Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2023r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu dnia 6 marca 2023 r.

sprawy K. K.
obwinionego z art. 156 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim

z dnia 9 listopada 2022r., sygn. akt II W 535/21

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. P. (1) kwotę 840 złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego oraz 30 złotych tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt II Ka 51/23

UZASADNIENIE

K. K. został obwiniony o to, że:

I. w miesiącu październiku 2021 r. w miejscowości K. B., pow. (...), woj. (...) poprzez opryskanie nieznaną substancją oraz wielokrotny przejazd maszynami rolniczymi dokonał zniszczenia zasiewów trawy na gruncie powodując straty o łącznej wartości 200 zł na szkodę J. P. (1), tj. o wykroczenie z art. 156 § 1 kw,

II. w okresie od 15 listopada 2021 roku do 16 listopada 2021 roku na działce rolnej o nr (...) położonej w obrębie m-ci K., gm. S., pow. (...), woj. (...) poprzez wyrwanie dokonał zniszczenia około 50 sztuk sadzonek drzew, brzozy, sosny powodując straty o łącznej wartości 200 zł na szkodę D. O., tj. o wykroczenie z art. 156 § 1 kw

Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 09 listopada 2022r. w sprawie o sygn. akt II W 535/21:

I.  obwinionego K. K. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. I uznał za winnego tego, że w miesiącu październiku 2021 r. w miejscowości K. B., pow. (...), woj. (...) poprzez opryskanie nieustaloną substancją oraz przejazd ciągnikiem dokonał zniszczenia zasiewów trawy na cudzym gruncie rolnym, powodując straty o łącznej wartości nie przekraczającej 200,00 zł na szkodę J. P. (1), tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 156 § 1 kw oraz w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. II za winnego tego, że w okresie od 15 listopada 2021 r. do 16 listopada 2021 r. na działce rolnej o nr ewid. (...) położonej w obrębie miejsowości K., gm. S., pow. (...), woj. (...) poprzez wyrwanie dokonał zniszczenia około 50 sztuk sadzonek drzew brzozy i sosny, powodując straty o łącznej wartości 200,00 zł na szkodę D. O., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 156 § 1 kw i za te czyny na podstawie art. 156 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł;

II.  na podstawie art. 156 § 3 kw orzekł od obwinionego na rzecz oskarżycieli posiłkowych J. P. (1) i D. O. nawiązki w kwotach po 200zł;

III.  zasądził od obwinionego na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. O. kwotę 433zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30zł tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony. Z analizy treści
wywiedzionego środka zaskarżenia wynika, że zaskarżył ww. wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucając mu, iż zapadł z obrazą art. 7 kpk w zw. z
art. 8 kpw poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań J. P. (1) i D. O..

Podnosząc ów zarzut skarżący wniósł m.in. o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz umorzenie niniejszego postępowania, co należało interpretować jako wniosek o uniewinnienie i alternatywny o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała, ażeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd I instancji wadliwie, jak wskazywał w środku odwoławczym obwiniony. Ocena dowodów była prawidłowa i w sposób należyty uwzględniała dyrektywy płynące z treści art. 7 kpk.

W tym miejscu należy podnieść, że istotą kontroli odwoławczej prowadzonej przez sąd drugiej instancji nie jest ponowne, merytoryczne rozpoznawanie sprawy - przeprowadzanie oceny materiału dowodowego i dokonywanie ustaleń faktycznych, lecz ocenienie trafności skarżonego wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych i uchybień uwzględnianych z urzędu (postanowienie SN z 7.06.2017 r., III KK 93/17, LEX nr 2375930). Taka ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji, a Sąd Okręgowy w całej rozpiętości tę ocenę podziela.

Dokładna analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy słusznie obdarzył zeznania J. P. (1), D. O., M. T., K. S. oraz J. P. (2) przymiotem wiarygodności w całości. Podobnie nie budzi zastrzeżeń ocena nieosobowego materiału dowodowego sprawy, a także wyjaśnień obwinionego.

J. P. (1) w swoim przekazie był konsekwentny. Zarówno w toku postępowania wyjaśniającego, jak też postępowania sądowego podnosił, że obwiniony wielokrotnie przejeżdżał przez jego łąkę, nadto, iż rozpylił oprysk na jego działkę, powodując zniszczenie traw. Wskazał, iż takie zachowanie obwinionego miało miejsce w październiku 2021 r. Jego relacja znajduje odzwierciedlenie w depozycjach bezstronnych świadków, tj. funkcjonariuszy Policji biorących udział w interwencji w dniu 26.10.2021 r., w szczególności M. T., który zeznał, że w trakcie interwencji obwiniony oświadczył, że „od około 30 lat korzysta z dróżki polnej, która przebiega przez działkę J. P. (1) i dodał, że w dalszym ciągu będzie z niej korzystał, gdyż zgłaszający nie jest jej właścicielem, tylko dzierżawcą tej drogi” (k. 3).
Nadto, iż „był wtedy taki trochę zmieniony odcień tej trawy (…) Ten inny odcień trawy był wzdłuż granicy” (k. 45). Oskarżycielowi posiłkowemu, a także świadkom M. T. oraz K. S. słusznie dano wiarę. Ich zeznania cechują się stałością, logiką, a wobec ich wzajemnego uzupełnienia, zasadnie stanowią podstawę dowodową zaskarżonego wyroku. Owszem, pomiędzy obwinionym a J. P. (1) istnieje konflikt, jednakże ta okoliczność nie skutkowała odmówieniem przymiotu wiarygodności jego depozycji wyłącznie z tego powodu, gdyż nadrzędną rolę z punktu ich oceny odgrywał pozostały materiał dowodowy sprawy, który słusznie utwierdził Sąd Rejonowy w przekonaniu o jego wiarygodności. Sąd Okręgowy popiera także argumentację wyrażoną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku odnośnie zeznań funkcjonariuszy Policji, którzy jako obcy dla stron i z żadną ze stron nieskonfliktowani nie mieli żadnego powodu, aby relacjonować odmiennie niż miało to miejsce w rzeczywistości. Wobec sprzeczności z wiarygodnym materiałem sprawy, zasadnie nie dano wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim kwestionuje sprawstwo omawianego czynu.

Sąd Okręgowy zgadza się również z oceną zeznań D. O. oraz J. P. (2). W tym miejscu należy podnieść, że w dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym, logicznym rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Pozwala to sądowi na uznanie za dowód logicznie poprawnej koncepcji myślowej, której wnioski (informacje) swoją konsekwencją eliminują inne, chociaż nie muszą całkowicie wyłączać rozumowania odmiennego. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na tego rodzaju dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo (wyrok SA w Szczecinie z 6.03.2014 r., II AKa 30/14, LEX nr 1444872).
Owych świadków cechowała stałość relacji, logicznie przedstawiali okoliczności inkryminowanego czynu. Przy tym ich przekaz był spójny. Cały czas bowiem podnosili, że razem sadzili sadzonki drzew, które sięgały do kolan, nadto wskazywali, że obwiniony groził im, że jeśli je zasadzą to on je wyrwie, gdyż nie mają prawa ich sadzić. W związku z tym, pomimo, że nie było bezpośredniego dowodu wskazującego na winę obwinionego, a także, że pomiędzy ww. świadkami, a obwinionym istniał konflikt, to w sytuacji zbieżności ich relacji, a także odbicia ich przekazu w nieosobowym materiale dowodowym sprawy, tj. protokole oględzin działki o nr. ewd.(...) położonej w miejscowości K. (k. 7-14 akt II W 586/21) decyzja Sądu I instancji o przyznaniu im wiary była prawidłową. Z kolei zgodzić się należy z ów Sądem, że oskarżony negując sprawstwo tego czynu, przyjął swoistą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej. Niewątpliwie, co wynika z jego wyjaśnień ww. działka nie była ogrodzona. Bez przeszkód mógł więc dostać się na jej teren. Zatem wobec wymowy zgromadzonych dowodów Sąd Rejonowy słusznie uznał wyjaśnienia oskarżonego w części, w której zaprzecza swemu sprawstwu, za niewiarygodne.

Co do oceny materiału nieosobowego, brak jest podstaw do jego kwestionowania, w związku z czym zarzut w tym zakresie był nieuzasadniony.

Skarżący nie podważył skutecznie wartości protokołów zeznań
J. P. (1) i D. O.. Dowody te zostały prawidłowo wprowadzone do postępowania, następnie zostały ujawnione na rozprawie głównej. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku zostały wzięte pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o przedmiocie postępowania. Nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Zatem należało dojść do konstatacji, że zasadnie stanowiły podstawę dowodową zaskarżonego wyroku, co świadczy o bezzasadności wywiedzionego przez obwinionego zarzutu.

Apelacja obwinionego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z
art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw obwiniony ponosi koszty postępowania za postępowanie odwoławcze w całości.

Z tych powodów Sąd Okręgowy uwzględnił wniosek pełnomocnika
J. P. (1) i zasądził od obwinionego na jego rzecz kwotę 840 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

Wysokość należności została ustalona na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123), a także § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467).

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.