Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2025r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Agnieszka Karłowicz
Protokolant:	p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2025 r.

sprawy K. Z.

obwinionego z art. 92 § 1 kw i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 18 grudnia 2024 r. sygn. akt II W 977/24

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 160 zł opłaty oraz 50 zł zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 120/25

UZASADNIENIE

K. Z. został obwiniony o to, że w dniu 22 października 2023 r. ok. godz. 09:343 na ul. (...) w S., gm. S., pow. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) wraz z przyczepką lekką marki S. (...)o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku pionowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”, tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w zw. z art. 28 ust. 2 rozporządzenia z dnia 31 lipca 2002 Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz o to, że w czasie i miejscu jak wyżej, kierował pojazdem po drodze publicznej nie posiadając do tego uprawnień, tj. o czyn z art. 94 § 1 kw.

Obwiniony K. Z. został uznany za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyny te na podstawie art. 94 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw orzeczono wobec obwinionego karę grzywny w wysokości 1600 złotych i zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy. Ponadto zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżył go w całości i zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem granicy swobodnej oceny dowodów, sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumowania, a także niedostateczne uwzględnienie okoliczności korzystnych dla obwinionego, manifestującą się w odmowie wiary wyjaśnieniom K. Z. w zakresie jakim nie przyznał się do popełniania czynu zarzucanych mu wnioskiem mimo, iż w sprawie nie zostały prze­prowadzone dowody stanowiące wystarczającą podstawę do przełamania zasady domniemania niewinności,

- obrazę przepisów postępowania mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 39 § 4 k.p.k. oraz art. art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U.1993.61.284), na skutek zaliczenia w poczet materiału dowodowego będącego podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych zeznań świadków Ł. D. i P. I. (funkcjonariuszy policji), a także notatek urzędowych w zakresie jakim odnoszą się one do twierdzeń obwinionego wobec którego dokonano czynności rozpytania, co do przebiegu zdarzenia czym naruszono jego prawo do obrony, w sytuacji gdy na podstawie dowodu z zeznań funkcjonariuszy policji i sporządzonych przez nich notatek urzędowych nie wolno czynić ustaleń faktycznych, które nie znajdują potwierdzenia w wyjaśnieniach obwinionego, albowiem jest to usankcjonowanie nieformalnie przeprowadzonego dowodu z wyjaśnień, których przeprowadzenie w formie określonej przez prawo dowodowe (tzw. dowód ścisły) jest bezwzględnie wymagane jako podstawa prawna rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej, a nadto w chwili rozpytania obwiniony nie był pouczony o możliwości nawiązania kontaktu z prawnikiem,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na wadliwym ustaleniu, iż w dniu 22 października 2023 r. ok godz. 09:43 na ul (...) w S., gm. S., pow. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym m-ki B. o nr rej. (...) wraz z przyczepką lekką m-ki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku pionowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” oraz w miejscu i czasie jak powyżej kierował tym samym pojazdem po drodze publicznej nie posiadając to tego uprawnień, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń,

- obrazę prawa materialnego art. 94 §1 kw poprzez jego błędne zastosowanie.

Podnosząc powyższe argumenty obrońca obwinionego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę obwinionego wraz z przytoczonymi na jej poparcie argumentami, w konfrontacji z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się niezasadna.

Lektura wywiedzionego środka odwoławczego, wskazuje, że skarżący kwestionuje dokonaną ocenę dowodów i ustalony na jej podstawie stan faktyczny. Bezzasadność przedmiotowego środka odwoławczego wynika przede wszystkim z faktu, iż kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie obarczone było uchybieniami. Tytułem wstępu do zasadniczej części niniejszych rozważań nadmienić należy, iż zgodnie z zasadami trafnej reakcji karnej ( art. 2 § 1 pkt 1 kpk ), prawdy materialnej ( art. 2 § 2 kpk ), obiektywizmu ( art. 4 kpk ) i swobodnej oceny dowodów ( art. 7 kpk ) w zw. z art. 8 kpw, Sąd meriti zobowiązany był do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, szczegółowej analizie wszelkich okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, przy czym z taką samą uwagą i według tożsamych reguł Sąd ten winien rozważyć i ocenić dowody zarówno obciążające jak i odciążające obwinionego, by następnie - w odniesieniu do powyższych kwestii - zająć kompleksowe, logiczne i wyczerpujące stanowisko w części motywacyjnej wyroku. Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszył art.7 kpk w zw. z art. 8 kpw. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji co do wartościowania wyjaśnień K. Z.. Analizując tę materię nie należy tracić z pola widzenia, iż ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla obwinionego, w tym jego wyjaśnienia. Ta metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 67/12), a takich naruszeń, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący skutecznie nie wykazał. Brak jest jakichkolwiek podstaw do negowania stanowiska Sąd I instancji co do oceny wyjaśnień K. Z.. Wyjaśnienia obwinionego, który nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie mogą być przyjęte za pewnik i stanowcze ustalenie, ale podlegają ocenie jak inne dowody. Należy podkreślić, że obwiniony wskazywał, że w chwili gdy policjanci przyjechali na miejsce był w sklepie z kolegami, a następnie wychodził z nimi na zewnątrz. W takiej sytuacji dziwi dlaczego funkcjonariusze policji mieli przeprowadzić interwencję właśnie wobec obwinionego, jeżeli jak twierdzi wychodził ze sklepu i nie znajdował się w pobliżu pojazdu. Zgodnie z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy policji podjęli oni interwencję wobec kierującego pojazdem K. Z., gdyż naruszył obowiązujące znaki drogowe, a następnie podjęto czynności sprawdzenia danych obwinionego w bazie danych. Zarówno obwiniony jak i B. S. na wezwanie policji wskazali, że kierowali pojazdami i to właśnie spowodowało dalsze następstwa w postaci interwencji, spisania danych i dokonania ustaleń w bazach danych. Jak wynika z zeznań P. I. i Ł. D. kierujący kwestionował jedynie świadomość co do daty obwiązywania zakazu, ale nie zgłaszał innych zastrzeżeń wobec przeprowadzonej interwencji, a w szczególności z zeznań funkcjonariuszy policji nie wynika, aby kwestionował fakt kierowania pojazdem i pozostawienia w niedozwolonym miejscu. Brak jest racjonalnych przesłanek, by chociażby wysnuwać przypuszczenia, ażeby wskazani świadkowie zeznawali nieprawdę. Wszakże, obwiniony jest dla nich osobą obcą, a wiedzę o zdarzeniu stanowiącym przedmiot niniejszego postępowania powzięli oni w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Wobec powyższego stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał w sposób należyty, by ocena dowodów przeprowadzona została przez Sąd pierwszej instancji w sposób dowolny i niezgodny z wymogami płynącymi z art. 7 kpk. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obwiniony, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla strony - jest naturalnym jej prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie ustawowe wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił.

Zgodnie z art. 76 § 2 k.p.s.w. zasady postępowania zawarte w art. 76 § 1 k.p.s.w. stosuje się również do notatek urzędowych sporządzonych na zasadzie art. 54 § 3 k.p.s.w., stanowiącego, że gdy okoliczności czynu nie budzą wątpliwości, to utrwalenie czynności wyjaśniających można ograniczyć do sporządzenia notatki urzędowej zawierającej ustalenia niezbędnie do sporządzenia wniosku o ukaranie. Notatki te sąd może zatem odczytywać, choć jest zobligowany na żądanie strony przeprowadzić na rozprawie czynności dowodowe w zakresie okoliczności, o których mówi notatka. Okoliczności te dotyczą rodzaju czynności, czasu i miejsca, osób uczestniczących w czynności oraz krótkiego opisu przebiegu czynności wraz z podpisem osoby sporządzającej notatkę. Żądanie przeprowadzenia czynności dowodowych strona może zgłosić, o ile jest obecna na rozprawie, chyba że zgłosi je jej pełnomocnik. Obowiązek sądu dezaktywuje się, gdy notatka stwierdza okoliczności, którym obwiniony nie zaprzeczał w wyjaśnieniach złożonych ustnie lub pisemnie w danej sprawie. Należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sprawie obrońca nie zajmował żadnego stanowiska co do konieczności przesłuchania świadków. Nie zajął żadnego stanowiska, gdy Sąd dokonał ujawnienia zeznań B. S. czy odczytał zeznania świadka Ł. D. (k.69v), nie zgłaszał wtedy żadnych wniosków dowodowych. Ponadto obrońca brał udział w przesłuchaniu świadka P. I., które dotyczyło okoliczności przeprowadzonej interwencji i zeznania tego świadka były zbieżne z treścią notatki urzędowej, podobnie jak zeznania Ł. D.. Jak wynika z uzasadnienia orzeczenia to właśnie zeznania tych świadków były podstawą ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd I instancji oceniając te właśnie dowody wykazał, że jako spójne i zbieżne wskazują na odpowiedzialność obwinionego w zakresie czynów z wniosku o ukaranie.

Zarzut zawarty w punkcie 3 apelacji zakłada wersję (str. 5 apelacji), że obwiniony kierował pojazdem mechanicznym i nie zastosował się do znaku drogowego. Takie rozumowanie stoi w opozycji do pozostałych zarzutów wskazujących, że obwiniony w dniu zdarzenia nie kierował pojazdem mechanicznym. Warto w tym miejscu odnotować wyrok WSA w Olsztynie z 16.09.2014 r., II SA/Ol 761/14, LEX nr 1513426, w którego uzasadnieniu sąd ten wskazał: „Określone w hipotezie art. 94 § 1 k.w. zachowanie, polegające na prowadzeniu pojazdu, na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, «nie mając do tego uprawnienia», obejmuje swoim zakresem zarówno osoby, które w ogóle nie posiadały takich uprawnień lub utraciły je w wyniku ich cofnięcia, jak i takie, które je posiadają, ale nie mogą ich realizować, np. na mocy wyroku, którym orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. W aktach sprawy brak informacji, aby wobec obwinionego zakończyło się postępowanie za czyn z art. 244 kk.

Skarżący w ramach wniesionej apelacji nie kwestionował wysokości orzeczonej kary grzywny i do tegoż elementu pierwszoinstancyjnego wyroku zastrzeżeń nie miał także Sąd II instancji. Obwiniony nie ma nikogo na utrzymaniu i posiada stałe źródło dochodu, ma więc możliwość uiszczenia orzeczonych należności.

Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 18 grudnia 2024 roku. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, orzeczono na podstawie art. 118 kpw w zw. z art. 119 § 1 kpw.