Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 243/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 19 stycznia 2024 r. w sprawie II K 2/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. G.

zaatakowanie przez oskarżonego J. G. w dniu 20 maja 2022 r. przy ul. (...) w S. pokrzywdzonego P. O. poprzez kilkakrotne uderzenie ręką w twarz i popchnięcie na karoserię autobusu, co skutkowało upadkiem pokrzywdzonego na ziemię, w wyniku czego doznał on lekkich obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka lewej okolicy skroniowej, co spełnia kryteria określone w art. 157 § 2 kk

zapis monitoringu

k. 16 akt 4181-4.Ds.1699.2022

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

zapis monitoringu

Tak, jak wskazał Sąd I instancji na pierwszej ścieżce (widok na przednią szybę) od 35 sekundy nagrania widać idącego w kierunku autobusu oskarżonego. Na ścieżce trzeciej (widok na środkowe drzwi autobusu) od 50 sekundy zarejestrowany został atak oskarżonego na pokrzywdzonego. Zauważa się dwa silne ciosy otwartą ręką w twarz i próbę zadania trzeciego. Gdy pokrzywdzony zaczyna się bronić zaczyna się walka w zwarciu. Około zaś 1 minuty i 9 sekundy nagrania widać jak pokrzywdzony na skutek silnego popchnięcia przez oskarżonego uderza plecami w drzwi autobusu. Następnie zarówno oskarżony jak i pokrzywdzony wychodzą z zasięgu kamery.

Odtworzenie nagrania na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 maja 2024 r. nie dało podstaw do podważania poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych Sądu I instancji. Wskazane powyżej okoliczności wobec dobrej jakości nagrania są wyraźnie zauważalne. Tym samym dowód ten jako w pełni obiektywny należało obdarzyć wiarą.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. obraza przepisów prawa materialnego tj. art 46 § 2 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że pokrzywdzonemu należała się nawiązka w kwocie 10.000 zł za doznaną krzywdę w sytuacji, gdy P. O., poza przedstawieniem dokumentacji medycznej, nie wykazał zaistnienia doznanej krzywdy na skutek zachowania J. G. podczas zdarzenia z dnia 20 maja 2022 r.;

II. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na:

1) naruszeniu art. 4, art. 7, art. 92 i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie ustaleń sądu na wysoce wątpliwej części materiału dowodowego, brak wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz selektywną, nieobiektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na:

a) błędnej ocenie zapisu monitoringu (k. 16 akt) poprzez uznanie, że J. G. zadał P. O. dwa silne ciosy otwartą relea, a następnie silnie popchnął go na karoserię autobusu, na skutek czego uderzył on plecami o tenże pojazd, co skutkowało upadkiem pokrzywdzone go na ziemię w sytuacji, gdy rzetelna i prawidłowa ocena tegoż dowodu powinna prowadzić do stwierdzenia, że ciosy zadane przez oskarżonego były uderzeniami otwartą ręką o niezbyt silnym charakterze, zaś uderzenie: P. O. o karoserię autobusu nie było spowodowane popchnięciem go przez J. G., a powstało w skutek ogólnej szarpaniny obu mężczyzn, a ponadto, że nie stanowiło to przyczyny przewrócenia się ich na ziemię;

b) błędnej ocenie zeznań pokrzywdzonego P. O. w szczególności w zakresie sposobu mechanizmu powstania obrażeń w postaci otarcia naskórka lewej okolicy skroniowej oraz okoliczności przewrócenia się jego oraz oskarżanego na ziemię poprzez uznanie, że ów przewrócenie się było skutkiem silnych ciosów otwartą ręką zadanych przez J. G. oraz silnego pchnięcia pokrzywdzonego przez niego na karoserię autobusu, w sytuacji, gdy w swych zeznaniach wyraźnie wskazał on, że przewrócenie się na ziemię było inicjatywą i formą obrony samego pokrzywdzonego, zaś doznane w/w obrażenia powstały na skutek przewracania się po ziemi, a zatem nie były spowodowane bezpośrednio ani pośrednio przez J. G.;

c) nieuzasadnionej odmowie wiary wyjaśnieniom oskarżonego J. G. w części dotyczącej okoliczności spoliczkowania P. O., mimo, że wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w zapisie monitoringu;

d) błędnej oceny dokumentacji medycznej pokrzywdzonego i nieprawidłowe uznanie istnienia adekwatnego związku przyczynowego między obrażeniami doznanymi przez P. O. na skutek zdarzenia z 20 maja 2022 r., a odczuwanymi przez niego bólami kręgosłupa oraz dolegliwościami natury neurologicznej w sytuacji zdiagnozowania u pokrzywdzonego zmian zwyrodnieniowych, cech przewlekłej kompresji przeciążeniowej, braku zmian urazowych i przemieszczeń, przewlekłej dwupoziomowej dyskopatii szyjnej z degeneracją dolnych tarczy międzykręgowych oraz osteofitozy, a ponadto uznanie wiarygodności dokumentacji medycznej w zakresie subiektywnych odczuwanych dolegliwości natury psychicznej.

2) naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez brak rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego mimo braku możliwości ustalenia mechanizmu powstania obrażeń ciała pokrzywdzonego w postaci otarcia naskórka lewej okolicy skroniowej.

III. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że:

a) oskarżony J. G. zadał pokrzywdzonemu P. O. dwa silne ciosy otwartą ręką, mimo, że zapis monitoringu, a także wyjaśnienia oskarżonego, potwierdzają, że doszło do spoliczkowania otwartą ręką pokrzywdzonego;

b) oskarżony J. G. silnie popchnął pokrzywdzonego P. O. na karoserię autobusu, co skutkowało jego przewróceniem się na ziemię, w sytuacji, gdy z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż przewrócenie się obu mężczyzn było inicjatywą i formą obrony samego pokrzywdzonego;

c) subiektywnie odczuwane przez P. O. bóle kręgosłupa oraz inne dolegliwości natury neurologicznej były konsekwencją zdarzenia z 20 maja 2022 r. i obrażeń w nim doznanych w sytuacji braku wykazania adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy nimi, a także pominięcia zdiagnozowanych u pokrzywdzonego zmian zwyrodnieniowych, cech przewlekłej kompresji przeciążeniowej, braku zmian urazowych i przemieszczeń, przewlekłej dwupoziomowej dyskopatii szyjnej z degeneracją dolnych tarczy międzykręgowych oraz osteofitozy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- na wstępie niniejszych rozważań należy podnieść, że Sąd Okręgowy uwzględnił wniosek obrony, zawarty w apelacji (k. 69) i ponownie odtworzył nagranie z k. 16 akt 4181-4.Ds.1699.2022, jednakże wbrew oczekiwaniom tej strony procesowej nie doprowadziło to do odmiennych ustaleń niż te, których dokonał Sąd Rejonowy, a które zostały zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku;

- kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy przeprowadził staranne postępowanie dowodowe, a zgromadzony w jego ramach materiał dowodowy poddał trafnej ocenie z punktu widzenia dyrektyw z art. 7 kpk.
W rezultacie Sąd I instancji wydał w zakresie ustaleń faktycznych i procesu subsumcji zachowania przypisanego oskarżonemu właściwe orzeczenie, które przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku;

- podkreślić należy, że Sąd Rejonowy dokładnie przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego i zeznania oskarżyciela prywatnego oraz pozostałych świadków, a także materiał nieosobowy sprawy, wskazując które z tych dowodów, w jakim zakresie
oraz dlaczego uznał za wiarygodne, co znajduje pełną aprobatę Sądu II instancji.
Sąd I instancji dokonał również dokładnej analizy nagrania z monitoringu z k. 16 akt 4181-4.Ds.1699.2022, precyzyjnie wskazując powody dania mu wiary, które to stanowisko Sąd Okręgowy również w pełni podziela;

- w treści wywiedzionego środka zaskarżenia obrońca oskarżonego de facto dokonał własnej oceny dowodów, zarówno tych o charakterze osobowym, tj. zeznań pokrzywdzonego oraz wyjaśnień oskarżonego, jak i nieosobowych w postaci zapisu monitoringu z k. 16 akt sprawy oraz dokumentacji medycznej P. O.;

- przypomnieć należy, że do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie dochodzi wtedy kiedy strona nie zgadza się z wynikami przeprowadzonego postępowania dowodowego, lecz wtedy, gdy ocena przeprowadzona jest przez sąd poza granicami w/w zasady. Przypomnieć należy zatem, że granice te wyznacza obowiązek odniesienia się do wszystkich przeprowadzonych dowodów, oparcie na nich rozstrzygnięcia oraz dokonania oceny dowodów z uwzględnieniem reguł logiki, doświadczenia życiowego i posiadanej wiedzy. O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można bowiem mówić tylko wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej;

- Sąd Odwoławczy w pełni popiera ocenę zeznań P. O., dokonaną przez
Sąd I instancji w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności nagrania z monitoringu, a nawet wyjaśnień oskarżonego. Świadek ten konsekwentnie
w trakcie postępowania przedstawiał przebieg zdarzenia, również w zakresie nie ukazanym na nagraniu, które to okoliczności znalazły potwierdzenie w spójnych wewnętrznie i korelujących ze sobą wzajemnie, logicznych i rzeczowych relacjach świadków M. G., G. K., B. K. oraz M. K., których to oceny nie kwestionował skarżący, wskazując oskarżonego jako inicjatora zdarzenia i opisując jego zachowanie. P. O. w trakcie postępowania przedstawił faktury podjętych konsultacji, a wespół z informacją uzyskaną od jego pracodawcy o długości zwolnienia lekarskiego, na jakim przebywał, jego twierdzenia o dolegliwościach, jakie odczuwał słusznie zostały uznane jako pozostające w związku z zaistniałym zdarzeniem i zasługujące na obdarzenie ich wiarą. Próba ich zdyskredytowania przez obrońcę nie okazała się skuteczna. Przedstawionych na łamach apelacji argumentów nie można zaaprobować. Gdyby bowiem nie doszło do zaatakowania P. O. przez oskarżonego, nie doszłoby do jego upadku na ziemię. W świetle chociażby zasad logicznego myślenia, które to współwyznaczają ocenę dowodu na gruncie art. 7 kpk nie sposób było uznać oceny zeznań oskarżyciela prywatnego zaprezentowanej przez obrońcę za prawidłową. Tym samym zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie;

- Sąd Rejonowy prawidłowo także ocenił wartość dowodową nagrania z monitoringu z autobusu nr (...) (k. 16 akt 4181-4.Ds.1699.2022). Widać na nim wyraźnie, jak oskarżony kieruje się w stronę autobusu, podchodzi do P. O., po czym gdy ten się odwraca, uderza go kilkakrotnie w twarz, przy czym ciosy otwartą ręką, wbrew temu co twierdzi obrońca, cechują się znaczną siłą. Po chwili nagranie ukazuje, jak oskarżony popycha P. O., który to uderza w drzwi autobusu. Tym samym dowód ten, a propos pozbawiony możliwości wpływu na niego ze strony osób zaangażowanych w sprawę, potwierdzał wersję wynikającą z relacji oskarżyciela prywatnego. Naturalną konsekwencją takiego stanu sprawy było odmówienie wiary oskarżonemu w tej części w której wskazywał, iż jedynie spoliczkował P. O.. Nie sposób nie uznać w świetle wymowy zgromadzonego materiału dowodowego, iż wersja ta została wykreowana na potrzeby niniejszego postępowania i miała na celu osiągnięcie korzystnego dla oskarżonego rozstrzygnięcia, lecz nie oddawała rzeczywistego przebiegu zdarzenia. Z tych też względów słusznie w tej części odmówiono wiary wyjaśnieniom oskarżonego;

- wskazać także należy, że zdaniem Sądu Okręgowego niezasadny jest również zarzut obrazy art. 410 kpk. Przepis ten statuuje obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie. Nie oznacza to natomiast, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest bowiem uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych jeżeli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, co jednak nie oznacza naruszenia art. 410 kpk. Tak też Sąd Rejonowy postąpił w niniejszej sprawie. Prawidłowo bowiem zakreślił grupę dowodów, na których należało oprzeć ustalenia faktyczne i jednocześnie wskazał materiał pominięty, mając na uwadze istniejące między nimi rozbieżności. Szczegółowo określił nadto, jakie są powody takiego jego działania, które według Sądu Okręgowego są słuszne i zasługują na pełną aprobatę;

- aby zasadnie, tym samym skutecznie, podnieść zarzut obrazy art. 4 kpk nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym;

- zarzut obrazy art. 92 kpk był niezasadny z prostego powodu, a mianowicie, iż przepis ten odnosi się do ujawnienia dowodów na posiedzeniu, a nie na rozprawie (art. 410 kpk);

- skoro Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych;

- odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 kpk na samym początku należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia art. 7 kpk jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuję ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie art. 5 § 2 kpk, lecz art. 7 kpk natomiast, gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji, gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszeniaart.5§2 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, ażeby takowe wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny;

- ocena dokumentacji medycznej P. O. nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Skarżący zakwestionował ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie obrażeń ciała wywołanych u oskarżyciela prywatnego przez oskarżonego wskazując na brak związku przyczynowego ze zdarzeniem z dnia 20 maja 2022 r. Z tak postawioną tezą nie sposób się zgodzić. Otóż z zeznań świadków M. G., G. K., B. K. oraz M. K., które korespondowały z zeznaniami oskarżyciela prywatnego wynika wprost, że P. O. bezpośrednio po zdarzeniu miał poszarpaną koszulkę, był poobijany, a na jego ciele widoczne były zadrapania. Bezspornym jest, że np. skutki uderzenia w autobus mogą nie być widoczne na tzw. „pierwszy rzut oka”, a mogą być daleko idące, tj. odczuwane w czasie późniejszym i powodować inne dolegliwości. Zgodzić się należy z Sądem I instancji, iż P. O. miał pełne prawo do diagnozowania swojego stanu zdrowia, jeżeli odczuwał w związku ze zdarzeniem z dnia 20 maja 2022 r. pewne dolegliwości. Nie budzą także wątpliwości okoliczności, w jakich powstała dokumentacja medyczna obrazująca obrażenia ciała pokrzywdzonego, gdyż jego zeznania w tym zakresie są wiarygodne, a jej sporządzenie rozpoczęło się w dniu zdarzenia;

- odnośnie zasądzonej nawiązki na rzecz P. O. w wysokości 10000 zł
Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisy art. 46 § 1 i 2 kk, orzekając wobec oskarżonego ten obowiązek za doznaną krzywdę wyrządzoną przestępstwem. Środek ten orzeczony na w/w poziomie jawi się jako właściwy i nie noszący cech wygórowanego, biorąc pod uwagę charakter zachowania oskarżonego, kilkakrotne uderzanie z dużą siłą w twarz P. O. oraz popchnięcie go na karoserię autobusu, dolegliwości, które powstały w jego następstwie, czas trwania następstw czynu, w tym uraz psychiczny, jaki uwidocznił się w zeznaniach P. O. złożonych na rozprawie w dniu 13 lipca 2023 r., jak i w dokumentacji medycznej dotyczącej jego osoby. Biorąc nadto pod uwagę jego sytuację materialną oskarżonego nawiązka w wysokości 10000 zł nie będzie dla niego nazbyt dolegliwa. W związku z tym Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował decyzję Sądu I instancji w zakresie tego rozstrzygnięcia, jednocześnie stwierdzając, że apelacja nie przedstawiła żadnych argumentów podważających jego zasadność.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ad zarzucanego mu czynu

ewentualnie - z ostrożności procesowej - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego na czyn z art 217 § 1 k.k. i z zw. z art. 217 § 2 k.k. na skutek uznania, że naruszenie nietykalności wywołało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego wnoszę o odstąpienie od wymierzenia kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność wywiedzionych przez obrońcę zarzutów skutkowała niezasadnością w/w wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 19 stycznia 2024 r. w sprawie II K 2/23 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu