Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 310/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 30 października 2023 r. sygn. akt II K 280/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

„Obrazy przepisów prawa karnego:

1. art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., polegające na tym, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił wszystkich okoliczności rozpoznawanej przez siebie sprawy, nie rozpoznał zgłoszonych przeze mnie wniosków dowodowych, nie wyjaśnił, iż inna osoba jest sprawcą zarzucanych mi czynów, pomimo że jeden ze świadków wprost na powyższe okoliczności wskazywał oraz nie uwzględnił, że nie byłem w stanie bronić się sam i co doprowadziło do błędnego przyjęcia przez Sąd, iż dopuściłem się zarzucanych mi czynów;

2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie niewłaściwej, nieprawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a przede wszystkim pominięciu zasady domniemania niewinności i przyjęcia odgórnie mojej winy oraz rozstrzygnięciu wszelkich wątpliwości na moją niekorzyść jako oskarżonego;

3. art. 6 k.p.k. poprzez odmowę przyznania mi obrońcy z urzędu w sytuacji gdy nie został nawet zbadany przez biegłych, co jest dla mnie niezrozumiałe bo z jednej strony - jak stawiłem się w tekturowym pudełku na rozprawę aby świadkowie odgórnie nie wskazali mnie jako winnego, to Sąd uznał, że jest to zachowanie nieracjonalne, z drugiej strony - jestem badany przez biegłych, którzy w zasadzie ze mną nie rozmawiają, nie badają mnie”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu ostatniego, bowiem jego uwzględnienie oznaczałoby najdalej idące skutki, czyniące przedwczesnym ustosunkowywanie się do pozostałych. O ile bowiem oskarżony podnosił jedynie obrazę art. 6 kpk, tj. prawa do obrony formalnej, o tyle uznanie, że z uwagi na deficyty natury psychicznej oskarżony winien w toku całego postępowania korzystać z pomocy obrońcy, co w świetle art. 79 § 1 pkt 3 kpk byłoby obowiązkowe, zgodnie z treścią art. 439§ 1 pkt 10 kpk stanowiłoby bezwzględną przesłankę odwoławczą, skutkującą niezależnie od wpływu jakichkolwiek uchybień procesowych na treść wyroku koniecznością jego uchylenia.

W powyższym zakresie oskarżony podnosił, że uzyskana przez Sąd opinia sądowo-psychiatryczna jest nierzetelna, nie bierze pod uwagę jego stanu zdrowia oraz rozstrzygnięć innych biegłych oraz sądów i prokuratur, którzy stwierdzali jego niepoczytalność w czasie innych czynów. Podnosił też, że w sprawie niniejszej biegli go w zasadzie nie zbadali. Zaznaczyć należy, że dopuszczając dowód z tej opinii Sąd wyznaczył oskarżonemu obrońcę z urzędu. Wbrew wywodom skarżącego, słusznie Sąd I instancji uznał, że uzyskana w sprawie opinia sądowo-psychiatryczna spełnia wymogi określone w art. 201 kpk i brak jest podstaw do jej dyskredytowania. To do biegłych należy przyjęcie odpowiednich w danym przypadku narzędzi diagnostycznych i nie można im narzucać formy, w jakiej zbadają stan zdrowia badanego, wpływ tego stanu na zdolność rozpoznania znaczenia czynu w chwili jego popełniania czy pokierowania wówczas swym postępowaniem, jak też zdolność do tego, by przed Sądem sprawować swą obronę w sposób samodzielny i rozsądny. Trudno wymagać od biegłych przeprowadzenia standardowego badania oskarżonego, które w głównej mierze polega na rozmowie z nim w sytuacji, gdy oskarżony takiej rozmowy kategorycznie odmawia. Dane, jakie podczas takiej rozmowy z oskarżonym biegli mogliby uzyskać (istotne z diagnostycznego punktu widzenia), mogą uzyskać również z innych źródeł, jak dokumentacja medyczna czy dane z badań, uzyskane przez innych biegłych, ostatecznie – z wyników obserwacji sądowo-psychiatrycznej. Biegli w sprawie niniejszej bazowali właśnie na takich danych, które zresztą były wskazywane przez oskarżonego jako mające skutkować uznaniem jego racji. Biegli tymczasem w pełni logicznie, zupełnie i przekonująco wskazali, że pierwotnie przystąpili do badania, na które oskarżony się stawił, jednak nie zostało ono przeprowadzone w standardowej formie z uwagi na jego postawę. Zawnioskowali o uzyskanie dokumentacji oskarżonego i zaznaczyli, że jeśli nie będzie ona wystarczająca, będą chcieli zgromadzić niezbędne dane w drodze obserwacji. Po zgromadzeniu dokumentacji medycznej z leczenia oskarżonego, bez kolejnej próby zbadania oskarżonego, biegli na podstawie tej dokumentacji stwierdzili u niego osobowość paranoiczną jako zaburzenia osobowości, jednocześnie z uwagi na brak danych wskazujących na pozostawanie przez niego w chwili czynów pod wpływem doznań psychotycznych stwierdzili, że jego poczytalność oraz zdolność do samodzielnego udziału w rozprawie nie budzą wątpliwości. Po uzyskaniu dalszej dokumentacji w postaci opinii i decyzji z innych postępowań karnych, w których rozpoznawano u niego uporczywe zaburzenia urojeniowe, ewentualnie również osobowość paranoiczną, skutkujące zniesieniem jego poczytalności, biegli na zlecenie Sądu uzupełnili swą opinię podtrzymując diagnozę, ale i wyjaśniając, że przebieg dostrzeganych zaburzeń niekoniecznie musi być jednorodny i również przy istnieniu choroby psychicznej w postaci zaburzeń urojeniowych istotny jest związek czynu z urojeniami, bowiem jeśli zachowanie karalne jest wynikiem urojeń, ucieczki czy obrony przed urojonym atakiem, wówczas za czyn, spowodowany stanem chorobowym, sprawca nie poniesie odpowiedzialności, jednakże ponieważ zachowania oskarżonego, będące przedmiotem zarzutów w niniejszej sprawie, nie mają takiego gwałtownego przebiegu i nic nie wskazuje, by miały urojeniowe tło, nie pozostają one w związku z tym stanem chorobowym i brak jest podstaw do uznania, że oskarżony nie mógł rozpoznać ich znaczenia i pokierować swym postępowaniem. Biegli również obszernie wskazali, że aktywność procesowa oskarżonego wskazuje na to, że świetnie radzi on sobie przed wymiarem sprawiedliwości, jest osobą bardzo inteligentną, swoje działania procesowe traktuje instrumentalnie, bo ma świadomość, że w pewnym stopniu zapewniają mu one bezkarność. Owa ocena jest logiczna i w pełni zbieżna z obserrwacjami Sądu Okręgowego w Siedlcach, bowiem widoczne jest, jak oskarżony składając liczne pisma procesowe, w tym mnożone wnioski dowodowe, jednych, nawet mimo wezwań, nie podpisywał, inne, te procesowo ważniejsze, już tak i to od razu, jedne składał w procesowej formie, inne z brakami formalnymi i to tuż przed terminem czynności procesowej, co w oczywisty sposób miało uniemożliwić jej przeprowadzenie. Potwierdza to tezy biegłych tak o inteligencji oskarżonego, jak i o zdolności do prowadzenia swej obrony – bez obrońcy, jak również mimo jego posiadania. Sąd wyznaczał oskarżonemu dwukrotnie obrońcę z urzędu, dwukrotnie obrońcy wnioskowali o zwolnienie ich z tej funkcji z uwagi na wolę oskarżonego do odmiennego, samodzielnego kształtowania linii obrony, dwukrotnie Sąd z uwagi na treść opinii zwalniał obrońców z ich funkcji stwierdzając, że nie ma podstaw, by oskarżony nadal musiał mieć obrońcę, a decyzje te miały w pełni oparcie w treści art. 79 § 4 kpk. Na prawidłowość tych decyzji nie mogą mieć wpływu uwagi skarżącego, że przecież przychodził na rozprawę w kartonowym pudełku na głowie (zwłaszcza gdy za chwilę sam oskarżony wskazuje, że nie było to działanie chorobowe, ale świadome, nakierowane na ocenę wiarygodności świadków) czy np. próba manipulacji, polegająca na częściowym tylko skserowaniu karty opinii by zasugerować, że w jednym miejscu biegli stwierdzili, że nie jest on chory psychicznie, a w innym, że jest – poprzez ukrycie na kopii słowa „czy”, stanowiącego część pytania do biegłych – „czy oskarżony jest chory psychicznie”. Z tego względu nie można było uznać, że Sąd I instancji naruszył jakiekolwiek zasady i przepisy, w szczególności ujęte w art. 6 kpk prawo do obrony, cofając wyznaczenie oskarżonemu obrońcy z urzędu.

Pozostałe zarzuty – oba wskazujące na obrazę art. 7 kpk, w tym jeden w połączeniu z art. 366 § 1 kpk, również okazały się bezzasadne i wynikają jak się wydaje z niezrozumienia istoty skarżonego rozstrzygnięcia. Oskarżony twierdził, że Sąd zaniechał wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nie zgromadził wszystkich niezbędnych dowodów, a nadto te już zgromadzone błędnie ocenił lub zinterpretował (a dodatkowo jeszcze z góry, wbrew domniemaniu niewinności, przyjął tezę o winie oskarżonego, a wszelkie wątpliwości rozstrzygnął na jego niekorzyść). Kolejno trzeba wskazać, że wbrew przekonaniu oskarżonego, wyjaśnieniu podlegają nie te okoliczności, które on uznaje za istotne, ale te, które rzeczywiście są istotne – dla rozstrzygnięcia sprawy. Przedmiotem sprawy były zaś zarzuty, jakie to jemu zostały postawione, a nie ocena, czy słusznie nie zostały one postawione (lub postępowanie w tym zakresie umorzono) innym osobom. Oskarżony przez cały czas trwania procesu usiłował bowiem wykazać licznymi wnioskami dowodowymi, że organizatorami gier hazardowych, objętych zarzutami aktu oskarżenia, były inne osoby. Tymczasem zarzuty postawiono jemu i ze względu na ich konstrukcję ustalenie, czy inne osoby owe gry organizowały i prowadziły, nie pozwalały w żaden sposób rozstrzygnąć kwestii zasadności zarzutów, stawianych jemu samemu. Przypomnieć bowiem należy, że w zaskarżonym wyroku Sąd ograniczył opisy czynów i przyjął, iż oskarżony współdziałał z inną osobą lub osobami – jedynie w urządzaniu, a nie, jak w zarzutach, w prowadzeniu gier hazardowych, szczegółowo i logicznie wyjaśniając w pisemnym uzasadnieniu, dlaczego w materiale dowodowym brak podstaw do przypisania oskarżonemu prowadzenia gier i dlaczego, z uwagi na znaczenie pojęcia ich organizowania, materiał ten daje podstawy do przypisania go właśnie oskarżonemu (choć nie tylko jemu). Sąd wskazał, jakie zawarte w aktach sprawy dowody potwierdzają, iż oskarżony był współorganizatorem tych gier, bowiem zapewniał lokale, w których następnie gry te były organizowane. Dowodom tym, w postaci umów najmu, pokwitowań przyjmowania płatności czy zeznaniom A. J., która wskazała, że najemca – D. K. - wylegitymował się jej dowodem osobistym, nie przeczą żadne dowody. Nie są takim dowodem wyjaśnienia oskarżonego, w których w zasadzie ograniczył się on do atakowania organów ścigania i żądań ścigania innych osób, nie wykazując żadnych faktów odmiennych, niż wynikające z dokumentów. Faktom wynikającym z wymienionych wcześniej dowodów, czyli zdarzeniom, jakie stwierdzały, nie przeczą argumenty oskarżonego zawarte w apelacji czy wnioskach, że umowy nie były ważne, bo powinny być podpisane przez dwóch członków zarządu fundacji – nie podlega ocenie cywilnoprawna ich skuteczność, ale to, czy wynika z nich, że oskarżony lokale takie dla współorganizatorów gier „zorganizował” – a temu nic, nawet oskarżony, nie przeczy. Rzeczywiście zaistniały bowiem fakty, że wynajmujący lokale udostępnili, pobierali za to czynsz, a w lokalach tych następnie organizowane były gry hazardowe. Oskarżony nie kwestionował swoich podpisów na tych dokumentach, a chciał jedynie, by z tymi podpisami porównać podpis na kartce z danymi fundacji (...) (k. 1390v). Nota bene oskarżony kwestionował fakt zabezpieczenia takiej kartki, choć znajduje się ona na k. 315 akt sprawy jako odnaleziona w lokalu podczas przeszukania i wg świadka G. G. zawierała dane właściciela automatów – choć nie zawiera ona, jak życzyłby sobie oskarżony, podpisów ani pieczęci, ale też została przez Sąd wymieniona jako dowód w pisemnym uzasadnieniu na k. 1465. Nie podważa zeznań A. J. teza, że są one nielogiczne, a przez to niewiarygodne, bo faktury wysyłała pocztą, skoro mogła je przekazywać osobiście przy odbiorze czynszu – wystarczy, że tak się umówiła z najemcą lub wolała je wysyłać, zamiast nosić je czekając, kiedy przyjedzie ktoś z pieniędzmi za czynsz. Nie dowodzi braku sprawstwa oskarżonego fakt, że żaden ze świadków, zwłaszcza podczas przesłuchań na długo po zdarzeniach, nie rozpoznał go ani nie opisał jego rzeczywistego wyglądu. Na tle opisanych przez Sąd I instancji dowodów, wskazujących na aktywność oskarżonego w zorganizowaniu lokali pod działalność, polegającą na prowadzeniu przez inne osoby nielegalnych gier, żaden dowód tej aktywności nie przeczy, nie był też w stanie aktywności tej zaprzeczyć żaden z wnioskowanych przez niego dowodów, dotyczących aktywności innych osób. Wykazanie, że współdziałały z nim przy tym inne osoby lub że prowadziły gry inne osoby, bezpośrednio zajmując się wstawianiem automatów do lokali, zatrudnianiem osób je obsługujących, wypłatą wygranych itd. bądź że inne osoby popełniały inne czyny zabronione, w tym posługując się danymi tej samej fundacji czy nawet usiłując zaangażować w nie również oskarżonego, w żaden sposób nie wykazałoby, że oskarżony nie wynajmował pod te gry lokali i tym samym współuczestniczył w ich organizowaniu. Żaden kompletnie dowód, w tym wyjaśnienia oskarżonego, nie potwierdza sugestii zawartej w apelacji o posłużeniu się umowami podpisanymi in blanco. Nie zwolniłoby oskarżonego od odpowiedzialności za to również ewentualne postawienie zarzutów i ukaranie pozostałych współorganizatorów – co zresztą w niniejszym postępowaniu nie jest możliwe, bowiem Sąd działa wyłącznie w granicach skargi, jaką jest akt oskarżenia i nie ma wpływu na decyzje, kto i o co zostanie oskarżony.

Materiał dowodowy sprawy został przez Sąd I instancji zebrany w sposób zupełny, adekwatny do treści zarzutów, które zostały postawione oskarżonemu, a nie innym osobom, a także oceniony nie cząstkowo, ale całościowo, z zachowaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, zaś argumenty apelacji oceny tej w żaden sposób nie podważają. Z dowodów tych jasno wynikają zaś fakty, ustalone przez Sąd, przy czym nie pozostaje tu żaden margines niepewności czy wątpliwości, które należałoby zgodnie z regułą art. 5 § 2 kpk rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Zasada ta ma bowiem zastosowanie tylko wówczas, gdy mimo prawidłowej oceny dowodów wynikają z nich równorzędnie dwie (lub więcej) możliwe wersje wydarzeń i nie sposób ustalić, która z nich jest właściwa. Dlatego też nie można było uznać, że Sąd I instancji wydał wyrok z pogwałceniem zasady in dubio pro reo, jak również, że Sąd był stronniczy, procedując ze z góry powziętą decyzją co do sprawstwa i winy oskarżonego. Zauważyć tu bowiem należy, że Sąd prowadził postępowanie z poszanowaniem uprawnień procesowych obu stron, dopuszczał dowody również na wnioski oskarżonego, uzupełniał opinię sądowo-psychiatryczną również w kierunku przez oskarżonego postulowanym, a z faktu, że gromadzone dowody nie były dla niego korzystne albo że dowody przez oskarżonego postulowane tylko z punktu widzenia oskarżonego były istotne, zaś wg Sądu istotne nie były i nie zostały dopuszczone, nie mogą stanowić dowodu na brak bezstronności Sądu i brak rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, zarówno tych przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana