Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska (spr.)

Sędziowie:

SO Karol Troć

SR /del./ Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 243/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 05 października 2022 r. w sprawie II K 459/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy oskarżonego J. S.:

obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj.

art. 191 § 2 k.p.k. w zw. z art. 182 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez poinformowanie świadka K. B. (1) dnia 22 września 2022 roku o prawie do odmowy złożenia zeznań i w konsekwencji uznanie jego zeznań z przedmiotowej rozprawy jako dowód oprawie, podczas gdy w piśmiennictwie prawniczym wskazuje się, że brak stosownego Pouczenia prowadzi do tego, że zeznania świadka, który nie wiedział o przysługujących mu uprawnieniach nie mogą stanowić dowodu,

art. 350a k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz 6 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania na rozprawę świadków A. S., U. B., J. P. i postąpienie przez Sąd wbrew zasadzie bezpośredniości i ustności procesu karnego, podczas gdy nie zachodziły przesłanki wskazane w tym przepisie, tj. przesłuchanie świadków przebywających za granicą lub mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie zaprzeczył, co doprowadziło do ustalenia okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, z wyeliminowaniem przesłuchania świadków w toku rozprawy i jednocześnie pozbawiło oskarżonego prawa do obrony z uwagi na niemożność zapoznania się bezpośrednio z tymi dowodami i zadawania pytań świadkom, a Sąd Rejonowy w ogóle nie umotywował takiego stanowiska w uzasadnieniu wyroku,

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień J. S. oraz wyjaśnień oraz zeznań świadka K. B. (1) i przyjęcie, że były one szczere, spontaniczne, wiarygodne, prawdziwe, niezmienne, podczas gdy :

• na rozprawie dnia 22 września 2022 roku twierdził, iż otrzymał od J. S. mefedron dwa razy po 100 gram warty około 4.000 złotych w ramach rozliczenia za korzystanie z mieszkania K. B. (1),

• dnia 5 listopada 2021 roku wyjaśnił, iż J. S. za najem mieszkania w sumie za okres trzech miesięcy dał mu 200 gram mefedronu w 2020 roku, co wskazuje na fakt, iż twierdzenia świadka ewoluowały, były bardziej szczegółowe z upływem czasu i możliwości skorzystania z instytucji z art. 60 § 4 k.k., ponieważ 9 września 2021 roku, mimo przyznania się do zarzutów nie wskazywał na J. S., w następnym przesłuchaniu 1 października 2021 roku, po zastosowaniu tymczasowego aresztowania, również nie wyjaśniał nic na temat J. S., a wyłącznie wyrażał wolę skorzystania z art. 60 k.k., ponadto K. B. (1) miał motywację, aby pomówić oskarżonego z uwagi na zniszczenie mu mieszkania i brak jest jakichkolwiek szczegółów w twierdzeniach K. B. (1) w zakresie świadomości J. S., tj. czy przekazany proch był udzielany konsumentowi, czy dilerowi, czy była to w ogóle substancja zabroniona i w jaki sposób była zważona oraz jak została ustalona jej wartość,

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających usunąć się w wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy z zeznań K. B. (1) z dnia 22 września 2022 roku oraz wyjaśnień z dnia 5 listopada 2021 roku nie wynika, iż J. S. faktycznie płacił za wynajem substancją psychotropową z grupy II-P o nazwie 4-metylometkatynon o łącznej wadze 200 gram i ze świadomością, iż K. B. (1) udzieli tę substancję innym osobom, a nie wykorzysta na własny użytek,

art. 153 § 1 k.p.k. w zw. z art. 459 § 1 k.p.k. a contrario poprzez odmowę sprostowania protokołu z dnia 22 września 2022 roku postanowieniem z dnia 2 stycznia 2023 roku, a więc trzy miesiące po wydaniu wyroku, przy przyjęciu, że świadkowi nie przytaczano treści artykułów, ale jednak w tym stanie rzeczy wniosek o sprostowanie protokołu jest bezzasadny, gdyż świadek został pouczony o swoich uprawieniach, podczas gdy z art. 191 § 2 k.p.k. wprost wynika, że świadka należy uprzedzić o treści wskazanych artykułów, gdy ujawnią się okoliczności nimi objęte, a wklejanie pouczeń z tzw. automatu do protokołu wskazuje na jego nierzetelne prowadzenie,

błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy w/w przepisów postępowania polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony, w bliżej nie ustalonym okresie w 2020 roku po dniu 10 marca 2020 roku w S., woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w ten sposób, że w wymienionym okresie oddał w posiadanie K. B. (1) substancję psychotropową z grupy II -P o nazwie 4- metylometkatynon inaczej mefedron, w ilości łącznej 200 gram, o wartości nie mniejszej niż 3.000 złotych, w zamian przyjmując możliwość nieodpłatnego wynajmowania mieszkania od K. B. (1), który to mefedron K. B. (1) udzielał następnie innym nieustalonym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej przez Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem łącznym z dnia 25 września 2018 roku w sprawie II K 32/18; podczas gdy prawidłowa ocena wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, a przede wszystkim wyjaśnień podejrzanego K. B. (1) z dnia 5 listopada 2021 roku oraz zeznań z dnia 22 września 2022 roku nie daje żadnych podstaw do przyjęcia sprawstwa oskarżonego, bowiem dyspozycja przepisu art. 60 § 4 KK umożliwia prokuratorowi w trakcie postępowania przygotowawczego wpływanie na sprawcę przestępstwa i kształtowanie jego postawy w kierunku pożądanym - przyznanie się przez niego do winy oraz ujawnienie znanych mu informacji o innym poważnym przestępstwie, ponadto twierdzenia K. B. (1) ewoluowały, były nieszczegółowe,

Z apelacji obrońcy oskarżonego A. R.

mającej wpływ na treść wyroku obrazy przepisów postępowania tj.

art. 182 § 3 k.p.k. poprzez dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. B. (2) bez pouczenia go o możliwościach odmowy składania zeznań i dokonanie na ich podstawie istotnych ustaleń faktycznych w odniesieniu do oskarżonego A. M., podczas gdy świadek ten zgłosił wolę skorzystania z prawa do odmowy składania zeznań, z uwagi na to, że jest w innej toczącej się sprawie oskarżony o współudział w przestępstwie objętym niniejszym postępowaniem;

ewentualnie w przypadku nie podzielenia tegoż argumentu

b) art. 7 i 410 kpk. poprzez dowolną i niewszechstronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego tj. złożonych w sprawie zeznań K. B. (2) w sytuacji gdy świadek ten złożył swoje zeznania w sposób nieprzekonujący, nie logiczny i wewnętrznie sprzeczny, w zakresie dotyczącym przekazywanych na rzecz oskarżonego środków w postaci mefedronu tj. w sytuacji gdy świadek nie tylko nie znał dat i miejsc przekazania tychże, dodatkowo nie znaleziono żadnych narkotyków w miejscu zamieszkania oskarżonego lub innym miejscu pozwalającym powiązać je z oskarżonym i uwiarygodnić te zeznania, nadto w kontekście oskarżonego R. nielogicznych i sprzecznych z doświadczeniem życiowym także w tym zakresie, ze świadek B. miał rzekomo kupować narkotyki od oskarżonego R. w postaci mefedronu i czynić to w okresie w którym jednocześnie to oskarżony R. miał zalegać z płatnościami za ten sam narkotyk tj. mefedron, ale na rzecz K. B. (2) w wysokości ok. 10 000 zł, co wskazuje ze K. B. (2) jest zupełnie niewiarygodny

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia poprzez domniemane przyjęcie ze jeśli nawet oskarżony A. R. sprzedawał narkotyki K. B. (3) czynił to wiedząc, ze K. B. (2) będzie handlował tymi środkami bez wskazania żadnego dowodu na powyższą okoliczność. Sąd przytaczając na stronie 7 uzasadnienia własne wnioski, stwierdza wyłącznie, ze „wszyscy oskarżeni zdawali sobie dobrze sprawę, ze K. B. (1) skupuje narkotyki w celu dalszej ich odsprzedaży", nie podając jednak żadnego dowodu na powyższe, co w tym zakresie uniemożliwia dalszą kontrolę orzeczenia i czyni ustalenia faktyczne dowolnymi a przede wszystkim prowadzi do błędnej kwalifikacji zarzucanego czynu jako art. 56 ust. 1 i 3 ustawy

naruszenie prawa materialnego tj. naruszenia art. 4 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji uznanie, iż podstawą wymiaru kary może być art. 57b kk który zaostrza tę podstawę (dał temu wyraz Sąd bezpośrednio w treści uzasadnienia), w sytuacji gdy reguła zawarta w art. 4 § 1 k.k. nakazuje zastosować w przedmiotowej sprawie przepis obowiązujący w chwili popełnienia przestępstwa jeśli jest względniejszy dla sprawcy, a art. 57b kk wprowadzono ustawą już po popełnieniu czynu przez A. R.,

czego konsekwencją jest rażąca niewspółmierność kary skoro jedną z dwóch okoliczności podanych jako mająca wpływ na czy jest, „czyn ciągły" w warunkach art. 57b k.k. który winien być zdaniem obrony pominięty

Z apelacji obrońcy oskarżonego J. C.:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na:

naruszeniu art. 191 § 2 k.p.k. w zw. z art. 182 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez brak pouczenia świadka K. B. (1) podczas rozprawy w dniu 22 września 2022 r. o prawie do odmowy złożenia zeznań w oparciu o art. 182 § 3 k.p.k. i w konsekwencji uznaniu jego zeznań jako wiarygodny dowód w sprawie, podczas gdy z ugruntowanego w doktrynie i orzecznictwie poglądu wynika, że brak stosownego pouczenia skutkuje uznaniem tego, że zeznania świadka nie posiadającego wiedzy o przysługującym mu prawie do odmowy składania zeznań nie mogą stanowić dowodu;

naruszeniu art. 4, art. 7, art. 92 i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie ustaleń sądu na wysoce wątpliwej części materiału dowodowego, brak wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz selektywną, nieobiektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na:

• błędnym uznaniu wyjaśnień i zeznań K. B. (1) za wiarygodne, szczere, spontaniczne, prawdziwe, nieobliczone na uzyskanie łagodniejszego wymiaru kary i niezmienne podczas gdy podczas dwóch pierwszych przesłuchań w charakterze podejrzanego nie wymienił on w żaden sposób J. C. jako osoby, od której nabył narkotyki, zaś na rozprawie w dniu 22 września 2022 r. podawał on inne okoliczności nabycia od J. C. narkotyków w postaci marihuany zarówno w zakresie częstotliwości dokonanych transakcji ilości nabytych środków odurzających oraz miejsce transakcji w porównaniu do swych wyjaśnień z dnia 5 listopada 2021 r. co wskazuje na fakt, iż jego zeznania wraz z upływem czasu ewoluowały, były coraz bardziej szczegółowe oraz nastawione na uzyskanie korzyści wynikających z art. 60 § 4 k.k.

• dokonywaniu ustaleń faktycznych jedynie w oparciu o zeznania świadka K. B. (1) mimo licznych rozbieżności i wzajemnych sprzeczności jego zeznań z wyjaśnieniami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w szczególności w zakresie popełnienia przez J. C. zarzucanego mu czynu w postaci , dokonania sprzedaży na rzecz K. B. (1) środków odurzających w postaci z grupy I -N i IV-N w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste zawierającej tetrahydrokannabinol (THC) o łącznej masie netto nie mniejszej niż 107 gramów;

• nieuzasadnionej odmowie wiary wyjaśnieniom oskarżonego J. C. w zakresie jego relacji na temat znajomości z K. B. (1), braku jego aktywności w zakresie jakichkolwiek transakcji związanych z narkotykami i błędnym uznaniu tych wyjaśnień za odosobnionych i sprzecznych z zeznaniami świadka;

naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez brak rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego mimo braku jakichkolwiek dowodów wskazujących na winę J. C. i wypełnienie znamion zarzucanego mu czynu zabronionego oraz istnienia poważnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu czynu;

naruszeniu art. 350a k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz 6 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania na rozprawę świadków A. S., U. B., J. P., co stanowiło złamanie zasady bezpośredniości i ustności procesu karnego, naruszające prawo oskarżonego do obrony, podczas gdy nie zachodziły żadne przesłanki wskazane w art. 350a k.p.k. tj. przesłuchanie świadków przebywających zagranicą lub mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe, aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie przeczył, co ostatecznie doprowadziło do ustalenia okoliczności faktycznych sprawy w oparciu o niepełny materiał dowodowy, co nie zostało w żaden sposób umotywowane przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku;

naruszeniu art. 153 § 1 k.p.k. w zw. z art. 459 § 1 k.p.k. a contrario poprzez odmowę, postanowieniem z dnia 2 stycznia 2023 r., sprostowania protokołu z dnia 22 września 2022 r. i błędne uznanie, że wniosek o sprostowanie jest bezzasadny ze względu na wytłumaczenie treści uprawnień przysługujących świadkowi zamiast zacytowania przepisu art. 182 § 3 k.p.k. i innych, podczas gdy z treści art. 191 § 2 k.p.k. wynika, że świadka należy uprzedzić o treści art. 182, a o treści art. 183 oraz art. 185, jeżeli ujawnią się okoliczności objęte tymi przepisami.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że oskarżony J. C. popełnił zarzucany mu czyn dokonania sprzedaży na rzecz K. B. (1) z grupy I -N i IV-N w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste zawierającej tetrahydrokannabinol (THC) o łącznej masie netto nie mniejszej niż 107 gramów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w sytuacji, gdy poza niewiarygodnymi zeznaniami i wyjaśnieniami K. B. (1) nie ma żadnych dowodów świadczących o możliwości dokonania przez J. C. sprawstwa w zarzucanym mu czynie zabronionym

Z apelacji obrońcy oskarżonego M. S.

rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku to jest:

• art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez oparcie ustaleń w zakresie winy oskarżonego M. S. na zeznaniach świadka K. B. (1) ,których wiarygodność została podważona innymi źródłami dowodowymi, w tym przede wszystkim wyjaśnieniami samego oskarżonego, a które to dowody zostały przez Sąd I instancji ocenione w sposób dowolny oraz pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

• art. 41 par. 1 kpk poprzez orzekanie w sprawie przez sędziego odnośnie którego zaistniały poważne wątpliwości co do jego bezstronności.

• art. 170 par. 1 pkt 3 i 5 kpk poprzez niesłuszne oddalenie wniosków dowodowych dotyczących przesłuchania świadków co w poważnym stopniu ograniczyło prawo do obrony oskarżonego

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na wyrażeniu poglądu, że zebrane w sprawie dowody sprowadzające się wyłącznie do zeznań świadka K. B. (1) pozwalają na przypisanie oskarżonemu winy w zakresie czynu wyczerpującego dyspozycję z art. 56 ust. 1 ustawy z dni| 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy inne obiektywne dowody, w tym przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego i prawidłowa ocena zeznań K. B. (2) trafności orzeczenia nie potwierdzają.

W zakresie czynu z pkt. 29 wyroku pkt. 7 ust. II a/o

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości 500 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 120 zł. i tym samym nieuwzględnienie przy wymiarze kary dochodów oskarżonego, warunków osobistych, warunków rodzinnych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych oskarżonego, a nadto okoliczności łagodzących przemawiających za orzeczeniem kary łagodniejszej.

Z apelacji oskarżonego K. M.

mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art 7 i 410 kpk. poprzez dowolną i niewszechstronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego tj.

złożonych w sprawie zeznań K. B. (2) w sytuacji gdy świadek ten złożył swoje zeznania w sposób nieprzekonujący, nie logiczny i wewnętrznie sprzeczny, w zakresie dotyczącym przekazywanych na rzecz oskarżonego środków w postaci mefedronu w sytuacji gdy świadek nie tylko nie znał dat i miejsc przekazania tychże, dodatkowo nie znaleziono żadnych narkotyków w miejscu zamieszkania oskarżonego lub innym miejscu pozwalającym powiązać je z oskarżonym i uwiarygodnić te zeznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych J. S., A. R., J. C. i M. S., wskazać należy, że część z nich jest tożsama i w tym zakresie, aby nie powielać wywodów Sądu odwoławczego w kolejnych rubrykach tabelarycznego uzasadnienia, zostaną one omówione łącznie.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów apelacji wywiedzionych przez obrońców oskarżonych - J. S., A. R. oraz J. C. wskazać należy, że doniosłość przepisu art. 182 § 3 kpk, jak i też przepisu art. 183 § 1 kpk wymaga, aby zawrzeć w protokole rozprawy wyraźne stwierdzenie o toczącym się innym postępowaniu i wyraźne pouczenie świadka odpowiednio o treści tych przepisów oraz odebrać odeń stosowne oświadczenia w omawianej kwestii. Treść uprzedzenia i stanowisko świadka należy zatem odnotować w protokole. Jak wynika z akt sprawy w protokole rozprawy z dnia 22 września 2022 r. znajduje się wprawdzie ogólna formułka o pouczeniu świadka K. B. (2), m.in. o treści art. 182, 183 kpk, jednakże z treści przesłuchania świadka nie wynika, aby stosowne pouczenie było mu przedstawione. W związku z tym doszło do obrazy przez Sąd I instancji wskazanych wyżej przepisów prawa procesowego. W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie zostało natomiast wykazane, aby ów błąd ze strony Sądu meriti miał wpływ na treść wydanego wyroku. Świadek K. B. (1) wysłuchany na rozprawie apelacyjnej wskazał, że choć nie miał wiedzy o prawie do odmowy składania zeznań przysługującego mu w związku z tym, że był w tym czasie osobą współoskarżoną o udział w przestępstwie, którego dotyczyła sprawa i nie pamięta czy został o tym pouczony, to nawet w przypadku prawidłowego pouczenia i wiedzy w tym zakresie, złożyłby zeznania takiej samej treści jak na rozprawie przed Sądem Rejonowym. Oświadczył ponadto, że potwierdza to, co wówczas zeznał. W tym stanie rzeczy, zarzut naruszenia art. 191 § 2 kpk w zw. z art. 182 § 3 kpk w zw. z art. 7 kpk podniesiony w apelacjach obrońców oskarżonych nie zasługiwał na uwzględnienie i nie mógł doprowadzić do oczekiwanego przez skarżących rezultatu.

Niezasadny był także zarzut obrazy art. 153 § 1 kpk w zw. z art. 459 § 1 kpk a contrario poprzez odmowę sprostowania protokołu rozprawy z dnia 22 września 2022 r. podniesiony w apelacji obrońców oskarżonych J. C. i J. S.. Skarżący obrońcy nie uzasadnili swojego stanowiska w tym zakresie i w żaden sposób nie wykazali, aby ewentualne naruszenie przez Sąd Rejonowy wskazanych przepisów procesowych miało wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Zarzutu naruszenia przepisu art. 350a kpk w zw. z art. 410 kpk oraz art. 6 kpk wyartykułowany w pkt 2 apelacji oskarżonego J. S. oraz w pkt 4 apelacji obrońcy oskarżonego J. C. nie zasługiwał na uwzględnienie jako bezzasadny. Wbrew zapatrywaniom wyrażonym w złożonych środkach odwoławczych, w tej sprawie nie zostało naruszone prawo do obrony oskarżonych z uwagi na odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania na rozprawie świadków A. S., U. B. i J. P.. Nie doszło także do obrazy art. 350a kpk. Przypomnieć należy, że zgodnie z treścią tego przepisu, przewodniczący składu orzekającego może zaniechać wezwania na rozprawę świadków, którzy zostali przesłuchani, przebywających za granicą lub mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe, aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie zaprzeczył. Zatem tryb przewidziany w art. 350a kpk nie jest przewidziany jedynie w sytuacji, gdy przesłuchanie świadka nie jest możliwe. Chodzi tutaj również o wszystkie inne przypadki, gdy można zrezygnować z zasady bezpośredniości w odniesieniu do prezentacji dowodów mniej istotnych dla dokonywania ustaleń (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2020 r., II AKa 64/20, LEX nr 3055805). Rozwiązanie to ma sprzyjać więc realizacji zasady ekonomiki procesowej. Obrońcy oskarżonych J. S. i J. C. nie podali, jakiego rodzaju okoliczności mogliby przedstawić wskazywani świadkowie na rozprawie, które miałyby znaczenie w przedmiotowej sprawie i mogłyby wskazywać na odmienną ocenę zachowania oskarżonych w zakresie stawianych im zarzutów, nie wykazali ponadto, aby przyjęte na podstawie tych zeznań ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego były błędne, a a tym samym nie wykazali, by to ewentualne naruszenie prawa mogło wpływać na treść orzeczenia. W realiach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji słusznie zastosował możliwość przewidzianą w art. 350a kpk nie wzywając świadków na rozprawę. Byli oni bowiem przesłuchiwani uprzednio jedynie na okoliczności związane z ujawieniem narkotyków w miejscu zamieszkania K. B. (1), który był oskarżony w innej sprawie. Żaden ze świadków nie miał zaś wiedzy o okolicznościach czynów popełnionych przez oskarżonych w niniejszej sprawie. Brak przesłuchania świadków w sytuacji, gdy żaden z oskarżonych w tej sprawie nie podważał wskazywanych przez nich faktów, nie naruszał prawa do rzetelnego procesu i był zgodny z dyspozycją art. 350a kpk.

Wszystkie złożone w sprawie apelacje zawierały zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolną, wybiórczą i nieobiektywną, zdaniem skarżących ocenę zeznań świadka K. B. (1). Obrońcy oskarżonych w swych apelacjach podnoszą, że świadek ze względu na swoją sytuację procesową, toczące się przeciwko niemu postępowanie i chęć skorzystania z instytucji określonej w art. 60 kk miał interes w tym, aby fałszywie pomawiać oskarżonych. Zdaniem Sądu Odwoławczego takie stanowisko nie zasługuje na uwzględnienie. Sam fakt toczącego się przeciwko K. B. (1) innego postępowania, w żadnym wypadku nie dyskredytuje złożonych przez niego zeznań, natomiast okoliczność ta, w powiązaniu z występowaniem przez niego w sprawie w charakterze tzw. „małego świadka koronnego” nałożyły na Sąd I instancji obowiązek poddania złożonych przez niego zeznań dokładnej i wszechstronnej analizie, czemu Sąd I instancji w niniejszej sprawie sprostał.

Wskazać należy, że korzystanie z legalnej możliwości złagodzenia grożącej danej osobie odpowiedzialności karnej nie jest okolicznością, którą traktować należy jako coś, co z góry przekreśla wartość depozycji składanych przez tę osobę; przeciwnie, osoba, która chce skorzystać z możliwości złagodzenia odpowiedzialności na podstawie art. 60 § 3 k.k. lub art. 60 § 4 k.k., musi ujawnić informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia, a więc po pierwsze, w subiektywnym przekonaniu podaje ona informacje, co do których jest przekonana, że organa ścigania o nich nie wiedzą (na tym polega istota "ujawnienia"), a po drugie - muszą to być informacje prawdziwe, gdyż tylko wtedy może liczyć na złagodzenie odpowiedzialności. W szczególności trzeba podkreślić, iż wskazując konkretne osoby i czyny przestępne, oskarżony nie może sobie pozwolić na ryzyko pomyłki, gdyż w ten sposób pozbawi się szansy na skorzystanie z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 12.05.2022 r., II AKa 246/21, LEX nr 3402384.).

Faktem jest, że zeznania K. B. (1) są dowodem kluczowym w niniejszej sprawie i były przez niego sukcesywnie składane na kolejnych etapach postępowania. Świadek K. B. (1) w toku całego postępowania był przesłuchiwany kilkukrotnie. Konsekwentnie i szczegółowo zrelacjonował okoliczności popełnienia wielu czynów przez różne osoby, wskazał jaka była rola każdego z oskarżonych w dokonywaniu przestępstw. Nadto zdarzenia które relacjonował, opisywał w sposób spontaniczny, wiarygodny, nie starał się na siłę kreować przekazywanych faktów i zdarzeń tak aby pasowały do przyjętych wcześniej założeń czy też dopasowywać ich na bieżąco, aby uzyskać z nich spójną i wiarygodną opowieść o przestępczej działalności oskarżonych. Niewątpliwie czas jaki upłynął od zaistnienia zdarzeń objętych zarzutami aktu oskarżenia, miał wpływ na treść zeznań złożonych przez K. B. (1) w kolejnych etapach postępowania, okoliczność ta jednak nie pozbawia całości jego relacji waloru wiarygodności, zaś pojawiające się w zeznaniach świadka sprzeczności, nieścisłości czy pomyłki, np. co do ilości transakcji czy ilości zakupionych narkotyków, nie oznaczają, że świadek w swych zeznaniach świadomie i celowo podawał nieprawdę, aby obciążyć oskarżonych. Sąd nie znalazł żadnych argumentów przemawiających za tym, że świadek K. B. (1) rozmyślnie, fałszywie pomówił oskarżonych o coś czego nie zrobili. Niewielkie różnice w zeznaniach świadka K. B. (1) składanych na przestrzeni całego postępowania czy też pomyłki, nie podważają wartości dowodowej jego zeznań, nie czynią jego relacji niewiarygodną, nieprawdziwą i zmierzającą wyłącznie do fałszywego pomówienia oskarżonych, a wręcz przeciwnie dodatkowo ją uwiarygodniają oraz umacniają jej wartość dowodową. Wspomniane różnice i pomyłki są konsekwencją upływu czasu oraz wielości i różnorodności zdarzeń opisywanych przez świadka.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego J. S. w zakresie nie omówionym wyżej, wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w zarzucie 3 apelacji, zeznania K. B. (1) w części odnoszącej się do transakcji zawartych z J. S. nie są sprzeczne. W wyjaśnieniach złożonych w charakterze podejrzanego w dniu 5 listopada 2021 r. K. B. (1) podał, że oskarżony zapłacił mu za najem mieszkania mefedronem – za okres trzech miesięcy, w sumie dał mu 200 gram tego narkotyku w 2020 r. (k.118v). Na rozprawie w dniu 22 września 2022 r. zeznał zaś, że J. S. w ramach rozliczenia za najem mieszkania zamiast pieniędzy dał mu mefedron – „dwa razy po 100 gram to na pewno” (k.676v). W tej sytuacji relację K. B. (1) uznać należy za spójną co do ilości narkotyku nabytego przez niego od J. S.. Fakt, że na rozprawie składając zeznania w charakterze świadka podał, iż narkotyki otrzymał w dwóch porcjach nie świadczy o tym, że prezentowana przez niego wersja ewoluowała w tym celu, aby, jak sugeruje obrońca, skorzystać z art. 60 § 4 kk. Dodać także należy, że podczas przesłuchania w dniu 9 września 2021 r. K. B. (1) odmówił składania wyjaśnień, a zatem fakt, że nie wspominał wówczas o transakcjach zawartych z J. S. jawi się jako oczywisty. Podczas składania wyjaśnień w dniu 1 października 2021 r., K. B. (1) wymienił tylko część osób, od których nabywał narkotyki zaznaczając, że więcej szczegółów poda po przemyśleniu. Wskazał, że był to szereg transakcji z różnymi osobami. Świadek nie zaprzeczał również, że J. S. wynajmując od niego mieszkanie wyrządził szkodę – zalał sąsiada i nie naprawił jej. Zaprzeczył jednak, aby z tego powodu pozostawali w konflikcie, co sugerował skarżący w swojej apelacji, upatrując w tym fakcie przyczyny rzekomego „pomówienia” przez K. B. (1) oskarżonego S. o przekazanie mu mefedronu. Zeznania K. B. (1) słusznie oceniono w tym zakresie jako przekonujące, konsekwentne, zaś wersję prezentowaną przez oskarżonego J. S. potraktowano jako linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Odnosząc się do zarzutu z pkt 4 apelacji dotyczącego naruszenia art. 5 kpk należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia art. 7 kpk jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuję ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie art. 5 kpk, lecz art. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia art. 5 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takie wątpliwości występowały. Fakt, że w sprawie istnieją dwa przeciwstawne dowody takich wątpliwości nie powodują, o ile ich ocena, zgodna ze wskazaniami art. 7 kpk pozwala na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny.

Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który miał charakter wtórny wobec zarzutu obrazy prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Prawidłowo także ustalił Sąd I instancji świadomość oskarżonego J. S. co do uczestniczenia w obrocie substancją psychotropową i fakt, że udziela jej osobie nie będącej konsumentem lecz dystrybuującej narkotyki innym osobom. Wskazują na to – znaczna ilość substancji psychotropowej, która była przedmiotem transakcji, jak również treść wyjaśnień K. B. (1), z których wynika, że J. S. nabywał substytucję psychotropową od braci G., którzy rozprowadzali je w ilościach „hurtowych”, a nawet proponował, że dostarczy mu „chemię” od braci G., aby sam mógł produkować mefedron. Niewątpliwym jest zatem, że J. S. miał świadomość, że uczestniczy w obrocie tym środkiem odurzającym.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego J. C., które nie zostały omówione w części wstępnej, stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie. Ocena zeznań K. B. (1) odnoszących się do transakcji z udziałem J. C. została dokonana przez Sąd I instancji w sposób prawidłowy, zgodny z treścią art. 7 kpk, uwzględnia ona całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie zawiera luk ani błędów w logicznym rozumowaniu. Jak już zaznaczono poprzednio, w trakcie dwóch pierwszych przesłuchań w charakterze podejrzanego w dniach 9 września 2021 r. i 10 września 2021 r. K. B. (1) skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień i to właśnie było powodem, dla którego nie wymienił w żaden sposób J. C. jako osoby, od której nabył narkotyki. Następnie K. B. (1) konsekwentnie twierdził, iż zabezpieczony u niego susz roślinny – marihuanę nabył od J. C. płacąc po 23 zł za 1 gram. Stanowczo też twierdził, że narkotyki oskarżony przyniósł mu do mieszkania na ul. (...)w S.. Zaznaczył też, że nie pamięta czy transakcja była jedna, czy więcej. Faktyczne zeznania K. B. (1) złożone na rozprawie są obszerniejsze, zważyć jednak należy, że odpowiadał wówczas na szczegółowe pytania zadawane mu przez obrońcę oskarżonego. Są odwoławczy nie podzielił zarzutu, aby relacja świadka była sprzeczna czy też niespójna. Jak wyżej zaznaczono świadek był konsekwentny co do tego, że narkotyki J. C. przyniósł mu na ul. (...), zaś ulica (...) była jego zdaniem miejscem przekazania pieniędzy za narkotyki. To, że świadek nie pamiętał wszystkich szczegółów transakcji czy też nie był pewien co do ich przebiegu, jest typowe i wynika z naturalnego procesu zapominania szczegółów, zwłaszcza jeśli uwzględni się na jak szeroką skalę i z iloma osobami K. B. (1) współpracował w narkotykowym procederze. Wbrew twierdzeniom obrońcy, to że K. B. (1) zaprzeczył, aby spotykał się towarzysko z J. C. wynika wprost z jego relacji. Jako spotkanie towarzyskie nie sposób bowiem potraktować wizyty w jego mieszkaniu J. C. związanej z przekazaniem środków odurzających. W tej sytuacji słusznie Sąd Rejonowy odmówił wiary wyjaśnieniom J. C., który zaprzeczył, aby transakcje opisane przez K. B. (1) miały miejsce. W sytuacji, gdy Sąd meriti dał wiarę wersji przedstawionej przez świadka, zaprzeczanie przedstawionym przez niego faktom potraktować należy, jako wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Nie można też zgodzić się z autorem apelacji, jakoby zeznania jednego świadka nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu winy za zarzucone mu przestępstwo. Dowód z pomówienia może stanowić dowód będący podstawą ustaleń faktycznych. W przypadku uznania go za wiarygodny nie ma przeszkód, aby uczynić go podstawą wyroku skazującego. Nie ma też bezwzględnego wymogu potwierdzenia innymi dowodami całości okoliczności wynikających z dowodu z pomówienia. Dowód taki należy jedynie oceniać z dużą ostrożnością i wnikliwością. Należy ocenić, czy wersja pomawiającego jest stanowcza, konsekwentna i niezmienna, czy składający zeznania również sam siebie obciąża czy też stara się przerzucić odpowiedzialność na inne osoby, ponadto czy pomówienie nie wykazuje chwiejności i jest zgodne z doświadczeniem życiowym i logiką wypadków. Biorąc pod uwagę te wszystkie okoliczności, należy przyjąć, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił depozycje K. B. (1) jako wiarygodne, spontaniczne i konsekwentne. K. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzuconych mu przestępstw, nie kwestionował swojego udziału w przestępczym procederze, wymienił szereg osób, od których nabywał narkotyki, opisał ich wzajemne powiązania, podał szczegóły dotyczące poszczególnych transakcji. Nie zmieniał prezentowanej wersji pomimo kilkukrotnego przesłuchania. Zaznaczenia wymaga ponadto, że kilka z wymienionych przez niego osób potwierdziło opisywane przez niego fakty i okoliczności popełnienia przestępstwa.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 5 § 2 kpk należy zaznaczyć, że określona w nim zasada in dubio pro reo ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości, które w takim przypadku rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Występowanie rozbieżności w materiale dowodowym nie może natomiast automatycznie skutkować interpretacją ich na korzyść oskarżonego, albowiem sprowadzałoby się do automatycznego dawania wiary dowodom korzystnym dla oskarżonego i odrzucaniu dowodów go obciążających. Dlatego też rozstrzygnięcie, w przypadku istnienia rozbieżnych dowodów co do okoliczności mających znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego, winno być zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne sąd kieruje się - zgodnie z art. 7 k.p.k. - zasadą swobodnej oceny dowodów.

W zakresie apelacji obrońcy oskarżonego A. R., niezasadny był zarzut naruszenia przepisów procesowych art. 7 kpk i art. 410 kpk odnoszących się do oceny dowodów zgromadzonych w sprawie. W tym zakresie odwołać należy się do wcześniejszych rozważań dotyczących oceny zeznań i wyjaśnień złożonych w sprawie przez K. B. (1), których wartość dowodowa jest kwestionowana także przez obrońcę oskarżonego A. R.. Skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, winien wykazać jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceniając zgromadzony materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Obrońca A. R. nie wykazał zaś w swojej apelacji, aby zeznania złożone przez K. B. (1) były, jak wskazuje w treści zarzutu, nieprzekonujące, nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Nie może bowiem o tym świadczyć przytoczony przez skarżącego fakt, że w miejscu zamieszkania A. R. nie znaleziono żadnych narkotyków, w sytuacji gdy K. B. (1) szczegółowo opisał kontakty z A. R. pseudonim (...), wskazał ilość transakcji, miejsca w których doszło do przekazania narkotyków, ilość środków odurzających, jak też ich cenę. Wbrew twierdzeniom obrońcy, K. B. (1) podał z jakiego powodu A. R., pomimo, iż sprzedawał mu narkotyki, miał u niego dług za taki sam narkotyk. Pozwala na to lektura depozycji świadka, w tym jego wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego (k.118 i 677v). Słusznie również Sąd I instancji ustalił, iż A. R. miał świadomość, że przekazuje narkotyki osobie niebędącej konsumentem. Świadczy o tym zarówno znaczna ilość narkotyków przekazywanych w poszczególnych transakcjach, ich wartość, jak też okoliczności towarzyszące współpracy. Z uznanej za wiarygodną relacji K. B. (1) wynika, że A. R. wraz z (...) przywozili narkotyki ze S. w znacznych ilościach, właśnie w celu wprowadzenia ich do obrotu (k.118). W tym też celu A. R. sprzedał je K. B. (1).

Sąd odwoławczy nie uwzględnił również zarzutu obrońcy oskarżonego A. R. dotyczącego naruszenia art. 4 § 1 kk. Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Ustawa względniejsza to taka, która stwarza możliwość korzystniejszej oceny prawnokarnej czynu zabronionego prowadząc do przyjęcia mniej surowych reguł odpowiedzialności lub zastosowaniem mniej dotkliwych sankcji. Oceny "ustawy względniejszej", powinno dokonywać się nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw. Wskazać należy, że niezastosowanie w przedmiotowej sprawie art. 4 § 1 kk i uznanie przez Sąd I instancji, iż podstawą wymiaru kary może być art. 57b kk, który został wprowadzony ustawą już po popełnieniu przez oskarżonego A. R. zarzuconego mu czynu nie stanowiło rozstrzygnięcia mniej korzystnego dla sprawcy. Ustawowe zagrożenie czynu przypisanego oskarżonemu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. Najniższą możliwą do orzeczenia w tej sprawie karą była zatem kara 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę występujące w tej sprawie okoliczności obciążające i przemawiające na korzyść oskarżonego. Kara ta, zdaniem Sądu Okręgowego jest sprawiedliwa i uwzględnia wszystkie przesłanki jej wymiaru wskazane w art. 53 kk, odnoszące się do A. R.. Nawet w sytuacji wyeliminowania z podstawy prawnej skazania przepisu art. 57b kk i zastosowania art. 4 § 1 kk, jej wymiar ukształtowany być powinien w tej sprawie tak jak uczynił to Sąd Rejonowy. Nie sposób zatem uznać, jak zarzuca skarżący, aby wymierzona kara była rażąco surowa. Uwzględnia ona uprzednią karalność oskarżonego, ilość narkotyków będących przedmiotem obrotu, okoliczności popełnienia czynu. Jest odpowiednia, aby skłonić oskarżonego do refleksji nad swoim zachowaniem, uświadomić mu nieopłacalność naruszania porządku prawnego. Zrealizuje także zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd odwoławczy uwzględnił natomiast opisany w uzasadnieniu środka odwoławczego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący ilości, a tym samym wartości narkotyku będącego przedmiotem obrotu, przypisanego A. R.. W wyjaśnieniach złożonych w charakterze podejrzanego K. B. (1) podał, iż nabył od A. R. łącznie ok. 300 gram narkotyku po 20 złotych za gram. Na rozprawie zaś twierdził, że było to pomiędzy 200 a 300 gram, dał mu (A. R.) około 5 000 złotych. Skoro więc świadek konsekwentnie twierdził, że 1 gram kosztował 20 złotych, przyjąć należało, uwzględniając opisywane przez K. B. (1) okoliczności na korzyść oskarżonego, że przedmiotem obrotu było 250 gram narkotyku o łącznej wartości 5 000 złotych.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego M. S. wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy przepisu art. 41 § 1 kpk. Obrońca zarzucił, iż w sprawie orzekał sędzia, co do którego zaistniały poważne wątpliwości co do jego bezstronności. Podniósł przy tym, że część osób oskarżonych w sprawie złożyła wnioski o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie im określonej kary, którym to wnioskom nie sprzeciwił się prokurator. Rozstrzygając kwestię sprawstwa i winy oskarżonych, Sąd oceniał tożsamy materiał dowodowy, opierając się na zeznaniach tej samej osoby. Zdaniem obrońcy, jak należy przyjąć, rodzi to wątpliwości co do bezstronności sędziego. Tytułem wstępu podnieść należy, że zgodnie z treścią art. 41 § 1 kpk, sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie. Zastosowanie tego przepisu wymaga co najmniej uprawdopodobnienia, że zaszły okoliczności, które obiektywnie wywołują wątpliwości co do bezstronności sędziego. Instytucja iudex suspectus ma miejsce, gdy brak jest możliwości obiektywnego przekonania przeciętnie rozsądnej osoby, że okoliczności te nie będą rzutowały na bezstronne osądzenie sprawy (tak: Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do postanowienia z dnia 24 września 2008 r., w sprawie III KK 73/08). W judykaturze rzeczywiście ugruntowany jest pogląd, że w wypadku, gdy materiał dowodowy, na podstawie którego orzeczono w przedmiocie odpowiedzialności karnej jednego ze sprawców czynu, miałby stanowić podstawę dowodową orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności karnej także innego współsprawcy (podżegacza lub pomocnika) tego samego czynu, sędzia, który dokonał oceny dowodów w odniesieniu do jednej z tych osób, powinien być wyłączony od udziału w sprawie dotyczącej pozostałych, z uwagi na istnienie okoliczności, o której mowa w art. 41 § 1 kpk" (zob. wyrok SN z dnia 3 marca 2008 r., V KK 299/07, OSNwSK 2008/1/519; uchwała S.N. z dnia 26 kwietnia 2007 r., I KZP 9/07, OSNKW 2007/5/3; wyrok S.N. z dnia 29 sierpnia 2006 r., V KK 107/05, OSNKW 2006/10/96 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 2 kwietnia 2009 r., II AKa 20/09, LEX nr 553808; Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31 maja 2010 r., II AKa 103/10, LEX nr 621557). Z powyższego wynika, że wątpliwość w zakresie bezstronności sądu orzekającego dotyczy tych sytuacji procesowych, które łączy tożsamość czynów, a więc tożsamość przedmiotowa (tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 15 stycznia 2009 r., II AKa 321/08, LEX nr 511994, KZS 2009/7-8/81). Wyłączony od udziału w sprawie z przyczyn określonych w art. 41 § 1 kpk powinien być więc sędzia, który orzekał już wcześniej na podstawie tego samego materiału dowodowego w przedmiocie odpowiedzialności karnej innego współsprawcy (podżegacza, pomocnika) tego samego czynu. Fakt rozstrzygnięcia przez sędziego o odpowiedzialności karnej jednego ze współsprawców może wywoływać bowiem uzasadnioną wątpliwość czy sędzia ten, orzekając w innej sprawie, na podstawie tych samych dowodów, o kwestii odpowiedzialności karnej innego współsprawcy tego samego czynu, nie zasugeruje się wyrażonym już raz stanowiskiem, w istocie w tej samej sprawie.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawie należy stwierdzić, że takie okoliczności nie wystąpiły. Wprawdzie podstawę dowodową ustaleń faktycznych stanowiły m.in. zeznania tego samego świadka, jednak uwzględnić należy, że odnosiły się one do różnych osób (oskarżonych) i odmiennych zarzutów. Uznanie zatem, że w stosunku do jednej osoby i zarzucanego jej czynu zeznania świadka są wiarygodne nie rzutuje automatycznie na obdarzenie ich wiarygodnością co do innej osoby i zarzuconego jej czynu. Ponadto należy mieć na uwadze, że w niniejszej prawie Sąd wydał wyrok skazujący wobec wszystkich oskarżonych dopiero po przeprowadzeniu całości postępowania dowodowego i dopiero w tym momencie materiał ten poddał ocenie. Nie doszło więc do dwukrotnego rozpoznania tych samych dowodów przez sędziego, co mogłoby, zgodnie z przytoczonymi wyżej judykatami, stwarzać wątpliwości o których mowa w art. 41 § 1 kpk.. Fakt skorzystania przez trzech oskarżonych z dobrowolnego poddania się karze na jednej z rozpraw, nawet w sytuacji zaakceptowania złożonych wniosków przez Prokuratora i Sąd, nie stanowi w tej sprawie okoliczności tego rodzaju, która mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego. Nie zachodziła zatem podstawa do wyłączenia sędziego od udziału w sprawie na podstawie art. 41 § 1 kpk.

Nie doszło też zdaniem Sądu odwoławczego do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów art. 7 kpk i art. 410 kpk w odniesieniu do oceny materiału dowodowego odnoszącego się do czynu zarzuconego M. S.. Zeznania K. B. (1) są konsekwentne w tym zakresie. Nie zaprzeczył im także oskarżony M. S. przyznając w swoich wyjaśnieniach, że przekazał K. B. (1) „nielegalne środki odurzające” biorąc od niego pieniądze i przekazując je innej osobie za narkotyki. Jak sam podał – był pośrednikiem. Rzecz w tym, że uczestniczenie w obrocie narkotykami obejmuje szereg czynności, w tym także dostarczenie narkotyków, ich przekazanie, ale także nawet udostępnienie mieszkania celem przechowywanie niedozwolonych substancji mających trafić do obrotu. Słusznie zatem Sad Rejonowy przyjął za udowodnione sprawstwo i winę oskarżonego. Jednocześnie ilość narkotyków – 1 kg i ich wartość – 7 800 złotych jednoznacznie wskazywały, że K. B. (1) nie nabywa ich jako konsument. Wbrew zarzutom zawartym w apelacji, nie wykazano, aby Sąd I instancji dopuścił się przy tym błędu w ustaleniach faktycznych.

Ponadto wskazać należy, że Sąd Rejonowy słusznie oddalił zgłoszone przez obrońcę oskarżonego wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków na okoliczność własności i pochodzenia zabezpieczonych u oskarżonego pieniędzy w kwocie 210 000,00 zł. Wniosek ten został zawarty w zażaleniu na zabezpieczenie majątkowe i do tej kwestii się odnosił. Okoliczności, które miałyby być wykazane nie miały zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji wydając postanowienie o oddaleniu złożonych wniosków dowodowych nie naruszył przepisów postępowania i nie uczynił tego z obrazą przepisu art. 170 § 1 pkt 3 i 5 kp. Decyzja Sądu była prawidłowa, należycie uzasadniona, nie była decyzją dowolną ani naruszającą prawo oskarżonego do dowiedzenia swojej niewinności.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut niewspółmierności kary grzywny orzeczonej za przestępstwo z art. 65 § 1 i 3 kks i in. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. występuje bowiem wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna nie dająca się zaakceptować różnica między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. Wyrok SN z 27.10.2022 r., I KK 173/22, OSNK 2023, nr 2, poz. 5).

Orzeczenie wobec M. S. kary grzywny wysokości 500 stawek dziennych po 120 złotych każda stawka w żadnym razie nie może być potraktowane jako noszące cechy rażącej surowości, a tylko tego rodzaju surowość mogłaby powodować, w myśl art. 438 pkt 4 kpk, wydanie orzeczenia reformatoryjnego. Wysokość wymierzonej grzywny uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, ilość papierosów stanowiących przedmiot czynu zabronionego, uprzednią karalność oskarżonego, jego właściwości osobiste i tryb życia. Wysokość stawki dziennej - po 120 złotych każda tylko nieznacznie przekracza dolny próg jej ustawowej wysokości (stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności), w związku z tym nie może być uznana za rażąco niewspółmierną. Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd I instancji właściwie dostosował dolegliwość kary, która nie przekracza stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz spełnia funkcje prewencji generalnej i indywidualnej. W ocenie Sądu Okręgowego złagodnienie orzeczonej kary grzywny zaproponowane na łamach wywiedzionego środka, nie byłoby karą adekwatną do rangi popełnionego przez oskarżonego czynu oraz nie spełniłoby swoich celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do sprawcy.

Sad Okręgowy nie uwzględnił także zarzutów podniesionych w apelacji złożonej przez oskarżonego K. M. zarzucającego niewłaściwą ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadka K. B. (1). Skarżący poza ogólnym zaprzeczeniem okolicznościom przedstawionym przez świadka, nie przedstawił żadnych logicznych argumentów, które wskazywałyby, że ocena tych zeznań dokonana przez Sąd I instancji jest dowolna i sprzeczna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego lub wykazuje błędy w logicznym rozumowaniu. Sąd odwoławczy aprobuje ocenę Sądu Rejonowego, który dał wiarę relacji K. B. (1) odnoszącej się do K. M.. K. B. (1) opisał bowiem spontanicznie i szczegółowo przebieg transakcji z oskarżonym, wskazał na jego powiązania z A. R. i mężczyzną o pseudonimie (...) zaangażowanych w narkotykowy proceder, podał, że znał wcześniej K. M.. Wyjaśnienia te słusznie zostały potraktowane jako spontaniczne i odzwierciedlające rzeczywisty przebieg wydarzeń. Świadek K. B. (1) potwierdził je na rozprawie i był konsekwentny co do opisywanych szczegółów transakcji.

Reasumując, Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione błędu, trafne, prawidłowe oraz mają pełne oraz logiczne oparcie w materiale dowodowym.

Wniosek

w odniesieniu do oskarżonego J. S. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji z uwagi na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

w odniesieniu do oskarżonego A. R. o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

w odniesieniu do oskarżonego J. C. o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ze względu na konieczność przeprowadzenia materiału dowodowego na nowo w całości

w odniesieniu do oskarżonego M. S. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu określonego w art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, złagodzenie wobec oskarżonego samoistnej kary grzywny orzeczonej za przestępstwo skarbowe ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

w odniesieniu do oskarżonego K. M. o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionego zarzutu przez obrońcę oskarżonego warunkowała bezzasadność wniosku

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 05 października 2022 r. w sprawie II K 459/22 – utrzymano w pozostałej części w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, iż na gruncie przedmiotowej sprawy nie zaszła potrzeba podjęcia szerszej ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia z urzędu poza zakresem wniesionych apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że:

zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. R. ustalił, iż przedmiotem przestępstwa było 250 gram substancji psychotropowej za co przyjął on pieniądze w łącznej kwocie 5000 zł;

kwotę przepadku równowartości korzyści majątkowej orzeczonego w pkt 16 wyroku obniżył do 5000 (pięć tysięcy) złotych;

Zwięźle o powodach zmiany

Po analizie akt sprawy, mając na względzie treść apelacji obrońcy oskarżonego A. R. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że konieczna była ingerencja w treść zaskarżonego wyroku wskazana powyżej. Powody zmiany w zakresie przyjęcia mniejszej ilości narkotyków o niższej wartości, aniżeli przyjął w wyroku Sąd I instancji zostały opisane w poprzedniej części uzasadnienia przy omawianiu zarzutów apelacji oskarżonego A. R.. Dokonanie zmiany ustaleń faktycznych w tym zakresie spowodowało konieczność zmniejszenia kwoty orzeczonego wobec oskarżonego przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 § 1 kpk i art. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.), zasądzono od oskarżonych: J. C. 1024 zł, K. M. 1004 zł, A. R. 1904 zł, J. S. 1004 zł i M. S. 8204 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

PODPIS