Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II K 105/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

6.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

6.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 29,10,2024 r. sygn. akt II K 779/23

6.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

6.3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

6.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

7.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

6.5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

6.6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

8.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca wyrokowi zarzucił:

co do czynu opisanego w punkcie I. sentencji Wyroku

I.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez brak umorzenia postępowania i wydanie wyroku przez Sąd Rejonowy w zakresie czynu opisanego w pkt. I Wyroku - w sytuacji gdy - postępowanie w stosunku do tego samego czynu, rozumianego jako to samo zdarzenie historyczne, zostało prawomocnie zakończone wyrokiem nakazowym z dnia 16 września 2021 r., co stanowi jednocześnie bezwzględną przesłankę odwoławczą opisaną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.

ewentualnie, w razie nieuznania przez Sąd Odwoławczy ww. zarzutu

II.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary, poprzez orzeczenie kary w wysokości nieuwzględniającej szeregu okoliczności łagodzących, a mianowicie:

• niewielkiej kwoty uszczuplenia należności Skarbu Państwa (19.867,88 zł);

• pełnej współpracy Oskarżonej z kontrolerami z Urzędu Skarbowego, na co oni sami zwracali uwagę w swoich zeznaniach („Oskarżona współpracowała podczas kontroli z organem podatkowym", „z oskarżoną podczas kontroli nie było żadnych problemów”, „Nie było sytuacji, aby oskarżona z nami nie współpracowała. Poddała się dobrowolnie i zeznawała w sprawie w związku z kontrolą”);

• złożenia przez Oskarżoną korekty deklaracji bezpośrednio po kontroli;

• spłaty przez Oskarżoną całej zaległości w terminie ustalonym z Urzędem Skarbowym;

• przyznania się Oskarżonej do popełniania czynu opisanego w pkt. I Wyroku i złożenia na etapie postępowania sądowego pełnych wyjaśnień (Oskarżona wyraziła gotowość odpowiedzi na pytania zarówno Sądu, jak też Urzędu Prokuratorskiego);

• wyrażenia skruchy przez Oskarżoną na etapie postępowania sądowego;

• posiadania przez Oskarżoną na utrzymaniu czwórki małoletnich dzieci;

• niewielkiego miesięcznego dochodu Oskarżonej.

co do czynu opisanego w punkcie II. sentencji Wyroku

III.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego - a mianowicie - wyjaśnień Oskarżonej, zeznań świadek A. S. oraz zeznań świadka A. R. - w zakresie - w jakim Sąd Rejonowy uznał, że podnoszona przez Oskarżoną okoliczność, iż przedłożenie przez nią faktur Vat wystawionych przez firmę (...) Sp. z o. o. ul. (...), (...)-(...) W. o nr 7/03/2019, 3/04/2019, 3/05/2019, 4/05/2019, 6/05/2019, 7/05/2019, 1/06/2019, podczas kontroli podatkowej, nastąpiło na wyraźne żądanie kontrolerów skarbowych z Urzędu Skarbowego w G. i stanowiło realizację ciążących na niej, jako na podatniku, obowiązków, określonych w ordynacji podatkowej, nie znajduje oparcia w pozostałym materiale dowodowym - podczas gdy - świadek A. S. oraz świadek A. R. (kontrolerzy przeprowadzający kontrolę u Oskarżonej) wprost wskazali, że:

• „Te dokumenty zostały wydane na nasze żądanie” - zeznania A. S. z dnia 3 września 2024 r.;

• „Oskarżona postąpiła zgodnie z naszymi żądaniami i wydała całą dokumentację podatkową” - zeznania A. S. z dnia 3 września 2024 r;

• „Oskarżona nie odmówiła wydania, okazania żądanych dokumentów. Oskarżona nie miała prawa odmówić, to jest taki obowiązek podatnika”-zeznania A. S. z dnia 8 listopada 2022r.;

• „Zgodnie z naszymi zadaniami, kontrolowana postąpiła zgodnie" - zeznania A. S. z dnia 8 listopada 2022r.;

• „Udostępnienie dokumentów wynika z ordynacji podatkowej. Podatnik ma obowiązek udostępnić takowe dokumenty i nie może odmówić. Jeżeli wbrew przepisom odmówi, to jest naczelnik urzędu skarbowego, który nakłada karę wcześniej w kwocie 2.800zł teraz 3.000zł, zgodnie z pouczeniem” - zeznania A. R. z dnia 8 listopada 2022r;

• „Za okres objęty kontrolą przedstawiono wezwanie do przedłożenia dokumentów. Oskarżona nie odmówiła tego. Oskarżona nie miała prawa odmówić” - zeznania A. R. z dnia 8 listopada 2022r;

• „Kontrolowana postąpiła zgodnie z naszymi żądaniami” - zeznania A. R. z dnia 8 listopada 2022r;

• „ Oskarżona podczas kontroli postępowała zgodnie z przepisami kontroli” - zeznania A. R. z dnia 8 listopada 2022r ;

- w efekcie czego - ocena Sądu meriti w tym zakresie jest rażąco sprzeczna nawet z literalnym brzmieniem zeznań świadków - a także - z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, które wskazują, że przeciętny obywatel postawiony w sytuacji Oskarżonej, tj. kontroli podatkowej w trakcie, której kontrolerzy kierują wobec niego wyraźne żądania wydania określonych dokumentów, informując go jednocześnie, że nie ma on prawa nie zastosować się do tego żądania, postąpiłby tak samo jak Oskarżona, czyli wydał dokumenty zgodnie z jasnym poleceniem kontrolerów;

IV.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, iż Oskarżona miała świadomość, że przedkładając w trakcie kontroli podatkowej faktury Vat wystawione przez firmę (...) Sp. z o. o. ul. (...), (...)-(...) W. o nr 7/03/2019, 3/04/2019, 3/05/2019, 4/05/2019, 6/05/2019, 7/05/2019, 1/06/2019 popełnia czyn zabroniony - podczas gdy - Oskarżona nie mogła podejrzewać, że popełni przestępstwo jeżeli zachowa się zgodnie z wyraźnym i jednoznacznym żądaniem kontrolerów z Urzędu Skarbowego (czyli urzędników reprezentujących Państwo Polskie), którzy dodatkowo bardzo jasno pouczyli ją, że nie może odmówić wykonania polecenia wydania tych dokumentów - co skutkowało - błędnym przyjęciem, że Oskarżonej można przypisać zamiar i winę umyślną w popełnieniu czynu z art. 273 k.k.

ewentualnie, w razie nieuznania przez Sąd Odwoławczy ww. zarzutów

V.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a. art. 273 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że ten przepis może dotyczyć sytuacji przedłożenia dokumentów, w toku kontroli podatkowej, na wyraźne żądanie 3 osób uprawnionych (kontrolerów z Urzędu Skarbowego), przy jednoczesnym pouczeniu kontrolowanego przez urzędników o braku możliwości odmówienia przedłożenia takich dokumentów oraz możliwości kary za niepodporządkowanie się żądaniu;

b. art. 30 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy Oskarżona nie podejrzewała, że bezprawne jest przedłożenie dokumentów na wyraźne i jednoznaczne żądanie kontrolerów z Urzędu Skarbowego (czyli urzędników reprezentujących Państwo Polskie), którzy dodatkowo bardzo jasno pouczyli ją, że nie może odmówić wykonania polecenia wydania tych dokumentów - gdyż - oznaczałoby to w ocenie Oskarżonej, że urzędnicy skarbowi nakazali jej popełnić przestępstwo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadny był zarzut dotyczący prawnej odrębności czynów bądź ich pochłaniania w myśl reguły lex specialis derogat legi generali, a w konsekwencji orzeczenie o czynie z pkt I aktu oskarżenia mimo wcześniejszego prawomocnego skazania oskarżonej w sprawie II K 756/21 Sądu Rejonowego w Garwolinie (zarzut I. apelacji obrońcy). Faktem jest, że wyrok ten (k. 313), prawomocny wg danych o karalności (k. 321), objął zachowanie oskarżonej, treściowo tożsame z opisem czynu z pkt I aktu oskarżenia, a zakwalifikowane jako występek z art. 273 kk w zw. z art. 12 § 1 kk – co nie oznacza jednak prawnej tożsamości czynu i powagi rzeczy osądzonej. Zasadą prawa karnego jest, że jeden czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo, a jeśli wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje raz, stosując wszystkie te przepisy (art. 11 kk), jednakże kodeks karny skarbowy przewiduje od tej zasady wyjątek – w art. 8 § 1 i 2, stanowiąc, że jeżeli ten sam czyn, będący przestępstwem skarbowym (…) wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa (…) określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów (a więc orzeka się osobno i skazuje w różnych postępowaniach), z tym tylko, że wykonaniu podlega tylko jedna, najsurowsza z kar. Podobnie, mimo pierwotnych rozbieżności w orzecznictwie i doktrynie, od czasu wydania przez Sąd Najwyższy uchwały z 24.01.2013 roku (I KZP 19/12, R-OSNKW 2013, poz. 13) z której wynika wyraźnie, że reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s., co w konsekwencji oznacza, że wykluczone jest, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego albo odwrotnie, co z kolei powoduje, że jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów (art. 8 § 1 k.k.s.)” „Wystawienie nierzetelnej faktury należy traktować jako czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa skarbowego z art. 62 § 2 k.k.s., stanowiącego lex specialis w stosunku do przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. Wykluczone jest jednak, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego albo odwrotnie. To z kolei powoduje, że jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów (art. 8 § 1 k.k.s.)” - postanowienie SN z 15.11.2013 r., II KK 295/13, LEX nr 1391781. Skarżący w żaden sposób w apelacji nie odniósł się do kwestii tożsamości prawnej czynu, ograniczając się do wskazania tożsamości zachowania w ujęciu naturalnym i nie podniósł żadnych argumentów, które negowałoby szczegółowo i wyczerpująco uzasadnioną przez Sąd I instancji w rubryce 6 uzasadnienia możliwość zastosowania w sprawie niniejszej art. 8 kks; nie było więc podstaw, by zasadnie twierdzić, iż Sąd I instancji orzekł z obrazą art. 17 § 1 pkt 7 kpk (w zw. z art. 113 § 1 kks). W sprawie II K 756/21 oskarżonej wymierzono karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych po 20 zł każda, w sprawie niniejszej – grzywnę w rozmiarze 100 stawek dziennych po 100 zł. Po myśli art. 8 § 2 kks Sąd jest władnym orzec również w postępowaniu wykonawczym, wobec czego brak takiego rozstrzygnięcia już w wyroku (mimo iż Sąd wskazał w podstawie skazania art. 8 § 1 kks) nie jest ani wymagającym korekty błędem (czego zresztą skarżący nie podnosił), ani powodem uznania, że orzeczenie winno być zmienione w trybie art. 440 kpk (w zw. z art. 113 § 1 kks).

W zakresie tego czynu niezasadnym był również zarzut wymierzenia oskarżonej rażąco surowej kary. Będący podstawą wymiaru kary (po korekcie na skutek apelacji oskarżyciela publicznego, o czym poniżej) art. 62 § 2a kks przewiduje zagrożenie karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności, albo obiema tymi karami łącznie. Sąd I instancji wybrał dla oskarżonej sankcję najłagodniejszą, miarkując jej wymiar (od 10 do 720 stawek dziennych) i uwzględniając dotyczące tego czynu okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące. Trudno uznać za okoliczności łagodzące zachowania oskarżonej, mające miejsce rok po dacie popełnienia tego czynu, w szczególności w związku z kontrolą podatkową, niewielka kwota uszczuplenia uwzględniona została w kwalifikacji prawnej czynu („mała wartość”), zaś orzeczony wymiar kary w pełni uwzględnia okoliczności tak szczególne jak posiadanie rodziny i niewielkich dochodów czy zmianę postawy w toku procesu i przyznanie się (dopiero na rozprawie głównej) do tego czynu. Uwzględniając, że kara grzywny orzeczona w sprawie niniejszej będzie oznaczała odpowiedzialność zarówno za przestępstwo powszechne (II K 756/21), jak i za przestępstwo skarbowe, nie można zdaniem Sądu uznać, że będzie to odpowiedzialność zdecydowanie nadmierna, nie tyle surowa, co surowa w stopniu rażącym, nieakceptowalnym, domagającym się w odbiorze powszechnym zdecydowanego, a nie tylko jakiegokolwiek, złagodzenia.

Rozbudowane zarzuty, dotyczące czynu z pkt II aktu oskarżenia, dotyczące praktycznie wszystkich względnych przesłanek odwoławczych (obrazy przepisów postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych, obrazy prawa materialnego tak co do kwalifikacji prawnej czynu, jak i przepisów kwalifikacji nie dotyczących) sprowadzały się de facto do zarzutu obrazy art. 273 kk poprzez jego błędne zastosowanie. Odmieniany przez wszystkie przypadki obowiązek współpracy z kontrolerami i podporządkowania się ich żądaniu wydania dokumentów nijak się ma do oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonej, bowiem dotyczy nie jej wiedzy czy relacji, ale prawnej treści owego obowiązku współpracy, podobnie zakres ustaleń faktycznych dotyczy nie tyle świadomości oskarżonej popełnienia przestępstwa, co samego faktu, czy popełnia przestępstwo (skoro mając świadomość fikcyjności faktur doskonale wiedziała, że przedkłada faktury pochodzące z przestępstwa) czy rzekoma nieświadomość bezprawności takiego czynu (skoro już była skazana za wcześniejsze posłużenie się, choć w innych okolicznościach, dokładnie tymi samymi fakturami). Kwestią zasadniczą pozostaje ocena, czy w ustalonych, niekwestionowanych okolicznościach (świadomego posiadania w dokumentacji księgowej fałszywych faktur, rozpoczęcia kontroli podatkowej i żądania przez kontrolujących wydania tej dokumentacji) oskarżona miała prawo - czy wręcz obowiązek - przedstawić bez żadnych uwag owe fałszywe faktury. Na to pytanie, podobnie jak na wyrażoną w uzasadnieniu apelacji wątpliwość co do powinnego sposobu postąpienia przez oskarżoną, odpowiedź jest oczywista, a wynika z charakteru samej kontroli. Kontrolujący przybyli bowiem do firmy oskarżonej by sprawdzić, czy złożone przez nią deklaracje podatkowe są rzetelne, czy mają potwierdzenie w rzetelnych dokumentach żródłowych, takich jak faktury zakupu. Oskarżona wiedziała, że rok wcześniej ujęła w dokumentacji firmy 8 fałszywych faktur i że jej deklaracje podatku VAT zawierają nieprawdziwe dane. Gdyby więc rzeczywiście chciała współpracować z kontrolującymi, zamiast zakładać, że sprawa się nie wyda, mogła i powinna ujawnić, że faktury te są fałszywe, deklaracje zawyżone i wyłączyć je z dokumentacji firmy – kontrola wykazałaby wówczas, że na określone w deklaracjach wysokości podatku naliczonego nie ma rzetelnych dokumentów wykazujących uzasadnione poniesienie wydatków i zakończyłaby się tak samo, jak się zakończyła – tylko że na skutek faktycznej współpracy oskarżonej, a nie dokonania prawdziwych ustaleń w drodze kontroli krzyżowej. Pierwotne wprowadzenie fałszywych faktur do dokumentacji księgowej firmy nie legalizowało ich, nie powodowało, że skoro już się tam znalazły, to na przyszłość można ich używać jak prawdziwych, bo przecież nie można już ich stamtąd usunąć ani ujawnić tego, że są nierzetelne. Wbrew tezom apelacji, przedsiębiorca nie jest bezwzględnie związany fakturami, raz wpiętymi do segregatorów i przyjętymi do rozliczeń księgowych – deklaracje podatkowe mogą być korygowane, w tym bez kontroli, tak jak same faktury, a przedsiębiorca może dokument taki w przypadku np. pomyłki wyeliminować z obrotu prawnego. Nie może więc być mowy o tym, że oskarżona nie popełniła w trakcie kontroli czynu zabronionego, bo nie miała innej możliwości faktycznej ani prawnej, jak tylko przedstawić kontrolującym m.in. nierzetelne faktury z domyślną tezą: „oto są dokumenty, które potwierdzają, że złożone przeze mnie deklaracje są prawidłowe, sprawdzajcie je, nie mam na ten temat nic więcej do powiedzenia”. W związku z powyższymi uwagami w tym miejscu jako niezasadne należało ocenić zarzuty tej apelacji z pkt III, IV i V a i b, bowiem, jak już wskazano, faktury jako materiał źródłowy deklaracji podatkowych i ich rzetelność, mają podstawowe, zasadnicze znaczenie z punktu widzenia kontroli rzetelności tychże deklaracji, oskarżona wiedziała, że 8 spośród nich nie dokumentuje rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, ale faktu tego nie ujawniła, nie usunęła tych faktur ze swojej dokumentacji, nie zrobiła niczego, by zapobiec ewentualnemu wprowadzeniu kontrolujących w błąd co do ich rzetelności, a żądanie ich wydania (pod groźbą negatywnych następstw) obecnie w trakcie procesu potraktowała instrumentalnie, wręcz jako siłę wyższą, której nie miała prawa się przeciwstawić ani wręcz nie mogła mieć świadomości, że robi coś zabronionego. Jest to wyjaśnienie tak samo naiwne, jak tłumaczenie, że ktoś, kto kupił sobie fałszywe prawo jazdy, nie ma wyjścia podczas kontroli drogowej i na żądanie funkcjonariusza Policji musi się nim posłużyć, nie ma innego wyjścia i nie popełnia żadnego przestępstwa.

Wniosek

I.  o umorzenie postępowania w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia,

II.  o uniewinnienie oskarżonej od czynu z pkt II aktu oskarżenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonej czy umorzenie postępowania. Mimo zarzutu rażącej niewspółmierności kary za czyn z pkt I skarżący nie sformułował w tej części żadnego wniosku, trudno więc odnosić się do jego zasadności, jednakże wobec niezasadności i tego zarzutu jakikolwiek korelujący z nim wniosek nie mógł być uznany za trafny.

3.2.

Oskarżyciel publiczny wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej poprzez uznanie, że czyn z pkt I wyroku wyczerpuje znamiona art. 62 § 2 kks w sytuacji, gdy z opisu czynu przypisanego oskarżonej wynika, że suma kwot podatku wynikająca z faktur jest małej wartości, a w związku z tym w kwalifikacji prawnej czynu winien znaleźć się art. 62 § 2a kks

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut w pełni trafny – Sąd ujął w opisie czynu w wyroku i w ustaleniach faktycznych w uzasadnieniu małą wartość uszczuplenia, jednak bez należytej kontroli przyjął kwalifikację prawną czynu z pkt I za aktem oskarżenia, powielając tym samym sygnalizowany w sprzeciwie od wyroku nakazowego błąd co do kwalifikacji prawnej tego czynu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że czyn przypisany oskarżonej w pkt 1 wyroku stanowi przestępstwo z art. 61 § 2 kks w zb. z art. 62 § 2a kks w zb. z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 8 § 1 kks

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu implikowała trafność wniosku

9.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

10.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

6.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku – poza zmianą jednego z przepisów w podstawie skazania oraz wymiaru kary - tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji obrońcy i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

6.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zastąpienie art. 62 § 2 kks w kumulatywnej podstawie skazania oskarżonej oraz w podstawie wymiaru kary przez art. 62 § 2a kks

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadność apelacji oskarżyciel oskarżyciela publicznego

6.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

6.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

11.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej przez oskarżonego (jego obrońcę), a także przy uwzględnieniu apelacji strony przeciwnej, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł.

12.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwalifikacja prawna czynu z pkt I

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana