Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Paulina Jarczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 516/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 22 kwietnia 2022 r.,
sygn. II K 1036/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------------------

--------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

--------------------

--------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

--------------------------------

--------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Oskarżony w apelacji osobistej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił następujące uchybienia i naruszenia:

a)  błędne oparcie się na opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej z dnia 01.10.2021 r. biegłych co do uznania, że w tracie czynu oskarżony był poczytalny, ponieważ z opinii biegłych nie wynika żadne uzasadnienie tej tezy i na tą okoliczność nie zostało przeprowadzone żadne badanie przez biegłych, w tym również co do możliwych skutków brania wskazanych w opinii leków – to naruszenie jest istotne, ponieważ w przypadku prawidłowo przeprowadzonego postępowania, wobec oskarżonego istniałby obowiązek przydzielenia mu adwokata z urzędu do obrony jego praw i składania wniosków w celu uniewinnienia go;

b)  błędne ustalenia faktyczne co do uznania, że to oskarżony dokonał uszkodzenia samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...) poprzez wybicie szyb i oblanie benzyną, skoro świadkowie – Państwo S. potwierdzili, że szyby nie zostały wybite przez niego, a oblania samochodu benzyną nikt nie potwierdził, nie znaleziono nawet karnistra na miejscu, nie potwierdziła tego też ani właścicielka ani użytkowniczka auta i okoliczność ta nie została udowodniona, a mimo to został za ten czyn skazany i z jego uwzględnieniem została mu wymierzona kara w tej sprawie;

c)  pominięcie przez Sąd faktu, że zgodnie z opisem wydarzeń przez Policję, został wydany mandat karny po interwencji, a Sąd nie ustalił faktu, czy nie został już wcześniej ukarany właśnie tym mandatem karnym, co powoduje, że nie może być dwa razy karany za ten sam czyn, raz poprzez mandat karny, a drugi raz poprzez wyrok karny;

d)  Sąd bezpodstawnie oddalił dowody zgłoszone przez oskarżonego co do akt sprawy prowadzonej przeciwko P. Z. (1), ponieważ stanowią one potwierdzenie motywu działania sprawcy szkody, w wersji wydarzeń, którą podawał przed Sądem, a pominięcie tego dowodu, całkowicie wykluczyło możliwość wskazywanego przez niego konfliktu, jak Sąd to wskazał w wyroku, ale motywacji wskazywanego przez niego prawdziwego sprawcy szkody w samochodzie;

e)  Sąd nie ustalił czy szkoda została już pokryta przez ubezpieczyciela dla poszkodowanej w związku z czym, czy orzeczony wobec oskarżonego obowiązek jej naprawienia jest przyznanym podwójnym, niesłusznym odszkodowaniem, w dodatku na rzecz osoby, która nie była właścicielem pojazdu, a nawet nie była jego użytkownikiem, bo i tego Sąd nie ustalił prawidłowo, ponieważ z zeznań A. Z. wynikało, że auto było użytkowane przez jej partnera. Takie procedowanie nie znajduje żadnych podstaw w kontekście materiału dowodowego oraz przepisu art. 46 Kodeksu Karnego;

f)  błędną ocenę dowodów, polegającą na nieuznaniu za wiarygodne wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków – Państwa S., którzy widzieli bezpośrednio sprawcę czynu zarzucanego osobie oskarżonego;

g)  błędne uznanie, że oskarżony był karany, co wpływało na orzeczoną wobec niego karę, podczas gdy czyny wskazane w Karcie Karnej uległy zatarciu i w świetle prawa jest on osobą niekaraną, co ma wpływ na rodzaj kary i jej wysokość orzeczonej wobec oskarżonego przez Sąd;

h)  błędną kwalifikację czynu z uwagi na przyjętą wysokość szkody, która dodatkowo została skorygowana z błędnie przyjętej kwoty 2.400 zł na wartość 2.040 zł, co i tak powoduje błąd w kwalifikacji prawnej czynu, ponieważ przy tak ustalonym stanie faktycznym (chociaż kwestionowanym przez oskarżonego), Sąd powinien był przyjąć, że z uwagi na wartość szkody, czyn zarzucany oskarżonemu w akcie oskarżenia powinien być określany jako przypadek mniejszej wagi, a więc z art. 288 § 2 kk, co również ma wpływ na rodzaj kary i jej wysokość;

i)  brak skargi rzeczywistego użytkownika samochodu, partnera pani A. Z., ścigania sprawcy szkody, co powodowało, że postępowanie nie powinno się w ogóle toczyć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Poddając zaskarżony wyrok kontroli odwoławczej nie stwierdzono w nim uchybień, na które powoływał się oskarżony w swojej apelacji osobistej, a które mogły przyczynić się do stwierdzenia, że ów wyrok jest nieprawidłowy co do winy, przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego M. T., czy też wymierzonej mu w I instancji represji karnej.

Zacząć należało od tego, że skarżący nie skonkretyzował zarzucanych uchybień w odniesieniu do względnych i bezwzględnych przesłanek odwoławczych (art. 438 pkt 1-4 kpk i art. 439 § 1 pkt 1-11 kpk), aczkolwiek jako podmiot nieprofesjonalny nie miał takiego obowiązku, co wprost wynika z normy art. 427 § 2 kpk. W tej sytuacji Sąd Odwoławczy w niniejszym uzasadnieniu odniósł się stricte do esencji zarzucanych uchybień.

Zarzut z pkt a apelacji.

Odnosząc się do twierdzenia oskarżonego o istnieniu obowiązku ustanowienia mu obrońcy z urzędu należy zauważyć, że obrona oskarżonego ma charakter obligatoryjny jedynie tak długo, jak długo występują okoliczności, które ją uzasadniają. Sąd Okręgowy uznał, że z uwagi na treść opinii biegłych psychiatrów sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym, obrona oskarżonego w sprawie niniejszej nie miała takiego charakteru.

Biegli w opinii z dnia 01 października 2021 r. stwierdzili, że oskarżony „w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem oraz aktualny stan psychiczny pozwala mu na udział w czynnościach procesowych i na prowadzenie swojej obrony w sposób samodzielny i rozsądny”. Oskarżony nie wykazał w treści apelacji, aby opinia biegłych była niepełna, niejasna lub wewnętrznie sprzeczna.

Sąd I instancji ocenę opinii biegłych zawarł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 180), zaś Sąd Odwoławczy w ocenie tej nie stwierdził uchybień procesowych. Opinia ta została wydana przez specjalistów, posiadających wieloletnie doświadczenie w swojej dziedzinie. Wraz z 2 psychiatrami opinię wydał mgr P. B. – psycholog w specjalności uzależnienia od alkoholu. Nie była ona oparta jedynie o dane z dotychczasowego leczenia psychiatrycznego oskarżonego, lecz o badanie ambulatoryjne przeprowadzone w dniu 01 października 2021 r., na które stawił się M. T.. W wydanej opinii biegli uwzględnili fakt przyjmowania leków przez oskarżonego, ich nazwy oraz czasokres, w którym oskarżony je przyjmował.

Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wielokrotnie wyrażał pogląd, który w pełni podziela Sąd Okręgowy, że jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca dla stron procesowych, nie jest przesłanką jej podważenia i następnie dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 kpk (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 13 września 2006 r. sygn. IV KK 139/06, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2017 r., III KK 421/16, LEX).

Z tych powodów w sprawie nie istniały podstawy do zagwarantowania oskarżonemu udziału w rozprawie obrońcy wyznaczonego z urzędu na podstawie art. 79 § 1 pkt 3 lub 4 kpk.

Zarzut z pkt b apelacji.

Argumentacja oskarżonego mająca podważyć ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy została jednoznacznie oceniona przez Sąd Okręgowy jako polemiczna. Sąd Rejonowy szczegółowo wyjaśnił dlaczego zeznania świadków W. i E. S. nie zasługują na obdarzenie ich przymiotem wiarygodności i w ocenie tej próżno doszukać się braku logiki, nie uwzględnienia kontekstu wydarzeń i obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk. Oskarżonego podczas niszczenia mienia w postaci pojazdu wskazanego w akcie oskarżenia widziała świadek P. Z. (1), co dotyczyło zarówno wybicia szyb, jak i oblania pojazdu benzyną (k. 3), a jej zeznań oskarżony przekonująco nie podważył. W kontekście linii obrony prezentowanej przez oskarżonego, Sąd Rejonowy trafnie odnotował (k. 180 i 180v), iż wyżej wymieniona miałaby wiele innych rzeczy do zniszczenia w okolicy zaparkowanego samochodu – chociażby szyby warsztatu dzierżawionego przez oskarżonego, czym mogłaby obciążyć go bezpośrednio oskarżonego M. T. i tym samym nie miała żadnej motywacji, aby niszczyć własność swoich bliskich. Wersja wydarzeń prezentowana przez oskarżonego zasadnie została uznana zatem za niewiarygodną w postępowaniu przed Sądem I instancji. Odnalezienie lub nie odnalezienie karnistra po benzynie, w sytuacji oblania samochodu tą substancją (a co do tego elementu ustaleń w świetle zgromadzonych dowodów nie było żadnych wątpliwości), nie było konieczne, aby uznać winę oskarżonego. Kwestionowanie wartości dowodowej zeznań funkcjonariuszy Policji, ze swojej istoty dowodów pośrednich, również nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Owe dowody pośrednie wspierały wersję wydarzeń prezentowaną przez P. Z. (1), nie zaś oskarżonego. Nie były dowodem wystarczającym do stwierdzenia winy, aczkolwiek Sąd a quo ferując wyrok za jego podstawę przyjmuje całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art. 410 kpk) , a dowody ocenia we wzajemnym powiązaniu, nie zaś jednostkowo, w swoisty sposób atomizując, tj. oddzielając zawarte w nich treści.

Zarzut z pkt c apelacji.

Zarzut oskarżonego dotyczący zaniechania poczynienia przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w zakresie rzekomego ukarania oskarżonego mandatem karnym nie ma żadnego znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie. Wprawdzie z Krótkiego raportu działań /k. 141/ wynika, że sposobem zakończenia interwencji było wystawienie mandatu karnego to jednak zapis ten pozostaje w sprzeczności z treścią tego dokumentu. Z opisu działań nie wynika przede wszystkim to, kto miałby zostać ukarany mandatem karnym, za co oraz w jakiej wysokości była kara grzywny. Nadto rubryka określająca dyspozycje i czynności zawiera także alternatywny zapis o tym, że sposobem zakończenia interwencji było pouczenie. Porównanie treści raportu działań z treścią notatników służbowych funkcjonariuszy policji przeprowadzających interwencję prowadzi do wniosku, iż interwencja zakończyła się pouczeniem P. Z. (1) o przysługujących jej prawach. Powyższe rozważania wspiera też sama treść apelacji oskarżonego, gdyż w sytuacji gdyby doszło do ukarania oskarżonego mandatem karnym w czasie tej interwencji, wówczas oskarżony nie wnosiłby o ustalenie powodów wystawienia mandatu karnego, a w swych wyjaśnieniach podał tę okoliczność przedstawiając kopię druku mandatu karnego, która obligatoryjnie wydawana jest ukaranemu po zakończeniu interwencji.

Zarzut z pkt d apelacji.

Oceniając ten zarzut należy przypomnieć, że Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 10 stycznia 2022 r. (k. 136), na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 kpk, oddalił wniosek dowodowy oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy PR 2 Ds.440.2021.D i RSD 5321, albowiem zdaniem tegoż Sądu okoliczność, że świadek zeznający w postępowaniu może być oskarżony o przestępstwo oszustwa, czy też kradzieży, nie ma żadnego związku z niniejszym postępowaniem, tym bardziej, iż konflikt między oskarżonym a P. Z. (1) jest bezsporny w niniejszym postępowaniu. Ani Sąd I instancji, ani Sąd II instancji nie był zobligowany do zajęcia stanowiska, kto dokładnie z byłych partnerów w tymże wielowątkowym sporze miał rację. Sąd karny proceduje w oparciu i graniach wniesionego aktu oskarżenia. Pokrzywdzonym może być zarówno osoba, która posiada nieposzlakowaną opinię, jak i osoba wobec której toczy się inne postępowanie karne. Przeciwstawną tezę (a dokładnie taką próbował w dorozumiany sposób przeforsować oskarżony) przyjąć należało za nieuprawnioną i sprzeczną z zasadą obiektywizmu. W tej sytuacji w/w postanowienie dowodowe uznać należało za prawidłowe i oparte o adekwatny przepis w jego podstawie prawnej, tj. art. 170 § 1 pkt 2 kpk – okoliczność, która miała być udowodniona, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo była już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, iż nawet uprzednia karalność świadka sama przez się wiarygodności złożonych przez niego zeznań nie przekreśla. Wartość takiego dowodu, podobnie jak każdego innego, ocenia sąd na podstawie wewnętrznego przekonania, wysnutego z materiału dowodowego i oceny tegoż dokonanej przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por. m.in. wyrok SN z dnia 6 maja 1977 r., sygn. V KR 63/77, GP 1977 nr 15, Legalis Numer 20071).

Zarzut z pkt e apelacji.

W aktach sprawy znajduje się kopia polisy ubezpieczenia przedmiotowego samochodu, z której wynika, że samochód był objęty jedynie ochroną wynikającą z OC, zatem w sprawie nie była żadnych podstaw do przyjęcia, że szkoda na mieniu została zrekompensowana przez towarzystwo ubezpieczeniowe zarówno z tytułu ubezpieczenia OC (nie była to szkoda wyrządzona przez innego uczestnika ruchu drogowego), ani z tytułu AC (gdyż taka polisa nie została zawarta). Okoliczność użytkowania tego samochodu przez partnera A. Z. także nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż osoba ta nie była właścicielem samochodu. Natomiast rozstrzygnięcie Sądu I instancji zawarte w pkt II wyroku jest prawidłowe, gdyż w sprawie wystąpiły wszystkie pozytywne przesłanki do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, której wysokość została udowodniona.

Zarzut z pkt f apelacji.

Podtrzymując powyższe rozważania dotyczące oceny wiarygodności zeznań E. S. i W. S. należy dodać, że skarżący podnosząc zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk winien wykazać, że ocena dokonana przez Sąd Rejonowy (dotycząca wyjaśnień oskarżonego czy zeznań małżonków S.) jest sprzeczna z dyrektywami określonymi w tym przepisie. To na skarżącym spoczywał ciężar wykazania, że do takiej obrazy doszło. Tymczasem apelacja oskarżonego w tym zakresie jest jedynie polemicznym i subiektywnym stanowiskiem oskarżonego co do rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zarzut z pkt g apelacji.

Wbrew twierdzeniem oskarżonego w niniejszym postępowaniu ma on status osoby karanej, a jego poprzednie skazania wskazane w aktualnej Karcie Karnej wcale nie uległy zatarciu. Kluczem do odczytania prawidłowości danych zawartych w Karcie Karnej oskarżonego (k 145-145v) są przepisy art. 107 § 6 kk i art. 108 kk. Zgodnie z art. 107 § 6 zd. 1 kk jeżeli orzeczono środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatracie skazania nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem jego wykonania. Z kolei zgodnie z art. 108 kk, jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest jednoczesne zatracie wszystkich skazań. Nawiązując do w/ przepisów w kontekście danych zawartych w Karcie Karnej M. T., nie zmaterializował się warunek jednoczesnego zawarcia wszystkich skazań. Brak wykonania przez wyżej wymienionego środków kompensacyjnych (przed nowelizacją 01.06.2015 r. obowiązek naprawienia szkody był środkiem karnym) również stał na przeszkodzie, aby skazania, w których je orzeczono, uległy zatarciu.

Zarzut z pkt h apelacji.

Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku doprecyzował wartość szkody wyrządzonej popełnionym przez oskarżonego przestępstwem z art. 288 § 1 kk na 2.040 zł, było to jednak za mało, aby czyn oskarżonego uznać za wypadek mniejszej wagi z art. 288 § 2 kk. O wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 288 § 2 kk, nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, co w swojej apelacji podkreślał skarżący, lecz trzeba mieć na uwadze także szczegółową analizę wszystkich okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy.

W orzecznictwie wprost wskazuje się, iż o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz także odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy. A zatem o tym, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans, wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu, pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną szkodliwością (wyrok SA w Lublinie z 3.04.2018 r., II AKa 73/18, LEX nr 2490119).

Rozważanie wszystkich powyższych okoliczności po kolei, w przekonaniu Sądu Okręgowego, wypada dla oskarżonego M. T. wyjątkowo niekorzystnie. Decyzję o zniszczeniu mienia podjął on pod wpływem chwili, na złość swojej byłej konkubinie P. Z. (2) i na jej oczach, celowo wprowadzając element zamieszkania i kłopot związany z naprawą auta należącego do jej bliskich członków rodziny, a nie jej samej, co wskazuje na wyjątkową zuchwałość i brak liczenia się z konsekwencjami swojego czynu. Nic nie umniejszało jego winy. Niszczenie mienia osób trzecich nie jest sposobem rozwiązywania osobistych sporów.

Zarzut z pkt i apelacji.

Twierdzenie oskarżonego, iż w przedmiotowej sprawie brak było skargi uprawnionego oskarżyciela było pozbawione merytorycznych podstaw. Skargę z łatwością odnaleźć można było w aktach niniejszej sprawy, w protokole przesłuchania R. K. ( „żądam ściągania…”, k. 27v). To, że na co dzień pojazd użytkował partner A. Z. pozostawało bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, wszakże właściciel rzeczy może nią rozporządzać jak chce i udostępniać ją komu chce, z dnia na dzień zmieniając swoją decyzję, nawet bez uzasadnienia. Udostępniając pojazd wybranej osobie, nie traci atrybutu właściciela rzeczy.

Wniosek

- o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

- o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość rozstrzygnięcia za wyjątkiem ustalenia wartości szkody w opisie czynu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że obniżył do kwoty 2.40 (dwóch tysięcy czterdziestu) złotych wysokość strat poniesionych przez pokrzywdzone wskutek przestępstwa.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana ta została w postępowaniu apelacyjnym dokonana niepotrzebnie, gdyż Sąd Rejonowy zmieniając opis czynu przypisanego w wyroku w stosunku do tego z aktu oskarżenia w pkt I zaskarżonego wyroku przyjął wartość szkody na kwotę 2.040 (dwóch tysięcy czterdziestu) złotych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk oraz art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z dnia 8.08.1983 r., z późn. zm.) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 zł opłaty za II instancję i 20 zł wydatków postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana