Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Karol Troć

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz

SO Dariusz Półtorak (spr.)

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 284/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 14 stycznia 2025 r. w sprawie II K 409/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. Zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, oraz dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci:

a) opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej poprzez uznanie, że z opinii tej ma wynikać fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, chociaż opinia stwierdza jedynie, że zabezpieczony z kominiarki znalezionej w miejscu zdarzenia materiał genetyczny należy do W. K., co nie dowodzi popełnienia przez niego zarzucanego czynu w szczególności biorąc pod uwagę, że jak wynika z ustaleń przeprowadzonych w postępowaniu oskarżony bywał wcześniej w domu pokrzywdzonej ponieważ przyjaźnił się z jej synem, zatem jego materiał genetyczny mógł znajdować się w tym mieszkaniu wcześniej i mógł znaleźć się na kominiarce w sposób przypadkowy, nie sposób zatem przyjąć z całą pewnością, że zabezpieczony materiał genetyczny oskarżonego znalazł się w mieszkaniu pokrzywdzonej w dniu zdarzenia,

b) zeznań pokrzywdzonej i przesłuchanych w sprawie świadków poprzez ustalenie, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, chociaż żaden ze świadków nie wskazywał oskarżonego jako sprawcy przedmiotowego czynu, również sama pokrzywdzona nie rozpoznała oskarżonego jako sprawcy rozboju pomimo tego, że znała ona wcześniej oskarżonego, więc mogła go rozpoznać nawet na podstawie postury czy sposobu poruszania się, a ponadto w czasie zdarzenia ściągnęła sprawcy kominiarkę i mimo to nie była w stanie wskazać osoby sprawcy, co prowadzi do wniosku że nie był to oskarżony,

c) wyjaśnień oskarżonego poprzez odmówienie im wiary w zakresie w jakim nie przyznał się on do stawianego zarzutu, pomimo braku obiektywnych podstaw do takiej oceny jego wyjaśnień, natomiast twierdzenie, że wyjaśnienia składane na rozprawie są niewiarygodne ze względu na zawarte w nich drobne nieścisłości jest o tyle niezasadne, że od zdarzenia minęło ponad 10 lat, więc zupełnie naturalnym jest, że oskarżony nie precyzyjnie podaje co robił w dniu zdarzenia;

2. zarzut naruszenia przepisu postępowania, mającego wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego istniejących w sprawie wątpliwości dotyczących tego, czy dopuścił się on zachowań objętych zarzutem, a wynikających z faktu, że oskarżony przed datą objętą zarzutem bywał w domu pokrzywdzonej i jego materiał genetyczny mógł znaleźć się w miejscu zdarzenia przed jego datą, nadto pokrzywdzona znała go przed zdarzeniem i nie rozpoznała go jako sprawcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania, w świetle złożonej apelacji obrońcy oskarżonego uznał, że podniesione w niej zarzuty jako bezzasadne nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, właściwie oceniając zgromadzony materiał dowodowy, uwzględniając wszelkie okoliczności, przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Ponadto, ustalony w sprawie stan faktyczny nie pozostawił żadnych „nie dających się usunąć” wątpliwości, co do których miałaby zastosowanie zasada, wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k., toteż i ten zarzut skarżącego należało uznać za bezzasadny.

Skarżący, kwestionując prawidłowość oceny materiału dowodowego, którym Sąd meriti posłużył się do ustalenia stanu faktycznego, a na podstawie którego zasadnym było przypisanie oskarżonemu W. K. sprawstwa zarzucanego mu czynu, w istocie kontynuuje przyjętą, a prezentowaną przed sądem rejonowym linię obrony, zmierzającą do przeforsowania wersji, że materiał genetyczny oskarżonego został naniesiony na zabezpieczoną kominiarkę przypadkowo, pośrednio, z uwagi na jego wcześniejszą znajomość z synem pokrzywdzonej i jego częste wizyty w zamieszkiwanym przez nich wspólnie domu, a nie w trakcie rozboju na pokrzywdzonej. Zdaniem skarżącego, na winę oskarżonego nie wskazuje również żaden inny materiał dowodowy, a przede wszystkim to, że pokrzywdzona nie rozpoznała napastnika w osobie oskarżonego, przy czym jego wyjaśnienia powinny zostać przez Sąd uwzględnione, gdyż nieuwzględnienie ich w kluczowej części, a więc świadczącej o jego niewinności, było w tej sytuacji niezasadne.

Jak zaznaczył sam skarżący, wnioski zawarte w opinii z zakresu badań genetycznych nie budzą wątpliwości co do tego, że na zabezpieczonej w sprawie kominiarce ujawniony materiał genetyczny należy do oskarżonego. Zauważyć należy, że wyjaśnienia oskarżonego związane ze wskazywanym przez niego możliwym, alternatywnym sposobem przeniesienia materiału genetycznego na odnalezioną w pokoju pokrzywdzonej kominiarkę, są wysoce nieprawdopodobne i sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza z depozycjami : pokrzywdzonej H. J., C. J., D. K. czy też I. J. (1) oraz ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Oskarżony starał się ukazywać swoje relacje z C. J. – synem pokrzywdzonej wspólnie z nią zamieszkującym – jako bliskie, świadczące o częstych jego wizytach w ich domu, co miałoby uprawdopodobnić wersję przypadkowego naniesienia materiału genetycznego na przedmiotową kominiarkę jeszcze przed rozbojem, a także doprowadzić do wywiedzenia wniosku, że gdyby sprawcą czynu był oskarżony, to pokrzywdzona by go rozpoznała, bowiem miewała z nim wcześniej wielokrotną styczność. Jak wynika jednak z zeznań wskazanych świadków w zasadzie nie pamiętali oni wizyt oskarżonego w domu pokrzywdzonej, a jedynie widywali go jako klienta sklepu, albowiem oskarżonego nie łączyły tak bliskie zażyłości z C. J., który wprost zeznał, że oskarżony nie bywał u nich w domu w 2014 r. i nigdy nie był w pomieszczeniu, gdzie przebywała pokrzywdzona (o nie wchodzeniu do pokoju pokrzywdzonej wyjaśniał sam oskarżony – k. 262v), natomiast świadek C. J. był u oskarżonego w domu „z 15 lat temu(…)na pewno 20 lat temu” (k. 398). Wszyscy zaś przesłuchani domownicy zgodnie wskazywali na to, że nikt w ich domu nie używał i nie posiadał kominiarki. W związku z powyższym, nie sposób było uznać za logiczne i tym samym prawdopodobne twierdzenie obrony, że do naniesienia materiału genetycznego na kominiarkę, jak i do odnalezienia kominiarki w pokoju pokrzywdzonej doszło w innych okolicznościach, aniżeli wynikających z poczynionych w sprawie ustaleń, a będących podstawą skazania oskarżonego. Odnosząc się następnie do faktu, że pokrzywdzona nie rozpoznała oskarżonego po zerwaniu z jego głowy kominiarki, zwrócić szczególną uwagę należało na okoliczności przedmiotowego zdarzenia. A więc to, że po wyłączeniu telewizora w pokoju było praktycznie ciemno, pokrzywdzona leżała zwrócona twarzą w kierunku ściany i nie obserwowała samego wejścia sprawcy do pokoju, a próbując zasnąć była całkowicie zaskoczona zaistniałą sytuacją, gdyż początkowo słysząc odgłosy pochodzące z innych pomieszczeń była przekonana, że z wesela wrócili I. J. (2) i T. P.. Pamiętać ponadto trzeba, że oskarżony gwałtownie zaatakował pokrzywdzoną, a ona podczas szarpaniny i w wyniku duszenia straciła przytomność. Takie okoliczności niewątpliwie musiały doprowadzić do wystąpienia szoku u pokrzywdzonej, o czym ona zresztą zeznawała i co miało potwierdzenie m.in. w zeznaniach R. O. i K. K.. Opis kolejno następujących po sobie zdarzeń w relacjach pokrzywdzonej był wiarygodny, logiczny, konsekwentny i słusznie należało je uwzględnić, przy czym trudno było wymagać od pokrzywdzonej, aby w niniejszej sytuacji dysponowała dostateczną spostrzegawczością i pamięcią w zakresie rozpoznawania i zapamiętywania twarzy sprawcy, który zaatakował ją w tak niespodziewany i brutalny sposób. Nie można zgodzić się także ze skarżącym, że o niewinności oskarżonego miałoby przemawiać to, że żaden z przesłuchiwanych świadków nie rozpoznał oskarżonego jako sprawcy przedmiotowego czynu, skoro zadbał on wystarczająco o to, żeby przystąpić do jego popełnienia podczas nieobecności pozostałych domowników, późną nocą, a dodatkowo wyposażył się w kominiarkę oraz nie odzywał się podczas całego zdarzenia, aby uniemożliwić identyfikację swojej tożsamości. Niemniej jednak wskazać należy, że świadek R. O., który był pierwszy na miejscu zdarzenia i zatelefonował do I. J. (1) oraz na numer alarmowy, podczas przesłuchania w postępowaniu sądowym zeznał, że minął się z jakimś mężczyzną wchodząc na podwórko pokrzywdzonej, którego twarzy nie zauważył, jednakże wzrost tego mężczyzny w istocie odpowiada wzrostowi oskarżonego. Oczywistym jest, że w przeciwieństwie do opinii z badań genetycznychsywie do opinii nie jest to dowód kluczowy i niezbity, jednakże łącznie z pozostałymi ustalonymi w sprawie okolicznościami (jak przykładowo znaczne problemy finansowe oskarżonego, istniejące również w czasie popełnienia czynu), przemawia dodatkowo za winą oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu związanego z nieuwzględnieniem wyjaśnień oskarżonego wskazać ponadto należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego, nieścisłości w jego depozycjach nie są drobne, a dotyczą m.in. tak ważnej kwestii, jak potwierdzenia jego alibi. Pomijając sam fakt rozbieżności we wskazaniu daty, kiedy to miał spożywać alkohol z R. K. oraz to, czy rozmawiali na drugi dzień o zdarzeniu, świadek ten nie był w stanie potwierdzić tego, że w nocy z dnia 28 na 29 czerwca 2014 r. wspólnie z oskarżonym spożywali alkohol, przy czym ta okoliczność w świetle przedmiotowych zdarzeń miałaby istotne znaczenie, a samo zasłanianie się niepamięcią przez świadka, nie przemawia za wiarygodnością twierdzeń oskarżonego. Żaden inny wiarygodny materiał dowodowy w jakimkolwiek stopniu także ich nie potwierdzał. Zauważyć ponadto należy, że tezy stawiane przez obronę co do omawianych nieścisłości, na tle wyjaśnień oskarżonego, składanych w toku całego postępowania, świadczą o ich niewiarygodności. Skarżący wskazał, że z uwagi na to, że od zdarzenia minęło ponad 10 lat, zupełnie naturalnym jest, że oskarżony nieprecyzyjnie podaje co robił w dniu zdarzenia. Przy czym zwrócić uwagę trzeba na to, że w przesłuchaniu w postępowaniu przygotowawczym oskarżony nic nie wspomina o faktach, przebiegu zdarzeń w nocy z 28 na 29 czerwca 2014 roku, które miały mu zapewnić alibi, natomiast w późniejszych wyjaśnieniach oskarżony podaje coraz to więcej szczegółów, budując dopiero wówczas swoją linię obrony, w tym bazującą na informacjach uzyskiwanych w trakcie procesu, która jak już wspomniano, nie ma pokrycia chociażby w zeznaniach R. K. czy pozostałych świadków.

Podsumowując powyższe rozważania na podkreślenie zasługuje to, że przeanalizowany materiał dowodowy pozwolił na ustalenie stanu faktycznego, który nie pozostawił w sprawie nieusuwalnych wątpliwości. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że w postępowaniu karnym rzeczą naturalną jest występowanie dowodów wskazujących na sprzeczne wersje wydarzeń, lecz to właśnie obowiązkiem sądu jest dokonanie rzetelnej oceny materiału dowodowego i wyeliminowanie mogących się prima facie pojawić wątpliwości. Dopiero, jeśli nie można ich rozwiać, zastosowanie znajdzie art. 5 § 2 k.p.k. Należy przy tym podkreślić, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2024 r. II KK 13/24). Materiał dowodowy w postaci opinii z przeprowadzonych badań genetycznych w korelacji z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, zwłaszcza z depozycjami H. J., C. J., D. K., I. J. (1), T. P., R. O. czy też R. K., które należało co do zasady uwzględnić jako jasne, logiczne i szczere, jednoznacznie przemawiał za sprawstwem oskarżonego i tym samym niewiarygodnością jego wyjaśnień, co czyni zarzuty obrony chybionymi, a orzeczony wyrok słusznym. Nie może bowiem być wątpliwości, że znaleziony na kominiarce materiał genetyczny w postaci włosów oskarżonego został pozostawiony przez W. K. w trakcie rozboju dokonanego na osobie H. J..

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Garwolinie II Wydział Karny do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów w apelacji obrońcy, wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona w sprawie apelacja obrońcy nie była zasadna i tym samym nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III, IV.

W postępowaniu odwoławczym oskarżycielka posiłkowa była reprezentowana przez adw. G. R., toteż Sąd Okręgowy zasądził z tego tytułu na jej rzecz 1033,20 zł (w tym 193,20 zł podatku VAT), według stawki określonej w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Zgodnie z tożsamą stawką, Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. R. 1033,20 zł (w tym 193,20 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 8 w zw. z art.2 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1073 roku o opłatach w sprawach karnych, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 2386,40 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wynikającymi z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym oraz przy uwzględnieniu wspomnianych powyżej wydatków poniesionych przez Skarb Państwa tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie oskarżycielki posiłkowej oraz obrony oskarżonego z urzędu.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana