Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant:

staż. Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 356/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

6.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 20 lutego 2024r. w sprawie II K 149/22

6.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

6.3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

6.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

6.5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. M.

oskarżony w czasie czynu kierował samochodem marki (...) model (...) o nr rej. (...), który był przystosowany do przewożenia osób

kopia zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu

k. 367-368

wydruki fotografii

k. 369-370

kopia dowodu rejestracyjnego

k. 371

uzupełniające wyjaśnienia oskarżonego

k. 384v

uzupełniające zeznania W. U. (1)

k. 391v-392

2.1.1.2.

M. M.

oskarżony aktywnie uczestniczy w życiu społecznym mieszkańców gminy (...), współpracuje m.in. z OSP, Urzędem Gminy w B., Muzeum Regionalnym w S. czy KMP S.

kopie zaświadczeń, dyplomów i innych pism

k. 372-380

k. 406

2.1.1.3.

M. M.

oskarżony podjął działania zmierzające do naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu

zaświadczenie

k. 405

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

------------

------------------------------------------

----------------------------------

--------------

6.6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dowody wymienione w rubryce 2.1.1.

wiarygodność przeprowadzonych na rozprawie odwoławczej dowodów nie budzi wątpliwości, zaś fakty wynikające z tych dowodów stanowiły podstawę zmiany ustaleń faktycznych w sprawie, a w konsekwencji opis czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

apelacja oskarżonego

1. naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 170 § 1a kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie mojego wniosku dowodowego zawierającego zdjęcia i kopie dowodu rejestracyjnego K., które wskazują, że pojazd jest przystosowany do przewozu osób, skutkiem czego Sąd błędnie ustalił okoliczność, że pojazd używany do przewozu pokrzywdzonego marki K. model (...), nr. rej. (...) był nieprzystosowany do przewożenia osób, w trakcie którego pokrzywdzony wypadł z części ładunkowej i doznał obrażeń, w wyniku czego błędnie przypisano mi czyn z
art. 160 § 3 kk;

2. naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 kpk poprzez niezbadanie w sposób całościowy okoliczności wydarzenia i niezbadaniu przez biegłego, czy przedmiotowy K. był w momencie zdarzenia przystosowany do przewozu osób, co skutkowało błędnym ustaleniem przez Sąd okoliczności, że jechałem agresywnie K., w sytuacji gdy pobieżna analiza stanu auta wskazuje z dużym prawdopodobieństwem, że nie da się nim jeździć po wzniesieniach i terenie piaskowym więcej niż 20 km/h, a K. jest samochodem ponad pięćdziesięcioletnim, dużym, wolnym, który nie miał gdzie się rozpędzić, bo jazda odbywała się nocą po małej działce leśnej, w wyniku czego błędnie przypisano mi czyn z art. 160 § 3 kk;

3. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegających na uznaniu, że zeznania oskarżyciela posiłkowego W. U. (2) zasługują w przeważającej części na wiarę, w sytuacji gdy jego zeznania są wewnętrznie sprzeczne, kłócą się z zeznaniami innych świadków i nie zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności, a tj.:

a. raz zeznaje, że nie było ławek w K., a potem, że chyba były,

b. raz twierdzi, że nic nie pamięta, a potem twierdzi, że był trzeźwy i pamięta szczegóły (np. że nie wstawał z ławki podczas przejażdżki - znowu sprzeczność), za chwilę znowu zeznaje, że nie pamięta reszty wieczoru, skutkiem czego ocena tego materiału dowodowego w konfrontacji z pozostałymi materiałami nie uzasadnia stwierdzenia faktu, że nie dopilnowałem reguł ostrożności i naraziłem pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu;

4. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegających na uznaniu, że złamanie żuchwy W. U. (1) oraz rany na jego twarzy i rękach powstały w wyniku upadku z K. podczas przejażdżki w dniu 1.08.2020 r., w sytuacji gdy Sąd nie wziął pod uwagę zeznań świadków, którym dał wiarę, a które wskazują, że W. U. (1) nie doznał przedmiotowych obrażeń po upadku z K., a tj.:

a. zeznań J. C., który zeznał, że W. U. (1) był przytomny, tylko trochę bolała go głowa, ale nie szczęka,

b. zeznań K. B., który zeznał, że po kąpieli W. U. (1) był przytomny, rozmawiał z każdym, bawił się dalej i nie skarżył się na nic,

c. zeznań K. D., który zeznał, że po wypadku W. U. (3) był kontaktowy, normalnie rozmawiał, nie widać było na nim żadnej krwi, po kąpieli wyglądał dobrze, a jak chciałem wezwać karetkę (co prawda D. zeznał, że to ogólnie ktoś chciał wezwać karetkę ale tak naprawdę to ja wystąpiłem z taką propozycją), to D. nie widział takiej potrzeby, cytat: „ Ja powiedziałem, że nic takiego się nie stało, bo to nie wyglądało groźnie”.

d. zeznań K. S., który zeznał, że U. po upadku nie chciał lekarza, a po kąpieli wrócił odświeżony, na nic się nie skarżył i jeszcze jakiś czas pil alkohol i imprezował, a potem pojechali dalej się bawić, bo cytat: " Noc jeszcze młoda”.

e. zeznań G. J., który zeznał, że pokrzywdzony jadł, pił, a potem pojechali dalej na imprezę.

f. zeznań G. M., która rozmawiała z W. U. (1), a ten twierdził, że nic się nie stało i wszystko jest z nim w porządku,

g. zeznań E. M., która zeznała, że W. U. (1) twierdził, że nic się nie stało i wszystko jest z nim w porządku,

h. upadek U. odbył się na miękką ziemię, logiczne więc jest, że U. nie miał o co podrapać twarzy czy rąk,

skutkiem czego Sąd błędnie ustalił, że pokrzywdzony doznał głębokiego urazu w wyniku upadku z auta, ponieważ przeczą temu przytoczone zeznania świadków, którym ten Sąd dał już walor wiarygodności.

5. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegających na uznaniu, że w K. raz nie było tylnej burty, w sytuacji gdy przeczą temu zeznania świadków, którym Sąd dał walor wiarygodności, przede wszystkim W. U. (1), M. M., K. S., K. B., którzy zeznają, że pojazd posiadał tylną burtę oraz że była ona zamknięta, co skutkowało błędnym ustaleniem, że pojazd nie spełniał standardów bezpieczeństwa i rzekomo naraziłem pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo uszczerbku na zdrowiu.

6. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegających na nadaniu waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego i jego świadkom, że przed przejażdżką nie był przeprowadzony instruktaż bezpieczeństwa, w sytuacji gdy reszta materiału dowodowego przeczy tym depozycjom i zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oskarżonego, nie pozwalał on na przejazd K. osobom, które nie przeszły instruktażu, co udowadnia:

a. podpisany przez wszystkich uczestników dokument o zaznajomieniu się z zasadami bezpieczeństwa panującymi na terenie oskarżonego,

b. pokrzywdzony w zeznaniach potwierdzał, że wielokrotnie mówiłem o bezpieczeństwie,

c. K. D., któremu zeznaniom Sąd nadał walor wiarygodności również zeznaje, że był potem prywatnie na moim terenie i widział regulaminy na strzelnicy, które trzeba podpisywać,

d. podstawową zasadą bezpiecznej jazdy na "pace" K. jest konieczność jazdy na siedząco. Wszyscy uczestnicy jazdy zeznali, że na początku siedzieli - co na zdrowy rozsądek i logikę potwierdza fakt, że szkolenie o którym mówiłem miało miejsce i świadkowie na początku jazdy się do tego dostosowali, D. zeznał, że jest żołnierzem, że dużo jeździł ciężarówkami. Tak więc na logikę i zdrowy rozsądek powinien wiedzieć, że podstawową zasadą bezpiecznej jazdy ciężarówkami wojskowymi jest zakaz wstawania z ławek z pozycji siedzącej. Zasadę tą reguluje Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 września 2021 r, w sprawie warunków przewozu osób pojazdami Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej. K. D. z pewnością zna ten przepis i wiedział, że łamie zasady. W swoich zeznaniach K. S. i G. J. może nie w stu procentach, ale potwierdzają fakt szkolenia przed każdą jazdą,

e. logika i zdrowy rozsądek również podpowiadają, że jako nauczyciel, strażak, ojciec dużej rodziny powinienem się starać, by nie dopuścić do żadnych wypadków. K. S. bezspornie zeznaje, że U. z B. siedzieli na ławce i nagle wstali co spowodowało, że wypadli z auta, w wyniku czego błędnie uznano, że nie dopilnowałem norm bezpieczeństwa i naraziłem pokrzywdzonego na uszczerbek na zdrowiu.

7. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegających na nadaniu waloru wiarygodności zeznaniom A. C. i P. P. (1), podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tych zeznań powinna prowadzić do wniosku, że zeznania te nie w pełni zasługują na wiarę, a tj.:

a. świadkowie ci twierdzili, że W. U. (1) był przed kąpielą i po kąpieli bezwładny, że należało wezwać pogotowie, że potrzebował pomocy kolegów. Zeznania te nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach innych uczestników wieczoru kawalerskiego a wręcz są z nimi w sprzeczności, np. z zeznaniami K. D., który zeznał, że jak ja chciałem wezwać karetkę to osoby z grupy U. na mojej posesji zadecydowały by jej nie wzywać, bo nic takiego się nie stało, że całe zdarzenie nie wyglądało groźnie.

b. ponadto P. P. (1) zeznała, że na monitoringu widziała U. w porwanej i zakrwawionej koszulce i że miał zakrwawioną twarz. I znowu K. D. oraz inni świadkowie temu przeczą. D. zeznaje, że U. nie miał zakrwawionej twarzy.

c. zeznania P. są sprzeczne również ze złożonym do sprawy dowodem, jakim jest właśnie koszulka, w którą był ubrany U. podczas upadku z K.. Koszulka ta nie jest ani porwana, ani zakrwawiona, co nasuwa pytanie na temat wiarygodności zeznania A. C. i P. P. (1).

d. A. C. twierdzi, że nie miała jak odebrać ode mnie zapisu monitoringu, podczas gdy jej mąż B. C. zeznał, że kilkukrotnie przejeżdżali przez B. i zgodnie z logiką mogli po drodze odebrać zapis monitoringu, w wyniku czego Sąd błędnie przypisał mi niedopilnowanie bezpieczeństwa i narażanie na uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, a w konsekwencji błędnie skazał mnie o czyn z art. 160 § 3 kk,

8. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegających na braku ustalenia faktycznego przebiegu wieczoru pokrzywdzonego po wyjeździe z mojego terenu oraz brak zweryfikowania czy wg swoich zeznań U. był w szpitalu czy tylko konfabuluje, skutkiem czego nie ustalono, gdzie i z kim tak naprawdę przebywał on od godz. 23.40 do godz. 2 lub 3 rano następnego dnia i co robił w tym czasie, co jest faktem zasadniczo istotnym dla wyrokowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ reszta materiału dowodowego przeczy tezie, że obrażenia pokrzywdzonego powstały w momencie upadku z K., a reszta jego wieczoru - po spożyciu alkoholu - pozostała dla Sądu mało znacząca, w wyniku czego Sąd dowolnie przyjął za fakt, że obrażenia pokrzywdzonego wynikają tylko z upadku, podczas gdy całokształt wydarzeń z dużym prawdopodobieństwem wskazuje na to, że będąc w takim stanie i w innym miejscu mógł odnieść te obrażenia już poza moim terenem.

Apelacja obrońcy oskarżonego

I. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawy orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 1.08.2020 r. nieumyślnie naraził pokrzywdzonego W. U. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez zorganizowanie na terenie prowadzonego przez siebie obiektu (...)Muzeum Techniki Wojskowej i Użytkowej w B.” przejazdu z dość szybką prędkością po nierównym, nieoświetlonym terenie samochodem specjalnym marki K. (...) model (...) o nr rej. (...), nieprzystosowanym do przeważenia osób, bez uprzedniego udzielenia instruktażu w zakresie bezpieczeństwa osobom przewożonym, w trakcie którego pokrzywdzony W. U. (1) wypadł z tzw. „paki”, która nie była zabezpieczona miną burtą i uderzył ciałem o podłoże, w sytuacji gdy ocena materiałów dowodowych takich wniosków nie uzasadnia, ponieważ:

a. samochód (...) o nr rej. (...) jest samochodem ciężarowym o przeznaczeniu budowlanym (wywrotką), a nie pojazdem, który był używany w czasie i miejscu zdarzenia w dniu 1.08.2020 r., gdyż oskarżony kierował pojazdem (...) o nr (...), który jest przystosowany do przewozu osób oraz posiada środki ochronne w postaci barierek i zamknięcia tylnej tzw. „paki”, co jest uwidocznione w aktach sprawy w dokumentacji fotograficznej oraz dowodzie rejestracyjnym (określającym maksymalną ilość osób), a co do którego faktu Sąd orzekający nie odniósł się na żadnym etapie postępowania, pomijając ten fakt;

b. pojazd (...) o nr rej. (...), którym oskarżony kierował w dniu zdarzenia, był zabezpieczony poprzez zamknięcie tylnej klapy tzw. „paki” i wyposażony we wszystkie wymagane prawem zabezpieczenia, takie jak bariery, ławki, stelaże, co potwierdza materiał dowodowy w postaci chociażby zeznań osób postronnych, niebędących związanych ze stronami i nic mającymi interesu w wyniku sprawy, a to G. J. i K. S., którzy zeznają, że (...) był w momencie przejazdu zamknięty i pokrzywdzony wypadł z powodu niedostosowania się do zasad bezpieczeństwa, jak również rejestracja pojazdu;

c. oskarżony M. M. udzielił uprzedniego instruktażu w zakresie bezpieczeństwa osobom przewożonym, co potwierdzają zeznania osób postronnych, niebędących związanych ze stronami i nie mającymi interesu w wyniku sprawy, a tj. zeznania świadków G. J. i K. S., którzy zeznali, że na początku imprezy oraz przed wyjazdami (...)cm oskarżony instruował o zasadach bezpieczeństwa obowiązujących podczas przejażdżki (...)cm, dodatkowo Sąd błędnie przyjął, że skoro oskarżony udzielił im instruktażu dot. Zasad przejazdu, to nie świadczy to o tym, że oskarżony udzielił również instruktażu podczas ostatniego przejazdu;

d. przed przejazdem był przeprowadzony instruktaż, co wynika z zeznań postronnych świadków G. J. i K. S., którzy potwierdzili przeprowadzenie instruktażu na samym początku imprezy i przed przejazdem, a dodatkowo w aktach sprawy istnieje podpisany przez pokrzywdzonego ogólny regulamin korzystania z atrakcji i z pola biwakowego w B., który stwierdza, że podpisanie oświadczenia dotyczy wszystkich atrakcji, a więc włącznie z przejazdem (...)em,

e. oskarżony kierując pojazdem (...) o nr rej (...) nie miał żadnej możliwości poruszania się ze znaczną prędkością i jazdy agresywnej w nocy po drodze piaszczystej w terenie leśnym a wniosek przeciwny nie znajduje żadnego potwierdzenia ani w materiale dowodowym ani również w zasadach doświadczenia życiowego;

f. pokrzywdzony nic zachował się prawidłowo i pomimo zasad doświadczenia życiowego, zasad poruszania się pojazdami, gdyż postanowił wstać podczas przejazdu po lesie, czym faktycznie sam się naraził na wypadnięcie z pojazdu (...) i doznanie uszczerbku na zdrowiu;

g. z materiału dowodowego wynika, iż pokrzywdzony po upadku z pojazdu (...) był komunikatywny, nic miał obrażeń oraz kontynuował udział w wieczorze kawalerskim na terenie Muzeum;

h. upadek pokrzywdzonego nastąpił z powodu niezachowania przez niego zasad bezpieczeństwa, które były mu udzielane na początku imprezy przed dostępem do atrakcji, a nawet gdyby faktycznie nie doszło do instruktażu przed ostatnim przejazdem, nie nosi ono cechy bezpośredniego narażenia, z uwagi na fakt, że obowiązek instruktażu nie wynikał z żadnych przepisów powszechnie obowiązujących, a uczestnicy wcześniej byli dwukrotnie instruowani o zasadach bezpieczeństwa, zaznajamiali się z regulaminami Muzeum, jak również zgodnie z doświadczeniem życiowym każdy dorosły człowiek winien wiedzieć, że podczas jazdy na tzw. ,,pace” powinien zajmować pozycję siedzącą;

a w konsekwencji Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych w oparciu o niepełny materiał dowodowy i w oderwaniu od zgromadzonych dowodów przyjął, że oskarżony nie dopilnował reguł ostrożności i naraził pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo stypizowane w np. 160 § 3 kk, za co ponosi odpowiedzialność.

II. zarzut naruszenia przepisów postępowania mającego wpływ na treść wyroku poprzez dokonanie dowolnej, jednostronnej oraz wybiórczej ocenie zebranego materiału dowodowego, w oderwaniu od wskazań wiedzy i doświadczenia oraz prawidłowego rozumowania, przez jednoczesne pominięcie lub zbagatelizowanie okoliczności świadczących o braku winy po stronie M. M. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a przejawiające się w szczególności w naruszeniu:

f.  np. 7 kpk w zw. z np. 170 § 1a kpk w zw. z np. 410 kpk, poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie wniosku dowodowego obrony zawierającego zdjęcia i kopie dowodu rejestracyjnego pojazdu (...) o nr rej. (...), które wskazują, że pojazd, którym przewożono pokrzywdzonego jest przystosowany do przewozu osób oraz posiada środki ochronne w postaci barierek i zamknięcia tylnej tzw. „paka”, przy jednoczesnym błędnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony dokonywał przejazdu pojazdem (...) o nr rej. (...), który to pojazd nie był przystosowany do przewozu osób;

2. np. 7 kpk w zw. z np. 410 kpk w zw. z np. 424 kpk poprzez pominięcie przez Sąd meriti dowodów z zeznań świadka G. J. i K. S. (osób postronnych i nie związanych z żadną ze stron), jak również E. M. i G. M., które to dowody stoją w supozycji do zeznań pokrzywdzonego oraz świadków związanych z pokrzywdzonym, a Sąd nie uzasadnił dlaczego dał wiarę jednym zeznaniom, nie podając logicznego uzasadnienia o niedopuszczeniu i nieuwzględnieniu zeznań powyższych świadków;

3. np. 7 kpk w zw. z np. 410 kpk poprzez nieuprawnione przyjęcie przez Sąd wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu, iż:

a. pojazd (...) o nr rej. (...) w dniu 1.08.2020 r. poruszał się ze zbyt dużą prędkością, a uczestnicy przejazdu nie byli właściwie poinstruowani o zasadach bezpieczeństwa, pomimo że całościowa analiza materiału dowodowego i zasady doświadczenia życiowego wskazują z dużym prawdopodobieństwem, że nie da się przedmiotowym pojazdem ponad 50 letnim jeździć po drodze piaskowej i wzniesieniach w terenie leśnym z prędkością większą niż 20 km/h, a każdy pełnoletni uczestnik przejazdu bez dodatkowego instruktażu winien posiadać wiedzę o tym, że na tzw. „pace” winien siedzieć;

b. podczas przejazdu pojazdem (...) o nr rej. (...) tylna burta pojazdu nie była zamknięta, pomimo że zgodnie z zeznaniami świadków i oskarżonego burta tylna była zamknięta;

c. oskarżony zobowiązany był do udzielenia dodatkowego instruktażu przed przejazdem pojazdem (...) o nr rej. (...) pomimo że obowiązek taki nie wynika z żadnych przepisów czy też regulacji wewnętrznych dot. Funkcjonowania obiektu;

d. pokrzywdzony W. U. (1) zachowywał się prawidłowo podczas przejazdu pojazdem (...) o nr rej. (...) w sytuacji, w której zgodnie z materiałem dowodowymi był proszony o nie wstawanie podczas jazdy, jak również zgodnie z doświadczeniem życiowym, jako osoba pełnoletnia i zapewne posiadająca uprawnienia kierowcy pojazdów mógł przewidzieć fakt, że jazda na tzw. „pace” może się wiązać z turbulencjami i stąd też należałoby zająć pozycję siedzącą;

e. zeznania oskarżyciela posiłkowego W. U. (1) zasługują w przeważającej części na wiarę, w sytuacji gdy jego zeznania są wewnętrznie sprzeczne, kłócą się z zeznaniami innych świadków i nie zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności ze względu na występujące sprzeczności w zeznaniach, a tj. np.:

i. pokrzywdzony wielokrotnie zmieniał zeznania odnośnie ławek i burty w pojeździć (...) podczas przejazdową

ii. pokrzywdzony zmieniał zeznania odnośnie faktu czy pamiętał zdarzenia czy też nie, jak również czy spożywany był alkohol przez pokrzywdzonego i jego kompanów; jak również w odniesieniu do przebiegu wieczoru kawalerskiego;

f. uszkodzenia ciała jakich doznał pokrzywdzony w dniu 1.08.2020 r. wynikały z upadku z pojazdu (...), w sytuacji gdy przedłożona opinia sądowo-lekarska z dnia 21.09.2021 r. dot. Obrażeń ciała pokrzywdzonego wskazuje, że obrażenia jakich doznał mogły powstać w wyniku urazu czynnego, np. uderzenia pięścią lub też urazu biernego w wyniku wypadnięcia z auta, co w kontekście całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że nie można w sposób jednoznaczny przypisać, jakoby uraz pokrzywdzonego nastąpił jako bezpośredni skutek upadku z auta;

skutkiem czego Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych w oparciu o niepełny materiał dowodowy i w oderwaniu od zgromadzonych dowodów, jak również Sąd nie uzasadnił dlaczego pominął w ustaleniach część materiału dowodowego (zeznania G. J. i K. S.) oraz nie uprawdopodobnił, że rzekome zaniedbanie w instruktażu miało bezpośrednio przyczynić się do narażenia na ciężki uszczerbek na zdrowiu, a dodatkowo, że pojazd będący przedmiotem przestępstwa był zupełnie innym pojazdem niż ten opisany w akiach sprawy.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzuty obu apelacji okazały się zasadne w zakresie ustalenia pojazdu, którego użył oskarżony w czasie popełnienia przypisanego mu czynu. Otóż dowody zgromadzone w sprawie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym uzasadniały potrzebę przeprowadzenia przez Sąd Rejonowy kolejnych czynności dowodowych w celu wyjaśnienia tej kwestii, zwłaszcza wobec zastrzeżeń zgłaszanych przez obronę. Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego uznał, że rację mają oskarżony i jego obrońca w zakresie podnoszonego przez nich błędu w ustaleniach faktycznych. W sposób oczywisty z akt sprawy wynika, że samochód (...) o nr rej. (...), wskazany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku, jest samochodem ciężarowym o przeznaczeniu budowlanym, a nie pojazdem, który był używany w czasie i miejscu zdarzenia w dniu 1.08.2020 r. Z tych względów Sąd Okręgowy przyjął, że oskarżony kierował pojazdem (...) o nr rej. (...), który, zgodnie z dowodem rejestracyjnym (k. 226), jest przystosowany do przewozu 25 osób, w tym posiada zamontowane ławki i oparcia połączone z burtami oraz zamykaną tylną burtę (k. 99).

- odmiennie natomiast należało ocenić zarzuty obu apelacji dotyczące kwestii zaistnienia i skutków przedmiotowego czynu. Wprawdzie skarżący w swych apelacjach nie kwestionowali tego, że oskarżony w dniu zdarzenia przewoził samochodem K. o nr rej. (...) pokrzywdzonego W. U. (1) i jego kolegów podczas wieczoru kawalerskiego oraz tego, że podczas tego przejazdu W. U. (1) i K. B. wypadli z samochodu ciężarowego na ziemię, to w swych apelacjach zakwestionowali ustalenie Sądu Rejonowego o tym, że wskutek tego upadku pokrzywdzony doznał złamania kąta żuchwy po stronie prawej. Z obu apelacji wynika, że ustalenie Sądu Rejonowego w tym zakresie nastąpiło wskutek błędnej oceny dowodów, w tym zeznań samego W. U. (1). Skarżący odnosząc się wprost do zeznań pokrzywdzonego wskazywali na wewnętrzne sprzeczności w tych zeznaniach skutkujące uznaniem ich za pozbawione wiarygodności. Tymczasem Sąd Rejonowy odnosząc się do wartości dowodowej zeznań W. U. (1) stwierdził, że zeznania tego świadka zasługują na walor wiarygodności jedynie częściowo i dał wiarę świadkowi jedynie w takim zakresie w jakim te zeznania znalazły potwierdzenie w innych dowodach. Sąd Okręgowy podziela w całości ocenę zeznań W. U. (1) dokonaną przez Sąd Rejonowy i w tym zakresie nie uznał zasadności zarzutów apelacji. Trafnie Sąd Rejonowy uzasadniając swą ocenę zeznań W. U. (1) odwołał się do relacji innych uczestników przejazdu samochodem K. oraz osób, które miały kontakt z pokrzywdzonym po jego powrocie z imprezy. Sąd Okręgowy podziela także ustalenia Sądu Rejonowego o tym, że wiarygodne są zeznania W. U. (1) co do tego, że oskarżony nie udzielił uczestnikom przejazdu instruktażu, pokrzywdzony wraz z K. B. w czasie jazdy K. siedzieli na końcu pojazdu, tylna burta nie była podniesiona, zaś w czasie jazdy pokrzywdzony i K. B. wypadli z samochodu. Co istotne, Sąd Rejonowy swe przekonanie o wiarygodności zeznań pokrzywdzonego we wskazanym wyżej zakresie oparł nie tylko na zeznaniach kolegów pokrzywdzonego (którym skarżący zarzucili stronniczość), lecz także z zeznań świadka K. S.. Świadek ten w swych pierwszych zeznaniach stwierdził wprost, że „ tylnej burty nie było” (k. 76). To sformułowanie świadka pozostaje w zgodzie z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonego, który w dniu 22 czerwca 2021r. podał, iż „ tylna burta nie była w żaden sposób przewyższona” (k. 10). Uwzględniając oględziny pojazdu, dokonane procesowo w dniu 03 grudnia 2021r. należy uznać, że wprawdzie w czasie zdarzenia samochód K. model (...) był wyposażony w tylną burtę (widoczną na zdjęciu z k. 99), lecz nie była ona podniesiona i zapięta w czasie realizowania przedmiotowego przejazdu tym pojazdem. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie ma w sprawie podstaw do przyjęcia, iż tylna burta została zamontowana w przedmiotowym K. już po zdarzeniu, gdyż pełni ona dwojaką funkcję: opuszczona umożliwia wejście na część ładunkową samochodu po schodkach zamocowanych po obu stronach burty, zaś podniesiona do góry służy jako dodatkowe zabezpieczenie dla pasażerów siedzących na samochodzie. Świadkowie nie wspominają o jakichkolwiek problemach z wejściem na pakę, mimo nawet tego, że byli pod wpływem alkoholu, zatem Sąd Okręgowy, wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego, uznał, że wprawdzie tylna burta była zamontowana na samochodzie K. o nr rej. (...) w czasie zdarzenia, lecz nie była podniesiona w czasie przedmiotowego przejazdu z udziałem W. U. (1). Sąd Okręgowy podziela także ustalenia Sądu Rejonowego co do tego, że wskutek upadku z K. pokrzywdzony doznał złamania żuchwy. Sugestie skarżących, iż pokrzywdzony pod wypadku czuł się dobrze, nadal bawił się z kolegami, spożywał alkohol i w konsekwencji doznał obrażeń ciała w innych okolicznościach niż opisane w akcie oskarżenia pozostają nieudowodnione i stanowią jedynie wyraz polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Znamienne jest w sprawie to, że oskarżony w swej apelacji zarzucił, że do utraty zapisu monitoringu z dnia zdarzenia doszło wskutek zaniechania A. C. (która miała rzekomo zwlekać z odebraniem nagrania od oskarżonego), a tymczasem z akt sprawy wynika, że A. C. pisemnie zobowiązała oskarżonego do zabezpieczenia zapisu monitoringu, zaś oskarżony pisemnie potwierdził, że „ monitoring został zabezpieczony” (k. 280). W sposób oczywisty pisemne stwierdzenie oskarżonego stanowi nieprawdę, gdyż nagranie nie zostało zabezpieczone. Zdaniem Sądu Okręgowego, treść tego nagrania nie była korzystna dla oskarżonego (wskazują na to zeznania osób, które zapoznały się z nagraniem), zatem celowo oskarżony nie zachował tego zapisu.

- Sąd Okręgowy podziela także dalsze ustalenia faktyczne Sądu Rejonowy, stanowiące podstawę do przyjęcia, iż oskarżony swym zachowaniem dopuścił się przestępstwa z art. 160 § 3 kk. Otóż z materiału dowodowego wynika, iż oskarżony w czasie zdarzenia kierował pojazdem wojskowym z nadmierną prędkością, po nierównym i nieoświetlonym terenie, bez zabezpieczenia pasażerów poprzez podniesienie tylnej burty i bez udzielenia instruktażu uczestnikom przejazdu, w tym W. U. (1). Trafnie także Sąd Rejonowy podkreślił, że oskarżony zabrał pokrzywdzonego na przejazd samochodem wojskowym w sytuacji, gdy pokrzywdzony znajdował się pod widocznym wpływem alkoholu, który wywołuje euforię, ale też dezorientację, utratę koordynacji ruchowej i utratę zahamowań. Przejazd tym samochodem miał być emocjonujący dla uczestników, zatem oskarżony jechał samochodem w taki sposób, że osoby znajdujące się na pace „ latały” (określenie pochodzi z zeznań W. U. (1) – k. 10). Zdaniem Sądu Okręgowego, oskarżony swym działaniem doprowadził do wytworzenia stanu, w którym W. U. (1) został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Dla oceny zachowania oskarżonego nie ma znaczenia to, czy bezpośrednio przed upadkiem z ciężarówki W. U. (1) stał czy siedział. Istotne jest to, że oskarżony podjął się wykonania samochodem wojskowym przewozu W. U. (1) i jego kolegów, a następnie stylem swojej jazdy wprowadził uczestników przejazdu w stan narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w sytuacji, gdy samochód nie posiadał dostatecznych zabezpieczeń dla pasażerów, aby uniknęli wypadku w warunkach dynamicznej jazdy samochodu i stanu nietrzeźwości uczestników przejazdu, a dodatkowo w sytuacji, gdy tylna burta samochodu była opuszczona. Oskarżony kierując samochodem pozostawił pijanych uczestników przejazdu bez nadzoru osoby trzeciej, a sam nie posiadał żadnych technicznych możliwości, aby w czasie jazdy kontrolować sytuację na pace samochodu. Z tego powodu, jak opisali to świadkowie, oskarżony nie wiedział o wypadnięciu dwóch uczestników przejazdu i zatrzymał się dopiero po tym, gdy usłyszał uderzenia w kabinę i krzyki uczestników przejazdu.

- na uwzględnienie zasługiwała natomiast argumentacja oskarżonego i jego obrońcy dotycząca zastosowania w sprawie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Z materiału dowodowego wynika, że do zdarzenia doszło wskutek nieumyślnego działania oskarżonego (aczkolwiek oskarżony nie zachował ostrożności mimo, że możliwość popełnienia czynu mógł przewidzieć), zaś stopień szkodliwości społecznej czynu nie jest znaczny. W tym zakresie należy podkreślić, że W. U. (1) dobrowolnie wziął udział w przejażdżce samochodem wojskowym, mimo że przed wejściem na pakę samochodu widział jakim samochodem i w jakich warunkach odbędzie się ten przejazd oraz w jakim stanie psychofizycznym się znajduje. Nadto oskarżony jest osobą niekaraną, o nieposzlakowanej opinii środowiskowej, zatem, zdaniem Sądu Okręgowego, oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał przepisów prawa. Z tych względów Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego na okres 2 lat próby i orzekł o obowiązku zapłaty zadośćuczynienia, które nie zostało wypłacone pokrzywdzonemu na dzień wydania wyroku.

Wniosek

wnioski apelacji oskarżonego:

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i wydanie wyroku uniewinniającego;

- w przypadku, gdyby jednak Sąd nie uwzględnił powyższej argumentacji apelacji, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie postępowania z uwagi na fakt, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa

wnioski apelacji obrońcy:

wniosek o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie M. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie z ostrożności procesowy na wypadek nie podzielenia powyższych apelacji

2) zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie postępowanie względem M. M. ze względu na okoliczności wskazane w uzasadnieniu apelacji

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy uwzględnił jedynie alternatywne wnioski apelacji o warunkowe umorzenie postępowania w sprawie, gdyż w tym zakresie zostały spełnione warunki określone w art. 66 kk i art. 67 kk. W pozostałym zakresie wobec bezzasadności zarzutów wnioski apelacji nie zostały uwzględnione

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

6.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

- warunkowe umorzenie postępowania karnego

- orzeczenie obowiązku zapłaty zadośćuczynienia

Zwięźle o powodach zmiany

wskazano powyżej

6.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

- apelacje oskarżonego i jego obrońcy okazały się w znacznej części bezzasadne, zatem zgodnie z art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 634 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe za postępowanie odwoławcze,

- wobec złożonego wniosku, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego W. U. (1) kwotę 840 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, ustalając wysokość tych kosztów zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800).

- zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego (20 zł) oraz opłatę (art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych: 100zł), gdyż wobec oskarżonego nie zachodzą podstawy do zwolnienia go od zapłaty kosztów sądowych w całości

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana