Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		Sędzia SO Agnieszka Karłowicz
Protokolant:	st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2024 r.

sprawy S. W.

obwinionego z art. 86 § 1 kw i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 26 stycznia 2024 r. sygn. akt II W 996/23

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 250 zł opłaty za II instancję i 50 zł zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 183/24

UZASADNIENIE

S. W. został obwinionego o to, że w dniu 13 czerwca 2023 r. ok. godz. 10:50 w S. przy ul. (...), kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas cofania, powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w wyniku czego uderzył w pojazd osobowy marki F. o nr rej (...), po czym oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym.

Obwiniony S. W. został uznany za winnego tego, że w dniu 13 czerwca 2023r. ok. godz. 10:50 w S. przy ul. (...), kierując na drodze publicznej pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania w wyniku czego uderzył w pojazd osobowy marki F. o nr rej (...), powodując tym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a następnie wbrew obowiązkowi z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, na żądanie drugiego uczestnika kolizji, odmówił podania swoich danych osobowych i danych dotyczących ubezpieczenia OC pojazdu, po czym oddalił się z miejsca zdarzenia, który to czyn wyczerpał dyspozycję art. 86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw orzeczono wobec obwinionego karę grzywny w wysokości 2.500 złotych. Ponadto zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżył go w całości i zarzucił mu:

I. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia tj.

a)  art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz dowolnej i sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego analizy zgromadzonego materiału dowodowego w odniesieniu do:

-

wyjaśnień obwinionego S. W. i uznaniu ich za niewiarygodne, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, że wyjaśnienia te są stanowcze, konsekwentne, nie zawierają żadnych wewnętrznych sprzeczności i są w pełni wiarygodne, a przede wszystkim znajdują pełne odzwierciedlenie w zobiektywizowanym materiale dowodowym w postaci protokołu oględzin pojazdu F. (k. 12), fotografii uszkodzonego tzw. grilla pojazdu (k. 10) oraz fotografiami przedstawiającymi pojazd O. (...) obwinionego oraz pojazd marki F. (...), odpowiadający pojazdowi pokrzywdzonego (k. 56 i dalsze), których łączne zestawienie w sposób zupełnie obiektywny i racjonalny wyklucza możliwość powstania tego rodzaju uszkodzenia w pojeździe pokrzywdzonego F. (...) w mechanizmie wskazanym w opisie zarzucanego obwinionemu czynu (uderzenia), gdyż uszkodzenia F. (...) zwłaszcza pęknięty grill nie odpowiadają swoim charakterem i zdecydowanie nie korelują wysokościowo z kształtem tylnego zderzaka pojazdu O. (...), co wprost świadczy, iż uszkodzenia te nie mogły powstać od uderzenia tylnym zderzakiem pojazdu O. (...),

-

zeznań pokrzywdzonego M. P. polegającej na obdarzeniu ich walorem wiarygodności i uznaniu, że dowód ten w sposób przekonywujący potwierdza rzeczywistą wersję zdarzenia, podczas gdy zeznania te są wewnętrznie sprzeczne oraz pozostają sprzeczne z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, tj. protokołem oględzin uszkodzonego pojazdu F. (k. 12), fotografią uszkodzonego grilla pojazdu (k. 10), w zestawieniu z fotografiami przedstawiającymi pojazd O. (...) obwinionego oraz pojazd marki F. (...), odpowiadający pojazdowi pokrzywdzonego (k. 56 i dalsze), z których jednoznacznie i ponad wszelką wątpliwość wynika, iż podane przez pokrzywdzonego uszkodzenia pojazdu F. (...) nie mogły powstać w okolicznościach i w mechanizmie wskazanym w opisie zarzucanego obwinionemu czynu (uderzenia), gdyż uszkodzenia F. (...) zwłaszcza pęknięty grill nie odpowiadają swoim charakterem i zdecydowanie nie korelują wysokościowo z kształtem tylnego zderzaka pojazdu O. (...), a pokrzywdzony w sposób zdecydowany twierdził, że to obwiniony uszkodzeń mu samochód, które pokazał podczas oględzin, które polegały na pęknięciu zderzaka tzw. grilla i przesunięcia na zatrzaskach, przy czym w sposób jednoznaczny zastrzegł, że jego auto nie miało wcześniej przed zdarzeniem żadnej szkody i te szkody powstały podczas inkryminowanego zdarzenia, a nadto sprzeczne w zakresie, w jakim twierdził, iż obwiniony nie robił zdjęć na miejscu, zdjęcia wykonywał jedynie pokrzywdzony, a obrońca je miał od ubezpieczyciela, bo przesłał te zdjęcia do ubezpieczyciela, podczas gdy fotografia pojazdu pokrzywdzonego z k. 55 została wykonana bezpośrednio po zdarzeniu przez samego obwinionego i jego telefonem, o czym świadczą metadane zapisu tego zdjęcia nagranego na płycie CD (k. 56), że pochodzą, one z telefonu obwinionego i z miejsca zdarzenia,

-

pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań M. P., dotyczących zdecydowanego twierdzenia, że podczas zdarzenia doszło do konkretnych uszkodzeń jego samochodu, które pokazał podczas oględzin, a które polegały na pęknięciu zderzaka tzw. grilla (k.10) i przesunięcia na zatrzaskach, przy czym w sposób jednoznaczny zastrzegł, że jego auto nie miało wcześniej żadnej szkody i te szkody powstały na pewno podczas inkryminowanego zdarzenia,

-

pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne fotografii przedstawiających pojazd O. (...) obwinionego oraz pojazd marki F. (...), odpowiadający pojazdowi pokrzywdzonego (k. 56 i dalsze), z których ponad wszelką wątpliwość wynika, iż podane przez pokrzywdzonego uszkodzenia pojazdu F. (...) nie mogły powstać w okolicznościach i w mechanizmie wskazanym w opisie zarzucanego obwinionemu czynu (uderzenia),

b)  art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegające na przyjęciu, że okoliczności przypisanego obwinionemu czynu i jego wina nie budzą wątpliwości, co w konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku skazującego, podczas gdy w świetle przeprowadzonych dowodów (zeznań pokrzywdzonego k. 3 i k. 57v-58, protokołu oględzin pojazdu F. (...) w zestawieniu fotografiami przedstawiającymi pojazd O. (...) obwinionego oraz pojazd marki F. (...), odpowiadający pojazdowi pokrzywdzonego k. 56 i dalsze), sąd nie dysponował w istocie ani jednym całościowym dowodem świadczącym, iż zaistniała wersja zderzenia ustalona przez Sąd I instancji w końcowym rozstrzygnięciu, czyli że doszło do uderzenia, ale nie doszło do uszkodzeń (szkody), co wynika z faktu, że pokrzywdzony świadczył, iż było uderzenie i konkretne uszkodzenia, natomiast obwiniony, iż nie było uderzenia i nie było w związku z tym uszkodzeń; dodatkowo o nieusuniętych wątpliwościach świadczy fakt, iż w części uzasadnienia poświęconego dokonaniu ustaleń faktycznych Sąd przyjmuje, iż wskutek zdarzenia do uszkodzeń nie doszło: „To. że kontakt ten nie zaistniał w miejscu pęknięcia zderzaka tzw. grilla (protokół oględzin k. 12. fotografia k. 10) pozostaje bez znaczenia dla sprawy... poza zainteresowaniem Sądu w tym postępowaniu pozostaje to czy akurat to uszkodzenie powstało w tej kolizji. Nie można wykluczyć, iż uszkodzenie to jest uszkodzeniem starym, a przekonanie pokrzywdzonego że pochodzi ono z tej kolizji wynika z tego, że stwierdził to uszkodzenie w dniu kolizji i powiązał oba fakty, przy okazji dokładnych oględzin pojazdu w związku z kolizja”, aby w innym fragmencie uzasadnienia (poświęconym wymiarowi kary) ustalić, iż do szkody materialnej jednak doszło „obwiniony oddalił się z miejsca zdarzenia, nadto uczynił to podstępnie, pod pretekstem udania się do bankomatu i uregulowania szkody gotówkowej bez angażowania do tego Policji” oraz „obwiniony nie docenił postawy pokrzywdzonego, który dał mu szansę na rozliczenie kolizji tylko poprzez naprawienie szkody”, a także „ obie strony umówiły się na gotówkowe rozliczenie szkody”.

c)  art. 193 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, który wypowiedziałby się czy stwierdzone na pojeździe F. (...) uszkodzenia przedniego zderzaka mogły powstać w kontakcie z pojazdem O. (...) w okolicznościach i w mechanizmie wskazanym w opisie zarzucanego obwinionemu czynu oraz czy uszkodzenia F. (...) odpowiadają swoim charakterem i korelują wysokościowo z kształtem tylnego zderzaka pojazdu O. (...),

a w konsekwencji obrazy tych przepisów zarzucam także:

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że:

-

obwiniony tyłem swojego pojazdu uderzył w przedni zderzak pojazdu F.,

-

obwiniony nie kwestionował swojej winy za kolizję,

-

obwiniony na żądanie pokrzywdzonego dotyczące podania swoich danych i danych ubezpieczenia OC odmówił ich ujawnienia,

-

obie strony umówiły się na gotówkowe rozliczenie szkody, a obwiniony zadeklarował że uda się do bankomatu po pieniądze i przywiezie je pokrzywdzonemu na miejsce zdarzenia (zwłaszcza gdy Sąd I instancji do ujawnionych przez pokrzywdzonego i odnotowanych w protokole oględzin uszkodzeń przecież nie doszło),

-

obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym (zwłaszcza w sytuacji, gdy rzekome uderzenie wedle poczynionych przez Sąd ustaleń nie spowodowało jakichkolwiek uszkodzeń w pojedzie pokrzywdzonego),

-

„obwiniony oddalił się z miejsca zdarzenia, nadto uczynił to podstępnie, pod pretekstem udania się do bankomatu i uregulowania szkody gotówkowej bez angażowania do tego Policji” oraz „obwiniony nie docenił postawy pokrzywdzonego, który dał mu szansę na rozliczenie kolizji tylko poprzez naprawienie szkody”, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie sposób przyjąć, że obwiniony oddalił się z miejsca zdarzenia skoro po pierwsze zdaniem Sądu do uszkodzeń pojazdu nie doszło, czyli nie zaszły jakiekolwiek okoliczności, które wymagałyby pozostawania na miejscu zdarzenia przez uczestników ruchu, po drugie nie doszło do wypadku w rozumieniu przepisu art. 44 ust. 1 u.p.r.d. odnoszącym się do wypadków drogowych kwalifikowanych z art. 177 k.k., co następczo skutkowało bezpodstawnym przypisaniem obwinionemu popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycje art. 86 § 1 k.w. i art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca obwinionego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę obwinionego wraz z przytoczonymi na jej poparcie argumentami, w konfrontacji z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się niezasadna.

Lektura wywiedzionego środka odwoławczego, wskazuje, że skarżący kwestionuje dokonaną ocenę dowodów i ustalony na jej podstawie stan faktyczny. Bezzasadność przedmiotowego środka odwoławczego wynika przede wszystkim z faktu, iż kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie obarczone było uchybieniami wskazanymi przez skarżącego. Tytułem wstępu do zasadniczej części niniejszych rozważań nadmienić należy, iż zgodnie z zasadami trafnej reakcji karnej ( art. 2 § 1 pkt 1 kpk ), prawdy materialnej ( art. 2 § 2 kpk ), obiektywizmu ( art. 4 kpk ) i swobodnej oceny dowodów ( art. 7 kpk ) w zw. z art. 8 kpw, Sąd meriti zobowiązany był do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, szczegółowej analizie wszelkich okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, przy czym z taką samą uwagą i według tożsamych reguł Sąd ten winien rozważyć i ocenić dowody zarówno obciążające jak i odciążające obwinionego, by następnie - w odniesieniu do powyższych kwestii - zająć kompleksowe, logiczne i wyczerpujące stanowisko w części motywacyjnej wyroku. Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszył art.7 kpk w zw. z art. 8 kpw. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji co do wartościowania wyjaśnień S. W.. Analizując tę materię nie należy tracić z pola widzenia, iż ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla obwinionego, w tym jego wyjaśnienia. Ta metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 67/12), a takich naruszeń, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący skutecznie nie wykazał. Analogicznie również za oczywiście niewystarczające należy także uznać jedynie przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie kompleksowo wykazane, że to właśnie rzeczone dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Brak jest jakichkolwiek podstaw do negowania stanowiska Sąd I instancji co do oceny wyjaśnień S. W.. Wyjaśnień obwinionego, który nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie mogą być przyjęte za pewnik i stanowcze ustalenie, ale podlegają ocenie jak inne dowody. Analiza zeznań M. P. wskazuje, że znalazły one potwierdzenie właśnie w wyjaśnieniach obwinionego. Obwiniony przyznał, że pokrzywdzony wskazywał, że uderzył w jego samochód, chciał rozliczenia poprzez zapłatę kwoty 600 zł. Choć już całkowicie nielogiczne były dalsze twierdzenia obwinionego, że obaj stwierdzili brak uszkodzeń i postanowili się rozjechać. To pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał na uszkodzenia, domagał się rozliczenia, czekał następnie na obwinionego i zgłosił zdarzenie policji. W tej części te zeznania były niezmienne, zaś skarżący nie podniósł takich argumentów, które by podważyły ocenę dokonaną przez Sąd I instancji. To pokrzywdzony udał się do KMP S. i zgłosił zdarzenie, a trudno przyjąć, że świadomie narażał się na odpowiedzialność za ewentualne fałszywe zawiadomienie i składanie fałszywych zeznań. Wobec powyższego stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał w sposób należyty, by ocena dowodów przeprowadzona została przez Sąd pierwszej instancji w sposób dowolny i niezgodny z wymogami płynącymi z art. 7 kpk. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obrońca obwinionego, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla strony - jest naturalnym prawem zarówno jej jak i jej obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie ustawowe wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił.

Sąd II instancji w pełni podzielił analizę i ocenę dowodów dokonaną przez Sąd merytoryczny, który dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, ocenione swobodnie, lecz nie dowolnie, a przy tym zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób pozbawiony luk logicznych, niejasności i sprzeczności. W ocenie Sądu Okręgowego nie jest zasadny zarzut dotyczący błędnego przypisania art. 86 § 1 kw i art. 97 kw. Dla przyjęcia odpowiedzialności na podstawie art. 86 kw konieczne jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a zatem wystąpienie związku przyczynowego pomiędzy niedochowaniem należytej ostrożności, a skutkiem w postaci wspomnianego zagrożenia. Komentowane wykroczenie ma zatem charakter materialny. Zaznaczyć należy, że skutkiem nie musi być konkretne zdarzenie, np. kolizja pojazdów czy uszkodzenie mienia (por. postanowienie SN z 21.12.2000 r., III KZ 111/00, LEX nr 46977). Wystarczy, że z pewnych okoliczności, związanych z zachowaniem sprawcy, wynikać będzie zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, np. wobec konieczności zjechania na pobocze celem uniknięcia kolizji czy wobec konieczności nagłego hamowania (por. M. Leciak [w:] Kodeks wykroczeń..., red. P. Daniluk, 2019, s. 600–601). W piśmiennictwie wskazuje się, że nie ma znaczenia rodzaj skutków, jakie mogą wyniknąć w razie zrealizowania się zagrożenia. Zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu musi mieć charakter realny i konkretny. Powyższe oznacza, że owo zagrożenie musi wystąpić w konkretnej sytuacji drogowej, a nadto wiązać się z możliwością nastąpienia dalszych ujemnych skutków (K. Buchała, Przestępstwa i wykroczenia..., s. 213). Nie można zapominać, że w chwili zdarzenia pokrzywdzony znajdował się we wnętrzu pojazdu, na miejscu kierowcy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 marca 2019 r. IV Ka 174/19 dla zaistnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. wystarczającym jest bowiem obiektywne stwierdzenie, że w skutek niezachowania należytej ostrożności przez obwinionego kierowcę spowodowane zostało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, niezależnie od tego czy nastąpił skutek w postaci uszkodzenia mienia lub zdrowia bądź życia ludzkiego. Osoba odpowiadająca z art. 86 § 1 k.w. nie jest więc karana za uszkodzenie cudzego pojazdu, a za samo stworzenie niebezpiecznej sytuacji w ruchu drogowym. Tego też stanowiska dotyczyły rozważania Sądu i instancji, co do ewentualnej braku szkody w mieniu i realizacji znamion art. 86 § 1 kw, ale w ramach ustaleń faktycznych Sąd I instancji nie przyjął, że do uszkodzeń nie doszło, a zeznania pokrzywdzonego podzielił w całości.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego art. 44 prawa o ruchu drogowym to komentowany przepis określa zasady postępowania w związku z wypadkiem drogowym. Pojęcie wypadku nie zostało wprost zdefiniowane, jednakże z uwagi na treść art. 1 ust. 2 pkt 1 p.r.d. wbrew swojemu brzmieniu nie musi mieć miejsca wyłącznie na drodze. Wypadkiem w rozumieniu komentowanego przepisu będzie każde zdarzenie w ruchu drogowym, w którym doszło do szkody w mieniu lub na osobie. Wynika to także z treści ust. 1 pkt 3, który wskazuje, że do wypadku może dojść pomimo braku rannych. Jest to zatem szersze rozumienie tego pojęcia niż na gruncie prawa karnego, gdzie o przestępstwie spowodowania wypadku drogowego mowa jest w art. 177 k.k., przy czym normatywnym skutkiem jest tu odniesienie przez pokrzywdzonego bądź pokrzywdzonych obrażeń ciała trwających dłużej niż 7 dni. W protokole oględzin dnia 13 czerwca 2023 roku wskazano jakie uszkodzenia stwierdzono w samochodzie należącym do pokrzywdzonego (k.12), a o których mówił sam obwiniony. Obwiniony cały czas podkreślał, że podane wartości szkody są szacunkowe, a końcowo otrzymał od ubezpieczyciela większą kwotę niż domagał się od obwinionego. Całkowicie bezpodstawne są twierdzenia, że zmiana wysokości żądanego odszkodowania sugeruje, że pokrzywdzonym kierowała chęć uzyskania nienależnego świadczenia. Nie ulega też wątpliwości, że w toku postępowania o likwidację szkody uznano szkodę w pojeździe pokrzywdzonego i wypłacono mu odszkodowanie w kwocie 700 zł. Jednocześnie należy podkreślić, że dokumentacja fotograficzna zawierająca zestawienie dwóch pojazdów, złożona przez obwinionego nie przestawia obu pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, a pojazd marki S. na przedmiotowych fotografiach ma inną budowę przodu pojazdu, ponadto pojazdy stoją nie niejednorodnym podłożu, co czyni wątpliwe rozważania co do braku możliwości powstania uszkodzeń pojazdu obwinionego. Ponadto nie zawsze uszkodzenia pojazdu powstają w miejscu kontaktu pojazdów. Jednocześnie nie można mówić o porozumieniu stron na miejscu zdarzenia, co ma powodować wyłączenie odpowiedzialności obwinionego, jeżeli pokrzywdzony stanowczo twierdził, że ustalili, iż rozliczą się na miejscu, a wobec odjechania przez obwinionego, pokrzywdzony zmuszony był zgłosić sprawę policji.

Skarżący w ramach wniesionej apelacji nie kwestionował wysokości orzeczonej kary grzywny i do tegoż elementu pierwszoinstancyjnego wyroku zastrzeżeń nie miał także Sąd II instancji. Obwiniony jest kawalerem, nie ma nikogo na i ma możliwość uiszczenia orzeczonych należności.

Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 stycznia 2024 roku. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, orzeczono na podstawie art. 118 kpw w zw. z art. 119 § 1 kpw.