Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 89/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 11 grudnia 2024 r. w sprawie II K 506/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Z uwagi na obszerność podniesionych zarzutów, w celu zachowania czytelności uzasadnienia, Sąd odstąpił od ich powielania i wpisywania w niniejszej rubryce, przy czym zamieszczone są w całości, w literalnym brzmieniu, w apelacji na kartach 2011-2019 akt sprawy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacyjne zostały uwzględnione w takim zakresie, w jakim uzasadniały częściowe uchylenie wyroku, co do punktów wymienionych w rubryce 5.3. i przekazaniu w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach. Ponadto, w związku z uchyleniem rozstrzygnięć związanych z czynami z pkt: I, II, III, IV, VII, VIII, IX, XI, XII, XIV – XVIII, XXII aktu oskarżenia, koniecznym było ponowne orzeczenie kary łącznej obejmującej kary jednostkowe za czyny niepodlegające uchyleniu, o czym w dalszej części uzasadnienia. Analiza bowiem zarzutów apelacyjnych prowadzi do wniosku, że rozstrzygnięcia sądu I instancji w zakresie czynów z pkt 3,4, i 8 wyroku skarżone były jedynie w zakresie orzeczonej kary (zarzut z pkt 8 apelacji) jako element łącznej kary pozbawienia wolności, ponieważ skarżący zarzucał rażącą surowość odnośnie całości rozstrzygnięcia w tym zakresie.

O konieczności wydania częściowo wyroku kasatoryjnego przesądziły uchybienia jakich przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy dopuścił się sąd meriti, a które w sposób rażący naruszyły prawo oskarżonego do obrony. W tej sytuacji nie było możliwości merytorycznego ustosunkowania się do zarzutów apelacji, albowiem uznać należało, że naruszenie przez sąd I instancji przepisów prawa procesowego skutkujące w realiach sprawy nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego doprowadziło do potrzeby powtórzenia i przeprowadzenia na nowo wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie I instancji , oczywiście w zakresie objętym wyrokiem kasatoryjnym ( uchwała Sądu Najwyższego z 22 maja 2019 roku, I KZP 3/19).

W przedmiotowej sprawie pierwotnie wniesiony został przez prokuratora wniosek o orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary za wszystkie zarzucane mu czyny, jednakże już pismem z 24 maja 2024 roku ( k 1863) oskarżony wycofał swoją zgodę, czego konsekwencją było wydanie przez sąd postanowienia o nieuwzględnieniu wniosku złożonego przez prokuratora. W tej sytuacji, powinnością sądu było przeprowadzenie postępowania na ogólnych zasadach, z zachowaniem wszelkich gwarancji procesowych przysługujących oskarżonemu. Na pierwszej rozprawie oskarżony złożył wyjaśnienia, w których do części zarzutów w ogóle się nie przyznał, odnośnie innych kwestionował ustalenia w zakresie wartości skradzionego mienia, roli w popełnianych przestępstwach czy też ich kwalifikacji prawnej. Na rozprawie tej sąd zobowiązał oskarżonego do wskazania świadków, o których przesłuchanie wnosi, taki wniosek dowodowy złożył obrońca (k 1918). Spośród wskazanych w tym wniosku świadków, jeden został wycofany przez obrońcę (k 1943), natomiast w pozostałym zakresie wniosek został oddalony przez sąd, całkowicie arbitralnie, bez żadnego praktycznie uzasadnienia , mimo, że dotyczył przesłuchania m.in. A. B., do którego, jak twierdził oskarżony, miały należeć narkotyki, których posiadanie zostało oskarżonemu zarzucone w pkt VIII aktu oskarżenia i przypisane w zaskarżonym wyroku, świadek ten również miał z oskarżonym dopuścić się czynu zarzucanego w pkt IX aktu oskarżenia. Zeznania innych świadków miały dotyczyć: zarzutu z pkt III (oskarżony podnosił, że była to kradzież niekwalifikowana, a nie kradzież z włamaniem) i pkt XXII-apelujący wnosił o uniewinnienie. Niewątpliwie taki sposób procedowania potraktować należy za naruszenie prawa do obrony.

Jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego oskarżonemu został ustanowiony obrońca z urzędu ( k1679), przy czym w treści zarządzenia błędnie, jako podstawę tej decyzji powołano art. 79§1 pkt 3 kpk. Jednak analiza akt II Kp 222/24 Sądu Rejonowego w Siedlcach wskazuje, że do ustanowienia obrońcy doszło na skutek wniosku oskarżonego, który powoływał się na trudną sytuację materialną uniemożliwiającą ustanowienie obrońcy z wyboru. Dlatego, właściwą podstawą prawną decyzji sądu powinien być art. 78§1 kpk, ponieważ w odniesieniu do oskarżonego nie zachodziły wątpliwości, co do jego bezstronności czy też inne okoliczności uzasadniające obronę obligatoryjną. Konstatacja ta prowadzi do wniosku, że nieobecność obrońcy na rozprawie nie może stanowić bezwzględnej przesłanki odwoławczej o jakiej mowa w art. 439§1 pkt 10 kpk w zw. z art.79§3 kpk. Rozważania te mają znaczenie w kontekście sytuacji jaka zaistniała na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2024 roku (k1915), gdy nie stawił się obrońca oskarżonego (oskarżony również był nieobecny,) a pomimo to sąd przeprowadził postępowanie dowodowe przesłuchując stawających świadków. Tym samym nie doszło wprawdzie do zrealizowania wskazanej wyżej bezwzględnej przesłanki odwoławczej, niemniej takie procedowanie przez sąd stanowiło rażące naruszenie prawa do obrony oskarżonego. Nie może przecież być wątpliwości, że prawo do korzystania z pomocy obrońcy powinno być realne. Nie chodzi jedynie o spełnienie wymogów formalnych i samo ustanowienie obrońcy, a o realne korzystanie z jego pomocy, co dotyczy zarówno obrońcy ustanowionego z wyboru, jak i z urzędu. Samo więc przyznanie oskarżonemu obrońcy z urzędu nie zapewnia jeszcze efektywności pomocy prawnej. Są bowiem przypadki, w których organy państwowe nie powinny pozostawać bierne. To, czy pomoc prawną należy uznać za efektywną w praktyce, zależy od okoliczności danej sprawy. Przy czym, stan jaki zaistniał na rozprawie odnosić należy do realiów tej indywidualnie sprawy i przez jej pryzmat rozważyć czy rozpoznanie sprawy pod nieobecność obrońcy faktycznie doprowadziło do naruszenia prawa do obrony. W ocenie Sądu Okręgowego, z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia jeżeli zważy się, że pod nieobecność obrońcy słuchani byli świadkowie (w tym pokrzywdzeni), którzy w swoich zeznaniach podawali okoliczności kwestionowane przez oskarżonego, na pierwszej rozprawie, na której składał wyjaśnienia, a fakty wynikające z depozycji świadków podważane także były zarzutami apelacyjnymi. Oskarżony miał przecież wiedzę o ustanowieniu mu obrońcy z urzędu, który był obecny przy składanych przez niego wyjaśnieniach kwestionujących częściowo swoją winę, dlatego miał podstawy oczekiwać, że tenże obrońca będzie właściwie prezentował jego interesy będąc obecny na rozprawie przy przesłuchaniu świadków istotnych w kontekście prezentowanej przez siebie linii obrony.

Sąd Rejonowy także rażąco uchybił zasadzie bezpośredniości, bowiem odstąpił od przesłuchania świadka J. B., który to zdaniem Sądu Okręgowego, bacząc na okoliczności podawane przez oskarżonego kwestionującego przynajmniej częściowo treść zarzutów i współsprawstwo świadka w popełnieniu tych czynów, mógł posiadać kluczową wiedzę w tym zakresie. Pierwotnie decyzję o przesłuchaniu świadka sędzia sprawozdawca podjęła zarządzeniem z 10 lipca 2024 roku (k 1905) uwzględniając w tym zakresie wniosek prokuratora. Świadek ten nie stawił się na rozprawę w dniu
23 września 2024 roku, z tego też powodu (z akt nie wynika żadna inna przyczyna) rozprawa została odroczona do dnia 6 listopada 2024 roku, na której ponownie świadek się nie stawił. Rozprawa kolejny raz została odroczona do 2 grudnia 2024 roku z poleceniem doręczenia świadkowi wezwania za pośrednictwem policji, jednak przed terminem rozprawy uzyskano informację, że J. B. przebywa w ustalonym zakładzie karnym. W protokole rozprawy brak jest zapisu jakie stanowisko zajęły strony wobec niestawiennictwa świadka, a sąd na podst. art. 392§1 kpk w zw. z art. 394§2 kpk uznał zeznania świadka za ujawnione bez odczytywania, gdyż „bezpośrednie przeprowadzenie tego dowodu nie jest niezbędne wobec wyjaśnień oskarżonego, a żadna z obecnych stron się temu nie sprzeciwia”. Decyzję tą zakwestionował natomiast obrońca oskarżonego, który w pkt I-ym apelacji podniósł obrazę art. 392§1 kpkw zw. z art. 394§2 kpk poprzez odstąpienie od przesłuchania J. B. przed sądem, co nie koreluje z cytowanym wyżej zapisem protokołu rozprawy o „braku sprzeciwu stron” . Sposób procedowania sądu jest tym bardziej niezrozumiały, że sąd początkowo widział potrzebę przesłuchania świadka i podejmował działania zmierzające do jego stawiennictwa na rozprawie, a dopiero po informacji, że J. B. przebywa w ustalonej jednostce penitencjarnej zmienił swoje stanowisko, nie powołując na jego poparcie rzeczowej i przekonywującej argumentacji. Trudno oprzeć się wrażeniu, że organ procesowy kierował się w tej kwestii wyłącznie względami oportunistycznymi nie podejmując czynności zmierzających do zapewnienia stawiennictwa świadka przebywającego w jednostce penitencjarnej na rozprawie i przesłuchanie go, poprzestając na ujawnieniu zeznań z postępowania przygotowawczego, czym po raz kolejny rażąco naruszył prawo oskarżonego do obrony. Zaznaczyć należy, że Sąd Okręgowy rozważał ewentualne przesłuchanie świadka w postępowaniu odwoławczym, ale było to niemożliwe z uwagi na ucieczkę świadka z zakładu karnego.

W tym miejscu zasadne wydaje się przytoczenie dwóch orzeczeń Sądu Najwyższego, w których wypowiedziano się o warunkach jakie muszą zaistnieć aby można było skorzystać z uregulowania zawartego w art. 392§2 kpk. I tak, w wyroku z dnia
20 września 2023 r. IV KK 12/23 uznano, że skorzystanie z przewidzianej w przepisie art. 392 § 1 k.p.k. możliwości odstąpienia od zachowania obowiązujących w toku postępowania jurysdykcyjnego rygorów wynikających z konieczności przestrzegania zasad bezpośredniości i ustności w zakresie przeprowadzania dowodu z osobowych źródeł dowodowych dopuszczalne jest wyłącznie w szczególnych sytuacjach procesowych, tj. wówczas gdy przeprowadzenie dowodu nie ma istotnego znaczenia dla oceny winy oskarżonego ( LEX nr 3657037). Natomiast w wyroku z 10 września 2020 roku IV KK 340/19 uznano za niedopuszczalne odstępstwo od zasady bezpośredniości w sytuacji, gdy dowód ma istotne znaczenie dla ustalenia winy sprawcy lub dla wymiaru kary, a także gdy występują sprzeczności w depozycjach oskarżonego i świadków, zaś przeprowadzenie tego dowodu nie napotyka na niedające się usunąć przeszkody
(LEX 3158422).

Wniosek

1. W zakresie czynów z punktu II, VIII i XXII - wniosek o zmianę skarżonego wyroku, poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego R. Z. od stawianych mu aktem oskarżenia zarzutów;

2. W zakresie czynu z punktu I wyroku – wniosek o zmianę i wyeliminowanie z opisu czynu słów od „wewnątrz którego" do słów „150 złotych, powodując straty o łącznej wartości 41.335 złotych";

3. W zakresie czynu z punktu III wyroku – wniosek o zmianę poprzez przyjęcie, że R. Z. w dniu 6 lutego dokonał kradzieży traktorka kosiarki marki V. o wartości 10.000 zł na szkodę L. G. i zakwalifikowanie zachowania oskarżonego jako czynu z art. 278 k.k.;

4. W zakresie czynu z punktu IV wyroku – wniosek o zmianę poprzez wyeliminowanie z opisu czynu stwierdzenia „oraz przewód elektryczny o łącznej wartości 5.000 zł" i przyjęcie, że czyn stanowi wykroczenie z art. 119 k.w.;

5. W zakresie czynu z punktu XIV wyroku zmianę poprzez przyjęcie, że oskarżony dokonał kradzieży 30 sztuk używanych akumulatorów;

6. W zakresie punktu 12 wyroku zmianę poprzez wydatne złagodzenie orzeczonej w stosunku do R. Z. kary łącznej i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na konieczność uchylenia wyroku w zakresie punktów, wskazanych w części 5.3., które to dotyczyły również czynów objętych powyższymi wnioskami apelacyjnymi, wnioski te nie podlegały merytorycznej ocenie, a tym samym uwzględnieniu, o czym szerzej w poprzedniej części uzasadnienia i rubrykach 5.2. i 5.3.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 11 grudnia 2024 r. w sprawie II K 506/24 za wyjątkiem rozstrzygnięć wskazanych w rubrykach 5.2. i 5.3.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy była skuteczna jedynie w zakresie, jaki uzasadniał uchylenie rozstrzygnięć wymienionych w rubryce 5.3. i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 11 grudnia 2024 r. w sprawie II K 506/24 w zakresie połączenia orzeczonych w pkt 3, 4 i 8 wyroku jednostkowych kar pozbawienia wolności i orzeczenia kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

W związku z uchyleniem rozstrzygnięć związanych z czynami z pkt: I, II, III, IV, VII, VIII, IX, XI, XII, XIV – XVIII, XXII aktu oskarżenia, koniecznym było ponowne orzeczenie kary łącznej obejmującej czyny niepodlegające uchyleniu, tj. w zakresie kar jednostkowych orzeczonych w pkt 3,4,8,przy czym jak zaznaczono we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia, skarżący nie formułował zarzutów odnoszących się do poszczególnych wymienionych kar, a Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do korekty wyroku w tym zakresie poza granicami zaskarżenia. Dokonując wymiaru kary łącznej sąd kierował się takimi czynnikami jak:

- związkiem czasowo przestrzennym przestępstw,

- godzeniem przez poszczególne przestępstwa w inne dobra chronione prawem (bezpieczeństwo w komunikacji, mienie, ochrona obrotu gospodarczego),

- wysokością poszczególnych kar jednostkowych, z uwzględnieniem kary najniższej i sumy tych kar,

- uprzednią wielokrotną karalnością oskarżonego.

W ocenie Sądu Okręgowego, karą adekwatną do wskazanych wyżej kryteriów będzie kara łączna w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy jako adekwatna do kryteriów wskazanych w art. 53 kk, adekwatna jest ona również do właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W związku z naruszeniem przez Sąd Rejonowy zasady bezpośredniości, jak i prawa do obrony oskarżonego, mającymi wpływ na treść zapadłego wyroku, o czym szerzej w części 3.1. niniejszego uzasadnienia, wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 11 grudnia 2024 r. w sprawie II K 506/24 należało uchylić w zakresie punktów: 1,2,5,6,7,11,12,13,14,15 i odnośnie czynów zarzucanych oskarżonemu R. Z. w punktach: I, II, III, IV, VII, VIII, IX, XI, XII, XIV – XVIII, XXII aktu oskarżenia należało przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach. Wprawdzie literalne odczytywanie apelacji pozwala uznać, że nie zostały zaskarżone wszystkie czyny jednostkowe w stosunku, do których zapadł wyrok kasatoryjny, niemniej przy ewentualnym uznaniu sprawstwa oskarżonego w tym zakresie realnym jest (co zresztą sąd meriti przyjął w zaskarżonym wyroku) uznanie, że czyny zostały dokonane w warunkach art. 91 kk, co wiąże się z wymierzeniem jednostkowych kar za czyny objęte ciągiem/ciągami przestępstw.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przed ponownym rozpoznaniem sprawy sąd rozważy możliwość skorzystania z instytucji o jakiej mowa w art. 378§2 kpk, która dotyczy obrońcy z urzędu, również gdy obrona z urzędu ma charakter fakultatywny (art. 78§1 kpk). W tych sytuacjach chodzi o zagwarantowanie oskarżonemu realnego prawa do korzystania z pomocy obrońcy, gdy dotychczasowy obrońca nie wykonuje swoich obowiązków lub czyni to nienależycie. Generalnie przepis ten przewiduje wyznaczenie nowego obrońcy na uzasadniony wniosek oskarżonego lub obrońcy, jednak uznać, że również sąd z urzędu może zwolnić obrońcę i wyznaczyć innego, jeżeli stwierdzi, że dotychczasowy obrońca nie wykonuje swoich obowiązków lub wykonuje je nienależycie. Chodzi bowiem o zagwarantowanie oskarżonemu prawa do skutecznej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (art.6 kpk). Pogląd taki prezentowany jest w doktrynie (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod redakcją D.Świeckiego art.278 kpk tezy 7 i 9), jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego ( Postanowienie z 15 czerwca 2016 roku, V KK 84/16). W realiach przedmiotowej sprawy wydanie takiej decyzji wydaje się uzasadnione jeżeli zważy się, że jedną z podstaw wydania wyroku kasatoryjnego były niewątpliwie zaniedbanie ze strony obrońcy polegające na niestawiennictwie na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2024 roku, gdy przesłuchiwano istotnych świadków w kontekście linii obrony prezentowanej przez oskarżonego, który w trakcie postępowania odwoławczego formułował szereg zarzutów pod adresem swojego obrońcy zarzucając niewłaściwe wykonywanie przez niego swoich obowiązków. W tej sytuacji rozważenia co najmniej wymaga czy adw. K. T. mógłby właściwie kontynuować swoje obowiązki, co przecież wiąże się z zaufaniem ze strony oskarżonego do reprezentującego go obrońcy, a przed podjęciem ewentualnej decyzji w tym przedmiocie właściwe wydaje się uzyskanie stanowiska stron.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy niezbędne będzie postępowania dowodowego co do czynów objętych wyrokiem kasatoryjnym, w tym bezpośrednie przeprowadzenie dowodów w zakresie czynów/okoliczności, co do których oskarżony w ogóle kwestionuje swoje sprawstwo, bądź też sposób wejścia w posiadanie przywłaszczonego mienia („zwykła” kradzież a nie kradzież z włamaniem) czy też jego wartość, a zeznania świadków mogłyby wpłynąć na ustalenia w tym przedmiocie. Przynajmniej na chwilę obecną dotyczy to zakresu wskazanego w apelacji obrońcy, ale również w wyjaśnieniach składanych przez oskarżonego na pierwszej rozprawie (k 1891 verte) i stanowiska przez niego prezentowanego w piśmie z k. 2048. Sąd Okręgowy, przynajmniej w tym składzie personalnym, podziela stanowisko, zgodnie z którym korzystanie przez sąd z przewidzianej w art. 350a kpk możliwości odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania świadków nie zostało pozostawione swobodnemu uznaniu sądu, gdyż stanowiłoby to naruszenie zasady bezpośredniości a jest limitowane ograniczeniami zawartymi w tym przepisie. Podejmując decyzję, co do zaniechania wezwania tych świadków - jak słusznie podkreśla się - powinno brać się pod uwagę zasadę bezpośredniości oraz prawo oskarżonego do przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz żądania obecności i przesłuchania świadków obrony na takich samych warunkach jak świadków oskarżenia (por. W. Jasiński (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, J. Skorupka (red.), Warszawa 2020, s. 950-951). Z pewnością sędzia powinien stosować ten przepis mając na uwadze zasadę rzetelności postępowania, która nie powinna zostać naruszona wskutek braku osobistego przesłuchania świadków przez oskarżonego lub jego obrońcę. Nie powinien być ten przepis stosowany arbitralnie ( uzasadnienie Postanowienia Sądu Najwyższego z 28.11.2022 r. IV KK 383/22).

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV-V.

Mając na względzie to, że oskarżony został skazany na karę pozbawienia wolności i nie byłoby możliwości pokrycia kosztów z majątku oskarżonego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od opłaty za II instancję, w zakresie orzeczonej kary łącznej oraz wydatków postępowania odwoławczego dotyczącego czynów karą tą objętych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Ponadto, oskarżony w postępowaniu odwoławczym był reprezentowany przez obrońcę ustanowionego z urzędu i tym samym zasadnym było zasądzenie z tego tytułu od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. T. 1033,20 złotych (w tym 193,20 złotych podatku VAT), według stawki określonej w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana