Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Mariola Krajewska - Sińczuk
Protokolant:	st.sekr.sąd. Agata Polkowska

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r.

sprawy T. C.

obwinionej z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 5 kwietnia 2016 r. sygn. akt II W 2259/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinioną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stwierdzając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 425/16

UZASADNIENIE

T. C. została obwiniona o to, że w dniu 19 grudnia 2015 roku ok. godz. 17:30 w miejscowości L. droga krajowa nr (...) kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wykonując manewr wyprzedzania nie upewniła się czy ma dostateczne miejsce do wykonania tego manewru w wyniku czego zmusiła kieru­jącego jadącego w kierunku przeciwnym oraz kierującego pojazdem wyprzedzanym do gwałtownego hamowania,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Wyrokiem zaocznym z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt II W 2259/15, Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim:

I.  obwinioną T. C. uznał za winną popełnienia wykroczenia
z art. 86 § 1 k.w. i za czyn ten na podstawie tego przepisu wymierzył karę grzywny w kwocie 500 złotych;

II.  na podstawie art. 86 § 3 k.w. orzekł wobec obwinionej środek karny – zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył obwinionej okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 19 grudnia 2015 r. do dnia 5 kwietnia 2016 r.;

IV.  zwolnił obwinioną od uiszczania opłaty oraz zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od zaprezentowanego wyżej wyroku wywiodła obwiniona T. C., zaskarżając go w całości i zarzucając Sądowi I instancji:

- brak życzliwego obiektywizmu, wyrażający się w oparciu rozstrzygnięcia jedynie
na twierdzeniach funkcjonariusza Policji, którym wyżej wymieniona zaprzeczyła od­mawiając przyjęcia mandatu,

- zaniechanie przeprowadzenia dowodu w postaci szczegółowej analizy innych spraw, w których występował funkcjonariusz Policji, który był świadkiem zdarzenia z jej udziałem, celem ustalenia, czy były i ile było przypadków apelacji od wyroków, które zapadły w oparciu o informacje przekazane przez tegoż funkcjonariusza,

- nieuwzględnienie okoliczności, iż obwiniona przez okres 20 lat uczestniczyła
w ruchu drogowym w sposób bezkolizyjny i do tej pory nie otrzymała żadnego mandatu,

- naruszenie zasady domniemania niewinności.

W dalszej kolejności apelująca zaprezentowała własną wizję przebiegu zda­rzenia z dnia 19 grudnia 2015 r.

W następstwie podniesionej argumentacji odwołująca się wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazo­wieckim do ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy apelacyjnej obwiniona poparła apelację i wniosek w niej zawarty. Mimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy apelacyjnej nie wziął w niej udziału przedstawiciel Komendy Powiatowej Policji wM. (...)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Przede wszystkim nie ma racji skarżąca, jeżeli kwestionuje pierwszoinstancyjną ocenę relacji funkcjonariusza Policji Z. K.. Motywy tej oceny przed­stawione zostały w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i analiza przyto­czonych tam argumentów wykazuje, iż ocena ta jest prawidłowa. Sąd Rejonowy należycie uwzględnił dyrektywy zasady swobodnej oceny dowodów, a skoro tak,
to Sąd Okręgowy nie jest władny podważyć jego rozumowania i wysnutych na tej podstawie ostatecznych wniosków. Już w tym miejscu zaznaczyć trzeba, że wykaza­nie, iż faktycznie doszło do naruszenia wzmiankowanej zasady wymaga wskazania, którą konkretnie regułę i w jaki sposób Sąd naruszył. Nie można natomiast twierdzić, tak jak czyni to skarżąca, że ocena dokonana została w sposób dowolny, zastępując uzasadnienie tego twierdzenia wywodami na temat własnej wizji przebiegu inkrymi­nowanego zdarzenia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z 4 stycznia 2007 r.,
V KK 262/06, LEX nr 459667).

Wbrew przekonaniom apelującej, ani procedura karna, ani procedura wykro­czeniowa nie akceptuje rzymskiej zasady testis unus – testis nullus, tj. jeden świadek- żaden świadek ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 11 grudnia 2015 r., II AKa 354/15, LEX nr 2044268). W efekcie nie sposób odmówić wiary relacjom Z. K. w oparciu o samo tylko podkreślenie, iż był on jedynym świadkiem w sprawie. Na konieczność zdyskredytowania zeznań wyżej wymienio­nego nie wskazuje także okoliczność, iż jest on funkcjonariuszem Policji, a zatem oso­bą powiązaną z organami ścigania. Stwierdzić bowiem należy, iż w demokratycznym pań­stwie prawnym, jakim niewątpliwie jest Polska, domniemywa się, że wspomniane organy funk­cjo­nują zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie dopuszczając się nad­użyć w trakcie przeprowadzanych czynności. Dla obalenia rzeczonego do­mniemania konieczne jest co najmniej uprawdopodobnienie okoliczności przeciw­stawnych ( podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27 września 2012 r., II AKa 83/12, LEX nr 1220567). Apelująca uprawdopodobnienia takiego zaniechała. Nie ma bo­wiem racjonalnych po­wo­dów, dla których wymieniony świadek miałby bez żadnego powodu zmierzać do ukarania właśnie obwinionej. W kategoriach rzeczonego upraw­dopodobnienia nie sposób oceniać zwłaszcza wskazania na konieczność przepro­wadzenia analiz akt innych spraw, celem ustalenia liczby środków odwoławczych wywiedzionych od wyroków zapadłych w oparciu o zeznania Z. K.. Skarżąca nie dostrzega, iż wystąpienie z apelacją stanowi przejaw realizacji interesów konkretnej strony procesowej i z tejże przyczyny samo przez się nie przesądza
o obiektywnej trafności twierdzeń przez tę stronę.

Z tych wszystkich względów pierwszoinstancyjna ocena materiału dowo­dowego nie nosi cech dowolności. Nie zmienia tego konsekwentne nieprzyznawanie się przez T. C. do winy.

Treść wiarygodnych informacji przekazanych przez Z. K. spra­wiła, że na podzielenie nie zasługiwał zarzut naruszenia zasady domniemania nie­winności. Zważyć w tym zakresie trzeba, że konsekwencją wspomnianej zasady jest konieczność przyjęcia, że wyrok uniewinniający powinien zapaść zarówno wtedy, gdy wykazana została niewinność oskarżonego (obwinionego), jak i wtedy, kiedy wpraw­dzie nie zostanie udowodniona jego niewinność, ale także nie zostanie udo­wodniona jego wina ( vide S. Steinborn, Komentarz do art. 5 Kodeksu postępowania karnego, [w:] S. Steinborn (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2016, teza 5.). Słuszne obdarzenie walorem wiary twier­dzeń Z. K., który przekazał komplet informacji pozwalających na stwierdzenie popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., sprawiło, że wina T. C. została udowodniona.

Nietrafność zarzutów podniesionych w środku odwoławczym przesądziła o nie­możności uwzględnienia sformułowanego przez skarżącą wniosku.

Wymierzając T. C. karę, Sąd Rejonowy w sposób prawi­dłowy zważył tak stopień społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu, wiążący się ze znacznym stopniem wygenerowanego zagrożenia, jak i oko­licz­no­ści stricte osobiste obwinionej. Orzeczona kara grzywny odpowiada dy­rektywom art. 33 k.w. i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji tak szczególnej, jak i generalnej. Na rażącą surowość tejże kary, a także środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 6 miesięcy, nie wskazuje także uwzględnienie okoliczności, iż wyżej wy­mieniona dotychczas uczestniczyła w ruchu drogowym w sposób bezkolizyjny. Kwe­stia prawidłowości wymiaru kary nie wymaga dalszej argumentacji, a to z tego po­wodu, że w apelacji nie postawiono zarzutu opartego na art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw.
z art. 109 § 2 k.p.w.

Z tych wszystkich przyczyn i przy braku przesłanek z art. 104 § 1 k.p.w. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy zwolnił obwinioną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stwierdzając, że wy­datki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.