Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

p. o. sekr. sąd. Patrycja Roguska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 221/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 21 grudnia 2022r w sprawie IIK 152/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

----------------------

--------------------------------------------------------------

-------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a. w zakresie czynu z art. 191 § 2 kk - art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a to dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego A. S., świadków S. K., D. G. i U. C., notatki funkcj onariuszy Policji z dnia 25 czerwca 2020 r. w zakresie w jakim miałyby one korespondować ze sobą oraz zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i jako takie w tymże zakresie miałyby zostać uznane za spójne i logiczne;

b. w zakresie czynu z art. 191 § 2 kk - art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez nie oparcie wyroku na wszystkich ujawnionych okolicznościach sprawy, poprzez uwzględnienie wyłącznie tych okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego M. K., podczas gdy wnikliwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym także notatki funkcjonariuszy Policji z dnia 25 czerwca 2020 r., zeznań świadków złożonych w toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie, protokołów przeszukania miejsca zdarzenia, jak też zatrzymania M. K., braku przeprowadzenia oględzin osoby pokrzywdzonego, wyjaśnień oskarżonych, prowadzi do wniosku, iż ani świadek S. K., ani D. G. i U. C. nie widzieli zdarzenia z udziałem oskarżonego M. K., z zeznań S. K. wynika wprost, iż nigdy nie był świadkiem opisywanej przez A. S.. sytuacji, w trakcie której M. K. i Ł. K. w miejscu zamieszkania A. S. mieli rzekomo żądać od A. S. zwrotu pieniędzy, funkcjonariusz Policji D. G. zaś zeznał, iż został wezwany na interwencję w związku z „usiłowaniem włamania”, a oskarżonych zatrzymał, kiedy znajdowali się oni w samochodzie, z kolei U. C. nie była w stanie podać żadnych okoliczności zdarzenia, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, ponadto wskazywała, iż nigdy nie rozmawiała ona z synem A. S. na temat zdarzenia z 24 czerwca 2020 r. ani nie widziała u niego obrażeń ciała, co w sposób jednoznaczny nie pozwoliło na obdarzenie walorem wiarygodności wyjaśnień pokrzywdzonego A. S. chociażby w części, zaś odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych oraz świadka S. K. w zakresie, w którym wskazywał on, iż nigdy nie był świadkiem zdarzenia opisywanego przez A. S., a w którym wedle pokrzywdzonego miał brać udział i miał być tak samo bity, jak S., doprowadziło w konsekwencji do rozstrzygnięcia nie dających się usunąć i nie usuniętych wątpliwości co do przebiegu zdarzenia na niekorzyść oskarżonego i niesłusznego przyjęcia, iż M. K. w dniu 24 czerwca 2020 r. w celu wymuszenia zwrotu części wierzytelności w kwocie 500 zł działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K., za pomocą przemocy fizycznej stosowanej wobec A. S. i skazania go za zarzucany mu czyn z art. 191 § 2 kk, w tym także braku wskazania dowodów, które miałyby wykazywać, iż pomiędzy oskarżonymi istniało porozumienie co do stosowania przemocy lub groźby bezprawnej bądź oskarżony K. takiej przemocy używał, podczas gdy swobodna - a nie dowolna, jak w ujęciu Sądu I instancji - ocena wszystkich dowodów, przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do odmiennych wniosków - a zatem do uznania, iż oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu;

c. w zakresie czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez nie oparcie wyroku na wszystkich ujawnionych okolicznościach sprawy, poprzez uwzględnienie wyłącznie tych okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego M. K., w tym pominięcia w całości zeznań świadka P. S. złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 21 stycznia 2021 r., odczytanych w toku rozprawy z dnia 9 grudnia 2022 r. i uznaniu, iż ich treść nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia w sytuacji, w której z zeznań tych wynika, jaka osoba w dniu 24 czerwca 2020 r. była właścicielem pojazdu R. (...) numer rejestracyjny (...) i używała go w czasie poprzedzającym jak i następującym po zdarzeniu z 24 czerwca 2020 r., nie sposób zatem uznać, iż substancje znalezione w pojeździe należały do oskarżonego M. K., jak też zupełnego nie wzięcia pod uwagę okoliczności, iż w dacie zatrzymania w/w samochodu znajdowały się w nim dwie osoby, natomiast z uzasadnienia wyroku jak i materiału dowodowego nie wynika, jakie argumenty i dowody miałyby przemawiać za tym, iż to właśnie M. K. miał posiadać znalezione w pojeździe substancje, czemu również przeczy protokół z przeszukania oskarżonego i wezwania go do wydania przedmiotów pochodzących z przestępstwa, z którego nie wynika, aby wówczas wydano funkcjonariuszom substancje w nim znalezione, co doprowadziło w konsekwencji do rozstrzygnięcia nie dających się usunąć i nie usuniętych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego M. K. i niesłusznego przypisania mu winy oraz sprawstwa czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy skonfrontował zarzuty obrazy przepisów postępowania art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk z przebiegiem pierwszoinstancyjnego postępowania w tej sprawie oraz z pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku stwierdzając, iż żaden z nich nie znalazł potwierdzenia.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w stosunku do obu czynów zarzucanych M. K., nie nasuwa jakichkolwiek zastrzeżeń Sądu II instancji. Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne i przekonujące wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji obrońcy.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy oceniając relacje przesłuchiwanych w tej sprawie osób, w tym wyjaśnienia oskarżonego i wyjaśnienia współoskarżonego oraz świadków A. S., S. K., D. G. i U. C. nie naruszył art. 7 kpk. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku niejako wyprzedza w tym względzie argumenty wskazane przez skarżącego w apelacji.

Sąd Okręgowy weryfikując prawidłowość pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, podzielił stanowisko i spostrzeżenia Sądu Rejonowego, iż świadek A. S. tylko w części dot. zwrotu długu mijał się z prawdą. W konsekwencji nie mógł uznać za wiarygodne zeznań świadka S. K., który zaprzeczał wspólnemu spożywaniu alkoholu i wizycie oskarżonych. Wydaje się, że ostatnio wymieniony świadek, zaprzeczając zeznaniom pokrzywdzonego, nie chciał w tej sprawie mówić prawdy z obawy przed oskarżonymi, starając się wspomóc wersję wydarzeń przez nich przedstawioną. Sąd Rejonowy precyzyjnie i zgodnie z doświadczeniem życiowym ocenił relacje A. S. i U. C., która na zdarzenie zareagowała wezwaniem Policji. Funkcjonariusze mieli podstawowe informacje od U. C. w momencie podejmowania interwencji, łącznie z tym, w jakim kierunku odjechali sprawcy, jakim samochodem. Twierdzenie, że zeznania policjantów w zakresie przebiegu czynności nie są wystarczającym dowodem, w powiązaniu z zeznaniami pokrzywdzonego, jego matki i dowodami z dokumentów jest niesłuszne. Nie ma żadnych przesłanek do uznania, że w/w świadkowie zeznawali fałszywie pomawiając M. K. i Ł. K. o czyny przez nich nie popełnione. Zwrócić uwagę należy, że nie jest konieczne, aby relacje świadków były jednakowe i potwierdzone innymi dowodami, co do absolutnie każdego opisywanego przez niego zdarzenia. Wręcz przeciwnie, gdyby relacje się nie różniły to zarzut ustalenia jednej wersji przez świadków byłby skuteczny. Rację ma skarżący, że poza A. S., pozostali świadkowie nie widzieli przebiegu zdarzenia, ale ich depozycje potwierdzają zeznania pokrzywdzonego, a łącznie dowody te stanowią wystarczającą podstawę uznania winy oskarżonego K.. Na marginesie dodać należy, że chociaż współoskarżony Ł. K. kwestionował swoją winę to wyrok w stosunku do niego uprawomocnił się w I instancji.

Twierdzenie obrońcy, iż materiał dowodowy zgromadzony w tej sprawie nie potwierdza, że w dacie zdarzenia M. K. był właścicielem pojazdu, w którym go zatrzymano także nie mogło podważyć zaskarżonego wyroku. Funkcjonariusze Policji zatrzymali samochód R. nr rej. (...), którym kierował oskarżony K. i to właśnie on świadkowi D. G. potwierdził, że jest właścicielem pojazdu, chociaż nie przedstawił odpowiednich dokumentów. W samochodzie ujawniono szereg przedmiotów stanowiących własność pokrzywdzonego, łącznie z rozpoznanym przez niego przewodem gumowym, którym był bity przez Ł. K.. Nie bez znaczenia również jest fakt ujawnienia przedmiotów należących do świadka S. J.. Powyższe wskazuje również i potwierdza, że znalezione substancje psychotropowe objęte zarzutem II stanowią własność oskarżonego K..

Artykuł 410 kpk i wymóg uwzględnienia całokształtu okoliczności sprawy, obowiązuje zatem nie tylko Sąd ferujący dany wyrok, ale również strony postępowania. Sąd Okręgowy nie mógł oprzeć się wrażeniu, iż skarżący w tej sprawie sformułował wniesiony środek odwoławczy nie respektując treści tegoż przepisu, tj. omawiając poszczególne źródła dowodowe w tym wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków w oderwaniu od reszty dowodów.

Podniesienie przez skarżącego zarzutu obrazy art. 4 kpk również nie wzmocniło mocy wniesionego środka odwoławczego i bynajmniej nie przyczyniło się do uznania wadliwości zaskarżonego wyroku. Unormowanie zawarte w tym przepisie wyznacza ogólną zasadę, która powinna być realizowana w toku procesu karnego, a jej naruszenie nastąpić może tylko poprzez naruszenie przepisu procesowego o bardziej szczegółowym charakterze, czego apelujący nie wykazał.

Wniosek

Uniewinnienie M. K. od zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut

2.

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku dotyczącym oskarżonego, polegający na przyjęciu, iż oskarżony w dniu 24 czerwca 2020r w zakresie czynu z art.191§2 kk w zw. z art.64§2 kk stosował przemoc fizyczną w celu wymuszenia wierzytelności wobec A. S. w sytuacji, w której dowody zgromadzone w toku postępowania nie uprawniają do uznania za udowodnionych okoliczności, iż M. K. działał w porozumieniu z Ł. K. oraz używał przemocy bądź groźby bezprawnej w stosunku do pokrzywdzonego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego przypisania oskarżonemu winy za czyn zarzucany w pkt. I a/o, jak tez bezpodstawnym przyjęciu w zakresie czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii, iż to M. K. był ich posiadaczem

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych może być skutkiem obrazy przepisów postępowania, której nie stwierdzono. Materiał dowodowy potwierdza sprawstwo oskarżonego K.. M. K. i Ł. K. działali wspólnie i w porozumieniu w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności stosując przemoc fizyczną. Nie ma znaczenia, który ze sprawców, jakie czynności wykonuje byleby w całości składały się na czyn przestępczy będący wynikiem uprzedniego porozumienia, tak jak ma to miejsce w tym przypadku. Porozumienie nie musi być zawarte w formie pisemnej, może wynikać i zwykle wynika z toku czynności wykonywanych przez poszczególne współdziałające osoby.

Wniosek

o uniewinnienie M. K. od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut

3

Rażąca niewspółmierność kar wymierzonych M. K. polegająca na wymierzeniu mu za:

- czyn I z a/o kary 2 lat pozbawienia wolności

- czyn II z a/o kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzenie mu kary łącznej 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności sprawy wskazywały, iż nawet gdyby przyjąć, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów to za czyn z art. 191§2kk w zw. z art.64§2 kk stosownym byłoby wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn drugi 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentacja obrońcy postulująca złagodzenie całości pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze nie była obszerna i sprowadzała się do twierdzenia, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił przy wymiarze kary okoliczności czynów, a przede wszystkim faktu, że oskarżony nie stosował przemocy i groźby wobec A. S., a ilość substancji, która może być zakupiona w internecie nie była duża.

W ocenie Sądu Okręgowego, odpowiadając na tak przedstawione uwagi, w pierwszej kolejności wskazać należało, że oskarżonemu w zaskarżonym wyroku przypisano 2 czyny, o określonej kwalifikacji prawnej, w tym w warunkach recydywy, ważącej na rozstrzygnięciu o karze w określonych „widełkach”, tj. granicach kary od-do. Obrońca nie podważył skutecznie winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu w zaskarżonym wyroku czynów jednostkowych i ich właściwej kwalifikacji prawnej, zawierającej określone sankcje. W ocenie Sądu Okręgowego, wszystkim przesłankom obciążającym oskarżonego, bo przesłanek łagodzących właściwie nie ujawniono, wskazanym szczegółowo w tabelarycznym uzasadnieniu, rozstrzygnięcia o karze, Sąd Rejonowy w Węgrowie nadał właściwą rangę i znaczenie. Sąd podkreślił też stopień winy i wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, jakich dopuścił się oskarżony. Gdyby, Sąd Okręgowy uznał za trafne argumenty obrońcy, to takie rozstrzygnięcie w sytuacji oskarżonego stanowiłoby rażącą łagodność, a przez to pobłażliwość dla sprawcy popełniającego wiele przestępstw, uprzednio karanego, działającego dodatkowo w warunkach recydywy. Suma kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu przez Sąd Rejonowy to 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w odpowiednim stopniu uwzględnił okoliczności czynów i osobę sprawcy oraz bliskie związki czasowe pomiędzy czynami oskarżonego stosując zasadę asperacji i wymierzając oskarżonemu jako karę łączną karę 2 lat 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Nie bez znaczenia podczas oceny indywidualnej prewencji i oddziaływania wymierzonej kary był dotychczasowy tryb życia oskarżonego oraz jego wcześniejsza karalność, z której nie wyciągał on racjonalnych wniosków, mimo tego, iż winien zdawać sobie sprawę z tego jak dużo może stracić. W ramach prewencji szczególnej i generalnej nieuchronność wieloletniej izolacji penitencjarnej winna skłonić zarówno oskarżonego, jego środowisko, jak i ewentualnych naśladowców do refleksji i przestrzec przed wybraniem podobnej drogi życiowej. Warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności w orzeczonym rozmiarze nie jest możliwe. Nadto w stosunku do sprawcy popełniającego przestępstwa w multirecydywie także nie jest to możliwe.

Wniosek

Zmiana wyroku przez wymierzenie oskarżonemu za czyn I - kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn II - kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego i rozstrzygnięcie o karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji w zakresie kwestionującym tę część zaskarżonego wyroku

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

JlRO -------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------

2.

Przedmiot i zakres zmiany

Usta ------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Wynagrodzenie obrońcy oparto o §17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku, bowiem tego przepisu nie dotyczy rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego.

Na podstawie art. 624 kpk w zw. z art. 634 kpk oskarżony został zwolniony z kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z uwagi na sytuację materialną oskarżonego i konieczność odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności, która ograniczy jego możliwości zarobkowe.

7.  PODPIS