Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 208/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 31 grudnia 2024 roku o sygn. akt II K 54/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny (pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego)

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

(Numer karty)

I.

K. P.

Zdolność pokrzywdzonego do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń.

Kopia zaświadczenia lekarskiego dotycząca A. L. z dnia 11 lutego 2025 roku (k.217)

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I.

Kopia zaświadczenia lekarskiego dotycząca A. L. z dnia 11 lutego 2025 roku (k.217)

Dokument stanowiący zaświadczenie lekarza psychiatry H. R., dotyczący A. L., stanowi dowód o podmiocie, okresie i miejscu udzielanych pokrzywdzonemu świadczeń opieki zdrowotnej w formie ambulatoryjnej, a także rozpoznanych u niego jednostkach chorobowych, w tym zaburzeniach depresyjnych ujawnionych po inkryminowanym zdarzeniu z dnia 19 grudnia 2023 roku. Nadto wystawiający zaświadczenie wskazuje, że na dzień 11 lutego 2025 roku brak jest w dokumentacji medycznej informacji o objawach urojeniowych, ujawnionych u A. L. w toku udzielanych mu świadczeń zdrowotnych. Powyższe stwierdzenie koresponduje z treścią dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy, w szczególności z kartą informacyjną z dnia 13 lutego 2024 roku (k. 122), w której to lekarz psychiatra H. R. po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego wskazała, że – „opowieść brzmi lekko urojeniowo”. Stwierdzenie to stanowi jedynie spostrzeżenie lekarza, a nie kategoryczną ocenę będącą rozpoznaną jednostką chorobową, zwłaszcza, że na dalszym etapie, jak wynika z pozostałej dokumentacji medycznej, nie prowadzono diagnostyki w tym kierunku. Ocenę braku objawów urojeniowych u A. L. wzmacnia również to, że podmiotem wystawiającym zaświadczenie lekarskie jest lekarz udzielający mu świadczeń opieki zdrowotnej od dnia 10 kwietnia 2009 roku. Zatem tożsamość podmiotu stwierdzającego brak objawów urojeniowych u A. L., okres udzielanych mu świadczeń opieki zdrowotnej, a także brak wątpliwości co do bezstronności osoby zaświadczającej, pozwala na uznanie, że dowód z zawnioskowanego dokumentu na etapie postępowania odwoławczego ma charakter wiarygodny.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut:

I. 

Apelacja oskarżyciela publicznego:

1. błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony K. P. nie popełnił zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego prowadzi do przyjęcia odmiennej oceny;

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

2. obrazy przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego wyrażająca się w:

- niezasadnym przyznaniu waloru wiarygodności opinii biegłego z zakresu psychologii, która została wydana na podstawie jedynie rozmowy telefonicznej bez przeprowadzania badania oskarżyciela posiłkowego, a w konsekwencji stwierdziła u oskarżyciela posiłkowego możliwość występowania urojeniowych historii;

- oparciu wyroku na zeznaniach świadków, które w żaden sposób nie wskazują na okoliczność uderzenia K. P. przez A. L. oraz nadania zeznaniom G. W. waloru wiarygodności w całości, gdyż z zeznań wynika, iż jest to znajomy oskarżonego;

- nieuwzględnieniu części zeznań A. L., ze względu na ich niewiarygodność oraz na brak spójności z zeznaniami świadków oraz nielogiczność i nieracjonalność zachowania się pokrzywdzonego po pobiciu.

- uwzględnieniu w całości zeznań oskarżonego, podczas gdy nie mają one całkowitego pokrycia w zgromadzonym materiale dowodowym.

3. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż to oskarżyciel posiłkowy uderzył oskarżonego, a w konsekwencji ten odpierał atak na swoją osobę i działał w warunkach obrony koniecznej;

4. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść, polegający na wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżyciela posiłkowego, a w konsekwencji wątpliwości co do wiarygodności jego zeznań.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami sprawy, w świetle złożonych środków odwoławczych, uznał sformułowane w nich zarzuty za zasadne, co skutkowało rozstrzygnięciem kasatoryjnym i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim. Mając na względzie, że uchybienia podnoszone w obydwu apelacjach, zarówno przez oskarżyciela publicznego, jak też pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego są ze sobą zbieżne, Sąd postanowił omówić je łącznie.

W ocenie Sądu odwoławczego, pierwszoinstancyjne orzeczenie zapadło z obrazą przepisów postępowania, która niewątpliwie miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku i doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych, które skutkowały niesłusznym uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzuconego im przestępstwa. Jednocześnie, ranga i charakter wyartykułowanych przez skarżących uchybień zobligowały Sąd Okręgowy do wydania orzeczenia kasatoryjnego.

Uchybieniem pierwotnym, którego dopuścił się Sąd I instancji procedując w niemniejszej sprawie była niewłaściwa, sprzeczna z treścią art. 7 kpk i art. 410 kpk ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Argumenty przytoczone w apelacji oraz analiza akt sprawy przekonały Sąd Okręgowy, iż Sąd I instancji nie uwzględnił całokształtu okoliczności wynikających z ujawnionych dowodów, bezkrytycznie obdarzył wiarą wyjaśnienia oskarżonego, nie konfrontując ich treści z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i pomijając tym samym szereg okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów, których nie sposób pogodzić z treścią wyjaśnień złożonych w sprawie przez K. P.. Jego relacja, jakkolwiek mieszcząca się w granicach zdarzenia, ze względu na ramy czasowe, miejsce i osoby przywołane przez oskarżonego, w kluczowym jej etapie, ma charakter odosobniony, a co więcej niektóre jej elementy są sprzeczne wewnętrznie.

Niewłaściwa, sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania jest także zaprezentowana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań A. L.. Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Sadu meriti, jakoby zeznania te były niewiarygodne ze względu na ich niespójność, sprzeczność z zeznaniami świadków oraz nielogiczność i nieracjonalność zachowania się pokrzywdzonego po pobiciu. W ocenie Sądu II instancji to, że pokrzywdzony po inkryminowanym zdarzeniu zarówno przed brygadzistą T. A. i później w rozmowie telefonicznej z kierownikiem P. Z. wskazał jako przyczynę ujawnionych obrażeń upadek z drabiny, nie przesądza, że pozostałe jego depozycje są niewiarygodne. Nie ulega bowiem wątpliwości, w świetle zgromadzonych dowodów, że pokrzywdzony był zaskoczony przebiegiem zdarzenia, doznanymi obrażeniami i nie wiedział jak postąpić w tej sytuacji. Sąd I instancji pominął przy ocenie tego dowodu treść zeznań pokrzywdzonego, w których to wskazał on, że po przedmiotowym zajściu doznał szoku, był zdezorientowany, źle się poczuł (k. 77). Mając na uwadze, że oskarżony nie kwestionuje tego, że zadał A. L. dwa uderzenia w twarz, wykluczyć należy, że przyczyna powstania obrażeń u pokrzywdzonego była inna, niż wynika z jego późniejszej relacji. Za dowolne uznać należy także ustalenia Sądu Rejonowego, z których wynika, że A. L. opuszczając zakład pracy po inkryminowanym zdarzeniu nikomu tego nie zgłosił. Jak wynika z zeznań P. Z. (k. 21v), pokrzywdzony powiadomił bowiem o zamiarze opuszczenia zakładu pracy swojego brygadzistę T. A., co przeczy konkluzji Sądu I instancji, że zachowanie A. L. wobec samowolnego opuszczenia miejsca pracy było nielogiczne. Ponadto zauważyć należy, że pokrzywdzony zawiadomił o zdarzeniu swojego przełożonego P. Z. informując, że został pobity przez innego pracownika, który miał w ręku butelkę z wódką. Po ustaleniu na podstawie zapisu z monitoringu, iż sprawcą był K. P., ten w rozmowie z kierownikiem przyznał się do zdarzenia, twierdząc, że to pokrzywdzony zaczął. Zatem informacje przekazane przez A. L. P. Z. zostały potwierdzone. Uwzględnić należało także, że A. L. po zdarzeniu udał się do lekarza, gdzie w sposób jednolity opisał okoliczności doznania urazu, a następnie zgłosił fakt uszkodzenia ciała organom ścigania.

Dokonując oceny zeznań pokrzywdzonego, Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłej psycholog, wydanej w przedmiocie zdolności A. L. do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Przyjął, że pokrzywdzony zniekształca relacjonowane zdarzenia na skutek ich błędnej interpretacji, co wynika z zaburzeń pamięci oraz zaburzeń urojeniowych. Rzecz w tym, że opinia biegłej psycholog oceniona została przez Sąd orzekający w sposób niezwykle pobieżny, bezrefleksyjny oraz w oderwaniu od wymowy zgromadzonych w sprawie dowodów.

W ocenie Sądu II instancji, odmiennie niż zostało to zaprezentowane w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, opinia sądowo-psychologiczna nie spełnia kryteriów wskazanych w art. 201 k.p.k. Została sporządzona w sposób nierzetelny, a jej wnioski są niejasne i niepełne. Przede wszystkim wydanie opinii nie zostało poprzedzone badaniem A. L., pomimo jego gotowości do wzięcia w nim udziału. Niczym nieuzasadnione było odstąpienie przez biegłą od ustalenia z pokrzywdzonym dogodnego terminu badania, wobec faktu, że Sąd meriti uzależnił od tego wydanie opinii, zakreślając w postanowieniu 14-dniowy termin na jej sporządzenie, od daty przeprowadzenia badania. Ponadto biegła, formułując wnioski dotyczące zaburzeń pamięci i ewentualnych występujących u pokrzywdzonego urojeń nie wskazała przekonujących argumentów, które by za tym przemawiały. Materiał badawczy w postaci dokumentacji medycznej z leczenia psychiatrycznego, który stanowił jedną z podstaw wydania opinii sądowo-psychologicznej został potraktowany przez biegłą w sposób wybiórczy. Formułując kategoryczny wniosek, że pamięć u A. L. jest zaburzona, biegła oparła się na treści karty informacyjnej z 2019 roku, z której wynika, że otoczenie zauważa u niego takie zaburzenia, nie uwzględniając, że pokrzywdzony w 2019 roku był w przerywanych ciągach alkoholowych, a dopiero od kilku lat pozostaje w abstynencji, co mogło przyczynić się do zmniejszenia lub nawet zdezaktualizowania się u niego takiego zaburzenia. Nadto oświadczenie pokrzywdzonego na rozprawie, że ma problemy z pamięcią, nie może stanowić podstawy wniosku, że takie zaburzenia u niego występują bez przeprowadzenia stosownych badań i testów. To właśnie w/w oświadczenie pokrzywdzonego wzbudziło wątpliwości Sądu meriti w zakresie jego zdolności do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń i skutkowało decyzją o przesłuchaniu go z udziałem biegłego psychologa. Wnioski zawarte w opinii podważa jednak chociażby dowód z zaświadczenia lekarskiego przeprowadzony w postępowaniu odwoławczym, szeroko omówiony powyżej, z którego wynika, że u A. L. nie rozpoznano objawów urojeniowych, co dezaktualizuje wniosek z opinii biegłego psychologa, statuujący, że inne relacje pokrzywdzonego mogą mieć również charakter deliryczny. Z całokształtu przeprowadzonych dotychczas dowodów taka okoliczność nie wynika. Zaprezentowany zaś w opinii sądowo-psychologicznej pogląd odnoszący się do zdolności spostrzegania, nie może mieć, jak to uczyniła biegła, charakteru kategorycznego, bowiem teza ta została wyprowadzona jedynie w oparciu o część relacji A. L., w której opisywał on wypowiadane w jego kierunku przez oskarżonego słowa w trakcie inkryminowanego zdarzenia. Jednokrotne zachowanie, które zrelacjonował pokrzywdzony, nie powinno stanowić podstawy definitywnego wniosku, stad też opinia w tym zakresie również jest niepełna. Te braki opinii, jak też brak decyzji Sądu meriti o potrzebie jej uzupełnienia sprawił, że dowód z ten nie jest miarodajny i jak słusznie wskazał skarżący, nie może służyć ocenie wiarygodności zeznań świadka A. L..

Tym samym wywołana opinia sądowo-psychologiczna, jak słusznie dostrzegł skarżący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, nie odpowiada zespołowi cech, którymi obdarzył ten dowód Sąd I instancji, twierdząc w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że jest ona „jasna, pełna, wyczerpująca, niebudząca wątpliwości, należycie umotywowana, fachowa”. Sąd meriti był władny oceniać wiarygodność zeznań A. L. przez pryzmat jego zdolności zapamiętywania i odtwarzania, w oderwaniu od jednoznacznych wniosków wywołanej opinii sądowo – psychologicznej, co pozwoliłoby mu na dostrzeżenie tego, że pokrzywdzony relacjonował przebieg zdarzenia trzykrotnie przed organami procesowymi i w zakresie zasadniczych elementów tego zdarzenia, zarówno tam, jak też przed osobami udzielającymi mu świadczeń opieki zdrowotnej, czynił to w sposób konsekwentny i logiczny. Referowanie kilkukrotnie przebiegu inkryminowanego zdarzenia przez A. L., a także ładunek emocjonalny towarzyszący opisywanemu wydarzeniu, z pewnością powinien dewaluować w przekonaniu Sądu meriti stopień uzasadnionych wątpliwości co do zdolności zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń u pokrzywdzonego. W ocenie Sądu II instancji zeznania A. L. zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności, są bowiem spójne, konsekwentne, a także korespondują z przeprowadzonymi w sprawie dowodami, w szczególności z zeznaniami P. Z., z dokumentacją medyczną sporządzoną w związku z udzielanymi pokrzywdzonemu świadczeniami opieki zdrowotnej na skutek doznanego złamania nosa, jak też treścią opinii biegłego lekarza dotyczącą charakteru doznanych przez niego obrażeń i mechanizmu ich powstania.

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie dowodu z opinii sądowo-psychologicznej okazały się na tyle zasadne, że wnioski z nich płynące, kwestionujące dokonaną przez Sad meriti ocenę zeznań pokrzywdzonego, spowodowały potrzebę wzruszenia zaskarżonego orzeczenia. Mając na względzie wniesiony wraz z apelacją wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego psychologa w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy uznał, że dowód ten na podstawie art. 451 § 2 pkt 1 k.p.k. podlega oddaleniu. W ocenie Sądu niecelowe bowiem byłoby przeprowadzanie tego dowodu, gdyż niezależnie od jego treści zachodzi podstawa do uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Uniewinnienie oskarżonego K. P. od popełnienia zarzuconego mu czynu należy bowiem uznać za niesłuszne. Decyzja Sądu odwoławczego nie odnosi się więc do merytorycznej zasadności wniosku, lecz ma charakter formalny, związany z ekonomiką procesową. Przeprowadzenie tego dowodu powoduje konieczność ponownego przesłuchania pokrzywdzonego z udziałem biegłego psychologa, a zatem z uwagi na potrzebę uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, niecelowym jest powielanie tej czynności, skoro Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie zobligowany do przeprowadzenia tej czynności.

Za zasadne uznać należy także zarzuty apelacji odnoszące się do dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny wyjaśnień K. P.. Mając na względzie całokształt jego depozycji, trudno przyjąć, że oskarżony wiedząc o skierowaniu przeciwko niemu podejrzeń o dokonanie uszkodzenia ciała, o których dowiedział się przecież w rozmowie z P. Z. już kilka dni po zdarzeniu, nie ujawnił, jakoby to pokrzywdzony go zaatakował i nie pokazał doznanych obrażeń, o ile takowe posiadał, jak też nie zgłosił tego faktu organom ścigania. Żaden z przesłuchiwanych świadków - współpracowników oskarżonego po zdarzeniu nie widział u oskarżonego śladów rzekomego pobicia. Jedynie R. S. przywołał w swoich zeznaniach, że oskarżony miał zadrapanie i tłumaczył powstały uraz uszkodzeniem plastikową opaską kablową przy podpinaniu kabli w pociągu (k. 95). Jest to jednak sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego, który twierdził, że miał wskazywać współpracownikom, że ujawnione u niego rozcięcie na twarzy powstało przy wymianie reflektorów (k. 75-75v). Wedle zeznań kierownika zakładu, oskarżony przyznał się przed nim do zdarzenia, wskazując, że to pokrzywdzony zaczął, co uwidacznia odmienną postawę oskarżonego, niż ta, którą przyjął w trakcie postępowania sądowego. Niezrozumiałym i budzącym wątpliwości co do jego wiarygodności jest też to, że K. P. za pośrednictwem swojego obrońcy dopiero po około ośmiu miesiącach od pierwszego przesłuchania w sprawie, przywołał dowód w postaci fotografii przedstawiającej jego twarz, mającej wskazywać zakres i rodzaj obrażeń doznanych w dniu 19 grudnia 2023 roku. Szereg nasuwających się wątpliwości, zarówno w treści wyjaśnień oskarżonego, jak i w przedsięwziętych przez niego czynnościach procesowych, a dostrzeżonych przez skarżących, pozwala na stwierdzenie, że K. P. stworzył prezentowaną przez siebie wersję wydarzeń w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Większość okoliczności związanych ze zdarzeniem, przywoływana przez świadków, nota bene współpracowników i kolegów oskarżonego, m.in. relacja o zawartym między stronami rozejmie, czy też zeznania G. W., z których wynika, że to pokrzywdzony miał słownie zaatakować oskarżonego, pochodziła „ze słyszenia” lub bezpośrednio od samego oskarżonego, co wzmacnia ocenę, że wyjaśnienia oskarżonego mają charakter odosobniony.

Niezależnie od stwierdzonych w sprawie uchybień w zakresie oceny materiału dowodowego skutkujących błędami w ustaleniach faktycznych, Sąd Rejonowy nie wykazał, aby w przedmiotowej sprawie zaistniały przesłanki do przyjęcia, iż oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej. Warunkiem zastosowania instytucji z art. 25 k.k. jest to, by działający w obronie koniecznej został bezpośrednio zaatakowany bezprawnym zamachem, a jego działanie polegało na jego odpieraniu. Z kontratypu obrony koniecznej nie skorzysta zatem osoba, którą do działania nie motywowała chęć usunięciem zagrożenia przed dalszymi atakami ale zamiar wyrządzenia krzywdy fizycznej napastnikowi ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku o sygn. II AKa 241/23). Już wedle relacji K. P., nie przejawiał on nastawienia pokojowego do A. L.. Jak ustalił Sąd, po wstępnej potyczce słownej i oddaleniu się od miejsca wykonywania pracy przez A. L., oskarżony postanowił wrócić tam i „zwrócić mu uwagę”. Wskazuje to, że poszedł do pokrzywdzonego mimo, że jak wynika z jego depozycji, zaczepki słowne wywołane przez pokrzywdzonego - ustały. Wątpliwym jest zatem, aby czynił to w celach pokojowych. W tych okolicznościach, wersja pokrzywdzonego, iż doszło wówczas do eskalacji agresji ze strony oskarżonego, jest ze wszech miar wiarygodna. Wskazują na to również istotne obrażenia ciała, których doznał pokrzywdzony, a zwłaszcza ich rozległość i charakter, świadczące o intensywności działania oskarżonego. W tych okolicznościach uznać należy, że Sąd meriti dokonał powierzchownych ustaleń w tym zakresie, przywołując wybiórczo orzecznictwo sądów powszechnych.

Podsumowując powyższe rozważania, w przekonaniu Sądu odwoławczego, dowody zgromadzone w sprawie ocenione przez zostały przez Sąd Rejonowy w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami określonymi w art. 7 kpk, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia. Doprowadziło to Sąd Okręgowy do przekonania o konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim do ponownego rozpoznania.

Wnioski

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutów warunkowała zasadność wniosków skarżących.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Sąd Odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w I instancji.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Bacząc na całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie i dokonując oceny materiału dowodowego w oparciu o wskazania art. 7 i 410 k.p.k. możliwym byłoby wydanie wyroku skazującego. Jednak wobec istnienia w porządku prawnym reguły ne peuius i zasady dwuinstancyjności, Sad Okręgowy nie mógł wydać wyroku skazującego oskarżonego, który w I instancji został uniewinniony.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim, przy ponownym rozpoznaniu sprawy przeprowadzi postępowanie w sposób pozbawiony wyżej opisanych uchybień, dogłębnie analizując kwestie wskazane przez Sąd Odwoławczy, przede wszystkim koncentrując się na kompleksowym rozważeniu wszystkich dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie, dokonując ich oceny w oparciu o wskazania art. 7 i 410 k.p.k.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Z uwagi na kasatoryjny charakter wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy, nie orzekano o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS