Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak
Sędziowie:		SSO Mariola Krajewska - Sińczuk SSO Krystyna Święcicka (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agata Polkowska

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej-Małek

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 r.

sprawy Z. W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 300 §2 kk

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 20 października 2014 r. sygn. akt VII K 945/13

uchyla wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 17/15

UZASADNIENIE

Z. W. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 2 stycznia 2012 roku w S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. w ten sposób, że zbył W. O. samochód marki V. (...) nr rej. (...)
1 R93 wiedząc o tym, że wymieniony pojazd był zagrożony zajęciem,

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk;

II.  w dniu 2 stycznia 2012 roku w Ż., gm. S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. w ten sposób, że zbył firmie (...) sp. z o.o. we W. suszarkę bębnową(...)oraz ładowarkę teleskopową (...) nr ser (...) fakturą VAT nr (...) wiedząc o tym, że wymienione urządzenia były zagrożone zajęciem,

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk;

III.  w dniu 12 listopada 2013 roku w S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G., pozornie obciążając składniki swojego majątku w ten sposób, że w toku rozprawy III RC 487/13 przed Sądem Rejonowym w Siedlcach uznał w całości powództwo o alimenty na rzecz jego żony i dzieci w następstwie czego Sąd wydał wyrok zasądzający świadczenie alimentacyjne w łącznej kwocie 3500 zł wiedząc, że wymienione kwoty alimentacyjne zagrożone były zajęciem i których w rzeczywistości nie miał zamiaru przekazywać wierzycielom alimentacyjnym,

to jest o przestępstwo z art. 300 § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 20 października 2014 roku, sygn. akt VII K 945/13, Sąd Rejonowy
w Siedlcach:

I.  oskarżonego Z. W. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów przy czym uznał, iż oskarżony popełnił je w podobny sposób, działając
w krótkich odstępach czasu i za to na podstawie art. 300 § 2 skazał go zaś na podstawie art. 300 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku
i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 20 złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. S. kwotę 797,04 zł w tym podatek VAT w kwocie 149,04 zł tytułem poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego;

V.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 480 zł tytułem opłaty oraz 90 zł tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli Prokurator Rejonowy w Siedlcach oraz obrońca oskarżonego.

Prokurator na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego Z. W. i na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 91 § 1 kk poprzez błędne zaliczenie do ciągu przestępstw wszystkich trzech przypisanych oskarżonemu przestępstw, w sytuacji, gdy trzeci zarzucany Z. W. aktem oskarżenia czyn został popełniony w odstępie 22 miesięcy od pozostałych czynów i tym samym brak jest podstaw, aby czyn ten można było zaliczyć do ciągu przestępstw.

Stawiając powyższy zarzut prokurator na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie ciągu przestępstw tylko co do dwóch pierwszych przypisanych oskarżonemu czynów, a następnie wymierzenie mu kary łącznej w oparciu o przepis art. 91 § 2 kk.

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił mu:

I.  mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania,
a mianowicie:

1.  art. 171 § 6 kpk poprzez bezpodstawne uchylenie pytania obrońcy oskarżonego skierowane do świadka Ł. S. podczas jego przesłuchania na rozprawie w dniu 13 marca 2014 roku odnośnie ceny zakupu przez niego od M. D. wierzytelności pieniężnej wobec oskarżonego Z. W. wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 31 grudnia 2008 roku – w sytuacji gdy pytanie to było istotne dla wyjaśnienia wszystkich okoliczności związanych z czynami zarzuconymi oskarżonemu oraz oceną stopnia społecznej szkodliwości tych czynów;

2.  art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez bezpodstawne oddalenie (jako niemającego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy) wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego złożonego na rozprawie w dniu 16 czerwca 2014 roku
o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. D. na okoliczność złożenia przez oskarżonego Z. W. wobec M. D. pisemnego oświadczenia z dnia 20 sierpnia 2011 roku o uznaniu przeterminowanej wierzytelności pieniężnej w kwocie 101.778 złotych wynikającej z częściowo niezapłaconej faktury VAT nr (...) z dnia 31 grudnia 2008 roku oraz na okoliczność umowy przelewu wierzytelności wynikającej z powyższej faktury VAT zawartej pomiędzy świadkiem M. D., a Ł. S. w dniu 16 listopada 2011 roku, a w szczególności ceny nabycia przedmiotowej wierzytelności przez Ł. S. – w sytuacji gdy dowód z zeznań świadka był dowodem istotnym dla wyjaśnienia wszystkich okoliczności związanych z czynami zarzuconymi oskarżonemu oraz oceną stopnia społecznej szkodliwości tych czynów;

3.  art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez doprowadzenie do sprzeczności pomiędzy opisami czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I wyroku (z których wynika, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynów z art. 300 § 2 kk poprzez zbycie na rzecz W. O. samochodu osobowego marki V. (...) oraz zbycie na rzecz firmy (...) sp. z o. o. z siedzibą we W. suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej), a ustaleniami faktycznymi poczynionymi w uzasadnieniu wyroku (z których wynika, iż opisane powyżej czynności prawne były czynnościami pozornymi) – co w konsekwencji doprowadziło do niejednoznaczności rozstrzygnięcia;

4.  art. 8 § 2 kpk poprzez:

- uznanie, że czynność prawna w postaci odpłatnego zbycia przez oskarżonego na rzecz firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. w dniu 2 stycznia 2012 roku suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej objętej opisem czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt 2 aktu oskarżenia była czynnością prawna pozorną – podczas gdy Sąd Rejonowy – Wydział Cywilny w Siedlcach
w postanowieniu I Co 282/14 z dnia 6 marca 2014 roku o oddaleniu skargi Ł. S. na czynność Komornika Sądowego uznał powyższą czynność prawną za ważną i skuteczną;

- uznanie, że wytoczone przez żonę oskarżonego powództwo przeciwko oskarżonemu o alimenty na rzecz jej wspólnych małoletnich dzieci pozbawione było materialno-prawnej podstawy do jego wytoczenia i zmierzało w rzeczywistości do pozornego obciążenia dochodów oskarżonego z pracy
w celu pokrzywdzenia wierzyciela Ł. S., że uznanie przez oskarżonego powyższego powództwa o alimenty w całości było oświadczeniem pozornym i zmierzało w rzeczywistości do pozornego obciążenia dochodów oskarżonego z pracy w celu pokrzywdzenia wierzycieli Ł. S. – podczas gdy Sad Rejonowy – Wydział Rodzinny
w Siedlcach prawomocnym wyrokiem z dnia 12 listopada 2013 roku uznał powództwo I. W. (1) oraz jej małoletnich dzieci przeciwko Z. W. o alimenty w całości za zasadne (zasądzając od oskarżonego kwoty dochodzone pozwem), zaś z treści uzasadnienia powyższego orzeczenia nie wynika, aby Sąd (pomimo uprawnienia przyznanego mu w art. 213 § 2 kpc) stwierdził, aby uznanie powództwa przez oskarżonego było sprzeczne
z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa;

5.  art. 7 kpk poprzez bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom świadków W. O. (co do okoliczności zakupienia przez nią od oskarżonego samochodu osobowego marki V. (...) opisanego w zarzucie z pkt 1 aktu oskarżenia oraz zeznań świadków S. M. i M. Z. (co do okoliczności zakupu przez firmę (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. od oskarżonego suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej) – w sytuacji gdy dowody te znajdowały potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym;

6.  art. 2 § 2, art. 4, art. 7 i art. 410 kpk poprzez zaniechanie ustosunkowania się do całości zeznań świadka H. D., dowodu z dokumentu
w postaci wyceny wartości nieruchomości zabudowanej położonej
w Ż. przy ul. (...) (k.317, 483) oraz dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania egzekucyjnego Km 676/13 Komornika Sądowego przy SR w Siedlcach H. D.
z wniosku wierzyciela Ł. S. przeciwko dłużnikowi Z. w. o egzekucję świadczenia pieniężnego – co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia treści tych dowodów przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy oraz wyjaśnianiu podstawy prawnej orzeczenia
i uniemożliwiło dokonanie instancyjnej kontroli merytorycznej wyroku;

7.  art. 424 § 2 kpk poprzez nienależyte wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia poprzez zaniechanie odniesienia się do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych związanych z ustawowymi znamionami czynów z art. 300 § 2 kk przypisanych oskarżonemu w wyroku oraz okoliczności rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości tych czynów w sposób umożliwiający instancyjne merytoryczne skontrolowanie poprawności rozumowania Sądu I instancji;

II.  mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez dowolne i oparte jedynie na części materiału dowodowego, niezgodnego z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem polegającym na zbyciu na rzecz W. O. samochodu osobowego marki V. (...), zbyciu na rzecz firmy (...) sp z o.o. z siedzibą we W. suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej oraz złożeniu w sprawie III RC 487/13 Sadu Rejonowego w Siedlcach oświadczeniu o uznaniu powództwa I. W. (1) oraz jej małoletnich dzieci o alimenty, działał w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym IX GNc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie oraz uszczuplił w ten sposób zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (co w konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku skazującego oskarżonego za popełnienie czynów z art. 300 §2 kk) – podczas gdy należyta analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie powyższych ustaleń i przypisanie oskarżonemu popełnienia czynów zarzuconych w akcie oskarżenia.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów, obrońca oskarżonego na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk wniósł o: 1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, 2. zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca poparł apelację i wnioski w niej zawarte oraz wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Prokurator poparł apelację Prokuratora Rejonowego w Siedlcach z tym, że wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, choć nie było podstaw do aprobaty wniosku obrońcy o uniewinnienie oskarżonego. Zasadna jest również apelacja prokuratora, jednakże z uwagi na stwierdzenie uchybień podniesionych przez obrońcę oskarżonego, nie mógł zostać uwzględniony zawarty w tej apelacji wniosek
o zmianę zaskarżonego wyroku, natomiast zasadny okazał się wyrażony przez prokuratora
w toku rozprawy odwoławczej, wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w kwestii zasadności stawianych oskarżonemu zarzutów popełnienia przestępstw z art. 300 § 2 kk, stwierdzić należy, że dotychczasowe postępowanie nie wyjaśniło wszelkich wątpliwości, jakie w zakresie tych czynów wyłaniają się z zebranego w sprawie materiału dowodowego. Ten stan rzeczy powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Orzeczenie takiej treści nie może zostać odebrane inaczej niż jedynie jako zalecenie ponownego rozpoznania sprawy bez opisanych niżej uchybień.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do argumentacji zawartej w apelacji obrońcy, ponieważ choć zarzutowi podniesionemu przez prokuratora nie sposób odmówić słuszności, to przede wszystkim wobec zaistnienia uchybień podniesionych przez obrońcę, zaskarżony wyrok musiał spotkać się z kasatoryjną decyzją Sądu Okręgowego.

Analiza akt sprawy oraz pisemnego uzasadnienia wyroku wskazuje, że Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę i wydając zaskarżony wyrok nie wykazał należytej wnikliwości i staranności. Nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodzić należy się z obrońcą oskarżonego, że wyrok
w niniejszej sprawie zapadł przedwcześnie, a treść jego pisemnego uzasadnienia nie odnosi się do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych związanych z odpowiedzialnością oskarżonego za czyny zarzucone mu w akcie oskarżenia.

Wyjaśnić należy, iż uzasadnienie wyroku powinno przedstawiać tok rozumowania Sądu orzekającego, poprzedzający wydanie wyroku oraz wyjaśnić podstawy rozstrzygnięcia zawartego w części dyspozytywnej, a przedstawione w uzasadnieniu ustalenia faktyczne powinny jednoznacznie wskazywać konkretne zachowania oskarżonego, korespondujące
z opisem czynów przypisanych, poprzez które zrealizowane zostały przedmiotowe
i podmiotowe znamiona przypisanych przestępstw (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Warszawie z dnia 3 lutego 2014 r. II AKa 437/13, LEX nr 1428244). Z kolei spójność
i integralność wyroku z jego pisemnym uzasadnieniem jest nieodzownym warunkiem prawidłowej kontroli odwoławczej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1986 r., V KRN 1145/85, OSNPG 1986/11/154).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności podnieść należy, iż rację ma obrońca oskarżonego wskazując na sprzeczność zachodzącą pomiędzy treścią wyroku, a jego pisemnym uzasadnieniem, w zakresie ustaleń dotyczących czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt I i II aktu oskarżenia.

Z rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy uznał, iż zachowanie oskarżonego, które doprowadziło do uszczuplenia wierzyciela Ł. S. polegało na tym, że zbył on W. O. samochód marki V. (...) nr rej. (...) zagrożony zajęciem oraz zbył firmie (...) sp.
z o.o. we W., suszarkę bębnową (...)oraz ładowarkę teleskopową (...) nr ser (...), zagrożone zajęciem.

Tymczasem w pisemnym uzasadnieniu wyroku, Sąd Rejonowy wyraził stanowisko, że umowy kupna sprzedaży samochodu V. (...) oraz powyższych urządzeń do produkcji biomasy, były pozorne i faktycznie nigdy nie doszło do zbycia powyższych ruchomości przez oskarżonego. Obszerny fragment uzasadnienia Sąd I instancji poświęcił na wyjaśnienie toku rozumowania, który doprowadził go do takiego przekonania. Przede wszystkim Sąd I instancji uznał za niewiarygodne wszystkie dowody, które potwierdzały skuteczne zbycie przez oskarżonego omawianych składników majątkowych w dniu 2 stycznia 2012 roku,
w tym również wyjaśnienia oskarżonego, który tych okoliczności nie kwestionował.

W sytuacji gdy Sąd I instancji przypisał oskarżonemu popełnienie czynów z art. 300 § 2 kk, gdzie jego czynności wykonawcze miały polegać na zbyciu składników majątkowych,
a jednocześnie w uzasadnieniu wyroku przedstawił argumentację, świadczącą o tym, że Sąd ustalił, iż w rzeczywistości do tego zbycia nie doszło, to niewątpliwie popadł w sprzeczność, która powoduje, że nie sposób dokładnie prześledzić toku rozumowania Sądu I instancji,
a tym samym dokonać jego prawidłowej kontroli.

Ponadto, Sąd Rejonowy stwierdzając, że transakcje zbycia samochodu oraz suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej były pozorne, w istocie podważył ich skuteczność prawną, bowiem wskazał w ten sposób na wadę oświadczenia woli powodującą nieważność czynności prawnej, opisaną w art. 83 § 1 kc. Wyjaśnić należy, iż na gruncie tego przepisu oświadczenie woli jest złożone dla pozoru, jeżeli jest symulowane, tzn., że strony, które dokonują takiej czynności prawnej, próbują wywołać wobec osób trzecich przeświadczenie (niezgodne z rzeczywistością), że ich zamiarem jest wywołanie skutków prawnych, objętych treścią ich oświadczeń woli i między tymi stronami istnieje tajne, niedostępne osobom trzecim porozumienie, że te oświadczenia woli nie mają wywołać zwykłych skutków prawnych. Jest to porozumienie co do tego, że zamiar wyrażony w treści symulowanych oświadczeń woli nie istnieje (pozorność zwykła, bezwzględna) lub że zamiar ten jest inny niż ujawniony w symulowanych oświadczeniach (pozorność kwalifikowana) (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2013 r., II PK 299/12, OSNP 2014/7/100).

Argumentacja zastosowana przez Sąd Rejonowy dotycząca transakcji sprzedaży przez oskarżonego przedmiotowych składników majątkowych, w pełni odpowiada powyższemu rozumieniu pozorności jako wady oświadczenia woli powodującej nieważność czynności prawnej.

W świetle powyższych rozważań Sądu Rejonowego zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a poświęconych wykazaniu pozorności transakcji sprzedaży mających mieć miejsce w dniu 2 stycznia 2012 roku, budzić może poważne wątpliwości przekonanie Sądu I instancji o zrealizowaniu znamienia przestępstwa z art. 300 § 2 kk w postaci „zbycia” składników majątkowych. Sąd Rejonowy wywodząc, że przedmiotowe transakcje były pozorne podważył nie tylko ich skuteczność prawną, lecz także zakwestionował ich faktyczną skuteczność stwierdzając m.in., że między zbywcą, a nabywcami nie było żadnych przepływów pieniężnych w związku z tymi transakcjami, a przedmioty tych transakcji pozostały cały czas w posiadaniu oskarżonego. W takiej sytuacji Sąd Rejonowy powinien przedstawić swoje stanowisko w kwestii wpływu ważności prawnej oraz faktycznej skuteczności zbycia składników majątkowych, na realizację znamion czynu z art. 300 § 2 kk. Zwłaszcza, że poglądy wyrażane w doktrynie nie są w tym zakresie jednolite. Warto wskazać na rysujące się w piśmiennictwie stanowiska w tym zakresie. Według jednego z nich, znamię „zbywanie”, o którym mowa w art. 300 § 2 kk oznacza rozporządzenie rzeczą lub prawem majątkowym, które jest prawnie ważne, w wypadku bowiem rozporządzenia nieważnego nie ma zagrożenia dla zaspokojenia wierzycieli. W takim wypadku sprawca ponosi odpowiedzialność za usiłowanie (zob. Marek Mozgawa (red), Magdalena Budyn-Kulik, Patrycja Kozłowska-Kalisz, Marek Kulik, Kodeks karny, Komentarz, wyd. V). Według innego stanowiska, kwestię ważności czynności zbycia składnika majątku należy oceniać
w kontekście skutku, do jakiego doprowadziło działanie sprawcy. Czynność prawna nieważna (np. będąca efektem braku świadomości czy pozorności) nie wywołuje sama w sobie wskazanego skutku. Jeżeli jednak wiąże się ona z faktycznym usunięciem określonego składnika majątkowego, może się ona mieścić w zakresie penalizacji przewidzianej w art. 300 kk. (prof. dr hab. Ryszard Stefański Kodeks karny. Komentarz, 2014). Wyrażany jest też pogląd, że sposób i forma, a w konsekwencji ważność zbycia, są dla przepisu art. 300 kk obojętne. Najistotniejsze dla zaistnienia omawianego przestępstwa jest to, aby czynność "zbycia" była faktycznie skuteczna. W konsekwencji "zbywanie" będzie zawsze "aktem, którego skutkiem jest przejście rzeczy na inną osobę, różną od osoby zbywającej" (Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do artykułów 222–316, 2013 dr hab. Michał Królikowski, dr hab. Robert Zawłocki).

W świetle powyższego, rozważania Sądu Rejonowego na temat pozorności przedmiotowych transakcji sprzedaży składników majątkowych przez oskarżonego, bez odniesienia ich do znamienia „zbycia składników majątkowych”, spowodować musiały wątpliwości Sądu odwoławczego co do sposobu rozumowania Sądu I instancji, który doprowadził go do ustalenia, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem omawiane znamię czynu z art. 300 § 2 kk.

Ponadto, zdaniem Sądu II instancji, ocena dowodów, która legła u podstaw przekonania Sądu Rejonowego o pozorności transakcji wskazanych w opisie czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt I i II aktu oskarżenia, nie zasługuje na akceptację. Słusznie skarżący podniósł krytyczne uwagi pod adresem oceny zeznań S. M., M. Z. oraz W. O., K. O., E. K. i J. K.. Zdaniem Sądu odwoławczego, ocena ta nosi cechy dowolności, ponieważ kryteria zastosowane przy ich ocenie są zbyt ogólnikowe, a ponadto nie uwzględnia ona wszystkich istotnych okoliczności, do których Sąd orzekający powinien odnieść się przy ocenie tych dowodów.

Mimo jednoznacznych zeznań świadków S. M. i M. Z.
o tym, że firma (...) z o.o. kupiła od Z. W. maszyny, za które zapłaciła zgodnie z fakturą i co do których firma ta zgłaszała roszczenia w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym, Sąd uznał ich zeznania za niewiarygodne. Sąd I instancji stwierdził, że za tą transakcją nie poszły rzeczywiste przesunięcia majątkowe wskazujące na dokonanie zapłaty, jak również ruchomości te nie zostały faktycznie odebrane od oskarżonego. Z akt sprawy nie wynika jednak aby Sąd Rejonowy prowadził czynności w celu wyjaśnienia okoliczności
w jakich doszło do zapłaty z tytułu tej transakcji. Sąd nie wskazał jak przy ocenie zeznań powyższych świadków potraktował fakt upływu ponad 2 lat i 8 miesięcy od tej transakcji do momentu przesłuchania świadków, która to okoliczność mogła mieć wpływ na szczegółowość składanych przez nich zeznań. Ponadto Sąd nie uwzględnił okoliczności, że zakres ich przesłuchania był określony w odezwie skierowanej do Sądu wezwanego, dlatego szczegółowość podawanych przez nich faktów mogła być zdeterminowana bardzo ogólnymi wskazaniami Sądu co do zakresu ich przesłuchania. Ponadto z treści ich zeznań nie wynika aby byli szczegółowo pytani o sposób sfinalizowania przedmiotowej transakcji. Sąd Rejonowy nie wskazał również jak potraktował okoliczność, że zeznania tych świadków są wzajemnie zbieżne, jak też nie uwzględnił faktu, że korespondują one z wyjaśnieniami oskarżonego oraz dokumentem w postaci faktury zakupu maszyn do produkcji biomasy. Ponadto nie wiadomo jak przy ocenie zeznań powyższych świadków Sąd I instancji potraktował fakt, iż firma (...) sp. z o.o. dochodziła swoich praw do przedmiotowych maszyn w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko oskarżonemu. Podejmowanie kroków prawnych zmierzających do uwolnienia spod egzekucji określonych ruchomości, charakteryzuje działanie właściciela, który nie jest dłużnikiem i żąda odzyskania przedmiotów stanowiących jego własność, w jego ocenie niesłusznie zajętych.

Sąd Rejonowy odrzucił jako niewiarygodne zeznania W. O., K. O., E. K., J. K., w których świadkowie potwierdzili sprzedaż przez oskarżonego samochodu na rzecz W. O.. Sąd I instancji stwierdził, że wątpliwy jest sens zakupu samochodu przez W. O., która nie ma prawa jazdy, ponadto niejasne są podane przez nią okoliczności, w których zapoznała się z ofertą sprzedaży tego pojazdu. Sąd I instancji zwrócił też uwagę na rodzinne i koleżeńskie powiazania świadków z oskarżonym. Ponadto Sąd wskazał, że pojazd był widziany po dacie sprzedaży, pół roku po dokonanej transakcji w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez oskarżonego w miejscowości S., a nie wykazano rzeczywistego przepływu pieniędzy między nabywcą, a zbywcą, za jakie pojazd miał zostać sprzedany. Ponadto oskarżony początkowo w styczniu 2012 roku zataił przed przystępującym do egzekucji komornikiem, fakt posiadania tego pojazdu.

Choć powyższym kryteriom oceny wymienionych świadków nie można odmówić logiki, to jednak nie wszystkie z nich zostały w sposób właściwy uwzględnione, a ponadto nie są to wszystkie istotne okoliczności, które Sąd orzekający powinien mieć na uwadze przy ocenie zeznań powyższych świadków. Sąd Rejonowy nie odniósł się do okoliczności, że zeznania tych świadków były ze sobą zbieżne w zakresie najważniejszej okoliczności z nich wynikającej, tj. że transakcja sprzedaży samochodu faktycznie miała miejsce. Sąd Rejonowy pominął okoliczność, że przedmiotowy samochód mógł być widziany w miejscu wykonywania przez oskarżonego działalności gospodarczej, gdy K. O. pojechał tam po opony do tego samochodu, która to okoliczność była podawana przez tego świadka. Ponadto, skoro świadkowie zgodnie twierdzili, że transakcja była sfinalizowana zapłatą
w gotówce to wątpliwy jest argument Sądu, że nie wykazano przepływu pieniędzy między stronami transakcji. Zwrócić należy też uwagę, że kiedy komornik z wniosku pokrzywdzonego prowadził pierwsze czynności w ramach postępowania zabezpieczającego
w dniu 20 stycznia 2012 roku, to oskarżony nie mógł zataić faktu posiadania pojazdu, skoro już w dniu 2 stycznia 2012 roku sprzedał ten samochód, co oznacza, że w chwili prowadzenia prze komornika powyższych czynności, już go nie posiadał.

Podsumowując powyższe rozważania, nie przesądzając ostatecznej oceny zeznań powyższych świadków, stwierdzić należy, iż zdaniem Sądu II instancji, bez uwzględnienia wszystkich powyższych okoliczności, ocena zeznań tych świadków musi zostać uznana za niepełną.

Ponadto, skoro Sąd I instancji stanął na stanowisku, że do faktycznego zbycia składników majątkowych przez oskarżonego nie doszło, co jak wskazano wyżej sprzeczne jest z treścią wyroku, a tym samym zdyskredytował dowody w oparciu, o które można było wyprowadzić wniosek, że jednak faktycznie takie transakcje miały miejsce, to w zasadzie nie jest wiadome na podstawie jakich dowodów Sąd Rejonowy poczynił zawarte w opisie czynów przypisanych oskarżonemu ustalenia, że jednak zbył on te składniki majątkowe, po to aby udaremnić wykonanie orzeczenia sądowego i uszczuplić zaspokojenie wierzyciela.

Wszystkie powyższe uwagi sprawiają, że ustalenia Sądu I instancji dotyczące przedmiotowej strony przestępstw zarzuconych oskarżonemu w pkt I i II wyroku muszą budzić uzasadnione wątpliwości.

Podnieść należy również, że ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie realizacji przez oskarżonego czynności wykonawczych, które doprowadziły do przypisania oskarżonemu czynu zarzuconego mu w pkt III aktu oskarżenia, również są wątpliwe, przy czym wniosek taki wynika głównie z argumentacji zastosowanej przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku, która miała wykazać, że oskarżony świadomie, celowo pozornie obciążył składniki swojego majątku, przez to, że uznał powództwo o świadczenia alimentacyjne, nie mając zamiaru płacić zasądzonych alimentów. Wątpliwe jest kwestionowanie przez Sąd I instancji materialno-prawnej podstawy do wytoczenia tego powództwa, w sytuacji gdy Sąd Rejonowy w Siedlcach orzekający w tej sprawie, wydał wyrok zasądzający świadczenia zgodne z żądaniem pozwu, nie dopatrując się w uznaniu powództwa działania sprzecznego z prawem, mającego na celu obejście prawa lub zachowania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. Choć niewątpliwie z punktu widzenia ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie, o celu działania oskarżonego określonym w art. 300 § 2 kk, może świadczyć fakt, iż zgodził się on bez wchodzenia w spór z żoną, na bardzo wysokie alimenty, przekraczające wręcz jego możliwości zarobkowe. Sąd powinien też odnieść się do tego jaką rolę miała spełnić w omawianym zakresie żona oskarżonego, czy informowała go o planowanym złożeniu pozwu, czy może zostało to między nimi uzgodnione. Ostateczna ocena okoliczności dotyczących czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt III aktu oskarżenia, pod kątem realizacji znamion przestępstwa
z art. 300 § 2 kk, wymaga jednak głębszej analizy, mającej na uwadze również argumenty podniesione w apelacji obrońcy, do której to zobowiązany będzie Sąd Rejonowy po raz kolejny rozpoznający niniejszą sprawę.

Kolejnym zasadniczym powodem, dla którego należało zaskarżony wyrok w całości uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji jest, podnoszona także w apelacji obrońcy oskarżonego, kwestia braku ustaleń faktycznych, co do możliwości zaspokojenia się przez wierzyciela z majątku Z. W. na wypadek gdyby nie wyzbył się swego majątku na rzecz W. O. oraz (...) Sp. z o.o. lub też nie obciążył pozornie swego majątku w wyniku uznania powództwa o alimenty.

Przypomnieć należy, że przestępstwo z art. 300 § 2 kk ma charakter skutkowy. Na fakt, że czyn z art. 300 § 2 kk ma charakter materialny wskazuje literalne brzmienie tego przepisu ("udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela"), zwracano zresztą na to uwagę w wielokrotnie orzecznictwie (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 04.11.2002 r., III KK 283/02, OSNKW 2003, z. 3-4, poz. 34). Oznacza to, że przypisując sprawcy tego rodzaju przestępstwo należy ustalić, czy doszło do udaremnienia zaspokojenia wierzycieli, czy też do uszczuplenia i dlaczego.

W realiach niniejszej sprawy chodzi o skutek w postaci uszczuplenia wierzyciela, co oznacza zmniejszenie zaspokojenia wierzyciela, a więc uniemożliwienie zaspokojenia wierzyciela w jakiejkolwiek części (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie
z 13.06.2013 r., II AKa 40/13, LEX 1322647). Zauważyć jednak należy, iż w tym zakresie mimo, że niewątpliwie z opisu czynów zarzucanych oskarżonemu wynika, że jego działanie doprowadziło do uszczuplenia, a nie udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, to jednocześnie Sąd Rejonowy, wywiódł w uzasadnieniu wyroku, że jednak oskarżony doprowadził do udaremnienie zaspokojenia wierzyciela (k. 481v) – co jest kolejnym przykładem na to, że Sąd I instancji sporządził uzasadnienie w sposób, który uniemożliwia pełną kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku. Ponadto, poza powyższym błędnym stwierdzeniem Sądu Rejonowego, brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia prawnego zaskarżonego wyroku, mimo, że przecież znamiona czynów przypisanych oskarżonemu są złożone i w związku z tym wymagają wnikliwej analizy.

Odnosząc się szczegółowo do podniesionej wyżej kwestii, stwierdzić należy, iż treść uzasadnienia wyroku dowodzi, że poza rozważaniami Sądu I instancji pozostawała konieczność wykazania znamienia przypisanych oskarżonemu przestępstw, jakim jest zaistnienie skutku. To powoduje, że aktualnie ustalenie o tym, jakoby oskarżony poprzez sprzedaż samochodu oraz maszyn do produkcji biomasy, a także obciążenie pozorne swego majątku, doprowadził do uszczuplenia wierzyciela, jawi się jako dowolne.

Zwraca uwagę, że Sąd Rejonowy nie ustalił w sposób dokładny przebiegu postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wniosku Ł. S.. Ostatnie informacje na temat toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego wynikają z przesłuchania w dniu 28 kwietnia 2014r komornika H. D., która składała zeznania nie mając możliwości zapoznania się z aktami egzekucyjnymi bezpośrednio przed przesłuchaniem, gdyż jak stwierdziła przekazała je do Sądu Rejonowego w Siedlcach Wydział Cywilny do sprawy
I Co 282/14. Z kolei Sąd I instancji, nie miał wglądu w akta egzekucyjne, gdyż mimo złożenia przez obrońcę takiego wniosku (k.413), Sąd nie zwrócił się do komornika o nadesłanie tych akt do niniejszej sprawy. Wprawdzie z materiałów znajdujących się w aktach sprawy można wnosić, że wierzyciel Ł. S. nie został w pełni zaspokojony, to w żaden sposób Sąd nie ustalił w jakiej części to zaspokojenie nastąpiło do chwili wyrokowania, a także tego czy możliwe jest dalsze egzekwowanie z majątku oskarżonego należności na rzecz wierzyciela aż do pełnego zaspokojenia jego roszczeń, zwłaszcza, że jak wynika z akt sprawy, postępowanie egzekucyjne nadal toczy się.

Ponadto Sąd I instancji nie poczynił, żadnych ustaleń odnośnie okoliczności, czy w dniu 2 stycznia 2012 roku, kiedy oskarżony zbył składniki swego majątku, posiadał on inny majątek, z którego można było prowadzić egzekucję celem zaspokojenia roszczeń wierzyciela. W tym zakresie obrona wskazywała przede wszystkim na to, że w dniu
2 stycznia 2012 roku, oskarżony był współwłaścicielem na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, nieruchomości położonej w Ż.. Wartość tej nieruchomości powodowała, że wysokość udziału oskarżonego, w przypadku skierowania do niego egzekucji, wystarczająca była do pełnego zaspokojenia wierzyciela. Przy czym zauważyć należy, iż oskarżony nie ukrywał przed komornikiem prowadzącym postępowanie zabezpieczające tego, że jest współwłaścicielem tej nieruchomości, gdyż już w dniu 20 stycznia 2012 roku powiedział o tym komornikowi prowadzącemu czynności zabezpieczające z wniosku pokrzywdzonego. Sąd I instancji tej okoliczności nie uwzględnił w ocenie prawnej zachowania oskarżonego, choć też przyznać należy, że w toku postępowania zabezpieczającego nie było prawnej możliwości prowadzenia egzekucji
z nieruchomości, a kiedy wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne, oskarżony nie był już współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, ponieważ w wyniku podziału majątku małżeńskiego, jedynym jej właścicielem została jego żona. W tym kontekście istotne jest też, że w wyniku powtórnego podziału majątku oskarżonego i jego żony – przeprowadzonego
z wniosku Ł. S. o wznowienie postępowania, Sąd Rejonowy w Siedlcach
I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 24 czerwca 2014r. w sprawie I Ns 817/13, przyznając żonie oskarżonego przedmiotową nieruchomość na własność, a oskarżonemu służebność mieszkania, przyznał jednocześnie oskarżonemu od żony spłatę w kwocie 59.271,55 zł. płatnej w dwóch ratach. Sąd Rejonowy nie odniósł się w żaden sposób do możliwości zaspokojenia się wierzyciela z przysługującej oskarżonemu względem jego żony wierzytelności z tytułu powyższej spłaty. Zauważyć należy, iż sam pokrzywdzony Ł. S. stwierdził, że widzi on możliwość zaspokojenia jego wierzytelności ze spłaty należnej oskarżonemu od żony z tej nieruchomości (k. 282-282v). Jak wynika z akt sprawy (k.461)
w toku postępowań egzekucyjnych Km 676/13 i Km 1259/13, komornik dokonał zajęcia wierzytelności pieniężnej przysługującej Z. W. od jego żony zasądzonej na jego rzecz na mocy wyżej opisanego postanowienia wydanego w sprawie I Ns 817/13. Jednocześnie I. W. (2) złożyła u komornika wniosek o zajęcie tej wierzytelności na poczet należności alimentacyjnych dłużnika Z. W. objętych postępowaniem egzekucyjnym Kmp 5/14.

W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy zobowiązany był przeprowadzić analizę powyższych okoliczności w aspekcie realizacji przez oskarżonego znamienia skutku jaki przewiduje art. 300 § 2 kk, która to analiza powinna mieć swoje odzwierciedlenie
w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Sąd orzekający jednak tego nie uczynił.

Brak dokładnych ustaleń co do stanu prowadzonego z wniosku Ł. S. postępowania egzekucyjnego, powoduje, że z materiału dowodowego nie wynika jednoznacznie czy w ramach tego postępowaniu nadal zajęte są ruchomości w postaci suszarki bębnowej oraz ładowarki teleskopowej, z których możliwa byłaby egzekucja na rzecz wierzyciela. Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że komornik H. D. w sprawach egzekucyjnych Km 676/13 i Km 1259/13, w dniu 18 września 2013 roku dokonała zajęcia ruchomości w postaci suszarki bębnowej oraz ładowarki teleskopowej. Następnie komornik postanowieniem z dnia 6 lutego 2014 roku uchylił zajęcie powyższych ruchomości. Wierzyciel Ł. S. złożył skargę na tę czynność komornika, na skutek której Sąd Rejonowy w Siedlcach w sprawie I Co 282/14 postanowieniem z dnia 6 marca 2014 roku uchylił czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Siedlcach H. D. w sprawie Km 676/13 i Km 1259/13 z dnia 6 lutego 2014 roku polegającą na uchyleniu zajęcia ruchomości – suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej – dokonanego protokołem z dnia 18 września 2013 roku. Rozstrzygnięcie powyższe mogłoby wskazywać na to, że ruchomości te nadal zajęte są
w prowadzonych z wniosku Ł. S. postępowaniach egzekucyjnych. Jednakże
z zeznań S. M. wynika, że firma (...) Sp. z o.o. złożyła powództwo przeciwegzekucyjne i sprawa się już nie toczy, a sprzęt został przez firmę odzyskany (k.320).

Sąd I instancji nie wyjaśnił jednoznacznie powyższej kwestii, do tego, błędnie
w ustalonym stanie faktycznym wskazał sposób zakończenia postępowania o sygn. akt I Co 282/14, gdyż podniósł, że w sprawie tej Sąd Rejonowy w Siedlcach postanowieniem z dnia
6 marca 2014 roku oddalił skargę wierzyciela na czynność komornika polegającą na uchyleniu zajęcia ruchomości w postaci suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej, podczas gdy, jak wyżej wskazano, z akt tej sprawy, które dołączone zostały do niniejszego postępowania, wynika, że treść postanowienia kończącego to postępowanie jest inna.

W ustaleniach faktycznych i ocenie prawnej Sąd I instancji nie rozważał też czy wobec zbytego przez oskarżonego majątku mogły być prowadzone postępowania egzekucyjne z wniosku innych wierzycieli niż Ł. S., co mogłoby aktualizować ustalenie kolejności zaspokojenia konkretnego wierzyciela, a nawet doprowadzić do wniosku, że ze zbyciem przez oskarżonego ustalonych składników majątkowych w ogóle nie było związane realne uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela Ł. S..

W tym kontekście Sąd I instancji nie odniósł się do podnoszonej przez obronę kwestii, że oskarżony miał dług nie tylko wobec Ł. S., ale również wobec M. S. z tytułu umowy pożyczki na kwotę 200.000 zł zawartej w grudniu 2010 roku, którą to miał spłacić w ciągu roku od zawarcia umowy i którą w znacznej kwocie spłacił
w niedługim czasie po tym jak w dniu 2 stycznia 2012 roku dokonał zbycia ustalonych składników majątkowych. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania M. S., który wskazywał na fakt zawarcia takiej umowy oraz jej częściowej spłaty przez oskarżonego
w styczniu 2012 roku. Ponadto świadek zeznał, że choć nie straszył oskarżonego, to mówił mu, że jeśli nie odda pieniędzy to spotkają się w sądzie. W takiej sytuacji Sąd I instancji powinien odnieść powyższe okoliczności do ustaleń dotyczących motywacji jaka przyświecała oskarżonemu w zbyciu składników majątkowych oraz realnego wpływu tego zbycia na brak zaspokojenia roszczeń wierzyciela Ł. S..

Opisane powyżej uchybienia z oczywistych względów nie mogły spotkać się
z aprobatą Sądu odwoławczego. Poważne uchybienia jakim dotknięte jest zarówno samo postępowanie, jak też uzasadnienie wyroku narusza w sposób rażący przepisy art. 7, 410, 366 § 1 i art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk, a ponadto, uniemożliwia pełną kontrolę instancyjną wydanego wyroku. W tym stanie rzeczy nie ulega więc wątpliwości, że ów wyrok musiał się spotkać
z kasatoryjną decyzją Sądu Okręgowego. Mając jednocześnie na uwadze doniosły oraz znaczący charakter powyższych uchybień Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał za przedwczesne ustosunkowywanie się do pozostałych zawartych w apelacji obrońcy zarzutów, na co zezwala dyspozycja art. 436 kpk. Wystarczy jak powyższe zarzuty i twierdzenia przytoczone na ich poparcie będzie miał w polu widzenia Sąd ponownie rozpoznający sprawę.

Odnośnie apelacji prokuratora, stwierdzić należy, iż wobec kasatoryjnego charakteru rozstrzygnięcia spowodowanego stwierdzeniem rażących uchybień podniesionych przez obrońcę oskarżonego oraz mając na uwadze rodzaj podniesionego zarzutu, który zakłada poprawność i pełnię ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, który to warunek
w niniejszej sprawie nie został spełniony, szczegółowe odnoszenie się do tego środka odwoławczego, byłoby przedwczesne. Niemniej jednak wskazać należy iż, w ocenie Sądu odwoławczego, zasadnie prokurator zakwestionował zaliczenie do ciągu przestępstw wszystkich trzech przypisanych oskarżonemu czynów, z uwagi na brak spełnionego warunku w postaci krótkiego odstępu czasu pomiędzy wszystkimi czynami gdyż trzeci zarzucany Z. W. aktem oskarżenia czyn został popełniony w odstępie 22 miesięcy od pozostałych czynów. Ponadto, niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu II instancji, zasadność zastosowania art. 91 § 1 kk wobec wszystkich czynów zarzuconych oskarżonemu, może budzić wątpliwości również w świetle drugiej przesłanki określonej w powyższym przepisie w postaci podobnego sposobu działania sprawcy. O ile warunek ten niewątpliwie spełniony został w przypadku czynów z pkt I i II aktu oskarżenia, to sposób działania oskarżonego opisany w pkt III znacząco różni się od tych opisanych w pkt I i II aktu oskarżenia. Sąd ponownie rozpoznający sprawę, w sytuacji stwierdzenia winy oskarżonego w zakresie wszystkich zarzuconych mu czynów, powinien mieć na uwadze powyższe wskazania.

Sąd Rejonowy powtórnie rozstrzygając niniejszą sprawę, ponownie starannie, dokładnie
i szczegółowo przeprowadzi postępowanie dowodowe, precyzyjnie ustali stan faktyczny
i prawny odnośnie czynów zabronionych opisanych w zarzutach aktu oskarżenia, uwzględniając wcześniej zaprezentowane uwagi oraz zapatrywania. Sąd dokona powtórnej wnikliwej i szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego oraz podejmie pogłębioną prawnokarną ocenę przestępstw zarzucanych oskarżonemu. Powinnością Sądu,
o ile oczywiście takowa się zmaterializuje, będzie również sporządzenie uzasadnienia wydanego wyroku, przy czym dokument ten, rzecz jasna, musi odpowiadać standardom określonym w art. 424 kpk.

W związku z powyższym na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk i 456 kpk Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.