Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p.o. sekr. Sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 240/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 29 października 2024 r. w sprawie II K 511/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., wyrażającej się w niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego toksykologa na okoliczność tego, czy na podstawie istniejących danych w materiale dowodnym sprawy jest możliwość stwierdzenia/ustalenie czy K. G. mógł spożywać alkohol w okolicznościach przez siebie przedstawionych, co skutkowało nie wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy i doprowadziło do niesłusznego skazanie oskarżonego za zarzucone mu przestępstwo;

b) art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającej na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść K. G., nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności dowodu z: wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków E. K. i B. P., uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazanie K. G. za zarzucone mu przestępstwo;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie, wyrażającego się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że:

a) K. G. w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości na poziomie 1,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, gdy żaden dowód nie pozwalał na poczynienie tak kategorycznych ustaleń faktycznych;

b) K. G. po zaparkowaniu samochodu na przykościelnym parkingu przy ul. (...) i ul. (...) w M. nie mógł i nie spożywał alkoholu, gdy z jego wyjaśnień i zeznań świadków wynika, że taki fakt nie tylko był prawdopodobny, ale miał miejsce.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy przeprowadził analizę przedmiotowych akt postępowania w świetle złożonej apelacji, nie dopatrując się uchybień, na jakie wskazuje skarżący, toteż słusznym było wydanie wobec oskarżonego wyroku skazującego.

Zdaniem Sądu II instancji, wbrew twierdzeniom skarżącego, powoływanie biegłego toksykologa było w niniejszej sprawie zbędne, bowiem fakt znajdowania się oskarżonego w stanie nietrzeźwości podczas prowadzenia samochodu w ruchu lądowym jednoznacznie ustalono na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, ocenionego zgodnie z zasadą z art. 7 k.p.k. Wyniki badań stanu trzeźwości oskarżonego w sposób pozbawiony wątpliwości stwierdzają tę okoliczność, wykazaną również zeznaniami świadków - E. K. i B. P.. Na podstawie wyników pomiarów zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu zauważyć należało, że alkohol obecny w organizmie oskarżonego znajdował się w fazie eliminacji, co jednoznacznie wyklucza wersję prezentowaną przez obronę, że oskarżony miałby wprowadzić się w stan nietrzeźwości dopiero przed samym przyjazdem Policji. Wynik pomiaru, zawarty jednocześnie w opisie przypisanego czynu, tj. 1,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, został uwzględniony zatem niejako na korzyść oskarżonego, albowiem na podstawie powyższych rozważań należało dojść do wniosku, że przed przebadaniem a podczas prowadzenia pojazdu, stan nietrzeźwości oskarżonego był jeszcze wyższy. Ponadto, od chwili powrotu oskarżonego do samochodu i do przyjazdu patrolu Policji, niemożliwym byłoby wprowadzenia się w stan nietrzeźwości do tak wysokiego poziomu, przy czym stężenie alkoholu byłoby dopiero wówczas w fazie wzrostu. Zaznaczyć należy, że do przeprowadzenia powyższych rozważań i ustalenia opisywanych okoliczności, nie jest niezbędna wiedza specjalistyczna, toteż powołanie biegłego niewątpliwie nie było zasadne. Wiarygodne zeznania świadków wykluczają zaś wersję, że oskarżony przebywał na parkingu od znacznie dłuższego czasu. Zwrócić uwagę ponadto trzeba na to, że niedopuszczalne jest prowadzenie postępowania dowodowego niejako "na wszelki wypadek", dla sprawdzenia, czy za pomocą kolejnych dowodów da się wysnuć alternatywne, choćby najbardziej nieprawdopodobne wersje zdarzenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2016 r. III KK 173/16). Za taką właśnie wersję zdarzenia należałoby poczytywać wersję, przedstawianą przez oskarżonego w złożonych przez niego wyjaśnieniach i będącą zarazem linią obrony, forsowaną w rozpatrywanym środku odwoławczym. Na marginesie wspomnieć można, że w toku postępowania sądowego, ani oskarżony, ani obrońca, nie wnosili o przeprowadzenie takiego dowodu.

Podobnie krytycznie należało odnieść się do dalszych zarzutów obrazy przepisów postępowania. W procedowaniu Sądu I instancji nie sposób dopatrzeć się braku obiektywizmu, błędów przy ocenie materiału dowodowego czy też tego, że Sąd nie oparł wyrokowania na wszelkich okolicznościach ujawnionych w toku rozprawy głównej, przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. W sprawie nie pozostały także żadne nieusuwalne wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, przy czym pamiętać należy, że to wątpliwości Sądu, jako organu orzekającego, a nie subiektywne stanowisko strony, przemawiają za zastosowaniem zasady, wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy prawidłowo, z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Szczególną rolę spełniły w sprawie zeznania E. K., która konsekwentnie, logicznie i jasno opisywała przebieg zdarzenia, już od dostrzeżenia oskarżonego, który poruszał się samochodem ul. (...), aż do interwencji funkcjonariuszy Policji. Z wiarygodnych zeznań tego świadka jednoznacznie wynika, że oskarżony miał problemy z zaparkowaniem auta, przy czym gdy już mu się to udało, wyszedł z samochodu i podszedł do świadków i ich znajomych. Spostrzeżone zachowanie oskarżonego, m.in. jego bełkotliwa mowa, wskazywały na to, że znajdował się już wówczas pod wpływem alkoholu, co było podstawą do wezwania Policji. Zeznania świadka E. K. korelują z zeznaniami świadka B. P., jak również wynikami pomiarów zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, o których wcześniej wspomniano. Depozycje B. P. także odznaczały się szczerością, były jasne i logiczne. Fakt, że świadkowie stracili oskarżonego z pola obserwacji na pewien czas, gdy ten wsiadł do swego pojazdu przed przybyciem patrolu Policji, nie czyni wersji wydarzeń, przedstawianej przez skarżącego, jako rzeczywistej, chociażby z powodu przeanalizowanych dotychczas okoliczności. Jak trafnie wypowiedział się Sąd Rejonowy i słusznie to uargumentował, wyjaśnienia oskarżonego w dominującej części nie mogły być uznane za wiarygodne. Przy analizie tego materiału dowodowego należało dostrzec szereg niespójności, prowadzących do wniosku o wysokim stopniu nieracjonalności jego wypowiedzi i tym samym forsowanej linii obrony. Trudno wyobrazić sobie sytuację, w której oskarżony chcąc wyspowiadać się w kościele, przywozi ze sobą znaczną ilość alkoholu, który spożywa na parkingu kościelnym, w sposób oczywisty uniemożliwiający mu ponadto jazdę powrotną samochodem do domu i skutkujący koniecznością pozostawienia auta na parkingu. Sąd meriti słusznie dostrzegł również brak logiki i konsekwencji przy analizie motywacji do takiego zachowania w świetle rzekomego zwracania uwagi świadkom oraz ich znajomym z powodu niestosownego, głośnego słuchania muzyki na terenie przykościelnym, co miało być bezpośrednią przyczyną chęci zemsty, zawiadomienia Policji i fałszywym pomówieniu oskarżonego K. G. przez E. K. i B. P. o jazdę w stanie nietrzeźwości. W rzeczywistości, świadkowie ci, nie mieli interesu prywatnego, aby pomawiać oskarżonego o przypisany mu czyn - był dla nich osobą obcą, toteż nie byli z nim w jakikolwiek sposób skonfliktowani, a z ich zgodnych zeznań nie wynika, żeby miało dojść wówczas do konfliktowej sytuacji z udziałem ich i oskarżonego. W związku z powyższym, wyjaśnienia oskarżonego, jako sprzeczne z wiarygodnym i słusznie uwzględnionym materiałem dowodowym, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz z zasadami logiki, nie zasługiwały na obdarzenie walorem wiarygodności i właściwie nie zostały przez Sąd uwzględnione.

Z uwagi na to, co dotychczas wykazano, bezzasadnymi okazały się również zarzuty odnoszące się do błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem prawidłowo oceniony materiał dowodowy doprowadził do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, prowadzącego do słusznego uznania oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu, przy czym twierdzenia skarżącego nie miały swojego odzwierciedlenia w wiarygodnym materiale dowodowym i opierały się jedynie na gołosłownym przedstawieniu alternatywnych wersji wydarzeń, mających wpisać się w linię obrony oskarżonego i prowadzących do jego uniewinnienia.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie K. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów w apelacji obrońcy, wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona w sprawie apelacja obrońcy nie była zasadna i tym samym nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu, a orzeczona kara jest sprawiedliwa i adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 420 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana