Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2023r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Półtorak

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

po rozpoznaniu dnia 4 maja 2023r.

sprawy R. M.

obwinionej z art. 124 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 20 grudnia 2022r., sygn. akt II W 96/22

I.  wyrok zmienia w ten sposób, że R. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II.  wydatki postępowania za obie instancje przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura II Ka 122/23

UZASADNIENIE

R. M. obwiniona była o to, że:

W okresie od 13 do 16 grudnia 2021r w m S., ul. (...) dokonała umyślnego uszkodzenia bramy wjazdowej na teren posesji nr (...) poprzez niewłaściwe jej użytkowanie, w tym niezabezpieczenie bolców mocujących do podłoża skrzydła bramy w czasie ich otwierana o wartości 300 złotych na szkodę R. S..

Sąd Rejonowy w Siedlcach obwinioną R. M. uznał za winną zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art.124§1 kw i za czyn ten na podstawie art. 124§1 kw. wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 110 (sto dziesięć) złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Apelację od tego wyroku wniosła obwiniona podnoszą szereg zarzutów dotyczących ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku, przy czym nie sformułowała żadnych wniosków dowodowych, aczkolwiek z treści tego środka odwoławczego wynika, iż kwestionuje swoją winę w zakresie przypisanego jej wykroczenia z art. 124§1 kw.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna o ile kwestionuje poczynione przed sądem I instancji ustalenia faktyczne, jakoby R. M. miała dopuścić się wykroczenia z 124§1 kw.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, głównym dowodem ustalającym winę obwinionej w zakresie zarzucanego i przypisanego jej czynu były zeznania oskarżyciela posiłkowego, który twierdził, że to jego siostra R. M. dokonała uszkodzeń bramy wjazdowej, wskazał również niczym niezweryfikowaną przez sąd metiti wysokość spowodowanej tym szkody na kwotę 300zł. Sąd Okręgowy nie podziela takiej oceny tego głównego obciążającego obwinioną dowodu mając na uwadze przede wszystkim wieloletni i nasilony konflikt jaki istnieje pomiędzy stronami przedmiotowej sprawy związany z przysługującą R. M. służebnością przejazdu i przegonu na działce, której jest właścicielem R. S., którego to prawa on nie akceptuje, podejmując działania zmierzające do utrudnienia wykonania tego prawa. Wynikiem tego był wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z 09.10.2020r., sygn. art. IC 2540/18, który zakazywał oskarżycielowi czynienia przeszkód w wykonywaniu służebności gruntowej przysługującej R. M. i A. M.. Pomimo takiej treści wyroku, oskarżyciel posiłkowy w dalszym ciągu podejmował działania sprzeczne z jego treścią instalując bramę na wyznaczonej prawnie służebności gruntowej. Opisane wyżej fakty świadczą o nasileniu konfliktu jaki istnieje pomiędzy stronami, co nakazuje podchodzić ze szczególną ostrożnością do zeznań R. S., wskazujących na obwinioną jako sprawczynię uszkodzenia bramy (zarzut zniszczenia mienia dotyczy tylko bramy, a nie wylewki betonowej) i powoduje, że dowód ten, samoistnie, bez poparcia go innymi obiektywnymi dowodami, nie może być wyłącznie podstawą ukarania obwinionej.

W trakcie postępowania, ani oskarżyciel publiczny, jak również oskarżyciel posiłkowy nie przedstawili dowodów poza omawianymi wyżej budzącymi wątpliwości zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, wskazujących na przestępstwo obwinionej.

W żadnym razie nie mogą to być płyty DVD złożone do akt przez R. S.. Nie można w nich dopatrzeć się działań ze strony obwinionej, które można by uznać za zmierzające do celowego/umyślnego uszkodzenia bramy. Na jednym tylko nagraniu (płyta z k44) widać R. M. otwierającą przedmiotową bramę, w trakcie której to czynności lekko noga odsuwa jedno z jej skrzydeł, które zmierza w jej kierunku. Jednakże te zachowanie obwinionej w żadnym razie nie może być uznane za ,,kopanie bramy’; i to w celu jej umyślnego uszkodzenia, jak opisuje zeznający oskarżyciel posiłkowy, co budzi kolejne wątpliwości co do wiarygodności jego zeznań w pozostałym zakresie.

Sąd I instancji nie uwzględnił także, ustalając winę obwinionej, że dostęp do przedmiotowej bramy oprócz niej miały również inne osoby, które dysponując kluczem od kłódki (mąż obwinionej, oskarżyciel posiłkowy) mogły spowodować przy jej otwieraniu/zamykaniu ewentualne uszkodzenia bramy. Powoduje to, że za dowolne i niewykazane należy uznać ustalenia, że to tylko i wyłącznie obwiniona, poprzez otwieranie, bądź zamykanie bramy miałaby spowodować jej uszkodzenie, ponieważ nie można wykluczyć, że było to wynikiem innych osób dokonujących analogicznych czynności.

Sąd Okręgowy rozstrzygając przedmiotową sprawę, miał również na względzie wynikający z dołączonych do akt materiałów audio-wizualnych, które wykazują zły stan techniczny zamontowanej bramy i betonowej wylewki, na której została ona zamontowana. Na jednym z tych nagrań widać jak oskarżyciel posiłkowy lekko kopiąc powoduje wyrwanie z wylewki betonowej, urządzenia do stabilizacji bolców skrzydeł bramy. Wskazuje to na słabą jakość tej instalacji, zarówno co do samej bramy jak i jej przymocowania oraz wylewki betonowej i rodzi wątpliwość, czy do uszkodzenia ich nie mogło dojść w wyniku normalnej eksploatacji, a nie jak przyjął Sąd, wskutek umyślnego działania ukierunkowanego na zniszczenie mienia.

Niczym nieuzasadniona i niezweryfikowana jest wskazana przez oskarżyciela posiłkowego wysokość szkody określona na kwotę 300 zł. Niemniej, okoliczność ta przy uznaniu, że obwiniona nie dopuściła się zarzucanego jej czynu ma sprawę drugorzędną i nie wpływającą na merytoryczne rozstrzygniecie sprawy.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał,
że dotychczasowe postępowanie nie dostarczyło dowodów, które mogłyby, poza wszelkimi wątpliwościami wskazywać, że R. M. dopuściła się zarzucanego jej czynu. Stąd, stosując regułę z art. 5§2 kpw w zw. z art. 8 kpw
i rozstrzygając niedbające się usuwać wątpliwości na korzyść obwinionej, Sąd Okręgowy uniewinnił R. M. od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Rozstrzygniecie o kosztach uzasadnienia art. 119§2 kpw.