w polu widzenia zarówno czas, jaki upłynie od podjęcia czynności organizacyjnych do planowanego czasu przeprowadzenia dowodu, a także realną perspektywę skuteczności tych czynności, a więc ich efektywność. W przedmiotowej sprawie, okoliczności wynikające z oceny powyższych czynników prowadzą do wniosku, że przeprowadzenie wnioskowanego przez obronę dowodu jest teoretycznie możliwe, ale w odległym okresie, a ponadto istnieją wątpliwości co do jego zasadności, zwłaszcza w świetle braku wątpliwości co do osoby sprawcy wynikającego z pierwotnych zeznań W. O.. Wobec powyższego, postanowienie Sądu Rejonowego wydane na rozprawie w dniu 19 lipca 2024 r. oddalające złożony przez obrońcę wniosek dowodowy na podstawie art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. było uzasadnione, a co za tym idzie, zarzut sformułowany w pkt 6 nie zasługiwał na uwzględnienie.

Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutów naruszenia prawa procesowego. Niezasadność zarzutów związanych z postępowaniem dowodowym implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa oskarżonej dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Wniosek

o zmianę skarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. P. od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek sformułowany przez obrońcę oskarżonego wobec niezasadności zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił nieorzeczenie:

1) środka karnego z art. 35 ust. 4 pkt 1 w postaci w postaci zakazu wykonywania zawodów związanych z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie na okres 3 lat, co czyni reakcję prawno-karną na czyn oskarżonego niewspółmiernie łagodną, nie realizującą celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma kara osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także sprawia, że nie ona realizuje potrzeb w zakresie prawidłowego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa;

2) nieorzeczenia środka karnego z art. 35 ust. 4 pkt 2 u.o.z. w postaci zakazu wykonywania wszelkiej działalności związanej z transportem zwierząt na okres 3 lat, względnie nieorzeczenie środka karnego z art. 35 ust. 4 pkt 3 u.o.z. w postaci zakazu wykonywania transportu zwierząt na okres 3 lat.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jako częściowo zasadna zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Sąd I instancji posiada ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary i środków karnych. Rolą zaś Sądu Odwoławczego jest weryfikacja, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się wręcz zaakceptować. Sąd Okręgowy skontrolował całość rozstrzygnięcia o represji karnej wymierzonej oskarżonemu stwierdzając w tym względzie podstawy do częściowej korekty tegoż w rozstrzygnięciu reformatoryjnym.

Bezsprzecznie ustawodawca w art. 35 ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt określił trzy grupy działań, w stosunku do których może zostać orzeczony określony zakaz, który odnosi się nie tylko zachowań mieszczących się w ramach wykonywanego zawodu bądź prowadzonej działalności, ale również tylko niektórych czynności, które mogą mieścić się w zakresie tych kategorii bądź być od nich niezależne. Dzięki wskazanemu katalogowi, sąd posiada możliwość dokonania wyboru formy odpowiednio dolegliwej dla sprawcy. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, ze do popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonego doszło w związku z wykonywaniem przez niego zawodu kierowcy. W doktrynie wskazuje się, że w odniesieniu do opisanych w ustawie środków karnych przez pojęcie „zawód” rozumieć należy wybrany oraz względnie trwały przejaw działalności życiowej człowieka, dla wykonywania którego konieczne jest posiadanie określonej wiedzy oraz praktyki w tym zakresie, przy czym nie jest wymagane, aby zawód, którego zakaz dotyczy wiązał się z koniecznością posiadania formalnych uprawnień , w związku z czym omawiany środek karny może dotyczyć zarówno zawodów, których wykonywanie wiąże się ze spełnieniem pewnych warunków formalnych, uregulowanych w ustawie, ale również zawodów, których podjęcie nie wiąże się zasadniczo z koniecznością uzyskania wymaganych uprawnień (vide: G. Z., Środki karne, przepadek zwierzęcia i nawiązka w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, opubl. Prok.i Pr. 2019/3/75-95). Jak wynika z akt sprawy oskarżony P. P. w firmie (...) pozostawał zatrudniony na stanowisku kierowcy, zajmował się transportem zwierząt, do czego legitymowała go zresztą wydana licencja. W ocenie Sądu Okręgowego rację ma skarżący, że skoro oskarżony nie daje rękojmi należytego zajmowania się jakimkolwiek zwierzęciem i nie powinien posiadać żadnych zwierząt przez okres 2 lat, to tak samo nie daje on rękojmi, że podczas wykonywania dotychczasowej pracy zawodowej, która związana jest z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie, będzie w stanie należycie zajmować się nimi i traktować ich z szacunkiem, stroniąc od zadawania im zbędnego cierpienia. Jednocześnie zdaniem Sądu niecelowa byłaby kumulacja powyższego środka karnego ze środkiem karnym określonym w art. 35 ust. 4 pkt 3) w/w ustawy. Skoro bowiem orzeczono wobec oskarżonego zakaz wykonywania szeroko rozumianych zawodów związanych z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie, to naturalną konsekwencją będzie to, że nie będzie on mógł również wykonywać określonych czynności z tym związanych, wymagających pozwolenia, a więc również takich, jak ich transport. Równocześnie w przekonaniu Sądu Okręgowego, środek ten orzeczony w wymiarze 2 – a nie jak wnioskowano – 3 lat spełni należycie swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie, zdaniem Sądu, brak było podstaw do orzeczenia równolegle środka karnego z art. 35 ust. 4 pkt 2 cytowanej ustawy - środek karny związany z zakazem prowadzenia działalności gospodarczej związanej z wykorzystaniem zwierząt bądź oddziaływaniem na nie może bowiem zostać nałożony na sprawcę, jeśli popełnił on przestępstwo w związku z prowadzeniem takiej działalności. Działalnością gospodarczą, zgodnie z przepisem art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły, tymczasem, jak wynika z akt sprawy oskarżony P. P. nie prowadził tego rodzaju działalności.

Wniosek

1. o zmianę orzeczenia i orzeczenie dodatkowo wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 4 pkt 1 u.o.z., środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodów związanych z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie na okres 3 lat,

2. o zmianę orzeczenia i orzeczenie dodatkowo wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 4 pkt 2 u.o.z. środka karnego w postaci zakazu wykonywania wszelkiej działalności związanej z transportem zwierząt na okres 3 lat, względnie orzeczenie dodatkowo wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 4 pkt 3 u.o.z. w postaci zakazu wykonywania transportu zwierząt na okres 3 lat.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacyjny podlegał uwzględnieniu jedynie w części dotyczącej orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodów związanych z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie na okres 2 lat, lecz nie tak jak wnioskował skarżący – na okres 3 lat.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 30 września 2024 r., sygn. akt II K 19/24, w zakresie niewymienionym w części 5.2 niniejszego formularza.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok w tej części jako słuszny i odpowiadający prawu należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że na podstawie art. 35 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt orzekł wobec oskarżonego P. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania wszelkich zawodów związanych z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie na okres 2 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na częściowo zasadny wniosek apelacyjny pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd Okręgowy uznał, że orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 4 pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt środka karnego w postaci zakazu wykonywania wszelkich zawodów związanych z wykorzystywaniem zwierząt gospodarskich w postaci bydła lub oddziaływaniem na nie na okres 2 lat będzie rozstrzygnięciem słusznym i adekwatnym do okoliczności sprawy. Oskarżony pozostał bezkrytyczny wobec swego nagannego zachowania i w związku z tym, mając także na uwadze fakultatywny charakter tego środka karnego, Sąd Okręgowy uznał zasadność jego zastosowania i orzekł jak w pkt I wyroku.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

Sąd Okręgowy na podstawie art. 635 k.p.k. w zw. z §11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.). zasądził od oskarżonego P. P. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Stowarzyszenia (...) z siedzibą w P. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 635 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (180 opłaty od kary pozbawienia wolności, 300 złotych opłaty od kary grzywny i 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu odwoławczym).

Apelacja obrońcy oskarżonego nie została uwzględniona, uwzględniono natomiast częściowo apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, wobec czego zasadnym było obciążenie oskarżonego kosztami postępowania.

1PODPIS