Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

p.o. sekr. sądowego Patrycja Roguska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 319/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 27 lutego 2023 r. w sprawie II K 237/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

w zakresie czynu z pkt. I zaskarżonego wyroku

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego nie jest nieznaczna i w konsekwencji uznaniu iż nie zachodzą przesłanki z art. 59 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca podnosząc zarzut wadliwej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, zapomina o tym, że w jej ramach Sąd nie uwzględnia okoliczności zaistniałych przed inkryminowanym zajściem. Stąd też okoliczność czy i jak uprzednio zachowywał się pokrzywdzony, tj. w odniesieniu do daty czynu, o jakim mowa w przedmiotowych rozważaniach, wobec siostry i rodziny oskarżonego, nie można kwalifikować jako jednej z „okoliczności popełnienia czynu” w rozumieniu art. 115 § 1 kk. Gdyby takie negatywne zachowanie, o jakim mówi oskarżony, pokrzywdzony prezentował w czasie czynu, osądzanego w niniejszej sprawie, albo nastąpiło ono tuż przed nim, wówczas powinnością Sądu meriti byłoby uwzględnienie tej okoliczności przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Z treści wyjaśnień oskarżonego, należało jednak wywieść, że do incydentów ze strony pokrzywdzonego względem jego siostry, a także niego dochodziło przed osądzanym czynem. W żadnym zaś wypadku z akt sprawy
nie można stwierdzić, aby doszło do nich bezpośrednio przed czynem, będącym przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie. Podobna sytuacja ma miejsce w stosunku do kontroli Państwowej Inspekcji Pracy w zakładzie oskarżonego, bądź
innych instytucji państwowych. Nie sposób zatem upatrywać wskazywanych przez oskarżonego działań pokrzywdzonego, jako okazji do zmniejszenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia. Na ocenę tę nie mogły również wpłynąć okoliczności mające miejsce po osądzanym zajściu. Odnosząc się szerzej do sposobu i okoliczności popełnienia czynu, należy zauważyć, że oskarżony wykorzystał nadarzającą się okazję, gdy zauważył, że to pokrzywdzony prowadzi pojazd i skręca na posesję kolegi. Pomimo tego, iż jechał do klienta, nie powstrzymało go to od dokonania porachunków z pokrzywdzonym. Czyn popełnił na oczach osób trzecich, tj. K. J. (1) i D. C.. E. C. zaś widziała zdarzenie przez okno. Zadał pokrzywdzonemu kilka ciosów pięściami w głowę i lewe oko. Nie był to zatem pojedynczy akt agresji. Dopiero reakcja słowna E. C., po jej wyjściu z domu, spowodowała zaprzestanie ww. zachowania oskarżonego. Na marginesie, nie należy też zapominać, że w trakcie tego zdarzenia skierował on do pokrzywdzonego następujące słowa: „na tym się nie skończy i jeszcze dostaniesz” (k. 2), co pomimo, iż stanowi odrębny czyn, niewątpliwie też zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 157 § 2 kk, godził bowiem w dwa dobra chronione prawem, tj. przeciwko życiu u zdrowiu, a także przeciwko wolności. Pozostałe zaś faktory z art. 115 § 2 kk, po przeanalizowaniu okoliczności zaistniałych w przedmiotowej sprawie w ramach kontroli instancyjnej, nie przemawiały za ustaleniem nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd Okręgowy uznał zatem stanowisko Sądu I instancji co do znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu za słuszne. Uprzednia niekaralność oskarżonego, prowadzenie przez niego ustabilizowanego trybu życia, posiadanie rodziny oraz pozytywnej opinii wśród społeczności lokalnej, są uwzględniane przy ustalaniu stopnia winy zgodnie z treścią art. 53 kk, natomiast nie wpływają na stopień społecznej szkodliwości czynu, przez co argumentacja ta nie mogła doprowadzić do oczekiwanego przez skarżącego skutku (postanowienie SN z 10.03.2022 r., V KK 67/22, LEX nr 3410154). Gdyby Sąd a quo dokonał takiej wykładni rozszerzającej, wówczas mielibyśmy do czynienia z naruszeniem prawa w sferze materialnej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie czynu z pkt. I wyroku przy zastosowaniu art. 59 par. 1 kk odstąpienie od wymierzenia kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność zarzutu skutkowała nieuwzględnieniem wniosku.

Lp.

Zarzut

2.

w zakresie czynu z pkt. II zaskarżonego wyroku

1. obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia to jest art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk polegającej na jednostronnej, przekraczającej ramy swobodnej oceny dowodów, a to za sprawą pominięcia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na wyrażeniu poglądu, że zebrane w sprawie dowody sprowadzające się do zeznań pokrzywdzonego pozwalają na przypisanie oskarżonemu winy w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu, podczas gdy inne obiektywne dowody, w tym przede wszystkim wyjaśnienia samego oskarżonego, zeznania świadka K. J. (2), D. C. i E. C. trafności orzeczenia nie potwierdzają.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnoszenie zarzutu opartego jedynie na odmiennej ocenie dowodów dokonanej przez skarżącego, bez wskazania błędów natury faktycznej, logicznej, usterek w rozumowaniu, oparcia się na nieujawnionym materiale dowodowym albo oparcie się tylko na części materiału dowodowego, nie może prowadzić do podważenia wyroku Sądu I instancji. We wniesionej apelacji skarżący tak jednak czynił, skoro przedstawił jedynie własną, odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji ocenę dowodów i to jeszcze taką, która nie respektowała wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Ten przewidziany w art. 410 k.p.k. obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także powinien być przestrzegany w środkach odwoławczych przez skarżących. Bez tego zawarte tam rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne (postanowienie SN z 22.05.2019 r., II KK 135/19, LEX nr 2671513).

Zeznania M. W. oraz potwierdzających jego przekaz, świadków D. C. oraz E. C. zasadnie Sąd Rejonowy obdarzył wiarą w całości. Korespondują one ze sobą nawzajem, nadto z nieosobowym materiałem dowodowym sprawy w postaci opinii biegłego (k. 15). Podczas pierwszego przesłuchania pokrzywdzony wskazał, że gdy bracia J. wychodzili z posesji Państwa C., A. J. skierował do niego następujące słowa: „na tym się nie skończy i jeszcze dostaniesz” (k. 2). Po tym opuścili ową działkę i odjechali samochodem.
W trakcie składania tych zeznań, wyraził również obawę, że groźba ta może zostać spełniona. W trakcie postępowania jurysdykcyjnego potwierdził zasadniczą wersję wydarzenia (k. 72). Drobne zaś różnice nie dewaluują wartości jego zeznań co do rozstrzygnięcia sprawy. Jego relacja znajduje wszakże odzwierciedlenie w zeznaniach D. C. oraz E. C.. Pomimo, iż nie podnoszą analogicznych słów, jak pokrzywdzony, a przywołanych powyżej, to jednakże wskazują na ten sam czas ich wysłowienia, tj. gdy oskarżony opuszczał teren ich posesji, nadto stwierdzenia: „to nie koniec i jeszcze się spotkają” i „to jeszcze nie koniec”, w odniesieniu do kontekstu sytuacyjnego, dobitnie uwiarygodniają depozycje pokrzywdzonego. Nie można bowiem oczekiwać, że świadek będący bądź to pokrzywdzonym, bądź przypadkowym obserwatorem zdarzenia, poddany oczywistemu w takiej sytuacji stresowi, zapamięta z fotograficzną wręcz dokładnością wszelkie okoliczności dotyczące tego zajścia, zarówno te o zasadniczym znaczeniu, jak i zupełnie drugorzędne, w tym dokładną treść wypowiadanych słów (wyrok SN z 26.11.2014 r., II KK 161/14, LEX nr 1583219). Fakt ich znajomości nie powoduje zaś stanu ich automatycznej niewiarygodności. Relacja tych świadków jest spójna. W toku całego postępowania wskazywali, że oskarżony wychodząc z ich posesji skierował do pokrzywdzonego przekaz słowny. Nadto, jak zostało to już wcześniej wskazane, ich zeznania zazębiają się z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, zarówno pochodzącym ze źródeł osobowych, jak i nieosobowych, przez co decyzja Sadu Rejonowego o obdarzeniu ich zeznań przymiotem wiarygodności, wbrew temu co twierdzi obrońca, była prawidłową.

Zaprzeczanie popełnieniu przestępstwa nie wystarcza do uniewinnienia, gdy
są godne uwzględnia dowody, które w sposób jednoznaczny wskazują na winę oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego w przedmiotowej sprawie są specyficzne, a to
z uwagi, że w pewnej części potwierdzają one przekaz pokrzywdzonego co do obecności oskarżonego na posesji Państwa C. w dniu 8 stycznia 2022 r. Z drugiej strony zgodzić należy się z owym Sądem i zaaprobować przywołaną w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku argumentację, iż w zakresie w którym wskazuje na odmienne okoliczności zdarzenia, jego depozycje procesowe, stanowią element przyjętej linii obrony, mającej na celu zmniejszenie odpowiedzialności karnej za przestępczą działalność. Z racji sprzeczności z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem sprawy, słusznie w tej części nie dano im wiary. Sąd meriti uznając za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części, nie dopuścił się błędu proceduralnego, bowiem uprawnia go do takiego działania art. 7 kpk, których to granic nie przekroczył.

Świadek K. J. (2) nie była bezpośrednim świadkiem inkryminowanego zajścia. Warto zwrócić uwagę, że dokładnie nawet nie pamiętała, kiedy owe zdarzenie miało miejsce, choć nie negowała, że do niego doszło. W tej części jej relacja, mogłaby nawet zostać obdarzona wiarą, gdyż jest spójna z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, zgromadzonym w sprawie. W pozostałym zakresie, w którym wskazywała na okoliczności wypowiadania przez pokrzywdzonego w stosunku do jej osoby gróźb, słusznie nie stanowiła podstawy dowodowej zaskarżonego wyroku.

Co do dowodów z dokumentów, zostały wystawione przez podmioty do tego uprawnione, brak jest podstaw do ich kwestionowania.

Aby zasadnie, tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy art. 4 kpk nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120).

Skoro więc Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Nie mniej jednak krótko się ustosunkowując do tego zarzutu,
w świetle zaistnienia czynu z art. 157 § 2 kk, a także okoliczności mu towarzyszących, uzasadniona była obawa pokrzywdzonego i jego przekonanie o prawdopodobieństwie realizacji groźby. Nie jest przy tym wymagane, aby jej adresat, miał niemalże 100% pewność, że dojdzie do jej realizacji. Ustaleń tych nie zmienia też fakt, że oskarżony nie podjął się jej spełnienia czy nie miał takiemu zamiaru oraz, że po dokonaniu tego czynu, nie miał kontaktu z pokrzywdzonym. Wystarczające jest aby groźba dotarła do pokrzywdzonego, co na podstawie przeprowadzonych dowodów, jest bezsporne. Konkludując, zarzut nieprawidłowości ustaleń faktycznych, jako stanowiący wyłącznie własną, subiektywną wizję obrońcy, nie mógł spotkać się z akceptacją Sądu Okręgowego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność zarzutów skutkowała nieuwzględnieniem wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 27 lutego 2023 r. w sprawie II K 237/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

- z tych względów na podstawie art. 2 ust. 2 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 340 zł (opłata w kwocie 320 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana