Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Sędziowie:

SO Agata Kowalska (spr.)

SO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 30/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 25 października 2021 r. sygn. akt II K 106/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

- zachowana zdolność pokrzywdzonej N. P. do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń,

- brak podatności na sugestie innych osób,

- brak tendencji do konfabulacji.

Opinia uzupełniająca ustna biegłej psycholog M. O.

Opinia pisemna biegłej p. Z.

k. 481-482 v ujawniona na k. 504v

k. 511-513

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia uzupełniająca ustna biegłej psycholog M. O.

Opinia pisemna biegłej psycholog M. Z.

Zarówno opinię ustną uzupełniającą biegłej psycholog M. O., jak też opinię pisemnę bieługi psycholog M. Z. Sąd ocenił pozytywnie jako jasne i niesprzeczne. Biegłe odniosły się w sposób fachowy do postawionych im pytań i zagadnień będących przedmiotem opiniowania. Wnioski obu opinii są stanowcze, jasne. Opinie nie zawierają sprzeczności wewnętrznych, jak też są wzajemnie zgodne. Opinia biegłej M. Z. została wydana po przeprowadzeniu aktualnych badań psychologicznych pokrzywdzonej, jest rzetelna i uzasadniona w sposób przekonujący. Brak jest podstaw do kwestionowania wartości dowodowej opinii obu biegłych.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońców oskarżonego:

1.  obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 200 § 2 pkt 5 kpk oraz art. 167 kpk, która miała wpływ na treść wyroku i polegała na uznaniu niepełnej i niejasnej opinii biegłej psycholog za pełnowartościowy dowód w sprawie a ponadto polegała – na zaniechaniu przez Sąd przeprowadzenia z urzędu dowodu z pisemnej opinii uzupełniającej;

2.  obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, która miała wpływ na treść wyroku i polegała na ukształtowaniu przez Sąd swojego przekonania co do sprawstwa i winy oskarżonego na podstawie uznanych w caosci za wiarygodne zeznań pokrzywdzonej pomimo braku dostatecznych podstaw do takiej ich oceny na obecnym etapie postępowania (zarzut z pkt 1) a ponadto polegała (nawet w oderwaniu od tego zarzutu) na przeprowadzeniu oceny z dowodu z depozycji N. P. w sposób odbiegający od wymogów określonych treścią art. 7 kpk, z pominięciem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i w konsekwencji w wyniku tak przeprowadzonej oceny – Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych:

- co do rozpoznania na podstawie oświadczeń dowodowych N. P. zamiaru usiłowania dopuszczenia się przez oskarżonego innej czynności seksualnej przy braku podstaw faktycznych do przyjęcia, że W. P. usiłował zdjąć bieliznę i dotknąć intymnej części ciała (opis czynu przypisanego), ponieważ nie wskazują na to (po zsunięciu spodenek do kolan) ani przejawy jego zewnętrznego zachowania ani wypowiedzi, a ponadto Sąd w opisie czynu przypisanego z obrazą normy art. 5 § 2 kpk przyjął, że W. P. „zdjął jej spodnie” natomiast w warstwie motywacyjnej orzeczenia dokonał również ustalenia, że oskarżony „zsunął jej spodnie do kolan” (k. 393v akt sprawy) co nie mogło pozostać bez wpływu na ocenę zamiaru oskarżonego,

- co do (przy założeniu, że taki zamiar mu towarzyszył) rozpoznania w zachowaniu oskarżonego znamion usiłowania ukończonego to jest w zakresie karnoprawnej oceny zachowania z punktu widzenia zrealizowania przez niego takiej formy stadialnej usiłowania, że do dokonania czynu zabronionego nie doszło z uwagi na postawę pokrzywdzonej (opis czynu przypisanego), a ponadto, że oskarżony zwabił pokrzywdzoną do budynku gospodarczego i jest to kolejny (z wielu) efekt wnioskowania Sądu, zbudowany w oparciu o mechanizm zastępowania domniemaniami luk dowodowych, ponieważ z depozycji N. P. wynika, ze cielęta były, tylko nie takie młode jak sądziła,

- a nie dokonał ustaleń uzasadniających przyjęcie dobrowolności odstąpienia w fazie usiłowania nieukończonego;

3.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, która miała wpływ na treść wyroku i polegała na dokonaniu dowolnej i wykraczającej poza swobodną - bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego – ocenie dowodu z depozycji psycholog O. Z.,

4.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, która miała wpływ na treść wyroku i polegała na przedwczesnym zdyskwalifikowaniu dowodu z wyjaśnień oskarżonego w oparciu o dowód z depozycji pokrzywdzonej, którego wiarygodność została przesądzona przez Sąd z obrazą norm procesowych, wskazanych w zarzutach z pkt 1,2 i 3 apelacji;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść rozstrzygnięcia i polegał w realiach przedmiotowej sprawy na dokonaniu (na podstawie dowodu z depozycji pokrzywdzonej N. P., uznanych w całości za wiarygodne i szczere) błędnych ustaleń, które nie mają oparcia w tym dowodzie (rozpoznanie przez Sąd w zachowaniu oskarżonego znamion usiłowania ukończonego i przyjęcie, że do dokonania nie doszło z uwagi na postawę pokrzywdzonej) i niepoczynienie ustaleń, które z tego dowodu jednoznacznie wynikają (nierozpoznanie w zachowaniu oskarżonego znamion usiłowania niezupełnego i niedokonanie ustalenia, że zachowanie oskarżonego spełnia kryteria dobrowolności odstąpienia od usiłowania popełnienia zarzuconego mu czynu), a ponadto polegał na dowolnym ustaleniu, że oskarżony zwabił pokrzywdzoną do budynku gospodarczego i jest to kolejny (z wielu) efekt wnioskowania Sądu zbudowany w oparciu o mechanizm zastępowania domniemaniami luk dowodowych, ponieważ z depozycji N. P. wynika, że cielęta były, tylko nie takie młode jak sądziła,

6.  rażącą niewspółmierność (surowość) wymierzonej oskarżonemu kary, ponieważ nawet kara sekwencyjna nie została ukształtowana na poziomie zasługującym na akceptację z punktu widzenia dyrektyw sądowego wymiaru kary, a ponadto Sąd w pisemnym uzasadnieniu w części nie tylko dotyczącej rozstrzygnięcia o karze podnosi, że doszło do wykorzystania małoletniej co zdaje się wskazywać na to, że organ procesowy ferując wyrok w tym zakresie przyjmował, że doszło do dokonania czynu zabronionego, a jeżeli tak było to w sposób oczywisty nie pozostało to bez wpływu na poziom kary mieszanej a na pewno miało ten skutek, że Sad nawet nie rozważał możliwości zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońców oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie w części. Za uzasadniony Sąd Okręgowy uznał zarzut z pkt 1 apelacji. W związku z tym w toku postępowania odwoławczego dopuszczono dowód z uzupełniającej opinii ustnej biegłej psycholog M. O., która potwierdziła wnioski zawarte w opinii pisemnej i odniosła się do zastrzeżeń zgłoszonych przez obrońców oskarżonego, dotyczących nieprzeprowadzenia badania psychologicznego pokrzywdzonej i oparcia się przez biegłą na badaniu dokonanym w poradni psychologicznej miesiąc przed wydaniem opinii. Z uwagi na istniejące braki w opinii, dostrzegając konieczność przeprowadzenia badania pokrzywdzonej przez opiniującego w sprawie biegłego psychologa, dopuszczono ponadto dowód z opinii i innego biegłego M. Z.. Biegła po zapoznaniu się z aktami sprawy, przeprowadzeniu wywiadu z opiniowaną, wywiadu amnestycznego, Testu Matryc Ravena wersja Standard, podtestów skali WAIS-R, Testu Pamięci Wzrokowej Bentona i Testu 15 Słów Reya zaopiniowała, że poziom intelektualny N. P. jest przeciętny, funkcje spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń nie są zaburzone. Nie stwierdziła u badanej tendencji do konfabulacji, wykluczyła też z dużym prawdopodobieństwem wpływ osób trzecich na treść zeznań oceniając, że zostały złożone przez pokrzywdzoną spontanicznie. Wnioski zawarte w opinii Sąd podzielił jako jasne i przekonujące. Opinia ta pozostaje także zgodna z konkluzjami zawartymi w opinii biegłej psycholog uprzednio opiniującej w sprawie, która uczestniczyła także w przesłuchaniu pokrzywdzonej. Stwierdzić zatem należy, że podniesione w apelacji uchybienia zostały konwalidowane w postępowaniu odwoławczym. Po uzupełnieniu postępowania dowodowego w tym zakresie należy stanowczo stwierdzić, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zdolność N. P. do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń ustalając słusznie, że nie ma ona tendencji do konfabulacji, a złożone przez nią zeznania są spontaniczne i szczere. Nadmienić należy, odnosząc się do uzasadnienia zarzutów sformułowanych w złożonym środku odwoławczym, że ocena wiarygodności świadka/pokrzywdzonej należy do Sądu orzekającego w sprawie, a nie do biegłego. Oceny wiarygodności Sąd dokonuje nie tylko w oparciu o opinię biegłego psychologa, ale w konfrontacji z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, kierując się wskazaniami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Te wszystkie przesłanki zostały spełnione przez Sąd Rejonowy przy ocenie depozycji N. P. złożonych w sprawie. Nie sposób zgodzić się ze skarżącymi, jakoby na treść i wiarygodność zeznań złożonych przez pokrzywdzoną miała wpływ jej orientacja seksualna. W sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności, które wskazywałyby, że celowo z powodu sugerowanej przez obrońców niechęci do mężczyzn, wynikającej z jej preferencji (które nota bene nie zostały stwierdzone w sprawie w sposób nie budzący wątpliwości) pomawiała oskarżonego o przestępcze działania przypisane mu w niniejszej sprawie. Sąd orzekający słusznie uwzględnił przy ocenie zeznań pokrzywdzonej opisywane przez świadków S. R. i J. S. reakcje emocjonalne, które towarzyszyły przekazywanej im przez N. P. relacji na temat zdarzenia z udziałem oskarżonego, odczucia świadków co do autentyczności tego przekazu, w powiązaniu z cechami osobowości dziewczynki. Nadmienić trzeba, że pokrzywdzona zdradzając swoją niechęć do mężczyzn i skłonności homoseksualne nie spotkała się z negatywną reakcją ze strony swoich kuzynek. Za bezpodstawne zatem uznać należy sugestie, że przytoczenie zdarzenia z oskarżonym miało stanowić usprawiedliwienie dla jej skłonności. W świetle powyższego, w uznaniu Sądu odwoławczego, podniesiony zarzut stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy.

Wbrew podniesionym zarzutom, nie można też stwierdzić, aby Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił przebieg zajścia będącego przedmiotem sprawy w zakresie działań podjętych przez W. P. wobec małoletniej pokrzywdzonej. Sąd meriti odniósł się szczegółowo i przekonująco wyjaśnił w pisemnych motywach wyroku, z jakiego powodu dość lakoniczna relacja N. P. złożona podczas przesłuchania w dniu 28 czerwca 2018 r. zasługuje na wiarę. Pomocne przy tej ocenie były także pozostałe dowody, zwłaszcza zeznania S. R. i J. S., jak też opinia biegłej psycholog i nakreślona w niej sylwetka pokrzywdzonej oraz cechy jej charakteru. Słusznie uwzględniono, również w oparciu o relacje świadków, iż wspominanie wydarzeń będących przedmiotem postępowania wiązało się dla pokrzywdzonej w dużym stresem i silnymi emocjami. Z trudem wracała do minionych wydarzeń i jak wskazały wyżej wymienione osoby, uzyskały od niej tylko tyle informacji ile sama chciała im przekazać. Zaznaczenie wymaga, że przesłuchanie procesowe ma odmienny charakter od zwykłej rozmowy. Pokrzywdzona odpowiadała na szczegółowe pytania dotyczące przebiegu zdarzenia, zachowania oskarżonego wobec niej, miała świadomość charakteru czynności, w której uczestniczy. Była to zatem relacja inna od spontanicznej wypowiedzi na temat tego co wydarzyło się kilka lat wcześniej przekazanej przez nią kuzynkom. Nie można zatem przyjąć, jak sugerują skarżący obrońcy, iż wersja wydarzeń zaprezentowana przez pokrzywdzoną podczas przesłuchania nie znajduje potwierdzenia w innych dowodach osobowych i jest z nimi sprzeczna. Prawidłowo więc, w oparciu o depozycje pokrzywdzonej, Sąd I instancji ustalił, iż W. P. swoim zachowaniem zmierzał do dokonania czynu zabronionego z art. 200 § 1 kk. W świetle powyższego, za niesłuszny należy uznać zarzut błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego i zdyskwalifikowanie ich wartości dowodowej. W świetle wyżej wskazanych dowodów, jego wersję, w której zaprzeczył, aby zdarzenie opisane przez pokrzywdzoną miało miejsce, prawidłowo Sąd Rejonowy odrzucił jako linię obrony przyjętą przez niego w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Niezasadny był także zarzut błędnej oceny dowodu z zeznań świadka O. Z.. Obrońcy nie wykazali, aby ocena tego dowodu była sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, przedstawiając jedynie własną, subiektywną jego ocenę, która ich zdaniem powinna zostać uwzględniona na korzyść oskarżonego. Fakt, iż świadek zapamiętała z rozmowy z N. P. jedynie, że ta powiedziała o jakimś negatywnym dla niej zdarzeniu, była nim przejęta i płakała, lecz nie powiązała tego z możliwością wykorzystania seksualnego, w świetle całokształtu materiału dowodowego, słusznie został potraktowany jako irrelewantny dla sprawy. Mając na uwadze, że pokrzywdzona jest osobą skrytą, oszczędną w relacjonowaniu wydarzeń i jak wynika z opinii biegłej psycholog, nie rozwija wypowiedzi jeśli nie zadaje się jej szczegółowych pytań, stwierdzić należy, że to co w odczuciu pokrzywdzonej było ujawnieniem zdarzenia, mogło być odebrane przez O. Z. jako wzmianka o bliżej niesprecyzowanym, negatywnym przeżyciu.

Sąd podzielił natomiast zarzuty dotyczące błędnych ustaleń faktycznych, tzw. błędu braku czyli nieustalenia, że oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania przestępstwa z art. 200 § 1 kk, chociaż zgromadzone w sprawie dowody dawały ku temu podstawę.

Nadmienić należy, iż dobrowolność odstąpienia od dokonania czynu zabronionego ma miejsce wtedy, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość kontynuowania zachowania zmierzającego bezpośrednio do dokonania, ale nie ma już zamiaru popełnienia czynu zabronionego. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż „dobrowolne odstąpienie od czynu wyłączające karalność usiłowania zachodzi wówczas, gdy sprawca mający możliwość zrealizowania swojego zamiaru dokonania czynu zabronionego, po rozpoczęciu działania zmierzającego bezpośrednio do tego celu zaprzestaje z własnej woli dalszych czynności niezbędnych do wypełnienia wszystkich znamion zamierzonego przestępstwa (usiłowanie niezakończone). Pobudki rezygnacji z dokonania czynu są przy tym obojętne, jak również decyzja taka nie musi być podjęta przez sprawcę spontanicznie, wyłącznie z wewnętrznego impulsu i zupełnie niezależnie od jakichkolwiek bodźców zewnętrznych, jeżeli nie stwarzają one dla sprawcy sytuacji przymusowej lub przeszkód trudnych do pokonania, a stanowią tylko jeden z czynników wpływających na swobodne podjęcie tej decyzji” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 1975 r., VI KZP 15/75, OSNPG 1975, nr 10, poz. 92, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2000 r. IV KKN 274/00 (LEX nr 519605, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2006 r. , WA 33/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 2419).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z zeznań pokrzywdzonej, uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne wynika, że po tym jak oskarżony zwabił ją do obory, mówiąc aby była cicho, zapewniając że nic się nie stanie i zaczął ją rozbierać (zdjął jej spodnie do kolan i chciał zdjąć majtki), ta zaczęła płakać i prosić go, aby ją puścił. Wówczas, zgodnie z jej relacją, mężczyzna przestraszył się, zaprzestał dalszych działań, zaś ona uciekła z tego pomieszczenia. N. P. stwierdziła „Ja wtedy płakałam i prosiłam, aby mnie puścił. W. chyba się przestraszył i ja uciekłam z tego pomieszczenia (…) jak W. ściągnął mi spodnie to ja się przestraszyłam. W. trzymał mnie, ale ja prosiłam go, żeby mnie puścił i on się wystraszył i puścił. On trzymał mnie za rękę (…) jak wybiegłam z pomieszczenia to pobiegłam do domu babci, a on został tam w pomieszczeniu” (k.17). Z powyższego wynika, że oskarżony dobrowolnie zaprzestał kontynuowania przestępczego zachowania zmierzającego do dokonania czynu zabronionego, chociaż miał możliwość zrealizowania swojego zamiaru. Nie uniemożliwiały mu tego żadne czynniki zewnętrzne, nie pojawiły się też obiektywne przeszkody do dokonania przestępstwa. Z materiału dowodowego wynika, że w pobliżu nikogo nie było. Babcia pokrzywdzonej była nieobecna, gdyż z godnie z jej twierdzeniem wyszła do koleżanki. W. P. miał przewagę fizyczną nad małoletnią dziewczynką. Nie było przeszkód, aby kontynuował bezprawne działania, nawet gdyby pokrzywdzona broniła się czy też próbowała uciec. Z jej zeznań wynika, że wskutek jej próśb i płaczu puścił ją, zaś ona uciekła. Wynika z tego, że nie próbował jej gonić i nie podjął żadnych czynności, które wskazywałyby na chęć kontynuowania podjętych działań i dalszego zmierzania przez niego do dokonania przestępstwa mimo istnienia takich możliwości. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że oskarżony odstąpił od dokonania czynu pod wpływem płaczu i próśb pokrzywdzonej, a zatem na skutek jej zachowania. Pobudki rezygnacji są bowiem z punktu widzenia instytucji z art. 15 § 1 kk obojętne. Istotne jest zaś, aby czynniki zewnętrzne nie stwarzały dla sprawcy sytuacji przymusowej lub przeszkód trudnych do pokonania. Motywy dobrowolnego odstąpienia od usiłowania są zaś obojętne. Z tych względów, Sad odwoławczy uznał, że W. P. dobrowolnie odstąpił od dokonania czynu z art. 200 § 1 kk i zgodnie z art. 15 § 1 kk nie podlega karze za usiłowanie tego czynu zabronionego.

Z uwagi na powyższe, odnoszenie się do ostatniego zarzutu zawartego w apelacji obrońców oskarżonego, tj. niewspółmierności wymierzonej kary stało się bezprzedmiotowe.

Wniosek

1.  o uzupełnienie przewodu sądowego przez dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychologa, specjalizującego się w psychologii zeznań, motywacji i osobowości, zobowiązanie do zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy, zobowiązanie do przeprowadzenia wszechstronnych badań psychologicznych z udziałem pokrzywdzonej N. P., które dotychczas nie zostały przeprowadzone i zobowiązanie (po tak przeprowadzonych badaniach) do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy zeznania, które złożyła pokrzywdzona w dniu 28 czerwca 2018 r. spełniają psychologiczne kryteria wiarygodności,

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

3.  o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że oskarżony dobrowolnie odstąpił od usiłowania doprowadzenia pokrzywdzonej do poddania się innej czynności seksualnej i na podstawie art. 17 § 1 pkt 4 kpk w zw. z art. 15 § 1 kk – umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na brak przesłanek wskazanych w art. 437 § 2 kpk i niezaistnienie w sprawie okoliczności, o których mowa w art. 439 § 1 kpk i art. 454 kpk oraz brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

Zasadne były wnioski zwarte w pkt 1 i 3, z uwagi na uwzględnienie zarzutów apelacji i argumenty wskazane w poprzedniej rubryce uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej N. P.:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niedostatecznym uwzględnieniu, przy ustalaniu wysokości nawiązki należnej oskarżycielce posiłkowej, okoliczności i charakteru powstałej krzywdy, wieku pokrzywdzonej w dacie czynu i negatywnych następstw czynu oskarżonego, podczas gdy wina sprawcy, rozmiar krzywdy, czas trwania cierpień oraz następstwa w życiu pokrzywdzonej wskazują, iż adekwatną kwotą nawiązki jest suma 20 000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec uwzględnienia zarzutów zawartych w apelacji obrońców oskarżonego i wydane rozstrzygnięcie uchylające wyrok i umarzające postępowanie przeciwko W. P., odnoszenie się do zarzutu zawartego w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej stało się bezprzedmiotowe.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej N. P. tytułem nawiązki kwoty 20 000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny z uwagi na uwzględnienie zarzutów zawartych w apelacji obrońców oskarżonego i wydane rozstrzygnięcie uchylające wyrok i umarzające postępowanie przeciwko W. P..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Ustalono, że W. P. odstąpił dobrowolnie od dokonania zarzuconego mu i przypisanego w zaskarżonym wyroku czynu z art. 200 § 1 kk. Tym samym spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 15 § 1 kk, który stanowi, że nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. W związku z tym, w oparciu o art. 17 § 1 pkt 4 kpk postępowanie w sprawie należało umorzyć.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 634 kpk w związku z umorzeniem postępowania ustalono, że koszty procesu za obie instancje ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS