Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Karol Troć (spr.)

SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

sekr. sąd. Kinga Ambroziak vel Mrozowicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 963/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 440/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. O.

Elektroniczny tachograf cyfrowy zamontowany w pojeździe oskarżonego był sprawny i działał prawidłowo. W momencie zdarzenia, zgodnie z odczytem z tego urządzenia, oskarżony poruszał się z prędkością 56 km/h. Wskazanie prędkości jest obarczone błędem pomiarowym o wartości ± 6 km/h, co wynika z zapisów Rozporządzenia Komisji (WE) NR 1360/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. dostosowujące po raz siódmy do postępu technicznego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85. Na podstawie odczytu z urządzenia nie można wskazać precyzyjnie wartości prędkości, albowiem może być obarczona błędem pomiarowym i tym samym tę wartość należało określić w przedziale od 50 km/h do 62 km/h.

Opinia z zakresu badania zapisów elektronicznego tachografu cyfrowego

Częściowo uzupełniająca ustna opinia biegłego T. D. z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych

663-680

695v-696

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Opinia z zakresu badania zapisów elektronicznego tachografu cyfrowego

Opinia biegłego M. K. została sporządzona zgodnie z wymogami z art. 200 k.p.k. i została uwzględniona przez Sąd w całości jako spójna, jasna i logiczna. Opinię sporządziła osoba do tego uprawniona, dysponująca potrzebnymi wiadomościami specjalnymi w przedmiotowym zakresie. Powołanie biegłego celem sporządzenia niniejszej opinii było niezbędne, ponieważ kluczowym zagadnieniem w postępowaniu była prędkość ciągnika siodłowego, którym poruszał się oskarżony, a która była rejestrowana przez zamontowany w pojeździe elektroniczny tachograf cyfrowy. Więcej o wnioskach płynących z przeprowadzonego dowodu i ich relacji z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym, Sąd wypowiedział się przy rozważaniu zarzutów apelacyjnych w części 3.1. niniejszego uzasadnienia.

1.

Uzupełniająca ustna opinia biegłego T. D. z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych

Opinia ustna uzupełniała poprzednie opinie tego biegłego, uwzględniając jednocześnie opinię biegłego M. K. z zakresu badania zapisów elektronicznego tachografu cyfrowego. Biegły podtrzymał uprzednio sformułowane wnioski, przy czym zdaniem Sądu, nie kwestionował istoty wniosków płynących z opinii M. K.. Opinia w części potwierdzała okoliczności ustalone na podstawie opinii M. K. w postaci zbliżonej prędkości ciągnika siodłowego, a także błędów granicznych we wskazaniach elektronicznych tachografów cyfrowych, powołując się dodatkowo na fakt, iż prędkościomierze nie mogą wskazywać prędkości mniejszej niż rzeczywista, natomiast mogą wskazywać prędkość wyższą. Biegły wypowiedział się również na temat prędkości względnej pojazdów i tożsamych skutkach zdarzenia, gdyby prędkości obu pojazdów były odpowiednio niższe. W tym zakresie należało opinię uwzględnić. Pomimo braku zastrzeżeń co do samej wartości merytorycznej, opinia uzupełniająca nie mogła być uwzględniona w pozostałej części, albowiem opierała się w dużej mierze na założeniach, których nie można było jednoznacznie zweryfikować w toku postępowania, nawet pomimo kompleksowo zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd odniósł się bardziej szczegółowo do opinii T. D. i korelacji z pozostałym materiałem dowodowym w dalszej części uzasadnienia.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy:

I. Obraza przepisów postępowania:

A. art. 4 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k., poprzez zaniechanie przez Sąd dokonania należytej weryfikacji wydanych w sprawie opinii pisemnej, pisemnej uzupełniającej oraz ustnej biegłego T. D., a w konsekwencji brak dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, w sytuacji kiedy opinie T. D. są niejasne oraz niepełne ze względu na brak wzięcia pod uwagę przez tegoż biegłego zasad funkcjonowania tachografu cyfrowego, dopuszczalnego błędu pomiaru prędkości tego urządzenia oraz dowolne przyjęcie do symulacji zdarzenia prędkości motoroweru na skutek braku jakichkolwiek obiektywnych danych pozwalających na jej przyjęcie w określonej wartości;

B. art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k., poprzez dokonanie zbyt mało wnikliwej oraz dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci:

1. wydruku z tachografu cyfrowego wraz z opiniami biegłego T. D., poprzez uznanie w okolicznościach sprawy, że oskarżony poruszał się z nadmierną prędkością wynoszącą 57km/h, podczas gdy z powszechnie obowiązujących przepisów prawa oraz norm wynika, że urządzenie tachografu cyfrowego posiada błąd pomiarowy 6 km/h, a pomiar prędkości jest dokonywany w odstępach 1 sekundowych a tym samym nie jest wykluczone, że oskarżony poruszał się z prędkością dopuszczalną administracyjnie;

2. wyjaśnień oskarżonego M. O., opinii toksykologicznej w zakresie stanu nietrzeźwości pokrzywdzonego, protokołów oględzin miejsca oraz pojazdów, poprzez brak właściwej oceny zachowania M. D., które było irracjonalne, naruszające w sposób rażący zasady ruchu drogowego, a tym samym skutkujące wyłączeniem zastosowania w niniejszej sprawie w odniesieniu do oskarżonego M. O. stosowania przez niego tzw. zasady ograniczonego zaufania ani tym bardziej zasady szczególnej ostrożności;

C. błąd w ustaleniach faktycznych zaistniały na skutek naruszenia opisanych wyżej przepisów postępowania, skutkujący nieprawidłowym uznaniem, że M. O. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu opisanego w art. 177 § 2 k.k., w sytuacji kiedy:

1. Sąd nie dysponował pełnym materiałem dowodowym pozwalającym na właściwą ocenę zdarzenia z 20 listopada 2020 r., a przy uwzględnieniu przepisów powszechnie obowiązującego prawa nie można wykluczyć, że oskarżony poruszał się z prędkością dopuszczalną administracyjnie, a tym samym, wobec okoliczności zachowania M. D. nie miał obiektywnie możliwości uniknięcia kolizji z motorowerem;

2. prawidłowo oceniony materiał dowodowy prowadzić powinien był do uniewinnienia oskarżonego albowiem zachowanie M. D. bezpośrednio przed kolizją z samochodem ciężarowym kierowanym przez oskarżonego było irracjonalne, naruszające w sposób rażący zasady ruchu drogowego i całkowicie nieprzewidywalne, a tym samym nie powodowało powstania u M. O. obowiązku stosowania przez niech tzw. zasady ograniczonego zaufania ani tym bardziej zasady szczególnej ostrożności.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obie wniesione w sprawie apelacje dotyczyły tego samego kierunku zaskarżenia oraz sformułowane w nich zarzuty związane były z tożsamymi okolicznościami, toteż zasadnym było wspólne rozważenie niniejszych zarzutów w tej części uzasadnienia.

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy akt postępowania, w świetle złożonych środków odwoławczych, dopatrzył się uchybień przepisów proceduralnych, których dopuścił się Sąd Rejonowy w postaci nieprawidłowo ocenionego materiału dowodowego i następnie błędnie ustalonego na jego podstawie stanu faktycznego, skutkujących niesłusznym uznaniem M. O. za winnego zarzuconego mu czynu. Sąd II instancji zauważył również konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego, poprzez powołanie biegłego z zakresu badania zapisów elektronicznego tachografu cyfrowego oraz dopuszczenia dowodu z uzupełniającej ustnej opinii biegłego T. D., ponieważ dotychczasowo zgromadzone dowody nie pozwalały na ustalenie stanu faktycznego pozbawionego uzasadnionych wątpliwości, przede wszystkim w kwestii prędkości, jaką poruszał się pojazdem oskarżony.

Zarzuty zawarte w obu apelacjach odnosiły się w swej istocie do oceny opinii biegłego T. D. i ustalonych przez Sąd Rejonowy na ich podstawie okoliczności. W tym miejscu zaznaczyć należy, co odgrywa niebagatelną rolę w sprawach, w których Sąd posiłkuje się opiniami biegłych, że Sąd mając na względzie swoje uprawnienia i zarazem obowiązek, ocenia wartość dowodową poszczególnych opinii biegłych na takiej samej zasadzie, jak pozostały materiał dowodowy, wedle zasady swobodnej oceny dowodów wskazanej w art. 7 k.p.k., mogąc uwzględnić je zarówno w całości, jak i tylko w części. W związku z powyższym, po analizie opinii pisemnych jak i ustnych biegłego T. D., również tej złożonej w toku postępowania drugoinstancyjnego stwierdzić należało, że w wyniku niedostatecznych danych, jakie można było uzyskać w ramach prowadzonego postępowania, pomiary wykorzystywane przez biegłego przy opiniowaniu, opierały się na założeniach niedostatecznie uprawdopodobnionych. W polu widzenia mieć należało znaczny stopień nietrzeźwości pokrzywdzonego – 1,68 ‰ zawartości alkoholu we krwi, a w konsekwencji czego niezasadnym było przyjęcie, że postępował on racjonalnie, przewidywalnie, a technika jego jazdy była taka, jaką założył biegły. Prędkość, którą poruszał się pokrzywdzony, co również zaznaczył biegły, miała istotny wpływ na przebieg zdarzenia, gdyż składała się na prędkość względną obu pojazdów. W związku z czym, na skutki zdarzenia nie miała wpływu jedynie prędkość oskarżonego, lecz również pokrzywdzonego i to w takiej korelacji, że im niższa była prędkość pokrzywdzonego, tym niższa mogła być prędkość oskarżonego, aby skutek zdarzenia był jednakowy. W swych opiniach biegły wskazał, że prędkość pokrzywdzonego o wartości 30 km/h była prędkością jedynie założoną, a ponadto zbliżoną. Biorąc pod uwagę znaczny stopień nietrzeźwości, jak już wspomniano powyżej, niezasadnym było zdaniem Sądu założenie, że pokrzywdzony choćby przyspieszając, postępował jak przeciętny, przewidywalny uczestnik ruchu drogowego, skoro już samo włączenie się do ruchu w tej sytuacji było niewłaściwe i nieracjonalne.

W sprawie został powołany także biegły z zakresu medycyny sądowej M. F., który wypowiadał się na temat obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego M. D. w kontekście prędkości pojazdu oskarżonego. Opinia biegłego nie wzbudzała wątpliwości co do merytorycznej wartości finalnych ustaleń, niemniej jednak zważyć należało, że przy opracowywaniu tej opinii, biegły posiłkował się ustaleniami płynącymi z opinii biegłego T. D., czyli opierającymi się na niedostatecznie uprawdopodobnionych założeniach co do prędkości i techniki jazdy pokrzywdzonego, zarówno przy rozważanej prędkości oskarżonego o wartości 57 km/h, jak i 50 km/h. Na podstawie opinii powyższych biegłych, nie można było jednoznacznie ustalić, czy po zderzeniu pojazdów pokrzywdzony uderzył w betonową podporę słupa telegraficznego, a także konsekwencji przygniecenia pokrzywdzonego przez motorower, co oczywiście miałoby wpływ na moment i sposób powstania obrażeń ciała, w tym tych skutkujących zgonem. Uwagi biegłych w tym zakresie nie były kategoryczne i dostatecznie zbieżne.

W związku z powyższymi kluczowymi wątpliwościami, Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego powołał biegłego M. K., biegłego m.in. z zakresu badania zapisów elektronicznego tachografu cyfrowego. Ciągnik siodłowy, którym kierował oskarżony, był wyposażony w takie urządzenie, które według biegłego było sprawne i prawidłowo działające. Wnioski płynące z opinii pozwoliły na skorygowanie dotychczasowych ustaleń i na przyjęcie, że zgodnie z zapisem tachografu, pojazd oskarżonego poruszał się z prędkością 56 km/h tuż przed zderzeniem, co jest niezwykle istotne w aspekcie wykazanego obarczenia błędem pomiarowym o wartości ± 6 km/h. Taki stan rzeczy uzasadniał uznanie, iż oskarżony mógł poruszać się prędkością o wartości w zakresie od 50 km/h do 62 km/h. Dodatkowo z ustnej uzupełniającej opinii T. D. wynikało to, że zgodnie z obowiązującymi normami, prędkościomierze nie mogą wskazywać prędkości mniejszej niż rzeczywista, natomiast mogą wskazywać prędkość wyższą, co również trzeba było mieć na względzie, podobnie jak fakt dopuszczania błędów granicznych w pomiarach tachografów. Oparcie zaś tego ustalenia na wyjaśnieniach oskarżonego w zakresie, w którym to wskazał, że jechał na pewno ponad 50 km/h, może 55 km/h, na co zwrócił uwagę pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w odpowiedzi na apelację, byłoby niewłaściwe i nieobiektywne, podobnie jak niewłaściwym byłoby owe ustalenie prędkości, gdyby twierdzenie oskarżonego było przeciwne i wskazywało na prędkość niższą niż 50 km/h. Po uwzględnieniu tego, co rozważono powyżej oraz na wnioski płynące z opinii M. K., w odniesieniu do treści zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k., należało tę niedającą się usunąć wątpliwość rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Biorąc pod uwagę słuszne ustalenia Sądu Rejonowego, który także w myśl powyższej zasady przyjął, że w miejscu zdarzenia obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h, nie zaś do 40 km/h, nie można było wykluczyć, że oskarżony poruszał się w granicy prędkości administracyjnie dozwolonej. Sąd Okręgowy podzielił to stanowisko Sądu I instancji, ponieważ na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym kompleksowych informacji pochodzących od pracowników Generalnej Dyrekcji Dróg i Autostrad oraz Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w W., a także funkcjonariusza Policji A. Z., nie można było jednoznacznie stwierdzić, że w czasie i w miejscu wypadku obowiązywało ograniczenie prędkości do 40 km/h znakiem B-33.

Podsumowując powyższe rozważania należało dojść do wniosku, iż oskarżony swoim zachowaniem nie zrealizował przesłanek przestępstwa, określonego w art. 177 § 2 k.k., albowiem nie można było bez uzasadnionych wątpliwości stwierdzić, iż naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Na uwadze mieć ponadto należy, że w celu przypisania sprawstwa takiego czynu, nie jest wystarczające ogólne stwierdzenie, że owe zasady zostały naruszone, gdyż niezbędnym jest wskazanie konkretnych zasad, którym oskarżony miał uchybić. Co więcej, musi być ustalony związek między naruszeniem przez takiego uczestnika ruchu określonej reguły bezpieczeństwa a zmaterializowaniem się samego zdarzenia, zaistnieniem skutku, polegający na tym, że sprawca narusza tę regułę ostrożności, która miała zapobiec realizacji czynu zabronionego na tej drodze, na której w rzeczywistości on nastąpił. Jak wynika z materiałów sprawy oraz na ich podstawie powyższych rozważań, zachowanie pokrzywdzonego, będącego w znacznym stopniu nietrzeźwości, było nieprzewidywalne, niespodziewanie włączył się do ruchu wjeżdżając przed sam przód nadjeżdżającego pojazdu, a tym samym nie można było wymagać od oskarżonego, aby podejmował przy tych okolicznościach „na zaś”, odpowiednie działania obronne. Jak słusznie wskazuje stanowisko Sądu Najwyższego, nie jest możliwe przypisanie sprawstwa wypadku drogowego bez konkretnego i opartego na adekwatnym kontekście normatywnym ustalenia jak powinien zachować się modelowy kierowca w danych warunkach, by uniknąć stworzenia nieakceptowalnego, istotnego ryzyka, a następnie krytycznie zestawić to, co faktycznie miało miejsce z tym modelowym przebiegiem zdarzenia. Nie jest wówczas wykluczone, że sąd dojdzie do wniosku, że sposób zachowania kierującego był akceptowalny z punktu widzenia ogółu zasad ruchu drogowego, gdyż konkretny przebieg wypadku był na tyle nietypowy i mało prawdopodobny, że zobowiązanie kierującego do tak ostrożnej jazdy, by uniknąć tego konkretnego przebiegu zdarzenia, stałoby w sprzeczności z istotą samego ruchu drogowego ( Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2022 r. I KK 96/21).

Wszelkie podniesione powyżej kwestie uzasadniały wydanie w niniejszej sprawie wyroku uniewinniającego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego spod zarzutu z art. 177 § 2 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się zasadne i skutkowały uwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzuty z apelacji osobistej oskarżonego:

I. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na:

- dowolnej, a nie swobodnej ocenie całokształtu materiału dowodowego, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i uznaniu, iż oskarżony jest sprawcą wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniósł kierujący motorowerem M. D., pomimo tego, że:

1) kierujący motorowerem marki B. M. D. wymusił pierwszeństwo i wjechał na pas drogowy drogi krajowej nr (...) tuż przed kierowany przeze oskarżonego ciągnik siodłowy marki M. od prawej strony;

2) biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej T. D. w swojej uzupełniającej opinii stwierdził, iż nawet, gdyby oskarżony jechał 50 km/h i zahamował niezwłocznie po zauważeniu jadącego motorowerem M. D., to i tak nie uniknąłby zderzenia (k. 398);

- oraz całkowitym pominięciu w rozważaniach Sądu I instancji tego, że kierujący motorowerem marki B. M. D. był w takim stanie nietrzeźwości (1,68 promila alkoholu), iż musiał odczuwać zaburzenia równowagi oraz musiał mieć trudności we właściwym prowadzeniu pojazdu, co również musiało mieć wpływ na tor jazdy jego pojazdu do momentu zderzenia, a tym samym opinie pisemne i ustne biegłego T. D. wskazujące jego tor jazdy do momentu zderzenia są tylko przyjętymi założeniami, zaś obliczenia biegłego zupełnie nie biorą pod uwagę tego, iż wjeżdżając na pas ruchu oskarżonego M. D. wcale nie jechał prosto po skosie, lecz mógł pod wpływem alkoholu zmieniać tor jazdy, co w konsekwencji i tak nie pozwoliłoby uniknąć uderzenia go częścią czołową ciężarówki, a tym samym nastąpienia obrażeń ciała i śmierci,

a w konsekwencji doprowadziło to do uznania, iż oskarżony jest sprawcą wypadku ze skutkiem śmiertelnym i skazania go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty sformułowane przez oskarżonego zostały rozważone wspólnie z zarzutami podniesionymi w apelacji jego obrońcy w części 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione przez oskarżonego zostały ocenione jako zasadne, wskutek czego Sąd przychylił się do wniosku o jego uniewinnienie, z tym że zgodnie z treścią art. 437 k.p.k. poprzez zmianę zaskarżonego wyroku, a nie jego uchylenie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 440/20, poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy uznał obie apelacje wniesione na korzyść oskarżonego jako zasadne, wskutek czego uwzględnił sformułowane w nich wnioski o uniewinnienie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na uwzględnienie wniesionych apelacji i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu Sąd Okręgowy stwierdził, iż koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana