Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Sędziowie:

SO Agata Kowalska (spr.)

SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 211/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 19 września 2024 r. w sprawie II K 735/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (2)
(k. 3044-3046v)

W zakresie czynu zarzucanego w pkt VIII aktu oskarżenia:

I. obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegająca na:

a) bezkrytycznym obdarzeniu walorem wiarygodności wyjaśnień podejrzanego M. J. z postępowania przygotowawczego i oparciu rozstrzygnięcia o winie oskarżonego M. W. (2) w zakresie udzielania przez niego środka odurzającego w postaci marihuany wyłącznie na wyjaśnieniach podejrzanego M. J. stanowiącego dowód z pomówienia, w sytuacji gdy wyjaśnienia M. J. nie znajdują potwierdzenia w żadnym z przeprowadzonych dowodów, a sam oskarżony M. W. (2) zaprzeczył, aby miał udzielać M. J. środków odurzających;

b) nienależytym rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. W. (2), w których nie przyznał się on do tego, aby miał udzielać M. J. środków' odurzających, w sytuacji, gdy w przedmiotowej sprawie, poza dowodem z pomówienia przez M. J., brak jest innych dowodów potwierdzających winę oskarżonego;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony M. W. (2) w okresie od 1 kwietnia 2018 roku do 14 października 2018 roku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił M. J. środka odurzającego w postaci co najmniej 15 gram ziela konopi innych niż włókniste za łączną kwotę co najmniej 750 zł, w sytuacji, gdy biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, brak jest danych uzasadniających powyższy wniosek.

W zakresie czynu zarzucanego w pkt IX aktu oskarżenia:

III. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 zł każda stawka, przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru i nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających za orzeczeniem kary łagodniejszej.

W zakresie wysokości wynagrodzenia za obronę sprawowaną oskarżonemu z urzędu:

IV. obraza przepisów prawa materialnego, a to § 17 ust. 2 pkt 3, § 20, § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 14 maja 2024 roku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. jedynie kwoty 1.859,76 zł (w tym VAT 347,76 zł) tytułem sprawowanej wobec oskarżonego M. W. (2) obrony z urzędu, w sytuacji, gdy biorąc pod uwagę to, że w sprawie odbyło się 8 terminów rozpraw, w których uczestniczył obrońca, to kwota wynagrodzenia za obronę z urzędu w przedmiotowej sprawie w postępowaniu przed Sądem I instancji powinna wynieść 2.479,68 zł (w tym VAT 23 % w wysokości 463,68 zł).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy wskazać, że Sąd Okręgowy ograniczył się do ustosunkowania się do zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych M. W. (2) i R. A., gdyż tylko oni złożyli pisemne wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku w niniejszej sprawie.

Podniesione przez skarżącego zarzuty uzasadniały dokonanie zmiany w zaskarżonym wyroku w części odnoszącej się do oskarżonego M. W. (2) jedynie w zakresie określenia wysokości wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem I instancji przyznanego adw. B. P., co zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia. W pozostałym zakresie apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom apelującego stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione
przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego M. W. (2) w
zakresie czynu z pkt VIII aktu oskarżenia są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej
zastrzeżeń, wszechstronnej, obiektywnej oceny zebranych w sprawie dowodów.
Nadto Sąd meriti wydając takie rozstrzygnięcie, zgodnie z art. 410 kpk, rozważył wszystkie dowody, przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał, z jakich powodów jednym dowodom dał wiarę, a innym takiego waloru częściowo odmówił. Sąd Okręgowy uznał także za niezasadny zarzut obrońcy dotyczący rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu za czyn z pkt IX aktu oskarżenia w postaci grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł, albowiem odpowiada ona prawu i jest adekwatna w odniesieniu do indywidualnych okoliczności sprawy (art. 55 kk).

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wartość dowodową
depozycji złożonych w charakterze podejrzanego przez M. J. w postępowaniu przygotowawczym, jak i wyjaśnień oskarżonego M. W. (2). M. J. przedstawił zwięźle, aczkolwiek rzeczowo i ze szczegółami okoliczności sprzedaży mu przez M. W. (2) środka narkotycznego, określając jego postać, nabytą ilość, cenę za gram, czas i miejsce transakcji. Wskazał także miejscowość, w której zaopatrywał się w marihuanę M. W. (2), przedstawiając okoliczności w których taką wiedzę powziął. Podane przez niego szczegóły dotyczące działalności oskarżonego M. W. (2), w tym odnoszące się do nabywania od niego marihuany, świadczą pozytywnie o wiarygodności jego relacji. Należy zauważyć, że pomimo, iż wskazał on, że w drodze powrotnej do W. M. W. (2) dysponował 100 gramami marihuany, stwierdził, iż wówczas sprzedał mu jedynie 1 gram tego narkotyku. Gdyby kierował się chęcią obciążenia oskarżonego ponad to co faktycznie wydarzyło się w rzeczywistości z pewnością podniósłby, że oskarżony sprzedał mu większą ilość tego środka. Nie pozostawał on nadto z oskarżonym w żadnym konflikcie, zatem nie miał powodów, by bezpodstawnie go obciążać. Jego relacja znajdowała pokrycie nie tylko w nieosobowym materiale dowodowym sprawy, wymienionym przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części odnoszącej się do oceny depozycji oskarżonego M. W. (2), ale także, wbrew twierdzeniom obrony, w przekazie tegoż oskarżonego. M. W. (2) nie negował bowiem, że zna M. J., a nawet podał okoliczności, w których kontakt między nimi został nawiązany. Co więcej, należy zauważyć, że wskazywany przez niego okres ich znajomości koreluje z czasem podawanym przez M. J., kiedy to oskarżony udzielał mu odpłatnie narkotyków. Oczywiście, sam fakt ich znajomości nie świadczy o tym, że oskarżony dopuścił się czynu jaki został mu przypisany w pkt I zaskarżonego wyroku, jednakże w połączeniu ze wskazanymi wyżej okolicznościami, o jakich relacjonował rzeczowo i ze szczegółami M. J., a także faktem, że M. W. (2) dysponował marihuaną, do czego zresztą się przyznał, przy czym wskazał, że rzekomo za darmo poczęstował M. J. marihuaną, świadczy o prawidłowości obdarzenia przez Sąd I instancji wyjaśnień M. J. wiarą w całości, jak również odrzucenia wersji prezentowanej przez oskarżonego M. W. (2) w zakresie w jakim przeczył, aby sprzedawał w zarzucanym mu okresie M. J. środek odurzający w postaci marihuany. Wprawdzie z uwagi na śmierć M. J. w toku postępowania nie było możliwości jego przesłuchania w fazie sądowej, jednakże okoliczność ta nie sprawia, że nie można było na podstawie tego co relacjonował w postępowaniu przygotowawczym ustalić stanu faktycznego w sprawie. Jak już wyżej wykazano relacja, którą wówczas złożył obfitowała w konkrety, nadto nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby twierdzenie, że jeden dowód, w tym przypadku wyjaśnienia podejrzanego, nie może być wystarczającą podstawą do skazania (por. postanowienie SN z 30.06.2022 r., II KK 287/22, LEX nr 3459077). W takiej sytuacji na sądzie ciąży obowiązek przeprowadzenia oceny takiego dowodu ze szczególną wnikliwością, m.in. w zakresie logiki prezentowanego wywodu czy spójności przekazanych treści i takiej oceny, o czym przekonuje pisemne uzasadnienie, dokonał właśnie Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie. W tym aspekcie należy zważyć, że oskarżony nie tylko obciążył swymi wyjaśnieniami oskarżonego, ale również samego siebie, przedstawiając przy tym okoliczności świadczące o wkroczeniu przez niego na ścieżkę przestępczą.

Skoro więc Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku.

Niezasadny był także zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej wobec oskarżonego M. W. (2) za czyn z pkt IX aktu oskarżenia. Na wstępie zaznaczyć należy, że kontrola instancyjna wyroku sądu pierwszej instancji w zakresie wymiaru kary powinna być dokonywana z uwzględnieniem szerokiego zakresu swobodnej oceny sądu co do tego, jaka kara będzie stanowiła trafną reakcję karną na przestępstwo. Podważenie stanowiska Sądu a quo nie może się zatem sprowadzać do wyrażenia odmiennego poglądu co do doniosłości okoliczności sprawy w kontekście dyrektyw sądowego wymiary kary. Ingerencja w płaszczyznę wymiaru kary wymaga wykazania, że Sąd meriti naruszył dyrektywy wymiaru kary w taki sposób, że orzeczona kara jest nie tylko nieproporcjonalna, ale rażąco niewspółmierna w świetle prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary w danej sprawie. Nie wystarczy zatem wskazanie, że sąd orzekający nie uwzględnił danej okoliczności istotnej z perspektywy zastosowania się do jednej z dyrektyw. Należy wykazać uchybienie na tyle doniosłe, że uwzględnienie prawidłowego znaczenia określonej dyrektywy wymiaru kary nakazywałoby orzec karę znacząco odbiegającą od tej, która została wymierzona w zaskarżonym wyroku (co do wysokości lub jej rodzaju) (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 lutego 2024 r. II AKa 392/23). Zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczona przez Sąd meriti, przy zastosowaniu fakultatywnej instytucji z art. 37a § 1 kk, kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł, jest adekwatna do okoliczności popełnienia czynu, uwzględnia właściwie ustalony znaczny stopień jego społecznej szkodliwości, a także uprzednią karalność oskarżonego (k. 2923-2923v), nadto nie przekracza stopnia jego zawinienia, będąc dostosowaną indywidualnie do jego cech osobowościowych. Wprawdzie Sąd nie wyszczególnił w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, aby wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do popełnienia tego czynu, jednakże nie sposób stwierdzić, patrząc na rodzaj orzeczonej kary, jak też jej wymiar, liczbę stawek zbliżoną znacznie do dolnej granicy, a w szczególności najniższą możliwą w świetle art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej, jak również ustawowe zagrożenie za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, że okoliczność ta przy określeniu tej kary nie została uwzględniona. Co więcej, nawet jeżeli faktycznie Sąd na etapie rozstrzygania o w/w karze pominął tę okoliczność, to przyznania się do winy, w sytuacji gdy organy ścigania znalazły wystarczające dowody dokonania przestępstwa, nie można przeceniać z uwagi na okoliczności przedstawione powyżej. Pamiętać przy tym należy, że zmiana wyroku z powodu rażącej niewspółmierności kary mogłaby mieć miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostałaby wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. W przedmiotowej sprawie taka dysproporcja przez obrońcę oskarżonego nie została skutecznie wykazana.

Słuszny natomiast okazał się zarzut wskazujący na błędne określenie wysokości wynagrodzenia adw. B. P. za obronę oskarżonego M. W. (2) sprawowaną z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji. Pomimo tego, że obrońca była obecna na 8 terminach rozprawy głównej, Sąd nie uwzględnił tego w przyznanym jej wynagrodzeniu, nieprawidłowo ustalając jego wysokość. Przyznane wynagrodzenie nie pozostawało zatem w zgodzie z treścią rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763 z późn. zm.). W związku z tym, uznając podniesioną w apelacji argumentację za trafną, Sąd Okręgowy, w granicach podniesionego zarzutu, dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, iż podwyższył wynagrodzenie obrońcy do kwoty 2 479,68 zł.

Wniosek

1) w zakresie czynu zarzucanego w pkt VIII aktu oskarżenia - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. W. (2) od zarzucanego mu czynu;

2) w zakresie czynu zarzucanego w pkt IX aktu oskarżenia - zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary poprzez obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary grzywny do kary w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 10 złotych;

3) w zakresie wynagrodzenia za obronę sprawowaną oskarżonemu z urzędu poprzez podwyższenie przyznanej od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwoty wynagrodzenia za sprawowaną wobec oskarżonego obronę z urzędu przed Sądem I instancji do kwoty 2.479,68 zł (w tym VAT 23 % w wysokości 463,68 zł).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacyjne wskazane powyżej w pkt 1 i 2 nie zasługiwały na uwzględnienie wobec niezasadności podniesionych przez obrońcę zarzutów z nimi związanych. Z kolei wniosek wymieniony w pkt 3 był zasadny, o czym wypowiedziano się we wcześniejszej części uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego R. A.
(k. 3047-3057)

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, akcentującej - wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie opartej na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku postępowania, interpretując wszelkie wynikające z materiału wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, jak również poprzez nie uczynienie za podstawę wyroku prawdziwych ustaleń faktycznych, czego szczególnym wyrazem ustalenie, w oparciu o przyznanie się R. A. oraz wyjaśnienia podejrzanego M. G. oraz potwierdzające je wyjaśnienia podejrzanego M. C. złożone przez nich w toku śledztwa, a także ich zeznania w charakterze świadków już z procesu sądowego (w których potwierdzili oni swoje wyjaśnienia w charakterze podejrzanych), że w okresie czasu od dnia 17 sierpnia 2018 roku do dnia 3 grudnia 2018 roku oskarżony R. A. brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w ten sposób, że w tym czasie regularnie (co kilka dni lub co tydzień) udzielał on jednorazowo kilkaset gramów (od 100 do 350 gramów) M. G., a łącznie co najmniej 3 kilogramy amfetaminy za łączną kwotę co najmniej 3 0.000,00 złotych (10,00 złotych za 1 gram) podczas, gdy:

A. R. A., tak jak większość oskarżonych przyznał się do zarzucanych mu czynów wyłącznie z uwagi na groźbę zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania, jak również możliwość wymierzenia mu kary 2 lat pozbawienia wolności, której wymiar został ustalony z prokuratorem, przy czym wskazać należy, że oskarżony nie złożył żadnych wyjaśnień, które mogłyby być przedmiotem oceny w oparciu o inne zgromadzone w sprawie dowody o charakterze osobowym, w szczególności nie potwierdzają one wyjaśnień M. G. i M. C., które z uwagi na skorzystanie przez nich z treści art. 60 k.k. stanowią jedynie pomówienie;

B. jedynymi dowodami mającymi wskazywać na jego przestępczą działalność są wyjaśnienia M. G. i M. C., którzy podjęli współpracę z organami ścigania i skorzystali z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k., a tym samym dowody te, które stanowią jedynie POMÓWIENIE można uznać za pełnowartościowe wyłącznie wtedy kiedy są konsekwentne, logiczne, zgodne z logiką wypadków, a nadto znajdują potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich, co w niniejszej sprawie nie zostało zrealizowane wobec niewiarygodnych, niekonsekwentnych i nielogicznych depozycji M. G. i M. C. (zob. OSNCK1956 nr 2, poz. 29);

C. depozycje M. G. uznać należy za niewiarygodne z uwagi na fakt, iż przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2023 r. zeznał, że nie wyklucza, iż przesłuchujący go policjanci wskazywali mu konkretne ilości narkotyków, które miał podać do protokołu, jak również nie wyklucza, że w trakcie przesłuchania ilości te zawyżał, a tym samym jego depozycje uznać należy za niewiarygodne, niekonsekwentne, a nadto złożone w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej (cyt. „ nie pamiętam, czy policjanci wskazywali mi konkretne ilości narkotyków. Być może było tak, że ja te ilości w trakcie przesłuchania zawyżałem. ” -protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r, str. 7);

D. depozycje M. G. uznać należy za niewiarygodne i niekonsekwentne z uwagi na fakt, iż przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2023 r. zeznał, że M. C. podwoził go do W., by następnie po odczytaniu jego wyjaśnień złożonych w grudniu 2018 r. uznać, że niewskazanie M. C. podczas przesłuchania w grudniu 2018 r. jako osoby towarzyszącej mu w wyjazdach do W. w celu nabycia środków odurzających wynikało z jego niepamięci, a nadto, że wydarzenia, w których mówił, lepiej pamiętał w grudniu 2018 r., kiedy wyjaśniał na „świeżo”, a tym samym jego depozycje uznać należy za niewiarygodne, niekonsekwentne, a nadto złożone w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej, w szczególności wobec potwierdzenia tych wyjazdów przez samego M. C. (cyt. „znam M. C.. M. C. podwoził mnie do W. (...) ja w tej sprawie zostałem zatrzymany na początku grudnia 2018r. To, że w grudniu 2018 r. nie powiedziałem nic o wyjazdach z M. C., wynikało z mojej niepamięci. Ja wydarzenia o których mówiłem, lepiej pamiętałem w grudniu 2018 r, kiedy wyjaśniałem na „świeżo ” - protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r, str. 7);

E. depozycje M. G. uznać należy za niewiarygodne z uwagi na fakt, iż przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2023 r. odnosząc się do innego oskarżonego w sprawie zeznał, że złożone w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienia wynikały m.in. z tego, że M. G. chciał skorzystać z art. 60 k.k., a nadto Policja oczekiwała od niego obciążających inne osoby wyjaśnień, a tym samym jego depozycje uznać należy za niewiarygodne, niekonsekwentne, a nadto złożone w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej (cyt. „ moje wcześniejsze wyjaśnienia wynikały m. in. z tego, że chciałem skorzystać z art. 60 k.k., a ponadto w okresie kiedy ja składałem odczytane wyjaśnienia dotyczące P. B., to policja chciała coś na niego mieć. ” - protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r., str. 7);

F. depozycje M. G. uznać należy za niewiarygodne i niekonsekwentne z uwagi na fakt, iż przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2023 r. zeznał, że do określonych wyjaśnień był nakłaniany przez funkcjonariuszy Policji, którzy prowadzili wówczas czynności przesłuchania, a tym samym jego depozycje uznać należy za niewiarygodne, niekonsekwentne, a nadto złożone w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej (cyt. ” Do określonych wyjaśnień nakłaniali mnie policjanci, którzy mnie wtedy przesłuchiwali, ale ja nie znam ich personaliów. ” - protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r., str. 10);

a nadto

G. nieuwzględnienie przez Sąd I Instancji przy ustaleniu faktów zeznań świadka K. B., gdyż Sąd uznał je za dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów w sprawie niniejszej, podczas gdy:

- K. B. zamieszkiwał wspólnie z M. G., z którym łączyły go relacje przyjacielskie, co więcej w grudniu 2018 r. zostali oni zatrzymani w związku z niniejszym postępowaniem, po tym jak razem zażywali narkotyki, a nadto treść wyjaśnień złożonych w obecności funkcjonariuszy Policji narzucona przez funkcjonariuszy pod groźbą zastosowania tymczasowego aresztowania (cyt. „Ja wtedy byłem zatrzymany I. G., z którym przed zatrzymaniem zażywałem narkotyki. My zażywaliśmy przez 48 godzin. G. zażył wtedy tyle samo co ja. Zażył amfetaminę i palił marihuanę (...) ja wtedy byłem przesłuchiwany na komendzie (...) Byłem pod wpływem amfetaminy i marihuany. Przed czynnością, mówiłem policjantom, że jestem pod wpływem środków odurzających (...) Wtedy mówiłem policjantom, że nie chcę zeznawać, ale oni powiedzieli, że pojadę na areszt śledczy i dałem sobie spokój. Wtedy wszedł jakiś policjant, którego nie znam i powiedział, że G. do wszystkiego się przyznał (...) "j Potem jeden z tych dwóch wrócił i powiedział, że jak zeznam to co mi powiedzą, to mnie wypuszczą, a jeśli nie, to będę współoskarżonym. ” protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r, str. 16-17) ;

- K. B. zeznał, że M. G. był wielokrotnie zatrzymywany w związku z narkotykami i przyznał, że skorzystał z art. 60 k.k. (cyt. „w czasie gdy mieszkaliśmy razem, to M. G. był zatrzymywany kilkukrotnie (...) M. G. mówił, że wybrał art. 60 k.k. ’’-protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r., str.

- K. B. potwierdził, że M. G. był osobą mocno uzależnioną od środków odurzających i przez uzależnienie zachowywał się nieracjonalnie i chaotycznie (cyt. „M. G. mieszał różne substancje. Palił marihuanę, zażywał amfetaminę i mefedron. On to robił w dość sporych ilościach. On potrafił wciągnąć dwadzieścia kresek w sześć godzin. Alkohol spożywał sporadycznie. Według mnie G. raczej nie zachowywał się racjonalnie. Jego zachowanie na co dzień było chaotyczne, niesprecyzowane, co mu przyszło do głowy, to robił, potem zmieniał zdanie. Nie dało się za nim trafić (...) nie przypominam sobie, aby były takie dwa dni, że M. G. nie przyjmował narkotyków w czasie kiedy normalnie funkcjonował. Kiedy on był na głodzie, to był w stanie zrobić wszystko, aby dostać kreskę, M. G. był bardzo uzależniony od amfetaminy, bo jak jej nie przyjmował przez cztery godziny, to zachowywał się jakby miał depresję, potrafił się popłakać. Wtedy rzucał telefonem, a po 15 minutach wracał normalny, wyglądało jakby miał „dwubiegunówkę”- protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r, str. 14-15);

- K. B. potwierdził, że M. G. chciał zemścić się na niektórych osobach, co może potwierdzać złożone przez niego wyjaśniania (cyt. „Ja wiem, że M. G. mówił, że zemści się też na innych osobach, ale o kogo konkretnie chodzi, to sobie nie przypominam. protokół rozprawy z dnia 17.05.2023 r, str. 14)

- co winno prowadzić do uznania, że zeznania K. B. stanowią istotny dowód w sprawie, bowiem mają one kluczowe znaczenie dla oceny wiarygodności depozycji M. G., w oparciu o które Sąd I Instancji ustalił sprawstwo R. A.;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż M. G. nabył od R. A. substancje odurzające wyłącznie w oparciu o depozycje złożone przez M. G. będącego wówczas pod wpływem środków odurzających, który następnie przesłuchany na rozprawie przyznał, że treści wyjaśnień mogły być mu sugerowane przez funkcjonariuszy Policji i złożone pod ich naciskiem, zaś ilości podawanych substancji odurzających były znacząco zawyżane, zaś pozostałe zgromadzone w niniejszej sprawie dowody nie dają jakichkolwiek podstaw do uznania sprawstwa oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez obrońcę oskarżonego R. A. zarzuty jako niezasadne nie podlegały uwzględnieniu. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku w kontestowanej części wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe
w tym zakresie, a zgromadzony w jego ramach materiał dowodowy poddał trafnej z punktu widzenia dyrektyw z art. 7 kpk ocenie. Żadne dowody nie zostały przez Sąd meriti pominięte. W rezultacie Sąd a quo wydał w zakresie ustaleń faktycznych i procesu subsumcji zachowania przypisanego oskarżonemu właściwe orzeczenie, które przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów obrony, jakoby ocena depozycji M. G. i M. C., złożonych przez nich zarówno w charakterze podejrzanych, jak i świadków w niniejszej sprawie, a także wyjaśnień oskarżonego R. A. w tej części, w której przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXVIII aktu oskarżenia cechowała się dowolnością, a tylko w takim przypadku zarzuty te – zgodnie z ich istotą – mogłyby zostać uwzględnione. Co należy podkreślić, ustawa karna procesowa nie przewiduje wartościowania dowodu w zależności od etapu na jakim został przeprowadzony. W związku z tym Sąd merytorycznie rozpoznający sprawę jest w pełni uprawniony – w granicach swobodnej oceny dowodów – do obdarzenia wiarą zarówno depozycji złożonych w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego. O ile zgodzić się należy ze skarżącym, że może dojść do takiej sytuacji, w której osoba składająca relację (oskarżony, podejrzany, świadek) znajduje się w stanie o jakim mówi art. 171 § 7 kpk, jednakże nie powoduje to a priori, że jej depozycje nie mogą stanowić dowodu, gdyż powód określony w cytowanym przepisie wymaga wykazania, że stan w jakim znajdowała się taka osoba w trakcie przesłuchania wyłączał swobodę jej wypowiedzi. Po dokonaniu analizy okoliczności zaistniałych w czasie przesłuchania zarówno oskarżonego R. A., jak i M. G. w postępowaniu przygotowawczym, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska obrońcy, że relacje te złożyli w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi. Odnosząc się do okoliczności podnoszonych w tym aspekcie w odniesieniu do M. G. należy wskazać, że został on zatrzymany w dniu 12 grudnia 2018 r. o godz. 12:00 razem z M. C. i K. B.. Funkcjonariusze Policji nie przystąpili od razu do jego przesłuchania. Czynność tą rozpoczęto wprawdzie tego samego dnia, lecz o godz. 17.45. Co więcej, przesłuchanie przerwano o godz. 18.10 i wznowiono dnia następnego, tj. 13 grudnia 2018 r. o godz. 14.14. To, że w czasie zatrzymania zachowanie M. G. mogło wskazywać na niedawne spożycie przez niego narkotyków nie oznacza, iż znajdował się on pod ich wpływem w czasie przesłuchania, gdyż te czynności dzieliła różnica kilku godzin, a później nawet 24 godzin. Istotne jest przy tym, że nie ma żadnych norm nakazujących automatyczne wyłączenie depozycji procesowych osoby przesłuchiwanej w sytuacji, gdy sama wprawiła się w stan odurzenia środkami narkotycznymi. W takiej sytuacji ocena takich zeznań winna być dokonana w oparciu o art. 7 kpk, w odniesieniu do innych zgromadzonych dowodów w sprawie i taką wieloaspektową ocenę podważanych depozycji w/w osób przeprowadził Sąd Rejonowy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2020 r., sygn. akt IV KK 698/19, LEX nr 3178892). Po zapoznaniu się z treścią wyjaśnień M. G., Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że narkotyki jakie zażył krótko przed interwencją policjantów (o ile w ogóle taka sytuacja miała miejsce) nie wpływały na swobodę jego wypowiedzi w trakcie przesłuchania mającego miejsce w dniu 12 grudnia 2018 r. Przesłuchujący nie stwierdził u niego występowania zaburzeń w swobodzie składania wyjaśnień. One same były zaś logiczne i spójne, a co najważniejsze, M. G. podtrzymywał je na dalszych etapach postępowania i w żadnym momencie ich nie odwołał. W związku z tym, nie można uznać za słuszne również stanowiska skarżącego, że stanowią one rezultat presji wywieranej na niego przez przesłuchujących, ukierunkowanej na złożenie wyjaśnień zgodnych z ich sugestiami i oczekiwaniami. Sam M. G. temu w postępowaniu sądowym zdecydowanie zaprzeczył. Należy podkreślić, że za każdym razem odebranie wyjaśnień ujmowano w formie protokołów, które miały czytelną postać i klarowną treść, a przesłuchany akceptował ich zapisy. Podawał on liczne szczegóły dotyczące okoliczności sprzedaży mu przez oskarżonego amfetaminy, wskazując ilość (od 100 do 350 g), cenę za gram), sposób, miejsce i czas tych transakcji (W., G., w zależności od tego czy miał go kto podwieźć, gdyż sam nie dysponował prawem jazdy, regularnie co kilka dni lub tydzień), wskazując, że był on jego głównym dostawcą, z uwagi na oferowaną przez niego niższą niż u R. W. cenę za gram narkotyku. Przedstawił również m.in. w jakich okolicznościach poznał oskarżonego oraz jak nawiązała się ich nielegalna współpraca, w tym w jaki sposób uzyskał numer jego telefonu. Trudno byłoby natomiast oczekiwać od M. G., aby przy skali opisywanej przez niego działalności przestępczej, dotyczącej nie tylko oskarżonego R. A., ale także innych współoskarżonych w tej sprawie, z uwagi także na upływ czasu, przy okazji każdorazowego przesłuchania relacjonował on precyzyjnie o okolicznościach mających drugorzędne znaczenie dla przedmiotowej sprawy, którym to zdaniem Sądu Okręgowego obrońca w kontekście oceny wartości jego zeznań nadaje zdecydowanie nadmierną wagę. Co więcej, drobne różnice w jego depozycjach, nie wpływające na ogólną ich wymowę, mogły wynikać z odmiennej techniki przesłuchania. W związku z tym, w braku wskazania na etapie postępowania przygotowawczego M. C. jako podwożącego oskarżonego na miejsce transakcji z oskarżonym, nie mogło dezawuować wartości jego depozycji. M. G. złożył bowiem oparte na śladach pamięciowych depozycje procesowe, klarownie odróżniając fakty zapamiętane od tych, co do których nie miał pewności, a fakt obciążenia ich treścią również siebie, tj. udziałem w obrocie narkotykami, przeczy tezie autora apelacji, jakoby jego relacje motywowane były chęcią uniknięcia odpowiedzialności w ramach art. 60 § 3 kk. Należy w tym miejscu wskazać, że jeśli chodzi o R. A., M. G. wyraźnie wskazał, że nie został poddany jakimkolwiek sugestiom. Poprzez odwołanie się do treści jego depozycji w zakresie innego współoskarżonego co do tej kwestii, skarżący nie mógł zaś zasadnie podważyć relacji, w której obciążał oskarżonego R. A.. Co więcej, M. G. i R. A. nie pozostawali w konflikcie, o czym świadczy m.in. jego wiedza o miejscu zamieszkania oskarżonego, dacie opuszczenia przez tegoż oskarżonego zakładu karnego, a także nawiązana pomiędzy nimi współpraca. Nie miał więc powodu, aby bezpodstawnie pomawiać go o dokonanie czynu, którego rzekomo nie popełnił. Należy również zauważyć, że podczas okazania dokonanego w dniu 8 stycznia 2019 r. M. G. bez żadnych wątpliwości rozpoznał wizerunek R. A.. Nie był on nadto jedyną osobą, która wskazywała na R. A., jako osobę sprzedającą amfetaminę, bowiem twierdził tak również M. C., który to z racji nieutrzymywania kontaktów z oskarżonym nie miał żadnego powodu, aby składać niezgodne z prawdą depozycje. W tym układzie procesowym, kiedy Sąd meriti dysponował spójnymi, niezależnymi od siebie relacjami wielu osób, a także materiałem nieosobowym o charakterze bezwpływowym, który je uzupełniał, tj. protokołem przeszukania samochodu osobowego marki B. należącego do oskarżonego wraz z spisem i opisem rzeczy, protokołem użycia testera narkotykowego, a także opinią z zakresu fizykochemii co do substancji posiadanych przez oskarżonego R. A., obdarzenie wiarą jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, który co należy podkreślić, nie raz, a dwukrotnie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXVIII aktu oskarżenia, było słuszne. Trudno przyjąć bowiem, jak forsuje obrona, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, aby oskarżony zupełnie bezrefleksyjnie przyznał się – wbrew prawdzie – do popełnienia takiego przestępstwa. Jest ona osobą zdrową, rozumie treść norm prawnych, a co szczególnie istotne, miał już doświadczenie z wymiarem sprawiedliwości z racji poprzedniej karalności (k. 2938-2940v). Te okoliczności w oczywisty wręcz sposób przeczą tezie skarżącego, jakoby złożył te wyjaśnienia w stanie wyłączającym swobodę jego wypowiedzi. Odnosząc się do twierdzeń skarżącego, jakoby w trakcie przesłuchania przez funkcjonariuszy Policji poddawany był presji polegającej na informowaniu go o możliwości zastosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, Sąd Okręgowy uznał za zasadne wskazanie, że zakazane działania wymienione w art. 171 § 5 pkt 1 kpk mają prowadzić do złożenia przez przesłuchiwanego depozycji zgodnych z wolą przesłuchującego, a skutek ten następuje poprzez działania wpływające na swobodę wypowiedzi osoby przesłuchiwanej. Swoboda wypowiedzi w rozumieniu art. 171 § 7 kpk oznacza zaś brak przymusu w sferze woli człowieka, a także brak zakłócenia świadomości. Jest to możliwość decydowania przez przesłuchiwanego, zgodnie z własną wolą, o treści składanej przez niego wypowiedzi w sytuacji, gdy żaden czynnik zewnętrzny nie krępuje go w formułowaniu tych wypowiedzi (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt II AKa 310/17, Lex nr 2404622). Nie zalicza się natomiast do warunków wyłączających swobodę wypowiedzi takich zachowań, które mogą wprawdzie wpłynąć na proces motywacyjny osoby przesłuchiwanej, np. mogą przyczynić się do przyznania się oskarżonego do przestępstwa, lecz nie odbierają jej możliwości wyboru treści składanych wyjaśnień. Dotyczy to m.in. wprowadzenia przesłuchiwanego w błąd lub posługiwania się niedozwolonymi obietnicami. Takie zachowanie nie uzasadnia zastosowania art. 171 § 7 kpk (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 18 września 2014 r., II AKa 130/14, LEX nr 1527087). Przekładając powyższe rozważania teoretyczne na grunt kontrolowanej sprawy należało stwierdzić, iż poinformowanie R. A. przez policjantów w trakcie jego przesłuchania o możliwości zastosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania (założywszy, że taka sytuacja miała faktycznie miejsce) nie może być interpretowane jako stosowanie groźby bezprawnej wpływającej na swobodę jego wypowiedzi. Tym samym wykorzystanie tych wyjaśnień, na etapie ustalania stanu faktycznego, który doprowadził do przyjęcia sprawstwa oskarżonego co do czynu zarzucanego mu w pkt XVIII aktu oskarżenia, było prawidłowe.

Sąd Rejonowy zasadnie również podstawą ustaleń faktycznych w sprawie nie uczynił zeznań świadka K. B.. Świadek ten nie dysponował bowiem wiedzą istotną z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie znał oskarżonego R. A..
Nie wiedział od kogo oraz jakie ilości narkotyków nabywał M. G.. Nie pamiętał ile razy M. G. wyjeżdżał do W.. Nie potrafił wskazać samochodu, którym się tam udawał. Co więcej, na podstawie jego relacji nie można było stwierdzić, że M. G. składał depozycje w sprawie w stanie, który wyłączał swobodę jego wypowiedzi, bowiem po jego zatrzymaniu nie widział się z nim, gdyż funkcjonariusze Policji wskutek podjętych działań to uniemożliwili (k. 2642). Stąd też, pomimo, iż wspólnie zamieszkiwali, jego zeznania nie miały znaczenia przy ustalaniu odpowiedzialności R. A. za zarzucany mu czyn, a zatem zasadnie nie uwzględniono jego zeznań przy ferowaniu wyroku.

Skoro więc Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XXI zaskarżonego wyroku.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie R. A. od popełnienia zarzucanego mu w pkt. XXVIII. a/o czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem sformułowanych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 19 września 2024 r. w sprawie II K 735/22,
za wyjątkiem rozstrzygnięcia opisanego w sekcji 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W tej części wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu należało utrzymać w mocy. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten m.in. sposób, iż wynagrodzenie za obronę
z urzędu przyznane adw. B. P. w pkt XLI tegoż wyroku podwyższył do kwoty 2 479,68 zł (w tym 463,68 zł podatek VAT).

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy wskutek kontroli instancyjnej dopatrzył się konieczności zmiany zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie, o czym wypowiedział się w rubryce 3.1.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III pkt 6, IV

Oskarżony M. W. (2) był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu, toteż zasadnym było zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwoty 1033,20 złotych (w tym 193,20 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym, zgodnie ze stawkami wskazanymi w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (2), Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw z art. 624 § 1 kpk, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk zasądził od oskarżonego M. W. (2) 380 zł tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 2,86 zł, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.).

Z kolei wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego R. A., Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw z art. 624 § 1 kpk, na podstawie art. 636 § 1 kpk zasądził od oskarżonego 400 zł tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 2,86 zł, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. W. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt VIII aktu oskarżenia – w całości, zaś w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt IX aktu oskarżenia – w części dotyczącej kary oraz w zakresie wynagrodzenia za obronę oskarżonego sprawowaną z urzędu.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego R. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt XVIII aktu oskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana