Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2023r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Kowalska

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

po rozpoznaniu dnia 15 maja 2023r.

sprawy S. T.

obwinionego z art. 87 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim

z dnia 7 lutego 2023r., sygn. akt II W 525/22

I.  wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego S. T. na rzecz Skarbu Państwa 300 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 263/23

UZASADNIENIE

S. T. został obwiniony o to, że w dniu 1 listopada 2022 r. o godz. 18:50 w miejscowości K., gm. S., pow. S., woj. (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu 0,16 mg/l, 0,17 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki R. (...) o nr rej. (...), tj. o czyn z art. 87 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 7 lutego 2023 r. w sprawie o sygn. akt II W 525/22:

I.  obwinionego S. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 87 § 1 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 87 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 2.500 zł (dwóch tysięcy pięciuset złotych);

II.  na podstawie art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 i 2 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pojazdów, do kierowania którymi uprawnia posiadanie prawa jazdy kategorii (...), na okres 6 (sześciu) miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia
1 listopada 2022 r. do dnia 07 lutego 2023 r.;

IV.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250,00 zł (dwustu pięćdziesięciu złotych) tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100,00 zł (sto złotych).

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, zaskarżając go w części dot. sankcji karnej i zarzucając mu rażącą niewspółmierność wymierzonej kary grzywny w wysokości 2500 zł, gdy w sytuacji wyrażenia przez obwinionego skruchy oraz krytycznego stosunku do przypisanego czynu, niewysokiego stężenia alkoholu w organizmie, dotychczasowej niekaralności, sytuacji materialno – finansowej, rodzinnej oraz warunków osobistych, zasadnym jest orzeczenie kary grzywny w wysokości 1000 zł.

Pomimo, iż obwiniony nie wskazał w petitum środka odwoławczego zarzutu co do rozstrzygnięcia o kosztach, zawartego w zaskarżonym wyroku, to z jego treści należy wysnuć, że kwestionuje on również tą część ww. wyroku Sądu I instancji, wskazując na niesłuszność ich zasądzenia.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymierzonej kary grzywny do wysokości 1000 zł, zwolnienie od kosztów sądowych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja obwinionego jest niezasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z 16.11.2021 r., II DOW 15/21, LEX nr 3261440).

Odnosząc się do meritum, wymierzona obwinionemu zaskarżonym wyrokiem kara oraz środek karny nie cechują się rażącą niewspółmiernością, a tylko w takim przypadku istniałaby po stronie sądu odwoławczego możliwość wydania orzeczenia reformatoryjnego. Sąd meriti nadał właściwe znaczenie okolicznościom zaostrzającym odpowiedzialność karną, przy czym dopuścił się pewnego uchybienia w zakresie ustalenia okoliczności łagodzących, jednak nie miało ono wpływu na wymiar kary zasadniczej oraz środka karnego. Należy zauważyć, że w myśl art. 87 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1a kw ustawowe zagrożenie karą grzywny czynu przypisanego zaskarżonym wyrokiem obwinionemu kształtuje się od 2500 zł do 30000 zł. Tym samym kara grzywny wymierzona obwinionemu, tj. w wysokości 2500 zł, a więc minimalna, jaką można wymierzyć na podstawie Kodeksu wykroczeń, nie może zostać uznana za rażąco niewspółmierną. Dostrzec należy, że środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, z wyłączeniem pojazdów, do których kierowania uprawnia posiadania prawa jazdy kat. (...), obligatoryjny przy stwierdzeniu winy co do wykroczenia z art. 87 § 1 kw, został orzeczony również w najniższym 6 miesięcznym wymiarze, wynikającym z treści art. 29 § 1 kw,
a zatem żadną miarą nie sposób uznać jego rażącej surowości. Pomimo, iż
Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu nie zawarł wszystkich okoliczności łagodzących odpowiedzialność karną obwinionego, to w odniesieniu do orzeczonego przez ten sąd wymiaru kary oraz środka karnego, nie można stwierdzić, ażeby uchybienie to miało wpływ na ich wysokość. Niemniej jednak okoliczności korzystne dla obwinionego, zasadnie spowodowały, że Sąd I instancji orzekł karę i środek karnym w najniższym ustawowo wymiarze. Charakter i okoliczności czynu, będącego przedmiotem niniejszego postępowania nie przemawiały mimo wszystko za skorzystaniem z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary grzywny, przewidzianej
w art. 39 § 1 kw. Niewątpliwie przyznanie się do winy powinno być traktowane jako okoliczność łagodząca odpowiedzialność karną, jednakże nie należy oczekiwać,
w sytuacji zaistnienia tej okoliczności, nadmiernie łagodnej represji karnej.
Należy zauważyć, że instytucja przewidziana w art. 39 § 1 kw ma charakter fakultatywny i jest stosowana w nadzwyczajnych okolicznościach. Takie okoliczności w niniejszej sprawie nie zaistniały. Podkreślenia wymaga, że obwiniony został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji na gorącym uczynku, gdy prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w stanie po użyciu alkoholu, zawartość alkoholu w jego organizmie została potwierdzona stosownymi badaniami, co więcej nie oscylowała ona na granicy progu stanu po użyciu alkoholu, miała tendencję zwyżkową, co świadczy o tym, że alkohol był spożywany w niedużym odstępie czasowym przed podjęciem decyzji o kierowaniu pojazdem, a zatem przyznanie się obwinionego do winy traci na znaczeniu w kontekście wymiaru kary.
Należy zauważyć, że jednocześnie odmówił on składania wyjaśnień, a więc wbrew jego twierdzeniom zawartym w apelacji, nie sposób ocenić na podstawie tego dowodu, czy wyraził skruchę oraz czy prezentuje krytyczny stosunek do przypisanego czynu. Obwiniony nie przedstawił żadnych dokumentów, mających świadczyć o tym, że jego położenie materialne jest w rzeczywistości mniej korzystne aniżeli ustalone przez Sąd meriti. W związku z tym podnoszone przez niego tezy w tym zakresie, m.in. o konieczności spłacania kredytu z ratą miesięczną wynoszącą 1000 zł nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez obwinionego, który mając świadomość swojej sytuacji życiowej, powinien dołożyć wszelkich starań ze swojej strony, aby puli piętrzących się problemów nie pomnażać. Decydując się na konflikt z prawem winien się liczyć z koniecznością poniesienia konsekwencji, również w wymiarze finansowym. Co prawda obwiniony jest osobą w podeszłym wieku, ale posiada stałe miesięczne źródło dochodu w postaci świadczenia emerytalnego w wysokości 1800 zł netto, nadto jego własność stanowi nieruchomość zabudowana domem mieszkalnym o pow. 80 m ², przy czym nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Sąd Okręgowy dostrzega, że konieczność uiszczenia grzywny z emerytury takiej wysokości będzie odczuwalna dla obwinionego, jednakże należy ponownie zauważyć, że okoliczności te Sąd Rejonowy brał pod uwagę i dlatego też kara grzywny oraz środek karny z pkt II zaskarżonego wyroku zostały orzeczone w najniższym możliwym wymiarze. Łagodzenie sankcji karnej, poprzez korzystanie z instytucji wyjątkowej z art. 39 § 1 kw, nie doprowadziłoby do osiągnięcia celów, zakładanych przez kodeks wykroczeń w art. 33 § 1 kw. Tutejszy Sąd uznał zatem, idąc tokiem rozumowania Sądu meriti, że obwiniony ma realne możliwości aby zgromadzić należną kwotę tytułem kary grzywny, a także kosztów sądowych, jeżeli nie w całości, to w ratach, o które może się przecież ubiegać w ramach postępowania wykonawczego, wykazując należycie swą sytuację materialną. Reasumując, represja karna orzeczona zaskarżonym wyrokiem jest sprawiedliwa, uświadomi obwinionemu, że nie ma przyzwolenia na działania sprzeczne z prawem, będzie stanowiła dla niego lekcję życiową, a także spełni swoją rolę w zakresie społecznego oddziaływania.

Z uwagi na nieuwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, na aprobatę
Sądu Okręgowego nie zasługiwał również zarzut co do rozstrzygnięcia o kosztach, zawartego w pkt IV zaskarżonego wyroku.

Apelacja obwinionego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z
art. 636 § 1 kpk, stosowanym poprzez odesłanie z art. 121 kpw, obwiniony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby obwinionego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123), a także § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467).

Z tych względów Sąd Okręgowy, orzekł jak w wyroku.