Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 50/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 15 października 2024 r. sygn. akt II K 1395/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej (...) S.A. wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 441 § 1 i 2 k.c. oraz art. 422 k.c. poprzez ich niezastosowanie i nienałożenie na oskarżonych P. P. i W. G. solidarnie na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. nawiązki, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia przepisu art. 441 § 1 k.c. wskazuje, że jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna, dlatego też oskarżeni winni odpowiadać solidarnie za całą wyrządzoną szkodę, czyniąc zadość prawnie chronionym interesom pokrzywdzonego, który to nie powinien ponosić dodatkowych negatywnych konsekwencji przestępstwa dokonanego umyślnie na jego szkodę w sytuacji gdy, ew. kwestia rozliczenia pomiędzy sprawcami przestępstwa winna pozostać poza polem zainteresowania pokrzywdzonego;

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.

art. 633 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 § 2 k.p.k w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz §11, § 15 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.). poprzez ich niezastosowanie i nie zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej pełnego zwrotu uzasadnionych wydatków poniesionych tytułem ustanowienia w sprawie pełnomocnika - zarówno za postępowanie przygotowawcze, jak i sądowe od każdego z oskarżonych, polegające na niezasadnym zasądzeniu kwot po 420 złotych od każdego z dwojga oskarżonych, podczas gdy kwota 1 200 złotych - jako wynikająca z §11 rozporządzenia - powinna zostać zasądzona od każdego z oskarżonych jako minimalna stawka za wydatki poniesione przez oskarżycielkę posiłkową na ustanowienie jednego pełnomocnika, dlatego że udział oskarżonych w pokrywaniu kosztów postępowania powinien odpowiadać kosztom postępowania, jakie powstałyby, gdyby każdy z oskarżonych osądzony był oddzielnie, tym samym sąd winien orzec od każdego z oskarżonych kwotę po 1200 zł

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego C. (...) zaskarżył pkt XIV wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 15 października 2024 roku zawierający postanowienie w przedmiocie zwrotu wydatków i zarzucił mu 1 naruszenie przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

1.1 art. 616 § 1 pkt 2 k. p. k. w zw. z art. 627 k.p.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nie zasądzenie wydatków na rzecz oskarżyciela posiłkowego w pełni od każdego z Oskarżonych a rozbicie kosztów po połowie na każdego z Oskarżonych w sytuacji, gdy przedmiotowa regulacja wskazuje iż wydatki na rzecz Oskarżyciela posiłkowego zasądzane są obligatoryjnie, nie przewiduje przy tym możliwości rozdzielenia przedmiotowych wydatków po połowie,

1.2 art. 633 k. p. k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie iż w warunkach przedmiotowej sprawy zastosowanie zasady słuszności jest orzeczenie zwrotu kosztów pełnomocnika w wysokości po 1/2 kosztów zastępstwa procesowego od każdego z Oskarżonych a nie ich pełnej wysokości,

2 naruszenie przepisów prawa materialnego tj.

2.1 §11 ust. 2 pkt 3 w zw. z §11 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez orzeczenie 1/2 wartości kwoty minimalnej stawki za czynności w postępowaniu karnym w sytuacji, gdy pełna stawka w przypadku postępowania zwyczajnego przed sądem rejonowym wynosi 840 zł,

2.2 §11 ust. 1 pkt 1 w zw. z §11 ust. 7 Rozporządzenia Ministra

Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez jego niezastosowanie i nie orzeczenie na jego podstawie zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym stanowiącym dochodzenie w wysokości 360 zł,

2.3 §17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez jego niezastosowanie i nie podwyższenie stawki minimalnej za każdy kolejny termin rozprawy tj. kolejnych 6 rozpraw, które odbyły się w przedmiotowej sprawie(6 x 20% z 840 zł).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie, w związku ze złożeniem przez obu oskarżonych wniosków o sporządzenie na piśmie uzasadnienia wyroku, z których wynika, że chodzi im ponownie o uzasadnienie rozstrzygnięcia o ich winie i karze, zaznaczyć należy, że Sąd działa na zasadzie skargowości, tj. rozpoznaje sprawę tylko w zakresie skargi, jaką w pierwszej instancji jest akt oskarżenia, w drugiej zaś instancji środek zaskarżenia jak apelacja czy zażalenie. Sąd odwoławczy zgodnie a art. 433 § 1 kpk bada sprawę w granicach zaskarżenia i zasadniczo tylko w granicach podniesionych w apelacjach zarzutów, szerzej zaś jedynie w przypadkach przewidzianych w ustawie, tj. w przepisach art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455 kpk. Uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego odnosi się więc do zakresu zaskarżenia, a więc do zarzutów, podniesionych we wniesionych środkach zaskarżenia. Z tego względu w sytuacji, gdy oskarżeni nie wnieśli apelacji, jakiekolwiek ich zastrzeżenia co do treści wyroku, podnoszone dopiero w toku rozprawy odwoławczej, nie mogą być podstawą rozważań Sądu odwoławczego, o ile nie wyczerpują dyspozycji któregoś z przepisów, pozwalających na kontrolę wyroku z urzędu, w drodze wyjątku od reguły skargowości. Przy tym Sąd sporządzając uzasadnienie wyroku odwoławczego nie opisuje wszystkich etapów weryfikacji, czy zachodzi określony wyjątek – czyni to dopiero, gdy ustali, że wyjątek taki zachodzi. „Na podstawie art. 433 § 1 kontrola odwoławcza poza granicami zaskarżenia, a także – w razie ich wskazania – poza granicami zarzutów, odbywa się tylko w wypadkach określonych w art. 435, 439 § 1, art. 440 i 455. Kontrola taka przebiega w sposób „milczący” w tym znaczeniu, że nie znajduje swojego odzwierciedlenia w uzasadnieniu orzeczenia sądu odwoławczego, gdyż nie ma takiego wymogu w art. 457 § 3, chyba że w jej wyniku dojdzie do zmiany lub uchylenia orzeczenia. Wówczas sąd odwoławczy zgodnie z tym przepisem powinien w uzasadnieniu podać, „czym kierował się [...] wydając wyrok” - D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2025, art. 433.

Zarzut apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) SA i cała argumentacja wskazana w jej uzasadnieniu na jego poparcie słusznie podnosiła, że odszkodowanie i zadośćuczynienie mają charakter kompensacyjny i przy orzekaniu o nich Sąd karny ma obowiązek stosować przepisy prawa cywilnego, w szczególności art. 441 § 1 i 2 kc czy art. 422 kc o solidarności odpowiedzialności osób, wyrządzających pokrzywdzonemu szkodę czynem niedozwolonym. Argumentacja ta omija jednak wskazany przez Sąd I instancji powód proporcjonalnego rozdzielenia pomiędzy współsprawców zasądzonych na rzecz pokrzywdzonych kwot. Otóż sąd I instancji obszernie i przekonująco wskazał (str. 13 uzasadnienia), dlaczego nie był w stanie precyzyjnie ustalić wysokości szkody (co nie jest kwestionowane) oraz (str. 14 uzasadnienia) dlaczego orzekając nawiązki nie stosował podnoszonych przepisów prawa cywilnego. Wskazał mianowicie na treść art. 46 § 1 kk, który do tychże przepisów odsyła - w przypadku orzekania o odszkodowaniu lub zadośćuczynieniu, ale też odróżnił tę sytuację o tej, opisanej w § 2 tego artykułu, gdy zamiast odszkodowania i zadośćuczynienia Sąd orzeka nawiązkę – i gdzie adekwatnego odesłania do przepisów cywilnych brak. Na poparcie tego argumentu Sąd I instancji wskazał również na treść art. 56 kk, który rozciąga stosowanie zasad wymiaru kary z rozdziału VI kk na wszystkie inne środki przewidziane w kodeksie – z wyłączeniem tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, a więc nie wyłącza spod tych zasad (w tym zasady indywidualizacji odpowiedzialności) nawiązki. Wspomnieć tu należy, że same przepisy prawa cywilnego prócz odszkodowania i zadośćuczynienia nie przewidują takiej formy naprawienia szkody jak nawiązka. Uzasadnia to w pełni postawioną przez Sąd I instancji tezę o odrębności obu tych instytucji prawa karnego i mieszanym, karno-kompensacyjnym charakterze nawiązki, który pozwala na jej indywidualizowanie w zależności od roli każdego sprawcy – co Sąd również szczegółowo uzasadnił. Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, traktując jedynie o naprawieniu szkody i zadośćuczynieniu, w żaden sposób nie odnosi się do argumentów Sądu I Instancji, nie może więc ich obalać, a przez to czynić zarzutu apelacji zasadnym.

Jeśli chodzi o zarzuty apelacji oraz zażalenia, dotyczące kosztów zastępstwa procesowego w takim zakresie, w jakim zarzucały de facto sądowi błędne ich zasądzenie bez pomnożenia przez liczbę osób oskarżonych, były całkowicie niezasadne. Zarzuty te ubrane były w zróżnicowaną formę, jednakże do tego faktycznie zmierzały. § 15 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ustala zasadę, że wysokość opłaty stanowiącej podstawę zasądzenia kosztów zastępstwa prawnego ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych określonych w rozdziałach 2-4, w dalszej części przewidując od tego wyjątek, na który żaden ze skarżących się nie powoływał – i słusznie, bowiem w realiach sprawy nie miałby zastosowania. Nadto też, o ile § 17 pkt 2 tego Rozporządzenia przewiduje, że za obronę lub reprezentowanie w tym samym postępowaniu kilku osób pobiera się opłatę od każdej z tych osób, o tyle żaden przepis nie przewiduje wielokrotności opłaty za reprezentowanie jednej osoby przeciwko kilku osobom. Żaden z zarzutów czy argumentów nie podnosił, by jakikolwiek przepis wskazywał, że skoro pokrzywdzony ustanowił pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego i mu za to zapłacił, to w sprawie przeciwko dwudziestu sprawcom odzyska to, co zapłacił - i jeszcze dziewiętnaście razy taki wydatek.

Częściowo zasadny był natomiast zarzut z apelacji, dotyczący rozstrzygnięcia o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego w zakresie wysokości stawki minimalnej. Sąd I instancji jako podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie wskazał bowiem, obok słusznie zastosowanego art. 633 kpk, jedynie § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 11 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Zarzut apelacji wskazywał również obrazę § 15 i 16 tego rozporządzenia, jednakże nie zostało to ani omówione, ani ujęte we wniosku. Sąd nie wspomniał zaś o mającym w sprawie zastosowanie § 11 ust. pkt 1 tego rozporządzenia, mimo iż oskarżyciel posiłkowy (pokrzywdzony) był reprezentowany już w postępowaniu przygotowawczym. Dlatego też opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich należało ustalić zgodnie z wnioskiem apelacji, sumując należność nie tylko za rozprawę główną (840 zł), ale i za postępowanie przygotowawcze w formie dochodzenia (360 zł). Stąd nie sposób odmówić słuszności tezie zażalenia, że wysokość wydatków za pełnomocnika z wyboru winna być ustalona na poziomie 1200 zł.

Podobnie tylko częściowo zasadne były natomiast zarzuty zażalenia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoC. (...)w zakresie kosztów zastępstwa procesowego – w części, w jakiej dotyczyły zarówno nieuwzględnienia etapu przygotowawczego sprawy, ale i naruszenia § 17 pkt 1 cyt. wcześniej Rozporządzenia. Pełnomocnik reprezentował tego oskarżyciela (pokrzywdzonego) w dochodzeniu i na rozprawie głównej toczącej się dłużej niż jeden dzień (choć na 6, a nie 7, jak w zażaleniu, terminach), wobec czego słusznie podniósł zarzut, że zgodnie z § 15 ust. 1 Rozporządzenia opłatę stanowiącą podstawę zasądzenia zwrotu kosztów należało ustalić z uwzględnieniem stawki minimalnej za dochodzenie (360 zł), pierwszy termin rozprawy głównej przed Sądem Rejonowym w postępowaniu zwyczajnym (840 zł) i po 20% tej kwoty za każdy kolejny termin, jeśli rozprawa trwała dłużej niż jeden dzień (5x168 zł) – łącznie 2040 zł.

Wniosek

Apelacji: o:

I.  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec oskarżonych P. P. i W. G. solidarnie nawiązki w kwocie 100 000 zł;

II.  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od oskarżonych P. P. i W. G. na rzecz oskarżycielki posiłkowej (...) S.A. kwot po 1 200,00 złotych od każdego z oskarżonych tytułem zwrotu poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika

Zażalenia:

o zmianę postanowienia zawartego w wyroku z dnia 15 października 2024 roku sygn. akt II K 1395/22 w pkt XIV poprzez zasądzenie od oskarżonych W. G. oraz P. P. na rzecz oskarżyciela posiłkowego C. (...), kwot po 2.208,00 zł (słownie: dwa tysiące dwieście osiem złotych 00/100) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu głównego apelacji skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku w jego warstwie merytorycznej. Częściowa zasadność zarzutów tak apelacji, jak i zażalenia w części dotyczącej zawartego w wyroku rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego doprowadziła do jego zmiany. Sąd orzekł na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych zwrot kosztów zastępstwa w wysokości opłaty minimalnej za rozprawę główną – po 840 zł, przy czym kwoty te rozdzielił po połowie między obu oskarżonych. (...) SA zasadnie domagał się podwyższenia opłaty do kwoty 1200 zł z. Niezasadność zarzutu dotyczącego niezasądzenia jej w całości od każdego z oskarżonych (braku podwojenia opłaty) skutkowała rozdzieleniem żądanej opłaty proporcjonalnie pomiędzy obu oskarżonych i zasądzeniem od każdego z nich na rzecz tego oskarżyciela posiłkowego po 600 zł (wysokość kwot, błędnie wskazana w wyroku, została skorygowana postanowieniem o sprostowaniu omyłki rachunkowej). Podobnie zasadność zarzutów zażalenia pełnomocnika C. (...) co do nieuwzględnienia wszystkich składników opłaty skutkowała ustaleniem jej wysokości na kwotę 2040 zł, a niezasadność analogicznych zarzutów dotyczących konieczności obciążenia nią każdego z oskarżonych skutkowała jej proporcjonalnym rozdzieleniem między oskarżonych i zasądzeniem od każdego z nich na rzecz tego oskarżyciela posiłkowego po 1020 zł.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżona część wyroku, w zakresie orzeczenia o nawiązce, jak i pozostała jego część, podlegająca ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zawartego w wyroku orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego – w kształcie omówionym wyżej

Zwięźle o powodach zmiany

Częściowa zasadność zarzutów w zakresie kosztów – j.w.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Wyrok został zmieniony na niekorzyść oskarżonych, jednakże Sąd odstąpił od obciążania ich kosztami sądowymi za II instancję uznając, że nie przyczynili się do ich zaistnienia , dlatego też względy słuszności przemawiają za tym, by nie ponosili opłaty jak za I instancję ani wydatków sądowych. Nie było podstaw do zasądzania od nich na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrotu kosztów za postępowanie odwoławcze, bowiem żaden nie był reprezentowany przez pełnomocnika na tej rozprawie, zaś wniesienie środka odwoławczego jest czynnością należącą do postępowania przed Sądem I instancji (do tego sądu się go wnosi i to ten sąd ewentualnie nadaje mu bieg).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela publicznego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o nawiązce i koszty zastępstwa procesowego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana