Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 77/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 30 października 2024 r. w sprawie II K 376/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja oskarżonej E. P. (k. 197-203 – całość środka odwoławczego)

błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku,
co miało istotny wpływ na treść tego niekorzystnego dla oskarżonej orzeczenia i polegało w szczególności na niezasadnym przyjęciu, że
w ramach zarzucanego czynu dopuściła się tego, że w dniu 3.6.2022 r. w M. stosowała przemoc fizyczną wobec
R. K. polegającą na gwałtownym i silnym popchnięciu i doprowadziła do upadku R. K. na twarde podłoże i uderzeniu przez nią o to podłoże całym ciałem, w tym głową, w wyniku czego doznała ona stłuczenia głowy i innych dolegliwości opisanych w tym zarzucie, co Sąd zakwalifikował z art. 157 § 2 kodeksu karnego i warunkowo umorzył wobec oskarżonej E. P. postępowanie karne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do treści art. 457 § 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a kpk Sąd Okręgowy ograniczył zakres niniejszego uzasadnienia, poprzestając na ustosunkowaniu się do argumentów zawartych w apelacji oskarżonej E. P., która jako jedyna złożyła wniosek o jego sporządzenie. Zaznaczyć należy w tym miejscu, że apelacja została sporządzona w niezwykle drobiazgowy sposób, co zacierało istotę postawionego w petitum zarzutu, dlatego też Sąd Okręgowy uznał za wystarczające wskazanie głównych powodów nieuwzględnienia apelacji.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że dokonana przez Sąd Rejonowy rekonstrukcja zdarzenia i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonej E. P. czynu nie jest obarczona błędem, o jakim mowa w art. 438 pkt 3 kpk, wobec czego zarzut sformułowany w złożonej apelacji, wskazujący na takie uchybienie, należało uznać za niezasadny. Ustalenia faktyczne są zgodne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami, szczegółowo wymienionymi w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, którym sąd ten słusznie nadał walor wiarygodności i oparł się na nich, wydając kontestowane rozstrzygnięcie. Sąd Rejonowy przeprowadził szczegółową analizę dowodów, precyzyjnie wskazując na konkretne przesłanki dokonanej przez siebie oceny. W efekcie, pierwszoinstancyjna ocena materiału dowodowego czyni zadość wymaganiom płynącym z art. 7 kpk, dlatego też korzysta z jego ochrony. Sąd Rejonowy analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie, we wzajemnym powiązaniu i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych.

Skarżąca kwestionując stanowisko Sądu meriti, bazuje na swych wyjaśnieniach oraz
własnej subiektywnej ocenie przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i pozbawionym obiektywizmu uwzględnieniu ich treści i wynikających z nich okoliczności. W swoich wyjaśnieniach oskarżona opisała zachowanie oskarżycielki prywatnej R. K. mające miejsce przed inkryminowanym zdarzeniem z dnia 3 czerwca 2022 r. z jej udziałem. Przedstawiła również jak przebiegał jego początek, nie kwestionując zatem, że do niego doszło. Sąd, m.in. w oparciu o jej depozycje, ustalił szczegóły wstępnego etapu scysji, stosownie zaś do treści wyjaśnień R. K., deskrypcji zeznających w sprawie świadków, w tym też tych składających relacje w pewnym zakresie na korzyść oskarżonej E. P. oraz dokumentacji medycznej i opinii biegłego chirurga, tj. dowodów wyartykułowanych w sekcji 1 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, notabene wzajemnie się uzupełniających, prawidłowo odtworzył zasadniczą fazę zajścia, przyjmując, że po chwyceniu E. P. przez R. K. za przedramię, ta odepchnęła ją na tyle silnie i gwałtownie, że pokrzywdzona upadła na plecy i uderzyła tyłem głowy o chodnik. W świetle tych dowodów, pochodzących zarówno ze źródeł osobowych, jak i nieosobowych, należało stwierdzić, że Sąd I instancji zasadnie uznał, że w części, w której oskarżona E. P. negowała sprawstwo zarzucanego jej prywatnym aktem oskarżenia czynu, jej wyjaśnienia stanowią przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za przypisany jej czyn. Z kolei apelacja oskarżonej, poza wyeksponowaniem negatywnego w jej przekonaniu zachowania R. K., nie zawierała żadnych przekonujących argumentów, które uzasadniałyby przychylenie się do zawartego w niej stanowiska, że działała ona w ramach obrony koniecznej, z uwagi na to, że została czynnie zaatakowana przez oskarżycielkę prywatną jak też, że jej działania miały wyłącznie charakter obronny. Teza skarżącej stoi w oczywistej sprzeczności nie tylko z zasadami prawidłowego rozumowania, ale również doświadczenia życiowego, przez co nie sposób było jej podzielić. Gdyby przyjąć, że rzeczywiście popchnięcie przez oskarżoną było lekkie, odruchowe, do czego próbuje przekonać w środku odwoławczym oskarżona, R. K., przy jej normalnej posturze, nie doznałaby stłuczenia głowy w okolicy potylicznej, urazu przeciążeniowego odcinka kręgosłupa oraz stłuczenia okolicy lędźwiowej w wyniku upadku. Logicznym zatem jawił się wniosek, że do takich obrażeń ciała oskarżycielki prywatnej doszło w opisywanych przez nią okolicznościach, które co już zostało wskazane powyżej, znalazły swój wyraz w przytoczonym we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia materiale dowodowym, zarówno osobowym, jak też nieosobowym, o charakterze bezwpływowym. Zgodzić się należy z przyjętym przez Sąd Rejonowy stanowiskiem, że sytuacja stresowa, w jakiej niewątpliwie znalazła się oskarżona, wywołana poprzedzającym natarczywym, nerwowym zachowaniem oskarżycielki prywatnej, polegającym m.in. na kierowaniu wobec niej żądań zwrotu pieniędzy za wspólne wyjazdy z jej bratem na giełdy kwiatowe oraz złapaniu oskarżonej za przedramię, sprawiła, że podjęła ona nieprzemyślaną decyzję o popchnięciu R. K.. Zdaniem Sądu odwoławczego gwałtowność reakcji niesie za sobą to, że nie kontroluje się należycie użytej siły. Oskarżona poprzez swoje działanie, dała upust swym negatywnym emocjom, co skutkowało silnym popchnięciem R. K. i w efekcie jej upadkiem na twarde podłoże. Sąd I instancji trafnie nie dostrzegł w działaniu oskarżonej, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, okoliczności świadczących o tym, aby wyłącznie broniła się przed atakiem fizycznym ze strony oskarżycielki prywatnej. Na uwagę zasługuje fakt, że nawet jeśli oskarżycielka prywatna jako pierwsza złapała za przedramię oskarżoną, to nie dawałoby to podstaw do uznania późniejszego zachowania oskarżonej jako działania obronnego. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie działania podjęte w obronie koniecznej muszą mieć charakter obronny, muszą więc być motywowane wolą obrony. Ocena ich nie może sprowadzać się tylko do ustalenia kto pierwszy zadał cios (analogicznie kto chwycił za przedramię), lecz musi uwzględniać całokształt okoliczności zdarzenia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 marca 2020 r. II AKa 243/19).

W związku z powyższym bezzasadnym byłoby uznanie, że zachowanie oskarżonej miało charakter obronny i tym samym, że działała w ramach kontratypu obrony koniecznej.

Z kolei argumenty odnoszące się do zachowania R. K., w żaden sposób nie powiązanego z niniejszą sprawą, jako oczywiście bezzasadne, nie mogły przemawiać za zasadnością złożonego przez oskarżoną środka odwoławczego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od przypisanego zaskarżonym wyrokiem czynu, wobec uznania, iż działała ona w ramach obrony koniecznej,

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności apelacji oskarżonej, wnioski apelacyjne w niej zawarte nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 30 października 2024 r. w sprawie
II K 376/23 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacji wywiedzionej przez oskarżoną E. P. oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 i 3 kpk, wobec braku stwierdzenia przesłanek z art. 624 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej E. P. na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych za postępowanie odwoławcze, ustalając wysokość opłaty w oparciu o art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona E. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie rozstrzygnięć dotyczących E. P. zawartych w wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana