Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz

SO Karol Troć (spr.)

Protokolant:

st. sekr. sąd. Paulina Jarczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 34/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie II K 247/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej:

- naruszenia prawa materialnego tj. art. 46 kk - poprzez brak orzeczenia nawiązki lub zadośćuczynienia, mimo wniosku złożonego na rozprawie w dniu 4 października 2023 r.

- błędu w ustaleniach faktycznych sprawy poprzez przyjęcie, że zmarły M. W. (1) przyczynił się do wypadku, poprzez jazdę prędkością niedozwoloną, z niesprawnym układem hamulcowym, przez co Sąd I instancji zmniejszył zakres zawinienia oskarżonego, wynikający głównie z wymuszenia pierwszeństwa

-rażącą niewspółmierność kary i środków karnych poprzez nieorzeczenie wobec sprawcy S. Z. (1) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy uzasadnia jego orzeczenie co najmniej na okres 2 lat

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się zasadna i zasługiwała na uwzględnienie jednakże tylko we wskazanym w dalszej części zakresie.

Jak słusznie wskazał pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 kk poprzez brak orzeczenia nawiązki lub zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonej. Zgodnie z art. 46 § 1 kk sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W konsekwencji złożenie przez pokrzywdzonego wniosku o naprawienie szkody zobowiązuje sąd do wydania orzeczenia w tym przedmiocie. Sąd nie może zatem odmówić nałożenia obowiązku naprawienia szkody, gdy udowodniono zarówno winę jak i konkretną szkodę (krzywdę), a pokrzywdzony złożył wniosek o takie orzeczenie, może również orzec w tym przedmiocie działając z urzędu. Wskazać należy, że na rozprawie w dniu 04 października 2022 r. pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej złożył wniosek o zasądzenie od oskarżonego S. Z. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia w wysokości 20.000 złotych. Niewątpliwie utrata syna na progu dorosłego życia kardynalnie zaburzyła życie rodzinne oskarżycielki posiłkowej, pozbawiając ją jego wsparcia osobistego i być może finansowego w jesieni życia. Tym samym Sąd Rejonowy był zobowiązany do orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 kk zadośćuczynienia czego nie uczynił, a zatem zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazał się zasadny.

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok ze względu na to, że z wiarygodnej opinii biegłego P. S. (1) jednoznacznie wynika, że pokrzywdzony nie przyczynił się do przedmiotowego wypadku. Biegły wskazał, że czas jakim mógł dysponować pokrzywdzony, aby uniknąć zdarzenia był albo krótszy niż średniostatystyczny czas reakcji na zagrożenie, albo porównywalny do tego czasu co oznacza, że w zaistniałej sytuacji pokrzywdzony, nawet posiadając w pełni sprawny układ hamulcowy, nie miał możliwości uniknięcia wypadku. W związku z tym Sąd uwzględnił wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej i wyeliminował z uzasadnienia zaskarżonego wyroku stwierdzenia, iż wady kierowanego przez pokrzywdzonego motocykla (tym bardziej te, nie mające żadnego związku ze zdarzeniem) mogły mieć wpływ na zaistnienie i przebieg zdarzenia drogowego oraz iż pokrzywdzony przyczynił się do jego zaistnienia, poruszając się motocyklem z niesprawnym układem hamulcowym oraz z niedozwoloną prędkością.

Niezasadny okazał się natomiast zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej dotyczący braku orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wskazać należy, że orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów nie było w tym przypadku obligatoryjne. Mając na uwadze uprzednią niekaralność oskarżonego, jego warunki osobiste oraz to, że popełnił czyn nieumyślnie, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że brak jest podstaw do czasowego nawet wykluczenia oskarżonego z ruchu drogowego w charakterze kierowcy. Jego styl jazdy ani sposób naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym nie uzasadniają obaw, że może on ponownie dopuścić się podobnego zachowania i popełnić kolejne przestępstwo na drodze.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz E. W. (1) w kwocie 20.000,00 zł, ewentualnie nawiązki.

- orzeczenie wobec oskarżonego S. Z. (1) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat,

-wykluczenie z opisu stanu faktycznego (uzasadnienie wyroku) stwierdzenia, że zmarły przyczynił się do wypadku poprzez jazdę z prędkością niedozwoloną i z niesprawnym układem hamulcowym, czym zmniejszył stopień zawinienia oskarżonego - okoliczność łagodząca dla oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Częściowa zasadność zarzutów pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej warunkowała uwzględnienie wniosku apelacyjnego we wskazanym zakresie – jak wyżej.

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy:

1. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

a. brak poczynienia przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych (brak jest opisu tego co zdaniem Sądu I instancji zaszło, to jest konkretnych zdarzeń i faktów - zachowania oskarżonego, zachowania M. W. (1), itp.), Sąd Rejonowy ustalając ramy faktograficzne zdarzenia historycznego podlegającego jego ocenie ograniczył się wyłącznie do powtórzenia w niemal niezmodyfikowany sposób, opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia, a co w istocie prowadzi, do konstatacji, iż zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego i jego pisemne uzasadnienie - uniemożliwiają jego prawidłową kontrolę instancyjną i już z tych przyczyny winno skutkować uchyleniem orzeczenia i skierowania sprawy do jego ponownego rozpoznania, gdyż brak jest wskazania przez Sąd I instancji - ustaleń faktów uznanych za udowodnione lub nieudowodnione, do czego Sąd Rejonowy był dodatkowo obowiązany w oparciu o treść art. 424 § 1 ust. 1 kpk i tym samym wskazane rażące naruszenie prawa miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary;

b. błędnego ustalenia ograniczającego się do powtórzenia, w niemal niezmodyfikowany sposób, opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia jako stanu faktycznego sprawy, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, to jest błędnego powtórzenia w ślad za opisem czynu, że: i) poruszał się z prędkością niedostosowaną do warunków panujących na drodze; ii) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zbliżania się, a następnie przejazdu na wprost przez skrzyżowanie równorzędne dróg nieutwardzonych; iii) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu wjeżdżającemu na to skrzyżowanie z jego prawej strony motocyklowi H. kierowanemu przez M. W. (1), zajeżdżając mu drogę i doprowadzając do zderzenia pojazdów — w wyniku czego M. W. (1) doznał rozległych obrażeń i skutkowało jego zgonem w dniu 9 lipca 2021 r. (...) w W. - bez szczegółowego ustalenia przez Sąd Rejonowy co zaszło w tej sprawie, to jest konkretnych zdarzeń i faktów - zachowania oskarżonego, zachowania M. W. (1), itp.;

2. obrazy przepisów postępowania mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

a. art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 5 § 2 kpk, poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie całości materiału dowodowego, prowadzącej Sąd Rejonowy do nieustalenia stanu faktycznego sprawy (brak jest oceny a jednocześnie opisu tego co zdaniem Sądu I instancji zaszło, to jest konkretnych zdarzeń i faktów - zachowania oskarżonego, zachowania M. W. (1), itp.), a jedynie organicznie swojej oceny zebranych dowodów, do ustalenia ograniczającego się jedynie do powtórzenia, w niemal niezmodyfikowany sposób, opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia jako stanu faktycznego sprawy, tym samym Sąd Rejonowy nie dokonał swobodnej oceny:

i. dowodu z wyjaśnień oskarżonego - jedynego bezpośredniego świadka zdarzenia;

ii. dowodu z protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego wraz ze szkicem i dokumentacją fotograficzną (k. 8-9, k.92-95, k.288-312) - a więc wadliwie sporządzonych czynności dowodowych, na co wskazywali obaj biegli z zakresu kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych, dokumentacja o takiej treści była w toku całości sprawy konsekwentnie kwestionowana, w tym poprzez brak opisania, odzwierciedlenia przebiegu drogi po której poruszał się motocyklista (łuku drogi i innych utrudnień), a co nie zostało wyjaśnione w toku sprawy, m.in. z uwagi na brak zabezpieczenia prawidłowych oględzin miejsca zdarzenia;

iii. dowodu z ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych (k. 229-253);

iv. dowodu z przesłuchania biegłego E. K. (1) (k.349-351, k.424-425v);

v. dowodu z obu opinii biegłego P. S. (1) z zakresu badań wypadków drogowych (k.459-523, k.552-564);

vi. dowodu z zeznań świadka E. W. (k.80v, k.423-423v);

vii. dowodu z zeznań świadka M. Z. (k.257v, k.423v-424);

viii. dowodu z zeznań świadka K. T. (k.261v, k.424);

— co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary;

b. art 5 § 2 kpk, poprzez brak rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, w sytuacji w której S. Z. (1) był jedynym bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a dowody mogące stanowić podstawę pełnej i jasnej kryminalistycznej rekonstrukcji wypadku drogowego, a więc dowód z protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego wraz ze szkicem i dokumentacją fotograficzną - zostały bezspornie wykonane co najmniej niedokładnie, a obaj biegli powołani w toku tej sprawy wskazywali na „wadliwość” tego dowodu, jak również na przemieszczenie powypadkowe motocykla, tym samym bezspornie w sprawie zaistniały wątpliwości, których z uwagi na braki dowodowe oględzin nie dało się obiektywnie usunąć w toku przedmiotowej sprawy, gdyż brak jest danych (dowodów) dających możliwość pełnej i jasnej rekonstrukcji zdarzenia i jednocześnie podważenia jedynego bezspornego dowodu w sprawie, a więc wyjaśnień S. Z. jedynego bezpośredniego świadka zdarzenia - co winno skutkować rozstrzygnięciem w zakresie przebiegu zdarzenia na korzyść oskarżonego (jedynego świadka zdarzenia), a taka obraza przepisów postępowania miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary;

c. art. 424 § 1 kpk, poprzez brak wskazania przez Sąd Rejonowy, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione (brak jest ustaleń faktycznych, to jest brak jest opisu tego co zdaniem Sądu I instancji zaszło, to jest konkretnych zdarzeń i faktów — zachowania oskarżonego, zachowania M. W. (1), itp.) - na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co doprowadziło do tego, że Sąd Rejonowy ograniczył się wyłącznie do powtórzenia w niemal niezmodyfikowany sposób, opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia, a co w istocie prowadzi, do konstatacji, iż zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego i jego pisemne uzasadnienie - uniemożliwiają jego prawidłową kontrolę instancyjną i już z tych przyczyny winno skutkować uchyleniem orzeczenia i skierowania sprawy do jego ponownego rozpoznania, a co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary;

d. art. 410 kpk, art. 405 § 2 i 3 kpk, art. 7 kpk, art. 5 § 2 kpk, poprzez brak oceny wszystkich dowodów ujawnionych w toku sprawy i brak czynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych, to jest pominięcie w swojej ocenie całości dowodów wskazanych przez oskarżyciela w akcie oskarżenia, a więc brak oceny dowodów znajdujących się na k. 1, 3; 13-14; 15-16; 319; 321-322; 320; 339; 343; choćby w zakresie właściwości i warunków osobistych M. W. - jego karalności, prowadzenia motocykla bez uprawnień i z orzeczonym zakazem sądowym, motocykla bez hamulców i niedopuszczonego do ruchu drogowego;

e. art. 170 § 3 kpk, art. 167 kpk, art. 6 kpk, art. 201 kpk, poprzez brak pełnego rozpoznania wniosku dowodowego złożonego w piśmie z dnia 6 czerwca 2023 r„ w trakcie rozprawy w dniu 6 czerwca 2023 r., to jest brak zajęcia w procesowej formie stanowiska przez Sąd odnośnie całości wskazanego wniosku dowodowego, gdyż nie przekazano biegłemu treści pisemnego wniosku dowodowym z dnia 6 czerwca 2023 r. (vide: k. 547, k. 548, k. 549), celem wypowiedzenia się przez biegłego w zakresie istotnych okoliczności mających wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy, a ujętych w tym piśmie z jednoczesnym brakiem w tym przedmiocie decyzji procesowej Sądu, ponieważ postanowienie dowodowe wydane w toku rozprawy w dniu 6 czerwca 2023 r. - stanowi, iż Sąd z jednej strony uwzględnił wniosek dowodowy obrońcy, lecz w istocie nie dopuścił go w całości i w pozostałym zakresie Sąd nie wypowiedział się o przyczynach dopuszczenia lub niedopuszczenia tego wniosku dowodowego w całości, a wydane postanowienie dowodowe tylko wyłącznie dopuszcza dowód z uzupełniającej opinii biegłego, na okoliczność przebiegu przedmiotowego zdarzenia uwzględniając treść wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego, czy będą one miały, ewentualny wpływ na wnioski końcowe zawarte w wydanej opinii pisemnej (vide: k. 544v), a w tym stanie rzeczy nie można tracić z pola widzenia faktu, że pisemny wniosek dowodowy z dnia 6 czerwca 2023 r., wskazywał — co do zasady, na dwie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, niepełności i niejasności wydanej przez biegłego opinii, tj.: 1) brak przekazania biegłemu wyjaśnień S. Z. (1) (jedynego świadka zdarzenia) - z postępowania przygotowawczego; 2) posługiwanie się przez biegłego w wydanej opinii „dodatkowymi materiałami” - nie stanowiącymi materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie, co jest bezspornie niedopuszczalne, a taka obraza przepisów postępowania miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, a bezspornie każde nierozpoznanie wniosku dowodowego jest uchybieniem procesowym, istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności, iż dotyczy ono istotnego dowodu w sprawie i okoliczności umożliwiających jego prawidłową ocenę na etapie wyrokowania;

f. art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk, art. 167 kpk, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 11 października 2023 r., wniosku dowodowego - o zwrócenie się do Urzędu Gminy W., o wskazanie przyczyn przebudowy przedmiotowego skrzyżowania (po tym zdarzeniu), jak również o udzielenie informacji o organizacji ruchu na tym skrzyżowaniu w chwili zdarzenia, jak również na chwilę obecną, a co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, gdyż nie ustalono bezspornie w toku przedmiotowej sprawy jaka organizacja ruchu obowiązywała na przedmiotowym skrzyżowaniu, gdyż po przebudowie tego skrzyżowania (vide: wniosek dowodowy - pismo z dnia 3 października 2023 r. wraz z wydrukiem zdjęć) uwidocznione jest, że droga którą poruszał się S. Z. jest obecnie oznakowana jako droga z pierwszeństwem przejazdu, tym samym istotne jest wyjaśnienie takiej okoliczności w toku tej sprawy, a co zostało pominięte przez Sąd Rejonowy, a miałoby wpływ na treść zapadłego wyroku - niezależnie od innych ustaleń faktycznych sprawy;

g. art. 170 § 1 pkt 5 kpk, art. 170 § la kpk, art. 167 kpk, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 11 października 2023 r., pisemnego wniosku dowodowego z dnia 2 października 2023 r., o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w zakresie kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków drogowych, a co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, gdyż wydana opinia biegłego P. S. (1) jest niepełna i niejasna, w szczególności biegły nie wyjaśnił w toku opiniowania, czy wyłącznie w oparciu o zebrany i zabezpieczony materiał dowodowy w aktach sprawy (bez nieuprawnionego uzupełnienia przez biegłego „materiału”) a) możliwa jest rekonstrukcja przedmiotowego wypadku? b) możliwe jest ustalenie położenia obu pojazdów w chwili zderzenia? c) możliwe jest ustalenie prędkości obu pojazdów w chwili zdarzenia? d) możliwe jest wskazanie czy była możliwość uniknięcia wypadku przez uczestników tego zdarzenia? (wyłącznie w oparciu o zebrany i zabezpieczony materiał dowodowy w aktach sprawy) oraz czy z uwagi na przyjęcie, że w jednym z założeń możliwego przebiegu zdarzenia (vide: k. 556) w chwili zderzenia przód samochodu oskarżonego znajdował się już za prawą krawędzią drogi z Z. do M., a więc drogi, którą poruszał się motocyklista (czyli znajdował się już za skrzyżowaniem dróg) - czy w tych okolicznościach przestała już „obowiązywać” oskarżonego tzw. „zasada prawej ręki”, a do wypadku doszło wyłącznie z winy kierującego motocyklem, gdyż nie zachował on szczególnej ostrożności zbliżając się do skrzyżowania, gdyż w chwili zdarzenia oskarżony opuszczał już skrzyżowanie? - tym samvm okoliczności powyższe maja istotne znaczenie dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony zarzucony oskarżonemu, a wiec nie można było oddalić przedmiotowego dowodu uzasadniając, że dowód ten zmierza do przedłużenia postponowania;

h. art. 170 § 3 kpk, art. 167 kpk, poprzez brak pełnego i jasnego wypowiedzenia się przez Sąd Rejonowy (brak wydania w tym przedmiocie postanowienia), czy na rozprawie w dniu 11 października 2023 r., został oddalony pisemny wniosek dowodowy z dnia 2 października 2023 r„ o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w zakresie kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków drogowych, wyłącznie w zakresie dowodu z uzupełniającej pisemnej opinii biegłego czy też w zakresie uzupełniającej ustnej opinii biegłego, a co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, gdyż wydana opinia biegłego P. S. (1) jest niepełna i niejasna;

i. art. 201 kpk, art. 193 § 1 kpk, art. 167 kpk, poprzez brak dopuszczenia dowodu z uzupełniającej (pisemnej lub ustnej) opinii biegłego w zakresie kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków drogowych, a więc wypowiedzenie się przez biegłego P. S. (1) - czy wyłącznie w oparciu o zebrany i zabezpieczony materiał dowodowy w aktach sprawy (bez nieuprawnionego uzupełnienia przez biegłego „materiału”), możliwa jest wypowiedzenie się przez biegłego na pytania ujęte w treści wniosku dowodowego z dnia 2 października 2023 r., gdyż wydana opinia biegłego P. S. (1) jest niepełna i niejasna w zakresie tych okoliczności, a brak ich wyjaśnienia miał istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary;

j. art. 170 § 1 pkt 3 i 5 kpk, art. 167 kpk, art. 201 kpk, art. 193 § 1 kpk, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 11 października 2023 r., wniosku dowodowego o dopuszczenie opinii biegłego chirurga lub lekarza medycyny sądowej, celem wypowiedzenia się - czy powstałe u kierującego motocyklem obrażenia (opisane na k. 114-115) mogły powstać przy prędkości wskazanej przez biegłego w zakresie kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków drogowych P. S. (1) w opinii z dnia 29.04.22 i opinii z dnia 20.08.23 r. a jeżeli nie, to przy jakiej prędkości motocykla jego kierujący mógł odnieść obrażenia wskazane w zarzucie i opinii na k. 114-115, a co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, gdyż wydane w przedmiotowej sprawie opinie biegłych w zakresie kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków drogowych, są sprzeczne w zakresie możliwości lub braku możliwości ustalenia prędkości obu pojazdów w tym zdarzeniu, co jak wskazywał biegły E. K. jest również istotne w zakresie ustalenia pozycji początkowej obu pojazdów przed przedmiotowym zdarzeniem, co dało by możliwość bezspornego ustalenia przebiegu zdarzenia, tym samym z uwagi na sprzeczności w zakresie ustaleń obu powyżej wskazanych biegłych, konieczna była weryfikacja ustaleń biegłych z zakresu kryminalistycznych badań i rekonstrukcji wypadków drogowych, poprzez ustalenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy za pośrednictwem biegłego lekarza posiadającego w tym przedmiocie wiadomości specjalne;

k. art. 167 kpk, art. 172 kpk, art. 201 kpk, art. 193 § 1 kpk, poprzez brak przeprowadzenia konfrontacji biegłych E. K. i P. S., z uwagi na fakt, że biegli ci wydają wzajemnie sprzeczne opinie w zakresie możliwości lub braku możliwości ustalenia prędkości obu pojazdów a tym samym początkowej i powypadkowej pozycji obu pojazdów w trakcie przedmiotowego zdarzenia, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez uznanie winy oskarżonego S. Z. i orzeczenia wobec niego surowej kary, gdyż okoliczności te mają istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych uchybień proceduralnych, zaś będące podstawą orzeczenia ustalenia faktyczne poczynione zostały na podstawie kompleksowej i należytej oceny dowodów, dokonanej z zachwianiem reguł określonych w art. 7 kpk, a więc mieszczącej się w granicach swobody zakreślonej tym przepisem. Wskazać należy, że apelujący formułuje szereg pozornie oddzielnych zarzutów, które jednak de facto sprowadzają się do oceny wyjaśnień oskarżonego i opinii biegłych z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych. Nadmienić należy, że w sprawie zostały wywołane opinie dwóch takich biegłych. Z opinii zasadniczej oraz uzupełniającej biegłego E. K. (1) wynika, że najbardziej prawdopodobną bezpośrednią przyczyną zdarzenia drogowego było niezachowanie szczególnej ostrożności przez kierującego samochodem marki V. (...) oskarżonego S. Z. (1), do której był zobowiązany podczas zbliżania się do skrzyżowania i nieustąpienie pierwszeństwa motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego M. W. (1) wjeżdżającemu na skrzyżowanie z prawej strony. Biegły ponadto wskazał, że na drogach, po których poruszały się pojazdy nie było problemu widoczności, a gdyby oskarżony zatrzymał się przed skrzyżowaniem, do wypadku by nie doszło. Ponadto biegły ten wskazał, że pomimo tego, że materiał dowodowy był ubogi, był wystarczający do wydania opinii i ustalenia przebiegu zdarzenia. Ze względu na zarzuty obrońcy oskarżonego co do tej opinii, która w jego ocenie była niepełna i niejasna, a więc jako taka nie mogła stanowić dowodu w sprawie i być podstawą ustaleń faktycznych, została wywołana na jego wniosek opinia innego biegłego - P. S. (1), która w dużej mierze, zwłaszcza w zasadniczej kwestii przyczyny zdarzenia, potwierdziła okoliczności wskazane przez poprzedniego biegłego. Nie sposób zgodzić się z obrońcą, że biegły posługiwał się „dodatkowym materiałem” przez co jego opinia jest nierzetelna. Biegły sporządził opinię w sposób jasny, pełny i rzetelny, korzystając nie tylko z posiadanej wiedzy specjalnej, ale i wspomagając się przeznaczonymi do tego fachowymi programami - oraz informacjami ogólnodostępnymi w internecie i był w stanie jak najdokładniej odwzorować przebieg zdarzenia. Nie można tak czynić zarzutu, że biegły uwzględnił np. zdjęcia satelitarne miejsca zdarzenia, na podstawie których poczynił część wyliczeń, nawet jeśli sąd procesowo zdjęć tych osobno jako dowody nie dopuszczał ani formalnie biegłego do ich wykorzystywania nie upoważniał, tak jak nie musiał go upoważniać do wykorzystywania np. wzorów na prędkość. Z opinii biegłego wynika, że bezpośrednio przed wypadkiem motocyklista mógł się poruszać z prędkością około 25 km/h, a prędkość pojazdu oskarżonego również była niewielka. Biegły wskazał, że prędkość, z jaką motocykl uderzył w bok samochodu V. można było oszacować na podstawie rozmiaru jego uszkodzeń oraz uszkodzeń samochodu (przy czym metal, muszący spełniać ściśle określone normy techniczne, daje ku temu znacznie większe podstawy niż ludzkie ciało, wobec czego ewentualna opinia sądowo-lekarska w tym zakresie nie byłaby przydatna dla ustaleń w sprawie, bo prędkość zderzeniową, przy jakiej mogłoby dojść do doznania określonych urazów, zwłaszcza gdy wg oskarżonego kask ochronny pokrzywdzonego był w nieustalony sposób wcześniej uszkodzony, biegły lekarz mógłby oszacować jedynie w dużym przybliżeniu). Ponadto biegły wskazał, że bezpośrednią przyczyną wypadku było nieprawidłowo zachowanie się kierującego samochodem V. - nieustąpienie pierwszeństwa nadjeżdżającemu z jego prawnej strony motocykliście. Sposób jazdy oskarżonego wynikał z niezachowania szczególnej ostrożności, z niewłaściwej obserwacji drogi, a gdyby oskarżony zatrzymał się przy krawędzi drogi, po której w bliskiej odległości i z niedużą prędkością poruszał się motocyklista, byłby w stanie go dostrzec i ustąpiłby mu pierwszeństwa przejazdu. Z opinii wynika ponadto, że motocyklista nawet poruszając się w pełni sprawnym pojazdem, nie byłby w stanie uniknąć wypadku. Wskazać ponadto należy, że jeśli dowód z opinii biegłych jest przekonujący i zrozumiały dla sądu (organu procesowego), który to stanowisko odpowiednio uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla strony, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych (por. wyrok SA w Poznaniu z 22.05.2023 r., II AKa 187/22, LEX nr 3610865). Wbrew twierdzeniom obrońcy, opinia biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych P. S. (1) słusznie została uznana przez Sąd Rejonowy za w pełni miarodajną i rzetelną. Biegły wskazał metodologię badań, precyzyjnie omówił i uzasadnił swoje wnioski, ponadto opinia w pełni odpowiada wymogom z art. 200 §1 kpk. Nie było więc podstaw by opinię te uzupełniać bądź nawet dopuszczać dopwód z innego biegłego, który prócz dokumentów z akt sprawy nie korzystałby z żadnych innych powszechnie dostępnych narzędzi czy materiałów. Niezasadny był również zarzut obrońcy dotyczący braku przeprowadzenia konfrontacji biegłych E. K. (1) i P. S. (1). Wskazać należy, że opinie biegłych nie są w zasadniczych kwestiach sprzeczne, a tezy pierwszego z biegłych, że nawet minimalna prędkość może być uznana za nadmierną, jeśli kierujący nie jest w stanie zahamować przed przeszkodą, która nagle znajdzie się na jego torze ruchu, jest nieakceptowalna. zostały Brak sprzeczności powodował więc stanu, gdy koniecznym byłoby „stawienie sobie biegłych do oczu”, by sprzeczności takie wyjaśniać.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy dotyczącego naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o zwrócenia się do Urzędu Gminy W. o wskazanie przyczyn przebudowy przedmiotowego skrzyżowania, jak również o udzielenie informacji o organizacji ruchu na tym skrzyżowaniu w chwili zdarzenia, jak również na chwilę obecną stwierdzić należy, że w ocenie Sądu Okręgowego już Sąd Rejonowy słusznie wskazał, iż dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wskazać należy, że w dniu zdarzenia na drodze brak było oznaczenia zarówno poziomego jak i pionowego, dotyczącego pierwszeństwa przejazdu, co z kolei jednoznacznie wskazywało na pierwszeństwo pojazdów nadjeżdżających z prawej strony. Bez znaczenia w niniejszej sprawie jest zatem obecne oznakowanie drogi, którą poruszał się oskarżony oraz pokrzywdzony. Sąd Rejonowy ocenił przedmiotowy wpadek w konkretnym miejscu i czasie, natomiast zmiany poprawiające bezpieczeństwo, które powstały już po zdarzeniu, nie miały wpływu na ocenę zachowania oskarżonego. Tym samym zarzut obrońcy był niezasadny, że oskarżony jest niewinny, bo w dniu zdarzenia miał podstawy sądzić, że reguły pierwszeństwa w tym miejscu kiedyś ulegną zmianie.

Niezasadny okazał się również (z przyczyn już po części wskazanych wyżej) zarzut obrońcy dotyczący oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenia opinii biegłego chirurga lub lekarza medycyny sądowej. Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów art. 170 § 1 pkt 3 i 5 kpk. Wskazać należy, że obrażenia pokrzywdzonego, które odniósł, zostały dokładnie sprecyzowane w opinii z dnia 14 lipca 2021 r. Próba ustalenia kwestii, o których wypowiada się obrońca w związku z niniejszym wnioskiem dowodowym nie mogłaby doprowadzić do rzetelnych wniosków. Ludzkie ciało nie spełnia ścisłych norm, z których dałoby się wywnioskować, jakich obrażeń doznał pokrzywdzony jadąc z prędkością „x”, a jakich jadąc z prędkością „y”. Zdarza się, że przy zderzeniu z dużą prędkością ktoś nie odnosi poważniejszych obrażeń, ale i odwrotnie. Prędkość, z jaką poruszał się oskarżony oraz pokrzywdzony została w oparciu o mierzalne komponenty wyliczona w opinii biegłego P. S. (1), którą Sąd uznał za rzetelną i kompleksową i kolejna opinia – biegłego lekarza była w sprawie zbędna.

Argumentacja Sądu Rejonowego przedstawiona w pisemnych motywach wyroku była przekonująca i pozbawiona sprzeczności. Sąd Odwoławczy nie stwierdził obrazy art. 7 kpk w procesie wydawania przez Sąd Rejonowy zaskarżonego wyroku, który przy ocenie dowodów wystrzegał się generalizacji i wszelkich uproszczeń, konkretyzując swoje rozważania i odnosząc je do okoliczności rozpoznawanej sprawy. Ocena zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów oraz opinii biegłych zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, nie budzi istotnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obrońca oskarżonego, nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok SA w Warszawie z 11.03.2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992). Sąd Rejonowy odniósł się do depozycji świadków w sposób szczegółowy, dogłębnie je analizując. Wskazać należy, że świadkowie zeznawali na okoliczności, o których mieli wiedzę. Są one spójne co do zasadniczych faktów, nie można w nich dostrzec wewnętrznych sprzeczności, wzajemnie się uzupełniają, nadto znajdują odzwierciedlenie w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Sąd Rejonowy słusznie uznał również nawet obie opinie biegłych za obiektywne (poza wskazaną wyżej kwestią prędkości bezpiecznej u biegłego K.), albowiem wzajemnie się one uzupełniają. Tak dokonana ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określonymi w art. 7 kpk, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego bądź też była dowolna. Obrońca oskarżonego nie wskazał żadnych okoliczności, które skutecznie podważyłyby ocenę także zeznań pokrzywdzonej oraz świadków i wskazały na ich nieprawdziwość.

Sąd Rejonowy słusznie również uznał wyjaśnienia oskarżonego S. Z. (1) za wiarygodne jedynie w części, a mianowicie w jakim przyznał, iż doszło do wypadku kierowanego przez niego w dniu zdarzenia auta z kierowcą motocykla, który wjechał na skrzyżowanie z jego prawej strony. Wyjaśnienia oskarżonego w pozostałym tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej oraz świadków, jak również przede wszystkim z obdukcją, kartą informacyjną SPZOZ w W., opinią lekarską oraz opinią lekarza M. R. oraz opinią P. S. (1). Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Z samego zaś niezadowolenia obrońcy oskarżonego co do wyników tej oceny nie można upatrywać jej nietrafności. Decyzja Sądu Rejonowego o niedaniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na k. 618 była zasadną, wobec sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd I instancji dał wiarę. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje poczynione na łamach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku rozważania. Tak dokonana ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określony w art. 7 kpk, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, bądź też była dowolna. Na tle opinii biegłego S. nie można było w szczególności uznać za wiarygodne twierdzeń oskarżonego, że na skrzyżowaniu należycie obserwował drogę po swojej prawej stronie – skoro jak podał, w ogóle nie zobaczył pokrzywdzonego, który nadjeżdżał z niewielką prędkością, być może całkiem głośnym motocyklem i w czasie, gdy oskarżony przecinał skrzyżowanie na wprost, musiał być dla niego widoczny. Sam fakt, że oskarżony pokrzywdzonego nie zauważył przez prawą boczną szybę aż do chwili, gdy uderzył on w jego samochód właśnie w tę szybę, dowodzi, że oskarżony nie obserwował drogi i to nie prędkość, ale brak obserwacji stały się powodem, dla którego oskarżony nie ustąpił pokrzywdzonemu pierwszeństwa, czym doprowadził do zderzenia się pojazdów. W tym miejscu odnieść się można do zarzutu apelacji z tezą, że gdy oskarżony wbrew regule prawej ręki wymusił pierwszeństwo na pokrzywdzonym, to miał prawo kontynuować jazdę już z pierwszeństwem, jeśli przód samochodu przekroczył krawędź jezdni. Przepisy ruchu drogowego nie przewidują prawa silniejszego i nie sprawiają, że reguła pierwszeństwa przestaje obowiązywać w trakcie manewrów, ani przez to że oskarżony, który zajechał drogę motocykliście, miałby okazać się nie być winnym tego, że motocyklista nie mając szans na podjęcie manewrów obronnych jak hamowanie, w niego uderzył – i że była to już wina tegoż motocyklisty. Podobnie winy motocyklisty nie wywołuje jego sposób życia sprzed zdarzenia, wobec czego i zarzut apelacji w tym zakresie jawi się jako wręcz absurdalny.1

Wbrew zarzutowi naruszenia art. 410 kpk, Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków wskazanych w uzasadnieniu wyroku oraz dowody z dokumentów dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenie art. 410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 kpk dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 kpk należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia art. 7 kpk jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuję ocenę dowodów, co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie art. 5 kpk, lecz art. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia art. 5 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takie wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisów art. 424 §1 kpk wskazać należy, że Sąd nie jest zobowiązany do przedstawiania całego ciągu zdarzeń w najmniejszych detalach, zarówno w opisie czynu, jak i pisemnym uzasadnienie wyroku, tak jakby sobie życzył obrońca oskarżonego. Pamiętać należy, że uzasadnienie wyroku powinno być sporządzone w sposób zwięzły, czytelny, przy jednoczesnym zachowaniu istotnych jego elementów, tak aby można było odtworzyć, na jakiej podstawie Sąd podjął taką a nie inną decyzję, w tym przypadku uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Podobnie należy się odnieść do opisu czynu, który powinien być sformułowany tak, by określenie przypisanego czynu było dokładne i by nie pozostawało wątpliwym, jaki czyn oskarżony popełnił, a kwalifikacja prawna była efektem subsumcji ustalonych faktów pod właściwy przepis prawa materialnego, co też Sąd Rejonowy uczynił. W tym miejscu na przytoczenie zasługuje stanowisko powszechnie obecne w orzecznictwie, które wskazuje, iż opis czynu przypisanego w wyroku skazującym powinien zawierać dokładne określenie czasu, miejsca, sposobu i okoliczności popełnienia przestępstwa oraz jego skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody. Z punktu widzenia znamion strony przedmiotowej przestępstwa dokładne określenie sposobu i okoliczności jego popełnienia wymaga wskazania w opisie czynu tych elementów przebiegu zdarzenia, które wypełniają te znamiona. Opis czynu powinien w związku z tym zawierać komplet znamion, które zostały wypełnione ustalonym zachowaniem sprawcy (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., IV KK 375/11). Odnosząc się do poruszonej problematyki opisu czynu wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie analizując opinię biegłego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w sposób nieumyślny i tym, że wjeżdżając na skrzyżowanie nienależycie obserwował drogę po swojej prawej stronie, a więc był zobligowany do zmiany opisu czynu w tym zakresie.

Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym, niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji (poza elementami zmienionymi i już omówionymi) są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego S. Z. (1),

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie II K 247/22 w części niewymienionej w podsekcji 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

w zakresie tych rozstrzygnięć zaskarżony wyrok - jako słuszny i odpowiadający prawu - należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

4.  w opisie przypisanego oskarżonemu czynu w miejsce sformułowania o poruszaniu się przez niego z prędkością niedostosowaną do warunków panujących na drodze przyjął, że oskarżony wjeżdżając na skrzyżowanie nienależycie obserwował drogę po swojej prawej stronie oraz stwierdził, że naruszył on zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w sposób nieumyślny,

5.  z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wyeliminował stwierdzenia, iż wady kierowanego przez pokrzywdzonego motocykla mogły mieć wpływ na przebieg zdarzenia drogowego oraz iż pokrzywdzony przyczynił się do jego zaistnienia, poruszając się motocyklem z niesprawnym układem hamulcowym oraz z niedozwoloną prędkością,

6.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego S. Z. (1) na rzecz E. W. (1) zadośćuczynienie w kwocie 20 000 (dwadzieścia tysięcy) zł,

Zwięźle o powodach zmiany

Szerzej o powodach w rubryce 3.1

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. W. (1) kwotę 840 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, ustalając wysokość tych kosztów zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023, poz. 1935).

IV.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.), zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 560 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (opłatę od kary pozbawienia wolności 180 zł i od grzywny 360 zł oraz ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana