Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 299/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 lutego 2025 r. w sprawie II K 196/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Oskarżyciel posiłkowy podniósł szereg zarzutów, związanych z obrazą przepisów proceduralnych, polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów, oddaleniu wniosków dowodowych z przesłuchania świadków, a także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Treść apelacji nie była usystematyzowana, toteż Sąd Okręgowy odstąpił w tym miejscu od opisywania konkretnych zarzutów, odsyłając do ich literalnego brzmienia na kartach 281 – 283v akt niniejszej sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po rozpoznaniu apelacji oskarżyciela posiłkowego, jak również oskarżyciela publicznego, Sąd Okręgowy nie dostrzegł zasadności sformułowanych w nich zarzutów. Zdaniem Sądu
II instancji, Sąd meriti procedował właściwie, prawidłowo oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, który był wyczerpujący i ustalając na jego podstawie rzeczywisty stan faktyczny, który doprowadził do słusznego uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Sąd prowadził postępowanie w sposób bezstronny, obiektywny, uwzględniając przy wyrokowaniu wszystkie okoliczności sprawy, zarówno przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego.

Z uwagi na w większości tożsamość zarzutów stawianych w obu środkach odwoławczych (w szczególności kwestionujących dokonaną p-rzez sąd I instancji ocenę wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków P. P. i P. S.) Sąd Okręgowy uznał za zasadne łącznie ustosunkować się do obu apelacji.

Przechodząc do analizy poszczególnych zarzutów zawartych w apelacji oskarżyciela posiłkowego, na wstępie wskazać należy, że w sytuacji, gdy apelacja została sporządzona w niezwykle drobiazgowy sposób, a bardzo szczegółowe i rozbudowane jej uzasadnienie w wielu momentach zacierało istotę stawianych zarzutów, to taki sposób redakcji środka odwoławczego nie mógł obligować Sądu odwoławczego do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii tam zasygnalizowanej. Tak więc fakt, że Sąd odwoławczy w swoim uzasadnieniu, odmawiając słuszności kolejnym zarzutom, czyni to w wielu miejscach w sposób zbiorczy, ogólny, nie odnosząc się expressis verbis do wskazywanych przez autora apelacji wyrwanych z kontekstu pewnych faktów, okoliczności, czy zaledwie strzępów informacji, nie czyni jeszcze zasadnym zarzutu niedostatecznej kontroli odwoławczej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r. II KK 276/08). Ponadto, stopień szczegółowości rozważań Sądu odwoławczego jest uzależniony od jakości oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc w pełni odpowiada wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego uzasadniania wyroku, co sprowadzałoby się do powtarzania prawidłowych argumentów zawartych w uzasadnieniu wyroku I-instancyjnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2024 r.
I KK 465/23). Sąd Okręgowy zważył, że Sąd meriti bardzo wyczerpująco przedstawił motywy rzeczonego wyroku w sporządzonym uzasadnieniu, które były trafne i przekonywujące, toteż mając na względzie zacytowane stanowisko Sądu Najwyższego, nie było potrzeby powielania szczegółowych rozważań Sądu Rejonowego przy odpowiadaniu na zarzuty apelacyjne, skoro Sąd II instancji w kluczowej części, te rozważania podzielił.

Pierwszą z istotnych kwestii w kontekście wniesionych apelacji było to, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że słowa M. K. skierowane do D. M. „ciebie już niedługo wyniosą stąd na noszach”, niewątpliwie padły. W tym miejscu należy odnieść się do treści zarzutu z apelacji oskarżyciela publicznego, który niesłusznie uznał, że Sąd miałby poczynić przeciwne ustalenia, bowiem Sąd Rejonowy jednoznacznie wskazał że słowa te w istocie zostały wypowiedziane, jednakże ocenił je negatywnie w kontekście realizowania znamion zarzucanego czynu z art. 190 § 1 k.k. (bez znaczenia jest czy wypowiedź zawierałaby także słowo niecenzuralne – zgodnie z twierdzeniem skarżącego). Słusznie bowiem sąd nie dopatrzył się w okolicznościach sprawy obiektywnych podstaw do stwierdzenia zasadności odczuć pokrzywdzonego, co do obaw spełnienia groźby.

Sąd Rejonowy oceniając materiał dowodowy dokonał tego zasadniczo w sposób prawidłowy, mając m.in. na względzie silny konflikt pomiędzy stronami, jak i powiązanie z nim większości świadków - po jednej czy drugiej stronie, toteż osobowy materiał dowodowy należało oceniać przy uwzględnieniu tych faktów i z zachowaniem należytej ostrożności, co też Sąd meriti uczynił. Jednocześnie należy mieć na względzie, że sam fakt skonfliktowania stron czy świadków, nie deprecjonuje automatycznie wartości dowodowej całości składanych przez nich depozycji, bowiem ocena ich wiarygodności przeprowadzana powinna być pod kątem ich logiczności, korelacji z pozostałym materiałem dowodowym, zważając na wszystkie okoliczności sprawy i kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 7 k.p.k. Podobnie wskazać należy, że zasada ta, nie wyklucza przyznania wiarygodności jedynie części depozycji danego osobowego źródła dowodowego oraz dyskwalifikacji pozostałego zakresu jego wypowiedzi, pod warunkiem, że wyprowadzone wnioskowanie będzie uwzględniało treść dowodu, tak w aspekcie jego cech wewnętrznych, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów, a zarazem będzie logiczne, oparte na wiedzy i wskazaniach doświadczenia życiowego i w rezultacie zamykające pole dla ocen alternatywnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 kwietnia 2018 r. II AKa 30/18).

Nawiązując do zarzutów oskarżyciela posiłkowego, a dotyczących rozważań Sądu Rejonowego w kwestii ustalenia danych świadka P. S. przez D. M. czy okoliczności kontaktowania się z nim zaznaczyć należało, że nie jest to kwestią znaczącą i mogąca mieć wpływ na treść zapadłego wyroku, skoro Sąd Rejonowy w kluczowej części przychylił się do stanowiska skarżącego i uznał, że słowa na jakie świadek wskazuje, rzeczywiście padły. Sąd w istocie uwzględnił zeznania w tym zakresie nie tylko świadka P. S., lecz także oskarżyciela posiłkowego, odmawiając przy tym wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Wywody skarżącego, co do rozważań Sądu Rejonowego o rozbieżnościach w wypowiedziach świadka nie mają zatem wpływu na meritum niniejszej sprawy, bowiem o niewinności oskarżonego nie przesądzał fakt niewypowiedzenia w ogóle tych słów, na jakie wskazywał oskarżyciel, a niewypełnienie znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. z uwagi na brak podstaw do uznania, że słowa te wywołały u oskarżyciela posiłkowego rzeczywistą obawę spełnienia groźby.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przeprowadził trafne rozważania na temat istoty realizacji znamion czynu z art. 190 § 1 k.k. i przytoczył na ich poparcie obszerne orzecznictwo i poglądy doktryny, które Sąd Okręgowy w pełni podziela. Analiza przedstawianego stanowiska prowadzi niewątpliwie do konstatacji, że obawa spełnienia groźby musi być uzasadniona. Należy sądzić, że owo uzasadnienie powinno być oceniane za pomocą kryteriów obiektywno-subiektywnych. Tym samym należy uwzględniać zarówno miarę tzw. przeciętnego obywatela, jak i właściwości samego adresata groźby (i ewentualnie osoby dla niego najbliższej, jeśli groźba jej dotyczy) ( K. Wala [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. J. Kulesza, Warszawa 2025, art. 190). Rozważając zaś wszystkie okoliczności niniejszej sprawy należało dojść do wniosku, że wypowiedź oskarżonego w kierunku oskarżyciela posiłkowego nie wywołała u niego obaw , o jakich mowa w art. 190 § 1 k.k., a co miało odzwierciedlenie przede wszystkim w zachowaniu oskarżyciela posiłkowego. Sąd Rejonowy słusznie odwołał się do konkretnych sytuacji zaistniałych już po 14 marca 2023 roku, które podważały forsowane przez skarżącego stanowisko, jak i kwestionowały wiarygodność twierdzeń świadka P. P. w tym zakresie. W pierwszej kolejności wskazać można na zachowanie oskarżyciela posiłkowego w trakcie zebrania Wspólnoty Mieszkaniowej w dniu 29 marca
2023 r. (a więc zaledwie po upływie 2 tygodni), kiedy to prowokacyjnie zajął on miejsce przed oskarżonym, nawet pomimo tego, że było wiele innych miejsc wolnych, a to było poza rzędem krzeseł. Za tym faktem przemawiały słusznie uwzględnione w tej części wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków J. G. i J. B., które były logiczne i spójne. Uzasadnienie D. M. takiego zachowania nie zasługiwało zaś na uwzględnienie, zresztą podobnie jak i P. P., które raz, że sobie przeczyły, to ponadto każde z osobna nie miało potwierdzenia w żadnym innym wiarygodnym materiale dowodowym i były oderwane od realiów sprawy. Na marginesie zauważyć można, że P. P. wskazując na rzekomy powód zajęcia takiego miejsca przez D. M., określając go jako potrzebę wyrażenia wsparcia dla niego i na jego prośbę, w rzeczywistości sam naraziłby oskarżyciela posiłkowego na stres, obawy i zagrożenie od siedzącego bezpośrednio za nim oskarżonego, co w kontekście opisywanego przez świadka, tak silnego straumatyzowania oskarżyciela posiłkowego, byłoby co najmniej niezrozumiałe. Przypomnieć należy, że zarzucany oskarżonemu czyn miał miejsce 14 marca 2023 r., toteż krótki odstęp czasowy pomiędzy tym zdarzeniem a zebraniem Wspólnoty i sposób zachowania D. M. przemawia za faktycznym stosunkiem psychicznym oskarżyciela posiłkowego do oskarżonego, bynajmniej nie świadczącym o odczuwaniu realności obaw, strachu czy poczuciu zagrożenia z jego strony. Dywagacje świadka P. P. na temat rozpoznania u oskarżyciela posiłkowego odmiennego stanu emocjonalnego, aniżeli ten, dostrzeżony przez Sąd meriti, jawią się jako polemiczne, gołosłowne i wręcz odrealnione. Nawet jeśli po sytuacjach konfliktowych pomiędzy stronami, jak przykładowo z maja 2022 r., przy okazji montowania blokad parkingowych, oskarżyciel posiłkowy był zdenerwowany, „roztrzęsiony”, to nie wskazuje to automatycznie na odczuwanie zagrożenia działaniami oskarżonego, a tym bardziej jeszcze na jego zasadność.
Z zeznań świadka P. P., pomimo zauważalnego przejaskrawiania opisywanych okoliczności wynika, że oskarżyciel posiłkowy jak jest zdenerwowany, wzburzony jakimiś emocjami, to po prostu” przeżywa” to, nie ma stosownego dystansu(…) (k. 211v), co może mieć znamienne znaczenie przy ocenie realności i zasadności odczuwanych przez niego obaw. Sąd Okręgowy analizując zeznania oskarżyciela posiłkowego zauważył tendencję do nadinterpretacji opisywanych zdarzeń i nader emocjonalnego i subiektywnego odczytywania intencji oskarżonego. Oceniając materiał dowodowy w postaci depozycji stron i świadków, zwłaszcza P. P., J. B. czy J. G. Sąd miał na względzie istniejący od dłuższego czasu intensywny konflikt w obrębie Wspólnoty Mieszkaniowej związany m.in. z użytkowaniem powierzchni parkingowej. Dlatego sąd meriti, jak już wcześniej wspomniano, dokonał tego z zachowaniem należytej ostrożności, co w istocie skutkowało uwzględnieniem depozycji wskazanych wyżej osób jedynie w częściach, w których były, jasne, logiczne i miały potwierdzenie w innym wiarygodnym materiale dowodowym, natomiast w pozostałym zakresie wynikały z wzajemnej niechęci i subiektywnych, negatywnych odczuć, toteż zasadnie na uwzględnienie nie zasługiwały. W przedmiotowej sytuacji, gdy nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut związany z błędną oceną dowodów, brak było w konsekwencji przesłanek do zakwestionowania dokonanych na tychże dowodach ustaleń faktycznych.

Sąd słusznie skoncentrował się na faktach, odseparowując subiektywne opisy pojedyńczych zdarzeń i odczuć poszczególnych osób. Prawidłowa ocena tak uzyskanego materiału dowodowego, doprowadziła do właściwego wniosku, że rzeczywista postawa oskarżyciela posiłkowego nie przemawia za zasadnością wskazywanych przez niego obaw, jakie miałyby się pojawić po wypowiedzi oskarżonego z dnia 14 marca 2023 r., jak również w kontekście całokształtu relacji pomiędzy stronami. Nie sposób uznać oskarżyciela posiłkowego za osobę „zastraszoną” chociażby z tego względu, że podczas sytuacji konfliktowych, jak m.in. ta z maja 2022 r., oskarżyciel posiłkowy nie jest wyłącznie stroną bierną, przejawia inicjatywę, aktywną rolę, co przejawia się między innymi kierowaniem do odpowiednich instytucji pism informujących o nieprawidłowych - jego zdaniem zachowaniach M. K.. Na marginesie zaznaczyć można, że Sąd nie odmawia oskarżycielowi posiłkowemu prawa do ochrony swoich interesów, jednakże fakt inicjowania kolejnych to postępowań (vide zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia z zał., k. 311-321), z punktu widzenia obiektywnej oceny zachowania osoby, która miałaby mieć zasadne obawy spełnienia gróźb pozbawienia zdrowia bądź życia, biorąc ponadto pod uwagę sygnalizowany, tak wysoki stopień traumatyzacji i zastraszenia, jaki próbują wykazać oskarżyciel posiłkowy oraz świadek P. P., także budzi zasadne wątpliwości co do ich realności. Na podkreślenie zasługuje to, że Sąd nie przeczy naganności zachowania oskarżonego, które niewątpliwie może być dla oskarżyciela posiłkowego uciążliwe i w odbiorze społecznym niewłaściwe, jednakże w niniejszym postępowaniu rozważaniom podlegało jedynie zachowanie oskarżonego w aspekcie wypełniania znamion czynu z art. 190 § 1 k.k., a czego nie sposób się było dopatrzeć.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd prawidłowo nie zauważył konieczności powoływania biegłego z zakresu psychologii/psychiatrii, który miałby oceniać stan psychiczny oskarżyciela posiłkowego, bowiem jak już wspomniano, Sąd dostatecznie i trafnie ustalił to przy rzetelnej analizie opisywanych w uzasadnieniu okoliczności. Podobnie należało ocenić słuszność decyzji sądu I instancji o oddaleniu pozostałych wniosków dowodowych, o czym Sąd Okręgowy wypowiadał się także w toku rozprawy apelacyjnej. Okoliczności, jakie miałyby wykazać wnioskowane dowody, zostały jednoznacznie ustalone na podstawie już zebranego materiału dowodowego, a dotyczą przede wszystkim długotrwałego konfliktu pomiędzy stronami i członkami Wspólnoty Mieszkaniowej oraz wzajemnych złośliwości, które strony sobie czynią. Jak już wspomniano powyżej, okoliczność skontaktowania się oskarżyciela posiłkowego ze świadkiem P. S. nie jest w istocie znacząca, nawet pomimo rozbieżności w jej opisywaniu, albowiem kluczowa okoliczność, o której wypowiedział się świadek, czyli sam fakt skierowania przedmiotowych słów przez oskarżonego, został przez Sąd w zasadzie uwzględniony. Pamiętać należy, że zasadą jest kumulacja i koncentracja materiału dowodowego. Nie można w kwestiach niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie prowadzić w „nieskończoność” postępowania dowodowego, czy dowolnie dopuszczać dowody zgodnie z wolą każdego z uczestników postępowania. Taki tryb procedowania byłby zaprzeczeniem istoty procesu karnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2022 r. II AKa 263/20).

Rozważane powyżej racje, jednoznacznie przemawiały za utrzymaniem w mocy wyroku uniewinniającego oskarżonego od zarzucanego mu czynu, a tym samym nieuwzględnieniem obydwu złożonych w sprawie apelacji.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania bądź zmianę wyroku i uznanie oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

Odnosząc się do wniosku o zmianę wyroku i uznanie oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 454 § 1 k.p.k. Sąd odwoławczy nie może wydać wyroku skazującego wobec oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzut z apelacji oskarżyciela publicznego:

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przejawiających się w dowolnym potraktowaniu materiału dowodowego, jego jednostronnej i wybiórczej ocenie oraz uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego M. K., poprzez obdarzenie walorem wiarygodności jego wyjaśnień w sytuacji, kiedy wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza z protokołami przesłuchań świadków, w szczególności P. S., a także wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż M. K. w dniu 12 marca 2023 roku nie kierował gróźb pobicia i pozbawienia życia w kierunku do D. M. co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że kierunek zaskarżenia jest tożsamy z apelacją oskarżyciela posiłkowego, a istota podniesionych zarzutów w obydwu apelacjach jest zbliżona, w celu zapewnienie czytelności uzasadnienia, zostały one wspólnie rozważone w części 3.1.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Siedlcach II Wydział Karny do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut okazał się niezasadny, co skutkowało nieuwzględnieniem wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesione w sprawie apelacje nie były zasadne i nie podlegały uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III, IV.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy wyroku uniewinniającego, mając na względzie treść art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 632 pkt 2 k.p.k., Sąd Okręgowy:

- zasądził od oskarżyciela posiłkowego D. M. na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych opłaty za II instancję, zgodnie ze stawką wskazaną w art. 13 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych;

- zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego 840 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy na etapie postępowania odwoławczego, mając na względzie stawkę z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie;

- przejął wydatki postępowania odwoławczego na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel posiłkowy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana