Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jerzy Zalasiński (spr.)

Sędziowie: SO Katarzyna Antoniak

SO Elżbieta Wojtczuk

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z wniosku M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do zasiłku chorobowego

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 marca 2016r. sygn. akt IV U 446/15

oddala apelację.

Sygn. akt IVUa 25/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 04.03.2016r. Sąd Rejonowy w Siedlcach Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 01.10.2015r. w ten sposób, że ustalił M. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od dnia 11.08.2015r. do dnia 06.02.2016r.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że M. W. jest zatrudniony u J. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) w S. jako kierowca. W dniu 09.02.2015r. ubezpieczony wykonywał pracę polegającą na rozwiezieniu towarów po sklepach w W. oraz okolicy. Wracając do S., jadąc z prędkością 40 km/h, o godz. 11.40 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) II w momencie dojazdu do skrzyżowania zauważył, że jadący przed nim pojazd zaczął gwałtownie hamować. W tym momencie warunki atmosferyczne były złe, temperatura wynosiła - 1 ° C, nawierzchnia drogi była mokra, padał śnieg z deszczem, natężenie ruchu było duże. M. W. nie zdążył zahamować i doprowadził do zderzenia z poprzedzającym go pojazdem.

Za powyższe zdarzenie M. W. został ukarany mandatem karnym za spowodowanie wykroczenia z art. 86 § 1 kw w kwocie 400 zł.

W wyniku tego zdarzenia M. W. doznał urazu głowy, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz zwichnięcia stawu ramiennego szyjnego i stał się niezdolny do pracy w okresie od 11.08.2015r. do 6.02.2015r.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 23.09.2015r. ustalił, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie M. W. uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego, tj. od 11.08.2015r.

Organ rentowy uznał zdarzenie z dnia 09.02.2015r. za wypadek przy pracy. Zaszły jednak okoliczności określone w art. 21 ust. 1-3 ustawy z 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, gdyż ubezpieczony został uznany za sprawcę kolizji drogowej.

W ocenie Sądu Rejonowego decyzja organu rentowego nie jest prawidłowa. Jak zaznaczył Sąd ubezpieczony dopuścił się naruszenia art. 86 § 1 kw, zgodnie z którym podlega karze grzywny kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Fakt ten został potwierdzony nałożeniem na niego mandatu karnego. Sąd pierwszej instancji, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, stwierdził, że niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy zwalnia pracodawcę od odpowiedzialności tylko wtedy, gdy miało charakter rażący, a więc graniczyło z umyślnością. Następuje więc wtedy, gdy pracownik zdaje sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, gdyż występuje ono zwykle w danych okolicznościach faktycznych, tak że każdy człowiek o przeciętnej przezorności ocenia je jako ewidentne, a mimo to z naruszeniem zasad bhp bez potrzeby naraża się na to niebezpieczeństwo, ignorując własne zachowanie się.

W ocenie Sądu Rejonowego ubezpieczonemu bez wątpienia nie można przypisać umyślności, gdyż z jego wyjaśnień nie wynika, aby działał celowo z zamiarem popełnienia przypisanego mu wykroczenia. Brak jest także przesłanek do przypisania mu rażącego niedbalstwa. Jak wskazał ubezpieczony poruszał się on z dozwoloną prędkością. Konieczność zahamowania pojawiła się nagle, gdy poruszający się przed nim pojazd zaczął gwałtownie zwalniać. Istotne znaczenie miały niekorzystne warunki pogodowe panujące w momencie zdarzenia: temperatura - 1 ° C, mokra nawierzchnia drogi, padający śnieg z deszczem, duże natężenie ruchu. W takiej sytuacji trudno byłoby przewidzieć, jaka byłaby właściwa prędkość, z jaką ubezpieczony powinien się poruszać. Tym samym ubezpieczony nie zdawał sobie sprawy z grożącego mu niebezpieczeństwa, co wyklucza przyjęcie działania z rażącym niedbalstwem, lecz świadczy jedynie o nieostrożności jego działania. Sąd doszedł do wniosku, że w sprawie nie zachodzą przesłanki wyłączające prawo ubezpieczonego do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego.

Od wyroku tego apelację złożył organ rentowy zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 21 ust.1 ustawy z dnia 30.10.2001r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2015r. poz. 1242 ze zm.) poprzez błędną wykładnię tego przepisu i przyjęcie, że zdarzenie z dnia 9 lutego 2015r. jakiemu uległ M. W. nie zostało wyłącznie spowodowane udowodnionym naruszeniem przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, a spowodowanym przez niego wskutek rażącego niedbalstwa oraz naruszenie prawa procesowego tj. art. 233&1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów. Podnosząc te zarzuty skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji skarżący polemizował z oceną Sądu braku cech rażącego niedbalstwa w zachowaniu się ubezpieczonego, a ponadto zarzucił Sądowi, że nie dopuścił dowodu z opinii specjalisty do spraw ruchu drogowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest niezasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.1998r. IICKN 923/97, OSNC 1999/3/60). Odnosząc się do zarzutów apelacji podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art. 233 par.1 kpc. W apelacji wnioskodawcy przedstawione zostały zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. W tym miejscu należy zauważyć, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97 – OSNC 1997, z. 9, poz. 128).

W pierwszej kolejności należy więc odnieść się przedstawionego w apelacji zarzutu naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. Naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. obejmuje błędy popełnione przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego mające miejsce w następujących przypadkach:

a/ gdy z treści dowodu wynika co innego niż przyjął sąd;

b/ gdy pewnego dowodu zebranego nie uwzględniono przy ocenie – wbrew obowiązkowi oceny całokształtu okoliczności sprawy;

c/ gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub są niedostatecznie potwierdzone;

d/ gdy sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy;

e/ ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania.

W sprawie niniejszej żaden z tych przypadków nie zachodził. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny całego zgromadzonego w sprawie niniejszej materiału, bez przekroczenia przy tym granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji na podstawie przeprowadzonych w sprawie niniejszej dowodów dokonał prawidłowych ustaleń dotyczących zachowania się M. W. w czasie prowadzenia pojazdu. Ustalenia Sądu Rejonowego zostały potwierdzone dowodem w postaci zeznań ubezpieczonego złożonych w charakterze strony oraz notatnika służbowego i notatki funkcjonariusza policji. Sąd I instancji logicznie uzasadnił z jakich powodów uznał dowody te za wiarygodne.

Odnośnie zarzutu nie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego podnieść należy, że na rozprawie w dniu 26.02.2016r. (k.23) pełnomocnik organu rentowego złożył oświadczenie, że nie składa wniosków dowodowych. W tej sytuacji przedmiotowy zarzut pozbawiony jest podstaw prawnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc orzekł jak w wyroku.