Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak (spr.)
Sędziowie:		SSO Jerzy Kozaczuk SSO Grażyna Orzechowska
Protokolant:	st.sekr.sądowy Ewa Olewińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Siedlcach Adriana Wysokińskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2016 r.

sprawy Z. W.

oskarżonego art. 300 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 31 marca 2016 r. sygn. akt VII K 181/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego Z. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. S. 420 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wykonywanego w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz Skarbu Państwa 200 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 341/16

UZASADNIENIE

Z. W. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 2 stycznia 2012 roku w S. działając w celu udaremnienia wy­konania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX GNc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. (...) w ten sposób, że zbył W. O. samochód marki V. (...) nr rej. (...) wiedząc o tym, że wymieniony pojazd był zagrożony zajęciem,

tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 k.k.

II.  w dniu 2 stycznia 2012 roku w Ż. gm. S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wyda­nego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX GNc 276/11 z dnia 28 grud­nia 2011 roku uszczuplił zaspokojenia swojego wierzyciela Ł. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. (...)w ten sposób,
że zbył firmie (...) sp. z o.o. we W. suszarkę bębnową (...) nr ser. (...) oraz ładowarkę teleskopową (...) nr ser. (...) faktura VAT nr (...) wiedząc o tym, że wymienione urządzenia były zagrożone zajęciem,

tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 k.k.

III.  w dniu 12 listopada 2013 roku w S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX GNc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. (...), pozornie obciążając składniki swojego majątku w ten sposób, że w toku rozprawy III RC 487/13 przed Sądem Rejonowym w Siedlcach uznał w całości powództwo o alimenty na rzecz jego żony i dzieci w następstwie czego Sąd wydał wyrok zasadzający świadczenie alimentacyjne w łącznej kwocie 3500 zł wiedząc, że wymienione kwoty alimen­tacyjne zagrożone były zajęciem i których w rzeczywistości nie miał zamiaru przekazywać wierzycielom alimentacyjnym,

tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt VII K 181/15, Sąd Rejonowy
w Siedlcach:

I.  oskarżonego Z. W. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i II a/o i wyczerpujący każdy z nich dyspozycję
art. 300 § 2 k.k., przy czym ustalił, iż oskarżony popełnił je w podobnych sposób, działając w krótkich odstępach czasu i za to na podstawie art. 300
§ 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warun­kowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata,

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 złotych,

IV.  oskarżonego Z. W. uniewinnił od popełnienia zarzuconego mu czy­nu opisanego w pkt III a/o z art. 300 § 2 k.k. i w tym zakresie koszty procesu poniósł Skarb Państwa,

V.  zasądził od oskarżonego Z. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. S. kwotę 840 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustano­wieniem pełnomocnika z wyboru,

VI.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty zwolnił od uiszczenia pozostałych kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od zaprezentowanego wyżej wyroku wywiódł obrońca oskarżo­nego, zaskarżając go na korzyść oskarżonego w części dotyczącej punktów I., II., III., V. oraz VI. i zarzucając mu:

I.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mia­nowicie:

1.  art. 7 k.p.k. poprzez bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Z. W. oraz dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań świadka H. D. polegającej na bez­podstawnym uznaniu, iż w toku postępowania zabezpieczającego nie było możliwości prowadzenia egzekucji z nieruchomości położonej w Ż., której oskarżony w dniu 2 stycznia 2012 r. był współwłaścicielem na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, w sytuacji, gdy z zeznań świadka wynika, iż wierzyciel Ł. S. nigdy nie składał wniosku o zajęcie udziału oskar­żonego Z. W. we współwłasności nieruchomości zabudowanej położonej w Ż. ani w postępowaniu zabezpieczającym (w związku
z wystąpieniem z powództwem o zapłatę) ani też w postępowaniu egze­kucyj­nym po uzyskaniu prawomocnego orzeczenia sądowego zasądzającego na jego rzecz roszczenie pieniężne,

2.  art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nienależyte wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia wyrażające się zaniechaniem odniesienia się przez Sąd I in­stancji do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych związanych z usta­wowymi znamionami czynów z art. 300 § 2 k.k. przypisanych oskarżonemu
w wyroku oraz okoliczności rzutujących na ocenę stopnia społecznej szko­dliwości tych czynów w sposób umożliwiający instancyjne merytoryczne skon­trolowa­nie poprawności rozumowania Sądu I instancji,

II.  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę tego orzeczenia poprzez dowolne i oparte jedynie na części ma­teriału dowodowego, niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego
i logicznego rozumowania przyjęcie, iż:

1.  ruchomości oraz wynagrodzenie za pracę oskarżonego były jedynymi składnikami majątku oskarżonego, z którego było możliwe zaspokojenie się jego wierzyciela Ł. S., w sytuacji, gdy w momencie zbywania ruchomości, oskarżony był współwłaścicielem na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nieru­chomości położonej w Ż.,

2.  oskarżony swoim zachowaniem polegającym na zbyciu na rzecz W. O. samochodu osobowego marki V. (...) oraz na zbyciu na rzecz firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej działał w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym
IX GNc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku wydanego przez Sąd Okręgowy
w Lubli­nie oraz uszczuplił w ten sposób zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (co w konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku skazującego oskarżo­nego za popełnienie czynów z art. 300 § 2 k.k.) – podczas gdy należyta analiza ze­branego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie powyż­szych ustaleń i przypisanie oskarżonemu popełnienia czynów zarzuconych mu w akcie oskarżenia.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o:

1)  uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie

2)  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od po­peł­nienia czynów zarzuconych mu w pkt. I. i II. aktu oskarżenia, ewentualnie

3)  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez umorzenie postępowania karnego
w części dotyczącej czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt I. i II aktu oskarżenia na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. (z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynów).

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł apelację i wnioski
w niej zawarte. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie wyroku
w mocy. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o nieuwzględnienie apelacji
i utrzymanie wyroku w mocy, wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instan­cję. Oskarżony Z. W. nie stawił się, pomimo prawidłowego za­wiadomienia o terminie rozprawy apelacyjnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest bezzasadna. Sąd Rejonowy nie dopuścił się podnie­sionych w niej uchybień.

W wyprzedzeniu zasadniczej części rozważań zaakcentować należy, że zapre­zentowany w środku odwoławczym tok rozumowania został skonstruo­wany w oparciu o konkretne założenia o charakterze materialnoprawnym. Nie sposób nie zgodzić się
w tym kontekście z apelują­cym, o ile zaznacza on, że przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw skutkowych, albowiem przewidzianą tym prze­pisem kryminalizacją objęte są tylko te postacie udarem­nia­nia egzekucji przez dłuż­nika, które prowadzą do udaremnienia lub uszczuplenia zaspoko­je­nia wierzyciela. Wspomniany skutek przestępny może wystąpić przy tym bądź jako uda­rem­nienie bądź jako uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela. Przez udaremnienie zaspokojenia wie­rzyciela należy rozumieć wyłącznie całkowite uniemożli­wie­nie zaspokojenia jego roszczenia. Uszczupleniem zaspokojenia wierzyciela jest natomiast uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkol­wiek części. W związku z powyższym, warunkiem sine qua non odpowiedzialności karnej na podstawie art. 300 § 2 k.k. jest ustalenie szczególnej więzi między zachowaniem się dłużnika a udaremnieniem lub uszczupleniem zaspokojenia jego wierzyciela, pozwalającej na obiektywne przy­pisanie dłużnikowi tego skutku ( vide J. Majewski, Komentarz do art. 300 Kodeksu karnego, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz
do art. 278- 363, WK 2016, teza 74, 79, 86). Przełożenie powyższego na zawartość tre­ściową argumentacji skarżącego prowadzi do wniosku, iż w pierwszym rzędzie,
w kilkutorowy sposób, zmierza on do podważenia tezy o występowaniu wspomnianej szczególnej więzi. Stanowisko takie nie zasługuje na aprobatę.

Przede wszystkim nie ma racji skarżący, jeżeli kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. Motywy tej oceny przedstawione zostały
w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i analiza przytoczonych tam argu­mentów wykazuje, iż ocena ta jest prawidłowa. Sąd Rejonowy należycie uwzględ­nił dyrektywy art. 7 k.p.k., a skoro tak, to Sąd Okręgowy nie jest władny podważyć jego rozumowania i wysnutych na tej podstawie ostatecznych wniosków.

Wbrew wywodom obrońcy, relacje H. D. (k. 107- 109, 318- 320, 608v- 609) wolne są od zaszłości, które nakazywałyby ich dyskredytację. Sam skarżący nie jest w stanie wykazać, aby było inaczej. Gdy przeanalizować ar­gumenta­cję podniesioną w niniejszym zakresie, to oczywistym staje się, że przedstawiciel pro­cesowy Z. W. zaszłości wspomnianego rodzaju do­patruje się przede wszyst­kim w stwierdzeniu przez świadka, iż w ramach postę­powania zabez­pieczają­cego niemożliwym było skierowanie egzekucji do nieru­chomo­ści (k. 320). Zupełnie chybionym jest tutaj argumentowanie, że w chwili wszczęcia postępowania zabezpie­czającego oskarżony, na zasadach małżeńskiej wspólności ma­jąt­ko­wej, pozostawał współwłaścicielem nieruchomości zlokalizowanej w miejsco­wości Ż.. Skarżą­cy, formułując twierdzenia takiej treści, nie dostrzega, że w myśl art. 747 k.p.c. zabez­pieczenie roszczeń pieniężnych nie może nastąpić przez dokonanie zajęcia nierucho­mości. W rozwinięciu powyższego zaakcentować trzeba, iż zgodnie ze wskazanym przepisem, zabezpieczenie roszczeń pieniężnych w oparciu o nieruchomość dopusz­czalne jest jedynie przez obciążenie nieruchomości obo­wiązanego hipoteką przymu­sową (pkt 2) lub usta­no­wienie zakazu zbywania lub obcią­żania nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej lub której księga wieczysta zaginęła lub uległa zniszczeniu (pkt 3). Wobec okoliczności, iż dla nieruchomości w Ż. Sąd Rejonowy w Siedlcach prowadzi księgę wieczystą o nr (...) (k. 382), praw­nie dopuszczalnym było jedynie obciążenie jej hipoteką przymusową. Wśród zna­mion strony przed­miotowej występku z art. 300 § 2 k.k. znajduje się natomiast usuwanie, ukrywanie, zbywanie, darowanie, niszczenie, rzeczywiste lub pozorne ob­ciążanie albo uszka­dzanie składników majątku zajętych lub zagrożonych zaję­ciem, bądź też usuwanie znaków zajęcia. Skoro przez zajęcie w rozumieniu art. 300 § 2 k.k. rozumieć trzeba akt procesowy właściwego organu od­bierający jakiemuś podmiotowi swobodę w roz­po­rządzaniu określonym prawem majątkowym, które mu przysługuje ( vide J. Majew­ski, Komentarz do art. 300 Kodeksu karnego, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278- 363, WK 2016, teza 64.), to pojęciem tym nie można obejmować usta­nowienia hipoteki przymusowej. Hipoteka, jako ograniczone prawo rzeczowe, nie wyłącza możliwości rozporządzania prawem własności nieru­chomości ( arg. z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych i hipotece- tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 790 z późn. zm.). W efekcie zaprezentowanej argumentacji uznać na­leży, że skoro czyny przypisane oskar­żonemu zostały popełnione przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego,
to nieruchomość położona w miejscowości Ż. nie może być uznawana za za­gro­żoną zajęciem, a tym samym nie może być uwzględniana przy badaniu realizacji znamienia w postaci uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. W związ­ku z faktem,
że postępowanie w sprawie I Ns 674/12 Sądu Rejonowego w Siedlcach, skutkujące utratą przez Z. W. statusu współwłaściciel nie­ruchomości, dla której prowadzi się księgę wieczystą o nr (...), zostało prawomocnie zakoń­czone przed dniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego (k. 59, 68), chybionym jest podnoszenie przez apelującego, że wierzyciel Ł. S. w toku tegoż postępowania nie składał wniosku o zajęcie udziału oskarżonego w pra­wie własności wspomnianej współwłasności.

Przełożenie poczynionych wyżej rozważań na płaszczyznę pierwszo­instan­cyj­nych ustaleń faktycznych uniemożliwiło Sądowi Odwoławczemu podzielenie za­rzutu podniesionego w punkcie II. 1. petitum apelacji. Skoro w toku postępowania za­bez­pieczającego nieru­cho­mość położona w miejscowości Ż. nie była zagro­żona zajęciem, zaś w toku postępowania egzekucyjnego, jako nie wchodząca w skład ma­jątku dłużnika, nie mogła stanowić przedmiotu tegoż zajęcia, to nie sposób podważać tezy, w myśl której ruchomości oraz wynagrodzenie za pracę oskarżonego były jedy­nymi składnikami majątku Z. W., z których było możliwe zaspokojenie się jego wierzyciela Ł. S.. W efekcie nie sposób podważać tezy, w myśl której zbycie przez oskarżonego konkretnych ruchomości wywarło wpływ na stopień zaspokojenia wskazanego wyżej wierzyciela.

W dalszej kolejności zaznaczyć należy, że myli się apelujący, o ile podnosi,
że otrzymanie przez Z. W. zapłaty za zbyte ruchomości powoduje,
iż czyn­ności rozporządzające z tymże zbyciem związane nie miały realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela. Podnieść w tym miejscu wystarczy, że z wyjaśnień sa­mego oskarżonego wynika, że sprzedaż suszarni, ładowarki i samochodu miała na celu spłatę wierzycieli, przy czym M. S. została zwrócona kwota
150.000 zł, zaś J. K. kwota 58.000 zł (k. 186). Z aktualnego także
w obecnym stanie prawnym wyroku Sądu Najwyższego z 23 września 1935 r., III K 852/35, LEX nr 373099, wynika natomiast, że znamię zbycia mienia zajętego lub za­grożonego zajęciem może wypełnić także zbycie dokonane „w celu zaspokojenia innej istniejącej wierzytelności”. W ślad za wskazanym judykatem zważyć trzeba, że prze­pis art. 300 § 2 k.k. chroni prawo egzekwującego wierzyciela do zaspokojenia swego roszczenia z mienia zajętego lub, jak w sprawie niniejszej, zagrożonego zaję­ciem.
W inkryminowanym czasie wierzycielem egzekwującym swe roszczenie był jedynie Ł. S..

Nie ma racji obrońca, jeżeli kwestionuje stanowisko Sądu I instancji w zakresie przyjęcia, że Z. W. podjął przypisane mu czynności rozporządzające
w realizacji bezpośredniego zamiaru kierunkowego udaremnienia wy­konania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX GNc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku. Wbrew przekonaniu skarżącego,
dla odrzucenia przytoczonej tezy nie jest wystarczającym podkreślenie, że postawa oskar­żonego wskazuje na dążenie do uregulowania przezeń długu, albowiem jako profesjo­nalista, w pełni świadomie, złożył on oświadczenie woli uznające roszczenie Ł. S., a zatem przerywające bieg terminu przedawnienia (art. 123 § 1
pkt 2 k.c.). Z wyjaśnień samego Z. W. wynika bowiem, że w jego ocenie Ł. S. „wywiódł go w pole”, zaś on sam, składając oświadczenie woli
o uzna­niu roszczenia nie zdawał sobie sprawy z jego konsekwencji prawnych. W prze­konaniu oskarżonego, wierzytelność była pozorna (k. 186v, 279). Na marginesie powyższego zaznaczyć trzeba, że skarżący nawiązując w zaprezentowany sposób
do znaczenia oświadczenia o uznaniu długu popada w sprzeczność, albowiem w dal­szej kolejności, nawiązując ogólnikowo do zasad zarządu majątkiem wspólnym przez współ­mał­żonków, podważa skuteczność prawną rzeczonego oświadczenia. Argu­menta­cja tego rodzaju winna być wykorzystywaną w toku rozpoznawczego postę­powania cywilnego, następnie zaś w toku postępowania egzekucyjnego. Drugo­planowo zważyć trzeba, że wskazane zagadnienie nie zostało podniesione w toku postępowania wywołanego zarzutami od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego 28 grudnia 2011 r. przez Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie IX GNc 276/11.

Z tych wszystkich względów pierwszoinstancyjne ustalenia faktyczne nie noszą cech dowolności. Nie zmienia tego konsekwentne nieprzyznawanie się przez oskarżo­nego do winy, ani też de facto arbitralne podniesienie przez obrońcę, iż Z. W. swo­im zachowaniem polegającym na zbyciu na rzecz W. O. sa­mochodu osobo­wego marki V. (...) oraz na zbyciu na rzecz (...) sp. z o.o.
z siedzibą we W.suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej nie działał
w celu udaremnienia wyko­nania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wyda­nego przez Sąd Okrę­gowy w Lublinie w dniu 28 grudnia 2011 r., sygn. akt IX GNc 276/11 (zarzut z pkt. II. 2 petitum apelacji). Zważyć należy, że o zamiarze sprawcy przesądza całokształt podmiotowych i przedmiotowych okoliczności. Dopiero bowiem na podstawie wszystkich okoliczności dotyczących danej sprawy i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy i ustalenie do czego zmie­rzał i czego chciał ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 12 maja 2016 r.,
II AKa 81/16, LEX nr 2052595). Powiązania czasowe zachodzące pomiędzy czynno­ściami rozpo­rządzającymi Z. W. i czyn­nościami podejmowanymi przez Ł. S., przy jednoczesnej świadomości oskarżonego w przedmiocie zamie­rzonego dochodzenia swych praw przez pokrzywdzonego, nie pozwalają na ja­kiekol­wiek wątpliwości w przedmiocie celu, któremu wspomniane rozporządzenia miały służyć. Okoliczność, iż w toku przeprowadzonego postępowania Z. W.konsekwentnie podkreślał, że środki pieniężne, których dotyczyło roszczenie docho­dzone przez Ł. S. nie należą mu się, sprawia, że zarysowana wyżej konkluzja jawi się jako tym bardziej zasadna.

Inaczej niż chce tego apelujący, istotnego znaczenia dla pierwszoinstancyjnej oceny stopnia spo­łecznej szkodliwości czynu nie może mieć ustalenie, iż wierzy­telność wobec oskarżonego została nabyta przez Ł. S. od M. D. za cenę znacznie niższą od wartości wierzytelności, co dowodzi, że pokrzywdzony był świadom podejmowanego ryzyka. Nie przecząc występowaniu takowego ryzyka, podkreślić należy, że w żadnym wypadku nie może być ono rozciągane na zmniej­szenie stopnia zaspokojenia roszczenia w rezultacie bezprawnych działań dłużnika. Sam skarżący nie wskazuje przy tym, w ramach którego z wyznaczników stopnia społecznej szkodliwości czynu, objętych treścią art. 115 § 2 k.k., rzeczona okoliczność miałaby zostać uwzględniona. Wobec arbitralności twierdzeń skarżącego w tym zakre­sie zaznaczyć trzeba, że przepis art. 300 § 2 k.k. chroni nie tylko prawidłowość (pewność) obrotu gospodarczego rozumianą jako ochrona upraw­nionych roszczeń wie­rzycieli przed nieuczciwymi poczynaniami dłużników, lecz rów­nież powagę orze­czeń organów państwowych ( vide J. Majewski, Komentarz…, teza 7. i 11.). W związ­ku z tym brak było podstaw do zmiany wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części poprzez umorzenie postępowania karnego w części dotyczącej czynów zarzuco­nych Z. W. w pkt. I. i II. aktu oskarżenia z uwagi na znikomy sto­pień ich społecznej szkodliwości.

Na zakończenie przeprowadzonych rozważań zaznaczyć należy, że chybionym jest zarzut niesprostania przez Sąd Rejonowy wymogom art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów, obraza art. 424 k.p.k. nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do spo­rządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku, a naruszenie tego przepisu poprzez niewyjaśnienie przyczyn uzasadniających wydane orzeczenie może stać się podstawą apelacji, o ile okoliczność ta utrudnia lub uniemożliwia merytoryczną kontrolę tego orzeczenia ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 28 kwietnia 2015 r., II AKa 41/15, LEX nr 1711425). W ocenie Sądu Okręgowego, w sprawie Z. W. nie doszło ani do utrudnienia, ani do uniemożliwienia mery­torycznej kontroli orzeczenia.

Z tych wszystkich przyczyn apelacja obrońcy jest bezzasadna. Nietrafność postawionych w niej zarzutów przesądza o niemożności uwzględnienia któregokol­wiek ze sformułowanych przez skarżącego wniosków.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zważył tak stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jak i okoliczności stricte osobiste sprawcy. Orzeczona kara odpowiada więc dyrektywom art. 53 § 1 i 2 k.k.
i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji, tak szczególnej, jak i ogólnej. Kwestia prawidłowości wymiaru kary nie wymaga dalszej argumentacji, a to z tego powodu, że w apelacji nie postawiono zarzutu opartego na art. 438 pkt 4 k.p.k.

W tym stanie rzeczy i przy braku przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadniają przepisy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k.