Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Katarzyna Antoniak
Protokolant	sekr. sąd. Anna Wąsak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015r. w S.

sprawy z powództwa Organizacji (...)

nr (...) Zakładu (...) w S.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

w S.

o przekazanie należnych środków na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych

I.  zobowiązuje pozwanego (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. do przekazania na rachunek bankowy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych utworzonego w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 148 394,33 (sto czterdzieści osiem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote trzydzieści trzy grosze) tytułem uzupełnienia wysokości odpisu podstawowego na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za 2011r.,

II.  w pozostałej części oddala powództwo,

III.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

w S. na rzecz Organizacji (...) Zakładu (...) w S. kwotę 3 600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w. (...)) kwotę 7 420 (siedem tysięcy czterysta dwadzieścia) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu oraz kwotę 48,08 (czterdzieści osiem złotych osiem groszy) tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt: IV P 9/14 UZASADNIENIE

Do Sądu Okręgowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wpłynął pozew Organizacji (...) Zakładu (...) w S. skierowany przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. z roszczeniem o zobowiązanie pozwanego do przekazania na konto zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kwoty 169 179 złotych tytułem równowartości odpisu podstawowego naliczonego w stosunku do przeciętnej liczy zatrudnionych za rok kalendarzowy 2011, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy jako administratora zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest dokonywanie corocznego odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Przywołano treść art.5 ust.1 ustawy z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zgodnie z którym fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Wysokość odpisu podstawowego wynosi na jednego zatrudnionego, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim. Przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w II półroczu 2010r. wynosiło 2 917,14 złotych – i było wyższe od przeciętnego wynagrodzenia w 2010r. wynoszącego 2 822,66 złotych. Przyjmując do ustalenia kwoty odpisu podstawowego na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych kwotę wynagrodzenia miesięcznego z II półrocza 2010r. ,tj. kwotę 2 917,14 złotych stwierdzić należy, że wysokość odpisu podstawowego na w/w fundusz na jednego pracownika wyniosła u pozwanego w 2011r. 1 093,93 złotych. Przyjmując dalej, że przeciętne zatrudnienie u pozwanego w 2011r. w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło 300 osób, to należny odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych za wskazany rok wynosi 328 179 złotych (300 x 1 093,93 złotych). Pozwany, zgodnie z art.6 ust.2 w/w ustawy, zobowiązany był przekazać powyższą kwotę na rachunek bankowy funduszu tytułem odpisu podstawowego za 2011r. Mimo to nie przekazał pełnej należnej kwoty, a jedynie kwotę 159 000 złotych. W tych okolicznościach, powód jako organizacja związkowa obejmująca swoim zasięgiem pozwanego, na podstawie art.8 ust.3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wnosi jak na wstępie (pozew k.1-2).

Pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniósł o odrzucenie pozwu, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Uzasadniając wniosek o odrzucenie pozwu pozwany wskazał, że wątpliwa jest zdolność procesowa powoda, a nadto prawo do występowania w jego imieniu przez reprezentujących go członków związku. Zgodnie z §42 statutu (...) w jednostkach organizacyjnych związku, posiadających osobowość prawną, czynności prawne w imieniu tych jednostek podejmuje co najmniej 2 członków prezydium, upoważnionych do tego stosowną decyzją prezydium. Tymczasem powód załączył do pozwu uchwałę Komisji Międzyzakładowej nr 6/14 z 27 maja 2014r., z treści której wynika, że przewodniczący komisji międzyzakładowej działając wraz z sekretarzem, dokonał wyboru m.in. własnej osoby na przedstawiciela komisji. Dlatego uzasadnione jest stwierdzenie, że w sprawie zachodzą podstawy do odrzucenia pozwu na podstawie art.199§1 pkt 3 kpc. Uzasadniając natomiast wniosek o oddalenie powództwa pozwany wskazał, że w 2011r. nie działał u niego związek zawodowy. Swoją działalność u pozwanego powodowy związek rozpoczął pod koniec 2012r. W związku z tym brak jest podstaw do żądania przez związek zawodowy dokonania dopłaty na fundusz za okres, kiedy związek ten nie działał u pozwanego. Ponadto działający u pozwanego przedstawiciele załogi nie zgłosili żadnego sprzeciwu wobec dokonania wpłaty na fundusz za 2011r. w ustalonej przez pozwanego wysokości. Nadto pozwany podniósł, że przedstawione w pozwie wyliczenia wysokości odpisu podstawowego za 2011r. są nieprawidłowe z uwagi na przyjęcie błędnej przeciętnej liczby zatrudnionych u pozwanego w 2011r. Co do wysokości kwoty przekazanej tytułem odpisu podstawowego na fundusz za 2011r. pozwany wskazał, że z uzyskanej od biura rachunkowego porady wynikało, że wskazany w przepisach prawa odpis jest odpisem maksymalnym. Dlatego w 2011r. pozwany zdecydował o wpłacie na fundusz na poziomie 50% ustawowej kwoty. Środki z funduszu pozwany przeznaczał, tak jak w latach 2008-2010 ,tj. w okresie od chwili utworzenia funduszu, na wypłatę świadczenia urlopowego. Przedstawiciele pracowników nie sprzeciwili się takiej decyzji (odpowiedź na pozew k.33-36).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. prowadzi działalność w zakresie produkcji m.in. maszyn i urządzeń, taboru kolejowego (odpis z KRS pozwanego – w kopercie na k.26).

W 2008r. u pozwanego nie działał związek zawodowy. W dniu 5 czerwca 2008r. pracownicy pozwanego dokonali wyboru trzech swoich przedstawicieli, którzy z ramienia załogi mieli brać udział w uzgodnieniu z pracodawcą Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracownikami tymi byli Ł. L., J. Ś. i R. J. (wykaz przedstawicieli pracowników – w kopercie na k.17). W tym samym dniu przedstawiciele pracowników i pracodawca uzgodnili treść Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Regulamin określił osoby uprawnione do korzystania ze świadczeń Funduszu, cele na które mogą być przeznaczone środki Funduszu oraz zasady przyznawania świadczeń. W §1 pkt 5 Regulaminu ustalono, że Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczonego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych pracowników, a w pkt 8 ustalono, że jednorazowa roczna składka w roku 2008 wynosi 50 000 złotych na poczet wszystkich pracowników. Wskazana kwota była niższa od kwoty odpisu przewidzianej w ustawie z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W §2 pkt 1 i 2 Regulaminu ustalono, że z Funduszu wypłacane będzie świadczenie urlopowe, którego wysokość na rok 2008 ustalono na kwotę 500 złotych. Regulamin Funduszu wszedł w życie w dniu 18 czerwca 2008r. W tym samym roku – w dniu 3 października 2008r. pracodawca i przedstawiciele pracowników uzgodnili i wprowadzili do Regulaminu Funduszu dodatkowe postanowienie zawarte w §3 dotyczące możliwości finansowania ze środków Funduszu działalności kulturalno-oświatowej i sportowej (Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – w kopercie na k.17). Po tej dacie Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie był zmieniany i aktualizowany. W latach 2009-2010 pozwany pracodawca realizował ciążące na nim obowiązki z tytułu istnienia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w oparciu o uzgodnienia i zapisy zawarte w Regulaminie Funduszu w odniesieniu do roku 2008. W 2011r. pozwany przekazał na rachunek Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kwotę 159 000 złotych ,tj. kwotę niższą od ustawowej kwoty odpisu podstawowego za wskazany rok. W 2011r. przeciętna liczba zatrudnionych u pozwanego wyniosła 281 osób (zeznania świadków: D. T. k.63-63v – nagranie od minuty 51 do godziny 1 minuty 6, D. W. k.63v-64 – nagranie od godziny 1 minuty 6 do godziny 1 minuty 45, zeznania prezesa zarządu pozwanego k.87v-88v – nagranie od minuty 12 do 25).

W grudniu 2012r. u pozwanego zaczęła działać powodowa Organizacja (...) Zakładu (...) w S.. W dniu 10 marca 2014r. organizacja ta skierowała do pozwanego pismo w przedmiocie uzupełniania kwoty odpisu podstawowego na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za 2011r. (kopia pisma k.3), a wobec braku odpowiedzi wystąpiła z pozwem w niniejszej sprawie (zeznania zastępcy Przewodniczącego powodowej organizacji (...) k.87v – nagranie od minuty 5 do 9).

Od 1 stycznia 2011r. u pozwanego obowiązuje Regulamin Wynagradzania. Regulamin ten nie zawiera uregulowań w przedmiocie wysokości odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (Regulamin Wynagradzania obowiązujący u pozwanego k.71-73 ).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenie Organizacji (...) Zakładu (...) w S. okazało się uzasadnione co do zasady i w znacznej mierze co do wysokości.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do kwestii formalnych dotyczących działania i reprezentacji powoda w niniejszym procesie. Wprawdzie prawomocnym postanowieniem z 1 kwietnia 2015r. (k.84) wydanym w trybie art.222 kpc Sąd oddalił wniosek pozwanego o odrzucenie pozwu, to jednak tytułem wyjaśnienia wskazać należy, że z całą pewnością powód był reprezentowany w niniejszej sprawie zgodnie z zasadami reprezentacji przewidzianymi w statucie, do którego w art.13 pkt 8 odsyła ustawa z 23 maja 1991r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2014r., poz.167). Zgodnie z §17 Statutu (...) (w kopercie na k.11) związek zawodowy posiada osobowość prawną, osobowość prawną posiadają również m.in. organizacje międzyzakładowe jako jednostki organizacyjne związku, a zatem również organizacja będąca powodem w niniejszej sprawie. W myśl §41 ust.1 Statutu kierowanie działalnością danej jednostki organizacyjnej i reprezentowanie jej na zewnątrz przysługuje władzy wykonawczej tej jednostki. Zgodnie z §34 ust.3 pkt 1 Statutu władzą wykonawczą w organizacji międzyzakładowej jest komisja międzyzakładowa, która w myśl ustępu 4 powyższego paragrafu może wybrać swoje prezydium. Zgodnie z §42 ust.1 Statutu prezydium jest organem władzy wykonawczej, a zgodnie z ustępem 7 tego paragrafu w jednostkach organizacyjnych związku posiadających osobowość prawną czynności prawne w imieniu tych jednostek podejmuje co najmniej dwóch członków prezydium, upoważnionych do tego stosowaną jego decyzją.

Odnosząc powyższe uregulowania do okoliczności sprawy stwierdzić należało, że powodowa organizacja międzyzakładowa posiada zdolność prawną - wynikającą z posiadania osobowości prawnej oraz zdolność procesową - wynikającą z faktu działania przez upoważnione organy, do występowania w niniejszej sprawie w charakterze strony. Z ustaleń Sądu wynika, że komisja międzyzakładowa jako władza wykonawcza powodowej organizacji międzyzakładowej w dniu 31 marca 2014r. powołała swój organ w postaci 15-osobowego prezydium (skład prezydium komisji międzyzakładowej wybrany w dniu 31 marca 2014 k.42v), które to prezydium – zgodnie z przytoczoną wyżej regulacją §42 ust.7 Statutu związku, mocą uchwały nr 6/14 podjętej w dniu 27 maja 2014r., upoważniło do działania w niniejszej sprawie dwóch członków tego prezydium w osobach przewodniczącego komisji międzyzakładowej S. C. i zastępcy przewodniczącego komisji międzyzakładowej T. N. (protokół z zebrania zarządu - władzy wykonawczej powodowej organizacji z 27 maja 2014r. i sentencja uchwały nr 6/14 podpisana przez sekretarza i przewodniczącego komisji międzyzakładowej k.43-44, a także zeznania świadka E. L. – sekretarza powodowej organizacji k.62v-63 – nagranie od minuty 10 do 25). Wbrew twierdzeniom pozwanego zawartym w odpowiedzi na pozew załączona do pozwu pisemna treść uchwały nr 6/14 z 27 maja 2014r. podpisana przez dwie w/w osoby nie świadczy o tym, że uchwała została podjęta przez dwuosobowe gremium. Sporządzona na piśmie uchwała obejmuje jedynie sentencję uchwały podjętej na zebraniu zarządu w dniu 27 maja 2014r. Załączona do akt lista osób biorących udział w zebraniu (na k.78) pokazuje, że uchwała została podjęta wymaganą większością głosów, przy udziale co najmniej połowy uprawnionych do głosowania - §60 ust.1 i 2 Statutu związku.

Przechodząc do żądania pozwu w pierwszej kolejności wskazać należy na przepis art.8 ust.3 ustawy z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2012r., poz.592 ze zm.), zgodnie z którym związkom zawodowym przysługuje prawo wystąpienia do sądu pracy z roszczeniem o zwrot Funduszowi środków wydatkowanych niezgodnie z przepisami ustawy lub o przekazanie należnych środków na Fundusz. Z przepisu tego wynika, że powodowa Organizacja (...) Zakładu (...) w S. obejmująca swoim zasięgiem zakład pracy prowadzony przez pozwanego posiada czynną legitymację procesową do wystąpienia przeciwko pozwanemu jako pracodawcy, u którego utworzony jest Fundusz Świadczeń Socjalnych z roszczeniem o przekazanie należnych środków na Fundusz. W sprawie niesporne było, że pozwany nie przekazał na rachunek Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kwoty odpisu podstawowego za 2011r. w wysokości przewidzianej w w/w ustawie. Z przedstawionych wyżej ustaleń Sądu wynika, że za 2011r. pozwany przekazał na rachunek Funduszu kwotę 159 000 złotych. Zasady ustalania wysokości odpisu podstawowego za dany rok uregulowane zostały w art.5 przedmiotowej ustawy. I tak zgodnie z ustępem 1 powyższego przepisu Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczy zatrudnionych, a zgodnie z ustępem 2 tego przepisu wysokość odpisu podstawowego wynosi na jednego zatrudnionego (z wyłączeniem pracowników młodocianych i wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w odniesieniu do których wysokość odpisu jest wyższa) 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą. W przypadku roku 2011 przeciętne wynagrodzenie miesięczne w drugim półroczu roku poprzedniego wyniosło 2 917,14 złotych i okazało się wyższe od przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w poprzednim roku, które wynosiło 2 822,66 złotych (M.P z 2011r. Nr 15, poz.156), dlatego do obliczenia wysokości corocznego odpisu podstawowego za 2011r. należało przyjąć wartość wyższą ,tj. 2 917,14 złotych. I tak przyjmując ustawowy wskaźnik 37,5% stwierdzić należało, że stawka odpisu podstawowego za jednego pracownika pozwanego wyniosła w 2011r. 1 093,93 złotych (37,5% z 2 917,14 złotych), a biorąc pod uwagę, że – jak wynika z ustaleń Sądu – przeciętna liczba zatrudnionych u pozwanego w 2011r. wynosiła 281 osób, coroczny odpis podstawowy na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych utworzony u pozwanego wynosi 307 394,33 złotych (1 093,93 x 281).

Jak wskazano wyżej pozwany nie kwestionował, że przekazana przez niego w 2011r. kwota odpisu podstawowego była niższa od przewidzianej ustawą ,tj. wyniosła 159 000 złotych. Stanął jednak na stanowisku, że żądanie pozwu nie może być uwzględnione po pierwsze dlatego, że w 2011r., a zatem w roku, którego dotyczy roszczenie, nie działał u niego związek zawodowy, który obecnie dochodzi przekazania środków, a po wtóre, że określona ustawą kwota odpisu podstawowego jest kwotą maksymalną i pracodawca wraz z przedstawicielami pracowników lub reprezentujących ich związków zawodowych może ustalić niższą kwotę corocznego odpisu, co tez miało miejsce u pozwanego w chwili utworzenia Funduszu i ustanowienia jego Regulaminu w 2008r. W przekonaniu Sądu powyższe stanowisko pozwanego nie może być uwzględnione, gdyż nie znajduje oparcia w przepisach prawa. Niesporne jest, że w 2011r. nie działała u pozwanego powodowa organizacja związkowa, nie oznacza to jednak, że nie przysługuje jej skuteczne roszczenie o uzupełnienie przez pracodawcę kwoty odpisu podstawowego na istniejący w 2011r. Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Niezasadne jest tu posługiwanie się pojęciem „zobowiązania naturalnego”, a zatem takiego, które nie może być dochodzone na drodze sądowej. Należy podkreślić, że choć ustawa daje związkom zawodowym prawo wystąpienia do sądu pracy z roszczeniem o przekazanie należnych środków na Fundusz (art.8 ust.3 w/w ustawy), to związki zawodowe same w sobie nie są podmiotem – wierzycielem tego zobowiązania pracodawcy. Zgodnie z art.1 ust.1 przedmiotowej ustawy określa ona zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, którego środki przeznaczone są na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z funduszu, którymi to uprawnionymi w myśl art.2 pkt 5 ustawy są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści, czyli byli pracownicy oraz ewentualnie inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie funduszu prawo do korzystania ze świadczeń socjalnych. Zatem uzasadnione jest stwierdzenie, że roszczenie dochodzone przez związek zawodowy nie jest roszczeniem samego związku. W drodze tego roszczenia związek realizuje w istocie prawo wszystkich uprawnionych do korzystania ze środków funduszu. Podkreślić należy, że również sama ustawa nie uzależnia prawa związku zawodowego do wystąpienia z roszczeniem, o którym mowa w art.8 ust.3 ustawy od tego, czy związek zawodowy działał u pracodawcy w danym roku, którego dotyczy roszczenie. Dlatego uznać należy, że ograniczenie występowania z roszczeniami określonymi w art.8 ust.3 ustawy może wynikać jedynie z przepisów regulujących instytucję przedawnienia, a w niniejszej sprawie nie można mówić o przedawnieniu roszczenia z uwagi na to, że pozew wpłynął do Sądu w dniu 30 maja 2014r., a zatem przed upływem trzech lat od terminów, o których mowa w art.6 ust.2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Co do stwierdzenia pozwanego, że coroczny odpis podstawowy w wysokości określonej w art.5 ust.1 i 2 ustawy jest odpisem maksymalnym, a zatem możliwe jest przekazanie na rachunek Funduszu odpisu w niższej kwocie wskazać należy, że istotnie - zgodnie z art.4 ust.1 i 2 ustawy u pracodawców zatrudniających powyżej 20 pracowników układ zbiorowy, a jeżeli pracownicy nie są objęci układem zbiorowym - regulamin wynagradzania, może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz, może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Możliwe jest zatem przekazanie przez pracodawcę na rachunek Funduszu niższej, niż wynikająca z ustawy, kwoty corocznego odpisu podstawowego, ale pod warunkiem, że uregulowanie przewidujące niższą kwotę odpisu znajduje się regulaminie wynagradzania. Tymczasem analiza treści Regulaminu wynagradzania obowiązującego u pozwanego od 1 stycznia 2011r. prowadzi do wniosku, że brak w nim zapisu przewidującego niższą niż ustawowa kwotę odpisu podstawowego (Regulamin wynagradzania obowiązujący u pozwanego k.71-73). W tych okolicznościach stwierdzić należy, że brak jest podstawy, dla której pozwany mógłby przekazać na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za 2011r. odpis w kwocie 159 000 złotych, a zatem w kwocie niższej niż wynikająca z ustawy. Należy podkreślić, że wobec jednoznacznej treści powyższego uregulowania zapis o ukształtowaniu wysokości odpisu na Fundusz w kwocie innej (niższej) niż stanowi ustawa nie może znajdować się w Regulaminie Funduszu (w art.8 ust.2 ustawy ustawodawca wyraźnie określił zakres regulacji regulaminu Funduszu), a jeżeli już taki zapis w tym dokumencie się znajdzie to jest bezskuteczny. Z tego względu bezpodstawne jest twierdzenie pozwanego, że w 2008r. tworząc Fundusz i ustanawiając jego Regulamin postanowiono (przy udziale przedstawicieli załogi), że odpis na Fundusz będzie niższy niż przewidziany ustawą. Oprócz tego, że postanowienie w Regulaminie Funduszu nie jest tożsame z postanowieniem w Regulaminie Wynagradzania, o którym mowa w w/w art.4 ust.2 ustawy wskazać należy, że w Regulaminie Funduszu obowiązującym u pozwanego (k.17) znajdują się zapisy dotyczące roku 2008, które w żaden sposób (niezależnie od kwestii niewłaściwego dokumentu, w jakim zostały zawarte) nie mogą być odnoszone do roku 2011.

Z przedstawionych względów Sąd zobowiązał pozwanego do przekazania na rachunek bankowy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kwoty 148 394,33 złotych tytułem uzupełnienia wysokości odpisu podstawowego na ten Fundusz za 2011r. Wskazana kwota stanowi różnicę między kwotą odpisu podstawowego obliczoną zgodnie z art.5 ust.2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (vide: powyższe obliczenia) a kwotą odpisu podstawowego przekazaną za ten rok przez pozwanego (307 394,33 – 159 000). W pozostałej części ,tj. w zakresie, w jakiem żądanie pozwu przekraczało kwotę 148 394,33 złotych powództwo podlegało oddaleniu.

Mając na uwadze wynik sprawy ,tj. uwzględnienie powództwa w przeważającej części, Sąd zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art.98§1 i 3 kpc w zw. z art.99 kpc zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika obliczona została od wartości przedmiotu sporu zgodnie z §6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2003r., Nr 163, poz.1349 ze zm.).

Ponadto na podstawie art.113 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego jako przegrywającego na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w. S.) kwotę 7 420 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu obliczonej jako 5% od uwzględnionej kwoty powództwa (5% z 148 394,33 złotych - art.35 ust.1 zd.2 w/w ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) oraz kwotę 48,08 złotych tytułem zwrotu wydatków (kwota wynagrodzenia tłumacza przysięgłego języka niemieckiego wyłożonego tymczasowo z sum Skarbu Państwa - postanowienie z 9 kwietnia 2015r. k.90).