Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 324/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 25 marca 2025 r. w sprawie II K 476/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

1. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, niepopartej zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającej na:

a) bezkrytycznym obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań Policjanta P. M. (1), który zeznał, iż z odległości 350 metrów był w stanie dostrzec i rozpoznać, że w kabinie samochodu dostawczego I. (...) znajdowała się jedna osoba i był to oskarżony. Na pytanie obrońcy jak to było możliwe ze względu na odległość i refleksy świetlne na szybie, które utrudniają rozpoznanie ilości osób, a tym bardziej twarzy, zeznał, że „ma doskonały wzrok", ponieważ jest po operacji oczu. Zeznający Policjanci wykonując służbę patrolową ustawili się w punkcie kontrolnym znajdującym się w pobliżu boiska (...), zeznali, że gdy na szosie w znacznej odległości rozpoznali charakterystyczny samochód dostawczy, którego właścicielem był oskarżony, i uprzednio widzieli go na bazarze, zatrzymał się na placu w odległości 350 metrów (dowód: szkic załączony do akt) a nie jak zeznali Policjanci 150 metrów, wsiedli do samochodu służbowego i pojechali na miejsce gdzie zaparkował samochód dostawczy cyt. „nie odrywając wzroku". Należy zaznaczyć, że samochód zaparkował lewym bokiem w kierunku do Policjantów, zatem prowadząc obserwację ciągłą mogli widzieć moment wysiadania kierowcy i rozpoznać go. Obydwaj Policjanci zeznali, że nie widzieli momentu wysiadania kierowcy z samochodu i nie mogli stwierdzić kto wysiadał. Powyższe zeznania stoją w sprzeczności z zeznaniami A. J., który będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej, zeznał w sposób kategoryczny, że to on na prośbę oskarżonego przeprowadził samochód z terenu bazaru do miejsca parkowania, w którym to oskarżony miał oczekiwać na przyjazd P. C. (1). P. C. (1) miał odprowadzić samochód do miejsca zamieszkania oskarżonego. A. J. zeznał, iż po wyjściu z samochodu oddał kluczyki i oddalił się w kierunku bazaru, należy uwzględnić, że zakładając, że Policjanci podjechali niezwłocznie (musieli wsiąść do samochodu, uruchomić pojazd i przejechać 350 metrów) minęło 3-4 minuty, w oparciu o opinię biegłych z zakresu ruchu drogowego i materiałach źródłowych pieszy idąc porusza się z prędkością 1 metra 20 centymetrów na sekundę. 4 minuty to 240 sekund x 1,20 metra = 288 metrów, to znaczy, że świadek A. J., zanim podjechali Policjanci mógł odejść od samochodu na ponad 200 metrów, co było powodem zeznania Policjanta, iż nie widział nikogo oddalającego się od samochodu;

b) bezzasadnym pominięciu zgłoszonego przez obronę dowodu z oględzin miejsca zdarzenia, które umożliwiłoby zweryfikowanie zeznań Policjantów w zakresie możliwości dostrzeżenia ilości osób w kabinie samochodu oraz faktu wysiadania kierującego z samochodu, tym samym ustalenie kto prowadził samochód czy był to oskarżony;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony A. D. popełnił zarzucany mu czyn, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania wskutek złożonej przez obrońcę apelacji, uznał podniesione zarzuty jako niezasadne i tym samym wniesionego środka odwoławczego nie uwzględnił.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, właściwie oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalając na jego podstawie rzeczywisty stan faktyczny, uwzględniając przy wyrokowaniu wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, które finalnie jednoznacznie przemawiały za sprawstwem oskarżonego co do zarzucanego mu czynu. Zarzuty apelacyjne obrońcy opierały się na przyjętej linii obrony, przedstawiającej alternatywny przebieg wydarzeń, zgodnie z którym samochodem oskarżonego na miejsce interwencji policjantów miał przyjechać nie oskarżony, a świadek A. J.. W ocenie Sądu Okręgowego, forsowana przez obronę wersja wydarzeń była w wysokim stopniu wątpliwa i na uwzględnienie nie zasługiwała, bowiem nie uzyskała swego potwierdzenia w wiarygodnym materiale dowodowym, jak również była sprzeczna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Skarżący, kwestionując ustalenia Sądu meriti, odnosi się w zasadzie do dwóch okoliczności. Pierwsza z nich związana jest z próbą udowodnienia, że policjanci z odległości ok. 350 metrów nie mogli dostrzec ile osób jedzie w samochodzie oskarżonego, przy czym druga okoliczność miałaby wyjaśnić dlaczego policjanci nie zauważyli wysiadającego z samochodu świadka A. J., do czego skarżący posłużył się obliczeniami prędkości poruszającego się pieszo świadka i drogi, jaką mógłby on przebyć do momentu zajechania policjantów na teren posesji przy ul. (...) w Z.. Dostrzec jednak można, że skarżący nie zauważa szeregu pozostałych okoliczności, które jednoznacznie podają w wątpliwość słuszność jego twierdzeń, przy czym pamiętać należy, że Sąd ma obowiązek oceniać materiał dowodowy na podstawie jego całokształtu, a nie jedynie fragmentów, przemawiających na korzyść bądź niekorzyść oskarżonego, co wynika z zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k.

W pierwszej kolejności zauważyć można, że świadkowie – funkcjonariusze Policji M. Ś. oraz P. M. (2), od początku, konsekwentnie opisywali przebieg wydarzeń, już od momentu zaobserwowania oskarżonego na terenie targowiska, aż do przebiegu późniejszej interwencji włącznie. Świadkowie ci nie byli skonfliktowani z oskarżonym i nie mieli interesu prywatnego w fałszywym oskarżaniu go o zarzucany mu czyn, natomiast okoliczność podawana przez oskarżonego, że miałoby to być w akcie zemsty, jest gołosłowna i stanowi jedynie próbę uwiarygodnienia przyjętej linii obrony. Omyłka w szacowanej odległości pomiędzy funkcjonariuszami a skręcającym na teren posesji oskarżonym, nie jest nieścisłością, która podważałaby wartość dowodową ich zeznań, zwłaszcza nie wpływa na prawdziwość twierdzenia, że nie zaobserwowali oni innych osób jadących samochodem. Niemniej jednak, nawet przy kwestionowaniu możliwość takiej obserwacji, to już pozostałe okoliczności jasno i logicznie opowiadają się za wiarygodnością ustaleń poczynionych w ramach postępowania, a tym samym jednoznacznie podważają forsowaną linię obrony, toteż zarzut odnoszący się do nieprzeprowadzenia oględzin miejsca zdarzenia, które umożliwiłoby zweryfikowanie zeznań policjantów w zakresie możliwości dostrzeżenia ilości osób w kabinie samochodu oraz faktu wysiadania kierującego z samochodu, tym samym ustalenie kto prowadził samochód czy był to oskarżony, był niewątpliwie bezzasadny. Zważyć należy, że policjanci niezwłocznie ruszyli radiowozem w stronę posesji i cały czas obserwowali okolicę, toteż nawet przy uwzględnieniu obliczeń skarżącego, niewątpliwie zauważyliby wychodzącego z drogi prowadzącej do posesji i następnie oddalającego się świadka A. J., który podążałby wzdłuż ulicy (...), bowiem nie było innej możliwości opuszczenia posesji, na której zatrzymał się oskarżony, na co wskazuje materiał fotograficzny z oględzin miejsca. Pamiętać przy tym także należy, że samochód był zaparkowany w odległości kilkudziesięciu metrów od zjazdu z ul. (...), dlatego też świadek musiałby przejść w pierwszej kolejności ten dystans, zanim mógłby się oddalić idąc tą ulicą. Te wszystkie okoliczności przemawiają za tym, że gdyby świadek A. J. rzeczywiście kierował pojazdem, to niewątpliwie zostałby dostrzeżony przez policjantów. Zwrócić uwagę trzeba na rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach tegoż świadka, bowiem świadek podawał, że miał odejść po zaparkowaniu, oddaniu kluczyków i „zamienieniu kilku słów”, co miałoby tłumaczyć niedostrzeżenie go przez policjantów, natomiast oskarżony wyjaśniał, że zanim świadek zgasił busa, to jeszcze chwilę rozmawiali. Obrońca w zasadzie nie kwestionuje twierdzeń policjantów, że wsiedli do radiowozu niezwłocznie po dostrzeżeniu skręcającego na posesję samochodu, szacując czas, w którym podjechali do oskarżonego na 3-4 minuty i tym samym próbując podważyć jedynie możliwość zauważenia A. J., przy czym oskarżony wyjaśniał całkowicie odmiennie wskazując, że radiowóz wjechał na posesję oddaloną od drogi głównej dopiero po jakichś 30 minutach. O nieszczerości oskarżonego należało wywnioskować także z depozycji funkcjonariuszy Policji w części, w której zeznawali na temat niespójności w informacjach początkowo im przekazywanych przez niego na miejscu, a które dotyczyły tego, że właścicielem posesji miałby być jego szwagier, co zostało zanegowane przez mężczyznę, który zainteresował się interwencją i wyszedł z tamtejszego domu. Świadek P. M. (2) wskazał także, że oskarżony zadzwonił po P. C. (2) dopiero podczas interwencji, co byłoby zgodne z czasem, w jakim świadek P. C. (2) odbierał samochód oskarżonego. Z akt sprawy bowiem wynika, że do interwencji doszło ok. godz. 13:35, a świadek przed wydaniem samochodu był badany na zawartość alkoholu w organizmie, przy czym w protokole badania jest podane, że pomiar był dokonany o godz. 14:26. P. C. (2) zeznał zaś, że dotarcie do Z. zajmuje mu pół godziny, co potwierdzałoby przebieg wydarzeń opisywany przez policjantów. Ponadto, na marginesie zwrócić uwagę można, oczywiście nie kwestionując uprawnienia oskarżonego do odmowy składania wyjaśnień, że jeśli świadek A. J. miałby rzeczywiście kierować samochodem oskarżonego, co wskazywałoby na jego niewinność, to zupełnie nielogicznym było pozbawienie siebie możliwości obrony już na etapie postępowania przygotowawczego.

W związku z powyżej rozważonymi okolicznościami należało przyznać rację Sądowi Rejonowemu co do przeprowadzonej oceny dowodów oraz przytoczonej na jej poparcie argumentacji, która była dostateczna i trafna. Na uwzględnienie zasługiwały w całości zeznania przesłuchanych funkcjonariuszy Policji z powodów, o których wypowiedziano się we wcześniejszej części uzasadnienia, natomiast wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków – I. D., P. C. (2) i A. J. na obdarzenie walorem wiarygodności nie zasługiwały, mając przede wszystkim na uwadze ich sprzeczność pomiędzy sobą oraz ze słusznie uwzględnionym materiałem dowodowym, a także wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Aprobując zaś ocenę materiału dowodowego, jaką przeprowadził Sąd meriti, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również błędów w ustaleniach faktycznych, które były na tych dowodach poczynione. Sąd II instancji wypowiedział się co do wniosków płynących z ocenionych dowodów, opisując jednocześnie fakty, za którymi przedmiotowe dowody przemawiały. Mając na uwadze powyższe, w sprawie nie pozostały także żadne nieusuwalne wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, przy czym pamiętać należy, że to wątpliwości Sądu, jako organu orzekającego, a nie subiektywne stanowisko strony, przemawiają za zastosowaniem zasady, wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

We wniesionym środku odwoławczym brak było zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581). Można jedynie dodać, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, ignorującym porządek prawny, co w pełni uzasadniało orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności.

Wniosek

Wniosek o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych przez obrońcę zarzutów, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja wniesiona przez obrońcę nie była zasadna i tym samym nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana