Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 351/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 19 lutego 2024 r. w sprawie II K 415/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------------------

----------------------------------------------------

------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

-----------------

----------------------------------------------------

-----------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

-------------------------------

-------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

-------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja prokuratora

obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk przez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny,
z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania, na podstawie wybiórczych fragmentów zeznań pokrzywdzonego oraz świadków, a także tylko niektórych dokumentów przemawiających wyłącznie na korzyść oskarżonych, co skutkowało ich uniewinnieniem, podczas gdy prawidłowa ocena wszystkich dowodów prowadzi do wniosku, że oskarżeni swoim zachowaniem, polegającym na przyjechaniu na wydzieloną, stale zamieszkałą i użytkowaną, cudzą posesję (nie należącą do żadnego z nich), pomimo tego, że właściciel zakomunikował M. G., iż sobie tego nie życzy, oraz nieopuszczeniu tejże posesji, pomimo kilkukrotnego wezwania właściciela do jej opuszczenia, wyczerpali znamiona zarzucanych im przestępstw z art. 193 kk lub chociażby znamiona wykroczeń z art. 157 § 1 kw.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

obraza przepisów postępowania w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tj. błędna wykładnia art. 193 kk i przyjęcie, iż czyn oskarżonych polegający na wtargnięciu na nieogrodzoną posesję oskarżyciela posiłkowego i przebywanie na niej w bezpośrednim sąsiedztwie domu mieszkalnego oraz nieopuszczenie przedmiotowej posesji przez oskarżonych, pomimo wielokrotnych wezwań do opuszczenia tego terenu ze strony osoby uprawnionej, nie stanowi przestępstwa określonego w art. 193 kk, ze względu na fakt, iż część nieruchomości, na której przebywali oskarżeni nie była ogrodzona, podczas gdy prawidłowa wykładania wspomnianego przepisu powinna prowadzić do wniosku, iż oskarżeni, w realiach niniejszej, wypełnili znamiona przestępstwa określonego w art. 193 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie niniejszych rozważań nadmienić należy, że pomimo, iż wywiedzione przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzuty zostały oparte na odmiennych przesłankach odwoławczych, to w istocie ich treść jawi się jako tożsama i sprowadza się do podważenia ustalonego w sprawie stanu faktycznego, w wyniku którego Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżonych od zarzucanych im aktem oskarżenia czynów. W związku z tym, mając na celu zachowanie zwięzłości przedmiotowych wywodów, Sąd Okręgowy uznał za celowe odniesienie się do zarzutów zawartych w obu środkach odwoławczych łącznie.

I tak przechodząc do merytorycznej części rozważań należy wskazać, że kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie potwierdziła, aby Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, w szczególności art. 4 kpk, art. 7 kpk,
art. 410 kpk oraz art. 424 kpk. Sąd ten starannie i w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wszechstronnej, wnikliwej ocenie, z uwzględnieniem obowiązku wynikającego z treści art. 4 kpk, wyprowadzając trafne i logiczne wnioski co do braku winy oskarżonych w zakresie zarzucanego im czynu. Sąd Okręgowy dostrzegł wprawdzie w pisemnym uzasadnieniu brak oceny odnoszącej się do części zeznań A. B., w zakresie w jakim pokrywały się one z relacją S. K., jednakże z uwagi na to, że depozycje te stanowiły w kluczowej z punktu widzenia niniejszej sprawy kwestii, odzwierciedlenie jego przekazu, który został w całości poddany ocenie, jak również, że nie był to bezpośredni świadek zdarzenia, Sąd odwoławczy uznał to uchybienie za niemające wpływu na treść zapadłego wyroku. Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu I instancji został przekonująco umotywowany w pisemnym uzasadnieniu. Uzasadnienie to jako pełne, jasne i logiczne, odpowiada wymogom z art. 424 kpk, umożliwiając kontrolę odwoławczą zaskarżonego orzeczenia.

Należy przypomnieć, że zasadą o kardynalnym znaczeniu dla procesu karnego jest domniemanie niewinności (art. 5 § 1 kpk). Konsekwencją obowiązywania tej zasady jest nakaz rozstrzygania na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości
(art. 5 § 2 kpk) oraz ciężar dowodu spoczywający na oskarżycielu. To on winien jest w oparciu o konkretne okoliczności danej sprawy, wynikające z precyzyjnie wskazanych dowodów dowieść, iż osoba bądź osoby, której/którym stawia zarzuty popełnienia określonego czynu czy też czynów zrealizowały komplet znamion, ujętych w
normie sankcjonowanej, zawartej w ustawie. Tymczasem w przedmiotowej sprawie ani prokurator, ani oskarżyciel posiłkowy wypełnienia wszystkich znamion czynu z
art. 193 kk przez M. G., D. G. oraz K. G. skutecznie nie wykazali.

Bezspornym w sprawie jest to, że S. K. wielokrotnie żądał opuszczenia przez oskarżonych terenu należącej do niego posesji, zaś oni jej nie opuścili. Wynika to z wyjaśnień wszystkich oskarżonych, ale też z relacji M. K., A. B. oraz P. O.. Nadto, w świetle depozycji tych osób nie budzi wątpliwości cel wizyty oskarżonych u S. K., tj. chęć zabrania przez oskarżoną M. G. sprzętów AGD, RTV i innych przedmiotów. W tym zakresie Sąd Rejonowy obdarzył wiarą relacje w/w osób, a Sąd Okręgowy, zapoznając się z całością akt sprawy, w pełni podziela tę ocenę. Zresztą, w tym aspekcie, oceny materiału dowodowego nie podważali skarżący. Podobnie jak w tej części, w której Sąd I instancji przyjął za niewiarygodne twierdzenia oskarżonego, że M. G. wtargnęła do domu bez jego zgody, które to wnioskowanie oparł o treść depozycji oskarżonych M. G. i D. G., a także zeznań świadków P. O. oraz M. K.. Skarżący upatrywali natomiast wadliwości oceny materiału dowodowego w błędnym uznaniu przez Sąd meriti za wiarygodne wyjaśnień oskarżonych w części w której podnosili, że S. K. wyraził zgodę na przyjazd oskarżonej po wspomniane wyżej ruchomości, jak również ich wskazań co do miejsca zaparkowania samochodu, którym przyjechali. O słuszności postawionej tezy miały przekonywać depozycje S. K., A. B. oraz treść korespondencji z komunikatora Messenger (k. 49-53). Z takim stanowiskiem nie sposób się jednak zgodzić. Dla bytu przestępstwa naruszenia miru domowego nie ma znaczenia, czy sprawca znalazł się w tym miejscu legalnie (np. został zaproszony), czy też nielegalnie (tzn. uprzednio wdarł się do niego), gdyż zachowanie staje się bezprawne od momentu powzięcia woli (żądania) osoby uprawnionej co do opuszczenia danego miejsca. Jak to już zostało wyżej wskazane, Sąd I instancji ustalił, że oskarżeni mieli świadomość, iż pozostając na posesji S. K., czynią tak wbrew jasno i dobitnie wyrażonym przez niego żądaniom jej opuszczenia. Tym samym nie odnosząc się w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku do kwestii uprzedniej zgody S. K. na przyjazd oskarżonej M. G., Sąd Rejonowy nie dopuścił się w tym zakresie zarzucanej mu przez prokuratora obrazy przepisów postępowania. Odnosząc się natomiast do zarzutów skarżących dotyczących ustalenia miejsca, w którym oskarżeni zaparkowali samochód, należy zwrócić uwagę, że M. G. podała w toku rozprawy w dniu 6 grudnia
2023 r., że posesja nie jest ogrodzona. Identycznie wskazywali oskarżony D. G. (k. 144) oraz świadek P. O. (k. 91, 159), a nawet świadek M. K. (k. 158). Podnieśli oni także, że przed domem nie ma żadnej bramy. Świadek P. O. wskazał wprawdzie, że na posesji jest brama, ale jest ona umieszczona za domem (k. 159). Jeśli zaś chodzi o miejsce, w którym został zaparkowany samochód, którym przyjechali oskarżeni, D. G. w toku całego postępowania konsekwentnie twierdził, że pojazd zaparkowali przed domem i w trakcie całego zdarzenia nie wchodzili w głąb posesji, również w czasie gdy M. G. za zgodą S. K. weszła do jego domu (k. 69, 144). Znajduje to potwierdzenie w relacji K. G. (k. 144v) oraz w depozycjach P. O. – funkcjonariusza Policji – który wskazał, że w momencie jego przyjazdu na teren omawianej posesji, pojazd użytkowany przez oskarżonych stał przed domem (k. 159). Słusznie zatem zostały uznane jako niewiarygodne twierdzenia S. K. i M. K., iż oskarżeni stali większą częścią pojazdu za bramą. Depozycje te cechowały się wewnętrzną sprzecznością, na co zasadnie zwrócił uwagę w pisemnym uzasadnieniu Sąd I instancji,. Trudno sobie wyobrazić, aby oskarżeni mogliby jednocześnie zaparkować samochód przy samym oknie (k. 157v, k. 158) i tuż za bramą (k. 18), która, co należy podkreślić, znajdowała się za domem. Sąd Rejonowy słusznie także zauważył, że S. K. w pisemnym zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa nie podnosił takiej okoliczności, zaś okres czasu jakim dysponował do momentu złożenia przez niego pierwszych zeznań w sprawie umożliwiał mu skonstruowanie własnej wersji zdarzenia na użytek niniejszego postępowania.

Ocena nieosobowego materiału dowodowego sprawy nie budziła wątpliwości Sądu Okręgowego i odsyłając do treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, celem zapoznania się z zawartą tam argumentacją, uznano zarzut w tym zakresie za niezasadny.

Odpowiadając na zarzut pominięcia relacji S. K. w części w jakiej wskazywał, iż nie wyrażał zgody na przyjazd oskarżonej M. G. do jego miejsca zamieszkania, jak też zeznań A. B. w zakresie pokrywającym się z tym przekazem oskarżyciela posiłkowego, należy stwierdzić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów, do której to materii Sąd Okręgowy odniósł się powyżej.

Aby zasadnie, a tym samym skutecznie, podnieść zarzut obrazy art. 4 kpk nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120).

Skoro zatem Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Należy wskazać, że przedmiotem czynności wykonawczej w przypadku czynu z art. 193 kk jest m.in. każdy ogrodzony teren. Ogrodzenie terenu jest zatem warunkiem karalności. Sąd Rejonowy przyjął takie stanowisko, a Sąd Okręgowy w pełni się z nim zgadza, nie podzielając tym samym poglądu przeciwnego, wyrażonego przez skarżących. Jest to kwestia prawidłowej wykładni przepisu art. 193 kk. O ile przy definiowaniu pozostałych przedmiotów wykonawczych z art. 193 § 1 kk pomocne mogą być przepisy prawa cywilnego i administracyjnego, to nie definiują one „ogrodzonego terenu”. W komentarzu do Kodeksu karnego, wyd. V, Warszawa 2016, pod redakcją Mariana Filara, przedstawiono rozumienie definicji ogrodzonego terenu, którą Sąd Okręgowy aprobuje. Wskazano mianowicie, że jest to część powierzchni ziemi oddzielona za pomocą określonych i widocznych urządzeń (płot, mur, itp.) od reszty tej powierzchni. Konstrukcja tych urządzeń, a zwłaszcza fakt, że można je pokonać bez szczególnego fizycznego wysiłku, nie ma tu znaczenia (np. niski, symboliczny płotek), gdyż liczy się jedynie wyrażona przez skonstruowanie tych urządzeń wola dysponenta terenu. Takie rozumienie „ogrodzonego terenu” jest spójne z poglądem przedstawionym w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2013 r. w sprawie III KK 73/13 (LEX nr 1353965), które Sąd Rejonowy przywołał w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a z którego jasno wynika, że wyłącznie ogrodzenie wskazuje na to, że właściciel czy posiadacz nie życzy sobie wstępu osób trzecich. Wyrażenie swojej woli poprzez słowne żądania opuszczenia posesji, bez żadnego jej ogrodzenia, tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie, stanowiłoby oczywistą i niedozwoloną analogię na niekorzyść oskarżonych – sprzeczną z literalnym brzmieniem przepisu. Przechodząc do okoliczności niniejszej sprawy, podkreślić należy, że samochód, którym przybyli oskarżeni na posesję S. K., w czasie całego zajścia, będącego przedmiotem osądu w przedmiotowej sprawie, stał w bliskiej odległości od domu mieszkalnego, nie zaś za bramą, znajdującą się za tym domem, prowadzącą do części gospodarczej posesji. Oskarżeni nie wchodzili w głąb posesji za tę bramę i cały czas znajdowali się przed nią. Budynek mieszkalny jest umiejscowiony w części posesji położonej bliżej drogi, która w żaden sposób nie była ogrodzona, co wynika z licznych dowodów osobowych, wyjaśnień oskarżonych, zeznań P. O., ale także depozycji M. K.. Kwestia tego, czy dom był zamieszkiwany nie miała w omawianym aspekcie żadnego znaczenia. Jednocześnie postępowanie nie wykazało, by oskarżeni wdarli się do domu S. K.. Oskarżeni po braku wyrażenia zgody przez S. K. co do wydania rzeczy, po które przyjechała oskarżona M. G. czekali na przybycie funkcjonariuszy Policji w samochodzie, który jak to wyżej wskazano, znajdował się blisko domu, w części posesji położonej bliżej drogi, nieogrodzonej. Po przybyciu Policji, M. G. uzyskała zgodę S. K. na wejście do jego domu, zaś pozostali oskarżeni przebywali na zewnątrz w okolicy samochodu. Tym samym, wobec niewypełnienia kompletu znamion występku z art. 193 kk M. G., D. G. oraz K. G. słusznie zostali uniewinnieni od popełnienia zarzucanych im aktem oskarżenia czynów.

Sąd Okręgowy nie miał nadto wątpliwości w okolicznościach przedmiotowej sprawy, że oskarżeni swoim zachowaniem nie wypełnili znamion wykroczenia z art. 157 § 1 kw. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest prawo swobodnego, niezakłóconego korzystania przez osoby uprawnione, ale tylko na enumeratywnie wymienionych w tym przepisie rodzajach gruntów, a więc lesie, polu, ogrodzie, pastwisku, łące lub grobli. Przepis ten nie ma zatem zastosowania w niniejszej sprawie. Tym samym argument o braku wykorzystania możliwości jaką daje art. 399 kpk przez Sąd Rejonowy i zmiany kwalifikacji prawnej z art. 193 kk na art. 157 § 1 kw był nieuzasadniony.

Wniosek

Apelacja prokuratora

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Węgrowie do ponownego rozpoznania, wobec modyfikacji dokonanej na rozprawie odwoławczej w dniu
25 czerwca 2024 r.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wywiedzionych w apelacjach zarzutów skutkowała niezasadnością
ww. wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 19 lutego 2024 r. w sprawie II K 415/23 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty obu apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

----------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II., III.

Obie apelacje zarówno prokuratora jak i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazały się niezasadne, zatem Sąd Okręgowy winien obciążyć Skarb Państwa oraz oskarżyciela posiłkowego wydatkami postępowania odwoławczego w częściach równych, zgodnie z treścią art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk.

Sąd Okręgowy kierując się jednakże zasadami słuszności na podstawie
art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk zwolnił oskarżyciela posiłkowego S. K. od poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Kosztami postępowania odwoławczego w części dotyczącej nieuwzględnionej apelacji prokuratora, został obciążony Skarb Państwa, stosownie do treści art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana