Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant:

sekr. sądowy Kinga Ambroziak vel Mrozowicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 172/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 07 grudnia 2023 r. w sprawie II K 63/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------

----------------------------------------------------------------------

------------------------

--------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------

-----------------

---------------------------------------------------------------------

------------------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-------------------

----------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

w zakresie czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia:

I. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. danie w całości wiary zeznaniom A. S. (1), skonfliktowanego z oskarżonym z uwagi na toczące się postępowanie rozwodowe pomiędzy nim a córką oskarżonego, oraz A. S. (2) będącego ojcem A. S. (1), pominięcie przy ocenie ww. dowodów faktów związanych z brakiem jakichkolwiek innych obiektywnych dowodów wskazujących na kierowanie przez oskarżonego gróźb karalnych wobec pokrzywdzonego, pominięcie okoliczności, że w chwili domniemanego czynu pokrzywdzony miał 34 lata i był (jest) w sile wieku, zaś oskarżony miał blisko 60 lat, jest niekarany, zatem nawet jeśli - hipotetycznie - oskarżony wypowiadał groźby w stosunku do pokrzywdzonego, to nie mogły one wzbudzić u pokrzywdzonego obawy że zostaną spełnione, a ponadto nawet jeśli — hipotetycznie - oskarżony wypowiadał groźby w stosunku do pokrzywdzonego praktycznie tuż przed zdarzeniem, które miało miejsce w stosunku do A. R., to z całą pewnością zasady doświadczenia życiowego wskazują, że A. S. (1) zrelacjonowałby funkcjonariuszom Policji przybyłym na miejsce, że kilkadziesiąt minut wcześniej ten sam mężczyzna (oskarżony) groził również jemu pozbawieniem życia;

- powyższe naruszenie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bowiem doprowadziło Sąd I-instancji do błędnego ustalenia stanu faktycznego, tzn. po pierwsze, iż oskarżony w ogóle skierował do pokrzywdzonego groźby w postaci wskazywanych przez pokrzywdzonego zwrotów , a po drugie, iż słowa takie wzbudziłyby w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, iż zostaną one spełnione, tzn. że oskarżony pozbawi życia pokrzywdzonego.

w zakresie czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia:

I. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. danie w całości wiary zeznaniom A. R., będącej w nieformalnym związku z A. S. (1), który to związek stanowił przyczynę rozwodu pomiędzy córką oskarżonego a A. S. (1), pominięcie okoliczności, iż pokrzywdzona po kierowaniu rzekomych gróźb pozbawienia życia ze strony oskarżonego udała się jeszcze za nim krzycząc i gestykulując wobec niego, podczas gdy zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania wskazują, że w takiej sytuacji osoba, wobec której kierowane są groźby, nie biegnie za „napastnikiem”, ale oddala się, ucieka lub przynajmniej zamyka się w samochodzie oraz pominięcie okoliczności, iż oskarżony jest niekarany i po zdarzeniu, które miało miejsce w dniu 19.09.2022 r. w żaden sposób nie kontaktował się z pokrzywdzoną, nie groził jej, ani nie podejmował wobec niej żadnych innych działań;

- powyższe naruszenie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bowiem doprowadziło Sąd I-instancji do błędnego ustalenia stanu faktycznego, tzn. po pierwsze, iż oskarżony w ogóle skierował do pokrzywdzonej słowa, na jakie ona wskazuje , a po drugie, iż słowa takie wzbudziłyby w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, iż zostaną one spełnione, tzn. że oskarżony pozbawi ją życia.

w zakresie czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia:

I. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. danie w całości wiary zeznaniom A. R., pomimo okoliczności opisanych w punkcie II powyżej, niewzięcie w ogóle pod uwagę, iż zachowanie oskarżonego wynikało z prowokacyjnego zachowania pokrzywdzonej (pokazanie oskarżonemu środkowego palca, wulgarna odzywka), a ponadto doświadczenie życiowe wskazuje, że obrażenia pokrzywdzonej byłyby dużo większe, gdyby wynikały z uderzeń pięścią (np. złamany nos, siniaki w obrębie oczodołów), a nie z tzw. otwartej ręki, a także, iż zachowanie pokrzywdzonej tuż po wydarzeniach, które miały miejsce w dniu 19.09.2022 r. (swobodne chodzenie, swobodne obracanie szyi, gestykulowanie) świadczą o fakcie, iż rzeczywiście została uderzona z tzw. otwartej ręki i jej obrażenia nie były aż tak duże, jak je przedstawia;

- powyższe naruszenie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bowiem doprowadziło Sąd I-instancji do błędnego uznania, że nie było możliwe warunkowe umorzenie postępowania wobec czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia.

w zakresie punktu VIII zaskarżonego wyroku:

I. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 627 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 15 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości po 3690 zł, podczas gdy ani nakład pracy pełnomocnika, ani czas trwania postępowania, ani rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności reprezentowanie obu oskarżycieli posiłkowych mających tożsame interesy, ani obszerność materiału dowodowego, w szczególności brak jego skomplikowania, nie uzasadniały zastosowania stawki znacznie przewyższającej stawkę minimalną wynoszącą 840 zł, a jej zasądzenie w takiej wysokości, tj. łącznie w kwocie 7380 zł (2 x 3690 zł) oznacza, iż jest ona prawie dwukrotnie wyższa niż suma zasądzonej od oskarżonego grzywny i zadośćuczynienia, a więc stanowi de facto kolejną sankcję karną wobec oskarżonego, nieprzewidzianą w ustawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- po rozpoznaniu środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę oskarżonego, Sąd Okręgowy stwierdził niezasadność podniesionych zarzutów i tym samym brak było podstaw do uwzględnienia przedmiotowej apelacji. Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd meriti procedował w sposób właściwy, prawidłowo oceniając materiał dowodowy i ustalając na jego podstawie rzeczywisty stan faktyczny w sprawie, co zaś skutkowało słusznym uznaniem oskarżonego winnym popełnienia wszystkich trzech zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. Okoliczności sprawy ponadto nie uzasadniały możliwości zastosowania warunkowego umorzenia postępowania.

- na wstępie należało odnieść się do zarzutów związanych ze wskazanym przez skarżącego naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, określonej w art. 7 kpk. Zdaniem Sądu Okręgowego, zarówno depozycje oskarżycieli posiłkowych – A. R. i A. S. (1), a także świadka A. S. (2) – ojca oskarżyciela posiłkowego, należało uznać za ocenione prawidłowo, z uwzględnieniem treści art. 7 kpk, wg zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Oskarżyciel posiłkowy zeznawał konsekwentnie, jasno i logicznie, a jego zeznania korespondowały z pozostałym uwzględnionym materiałem dowodowym, zwłaszcza z zeznaniami A. S. (2), który był bezpośrednim świadkiem kierowanych do niego gróźb przez oskarżonego. W postępowaniu przygotowawczym, w krótkim odstępie czasu od daty zdarzenia, świadek A. S. (2) złożył jasne, logiczne i pełne w swej treści zeznania, w których wypowiedział się na temat kierowanych przez oskarżonego do oskarżyciela posiłkowego zwrotów, jednoznacznie mających charakter gróźb. Zeznania złożone przed Sądem mogły różnić się w pewnym zakresie od tych, które złożył na etapie postępowania przygotowawczego, przy czym nie można było zakładać, iż różnice wynikały ze złej woli świadka, a jedynie były spowodowane niepamięcią, upływem czasu. Po odczytaniu na rozprawie uprzednio złożonych zeznań, świadek potwierdził ich treść. A. S. (1) i A. S. (2) wiarygodnie wskazywali czas, w którym oskarżony przejeżdżał obok miejsca pracy oskarżyciela posiłkowego, przy czym podczas składania zawiadomienia, oskarżyciel posiłkowy nie mógł wiedzieć co wcześniej, czyli przed godziną 14 (czyn z pkt III aktu oskarżenia) robił i gdzie przebywał oskarżony. W sprawie nie ma również żadnego wiarygodnego dowodu przeciwnego na tę okoliczność, który popierałby wersję wydarzeń prezentowaną przez oskarżonego. Podobnie krytycznie należało się ustosunkować do stanowiska obrońcy, iż nawet jeśli groźby od oskarżonego padły, to nie mogłyby wzbudzić u oskarżyciela posiłkowego uzasadnionych obaw ich spełnienia. Argumentacja prezentowana przez skarżącego jest oparta na domniemaniach, które miały wpisywać się w przyjętą linię obrony. Słusznym było przyjęcie, że oskarżyciel posiłkowy do czasu dopuszczenia się oskarżonego czynu z pkt III aktu oskarżenia, traktował przedmiotowe groźby jako gołosłowne, natomiast niniejsze zdarzenie urealniło ich spełnienie, albowiem oskarżony zdecydował się na czyn przestępczy wobec oskarżycielki posiłkowej, będącej także postrzeganą przez niego jako uczestnik konfliktu rodzinnego, zdając sobie sprawę z konsekwencji prawnej swojego zachowania, mając ponadto świadomość działającego na miejscu zdarzenia monitoringu. Te same okoliczności przemawiają za nietrafnością stanowiska skarżącego również w stosunku do gróźb kierowanych wobec oskarżycielki posiłkowej. Dla Sądu nie było wątpliwości, że takowe groźby w rzeczywistości padły, za czym przemawia m.in. zapis z nagrania monitoringu i sporządzony na jego podstawie protokół oględzin. Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił także zeznania oskarżycielki posiłkowej na te okoliczności, jak również odnoszące się do zarzuconego czynu w pkt III aktu oskarżenia. Jej depozycje były logiczne, jasne oraz korespondowały m.in. ze wskazanym powyżej materiałem dowodowym. Nie można podzielić argumentacji skarżącego, że niepoinformowanie od razu o groźbach przez oskarżycieli posiłkowych funkcjonariuszy Policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia, miałoby przemawiać za tym, że do wypowiadania gróźb w ogóle nie doszło. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, oskarżyciele posiłkowi znajdowali się pod wpływem dużych emocji, a rękoczyny, których dopuścił się oskarżony wobec oskarżycielki posiłkowej i ich skutki, skupiły wówczas ich uwagę. W odpowiedzi zaś do przytaczanych przez skarżącego wątków postępowania rozwodowego, przede wszystkim przez pryzmat obarczania winą oskarżycielki posiłkowej za rozpad małżeństwa córki oskarżonego z oskarżycielem posiłkowym należy wskazać, że Sąd rozpoznawał zachowanie oskarżonego w aspekcie wypełnienia znamion czynów spenalizowanych w ustawie karnej, a kwestie ściśle związane z rozwodem nie były przedmiotem niniejszego postępowania, jednakże umożliwiły wyciągnięcie wniosków na temat motywu działania oskarżonego, powodów jego wzburzenia. Nie można zgodzić się także z wnioskowaniem obrony, iż zachowanie oskarżycielki posiłkowej w trakcie zdarzenia dowodziło, iż w rzeczywistości ona miałaby się przedmiotowych gróźb nie obawiać. Trudno jest oczekiwać, aby groźby za każdym razem wywoływały wskazywaną przez skarżącego reakcję od razu od chwili ich skierowania, tym bardziej, że sytuacja była dynamiczna i zaskakująca. Przeciwnie, to właśnie poczucie zagrożenia, które utrzymuje się nadal po takiej sytuacji, po racjonalnym rozważeniu ryzyka jego wystąpienia, jest bardziej uzasadnione i wyczerpuje znamiona określone w art. 190 § 1 kk. Podkreślić jeszcze raz należy, że obawy spełnienia gróźb w korelacji z czynem z pkt III aktu oskarżenia niewątpliwie zostały spotęgowane. Wskazywane przez skarżącego prawidłowe zachowywanie się oskarżonego już po zdarzeniach objętych wyrokiem, pozwala na pozytywne zapatrywanie się w aspekcie prognozy kryminologicznej w nawiązaniu do zastosowanej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, natomiast nie ma wymiernego odniesienia do zasadności obaw.

- podsumowując ten zakres podniesionych zarzutów, należało jeszcze raz nawiązać do poruszanego już zagadnienia subiektywnego odbioru kierowanych gróźb, przez pryzmat zasadności obaw ich spełnienia i przytoczyć stanowisko powszechnie obecne w orzecznictwie, a które zasadnie wskazuje, że nie jest wymagane, by adresat groźby miał pewność, był przekonany, że zapowiadane zdarzenie faktycznie nastąpi. Wystarczy, że jedynie przewiduje, że groźba może się urzeczywistnić, że liczy się z taką możliwością. Stopień obawy u adresata groźby, równoznaczny z zaistnieniem znamienia skutku przestępstwa określonego w art. 190 § 1 kk, jest niższy od przekonania o pewności zrealizowania zapowiedzianej groźby. Zostaje on osiągnięty wtedy, gdy zagrożony przewiduje, że groźba może się urzeczywistnić, a więc że nastąpienie zapowiadanego zdarzenia jest realne (vide: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2020 r. III KK 602/19). Jak już wspomniano kilkakrotnie – oskarżony poprzez wypełnienie znamion przestępstwa z art. 157 § 2 kk, zwłaszcza zważając na okoliczności tego czynu, ów stopień obaw znacząco podwyższył.

- przechodząc następnie do zarzutów związanych z czynem z pkt III aktu oskarżenia należało zauważyć, że brak jest wiarygodnych dowodów na prowokacyjne zachowanie oskarżycielki posiłkowej. Natomiast z zabezpieczonego zapisu nagrania z monitoringu można zaobserwować, iż to oskarżony zainicjował przedmiotowe zdarzenie, albowiem podszedł do jej samochodu i zaczął kierować do niej groźby. Nie można również się zgodzić z wywodami obrońcy na temat sposobu uderzenia oskarżycielki posiłkowej, albowiem nie tylko sam sposób uderzenia – pięścią czy otwartą ręką – może mieć wpływ na odniesione obrażenia, ale też m.in. jego siła. Tak samo należało się odnieść do twierdzeń związanych ze skutkami uderzenia, które mogą być odczuwalne dopiero po pewnym czasie, zważając zwłaszcza na działanie w danym momencie silnych emocji, adrenaliny. W aktach sprawy znajduje się dokumentacja medyczna oraz opinia sądowo-lekarska, które rzetelnie pozwoliły określić obrażenia poniesione przez oskarżycielkę posiłkową. Jak już wskazano wcześniej, Sąd Rejonowy i w tym zakresie słusznie uwzględnił zeznania oskarżycielki posiłkowej jako wiarygodne, które korelowały m.in. z zapisem nagrania z monitoringu.

- nie można było przychylić się do stanowiska skarżącego, iż okoliczności sprawy uzasadniały zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania karnego, albowiem zachowanie oskarżonego opisane już dostatecznie w niniejszym uzasadnieniu oraz w uzasadnieniu Sądu Rejonowego, nie spełniało postawionych ku temu wymogów – m.in. oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, nie wyraził skruchy, znacząco naruszył dobra oskarżycieli posiłkowych, przede wszystkim A. R..

- w związku ze wszystkimi przytoczonymi okolicznościami, nieuwzględnieniem wniosków skarżącego co do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów z art. 190 § 1 kk oraz niezastosowania warunkowego umorzenia postępowania, niezasadną była ingerencja w te części rozstrzygnięcia, do których był sformułowany wniosek apelacyjny. W szczególności należy podkreślić, że wysokość orzeczonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę została określona adekwatnie do okoliczności sprawy, biorąc pod uwagę szkody moralne wyrządzone przedmiotowymi czynami, spowodowane przez oskarżonego obrażenia ciała oskarżycielki posiłkowej.

- rozważając ostatni z podniesionych zarzutów, który dotyczy zasądzonego od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia pełnomocnika w wysokości po 3.690 zł na rzecz każdego z nich, należało również go nie uwzględnić. Odnosząc się do tez postawionych w niniejszym zarzucie należało zauważyć, że w przywoływanym przez skarżącego akcie prawnym, tj. rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, w § 17 pkt 2 wskazane jest wprost, iż za obronę lub reprezentowanie w tym samym postępowaniu kilku osób pobiera się opłatę od każdej z tych osób. Taki stan rzeczy ma swoje potwierdzenie w dołączonych do akt sprawy fakturach VAT, które zostały wystawione na oboje oskarżycieli posiłkowych. Następnie skarżący błędnie przyjął, iż stawką minimalną należną pełnomocnikowi za zastępstwo procesowe za przedmiotowe postępowanie jest kwota 840 zł, albowiem nie wziął pod uwagę opłat za postępowanie przygotowawcze (360 zł) oraz trzech terminów rozprawy, w których pełnomocnik brał udział (840 zł + 2 x 168 zł za każdy z kolejnych terminów). Zważając na to i wskazane stawki, określone na podstawie przywołanego rozporządzenia, stawkę minimalną należało ustalić na kwotę 1.536 zł. Odnosząc ją zaś do kosztów wynikających z przedstawionych faktur, tj. kwot po 3690 zł zauważyć można, że stanowią one jedynie nieco ponad dwukrotność prawidłowo obliczonej stawki minimalnej, toteż nie można się zgodzić ze skarżącym, że okoliczności sprawy nie uzasadniały zasądzenia kosztów w podanej przez Sąd Rejonowy wysokości, a które wynikały z przedstawionych przez pełnomocnika faktur. Dodać także należy, że pełnomocnik brał czynny udział w postępowaniu, a kwoty wynikające z faktur odzwierciedlają nakład pracy oraz rodzaj i zawiłość przedmiotowej sprawy. Podane kwoty również nie przekraczają sześciokrotności stawki minimalnej, o której mowa w § 15 ust. 3 przywoływanego rozporządzenia.

Wniosek

wniosek o zmianę w całości zaskarżonego wyroku, poprzez:

a) uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia,

b) uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia,

c) warunkowe umorzenie postępowania co do czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia na okres 2 (dwóch) lat próby,

d) uchylenie pkt III-VI wyroku,

e) orzeczenie wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej kwoty 800zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

f) przejęcie kosztów procesu w całości przez Skarb Państwa.

- nieobciążanie oskarżonego kosztami zastępstwa procesowego na rzecz oskarżycieli posiłkowych, ewentualnie o zasądzenie ich w stawce minimalnej wynikającej z rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało rozważone we wcześniejszej części uzasadnienia

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wskazano w rubryce 3.1. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, na podstawie art. 636 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego:

- na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty po 840 zł, tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, wg stawek określonych w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie;

- na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 zł, tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana