Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 296/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 30 stycznia 2024 r. w sprawie II K 818/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

-------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

-----------------------------------

----------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- zarzut naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk polegającego na nieprawidłowej, dowolnej, jednostronnej ocenie materiału dowodowego, dokonanej z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, a także z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego oskarżony popełnił zarzucone mu czyny w sytuacji, gdy prawidłowa, obiektywna, ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że w niniejszej sprawie brak jest dowodów wskazujących, że oskarżony popełnił przypisane mu czyny. Prawidłowo ocenione dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków, złożone do akt dokumenty, nagrania wskazują, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z bezpodstawnymi zarzutami; oskarżony nie popełnił żadnego przestępstwa, na co wskazują zgromadzone dowody oraz brak tych oskarżających.

- zarzut naruszenia art. 14 § 1 kpk, art. 398 § 1 kpk, art. 367 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk w ten sposób, że Sąd wyrokując w niniejszej sprawie, bez żadnego pouczenia stron, wykroczył poza ramy aktu oskarżenia rozszerzając ramy czasowe jakoby interwencja wobec oskarżonego trwała dłużej niż wskazuje na to nagranie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- wniesiony środek odwoławczy był bezzasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z argumentów przytoczonych przez oskarżonego w uzasadnieniu zarzutów podnoszonych w apelacji. Poddając zaskarżony wyrok kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby został on wydany w następstwie obrazy przepisów.

- istotą wniesionej przez oskarżonego apelacji jest kwestionowanie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji. Podnosząc zarzut naruszenia art. 4 kpk, art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk skarżący przedstawił własną ocenę pozostającą w opozycji do tej, którą wskazał Sąd Rejonowy. Poddając analizie argumentację Sądu I instancji oraz zarzuty apelacyjne w tym zakresie, w ocenie Sądu Okręgowego, stanowisko skarżącego nie było przekonujące. W przeciwieństwie do argumentacji Sądu I instancji, którą uznać należy za prawidłową i oceny materiału dowodowego dokonanej przez ten Sąd, która jest zgodna z dyrektywami zawartymi w art. 7 kpk, stanowisko skarżącego uznać należało jedynie za polemiczne.

- odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 4 kpk należy wskazać, że stanowisko oskarżonego jest subiektywne. Sąd dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zobowiązany jest kierować się obiektywizmem, zaś słuszność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia może zostać podważona jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że sąd nie kierował się zasadą obiektywizmu przy rozpoznaniu sprawy. Nie jest przy tym wystarczające wybiórcze wskazanie jedynie części dowodów i w oparciu o tak przedstawiony materiał dowodowy przedstawienie własnej wersji wydarzeń pozostającej w opozycji do tej, która ustalona została przez sąd. Ponadto, jak wynika z wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu z 24 maja 2022 r., II Ka 271/22, LEX nr 3380340, elementem zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk jest zakaz przyjmowania przez organ procesowy kierunkowego nastawienia do sprawy. Naruszeniem tej dyrektywy jest dopasowywanie czynności procesowych do z góry przyjętego na wstępie wyniku. Przejawem takiego nastawienia jest oddalanie wniosków dowodowych jednej tylko strony, gdy dążą one do ustaleń sprzecznych z przyjętym na wstępie założeniem. Przekładając powyższe tezy na okoliczności niniejszej sprawy należy wskazać, iż Sąd I instancji nie dopuścił się zarzucanego naruszenia, o czym świadczy m.in okoliczność, iż w toku postępowania został dopuszczony dowód wskazywany przez oskarżonego w postaci nagrania wideo z fragmentu interwencji, przeprowadzony i oceniony jako wiarygodny zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 kpk. Poprawnie przeprowadzona ocena dowodów doprowadziła do modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu na jego korzyść, bowiem Sąd I instancji uznał zeznania E. K. jako niewiarygodne w zakresie, w którym wskazywała, że oskarżony naruszył jej nietykalność cielesną. Oskarżony w treści apelacji przytacza fragmenty zeznań E. K., jednak jak wskazano wyżej, zeznania w tym zakresie, ze względu na upływ czasu i niepamięć, a także sprzeczności ich treści z pozostałym materiałem dowodowym zostały ocenione jako częściowo niewiarygodne. Jednocześnie, zdaniem Sądu Okręgowego, w przypadku tych depozycji, wbrew twierdzeniom oskarżonego, nie było podstaw do ocenienia ich jako niewiarygodne w całości, bowiem częściowo jednak korelowały z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym z nagraniem z interwencji złożonym przez oskarżonego oraz zeznaniami J. P. i K. K.. Ponadto, jak wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu, analiza akt spraw nie dała podstaw do przyjęcia, że oskarżony naruszył nietykalność cielesną K. K.. Mając powyższe na uwadze, należy jednoznacznie stwierdzić, iż wbrew argumentom oskarżonego, niedające się usunąć wątpliwości, Sąd I instancji rozstrzygnął na jego korzyść zgodnie z art. 5 § 2 kpk. Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Sądu Okręgowego, tak zmodyfikowany i przyjęty przez Sąd I instancji opis w pełni odzwierciedla zachowanie B. B. wypełniające znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

- w tym miejscu należy podkreślić, iż w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy ujawnił w toku rozprawy cały zgromadzony materiał dowodowy, a następnie wydając wyrok rozważył całokształt okoliczności, w tym te przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie - z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentował w uzasadnieniu wyroku.

- odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 14 § 1 kpk, art. 398 § 1 kpk, art. 367 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk należy wskazać, iż Sąd nie jest związany ani opisem, ani też zaproponowaną przez oskarżyciela kwalifikacją prawną czynu. Ma natomiast obowiązek respektować granice skargi, które określa zakres oskarżenia, rozumiany jako wskazane tam pewne zdarzenie historyczne. Co za tym idzie, przy ocenie jakie zdarzenie jest objęte skargą uprawnionego oskarżyciela nie jest decydujące to, jak czyn ten został opisany w samym zarzucie aktu oskarżenia, a więc także jak określono w nim miejsce i datę jego popełnienia, ale wszystkie te elementy, które wskazują na tożsamość tego zdarzenia, tj. identyczność osoby oskarżonej oraz przedmiotu zamachu, a także np. sposób popełnienia czynu zabronionego i jego okoliczności. Dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych poprzez usunięcie pewnego elementu czynu ciągłego, nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia. Przedmiotem osądu jest zawsze konkretne zdarzenie faktyczne, a nie jego kwalifikacja prawna, zatem w wypadku ustalenia przez sąd w sposób odmienny od proponowanego przez oskarżenie, czy to istotnego fragmentu czynu, czy okoliczności należącej do znamion danego przestępstwa i jego oceny prawnej, sąd powinien dokonać koniecznych zmian w opisie czynu i ustalić poprawną kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu zachowania. Identyczność czynu, wyznaczająca granice oskarżenia, jest zachowana wtedy, gdy nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się czynu zabronionego przez ustawę karną, tyle że czyn ten został wadliwie zakwalifikowany, a niekiedy także - źle określony (opisany). Opis przypisanego czynu musi być tak sformułowany, aby sposób i okoliczności jego popełnienia odpowiadały wymogom przewidzianym w art. 332 § 1 kpk. Wymóg ten dotyczy nie tylko aktu oskarżenia, ale i czynu przypisanego w wyroku przez sąd. W przypadku naruszenia art. 398 § 1 kpk nie chodzi więc ani o modyfikację zarzutu sformułowanego w akcie oskarżenia, ani też o zastąpienie tamtego zarzutu nowym. Zarzucanym ma być tu „inny czyn", a więc czyn nowy w znaczeniu odmiennego zdarzenia faktycznego niż to, o którym mowa w akcie oskarżenia. O tym, czy sąd orzekł w wyroku skazującym w granicach aktu oskarżenia, decyduje tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Znaczenie określenia „zdarzenie historyczne" obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne. Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu niż pojęcie „czynu" oskarżonego, polegającego na jego działaniu lub zaniechaniu. Sąd może zatem inaczej, w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w akcie oskarżenia dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest wyłączona, jeżeli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego.

- w przedmiotowej sprawie, zdarzeniem historycznym stanowiącym zakres oskarżenia jest interwencja, która miała miejsce w nocy w dniu 10 lipca 2022 roku i rozpoczęła się od momentu udania się policjantów na ulicę (...) w M., a zakończyła na komendzie, gdzie oskarżony został przetransportowany. W czasie tej interwencji, jak ustalił Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego, już po zatrzymaniu A. K., oskarżony nie stosował się do poleceń funkcjonariuszy, co skutkowało eskalacją sytuacji. Jak widać na nagraniu, w pewnym momencie oskarżony ucieka przed funkcjonariuszami do klatki schodowej. Gdy J. P. dogonił oskarżonego, ten zaczął łapać go za umundurowanie celem wyswobodzenia się. Jednak jak wynika z zeznań świadków, koniec nagrania wbrew twierdzeniom oskarżonego nie był końcem interwencji, bowiem niedługo później na miejsce zdarzenia przybył wezwany wcześniej patrol policji, co dodatkowo eskalowało sytuację. Wobec powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo wziął pod uwagę przebieg całej interwencji, a nie tylko fragment uwidoczniony na nagraniu.

- wracając do kwestii naruszenia art. 14 § 1 kpk, art. 398 § 1 kpk, art. 367 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk, w ocenie Sądu Okręgowego, zmiana opisu czynu w trakcie postępowania przed sądem w przedmiotowej sprawie nie była dowolna, tylko była odzwierciedleniem faktów wynikających z przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów, a co za tym idzie, nie stanowiła naruszenia prawa oskarżonego do obrony.

- reasumując Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień w procedowaniu Sądu I instancji, który prawidłowo zebrał i ujawnił konieczną ilość dowodów pozwalających na ustalenie stanu faktycznego przedmiotowego zdarzenia.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi za II instancję (360 zł opłaty od kary i 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana