Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Sędziowie:

SO Sylwia Olimpia Uszyńska

SO Agata Kowalska (spr.)

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 237/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 17 stycznia 2025 r. w sprawie II K 294/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 627 k.p.k., poprzez
jego zastosowanie i tym samym obciążenie oskarżonego kosztami postępowania, przy jednoczesnym zaniechaniu zastosowania art. 624 § 1 k.p.k.,

- rażąca niewspółmierność kary, polegająca na wymierzeniu
przez sąd kary pozbawienia wolności za przestępstwa zarzucane oskarżonemu w pkt I i II aktu oskarżenia z pominięciem dyrektyw określonych w przepisie art. 53 k.k., z pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. podjęcia przez oskarżonego terapii leczenia uzależnień oraz leczenia psychiatrycznego, pełnej współpracy z organami ścigania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że żaden z zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego w ramach złożonej przez niego apelacji nie był słuszny, co skutkowało jej nieuwzględnieniem.

Odnosząc się do wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych za przypisane mu przestępstwa, jak i kary łącznej należy wskazać, że rozstrzygnięcia Sądu I instancji w tym przedmiocie są właściwe, adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Sąd Rejonowy kształtując wymiar kar, wziął pod uwagę wszelkie okoliczności występujące w sprawie, w tym łagodzące, nadając im odpowiednie znaczenie, a w przypadku kary łącznej uwzględnił wszystkie przesłanki niezbędne z punktu widzenia art. 85a k.k., co w efekcie doprowadziło do wymierzenia kar sprawiedliwych. Orzeczonych przez Sąd meriti kar jednostkowych pozbawienia wolności w wymiarze roku pozbawienia wolności za czyn z art. 178a § 4 k.k. oraz 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 229 § 1 k.k., skądinąd znacznie zbliżonych do dolnych granic ustawowego zagrożenia, nie można było, w świetle okoliczności im towarzyszących, a także uprzedniej karalności oskarżonego, uznać za rażąco niewspółmierne. Analizując wymiar kary za czyn z art. 178a § 4 k.k., w kontekście stopnia społecznej szkodliwości należało przede wszystkim zwrócić uwagę na to, że swym nagannym zachowaniem oskarżony K. W. stwarzał poważne i realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Znajdując się w znacznym, przekraczającym kilkukrotnie ustawowy próg (art. 115 § 16 k.k.) stanie nietrzeźwości (k. 6-6v), prowadząc samochód z dużą prędkością, utracił nad nim panowanie i uderzył w ogrodzenie posesji. Zaledwie 200 m przed tym miejscem znajdował się przystanek autobusowy, gdzie młodzież oczekiwała na przyjazd autobusu. Należy także przypomnieć, że przewoził kolegę R. K.. Skutki prowadzenia pojazdu mogły być zatem znacznie poważniejsze, niż tylko spowodowanie kolizji. Z uwagi zaś na to, że był on uprzednio karany za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, mając pełną świadomość co do stanu w jakim się znajduje, przewidywał konsekwencje swego czynu, o czym świadczy m.in. podjęta przez niego ucieczka z miejsca zdarzenia i próba ukrycia przed funkcjonariuszami Policji. Tym samym, Sąd Rejonowy słusznie zaakcentował znaczny stopień jego winy, jak też społecznej szkodliwości podjętego przez niego zachowania. Poddając ocenie wymiar kary za czyn z art. 229 § 1 k.k. należało mieć na względzie nie tylko fakt, iż oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona przestępstwa poważnie godzącego w działalność instytucji państwowych, lecz także wysokość oferowanej w ramach złożonej przez niego propozycji funkcjonariuszom Policji kwoty pieniężnej, tj. 10000 zł, co również uzasadniało przyjęcie jego znacznego stopnia społecznej szkodliwości. W przypadku obu przypisanych oskarżonemu czynów, niewątpliwy wpływ na wymiar orzeczonych kar miała także wspomniana wcześniej uprzednia karalność oskarżonego, w szczególności za tożsame czyny polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Wobec powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, decyzja Sądu Rejonowego nie jest więc abstrakcyjna, ale jest wyrazem racjonalizmu karania. Z kolei przedstawianym przez skarżącego okolicznościom nie można nadawać wiodącego znaczenia w kontekście podniesionych wyżej okoliczności. Fakt złożenia przez oskarżonego wyjaśnień i przyznanie się do winy nie może stanowić podstawy do nadmiernego obniżenia wymiaru zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej. Należy zauważyć, że Sąd Rejonowy uznał tę okoliczność jako łagodzącą odpowiedzialność karną oskarżonego co do obu przypisanych mu czynów, choć de facto przyznał się do winy jedynie w zakresie czynu z art. 178a § 4 k.k. Niezależnie zaś od powodów, które skłoniły oskarżonego do podjęcia terapii uzależnień i leczenia psychiatrycznego, takie kroki zasługują na aprobatę ze strony Sądu, jednakże nie stanowią okoliczności uzasadniających złagodzenie jego odpowiedzialności karnej, wobec występujących w sprawie okoliczności obostrzających, o których była mowa powyżej.

Sąd odwoławczy nie stwierdził również, aby niewspółmierne do winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu były orzeczone wobec niego środki karne.

Zaznaczyć należy, że popełnienie przez oskarżonego występku z art. 178a § 4 kk nie miało charakteru incydentalnego. Wręcz przeciwnie, K. W. był uprzednio karany, w tym dwukrotnie za przestępstwa tego samego rodzaju, skierowane przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Wobec tego uznać należy, iż zastosowane wobec niego dotychczas sankcje karne okazały się niewystarczające dla osiągnięcia pożądanych efektów resocjalizacyjnych. Ponadto, przestępstwo z art. 178a § 4 kk przypisane mu w tej sprawie bez wątpienia było czynem o wysokim stopniu społecznej szkodliwości, o czym świadczy znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym, zachowanie po popełnieniu czynu – próba ucieczki i uniknięcia odpowiedzialności karnej. Winno to znaleźć odzwierciedlenie w wymierzonej wobec niego represji karnej. Te okoliczności przemawiały, zdaniem Sądu Okręgowego, za całkowitym wyeliminowaniem oskarżonego jako kierowcy. W ocenie Sądu II instancji, niezależnie od stanowiska wyrażonego w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. SK 22/21, należało orzec wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych uznając, że wyeliminowanie go jako kierowcy na krótszy, określony czas byłoby niewystarczające.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł również żadnych podstaw by uznać za rażąco wygórowaną orzeczoną wobec K. W. karę łączną roku i 6 miesięcy, której wymiar został przez Sąd Rejonowy ukształtowany z zastosowaniem w odpowiednim zakresie zasady asperacji. Słusznie przyjęto, że brak jest w niniejszej sprawie przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorbcji, jak i pełnej kumulacji, a więc rozwiązań skrajnych. Określając wymiar kary łącznej Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie niezbędne okoliczności wymienione w art. 85a k.k. Należy podkreślić, że zachowania oskarżonego godziły w różne dobra prawne, tj. bezpieczeństwo w komunikacji oraz działalność instytucji publicznych. Poza tym K. W., o czym świadczy przedmiotowe postępowanie, nie wyciągnął wniosków z uprzedniej karalności, co wskazuje, że jest osobą wysoce zdemoralizowaną. W tych okolicznościach, kiedy dotychczas orzeczone kary i środki karne w postaci okresowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie stanowiły dla niego dostatecznej motywacji do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego, złagodzenie orzeczonych wobec niego kar jednostkowych, jak też kary łącznej do poziomu roku i miesiąca, nie zrealizowałoby właściwie ustawowych celów karania i zostałoby odebrane przez oskarżonego, ale również przez społeczeństwo jako przyzwolenie na łamanie prawa.

Chybionym okazał się również zarzut obrazy art. 627 k.p.k. Należy wskazać, że regułą jest obciążanie skazanych kosztami postępowania, wywołanego skądinąd ich karygodnym zachowaniem. Wprawdzie w art. 624 § 1 k.p.k. przewidziano odstępstwo od tej zasady, lecz zwolnienie od uiszczenia kosztów może nastąpić tylko w przypadku wykazania przesłanek określonych tym przepisem. Taka sytuacja, zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie nie nastąpiła. Oskarżony jest osobą relatywnie młodą (1987 rok urodzenia), zdrową, zdolną do pracy, o czym świadczy m.in. podejmowana przez niego praca w charakterze kierowcy, a zatem brak było podstaw do zwolnienia go z obowiązku uregulowania poniesionych w sprawie i należnych na rzecz Skarbu Państwa należności sądowych. W związku z tym decyzję Sądu Rejonowego o obciążeniu go tymi kosztami należało uznać za trafną.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność podniesionych zarzutów skutkowała nieuwzględnieniem wniosku z którym wystąpił obrońca oskarżonego, zmodyfikowanym na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 maja 2025 r.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 17 stycznia 2025 r. w sprawie II K 294/24 –
w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubryce 3.1 co do zaskarżonej części wyroku. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy, z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego,
nie znajdując podstaw z art. 624 § 1 k.p.k., w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 320 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia o karze i kosztach sądowych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana