Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 68/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 15 listopada 2024 r. w sprawie II K 740/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. W.

Oba czyny – pkt 1 i 2 z zaskarżonego wyroku.

W dniu 29 grudnia 2023 r. oskarżony kierował słowa wulgarne oraz groźby względem funkcjonariuszy - G. Ż. i P. N., naruszył nietykalność cielesną G. Ż. oraz stosował wobec niego przemoc polegającą na złapaniu go za prawą rękę i próbie siłowego wciągnięcia go do wewnątrz celi, w wyniku czego rozdarł temu funkcjonariuszowi bluzę munduru służbowego, po czym funkcjonariusze wepchnęli oskarżonego z powrotem do celi i zamknęli jej drzwi.

Zeznania M. B.

Częściowo zeznania P. K. i zeznania M. P.

219v

219v-220v

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Zeznania M. B.

Przychylając się do stanowiska obrońcy i oskarżonego, Sąd Okręgowy wezwał i przesłuchał na rozprawie trzeciego z funkcjonariuszy – M. B., który był naocznym świadkiem zdarzenia. Świadek opisuje przebieg wydarzeń - wypowiadane bezpośrednio do funkcjonariuszy przez oskarżonego wulgaryzmy i groźby. Świadek szczegółowo zeznawał co do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza G. Ż., próby wciągnięcia go do celi, porwania jego bluzy służbowej oraz odepchnięcia oskarżonego i zamknięcia drzwi do celi. Zeznania zasługiwały na uwzględnienie ich w całości, gdyż były pełne, logiczne i korespondowały z pozostałym uwzględnionym materiałem dowodowym, przede wszystkim w postaci zeznań pokrzywdzonych oraz nagrania z zapisu monitoringu. Świadek nie był skonfliktowany z oskarżonym, toteż nie było podstaw do uznania, że dążył do fałszywego jego oskarżenia.

1.

Zeznania P. K. i zeznania M. P.

Sąd Okręgowy w odpowiedzi na słuszne w tym zakresie stanowisko skarżących, przeprowadził czynności procesowe w postaci przesłuchania osadzonych P. K. i M. P., którzy przy asyście funkcjonariuszy Służby Więziennej – pokrzywdzonych G. Ż. i P. N. oraz funkcjonariusza M. B., uczestniczyli w dniu 29 grudnia 2023 r. przy wydawaniu posiłków współosadzonym, w tym oskarżonemu D. W.. Świadkowie ci wypowiadali się na okoliczność kłótni oskarżonego z funkcjonariuszami, wskazując, że była to kłótnia z oddziałowym. Świadkowie zauważalnie próbują się dystansować od tego zdarzenia, używając ogólników oraz zasłaniając się niepamięcią co do szczegółów zajścia, w tym słów, jakie kierował oskarżony do funkcjonariuszy oraz naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego G. Ż.. Depozycje te zasługiwały na uwzględnienie w zakresie, w jakim wskazywały na agresywne zachowanie oskarżonego względem funkcjonariuszy, zainicjowanie przez niego konfliktowej sytuacji i potrzebę przeprowadzenia interwencji. Zeznania świadków przemawiają także przeciwko twierdzeniu obrońcy, że słowa wulgarne czy groźby mogły być kierowane w ich kierunku, bowiem świadkowie nie znali oskarżonego, nie podawali żadnych okoliczności, które jakkolwiek wskazywałyby na możliwy konflikt z oskarżonym. W tej części zeznania korespondują także z wyjaśnieniami oskarżonego, który wskazał, że ich nie zna. W wyszczególnionym zakresie zeznania świadków były logiczne, jasne i korespondowały z pozostałym uwzględnionym materiałem dowodowym w sprawie, w tym z zeznaniami funkcjonariuszy oraz nagraniem z zapisu monitoringu, wskutek czego należało obdarzyć je walorem wiarygodności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Wyjaśnienia D. W.

Sąd Okręgowy dopatrzył się konieczności przesłuchania oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, jednakże jego wyjaśnienia wobec zgromadzonego materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań przesłuchanych funkcjonariuszy Służby Więziennej i nagrania z zapisu monitoringu, jawiły się jako niewiarygodne, służące jedynie na potrzeby przyjętej linii obrony, toteż w kluczowym ich zakresie nie zasługiwały na uwzględnienie. Oskarżony w zasadzie wyjaśnia wiarygodnie jedynie w części stwierdzenia, że podczas wydawania posiłków było wówczas trzech funkcjonariuszy oraz dwóch współosadzonych, których on nie zna, jednakże oskarżony następnie już nieszczerze wyjaśniał, że to on został uderzony drzwiami, a oprócz tego nic się nie wydarzyło i nie wie jak doszło do rozerwania rękawa bluzy funkcjonariusza. Kwestia rozerwanego rękawa w świetle nieprzyznania się do naruszenia nietykalności cielesnej G. Ż. dobitnie przemawia za nielogicznością wyjaśnień oskarżonego, bowiem trudno dopatrzeć się innej przyczyny rozerwania odzieży, jeśli wg oskarżonego nic się wówczas nie wydarzyło. Nagranie z zapisu monitoringu w sposób jednoznaczny przeczy przedstawianej przez niego wersji wydarzeń.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego:

1. zarzut obrazy przepisów postępowania i błędu w zakresie ustaleń faktycznych, które miały wpływ na treść wydanego orzeczenia a mianowicie art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dotychczas zebranych, choć też niekompletnie dowodów (z uwagi na nieusystematyzowaną postać i obszerność tegoż zarzutu, Sąd Okręgowy odstąpił od umieszczenia pełnego jego rozwinięcia w tym miejscu, przy czym został rozważony wedle jego pełnego, literalnego brzmienia, znajdującego się na kartach 141-142 akt sprawy);

2. zarzut obrazy przepisu postępowania karnego art. 427 § 3a k.p.k., które miało wpływ na wynik sprawy polegający na nieprzeprowadzenia dowodu z urzędu w postaci ustaleń co do osoby trzeciego funkcjonariusza SW obecnego przy zdarzeniu objętym aktem oskarżenia który na monitoringu jest widoczny jako osoba kontrolująca przebieg zdarzenia i podejmująca żadnej interwencji oraz z zeznań skazanych którzy podawali obiad w dniu zdarzenia dla oskarżonego tj. z zeznań M. P. syna J. i P. K. syna M., albowiem przebieg zdarzenia, forma i treść wypowiedzi oskarżonego, umiejscowienie, zachowanie oskarżonego i funkcjonariuszy jako istotne okoliczności które maja być udowodnione, mają istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie;

3. zarzut obrazy przepisu postępowania karnego art. 167 k.p.k., które miało wpływ na wynik sprawy polegający na: naruszeniu art. 167 k.p.k., które skutkowało poczynieniem też błędnych ustaleń faktycznych. Sprawa ma charakter szczególne ze względu na izolację oskarżonego w Zakładzie Karnym i faktyczną niemożność samodzielnego ( bez udziału funkcjonariuszy SW) dojazdu na terminy rozpraw do Sądu. W takiej szczególnej sytuacji sąd orzekający miał obowiązek podjąć inicjatywę dowodową z urzędu wtedy, gdy takiej inicjatywy nie podejmował oskarżony tych szczególnych, usprawiedliwiających to okolicznościach, a przedstawiony sądowi do analizy materiał dowody składał się z raportów k. 2 raport pokrzywdzonego z dnia 29. 12. 2023 roku stanowi o cytowanych, jednak bezosobowych wypowiedziach oskarżonego, zeznań i nagrań video i które wskazywały na udział w zdarzeniu trzech funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz trzech skazanych - razem z oskarżonym. Oskarżony nie jest profesjonalistą nie należy do kręgu podmiotów fachowych, bronił się samodzielnie i nie był obecny na rozprawie, która miała miejsce tylko raz. Dlatego taka inicjatywa ze strony oskarżonego nie została podjęła. Trudno też uznać w tych okolicznościach brak takiej aktywności dowodowej nieprofesjonalisty oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do winy i wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym deklarował jasno że chce złożyć dodatkowe wyjaśnienia na dalszym etapie postępowania k. 56, za obowiązek podejrzanego czy oskarżonego, co jest konsekwencją przyjęcia zasady inicjatywy dowodowej stron, która wymusza realizację zarówno wnioskowania o wprowadzenie dowodu do procesu, jak i jego przeprowadzenie. W tych szczególnych okolicznościach zachowani pasywnego oskarżonego mógł liczyć jedynie na inicjatywę ze strony sądu, która nie nastąpiła. Dlatego skarżący domaga się przeprowadzenia określonych dowodów w postępowaniu apelacyjnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po rozpoznaniu w sprawie obydwu apelacji, uznał za zasadne stanowisko skarżących, odnoszące się jedynie do konieczności przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego w postaci przesłuchania trzeciego z funkcjonariuszy Służby Więziennej – M. B., osadzonych P. K. i M. P., którzy byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia oraz umożliwienia złożenia wyjaśnień oskarżonemu D. W., w ten sposób konwalidując uchybienia Sądu meriti, które jednakże nie dały podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku - nie miały wpływu na jego treść. Podobnie bez znaczenia była okoliczność wskazywana przez obrońcę, a odnosząca się do oceny materiału dowodowego, gdzie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przywoływał materiał dowodowy w postaci opinii biegłych, podczas gdy biegli nie byli powoływani, toteż w istocie nie dotyczył on niniejszego postępowania. Niemniej jednak, fakt ten należało poczytywać jedynie za oczywistą omyłkę pisarską, która nie miała wpływu na trafność orzeczenia czy też na właściwą kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do rozważań związanych z zarzutami odnoszącymi się do naruszenia przepisów postępowania zawartych w treści art. 7 k.p.k. czy też art. 410 k.p.k. na wstępie wskazać należy, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r. II AKa 46/24).

Pomimo uzyskania dodatkowego materiału dowodowego podczas postępowania odwoławczego w postaci dowodu z zeznań funkcjonariusza M. B., osadzonych - P. K. i M. P. oraz wyjaśnień oskarżonego, Sąd Okręgowy uznał, że uprzednio zgromadzony materiał dowodowy został oceniony prawidłowo, nowe dowody stanowisko Sądu Rejonowego potwierdziły, toteż nie mogły mieć wpływu na zmianę decyzji merytorycznej o uznaniu oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów. Co do oceny depozycji przesłuchanych osób na etapie postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy wypowiedział się w części 2.2. niniejszego uzasadnienia, toteż nie ma potrzeby powielania tożsamych treści w tymże miejscu. Zdaniem Sądu Okręgowego, zeznania świadków/pokrzywdzonych – G. Ż. i P. N. były wiarygodne, spójne, logiczne i korespondowały z pozostały wiarygodnym materiałem dowodowym, zwłaszcza nagraniem z zapisu monitoringu i zeznaniami funkcjonariusza M. B., toteż Sąd Rejonowy słusznie je uwzględnił. Twierdzenia skarżących, mające za zadanie kwestionować wartość dowodową tych zeznań oraz ustalenia faktyczne na nich poczynione, są bezpodstawne i polemiczne. Nietrafnym jest posługiwanie się przez obrońcę wyrwanymi z kontekstu wypowiedziami świadków, bowiem zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ponadto, obrońca mylnie zinterpretował kolejność zdarzeń, ponieważ uznał, że słowa oskarżonego o skręceniu karku G. Ż. miałyby być wypowiedziane podczas zdarzenia w dniu 29 grudnia 2023 r., podczas gdy w rzeczywistości ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony wypowiedział je dopiero w trakcie rozmowy przed wymierzeniem kary dyscyplinarnej, czyli już po zajściu, a co wynika nie tylko z depozycji wspomnianych świadków, ale też zeznań funkcjonariusza S. D. oraz logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego. Podobnie krytycznie należało ocenić doszukiwanie się nieścisłości w depozycjach G. Ż. w kontekście sporządzonej przez niego notatki służbowej czy różnic w składanych przez obydwu pokrzywdzonych zeznaniach. W pierwszym przypadku zależy zauważyć całkowicie odmienny charakter obydwu przekazów. Notatka służbowa miała charakter zwięzły i miała za zadanie udokumentować fakt incydentu i pobieżnie go opisać na potrzeby służbowe, podczas gdy w składanych zeznaniach świadek musiał być już bardziej szczegółowy, bowiem cel procesowy dotyczył już dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy w kontekście udowodnienia bądź nieudowodnienia oskarżonemu winy. Nieznaczne różnice w depozycjach świadków również nie mogły wpłynąć na wartość dowodową ich zeznań, bowiem zarówno G. Ż., jak i P. N. konsekwentnie wypowiadali się co do wulgaryzmów i gróźb kierowanych w ich stronę podczas wykonywanych przez nich obowiązków służbowych, nie byli z oskarżonym skonfliktowani i nie mieli interesu w jego fałszywym oskarżaniu. Oczywistym jest, że na przestrzeni czasu depozycje mogą się różnić, a wychwytywanie przez skarżącego nawet najdrobniejszych różnic czy pominiętych szczegółów w zeznaniach danego świadka, na którymś etapie postępowania, na tle oceny całokształtu konkretnych zeznań, jak i całości materiału dowodowego, są bezzasadne i chybione. Odnosząc się do tezy skarżącego, że P. N. zeznał podczas pierwszego przesłuchania, że nie wziął do siebie słów wypowiadanych przez oskarżonego zważyć należy, że nie przemawia to za niewypełnieniem znamion zarzucanych czynów. Szczególną uwagę należy zwrócić na obiektywny odbiór kierowanych gróźb czy wulgaryzmów, które w powszechnym odbiorze godzą w godność funkcjonariusza publicznego w związku z wykonywanymi przez niego obowiązkami służbowymi. Zeznania P. N. złożone w toku postępowania sadowego wskazują, że oskarżony już wcześniej groził świadkowi. Na marginesie wskazać można, że przestępstwa te nie są ścigane na wniosek, jak np. przestępstwo z art. 190 § 1 k.k., co ukazuje odmienny ich charakter i kategorię chronionych dóbr. Przedmiotem ochrony art. 224 k.k. jest swoboda podejmowania decyzji przez właściwe organy i funkcjonariuszy. Ubocznym przedmiotem ochrony jest wolność funkcjonariusza oraz osoby mu przybranej od zachowań innych osób zmuszających ich do określonych działań ( M. Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2025, art. 224).

Jak już wcześniej zaznaczono, zeznania G. Ż. i P. N. korelowały z nagraniem z zapisu monitoringu, którego ocena wartości dowodowej również była kwestionowana przez skarżących. Sąd Okręgowy uznał te zarzuty za bezzasadne bowiem przedmiotowe nagranie jednoznacznie ukazuje moment popchnięcia przez oskarżonego wózka, którym przewożono posiłki oraz chwycenie G. Ż. za ramię oraz niezwłoczne zamknięcie drzwi celi po wepchnięciu oskarżonego. Moment ten ukazuje najdokładniej nagranie z wnętrza celi, w chwili 13.27.32.457. Dowód ten, jako materiał bezwpływowy, należało uwzględnić w całości, przy czym potwierdzał w istocie wersję wydarzeń przedstawianą przez przesłuchiwanych w sprawie funkcjonariuszy. Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy, świadek P. N. otwierał drzwi, a obok niego, naprzeciwko drzwi prowadzących do celi stał G. Ż. (k.12-13,219v). Takie ustalenia wynikają już z pierwszych zeznań tych świadków, ale również zapisu monitoringu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że podniesione zarzuty nie miały wpływu na treść wyroku, wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

2.

Oskarżony w swej osobistej apelacji sformułował szereg zarzutów, związanych z obrazą przepisów postępowania, m.in. naruszenia jego prawa do obrony, odnoszących się do, jego zdaniem, niewłaściwej oceny materiału dowodowego i poczynienia na jego podstawie błędnych ustaleń czy też nieuwzględnienia wniesionego przez niego wniosku dowodowego. Z uwagi na to, że apelacja pochodzi od podmiotu nieprofesjonalnego, została sporządzona odręcznym pismem i ma nieusystematyzowany charakter, odstąpiono od wskazywania zarzutów w niniejszym miejscu, przy czym całość apelacji wraz z zarzutami w ich literalnym brzmieniu znajduje się na kartach 152-152v akt sprawy i została rozpoznana w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy uznał zasadność stanowiska oskarżonego jedynie co do konieczności przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym i umożliwienia oskarżonemu złożenia wyjaśnień, co finalnie jednak nie miało wpływu na treść wyroku.

Z uwagi na to, że kierunek zaskarżenia jest tożsamy z apelacją obrońcy, a istota podniesionych zarzutów w obydwu apelacjach jest zbliżona, w celu zapewnienie czytelności uzasadnienia zostały one wspólnie rozważone w części 3.1. Twierdzenia oskarżonego, że został on zaatakowany fizycznie, jak również słownie przez funkcjonariusza nie znalazły oparcia w materiale dowodowym, a w szczególności nie wynikają z zapisu monitoringu.

Wniosek

Oskarżony wniósł o uniewinnienie.

Oskarżony wniósł także o „ponowne przywrócenie terminu sprawy” i danie mu szansy na udowodnienie, że to on został zaatakowany fizycznie, jak również słownie przez funkcjonariusza, co w ogólnym kontekście apelacji i podniesionych w niej zarzutów należało jednakże rozumieć w istocie jako wniosek o przesłuchanie oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty nie miały wpływu na treść wyroku i skutkowały nieuwzględnieniem wniosku o uniewinnienie. W odniesieniu do drugiego wniosku zaznaczyć można, że oskarżony został przesłuchany przez Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym i miał możliwość przedstawienia swego stanowiska.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesione w sprawie apelacje nie były zasadne i nie podlegały uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Mając na względzie to, że oskarżony od kilku lat odbywa karę pozbawienia wolności i wobec niego wymierzono karę pozbawienia wolności także w niniejszym postępowaniu, wcześniej nie miał stałego zatrudnienia, ma na utrzymaniu małoletnie dzieci oraz żonę i nie byłoby możliwości wyegzekwowania kosztów procesu, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując wydatki tego postępowania na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana