Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 228/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 7 stycznia 2021 r., sygn. II K 91/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzut

1.

- naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 4 kpk i art. 7 kpk, poprzez nieobiektywne i z przekroczeniem granicy swobodnej oceny dowodów, a przez to niesprawiedliwe dokonanie przez Sąd I instancji analizy zeznań funkcjonariuszy Policji obserwujących miejsce parkingowe samochodu T. (...) nr rej. (...) w dniu zdarzenia, co doprowadziło do błędnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony S. K. zatrzymał się na tym parkingu w celu dokonania kradzieży z włamaniem samochodu, że zamierzał dokonać kradzieży z włamaniem właśnie tego, nie innego pojazdu tam zaparkowanego, że jego zachowanie polegające na zaparkowaniu P. nr rej. (...) za samochodem T. (...) nr rej. (...), obserwacji parkingu i pojazdów tam zaparkowanych jest wystarczające do uznania, iż zrealizował znamiona zarzucanego mu przestępstwa, podczas gdy prawidłowa analiza całości materiału dowodowego winna skutkować przyjęciem, że sam fakt obserwacji pojazdów zaparkowanych na parkingu, w tym najdroższego wówczas tam stojącego samochodu marki T. (...) nr rej. (...) w żadnym wypadku nie jest wystarczający do przypisania S. K. zarzucanego mu czynu i winna skutkować uniewinnieniem oskarżonego w tej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ferując zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów procesowych art. 4 kpk, i art. 7 kpk. Sąd Rejonowy z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania. W efekcie, dokonanej ocenie dowodów nie można zarzucić dowolności. Sąd I instancji przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakie fakty, i na podstawie jakich dowodów, uznał za udowodnione i nieudowodnione oraz dlaczego obdarzył przymiotem wiarygodności poszczególne dowody. Ocena wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań świadków, a także pozostałych dowodów poprzedzona została ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, zarówno tych korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. W ocenie Sądu Odwoławczego, z zeznań funkcjonariuszy Sąd Rejonowy wyciągnął prawidłowe i zgodne z art. 7 kpk wnioski odnośnie wyczerpania przez oskarżonego znamion czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Nie wszystkie okoliczności sprawy muszą zostać ustalone na podstawie dowodów bezpośrednich, niekiedy możliwe jest ustalenie faktu głównego na podstawie faktów pobocznych, na podstawie których zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenie życiowe nasuwają jednoznaczny i kategoryczny wniosek, że dana okoliczność rzeczywiście miała miejsce. Z analogiczną sytuacją mieliśmy do czynienia także w tej sprawie, gdzie Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku precyzyjnie i szczegółowo przedstawił proces myślowy, który doprowadził do stwierdzenia winy oskarżonego i uznania, iż jego zachowanie opisane w depozycjach funkcjonariuszy Policji Ł. C. i D. M., których wiarygodności nie podważono w żaden sposób, zmierzało bezpośrednio do dokonania kradzieży z włamaniem samochodu T. (...) nr rej. (...). Ustalenia dotyczące zamiaru z jakim działał podsądny nie mogą wyłącznie opierać się na jego wyjaśnieniach, lecz winny wiązać się ze stroną wykonawczą podejmowanych przez niego działań i opierać się na analizie całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zdarzenia, właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia oskarżonego, pobudek oraz motywów jego działania. Bezzasadna była również argumentacja obrońcy odnośnie tego, że nie da się wykluczyć, iż oskarżony zamierzał ukraść inny zaparkowany na parkingu pojazd, sprowadzająca się ona tworzenia zupełnie bezpodstawnej hipotezy, jak również argumentacja obrońcy odnośnie leżącego po stronie oskarżonego dobrowolnego odstąpienia od wcześniejszego zamiaru dokonania kradzieży tego konkretnego pojazdu, którego dotyczył zarzut z a/o, lub jakiegokolwiek innego pojazdu z przedmiotowego parkingu i twierdzenie, iż takie zachowanie nie jest stypizowane w kodeksie karnym.

Określenie „bezpośrednio zmierza" do dokonania czynu zabronionego (art. 13 § 1 kk) oznacza całość zachowań wiodących wprost do wypełnienia jego znamion, stwarzających realne zagrożenie dla chronionego dobra prawnego, a nie wyłącznie ostatnie z tych zachowań, poprzedzające realizację czynności sprawczej czynu zabronionego. Usiłowanie nie urzeczywistnia się dopiero w ostatnim, pojmowanym naturalistycznie zachowaniu, poprzedzającym wypełnienie czynności sprawczej czynu zabronionego, lecz może w określonych warunkach przybrać postać zachowań oddalonych w czasie od dokonania, ale zmierzających do niego bezpośrednio (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 lutego 2020 r., sygn. II AKz 54/20, KZS 2020/6/67, LEX nr 3108030). W „pochodzie” przestępstwa, od powstania zamiaru jego popełnienia, poprzez przygotowanie, następnie usiłowanie, aż po dokonanie, nie ma „pola niczyjego” jak słusznie podkreślał jeden z przedstawicieli doktryny prof. A. W.. Jeżeli w "pochodzie przestępstwa" czyn wykracza poza granice przygotowania (art. 16 kk), to stanowi on co najmniej usiłowanie popełnienia tego przestępstwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2005 r., sygn. IV KK 309/04, OSNKW 2005/9/79, LEX nr 153340).

Sąd Rejonowy ferując zaskarżony wyrok dotyczący usiłowania do art. 279 § 1 kk nie rozważał zachowania oskarżonego S. K. abstrakcyjnie, lecz stricte przy uwzględnieniu skonkretyzowanych okoliczności, z jakimi do czynienia mieliśmy w tej sprawie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w rubryce nr 3 – Podstawa prawna wyroku na k. 683v znalazła się już niejako „przed-odpowiedź” na argumentację obrońcy, do której skarżący nie odniósł się w żaden sposób i nie przedstawił żadnych kontr-argumentów, pomijając zajęte przez Sąd I instancji stanowisko, poparte przez ten Sąd przytoczonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzecznictwem, które aprobuje również tut. Sąd Okręgowy (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 22 maja 2014 r., sygn. II AKa 83/14, LEX nr 1506297). W ocenie Sądu Okręgowego, chociaż judykat ten dotyczy włamania do domu, a nie do pojazdu mechanicznego, brak jest zasadniczych przesłanek, aby różnicować sytuację włamywaczy do aut i budynków mieszkalnych, przy tożsamej kwalifikacji prawnej tego typu zachowań i tym samym komplecie znamion.

Okoliczność w postaci odrzucenia przez oskarżonego plecaka z narzędziami mającymi służyć do popełnienia przestępstwa podczas ucieczki przez funkcjonariuszami Policji również została przez Sąd meriti oceniona w sposób prawidłowy, przy uwzględnieniu całego kontekstu sytuacyjnego i respektowaniu normy art. 410 kpk. Argument sprowadzający się do twierdzenia, że trudno sobie wyobrazić, aby oskarżony próbował dokonać włamania do jakiegokolwiek pojazdu gołymi rękami, był zdaniem Sądu Odwoławczego czysto polemiczny i został przytoczony z przemilczeniem przez obrońcę dokładnego momentu, w którym podsądny pozbył się plecaka z narzędziami mającymi służyć do włamania.

Wszelkie wskazane wyżej przesłanki jednoznacznie wskazują, iż w przedmiotowej sprawie doszło do słusznej i sprawiedliwej oceny dowodów, uwzględniającej całokształt okoliczności sprawy, która to słusznie doprowadziła Sąd I instancji do przekonania, iż oskarżony popełnił przypisany mu w zaskarżony wyroku czyn. Biorąc pod uwagę kategorię zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, przy braku przesłanek z art. 440 kpk, Sąd Okręgowy nie miał podstaw, by na skutek jej treści odnieść się do rodzaju i wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17, Legalis Numer 1728581).

Wniosek

- o zmianę orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie wyroku do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzut warunkowała bezzasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlagających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk i art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 t.j. z dnia 1983.08.31 z póżn. zm.), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 300 zł opłaty za II instancję oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł.

7.  PODPIS