Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 341/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 lutego 2025 r. sygn. akt II K 311/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy wyrokowi zarzuciła:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka P. R. (1) i błędne uznanie tychże zeznań za w pełni wiarygodne i przydatne do ustalenia stanu faktycznego, podczas gdy z właściwej oceny zeznań świadka wynika, że:

a) od pierwszych chwil liczonych od momentu wypadku zachowywał się w sposób podważający jego wiarygodność, tj. w sytuacji dynamicznej i skrajnej, zagrażającej życiu i zdrowiu innych osób, wiążącej się z obciążeniem emocjonalnym, a także poważnymi dolegliwościami fizycznymi, wykazywał daleko idące przywiązanie do zwrócenia postronnym świadkom uwagi, aby koniecznie zapamiętali wątek związany z tożsamością osoby, która kierowała pojazdem w momencie wypadku, podczas gdy jak wskazuje doświadczenie życiowe oraz zasady logicznego rozumowania, przeciętna osoba znajdująca się w analogicznej sytuacji, nie kładłaby akcentu na tenże wątek, ale raczej jako priorytet traktowałaby ratowanie zdrowia i życia swojego oraz towarzyszących sobie osób, które również ucierpiały w wyniku zdarzenia;

b) świadek przedstawia zupełnie odmienną od innych świadków wersję wydarzeń, które miały mieć miejsce 7 i 8 stycznia 2024 r., negując fakt, iż osoby uczestniczące w wypadku, zanim trafiły do S., najpierw spotkały się w lokalu w R. przy ul. (...), po czym dopiero później udały się do S. poruszając się pojazdem kierowanym (pomimo braku uprawnień do prowadzenia pojazdów) przez świadka P. R. (1), a następnie z lokalu w S. odjechały pojazdem prowadzonym również przez świadka P. R. (1), podczas gdy bezstronni świadkowie (Ł. K. oraz pokrzywdzony B. C. (1)) przedstawiają opisaną powyżej wersję zdarzeń, którą wskazywała również oskarżona, a z której wynika, że to P. R. (1) prowadził pojazd jako kierowca w momencie odjazdu z S., a żaden ze zgromadzonych dowodów nie wskazuje na to, aby po drodze miało dojść do postoju i zamiany kierowców;

c) świadek P. R. (1) zeznając przed Sądem przedstawił wersję zdarzeń, jakoby w S. przebywał już dzień wcześniej, ponieważ przywiózł go tam brat i nocował u siostry ciotecznej, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonej, a także zeznań świadków B. C. (1) i Ł. K. wynika, iż świadek P. R. (1) towarzyszył w dniu 7 stycznia 2024 r. oskarżonej i pokrzywdzonemu od samego początku, tj. od pobytu w R. i prowadził pojazd przemieszczając się pomiędzy W., S., a miejscem zdarzenia mającym miejsce w dniu 8 stycznia 2024 r.;

d) świadek P. R. (1) nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami, a jak wynika z zeznań świadków, co najmniej 2-krotnie prowadził on pojazd marki B. w dniu zdarzenia, do czego sam nie przyznał się na żadnym etapie postępowania, a więc prawidłowa ocena zeznań świadka wskazuje na to, że jeśli ukrywa on tak istotne fakty przed organami ścigania oraz przed Sądem, a do tego posiada motywację do tego, aby umniejszyć swoją rolę w całym zdarzeniu, to jego zeznania nie zasługują na walor wiarygodności;

co skutkowało błędnym uznaniem, że oskarżona dnia 8 stycznia 2024 r. prowadząc samochód marki B. straciła panowanie nad pojazdem i zjechała z drogi uderzając w betonowy przepust;

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk poprzez stwierdzenie, że I. K. nieprawidłowo obserwowała drogę przed pojazdem i nie dostosowała prędkości do warunków drogowych, w wyniku czego straciła panowanie nad pojazdem i zjechała z drogi uderzając w betonowy przepust, podczas gdy z zeznań świadków oraz protokołu oględzin miejsca zdarzenia nie wynika, aby osoba kierująca pojazdem dopuściła się tego typu uchybień, ponieważ jak wynika z zeznań świadków, samochód poruszał się z prędkością dozwoloną, a warunki atmosferyczne nie odbiegały od normy i nie wymagały zachowania szczególnej ostrożności, a dla przypisania sprawstwa konieczne jest jednoznaczne określenie, w jaki sposób sprawca naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jak również wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy naruszeniem, a skutkiem;

3. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, wynikających z wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadka M. W., z których wynika, że oskarżona będąc świadomą ciążącego na niej zakazu prowadzenia pojazdów, od momentu jego orzeczenia nigdy nie prowadziła pojazdów, a tym bardziej nie prowadziła pojazdu w stanie nietrzeźwości;

4. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez postawienie przez Sąd orzekający wniosku, że fizjonomia oskarżonej oraz P. R. (1) przeczy temu, aby wykonalne było przeniesienie przez niego półprzytomnej osoby na inne miejsce w pojeździe, podczas gdy żaden z przeprowadzonych dowodów nie pozwala na postawienie takiego wniosku, a tym bardziej nie wynika to z obserwacji tychże osób, ponieważ z racji płci męskiej, P. R. (1) jest osobą dużo silniejszą niż oskarżona, do tego oskarżona jest osobą niskiego wzrostu i nie jest osobą otyłą, co mogłoby ewentualnie dać podstawę do postawienia powyżej wskazanego wniosku, a zatem wniosek ten jest wnioskiem nieuprawnionym i nie znajdującym potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

5. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka Ł. K. i pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego treści jego zeznań, z których wynika, że to P. R. (1) był osobą prowadzącą pojazd w momencie wyjazdu z S., który bezpośrednio poprzedzał moment zdarzenia;

6. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka B. C. (1) i pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego treści jego zeznań, z których wynika, że pokrzywdzony nie widział, aby oskarżona prowadziła samochód, podczas gdy cały czas znajdował się on w samochodzie w towarzystwie I. K. oraz P. R. (1) oraz nie wskazał także, aby w trakcie doszło do zamiany kierowców;

7. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka P. J. (1) vel D. i pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego treści jego zeznań, z których wynika, że świadek P. R. (1) kilkukrotnie akcentował fakt, że to oskarżona prowadziła pojazd, co w świetle doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania jest zachowaniem nietypowym dla sytuacji, w której znaleźli się uczestnicy wypadku, a zatem jest to okoliczność podważająca wiarygodność zeznań P. R. (1), a także poprzez uznanie zeznań świadka za potwierdzające fakt, jakoby oskarżona miała z pewnością prowadzić pojazd w momencie zdarzenia, podczas gdy świadek ten nie widział momentu wypadku, a przybył na miejsce dopiero po nim;

8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu, że:

- oskarżona w dniu 8 stycznia 2024 r. w granicach administracyjnych miejscowości M. prowadziła pojazd marki B., przy czym nieprawidłowo obserwowała drogę przed pojazdem i nie dostosowała prędkości do warunków drogowych, w wyniku czego straciła panowanie nad pojazdem i zjechała z drogi uderzając w betonowy przepust.

Apelacja oskarżyciela publicznego zarzuciła mu zaś:

- obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej, a to art. 178a § 4 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w dniu zdarzenia a to w dniu 08 stycznia 2024 r. wobec oskarżonej I. K. obowiązywał środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 08 marca 2023 r. o sygn. II K 393/22, który to wyrok uprawomocnił się w dniu 16 marca 2023 r.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na wysnuciu z okoliczności dotyczących oskarżonej I. K., ustalonych przez Sąd, mylnego wniosku, że uzasadniają one warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności za przypisane oskarżonej przestępstwa, podczas gdy ustalone w sprawie okoliczności dotyczące dotychczasowego trybu życia oskarżonej właściwie ocenione prowadzą w tym względzie do wniosków przeciwnych, który to błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności odnieść się należy do dalej idącej apelacji obrońcy oskarżonej, bowiem od możliwości przypisania oskarżonej sprawstwa zależała celowość rozpoznawania apelacji oskarżyciela publicznego. W tym zakresie stwierdzić należy, że zarzuty apelacji obrońcy są całkowicie nietrafne i nie zasługują na uwzględnienie. Skarżąca zarzuciła sądowi I instancji, że nietrafnie, dowolnie ocenił zebrany w spawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków i z tego powodu dokonał błędnych ustaleń faktycznych. Tymczasem skarżąca w zeznaniach świadków upatruje wypowiedzi, których wg protokołów dopatrzyć się w nich nie można, pomija jedne ich fragmenty, zaś z innych dostrzega tylko treści, mające wykazać co innego, niż z nich całościowo wynika (jak choćby wywodzenie korzystnych dla oskarżonej wniosków z wypowiedzi B. C., że nie widział oskarżonej kierującej pojazdem, choć cały czas był w jego wnętrzu, co miałoby być dowodem faktu, że oskarżona pojazdem nie kierowała, mimo iż w rzeczywistości świadek wskazał, że od R. nie widział i nie pamięta niczego, bo tak bardzo był pijany). W szczególności stwierdzić należy, że w zakresie węzłowego w sprawie problemu, tj. tego, czy to oskarżona kierowała samochodem w chwili utraty panowania nad nim i spowodowania wypadku drogowego, dowody są jednoznaczne, a brak jest dowodów przeciwnych. Mianowicie na sprawstwo oskarżonej wskazują nie tylko wprost zeznania P. R. (1), ale i pośrednio zeznania B. C. (1) (który nie wskazał wbrew treści zarzutów apelacji obrońcy ani razu, że samochodem na jakimkolwiek etapie podróży kierował P. R. oraz nie opisywał przebiegu zdarzenia, bo nic nie pamiętał już od spotkania z oskarżoną w R., ale który w sądzie stwierdził, że P. R. mu przekazał, że kierowała oskarżona) oraz jeszcze bardziej zeznania P. J. (1) vel D., który nadjechał na miejsce zdarzenia tuż po jego zaistnieniu, gdy zaczęło „dymić” spod maski („choć użycie gaśnicy nie było potrzebne”, a więc była to zapewne para wodna z uszkodzonego układu chłodzenia, co wskazuje na krótki czas od jego rozszczelnienia, po którym ciśnienie opada i para przestaje się wydostawać). Ten świadek widział wszystkie osoby jadące samochodem B. w jego wnętrzu, w tym oskarżoną półprzytomną za kierownicą i dopiero potem zaczął obserwować przemieszczanie się P. R., siedzącego jako pasażer z przodu i oskarżonej, która wysiadła zza kierownicy i usiadła na miejscu pasażera. Sama oskarżona konsekwentnie wskazywała, że nie wie, czy pojazdem tym wówczas kierowała, żaden dowód nie wskazuje na to, że w M. kierował nim ktoś inny. Żadne inne dowody tego etapu wydarzeń nie dotyczą i nie mogą mieć równorzędnego z poprzednimi dowodami znaczenia. Zarówno bowiem wyjaśnienia oskarżonej, jak i zeznania M. W. czy Ł. K. dotyczą okresu wcześniejszego. Wbrew twierdzeniom apelacji, oskarżona, P. R. i B. C. nie uczestniczyli w wypadku tuż po ruszeniu spod baru przy ul. (...) w S., tylko przejechali stamtąd do miejsca jego zaistnienia w M., opisanego precyzyjnie w protokole oględzin k. 10, na odległość ok. 10 km, a i Ł. K. wskazał, że nie upłynęło pół godziny od ich odjazdu spod baru, jak mieli wypadek (co nie wskazuje na jego zaistnienie kilka minut po odjeździe, a na przejazd tego odcinka wystarczy 10 minut). Tym samym nie ma żadnego znaczenia wskazywana w zarzutach obrazy art. 410 kpk jako pominięta okoliczność, czy wcześniej oskarżona sama jeździła do pracy, w tym po alkoholu, czy spod baru w S. uczestnicy zdarzenia odjechali z oskarżoną za kierownicą, czy może ruszał stamtąd P. R.. Na marginesie, negowanie przez niego kierowania pojazdem na jakimkolwiek etapie mogło służyć nie tyle chęci mataczenia, co realizacji prawa do obrony w sytuacji, gdy miał on orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów i miał uzasadniony interes w tym, by nie przedstawiać dowodów swej winy i się nie samooskarżać. Powyższe może też logicznie uzasadniać jego zaangażowanie w to, by P. J. vel D. zapamiętał, że to nie P. R. siedział za kierownicą pojazdu w chwili wypadku. O ile okoliczność ta byłaby bardzo istotna, gdyby to wyłącznie słowa P. R. miały stanowić podstawę ustaleń faktycznych, o tyle są one istotne mniej w sytuacji, gdy oskarżoną za kierownicą rozbitego pojazdu zastał świadek w najmniejszym stopniu nie zainteresowany określonymi ustaleniami faktycznymi – P. J. vel D.. W tym miejscu wskazać też należy na niezasadność zarzutu, dotyczącego dowolności i bezpodstawności ustaleń sądu o niemożności przeniesienia i przemieszczenia w pojeździe nieprzytomnej oskarżonej przez P. R. po zdarzeniu. To właśnie taka teza, wynikająca zdaje się jedynie z zadawanych świadkom na rozprawie pytań, jest całkowicie bezpodstawna i równie hipotetyczna, jak udział z zdarzeniu jeszcze innej osoby, która kierowała, ale się stamtąd oddaliła, jako że żaden dowód nawet nie sugerował takich wersji wydarzeń – mimo że P. R. jako rzekomo prawdziwemu kierowcy dużo łatwiej byłoby pozostawić puste miejsce za kierownicą i opowiedzieć o nieznanym kierowcy nie należącego wszak do niego samochodu, niż przenosić nieprzytomną, bezwładną oskarżoną z miejsca pasażera na miejsce kierowcy, układać ją w odpowiedniej pozycji i liczyć na to, że niczego nie będzie pamiętać i później w żaden sposób nie będzie się bronić przed odpowiedzialnością karną. Dużo bardziej logicznym jest wyjaśnienie, że jeśli od odjazdu spod baru do chwili zdarzenia upłynęło blisko pół godziny, a samochód przejechał w tym czasie ok. 10 km (co daje średnią prędkość ok. 20 km/h, a więc prędkość rowerzysty, przy czym w końcowej fazie jechał na tyle szybko, by spowodować u jadących wewnątrz znaczne obrażenia ciała), to samochód zapewne w tym czasie się zatrzymywał, a osoba kierowcy miała kiedy się zmienić. Tym samym słusznie Sąd dał wiarę wskazanym w uzasadnieniu dowodom, w szczególności w zakresie istotnym dla sprawy, bo w części dotyczącej zdarzeń wcześniejszych (jak to, gdzie i kiedy się spotkali), dowody te nie miały istotnego znaczenia. Słusznie też na podstawie tych dowodów Sąd dokonał ustaleń co do tego, że to oskarżona kierowała przedmiotowym pojazdem, a ponownie wobec braku jakichkolwiek dowodów, dających podstawy do ustalenia innej wersji przyczyn – że to jej technika jazdy była powodem utraty panowania nad pojazdem, zjazdu na przeciwny pas ruchu i z drogi - do rowu oraz uderzenia w betonowy przepust, a w konsekwencji spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała. Niesłusznie jednak, bo rzeczywiście bez dostatecznych podstaw dowodowych, Sąd za aktem oskarżenia przyjął, że oskarżona nienależycie obserwowała drogę, że jechała z nadmierną przy warunkach drogowych prędkością (gdy jezdnia była sucha i gładka, droga prosta, teren niezabudowany) – nawet jeśli wbrew treści apelacji nikt nie wskazywał, że jechała w pełni prawidłowo, z dozwoloną prędkością. Nic nie daje podstaw do ustalenia nadmiernej, wyższej niż 90 km/h prędkość, w szczególności na jej nadmierność przy panujących warunkach drogowych, na niezauważenie przez oskarżoną przeszkody, co skutkowało nieostrożnym manewrem obronnym, nieprawidłowym hamowaniem itp. Nic nie przeczy równie prawdopodobnej i równie nieudowodnionej hipotezie, że oskarżona mogła po prostu zasnąć za kierownicą lub np. z racji stanu nietrzeźwości, a nie z powodu np. szukania czegoś w torebce i nieobserwowania drogi, nie dostrzec, że zjeżdża na przeciwny pas ruchu. Tym samym zasadnym okazał się zarzut z pkt 2 tej apelacji. Nie zmienia to jednak w żaden sposób tego, że materiał dowodowy pozwala na dokonanie jedynie takich ustaleń, że to w powodu tego, w jaki sposób oskarżona kierowała pojazdem, a nie z innych, niezależnych od niej przyczyn zewnętrznych, doszło do wypadku.

Za zasadną natomiast należało uznać apelację oskarżyciela publicznego. Sąd I instancji mimo wskazania w opisie czynu, że oskarżona kierując samochodem w stanie nietrzeźwości nie zastosowała się zarówno do zakazu prowadzenia pojazdów, orzeczonego przez Sąd za przestępstwo, jak i do decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi, czyn ten zakwalifikował nie z art. 178a § 4 kk w zb. z art. 180a kk, jak w akcie oskarżenia, ale z art. 178a § 1 kk w zb. z art. 180a kk i w zb. z art. 244 kk – choć znamiona określone w art. 178a § 1 kk i w art. 244 kk łączą się właśnie w znamionach określonych w art. 178a § 4 kk, tworząc inny, szczególny, kwalifikowany typ przestępstwa. Kwestii tej Sąd w pisemnym uzasadnieniu nie wyjaśnił, a tym samym nie przekonał, dlaczego zmienił kwalifikację, wskazaną w akcie oskarżenia. Opis czynu, przypisanego oskarżonej w pkt 1 wyroku w pełni wyczerpuje znamiona kwalifikowanego typu przestępstwa z art. 178a § 4 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk, wskazanego w akcie oskarżenia, dlatego zarzut obrazy prawa materialnego z pkt II tiret pierwsze apelacji oskarżyciela publicznego należało uznać za w pełni trafny – z konsekwencjami w postaci błędnych podstaw prawnych i po części wymiaru za ten czyn kary pozbawienia wolności, świadczenia pieniężnego, zakazu prowadzenia pojazdów.

Zasadny był również drugi zarzut apelacji oskarżyciela publicznego, dotyczący błędnych ustaleń w zakresie istnienia podstaw faktycznych do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonej łącznej kary roku pozbawienia wolności. Sąd I instancji wskazał, że oskarżona nie wyciągnęła wniosków z poprzednio popełnionych przestępstw, za które została skazana na kary łagodniejszego rodzaju i że jedynie kara surowsza jest w stanie osiągnąć cele postępowania. Nie stwierdził też sąd I instancji (nie dopatruje się ich również sąd odwoławczy, nie podnosiła ich też sama oskarżona czy jej obrońca) istniejących po stronie oskarżonej okoliczności wskazujących na to, że zachodzi określony w art. 69 § 4 kk uzasadniony, i to w sposób szczególny, wypadek, dający możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczonej za przestępstwo z art. 178a § 4 kk. Oskarżona jest panną, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, nie ma stałej pracy, pracuje jedynie dorywczo z niewielkim dochodem, pozostając wieku ponad 40 lat na utrzymaniu rodziców, była już trzykrotnie karana za przestępstwa, w tym dwukrotnie za takie samo przestępstwo - z art. 180a kk i raz z art. 288 § 1 kk, co wskazuje, że przedmiotowe czyny nie były jednorazowymi, nieprzemyślanymi wybrykami, błędami młodości, ale raczej wyrazem ogólnego braku poszanowania porządku prawnego. Trudno więc było dopatrzyć się przesłanek do uznania, że zachodzi szczególna sytuacja, uzasadniająca w drodze wyjątku odstępstwo od zasady, że wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy czynu z art. 178a § 4 kk nie zawiesza się na żadnych warunkach, wobec czego zarzut oskarżyciela publicznego należało uznać za trafny.

Wniosek

Apelacji obrońcy - o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej;

Apelacji oskarżyciela publicznego - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonej I. K. za winnej zarzucanych jej czynów, a to czynu z art. 178a § 4 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.. i wymierzenie:

- na podstawie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 43 a § 3 k.k. świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 zł;

- na podstawie art. 42 § 3 k.k. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

- na podstawie art. 178 § 1 k.k. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 47 § 3 k.k. orzeczenia od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego B. C. (1) nawiązki w wysokości 10.000 zł

- na podstawie art. 42 § 2 k.k. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat;

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności

- na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. łącznego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

- na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. obciążenie oskarżonej kosztami postępowania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność głównych zarzutów apelacji obrońcy skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonej od obu zarzuconych jej czynów. Zasadność zarzutu dotyczącego formy naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie znosiła ustalenia o odpowiedzialności oskarżonej za wypadek i nie mogła skutkować jej uniewinnieniem.

Zasadność apelacji oskarżyciela publicznego uzasadniała prawie w całości zawarte w niej wnioski - o zmianę kwalifikacji prawnej czynu z pkt 1, zmianę podstawy wymiaru kary, podstawy i wymiaru świadczenia pieniężnego (na kwotę 10 tys. zł, również minimalną) i podstawy i wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów za czyn I – na dożywotni, co wynika nie tyle z brzmienia przepisu art. 43 § 2 kk, co z faktu, że wcześniejsze zakazy prowadzenia pojazdów (w tym administracyjne, wynikające z cofnięcia uprawnień) nie były przez oskarżoną przestrzegane, nie prowadziły do osiągnięcia ich celów, wobec czego niezbędnym stało się orzeczenie tego środka dożywotnio. Nie uzasadnił jedynie ten skarżący wniosku o podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn z pkt I z 8 do 10 miesięcy, nie podniósł zarzutu rażącej niewspółmierności kary, a ponieważ wymiar ten mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, wykraczając dość istotnie ponad minimum, Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia tego akurat wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie oskarżonej za oba przypisane jej czyny, wymiar jednostkowych i łącznej kar pozbawienia wolności, wysokość nawiązki na rzecz pokrzywdzonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Jak w treści wyroku:

- w zakresie czynu z pkt I kwalifikacja prawna, podstawa prawna wymiaru kary pozbawienia wolności za ten czyn, podstawa prawna i wymiar świadczenia pieniężnego na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, podstawa prawna i wymiar zakazu prowadzenia pojazdów,

- w zakresie czynu z pkt II zmiana jego opisu,

- zmiana wymiaru łącznego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów,

- w konsekwencji zmiany kwalifikacji prawnej na uwzględniającą art. 178a § 4 kk – uchylenie rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania łącznej kary pozbawienia wolności i związanych z nim orzeczeń o karze grzywny, wymierzonej na podstawie art. 71 § 1 kk i obowiązku probacyjnym.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w motywach oceny zarzutów apelacji

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej przez oskarżonego (jego obrońcę), zwłaszcza przy uwzględnieniu apelacji na jego niekorzyść, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata – za obie instancje w wysokości wynikającej z ukształtowanego odmiennie przez Sąd odwoławczy wymiaru kar (uchylona kara grzywny) – 180 zł przy karze roku pozbawienia wolności oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana