Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz- Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 3/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 15 października 2024 r. w sprawie II K 153/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającej na uznaniu jako spójnych, konsekwentnych i układających się w logiczną całość treści zeznań świadków M. K., M. W. oraz R. C., podczas gdy z treści zeznań w/w świadków wynika, iż są one ze sobą sprzeczne i wzajemnie się wykluczają, o czym świadczy w szczególności fakt iż:

a) z treści zeznań świadka M. W. złożonych na rozprawie z dnia 9 sierpnia 2024 roku i objętych protokołem (k. 167) wynikało, że świadek ten użył pistoletu hukowego w celu uniemożliwienia ucieczki oskarżonemu, po tym jak dopływający do niego w łodzi patrolowej i znajdujący się w zasięgu wzroku tego świadka M. K. i R. C. wpadli na mieliznę - co spowodowało zgaśnięcie silnika łodzi i problemy z jego ponownym rozruchem,

b) z treści zeznań świadka R. C. złożonych na rozprawie z dnia

9 sierpnia 2024 roku i objętych protokołem (k. 169v) wynika, że świadek nie pamięta sytuacji wpadnięcia na mieliznę w trakcie podejmowanej interwencji,

c) z treści zeznań świadka M. K. złożonych na rozprawie z dnia 5 lipca 2024 roku i objętych protokołem (k. 151v) wynikało, że w trakcie interwencji strzały z pistoletu hukowego oddane zostały (przez świadka M. W. znajdującego się na brzegu rzeki B.) w momencie, gdy świadkowie M. K. i R. C. pozostawali na łodzi patrolowej za zakolem rzeki i nie byli widoczni zarówno dla oskarżonego, jak i świadka M. W.;

2. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka M. W. złożonych na rozprawach z dnia 9 sierpnia 2024 roku (k 167-168v) oraz 3 października 2024 roku (k 239v) i ustalenie na ich podstawie, że o sprawstwie oskarżonego świadczyć ma fakt, iż „płynął on centralnie” do miejsca gdzie ujawniono sieci rybackie a sam kontakt z tymi sieciami nie był wynikiem zaplątania się w nie wiosła łodzi, którą poruszał się oskarżony, w sytuacji gdy:

a) z treści zeznań w/w świadka złożonych na rozprawie z dnia 3 października 2024 roku, uznanych za wiarygodne i objętych protokołem wynika, że oskarżony nie płynął „centralnie” w miejsce ujawnionych sieci rybackich lecz początkowo poruszał się w górę rzeki a później w dół rzeki,

b) opisywany przez świadka sposób poruszania się łodzi oskarżonego był w opinii świadka spowodowany silnym nurtem rzeki B.,

c) z treści zeznań świadka M. W. złożonych na rozprawie z dnia 9 sierpnia 2024 roku, uznanych jako wiarygodne i objętych protokołem (k. 168v) wynika, że w przypadku zaczepienia wiosłem o sieć rybacką w miejscu jej ujawnienia mogłoby dojść do jej zerwania oraz, że obserwując z brzegu oskarżonego płynącego łódką rzeczną widział, że oskarżony zaczepił o coś co świadek uznał jako sieć rybacką;

3. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie z dnia 3 października 2024 roku i objętych protokołem (k 240-241) i w konsekwencji odmowy dania im wiary w zakresie twierdzenia, że podjęcie przez oskarżonego sieci rybackiej z koryta rzeki B. spowodowane było faktem zaczepienia się wiosła o tą sieć, w sytuacji gdy:

a) z treści zeznań świadka M. W. złożonych na rozprawie z dnia 9 sierpnia 2024 roku, uznanych jako wiarygodne i objętych protokołem (k 168v) wynika, że obserwując z brzegu oskarżonego płynącego łódką rzeczną widział, że zaczepił on o coś, co świadek uznał jako sieć rybacką,

b) z zasad logiki wynika, że próba odczepienia niemal trzymetrowego wiosła łódki rzecznej, które zaplątało się w sieć rybacką, dokonywana po zapadnięciu zmroku wymaga dla swej skuteczności podjęcia tej sieci z wody,

c) z treści znajdującego się w aktach sprawy i uznanego przez Sąd jako wiarygodny (choć nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy) dokumentu w postaci protokołu przeszukania (k. 70-71v) wynikało, że podjęte czynności w miejscu zamieszkania oskarżonego nie ujawniły jakichkolwiek narzędzi (w tym sieci rybackich) służących do połowów ryb, z zasad logiki i doświadczenia życiowego wynika natomiast, że w przypadku popełniania przez oskarżonego czynów objętych treścią ust. 1 części wstępnej skarżonego wyroku takie narzędzia winny zostać ujawnione;

4. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie w toku dokonywania analizy i oceny całokształtu zgromadzonych w sprawie okoliczności i dowodów zmierzających do ustalenia stanu faktycznego sprawy dowodu z dokumentu karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 14 marca 2024 roku, zgłoszonego w treści pisma procesowego obrońcy Oskarżonego z dnia 14 czerwca 2024 roku (k. 121-122), w sytuacji gdy:

a) dowód ten zgłoszony został m.in. w celu stwierdzenia faktu doznania przez oskarżonego w okresie bezpośrednio poprzedzającym popełnienie zarzucanego mu czynu - tj. w dniu 14 marca 2024 roku - urazu głowy połączonego z utratą przytomności, który to uraz wymagał interwencji lekarskiej,

b) z treści zeznań świadków M. W. (złożonych na rozprawie z dnia 9 sierpnia 2024 roku i objętych protokołem, k. 168), R. C. (złożonych na rozprawie z dnia 9 sierpnia 2024 roku i objętych protokołem, k. 169), T. D. (złożonych na rozprawie z dnia 3 października 2024 roku i odjętych protokołem, k. 239v) wynikało, że wszyscy w/w świadkowie (będący funkcjonariuszami Straży Rybackiej i posiadający wiedzę fachową) stwierdzili, że ujawnione sieci nie pozostawały w wodzie zbyt długo i były sieciami „świeżo” zastawionymi,

c) z zasad logiki i doświadczenia życiowego wynika, że skrajnie mało prawdopodobnym jest, że osoba po doznaniu obrażeń tożsamych z odniesionymi przez oskarżonego w dniu 14 marca 2024 roku mogłaby zastawiać w tym czasie sieci rybackie służące do nielegalnych połowów ryb;

5. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., poprzez oddalenie wniosków dowodowych objętych pismem procesowym obrońcy oskarżonego z dnia 13 sierpnia 2024 roku (k. 175-187), wobec uznania, że mają one służyć do wykazania okoliczności nie mających związku ze sprawą, w sytuacji gdy:

a) wnioski te zostały zgłoszone w celu stwierdzenia faktów: wieloletniego, cyklicznego dokonywania przepraw przez rzekę B. w okolicach miejscowości Ł. przez oskarżonego, dokonywania w/w przepraw w związku z prowadzeniem gospodarstwa agroturystycznego, prowadzenia działalności rolniczej na terenach położonych na obu brzegach rzeki, ekonomicznego uzasadnienia do pokonywania drogi pomiędzy gospodarstwami za pomocą łódki rzecznej,

b) z treści uzasadnienia skarżonego wyroku wynika, że Sąd uznał, że przebywanie oskarżonego w rejonie pola namiotowego (...) gdzie został zatrzymany przy podejmowaniu sieci rybackich jest tożsame z koniecznością uznania, że oskarżony wiedział gdzie znajdują się sieci i sam je zastawił,

c) przeprowadzenie wnioskowanych dowodów pozwoliłoby stwierdzić, że oskarżony od wielu lat, w sposób cykliczny przeprawia się łódką przez rzekę B., dokładnie w okolicach miejsca, gdzie został zatrzymany w dniu 17 marca 2024 roku.

a w konsekwencji w/w naruszeń:

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na bezzasadnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 17 marca 2024 roku, w rejonie m. W. W. gm. J. nie będąc uprawnionym do rybactwa dokonał nielegalnego połowu ryb na rzece B. przy pomocy 4 sieci rybackich typu „drygawica” na szkodę PZW Okręg w S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania w świetle złożonego środka odwoławczego uznał podniesione w nim zarzuty za niezasadne i skutkujące ich nieuwzględnieniem. Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, który doprowadził do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, biorąc pod uwagę całokształt istotnych okoliczności ujawnionych na rozprawie, co doprowadziło do słusznego uznania oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu.

Skarżący, próbując podważyć wiarygodność uwzględnionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego w postaci zeznań świadków M. K., M. W. oraz R. C. wskazuje na ich wzajemne sprzeczności, czy też niepamięć, co do niektórych faktów. W opinii Sądu, te drobne i mało istotne sprzeczności co do szczegółowych okoliczności, na które powołuje się obrońca, nie podważają globalnej wiarygodności tego materiału dowodowego jako całokształtu i w jego najistotniejszej kwestii, a więc prowadzącej do stwierdzenia winy oskarżonego. Zauważyć należy, że w sytuacji gdy w treści zeznań zawarte są pewne nieścisłości, to zadaniem sądu jest ustalenie, czy mankamenty w treści depozycji są wynikiem niezawinionych błędów świadka, czy też świadomej jego manipulacji, a w konsekwencji, czy świadek miał wolę mówienia prawdy czy też nie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 stycznia 2023 r. II AKa 256/21). W opinii Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek przesłanek, które podważałyby prawdomówność wymienionych świadków, a całokształt składanych przez nich depozycji, na skutek ich oceny przez pryzmat zasady swobodnej oceny dowodów, prowadził do jednoznacznych wniosków, wskazujących na podejmowanie przez oskarżonego czynności sprawczych czynu z art. 27c ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym. Należałoby zauważyć, że w realiach niniejszej sprawy, pewne nieścisłości w treści zeznań świadków niejako dodatkowo przemawiają za ich szczerością, albowiem świadczą o tym, że świadkowie nie uzgadniali wersji zdarzeń, faktów, do których się one odnosiły, natomiast pewne rozbieżności są naturalnym wynikiem różnych perspektyw obserwacji, zdolności percepcji i umiejętności zapamiętywania każdego ze świadków. Przesłuchiwani świadkowie, w osobach M. K., M. W. oraz R. C. zeznawali logicznie i zgodnie w kluczowym zakresie, który mówił o ujawnieniu rozstawionych sieci kłusowniczych w dniu 16 marca 2024 r., przeprowadzonych obserwacjach, które w dniu 17 marca 2024 r. doprowadziły do ujawnienia oskarżonego, który w porze wieczornej zaczął podejmować sieci, a następnie po zauważeniu funkcjonariuszy Straży Rybackiej podjął próbę ucieczki i wyrzucił do wody sieć, jak również znajdujące się w niej ryby. Wyjaśnienia oskarżonego oraz przyjęta przez niego linia obrony nie zasługiwały na uwzględnienie z uwagi na sprzeczność z wiarygodnym materiałem dowodowym, o którym wspomniano powyżej, jak również nie odpowiadały wymogom oceny, dokonanej zgodnie z dyrektywami, wskazanymi w art. 7 k.p.k. Wersja wydarzeń przedstawiona przez oskarżonego i forsowana przez obronę jawiła się jako nieracjonalna i sprzeczna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Oskarżony wyjaśniał, że używał łodzi jedynie do przeprawiania się na posesję, znajdująca się na drugim brzegu rzeki, aby doglądać ją i znajdujących się na niej ruchomości. Ponadto, wersję oskarżonego miał uprawdopodabniać fakt wypadku w gospodarstwie z jego udziałem sprzed kilku dni wcześniej, skutkujący urazem głowy i uniemożliwiający mu dokonywanie zarzucanych czynności polegających na zastawieniu sieci rybackich. Powyższe tezy nie mogły jednak ostać się jako wiarygodne. Zwrócić uwagę należało na ujawnione rybie łuski w łódce oskarżonego, które stanowić musiały pozostałości po rybach wyciągniętych z sieciami, a nie mogły znaleźć się w sytuacji korzystania z łódki jedynie w taki sposób, na jaki wskazywał oskarżony. Ponadto, nielogicznym byłoby doglądanie posesji w porze nocnej i kilka dni po wypadku w gospodarstwie, który miałby znacząco ograniczyć sprawność fizyczną oskarżonego, skoro świadek D. K. (córka oskarżonego) zeznała, że poza porą letnią oskarżony pływa dwa, trzy razy w roku, a więc stosunkowo rzadko, tym samym dobór dnia i pory nie byłby racjonalny. Zauważyć ponadto należy, że podczas składania wyjaśnień na etapie postępowania przygotowawczego, oskarżony nic nie wspomniał o wypadku jakiemu miał ulec, co także rodzi wątpliwości w aspekcie jego wpływu na sprawność oskarżonego i niemożliwość przedsiębrania działań polegających na rozstawianiu i podejmowaniu sieci. Przy czym samo poruszanie się łódką typu „pychówka” po takim fakcie, byłoby obciążające dla organizmu i nie powinno umknąć uwadze oskarżonego w chwili składania wyjaśnień. Podsumowując powyższe rozważania na temat oceny dowodów i uwzględnienia wszelkich istotnych okoliczności sprawy stwierdzić należało, że Sąd Rejonowy procedował właściwie, co także trafnie i dostatecznie uargumentował w uzasadnieniu wyroku. Podkreślić trzeba, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie ich jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r. II AKa 46/24). W przedmiotowej sytuacji, gdy nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut błędnej oceny dowodów, brak było w konsekwencji przesłanek do zakwestionowania dokonanych na tychże dowodach ustaleń faktycznych, więc i ten zarzut należało uznać za niezasadny.

Podobnie krytycznie należało odnieść się do zarzutu obrazy art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. Sąd Okręgowy odniósł się również do tego na rozprawie apelacyjnej, na której uznał, że wniosek dowodowy nie podlegał rozpoznaniu, ze względu na treść art. 368 § 2 k.p.k. Na względzie mieć trzeba, że sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22). Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy słusznie dopatrzył się przesłanek, przemawiających za oddaleniem tych wniosków i dostatecznie je uzasadnił. Na marginesie zwrócić uwagę można na przytaczaną już wypowiedź świadka D. K., która wskazała, że oskarżony latem pływał codziennie, a poza tą porą dwa, trzy razy w roku. Do zdarzenia doszło w marcu, w związku z czym częstotliwość przepraw przez rzekę była o wiele niższa, toteż argumentacja skarżącego chociażby i z tego względu nie mogła zostać uznana za istotną dla sprawy.

Powyższa analiza podniesionych zarzutów doprowadziła do wniosku o ich nietrafności, a tym samym do zasadności utrzymania zaskarżonego wyroku w całości.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia, poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów z pkt I części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim II Wydział Karny z dnia 15 października 2024 roku, sygn. akt II K 153/24.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiony środek odwoławczy okazał się bezzasadny. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 350 zł opłaty za II instancję, zgodnie ze stawką określoną w art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20 złotych, według stawki wskazanej w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

Ponadto, z uwagi na to, że oskarżyciel posiłkowy w postępowaniu odwoławczym był reprezentowany przez pełnomocnika, który wniósł o zasądzenie przedmiotowych kosztów, od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zasądzono z tego tytułu kwotę 840 zł, zgodnie ze stawką określoną w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana