Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska (spr.)

Sędziowie:

SO Marek Korczyński

SR /del./ Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 346/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 lutego 2024 r., sygn. akt II K 671/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------------------

---------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Sformułowany w apelacji obrońcy skazanego:

1. obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez połączenie skazanemu jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami jedynie w sprawach sygn. akt: III K 94/20, II K 512/20, IV K 164/21, II K 1237/20 oraz III K 892/20, w sytuacji gdy połączeniu podlegały kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach sygn. akt: II K 161/19, II K 745/19 i III K 94/20 (pierwszy zbieg przestępstw), a następnie kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach sygn. akt: II K 512/20, IV K 164/21, II K 1237/20, III K 892/20 i IIK 552/21 (drugi zbieg przestępstw);

2. rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności, przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru i niewystarczającym uwzględnieniu okoliczności przemawiających za orzeczeniem kary łagodniejszej.

Sformułowany w apelacji skazanego:

1. błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia kary,

2. rażącej niewspółmierności kary,

3. złamania prawa co do ustalenia związku czasowego pomiędzy datami wydania poszczególnych wyroków, a datami popełnienia czynów,

4. nieuwzględnienie przy wydawaniu wyroku łącznego rodzaju wymierzonych kar, lub dopuszczalności ich połączenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kierunek obu wniesionych apelacji był tożsamy, a podniesione przez skarżących kwestie pokrywały się, dlatego też Sąd Okręgowy uznał za zasadne odniesienie się do argumentacji obu apelujących w jednej rubryce tabelarycznego uzasadnienia.

Zarówno apelacja skazanego jak i jego obrońcy jako zasadna zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podzielił zdanie skarżących, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy przepisów prawa materialnego. Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie, co słusznie podnosi obrońca, w sposób błędny zastosował art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, nie dostrzegając, że w przypadku skazanego A. B., część wydanych wobec niego wyroków uprawomocniło się przed datą wejścia w życie powyższej ustawy, tj. przed dniem 24 czerwca 2020 roku, zaś część po tej dacie. W takiej sytuacji, na co słusznie wskazuje skarżący, Sąd Rejonowy miał obowiązek porównania zgodnie z treścią art. 4 §1 k.k. stanu prawnego dotyczącego zasad orzekania kary łącznej (art. 85 k.k.) obowiązującego przed dniem 24 czerwca 2020 r. i w okresie od tej daty, a następnie rozstrzygnięcia, który ze stanów prawnych jest względniejszy z punktu widzenia sytuacji procesowej skazanego. Brak jakichkolwiek rozważań w tym zakresie poczytywać należy jako naruszenie art. 4 § 1 k.k., na co trafnie zwrócił uwagę skarżący. Naruszenie art. 4 § 1 k.k. nie ograniczyło się jednak wyłącznie do braku weryfikacji in concreto obu ustaw pod kątem ich surowości. Sąd pierwszej instancji przeprowadził wadliwą interpretację art. 4 § 1 k.k. w kontekście art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2141). Art. 81 powyższej ustawy opisuje dwa mechanizmy. Po pierwsze – sytuację gdy wszystkie kary podlegające łączeniu wymierzono przed 24 czerwca 2020 r., tam zastosowanie znajdzie ustawa stara, bez względu na to, czy ustawa nowa była względniejsza (art. 81 ust. 1). Po drugie - gdzie wszystkie kary podlegające łączeniu orzeczono po 24 czerwca 2020 r., tam na takich samych zasadach należy stosować ustawę nową (art. 81 ust. 2). Co istotne, art. 81 omawianej ustawy stanowi jedynie przepis intertemporalny i nie wprowadza dodatkowej przesłanki negatywnej dla łączenia kar - a za taką należałoby uznać zakaz łączenia kar wymierzonych przed oraz po 24 czerwca 2020 r. Oznacza to, że jeśli skazany został ukarany wyrokami wydanymi przed 24 czerwca 2020 r. oraz po tej dacie, to nie jest możliwe powoływanie się na treść art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, jak to zrobił Sąd meriti w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji doprowadzono do sytuacji, w której Sąd Rejonowy w Garwolinie przedmiotem rozważań uczynił jedynie wyroki w sprawach o sygn. II K 512/20, II K 892/20, III K 94/20, IV K 164/20 oraz II K 1237/20, poza nawias kary łącznej błędnie wyrzucając kary pozbawienia wolności oraz środki karne wymierzone wyrokami w sprawach: II K 161/19, II K 745/19 oraz II K 552/21, mimo, że istniały przesłanki materialnoprawne do połączenia tych kar i powinny one być przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego orzekającego w przedmiocie wyroku łącznego.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uwzględniając argumentację podniesioną w apelacji obrońcy skazanego zmienił zaskarżony wyrok łączny Sądu Rejonowego w Garwolinie i orzekł o połączeniu skazanemu kar we wszystkich wymienionych wyżej sprawach, konwalidując uchybienia Sądu I instancji. Szczegółowa analiza akt oraz wydanych orzeczeń, jak słusznie podnosi skarżący obrońca wskazuje, że względniejsze dla skazanego będzie orzeczenie kary łącznej na podstawie przepisów ustawy w brzmieniu obecnie obowiązującym. Przepis ten umożliwia bowiem łączenie kar również już wykonanych wprowadzając wymóg, aby sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu.

Mając na uwadze powyższe, po dokonaniu analizy wyroków skazujących wydanych wobec A. B., Sąd Okręgowy ustalił, że w sprawie wyodrębnić należy dwa zbiegi przestępstw. W zakresie pierwszego zbiegu realnego, za pierwszy wyrok uznać należy ten wydany w sprawie o sygn. II K 161/19, który zapadł w dniu 27 czerwca 2019 r. Przed wydaniem tego wyroku skazany popełnił przestępstwa, za które został skazany wyrokami w sprawach II K 745/19 (popełnionego w dniach 18 maja 2019 r. oraz 22 maja 2019 r.) oraz III K 94/20 (popełnione w dniu 25 maja 2019 r.). Wobec zaistniałej chronologii popełnionych czynów oraz wydanych wyroków, nie sposób dojść do innej konkluzji niż taka, że w przedmiotowej sprawie ten sam sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw (w dniu 18 maja 2019 r., 22 maja 2019 r. oraz 25 maja 2019 r.), zanim zapadł pierwszy wyrok (z dnia 27 czerwca 2019 r.). Sąd Okręgowy analizując w/w wyroki stwierdził, że za popełnione czyny skazanemu została wymierzona kara tego samego rodzaju, tj. kara pozbawienia wolności, co oznacza, że w przypadku skazanego A. B., wobec spełnienia kumulatywnie przesłanek z art. 85 §1 k.k. istnieją warunki do wydania wyroku łącznego. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach II K 161/19, II K 745/19 oraz III K 94/20 i wymierzył skazanemu A. B. łączną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, jednocześnie zaliczając na poczet wymierzonej łącznej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w w/w sprawach. Ponadto, Sąd Okręgowy połączył również środki karne orzeczone w ramach pierwszego ciągu orzekając łącznie dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

W zakresie drugiego zbiegu realnego za pierwszy wyrok uznać należy ten wydany w sprawie II K 512/20, który zapadł w dniu 19 listopada 2020 r. Przed tą datą skazany popełnił przestępstwa, za które został skazany wyrokami wydanymi w sprawach o sygn. IV K 164/21 (popełnione w dniu 12 czerwca 2020 r.), II K 1237/20 (popełnione w dniu 30 lipca 2020 r.), III K 892/20 (popełnione w dniu 7 stycznia 2020 r.) oraz II K 552/21 (popełnione w okresie od 15 stycznia 2020 r. do 15 listopada 2020 r.). Także w tym przypadku skazanemu wymierzono kary tego samego rodzaju, tj. pozbawienia wolności, co oznacza, że w przypadku skazanego A. B., wobec spełnienia kumulatywnie przesłanek z art. 85 § 1 k.k. istnieją warunki do wydania wyroku łącznego również w przypadku tych orzeczeń. Dlatego Sąd Okręgowy połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach II K 512/20, IV K 164/21, II K 1237/20, III K 892/20 oraz II K 552/21 i wymierzył skazanemu łączną karę 3 lat pozbawienia wolności. jednocześnie zaliczając na poczet wymierzonej łącznej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w w/w sprawach. Ponadto, Sąd Okręgowy połączył również środki karne orzeczone w ramach drugiego zbiegu orzekając łącznie wobec skazanego A. B. dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Przy wymiarze kar łącznych Sąd Okręgowy miał na uwadze treść art. 86 § 1 kk, który stanowi, iż Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając wysokości szczegółowo wskazanych w tym przepisie. Ustalając te granice, w zakresie pierwszego zbiegu, najwyższą z wymierzonych kar podlegających łączeniu jest kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś suma kar podlegających łączeniu wynosi 3 lata i 5 miesięcy pozbawienia wolności. W zakresie drugiego zbiegu, najwyższą z wymierzonych kar podlegających łączeniu jest kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, zaś suma kar podlegających łączeniu wynosi 4 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności.

Wymierzając A. B. kary łączne w powyżej wskazanych granicach Sąd miał na uwadze charakter i stopień powiązania podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które został skazany, uwzględnił zachowanie skazanego po wydaniu wyroków, w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, jak też wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec skazanego.

Czyny, za które został skazany A. B., popełnione zostały przez niego w krótkich odstępach czasu, tj. w zakresie pierwszego zbiegu 6 września 2018 r., 3 lutego 2019 r., 18 maja 2019 r. i 22 maja 2019 r., w zakresie drugiego zbiegu 7 stycznia 2020 r., 9 czerwca 2020 r., 12 czerwca 2020r. , 30 lipca 2020 r., i od 15 stycznia 2020 r. do 15 listopada 2020 r. Istnieje zatem pomiędzy nimi dość ścisły związek czasowy. Pomiędzy tymi przestępstwami istnieje także związek przedmiotowy, bowiem wszystkie czyny w zakresie pierwszego zbiegu wyczerpują dyspozycję art. 178a § 1 i 4 kk, w przypadku drugiego zbiegu trzy przestępstwa, za które wymierzono kary podlegające łączeniu zakwalifikowane zostały z art. 178a § 1 i 4 kk, jeden czyn z art. 244 kk, jeden czyn z art. 209 § 1 kk. Ilość tych przestępstw, w powiązaniu z bardzo krótkimi odstępami czasowymi pomiędzy nimi wskazuje na znaczny stopień zdemoralizowania sprawcy i stanowi negatywną przesłankę przy wymiarze kary łącznej. Sąd uwzględnił także przeciętną opinię o skazanym i jego zachowanie w trakcie odbywania kar w zakładzie karnym, które jest zmienne. Był on nagradzany regulaminowo, jak też karany dyscyplinarnie. Bywa arogancki i wulgarny wobec przełożonych. Jednocześnie na korzyść skazanego przemawia fakt realizowania Indywidualnego Programu Oddziaływania, ukończenie licznych programów readaptacji społecznej, pozytywne wywiązywanie się z obowiązków związanych z zatrudnieniem na terenie Aresztu Śledczego.

Z powyższych względów, brak jest, zdaniem Sądu przesłanek do zastosowania wobec skazanego przy wymierzaniu mu kary łącznej zasady absorbcji, o co wnosiła obrońca w złożonej apelacji.

Oparcie wymiaru kary łącznej na zasadzie absorbcji, zgodnie z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, jest rozwiązaniem skrajnym, stosowanym wyjątkowo, w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Absorbcja może być zatem stosowana w sytuacjach, gdy istnieje tak ścisły związek przedmiotowy i podmiotowy pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami, że nie jest wyraźnie zarysowana granica pomiędzy zbiegiem pomijalnym a realnym. Uwzględnić przy tym należy podobieństwo rodzajowe przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich. Dyrektywę powyższą stosuje się też w sytuacji, gdy poza zwartością czasową, poszczególne przestępstwa objęte są jednym zamiarem, planem czy też stanowią ciąg działań sprawcy. Za stosowaniem absorbcji przy wymiarze kary łącznej przemawiać też może ocena stopnia społecznej szkodliwości zbiegających się przestępstw w sytuacji, gdy jedno z popełnionych przestępstw ma jednoznacznie wyższy od pozostałych stopień społecznej szkodliwości i dominuje nad pozostałymi z punktu widzenia zawartości bezprawia.

Jak już wyżej zaznaczono, takie okoliczności nie zaistniały w przedmiotowej sprawie. Popełnienie przez A. B. wielu przestępstw, skierowanych przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, ale także przeciwko wymiarowi sprawiedliwości oraz przeciwko rodzinie, w krótkich odstępach czasu, w różnych miejscach stanowi negatywną przesłankę prognostyczną. Każdy z tych czynów objęty był odrębnym zamiarem, planem, skierowanym przeciwko różnym dobrom prawnym.

Wymierzając kary łączne, poza wskazanymi wyżej przesłankami Sąd uwzględnił, że jest on osobą wielokrotnie karaną. Wzięto także pod uwagę przebieg procesu jego resocjalizacji oraz względy prewencji szczególnej i ogólnej. Jak opisano we wstępnej części uzasadnienia, zachowanie skazanego w zakładzie karnym ocenić należy jako zmienne. Powyżej opisane okoliczności wskazują, że proces resocjalizacji skazanego przebiega pozytywnie i że dotychczas wykonywane wobec niego kary pozbawienia wolności przynoszą skutki wychowawcze i wpływają na właściwe kształtowanie postawy skazanego w zakresie przestrzegania porządku prawnego, jednak proces ten powinien być kontynuowany.

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej przesłanki przemawiające zarówno na korzyść i na niekorzyść sprawcy, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że właściwym jest zastosowanie przy wymiarze skazanemu kar łącznych dyrektywy asperacji. Pozwoli to na racjonalny wymiar kary, bez zbytniego premiowania skazanego, pozwalając jednocześnie uniknąć kumulacji dolegliwości wynikających z orzeczonych kar jednostkowych.

Z powyższych względów Sąd wymierzył skazanemu łączne kary w rozmiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 3 lat pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu orzeczone kary spełnią wobec skazanego swe pozytywne cele wychowawcze i zapobiegawcze. Wdrożą skazanego do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, uświadamiając mu naganność dotychczasowego postępowania. Spełnią także swe zadania w zakresie prewencji ogólnej. Wyżej wskazane przesłanki Sąd miał na uwadze łącząc wobec skazanego orzeczone w jednostkowych wyrokach środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i orzekł je dożywotnio.

Sąd Okręgowy wobec braku przesłanek do wydania wyroku łącznego, umorzył postępowanie w sprawach o sygn. II K 34/02, XIV K 671/05, III K 327/07, III K 1312/09, III K 764/13, XI K 28/14, II K 674/12, VI K 372/14, III K 689/13, III K 924/14, II K 93/15, XIV K 157/15, XIV K 569/16 i II K 323/20.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary, wobec powyższych rozważań oraz dokonanych zmian w wyroku reformatoryjnym, z uwagi na naruszenia, których dopuścił się Sąd Rejonowy w Garwolinie podczas wydawania wyroku łącznego, Sąd Okręgowy uznał, że ocena współmierności kary orzeczonej na wadliwej podstawie jest niemożliwa do przeprowadzenia.

Wniosek

1. o rozwiązanie kar łącznych orzeczonych wyrokami w sprawach sygn. akt: II K 161/19, II K 512/20, II K 892/20;

2. o połączenie skazanemu jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego A. B. w sprawach sygn. akt: II K 161/19, II K 745/19 oraz III K 94/20 i wymierzenie skazanemu kary łącznej na zasadzie najbardziej zbliżonej do pełnej absorpcji (tj. kara pozbawienia wolności zgodnie z zasadą pełnej absorpcji powiększona o 1 miesiąc pozbawienia wolności);

3. o połączenie skazanemu jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego A. B. w sprawach sygn. akt: II K 512/20, IV K 164/21, II K 123 7/20, III K 892/20 oraz II K 552/21 i wymierzenie skazanemu kary łącznej na zasadzie najbardziej zbliżonej do pełnej absorpcji (tj. kara pozbawienia wolności zgodnie z zasadą pełnej absorpcji powiększona o 1 miesiąc pozbawienia wolności).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek skarżącego zasługiwał na uznanie w części, w której postulował on o połączenie jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w sprawach sygn. akt: II K 161/19, II K 745/19 oraz III K 94/20 jako jeden zbieg, oraz w sprawach sygn. akt: II K 512/20, IV K 164/21, II K 123 7/20, III K 892/20 oraz II K 552/21 jako drugi zbieg. Natomiast część wniosku, w której skarżący postuluje o wymierzenie kar łącznych na zasadzie zbliżonej do pełnej absorpcji nie zasługiwał na uwzględnienie. Obrońca skazanego podnosi, że A. B. ma pozytywną opinię penitencjarną, jest zatrudniony w jako sprzątający teren Aresztu Śledczego, a obowiązki z tym związane wykonuje zadowalająco, a ponadto skazany po opuszczeniu zakładu karnego ma zapewnioną pracę jako pracownik budowalny.

Podkreślenia wymaga, że zachowanie skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności jest tylko jedną z okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary łącznej. Poza dyrektywą prewencji indywidualnej uwzględnia się także dyrektywy przedmiotowego i podmiotowego związku między przestępstwami, w tym dyrektywę wskazującą na liczbę popełnionych przestępstw, dyrektywę bliskości czasowej i dyrektywę rodzaju naruszonego dobra. Jak wynika z akt sprawy, dotychczas wobec skazanego wydano 22 wyroki, z czego pierwszy z nich wydano w 2003 roku. Historia kryminalna A. B. wskazuje, że nie respektuje on ustalonego porządku prawnego już od ponad 20 lat, dlatego Sąd Okręgowy uznał, że w przedmiotowej sprawie niecelowe byłoby zastosowanie przy łączeniu kar zasady pełnej absorpcji, bowiem koniecznym jest dalsze kontynuowanie procesu resocjalizacji wobec skazanego A. B..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy w pozostałym zakresie, nieomówionym w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W niezmienionym zakresie, wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie, sygn. akt II K 671/22 jako odpowiadający prawu utrzymano w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy w wyroku reformatoryjnym rozwiązał orzeczenie Sądu I instancji o karze łącznej, uchylił rozstrzygnięcia w tym zakresie, a następnie konwalidując uchybienia Sądu Rejonowego w Garwolinie, w sposób prawidłowy połączył kary pozbawienia wolności oraz środki karne orzeczone wobec skazanego A. B., jednocześnie zaliczając skazanemu na poczet łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu. W pkt I.9 wyroku, Sąd Okręgowy wobec braku przesłanek określonych w art. 85 k.k., umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego w pozostałych sprawach.

Zwięźle o powodach zmiany

Motywy rozstrzygnięcia reformatoryjnego zostały szeroko omówione w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

Sąd Okręgowy na podstawie §11 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2631 z późn. zm.), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwotę 295,20 zł (w tym 55,20 zł podatku VAT) za obronę z urzędu wykonywaną w imieniu skazanego w postępowaniu odwoławczym. Jednocześnie Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwolnił skazanego od uiszczenia kosztów sądowych za II instancję ustalając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca, skazany

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana