Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Sędziowie:

SO Agata Kowalska

SO Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 329/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 13 marca 2025 r. w sprawie II K 625/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego:

a) zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, w szczególności:

- przyjęcie za wiarygodne zeznań świadka M. B., mimo, że były one nielogiczne, sprzeczne wewnętrznie oraz sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, co więcej M. B. był również oskarżony w innej sprawie o dopuszczenie się przestępstw z J. O. oraz S. M., co wskazuje na prezentowaną i mającą przełożenie w tej sprawie jego linię obrony, ułożoną wersję wydarzeń w celu dyskredytacji J. O.,

- pominięcie lub marginalizowanie wyjaśnień oskarżonego, które były spójne, logiczne, a które sąd uznał za niewiarygodne bez dostatecznego uzasadnienia;

b) zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez nienależyte sporządzenie uzasadnienia wyroku, nieodpowiadające wymogom tego przepisu, w szczególności przez:

- brak jasnego wskazania, dlaczego sąd dał wiarę określonym dowodom, a innym nie,

- brak odniesienia się do wszystkich istotnych dowodów, w tym tych które zostały ujawnione w toku rozprawy;

c) zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenie, mającego wpływ na jego treść poprzez uznanie, że doszło do czynu zabronionego, mimo że w sprawie brak jest jednoznacznych i niewątpliwych dowodów na popełnienie przestępstwa przez oskarżonego;

d) zarzut rażącej niewspółmierności kary, polegającej na wymierzeniu skazanemu kary 4 lat pozbawienia wolności, mimo że okoliczności sprawy uzasadniały zastosowanie kary łagodniejszej, przy dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po analizie akt sprawy w świetle obydwu wniesionych apelacji, uznał apelację oskarżonego w całości jako niezasadną, natomiast apelacja obrońcy była zasadna jedynie w części, w jakiej odnosiła się do zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności, a skutkującej jej obniżeniem do lat 3.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy właściwie ocenił materiał dowodowy, który doprowadził do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, nie pozostawiając przy tym żadnych nieusuwalnych wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonego.

Skarżący w swych apelacjach kwestionują przede wszystkim zasadność oceny wartości dowodowej zeznań świadka M. B. złożonych w niniejszym postępowaniu oraz jego wyjaśnień dołączonych z postępowania PO I Ds.249.2016 Prokuratury Okręgowej W.-P. w W., które to Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne. Na wstępie zaznaczyć należy, że zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że sąd orzekający oceniając dowody, naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, gdyż ocena dowodów w polskim postępowaniu karnym funkcjonuje jako ocena swobodna, ale nie dowolna. Granice pomiędzy swobodą a dowolnością wskazują elementy określone w art. 7 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2024 r. V KK 1/24). W ocenie Sądu II instancji, zarówno obrońca, jak i oskarżony, nie wykazali dostatecznie wadliwości procedowania Sądu meriti w rozważanym zakresie, a jedynie podjęli próby przeforsowania swojego stanowiska, nieopartego w żadnym wiarygodnym materiale dowodowym i sprzecznego z dyrektywami płynącymi z zasady swobodnej oceny dowodów. Skarżący w intencjach świadka M. B. dopatrują się celowego, fałszywego oskarżania J. O., bowiem świadek miał mieć w tym swój interes prawny, a ponadto świadek wraz z oskarżonym mieliby znajdować się aktualnie we wzajemnym konflikcie. W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zeznania świadka M. B. pomimo nieznacznych nieścisłości z pozostałym materiałem dowodowym, jak zeznania osób pokrzywdzonych w niniejszej sprawie, prowadzącym do ustalenia przede wszystkim postaci i wartości skradzionych przedmiotów, są konsekwentne i wiarygodne w ich kluczowym zakresie, a wskazującym na dopuszczenia się wspólnie z oskarżonym oraz S. M. zarzucanych oskarżonemu czynów. Argument wskazujący na aktualny konflikt świadka z oskarżonym, co miałoby być motywacją do fałszywego jego oskarżenia, jest chybiony, ponieważ depozycje M. B. co do dokonanych wspólnie przestępstw są konsekwentne już od 2017 r. a świadek w zeznaniach złożonych w niniejszej sprawie przed Sądem Rejonowym w 2023 r., wskazywane wcześniej okoliczności jedynie potwierdza. Brak jest jakichkolwiek wiarygodnych przesłanek co do tego, że świadek i oskarżony już wtedy byliby skonfliktowani, a depozycje świadka z tego powodu miałyby być nieszczere. Świadek M. B. z racji wskazywania na działanie wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym przy dokonanych kradzieżach z włamaniami, za które został już prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla W. z dnia 27 września 2022 r. sygn. akt III K 943/21, nie uzyskałby wówczas bardziej uprzywilejowanej sytuacji procesowej, jeśli podawane przez niego okoliczności nie miałyby odzwierciedlenia w ustalonym stanie faktycznym. Skarżący odwołują się także do ówczesnego stanu zdrowia psychicznego świadka, wynikającego z jego uzależnienia od środków odurzających, narkotyków czy alkoholu i mającego mieć wpływ na ograniczoną zdolność postrzegania faktów. Analizując tę kwestię należało uznać przedmiotowe zarzuty za polemiczne, bowiem brak jest jakichkolwiek wiarygodnych dowodów, które w sposób zasadny wskazywały by na to, że fakty przez niego wskazywane, a związane z niniejszą sprawę, mogły być wypaczone z podawanych przez skarżących powodów. Zauważyć należy, że analiza depozycji świadka prowadzi wprost do przeciwnych wniosków, ponieważ był on w nich konsekwentny, potrafił wskazać większość dokładnych informacji związanych z poszczególnymi czynami, jak miejsce ich dokonania (w odniesieniu do czynu z pkt I wyroku zbliżone miejsce – okolice K.), sposób włamania czy pomimo drobnych niespójności - rodzaj i ilość skradzionych przedmiotów. W związku z czym, nieracjonalnym i bezpodstawnym jest twierdzenie, że świadek mógłby mylnie zapamiętać tak istotną i ewidentną kwestię jak współudział oskarżonego w tych czynach. Skarżący w toku postępowania nie podnosił konieczności przesłuchania świadka w obecności psychologa z uwagi na wątpliwości co do możliwości postrzegania i odtwarzania zdarzeń. Na marginesie należy również podkreślić, że M. B. w dniu 17 sierpnia 2017 roku składając wyjaśnienia wskazał na swój udział nie tylko w tych dwóch przestępstwach, ale również szeregu innych, a w sprawie nie ustalono, aby istniały podstawy do kłamliwego pomówienia oskarżonego. Wbrew twierdzeniom obrońcy te wyjaśnienia zostały złożone cztery miesiące po zdarzeniach, a więc M. B. miał możliwości odtworzenia przebiegu kradzieży. Przekazane informacje spowodowały dopiero załączenie akt umorzonych postępowań i wydanie decyzji o ich podjęciu w dniu 29 stycznia 2018 roku. Poczytalność M. B. w sprawie III K 943/21 nie była kwestionowana, a więc również w zakresie czynów popełnionych wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym.

Podsumowując powyższe podkreślić trzeba, że Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości co do szczerości świadka, natomiast jak przyjmuje się powszechnie w doktrynie i orzecznictwie, fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego świadka samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych. Ponadto, nie wolno a priori oceniać jako niewiarygodnych zeznań pokrzywdzonego, choćby był zainteresowany wynikiem postępowania. Tak samo nie należy oceniać zeznań świadków -powiązanych osobiście z pokrzywdzonym - istotą oceny dowodów jest bowiem ich treść, a nie pochodzenie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 lipca 2013 r. II AKa 81/13). Zasada swobodnej oceny dowodów nie stoi na przeszkodzie dokonywaniu ustaleń na podstawie relacji jednego świadka, o ile uznanie ich za wiarygodne nie wykracza poza zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (por. postanowienie

Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2022 r. II KK 287/22). Wskazać także należy, że świadectwo procesowe pochodzące od osoby, by uznane zostało za wiarygodne, cechować musi przede wszystkich stałość relacji, logika narracji i możliwość potwierdzenia w innych dowodach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2012 r. II AKa 172/12). Zdaniem Sądu II instancji, te cechy w depozycjach świadka M. B. bezspornie występują, a ich treść przemawia za wiarygodnością tego kluczowego w sprawie, osobowego materiału dowodowego. Fakt ewentualnej zmiany wyjaśnień przez A. M. nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdyż jego wypowiedzi nie dotyczyły czynów, które przypisano oskarżonemu.

W przeciwieństwie do zeznań tegoż świadka stały wyjaśnienia oskarżonego, które słusznie nie zostały przez Sąd Rejonowy uwzględnione, bowiem nie można było ich uznać za wiarygodne, o czym dostatecznie i trafnie wypowiedział się Sąd I instancji. Oskarżony próbował wykreować istnienie konfliktu związanego z tym, że pożyczył M. B. 200 zł na zapłatę czynszu, a ten przeznaczył je na narkotyki, które chciał palić w jego samochodzie, z czego oskarżony nie był zadowolony. Brak jednak przy takiej argumentacji powodu dla którego M. B. miałby składać nieprawdziwe wyjaśnienia. Podtrzymał je w toku tego postępowania, nigdy ich nie odwołał i nie zmieniał. Wyjaśnienia oskarżonego nie mogą być przyjmowane jako pewnik, podlegają ocenie jak inne dowody i ocena tego dowodu dokonana przez Sąd I instancji była prawidłowa.

Przechodząc do zarzutu obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez nienależyte sporządzenie uzasadnienia wyroku w pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że wbrew twierdzeniu obrońcy, obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku (por . wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r. II AKa 95/13). Wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie wyroku Sądu I instancji spełnia wszelkie wymogi wynikające z kpk. Skarżący nie wskazał do jakich dodatkowych dowodów Sąd I instancji nie odniósł się i jakie dodatkowe dowody zostały ocenione nieprawidłowo, poza tymi omówionymi w odniesieniu do zarzutu z pkt II. Trudno wymagać od pokrzywdzonych wskazania czy rozpoznania sprawców kradzieży, jeżeli czyny te miały miejsce pod ich nieobecność w domu, o czym wspomniał Sąd I instancji na stronie 2 uzasadnienia. Okoliczność ograniczonej poczytalności oskarżonego nie powodowała wyłączenia jego odpowiedzialności. Oskarżony pomimo ograniczonej poczytalności, jak każdy człowiek z takim mankamentem, dopuścił się przestępstwa o nieskomplikowanym charakterze, niewymagającym trudności w rozumieniu skutków swojego postępowania. Stąd też ta okoliczność przemawia za tym, że oskarżony pomimo tych ułomności miał ułatwione zadanie w zrozumieniu znaczenia swojego zachowania, bo są to zachowania podstawowe, elementarne, a za takie czyny oskarżony był już karany, a więc miał świadomość bezprawności podejmowanych działań. Nadzwyczajne złagodzenie kary wymaga uwzględnienia nie tylko stopnia zawinienia, ale także stopnia szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Stan ograniczonej poczytalności, jakkolwiek jest istotnym czynnikiem umniejszającym winę, to sąd jedynie "może" zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Zatem niezastosowanie tej instytucji nie stanowi naruszenia prawa. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego okoliczność kwalifikacji czynów z art. 31 § 2 kk nie została odpowiednio uwzględniona i dlatego skutkowało to obniżeniem kary pozbawienia wolności do 3 lat. Rola oskarżonego w popełnieniu tych dwóch przestępstw, wartość mienia, ale również odniesienie do wyroku wydanego w sprawie III K 943/21 wobec M. B. wskazywały na konieczność obniżenia kary pozbawienia wolności.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu; ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji; ewentualnie o wymierzenie kary w łagodniejszym wymiarze, przy dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione przez obrońcę zarzuty uzasadniały jedynie uwzględnienie wniosku w zakresie obniżenia wymierzonej oskarżonemu kary, w pozostałej części były zaś bezzasadne.

Lp.

Zarzut

2.

Oskarżony nie sformułował konkretnych zarzutów apelacyjnych, jednakże z treści środka odwoławczego można wywnioskować, że kwestionuje on przede wszystkim przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego, wskazuje na okoliczność ograniczonej poczytalności w stopniu znacznym oraz odnosi się do swojego ogólnego stanu zdrowia psychicznego.

Z uwagi na nieusystematyzowany charakter apelacji oraz sporządzenie jej pismem odręcznym, Sąd Okręgowy odstąpił od wskazywania zarzutów w niniejszym miejscu, odwołując się przy rozważaniach do ich literalnego brzmienia na kartach 884-886v akt sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty oskarżonego jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że ich istota jest tożsama z zarzutami podniesionymi w apelacji obrońcy, zostały one wspólnie rozważone w części 3.1. niniejszego uzasadnienia. Kwestia ograniczonej poczytalności w stopniu znacznym została opisana w części dotyczącej zarzutu rażącej niewspółmierności kary.

Wniosek

Jak wynika z treści apelacji, wnioski apelacyjne oskarżonego dotyczą uniewinnienia go od wszystkich zarzutów, ewentualnie o zastosowanie art. 31 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem wniosku o uniewinnienie, natomiast zauważyć należało, że Sąd I instancji wziął pod uwagę w wyroku, iż oskarżony działał w warunkach art. 91 § 1 k.k. a wymierzona jemu kara uwzględniała art. 31 § 2 k.k., o czym szerzej w części 3.1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 13 marca 2025 r. w sprawie II K 625/21, za wyjątkiem rozstrzygnięcia wskazanego w rubryce 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona w sprawie apelacja obrońcy była zasadna tylko w zakresie przemawiającym za obniżeniem wymierzonej oskarżonemu kary, o czym szerzej w części 3.1 uzasadnienia. Osobista apelacja oskarżonego była w całości niezasadna i nie podlegała uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 13 marca 2025 r. w sprawie II K 625/21 w zakresie obniżenia orzeczonej w pkt 1 wyroku kary pozbawienia wolności do 3 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Apelacja obrońcy oskarżonego została uznana za zasadną w powyżej wskazanym zakresie, o czym szerzej w części 3.1 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV.

Mając na względzie to, że wobec oskarżonego orzeczono karę pozbawienia wolności, nie osiąga on dochodów i nie byłoby możliwości wyegzekwowania kosztów procesu, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując wydatki tego postępowania na rachunek Skarbu Państwa.

Ponadto, w postępowaniu odwoławczym oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu, toteż Sąd Okręgowy zasądził z tego tytułu na rzecz r.pr. E. T. 1033,20 zł (w tym 193,20 zł podatku VAT), według stawki określonej w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana