Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 73/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 16 października 2024 r. w sprawie II K 331/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut rażącej łagodności, a tym samym niewspółmierności orzeczonej kary roku pozbawiania wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 3 oraz nawiązki w kwocie 10000,- zł na rzecz oskarżyciela posiłkowego, w sytuacji gdy należyte uwzględnienie celów kary, postawy oskarżonego, a szczególności sposobu jego zachowania się po popełnieniu czynu, w tym toku niniejszego postępowania uzasadniały wymierzenie mu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz wyższej nawiązki.

Zwrócić uwagę należało na to, że literalne brzmienie zarzutu wskazuje na zaskarżenie kwoty orzeczonej nawiązki, podczas gdy Sąd zasądził obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego. We wniosku apelacyjnym, skarżący wskazał poprawnie nazwę orzeczonego środka, natomiast w uzasadnieniu apelacji, skarżący posługuje się zamiennie nazwami tych instytucji, przy czym poczytywać należało to jedynie za omyłkę pisarską.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała, ażeby Sąd I instancji dokonał uchybień, na jakie wskazuje w środku odwoławczym pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. Twierdzenie skarżącego, iż wymierzona kara roku pozbawiania wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania z orzeczonym trzyletnim okresem próby oraz zadośćuczynienie za krzywdy wyrządzone przestępstwem w kwocie 10 000 zł byłyby rażąco łagodne, nie zyskało aprobaty Sądu odwoławczego.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2024 r. VIII AKa 60/24). Zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie przemawiają za koniecznością dokonania modyfikacji zaskarżonego rozstrzygnięcia. Jak wynika z uzasadnienia wyroku sądu I instancji, Sąd Rejonowy w zasadzie zauważył okoliczności, na które powołuje się skarżący, jednakże nadał im odmienną rangę. Konfrontując ze sobą wszelkie okoliczności obciążające i łagodzące wskazywane przez Sąd, zasadnym było wymierzenie oskarżonemu kary najsurowszego rodzaju, czyli kary pozbawienia wolności, określając ją na 1 rok. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił szczególną uwagę na umyślne działanie sprawcy, znaczną różnicę wieku pomiędzy stronami i zaawansowany wiek pokrzywdzonego, a także poważne skutki zdrowotne wywołane działaniem oskarżonego. Niemniej jednak, z pola widzenia nie można było tracić okoliczności łagodzących, które to miały wymierny wpływ na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Oskarżony był dotychczas niekarany i prowadził ustabilizowany tryb życia (ma stałą pracę, posiada na utrzymaniu rodzinę) toteż argumentacja skarżącego, że oskarżony jest osobą poważnie zdemoralizowaną i powinien być osadzony w zakładzie karnym ma charakter subiektywnej oceny autora apelacji. Wnioski o negatywnej prognozie kryminologicznej także oparte są na polemice, przy czym zwrócić w tym miejscu należało uwagę na orzeczony trzyletni okres warunkowego zawieszenia wykonania kary, który jest okresem adekwatnym do realiów postępowania i skutecznie pozwoli zweryfikować postawę oskarżonego w przyszłości, tym bardziej jeśli został na niego nałożony obowiązek informowania Sądu na piśmie, co 8 miesięcy o przebiegu okresu próby. Oskarżony będzie miał świadomość o nieuchronności wykonania wymierzonej kary, gdy jego zachowanie wypełni przesłanki wskazane w art. 75 k.k. Na względzie mieć należy, że obok orzeczonej kary Sąd zastosował również zakaz bezpośredniego kontaktowania się oskarżonego z pokrzywdzonym oraz zakaz zbliżania się do niego na odległość mniejszą niż 5 metrów także na okres 3 lat, co również powinno wzmocnić motywację oskarżonego do poprawnego zachowania, zwłaszcza mając na uwadze istniejący konflikt sąsiedzki pomiędzy stronami. Odnosząc się zaś do kwestionowanej wysokości orzeczonego zadośćuczynienia wskazać należy, że zarzut niewłaściwego ustalenia jego kwoty może być skuteczny tylko wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia, tj. gdy sąd ten nie uwzględnił wszystkich okoliczności i czynników uzasadniających wyższe świadczenie albo niewłaściwie ocenił całokształt tych, należycie ustalonych i istotnych okoliczności przy czym w ramach kontroli instancyjnej nie jest możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 października 2022 r. II AKa 337/22). W opinii Sądu
II instancji, Sąd meriti właściwie określił przedmiotową kwotę, dysponując pełnym materiałem dowodowym dotyczącym m.in. obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego w wyniku działania oskarżonego i wynikających z nich rozmiaru i czasu trwania cierpień. Skarżący arbitralnie i całkowicie dowolnie ocenił kwotę, jaka jego zdaniem byłaby właściwa, przy czym swego stanowiska dostatecznie nie uzasadnił.

Podsumowując powyższe rozważania należało uznać, iż Sąd Rejonowy stosował się do dyrektyw wskazanych w art. 53 k.k., uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy, okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do niego. Rozstrzygnięcie co do orzeczonego obowiązku zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego także odpowiada prawu, kwota jest adekwatna do doznanych przez niego krzywd, co czyni podniesiony zarzut chybionym.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec M. P. kary roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz orzeczenie na rzecz pokrzywdzonego częściowego zadośćuczynienia w kwocie 20 000,- zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu podniesionego przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jako bezzasadna nie została uwzględniona, co omówiono szerzej w rubryce 3.1. W sprawie została wniesiona również apelacja obrońcy oskarżonego, co do której nie wpłynął wniosek o sporządzenie uzasadnienia, a która także nie zasługiwała w całości na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Z uwagi na nieuwzględnienie obydwu apelacji, na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., Sąd Okręgowy zasądził tytułem opłaty za II instancję na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego M. P. 180 złotych i od oskarżyciela posiłkowego H. K. 100 złotych oraz obciążył ich po 10 zł wydatkami postępowania odwoławczego, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym. Ponadto, Sąd odstąpił od orzekania pomiędzy stronami w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS