Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak (spr.)

Sędziowie:

SO Sylwia Olimpia Uszyńska

SO Agata Kowalska

Protokolant:

sekr. sąd. Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 176/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 4 grudnia 2024 r. w sprawie II K 815/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.O.

Zarzuty z apelacji obrońcy - adw. D. S.:

1) zarzut naruszenia art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 85a k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 81 ust 2 ustawy z 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COV1D-19 (dalej: „Ustawa"), poprzez zastosowanie w punkcie I oraz III Wyroku metody kumulacji, podczas gdy z uzasadnienia wynikać ma, że jest to metoda asperacji, zaś ww. uchybienie nastąpiło w wyniku błędu w ustaleniach faktycznych polegających na niewłaściwym wyciągnięciu wniosków co do prognozy kryminologicznej Skazanego, która nie uzasadnia wcale wymierzenia łańcucha kar w wariancie surowym, lecz przeciwnie - złagodzonym - przy zastosowaniu metody absorbcji, albowiem:

- Sąd I instancji wziął pod uwagę wyłącznie okoliczności na niekorzyść Skazanego i pominął pozytywne, jak np. pisemne wyjaśnienia Skazanego złożone na rozprawie 20 listopada 2024 r. oraz okoliczności postępowania karno-wykonawczego dot. punktu VI wyroku, gdzie mowa jest, że oprócz faktu, że Skazany dostał możliwość odbycia kary w warunkach systemu dozoru elektronicznego (jego prognoza kryminologiczna zasługiwała na uwzględnienie wniosku) to dodatkowo został ono warunkowo przedterminowo zwolniony z konieczności odbycia tej kary (ponownie świadczy to o tym, że Skazany cieszył się pozytywną prognozą kryminologiczną);

- rozstrzygnięcie Sądu I instancji w praktyce doprowadziło do sytuacji, że Skazany spędzi w izolacji 9 lat i 6 miesięcy, podczas gdy w sprawie są narzędzia do łącznego łańcucha kar na poziomie sumy 1 roku i 5 miesięcy oraz 4 lat i 1 miesiąca, tzn. łącznie 5 lat i 6 miesięcy. Tak orzeczony łańcuch kar sprawiłby, że byłaby to i tak kara surowsza od tej orzeczonej z II K 1075/19 (tzn. 4 lat i 6 miesięcy);

2) zarzut naruszenia art. 424 k.p.k., poprzez wadliwe i błędne sporządzenie uzasadnienia, albowiem:

- nie zawiera ono w sobie wyjaśnienia na temat okoliczności pozytywnych przemawiających na korzyść Skazanego,

- błędnie wskazane jest, że w sprawie ma miejsce zastosowanie metody asperacji, podczas gdy jest to kumulacja.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na fakt, że apelacja drugiego obrońcy w całości zaskarża wyrok w całości i podnosi dalej idące zarzuty, Sąd Odwoławczy ustosunkuje się do zarzutów apelacji adw. D. S. w dalszej części uzasadnienia, łącznie z zarzutami podniesionymi w apelacji adw. S. O..

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w punkcie I, II oraz III, poprzez zastosowanie metody pełnej absorbcji kar, a w konsekwencji:

1) wymierzenie Skazanemu kary łącznej 4 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, jako połączenie kar 1 roku i 6 miesięcy ze sprawy II K 91/21 oraz 4 lat, 1 roku i 6 miesięcy, 1 roku i 6 miesięcy ze sprawy II K 1075/19;

2) wymierzenie Skazanemu kary łącznej 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, jako połączenie kar 1 roku i 4 miesięcy ze sprawy II K 665/22 oraz 1 roku i 6 miesięcy ze sprawy II K636/22;

3) zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności Skazanego w sprawie o sygn. akt II K 1075/19 od dnia 15.12.2023 godz. 21:55 do 4 grudnia 2024 r. oraz kary 18 czerwca 2022 r. godz. 21:55 do dnia 15 grudnia 2023 r. 21:55 na poczet kary z punktu 2) wniosków apelacji (tj. 1 roku i 5 miesięcy) oraz w pozostałym zakresie na punkt 1) wniosków apelacji (1 rok i 16 dni).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji nie mógł zostać uwzględniony z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzuty z apelacji obrońcy - adw. S. O.:

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

I. art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, „Ustawodawca nie przewidział możliwości połączenia węzłem jednej kary łącznej kar jednostkowych prawomocnie orzeczonych do 23 czerwca 2020 r. i po tym dniu", podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że jest on przepisem przejściowym który ze swej istoty służy jedynie rozwiązaniu problemów intertemporalnych i uzupełnia jedynie treść art. 4 § 1 k.k., gdyż poza zakresem jego regulacji, pozostaje cała gama sytuacji, w których połączeniu podlegają kary orzeczone zarówno przed 24 czerwca 2020 r., jak i po tej dacie i właśnie w tym zakresie zastosowanie ma art. 4 § 1 k.k., w skutek czego niezasadnie przyjęto, że brak jest podstaw do wydania wyroku łącznego na podstawie przepisów obowiązujących w okresie od 01 lipca 2015 r do dnia 23 czerwca 2020 r.;

II. art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020r. poz. 1086) poprzez połączenie jednostkowej kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Wejherowie z dnia 09 lipca 2021 roku w sprawie o sygn. akt II K 91/21 oraz jednostkowych kar 4 lat pozbawienia wolności, 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 grudnia 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 1075/19 i wymierzenie skazanemu kary łącznej 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas, gdy:

i. pomiędzy czynami, za które wyżej wskazane jednostkowe kary pozbawienia wolności zostały orzeczone, nie zachodził realny zbieg, w skutek czego niemożliwym było objęcie tych kar węzłem kary łącznej pozbawienia wolności;

ii. niedopuszczalnym było połączenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej za czyn 286 k.k., z pkt III wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 grudnia 2022 r., sygn. akt II K 1075/19, albowiem zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 13 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt II Ka 250/23, (pkt 2) kara ta nie podlega wykonaniu;

iii. wymierzona kara łączna przewyższa wymiar kar, jakie skazany miałby do wykonania, gdyby wyroku łącznego nie wydano, co w sposób rażący narusza sens T ratio legis wyroku łącznego z którego wynika, że orzeczona nim kara łączna nie może wywoływać dla skazanego skutków mniej korzystnych niż te, jakie wynikają dlań z wykonania poszczególnych kar orzeczonych w jednostkowych wyrokach, z tych względów orzeczona kara łączna nie powinna przekraczać 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności w przypadku prawidłowo określonego zbiegu, który w tym przypadku nie występuje;

III. art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i § 2 k.k. poprzez połączenie jednostkowych kary grzywny orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt II K 1075/19 w wymiarze 400 stawek dziennych po 600 zł każda stawka, 80 stawek dziennych po 600 zł każda stawka, 200 stawek dziennych po 600 zł każda stawka oraz jednostkowej kary grzywny orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 28 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt II K 1038/22 w wymiarze 200 stawek dziennych po 250 zł każda stawka i wymierzył skazanemu karę łączną grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 600 zł każda stawka, podczas gdy pomiędzy czynami, za które kary grzywny zostały orzeczone nie zachodził realny zbieg, w skutek czego, niemożliwym było objęcie tych kar, węzłem kary łącznej grzywny.

IV. art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 lipca 2015 r. do dnia 23 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie mimo że przepisy te są najkorzystniejsze dla skazanego, gdyż umożliwiają połączenie 3 nieodbytych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 28 lutego 2023 r., sygn. akt II K 665/22 (kara 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności), Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 13 października 2023 r., sygn. akt II K 636/22, (kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności), Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 grudnia 2022 r., sygn. akt II K 1075/19, (kara łączna 5 lat pozbawienia wolności).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacji adw. S. O. w znacznej części okazały się zasadne i zasługiwały na uwzględnienie, jednakże nie mogły skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem Sąd Okręgowy, w obecnym kształcie postępowania odwoławczego, nie znalazł podstaw do wydania orzeczenia kasatoryjnego.

Poza sporem pozostaje zasadność zarzutu zawartego w pkt II ust. i oraz ust. ii, a także pkt III, ponieważ sąd I instancji bezpodstawnie znalazł przesłanki do orzeczenia w pkt I i IV wyroku kar łącznych w oparciu o obecnie obowiązujące przepisy. W odniesieniu bowiem do skazań objętych tymi karami łącznymi nie można uznać, aby zaistniał realny zbieg przestępstw o jakim mowa w art. 85§1 kk ( w aktualnym brzmieniu), który mówi o popełnieniu dwóch lub więcej przestępstw do chwili wydania pierwszego, chociażby nieprawomocnego wyroku. I tak:

-w pkt I-ym wyroku połączono karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 91/21 SR w Wejherowie za czyn popełniony w dniu 9 lipca 2021 roku z karą pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 1075/19 SR w Garwolinie za czyn popełniony w marcu 2015 roku w sytuacji, gdy po tej dacie, a przed popełnieniem czynu w sprawie II K 91/21 zapadały wyroki w sprawach II K 715/09 SR w Garwolinie, , III K 218/17 SR w dla Warszawy - Pragi Południe w Warszawie, II K 328/15 SR w SR w Szydłowcu,

- w pkt IV – ym wyroku połączono kary grzywny orzeczone wyrokami SR w Garwolinie : sygn.
II K 1038/22 za czyn popełniony 22 września 2017 roku i II K 1075/19 za czyn popełniony w marcu 2015 roku, w sytuacji, gdy po tej daci,e w dniu 1 czerwca 2017 roku (a więc przed popełnieniem czynu w sprawie II K 1038/22 ) zapadł wyrok w sprawie III K 218/17 SR w SR dla Warszawy - Pragi Południe w Warszawie.

Przy tak przedstawionym jak wyżej układzie procesowym brak było podstaw do wymierzenia kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny obejmujących wskazane prawomocne skazania i to zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 85§1 kk. Zasadność podniesionego zarzutu i brak przesłanek do orzeczenia kar łącznych w sposób jaki dokonał to sąd meriti musiała skutkować uchyleniem wyroku nie tylko w zakresie pkt I, IV, ale również II i V, które dokonywały zaliczenia dotychczas odbytych kar na poczet kar łącznych.

Stwierdzone wyżej uchybienia jakich dopuścił się sąd rejonowy były wynikiem błędnego poglądu (tak przynajmniej wnosić należy z treści uzasadnienia wyroku) ,że treść art. 81 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania… wyklucza możliwość połączenia węzłem jednej kary łącznej kar jednostkowych prawomocnie orzeczonych do 23 czerwca 2020 roku i po tym dniu. Tym samym sąd meriti dopuścił się obrazy, i to w pierwszym rzędzie art. 4§1 kk, albowiem nie rozważał nawet możliwości zastosowania zawartych tam uregulowań. Przepis ten obliguje bowiem sąd, w sytuacji gdy w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, do stosowania ustawy nowej, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Nie może być wątpliwości, że wspomnianą wyżej regułę stosować należy również przy orzekaniu kary łącznej na co wskazują liczne judykaty Sądu Najwyższego (m.in. wyrok z dnia
9 stycznia 2015 roku, IV KK 224/14, LEX nr 162330). Orzeczenia zapadające już po wejściu w życie art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach w do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorstwom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020.1086) jednoznacznie wskazują, że uregulowania zawarte w tym przepisie nie wyłączają możliwości stosowania art. 4 §1 kk. I rozważenie takiej opcji jest obowiązkiem sądu
(tak m.in. Sąd Najwyższy w : postanowieniu z 13 października 2021 roku, I KZP 2/21, postanowieniu z dnia 26 marca 2025 roku, IV KK 98/25, LEX nr 3847480, w wyroku z dnia
26 marca 2025 roku, IV KK 98/25), a warunkiem jest prawomocne orzeczenie kary do dnia
23 czerwca 2020 roku (data wejścia w życie przywołanej wyżej ustawy z 19 czerwca 2020 roku). Rozważając tę kwestię należy mieć na względzie, że w tym przypadku chodzi o prawomocnie kary orzeczone przed 23 czerwca 2020 roku nie tylko efektywnie podlegające łączeniu
(co przejawia się objęciem ich karą łączną), ale również każde inne kary, gdy są one tego samego rodzaju (kary pozbawienia wolności, ograniczenia wolności czy grzywny) i przez to jest możliwość ich połączenia. Wskazują na to użyte w uzasadnieniach przywołanych wyżej judykatów sformułowania: „jedna z kar, których połączenie sąd rozważa”, „ jedno ze skazań podlegających potencjalnemu połączeniu”. Przy czym, zgodnie z wyrokiem
SN z 25 kwietnia 2022 roku ( I KK 98/21) przez ustawę „obowiązującą poprzednio” rozumieć należy wszelkie uregulowania mogące mieć zastosowanie, a więc zarówno te, które obowiązywały w czasie popełnienia czynu zabronionego, jak pozostałe do momentu wyrokowania. Okoliczność wynikająca z ostatniego orzeczenia ma istotne znaczenie w realiach przedmiotowej sprawy, skoro żaden z czynów, za które A. F. został prawomocnie skazany nie został popełniony w okresie obowiązywania przepisów od 1 lipca 2015 roku do dnia 23 czerwca 2020 roku, o których zastosowanie wnosiła obrońca. Nie można bowiem podzielić wyrażonego w apelacji poglądu jakoby czyn przypisany skazanemu w sprawie II k 665/22 został przez niego popełniony w tym właśnie okresie. W sprawie tej bowiem A. F. skazany został za przestępstwo znęcania popełnione w dwóch okresach : od 5 listopada 2019 roku do 12 kwietnia 2021 roku i od 8 września 2021 roku do 22 stycznia 2022 roku. Przy przestępstwach trwałych czy wieloczynowych, do których niewątpliwie zaliczyć należy występek znęcania, czasem popełnienia przestępstwa (art. 6§1 kk) będzie ostatnia czynność przypisana sprawcy, co w przypadku sprawy II K 665/22 przypada na dzień 22 stycznia 2022 roku. Jednakże , mimo tego istniała podstawa do zastosowania przepisów obowiązujących w okresie od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku , ponieważ w sprawie II k 250/23 za datę popełnienia czynu przyjąć należało marzec 2015 roku, a więc koniec przypisanej skazanemu działalności przestępczej. Data ta obligowała Sąd Okręgowy do rozważenia, w kontekście art. 4§1 kk, ewentualności zastosowania również przepisów obowiązujących przed dniem 1 lipca 2015 roku. Jednakże w tym zakresie podzielić należało pogląd obrony, iż biorąc pod uwagę realia przedmiotowej sprawy, najbardziej korzystnym dla skazanego będzie zastosowanie art. 85§1 kk i art.86§1 kk w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy-Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. 2015.396) obowiązującą od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku. Wynika to stąd, że w tym porządku prawnym połączeniu podlegają wszystkie kary tego samego rodzaju i „podlegające wykonaniu”, co w odniesieniu do A. F. oznacza połączenie:

- kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Garwolinie w sprawach: II K 665/22 (kara jednostkowa w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy), II K 636/22 (kara łączna w wymiarze 1 roku i 1 miesiąca), II K 1075/19 ( w postaci nadanej przez Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 13 października 2023 roku w sprawie II Ka 250/23, kara łączna w wymiarze 5 lat),

- kar grzywny orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Garwolinie w sprawach: II K 1075/19 ( w postaci nadanej przez Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 13 października 2023 roku sygn. II Ka 250/23 kara łączna w wysokości 450 stawek dziennych po 600 złotych), II K 1038/22 (kara jednostkowa w wysokości 200 stawek dziennych w kwocie po 250 złotych).

Połączenie pozostałych kar orzeczonych wobec A. F. nie było możliwe z uwagi ponieważ :

- kary zostały już wykonane – w sprawach II K 218/17, II K 328/15, kara pozbawienia wolności w sprawie II K 91/21,

- zważywszy na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 czerwca 2019 roku sygn.
P 20/17 9Dz. U. z 2019 r. poz.1135), Sąd Okręgowy uznał, że nie było to celowe z uwagi na możliwość odbycia kary ograniczenia wolności w sprawie II K 91/21 już po opuszczeniu zakładu karnego (postępowanie w zakresie wykonania tej kary zostało zawieszone),

- kary nie podlegały efektywnemu wykonaniu -w sprawach II K 715/09,II K 367/11, II K 1023/11 wykonanie kar pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone i upłynęły już okresy umożliwiające ewentualne zarządzenie wykonania tych kar.

Zastosowanie innego z możliwych uregulowań, czyli art. 85§1 kk w brzmieniu odmiennym niż obowiązujący w okresie od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 20230 roku nie doprowadziłoby do połączenia orzeczonych wobec skazanego kar w tak szerokim zakresie.

Dla porządku stwierdzić należy zasadność zarzutów zawartych w pkt II ust. ii oraz (...) apelacji, albowiem niedopuszczalnym było uwzględnienie przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności w pkt I-ym wyroku jednostkowej kary 1 roku i 6 miesięcy orzeczonej w pkt III wyroku SR w Garwolinie w sprawie II K 1075/19, albowiem Sąd Okręgowy w wyroku w sprawie
II Ka 250/23 uznał, że kara ta nie podlega wykonaniu. To uchybienie sądu meriti doprowadziło do kuriozalnej sytuacji, że przy braku połączenia kar, skazany krócej przebywałby w zakładzie karnym odbywając kolejno kary jednostkowe niż w przypadku odbywania kary łącznej orzeczonej przez sąd I instancji. Wprawdzie nie można się zgodzić z generalnym poglądem skarżącej, że orzekanie kary łącznej zawsze musi być korzystne dla skazanego, to jednak w tej konkretnej sytuacji takiej treści orzeczenie musiałoby zostać uznane za rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 kpk.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zawartego w apelacji wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Obecnie obowiązujące przepisy regulujące postępowanie odwoławcze w bardzo ograniczonym zakresie przewidują możliwość wydawania orzeczeń kasatoryjnych. I tak, zgodnie z art. 437 §2 zd.2 kpk jest to możliwe jedynie w wypadkach wskazanych art. 439§1 kpk, art. 454 kpk lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Tymczasem, żadna z wymienionych okoliczności w przedmiotowej sprawie nie zaistniała, a Sąd Odwoławczy był wręcz zobligowany do wydania merytorycznego, reformatoryjnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, a takie procedowanie w żadnym razie nie może być uznane za naruszenie ,zagwarantowanej konstytucyjnie zasady dwuinstancyjności czy prawa oskarżonego do obrony (tak SN w postanowieniu z 29 kwietnia 2022 roku, III KK 376/21, LEX nr 3434040 i w wyroku z dnia 14 lipca 2020 roku, V KK 188/19, LEX nr 3276132).

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 39§2 kks, w razie skazania za zbiegające się przestępstwa skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej, sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w Kodeksie karnym. Jednakże, aby zachować w wyroku jednolitość porządku prawnego stosowanego do kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny należało, poprzez art. 2§2 kks, odwołać się do brzmienia art. 39 §1 i §2 kks nadanego ustawą z dnia
17 grudnia 2005 roku o zmianie ustawy Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.178.1479), obowiązującą od 17 grudnia 2005 roku, które to przepisy przewidywały orzekanie kary łącznej grzywny na podstawie kks i obowiązywały do 1 października 2023 roku.

Dokonując wymiaru kar łącznych Sąd Okręgowy miał na względzie takie okoliczności jak to, że :

- przestępstwa popełnione przez A. F. godziły w całkowicie różne dobra chronione prawem : wymiar sprawiedliwości, rodzina, wiarygodność dokumentów, interes fiskalny państwa, działalność instytucji państwowych, bezpieczeństwo w ruchu rogowym, dlatego w tym kontekście można uznać, że spektrum przestępczego działania skazanego było niezwykle szerokie,

- skazany przypisanych mu prawomocnymi wyrokami czynów dopuścił się w okresie prawie 10-letniej przestępczej działalności,

- niewielki zakres wykonania orzeczonych kar, co dotyczy zarówno kary pozbawienia wolności, jak i grzywny,

- łączeniu podlegały również kary łączne, które w uprzednich prawomocnych wyrokach orzekane były z zastosowaniem zasady asperacji.

Sąd Okręgowy uwzględnił także informacje zawarte w opinii o skazanym nadesłanej przez zakład karny, z której wynika , że A. F. podczas odbywania kary stwarzał problemy natury wychowawczej, aczkolwiek w ostatnim czasie jego zachowanie uległo poprawie. Stwierdzono u niego niedozwolone posiadanie telefonu komórkowego. Nie zawsze przestrzegał porządku i dyscypliny. W stosunku do funkcjonariuszy nie zawsze zachowywał się w sposób regulaminowy. Wielokrotnie karany dyscyplinarnie, ostatni raz w listopadzie 2024 roku m.in. za odmowę wykonania polecenia, używanie słów wulgarnych. Dwukrotnie nagradzany kodeksowo, ostatnio w kwietniu 2025 roku. W trakcie rozmów wychowawczych w sposób bezkrytyczny wypowiadał się na temat popełnionych przestępstwach oraz życia jakie prowadził przed osadzeniem. Ogólna opinia o skazanym była negatywna.

Dlatego, mając na uwadze powyższe względy Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż najbardziej zasadnym będzie, przy wymiarze obu kar łącznych, zarówno kary pozbawienia wolności oraz grzywny, zastosowanie zasady asperacji, co skutkowało orzeczeniem 7 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 500 stawek dziennych w kwocie po 600 złotych każda.
W odniesieniu do kary łącznej grzywny Sąd w szerszym zakresie, niż przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności, zastosował zasadę pochłaniania kar jednostkowych mając na uwadze, że podlegające łączeniu kary grzywny zostały orzeczone za czyny godzące w interes fiskalny państwa, podlegały zbliżonej kwalifikacji z kodeksu karnego skarbowego i popełnione zostały w zbliżonym okresie czasu, a skazany przebywając w zakładzie karnym pozbawiony jest praktycznie zdolności zarobkowania. Sąd przyjął wysokość stawki dziennej w kwocie 600 zł, analogicznie jak w wyroku w sprawie II K 1075/19 uwzględniając rozmiar przestępczej działalności prowadzonej przez skazanego i wysokość korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego w tej sprawie.

W odniesieniu do pozostałych prawomocnych orzeczeń wskazanych w części wstępnej wyroku w pkt. I-VII, które nie zostały objęte karami łącznymi, na podstawie art. 572 kpk, Sąd Okręgowy postępowanie umorzył.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Uwzględniając fakt, że skazany aktualnie przebywa w zakładzie karnym i stoi przed perspektywą odbycia długoletniej kary pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy zwolnił go od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w części dotyczącej kary łącznej pozbawienia wolności

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana