Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Dariusz Półtorak
Sędziowie:		SSO Jerzy Kozaczuk (spr.) SSO Teresa Zawiślak
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2015 r.

sprawy A. S.

oskarżonego o przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 9 marca 2015 r. sygn. akt VII K 572/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; zasądza od A. S. na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 265/15

UZASADNIENIE

A. S. został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 11 czerwca 2014 r. w m. H. gm. (...) woj. (...), groził pozbawieniem życia Z. S., wzbudzając u niego uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

2.  W dniu 11 czerwca 2014 r. w m. H. gm. (...)woj. (...), poprzez zadawanie uderzeń drewnianym trzonkiem grabi w głowę, ręce i plecy, spowodował u Z. S. obrażenia ciała w postaci licznych nieregularnych przekrwień na skórze pleców, zadrapania z zasinieniem w obrębie braku lewego, zadrapania z przekrwieniem w obrębie przedramienia lewego i licznych równej wielkości i kształtu przekrwień w obrębie skóry głowy, które to obrażenia należą do kategorii lekkich i powodują naruszenie czynności narządów ciała na okres nie przekraczający siedem dni, a okres rehabilitacji nie przekroczy sześciu miesięcy,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

3.  W dniu 15 czerwca 2014 r. w m. R. gm.(...) woj. (...), groził pozbawieniem życia M. B., wzbudzając u niego uzasadniona obawę, że groźby te zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

4.  Daty bliżej nieustalonej w miesiącu wrześniu 2013 r. w m. R. gm.(...) woj. (...), groził pozbawieniem życia M. M., wzbudzając u niego uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

5.  Daty bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu 2013 r. w m. H. gm. (...) woj. (...), groził pozbawieniem życia G. M., wzbudzając u niej uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 09 marca 2015 roku:

Oskarżonego A. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, przy czym przyjął, iż czyny z pkt 1,3,4 i 5 a/o wyczerpujące dyspozycję art. 190 § 1 k.k. zostały popełnione w podobny sposób w krótkich odstępach czasu i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 60 /sześćdziesięciu/ stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 /dziesięciu/ złotych.

Oskarżonego A. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. 2 a/o wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 60 /sześćdziesięciu/ stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 /dziesięciu/ złotych.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzeczone jednostkowe kary grzywien połączył i wymierzył jako karę łączną 100 /sto/ stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 /dziesięciu/ złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 100 /sto/ złotych tytułem opłaty oraz 383 /trzysta osiemdziesiąt trzy/ złote tytułem kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego A. S., który zaskarżył wyrok w całości odnośnie wszystkich zarzucanych oskarżonemu czynów.

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1. 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1/ obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., art. 10 k.p.k., i 424 k.p.k. polegającą na:

- sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania, dowolnej ocenie dowodów i jednocześnie sporządzenie uzasadnienia w sposób, który nie pozwala na ocenę, które dowody zasługują na wiarę, a które nie, w szczególności, z których dowodów wynika sprawstwo przestępstw przypisanych A. S. wobec faktu, że Sąd nie dokonuje w uzasadnieniu merytorycznej oceny dowodów a jedynie ogranicza się do streszczenia wyjaśnień oskarżonego i poszczególnych świadków,

-pominięciu w rozważaniach faktycznych dotyczących wymiaru kary stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych A. S., w szczególności czy stopień ten jest znaczny, co musi prowadzić do skazania oskarżonego, kiedy przestępstwa gróźb karalnych oraz spowodowania niewielkich obrażeń ciała same w sobie nie stanowią przestępstw niezwykle poważnych, co w powiązaniu z dotychczasową postawą życiową oskarżonego, istniejącym konfliktem z mieszkańcami na tle korzystania z drogi oraz wcześniejszej działalności oskarżonego jako strażnika łowieckiego mogło doprowadzić do uznania, że społeczna szkodliwość czynów nie jest znaczna, a przez to rozważać można warunkowe umorzenie postępowania wobec A. S.,

2/ obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie art. 170 k.p.k. polegającą na bezpodstawnym oddaleniu wniosku dowodowego zgłoszonego na podstawie rozprawie w dniu 13 listopada 2014 roku o przesłuchanie świadków I. D., B. S., K. D., A. J. i M. H. na okoliczność podłoża konfliktów pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi, co miało istotne znaczenie dla wiarygodności i motywów działania tych ostatnich, że groźby wzbudziły uzasadnioną obawę spełnienia.

3/ obrazę prawa materialnego /art. 190 § 1 kodeksu karnego/ poprzez brak wskazania w ustalonym stanie faktycznym oraz jakiejkolwiek analizy z czego wynika podstawowe znamię tego przestępstwa, że groźby wzbudziły uzasadnioną obawę spełnienia.

Podnosząc powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego poparł złożoną apelację i wniosek w niej zawarty.

Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Oskarżony A. S. przyłączył się do apelacji swojego obrońcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. S. jest oczywiście bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z argumentów przytoczonych przez obrońcę oskarżonego w uzasadnieniu zarzutów podnoszonych w apelacji. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku postępowania, wbrew twierdzeniom obrońcy odpowiada zasadom logicznego rozumowania i została dokonana z uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy w Siedlcach, rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 k.p.k.

Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, którym dowodom i z jakich powodów dał im wiarę. Wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w oparciu o tak dokonaną ocenę dowodów są zatem prawidłowe, co w ocenie Sądu Odwoławczego prowadzi do przekonania, iż zarzuty apelacyjne podnoszone przez obrońcę oskarżonego A. S. w tym zakresie są chybione. Wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów art. 424 k.p.k. i na tyle szczegółowo, że pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia.

Nie sposób się zgodzić ze stanowiskiem obrońcy, który w złożonej apelacji podnosi, iż Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku ograniczył się jedynie do streszczenia wyjaśnień oskarżonego i streszczenia zeznań świadków, nie dokonując jednocześnie w uzasadnieniu merytorycznej oceny dowodów. W uzasadnieniu tym bowiem w sposób dostateczny wskazano dlaczego wyjaśnienia oskarżonego zasługują na danie im wiary tylko w ograniczonym zakresie, jak również wysunięto na pierwszy plan grupę świadków, których zeznaniom Sąd Rejonowy dał wiarę w całości. Zeznania te, chociaż przy ocenie dowodów potraktowane zostały grupowo, są wzajemnie spójne, uzupełniają się i korelują ze sobą. Nadto, jak podkreślił Sąd Rejonowy pozwalają na uwidocznienie motywu i sposobu działania oskarżonego. W uzasadnieniu wskazano również zeznania świadków, których relacje nie wniosły niczego do sprawy oraz zeznania świadka, których nie obdarzono walorem wiarygodności, szczegółowo to argumentując.

Nie ma też powodów do uznania słuszności zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k., gdyż nie wykazano, aby wydany w sprawie wyrok został oparty na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, czy też w wyniku nie uwzględnienia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego.

W rozważaniach dotyczących wymiaru orzeczonej kary grzywny nie pominięto również stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, wymierzając karę adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów. Nadmienić należy, iż czyn zarzucany oskarżonemu z art. 190 § 1 k.k. zagrożony jest alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności. Wymierzona kara łączna w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka, zatem kara najłagodniejsza rodzajowo, uwzględnia stopień zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez A. S. czynów. Sąd I instancji słusznie uznał zatem, iż stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów nie pozwala na umorzenie wobec niego postępowania karnego.

Bezzasadnym pozostaje także wywiedziony zarzut skarżącego zarzut obrazy art. 170 k.p.k. w wyniku oddalenia wniosku dowodowego zgłoszonego na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. o przesłuchanie świadków I. D., B. S., K. D., A. J. i M. H. na okoliczność podłoża konfliktów pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonymi. Podkreślić przy tym należy, iż okoliczność konfliktu sąsiedzkiego jaki istnieje od wielu lat była dobrze znana Sądowi I instancji, wynika wprost z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Samo podłoże tegoż konfliktu, jego wyjaśnienie i przesłuchiwanie w tym celu świadków jest niecelowe także ze względu na ekonomikę procesową. Nadto, uwypuklić należy, iż w/w osoby nie były naocznymi świadkami przedmiotowego zdarzenia, wszelkie okoliczności sprawy znają zatem wyłącznie ze słyszenia. Co więcej, wszelkie ewentualne roszczenia odnoszące się do korzystania z drogi dojazdowej do poszczególnych pól uprawnych oskarżonego i pokrzywdzonych winne być rozstrzygnięte w drodze postępowania cywilnego. Przeprowadzenie dowodu z zeznań obejmujących wiele lat wzajemnych przepychanek sąsiedzkich na okoliczność, która jest już udowodniona, nie byłoby także celowe.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. IV KK 132/14 to właśnie celowość przeprowadzenia dowodu jest wytyczną przy ocenie wniosku dowodowego. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w w/w postanowieniu, o ile dopuszczalne i celowe jest przeprowadzenie dowodu na okoliczność sprawdzenia innej wersji wydarzeń, to nie należy tracić z pola uwagi, że dowód ten nie może być przeprowadzany niejako jedynie "na wszelki wypadek", dla sprawdzenia, czy za jego pomocą da się wyprowadzić kolejną wersję zdarzenia. Nadużyciem uprawnień wynikających z art. 170 k.p.k. będzie więc nie tylko oddalenie wniosku dowodowego mimo braku podstawy prawnej wynikającej z przepisów tego artykułu, ale również bezzasadne uwzględnienie przez sąd wniosku dowodowego i podejmowanie w konsekwencji czynności procesowych niezdatnych do realizacji celu głównego procesu jakim jest rozstrzygnięcie bez zbędnej zwłoki o prawnej odpowiedzialności oskarżonego w zakresie stawianego mu przez oskarżyciela zarzutu.

Sąd I instancji trafnie uznał w zakresie tych dowodów, iż przesłuchanie wyżej wymienionych świadków nie wniosłaby nic nowego do sprawy, a jego przeprowadzenie miałoby na celu jedynie przedłużenie postępowania. W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji w prawidłowy sposób ocenił przydatność tych dowodów dla rozstrzygnięcia sprawy, stwierdzając, iż dowody zgromadzone w sprawie są wystarczające do ustalenia stanu faktycznego. Jednocześnie zaznaczyć należy, iż na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. Sąd I instancji dopuścił dowód z zeznań syna oskarżonego K. S., uznając je jednocześnie za istotne dla wyjaśnienia przedmiotowej sprawy.

Nieuzasadniony jest także podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 190 § 1 k.k., poprzez brak wskazania w ustalonym stanie faktycznym oraz jakiejkolwiek analizy z czego wynika podstawowe znamię dla tego przestępstwa, że groźby wzbudziły uzasadnioną obawę spełnienia. Uwypuklenia wymaga wskazanie na to, iż oskarżony kierując w dniu 11 czerwca 2014 r. groźby pozbawienia życia do pokrzywdzonego Z. S. naruszył w tym samym dniu jego nietykalność cielesną, poprzez zadawanie mu uderzeń drewnianym trzonkiem grabi w głowę, ręce i plecy, czym spowodował u tegoż pokrzywdzonego liczne obrażenia ciała. Wobec powyższego twierdzenie obrońcy odnoszące się do tego, iż groźby oskarżonego nie wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnionej obawy ich spełnienia jest zatem co najmniej kuriozalne. Oskarżony wielokrotnie na przestrzeni lat groził pokrzywdzonym, jak sam wyjaśniał jest myśliwym i od 2000 r. posiadał pozwolenie na broń. To, iż oskarżony poluje na zwierzęta, wykorzystując przy tym broń palną było okolicznością dobrze znaną w jego bliskim sąsiedztwie. Wielokrotnie widywany był on z bronią. Nadto, obszerna analiza znamion czynu z art. 190 § 1 k.k. odnosząca się do czynów zarzucanych oskarżonemu A. S., w szczególności dotycząca obawy spełnienia przez oskarżonego gróźb karalnych jest drobiazgowo przeprowadzona w dalszej części uzasadnienia, i w ocenie Sądu Odwoławczego nie wymaga przytoczenia po raz kolejny. Z uwagi na powyższe, zarzut obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 190 § 1 k.k. uznano za całkowicie chybiony.

Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który uznając winę oskarżonego A. S., oparł się jedynie częściowo na jego wyjaśnieniach, uwzględniając w tym względzie zeznania świadków Z. S., B. i S. O., M. B., J. B., R. M., P. S., K. Ł., P. M., M. M., G. M., I. S. oraz G. Ś., a także opinię sądowo-lekarską dotyczącą obrażeń jakich doznał w toku przedmiotowego zdarzenia pokrzywdzony Z. S. oraz mechanizmu ich powstania.

Reasumując, podkreślić należy, iż poczynione przez Sąd Rejonowy w Siedlcach ustalenia w zakresie tak stanu faktycznego, jak i winy oskarżonego A. S. są w ocenie Sądu Okręgowego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że oskarżony ten dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.), obciążając nimi oskarżonego A. S..

Z tych względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.