Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk (spr.)

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz

SO Karol Troć

Protokolant:

sekr. sąd. Kinga Ambroziak vel Mrozowicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 381/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 29 stycznia 2024 r. w sprawie
II K 783/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. P.

- na dzień 16 października 2024 r. J. P. jest w trakcie terapii konopiami medycznymi prowadzonej pod nadzorem lekarza,

zaświadczenie lekarskie

546

2.

J. P.

- J. P. podejmował się pracy w 2023 r. i 2024 r. jako monter konstrukcji stalowych, ślusarz, pracownik produkcji oraz magazynier

umowy o pracę oraz umowa zlecenie

547-549

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------

---------------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.

umowy o pracę oraz umowa zlecenie

Obiektywnie stwierdzały podjęcie przez oskarżonego pracy w toku postępowania sądowego, jednakże okoliczności tej nie należało nadawać zbytniej wagi, o czym szerszej w rubryce 3.1.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

zaświadczenie lekarskie

O ile dowód ten same w sobie wiarygodny co do stwierdzonych nim okoliczności, gdyż wydany przez uprawnione do tego podmioty,
w granicach ich kompetencji, to jednak nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaświadczenie potwierdzało podjęcie przez oskarżonego terapii tzw. marihuaną leczniczą, lecz miało to miejsce ponad rok czasu od czynów zarzuconych oskarżonemu aktem oskarżenia.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Co do czynu z pkt I zaskarżonego wyroku

1. obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez błędne zastosowanie tego przepisu w wyniku jego wadliwej wykładni i przyjęciu, że oskarżony posiadał „znaczną ilość” środków odurzających lub substancji psychotropowych podczas, gdy prawidłowa wykładnia przepisu i utrwalony pogląd orzecznictwa nie pozwala na wyprowadzenie takiego wniosku.

Co do czynu z pkt II zaskarżonego wyroku

1. obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) naruszenie art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka D. W. i bezpodstawne uznanie, że świadek D. W. w toku postępowania przygotowawczego złożył wiarygodne zeznania w sytuacji, gdy w toku postępowania sądowego świadek D. W. nie potwierdził zeznań złożonych przed funkcjonariuszem policji,

b) naruszenie art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dokumentacji medycznej dotyczącej choroby oskarżonego złożonej na rozprawie poprzez uznanie, że choroba oskarżonego dychawica płucna (astma) i problemy z potencją to jedynie przyjęta linia obrony podczas, gdy z dokumentacji medycznej wynika, że oskarżony został zdiagnozowany na dychawicę płucną (astmę) w dniu 29.04.2021 r., a więc przed datą zatrzymania,

których następstwem był

1) błąd w ustaleniach faktycznych w sytuacji, gdy oskarżony wyjaśnił, że zatrzymane środki odurzające lub psychotropowe należą do niego co doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd, że posiadał je w celach dystrybucyjnych, a nie na własny użytek,

2) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez udzielenie środka odurzającego w postaci marihuany 2-3 razy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej świadkowi D. W., podczas gdy brak jest wystarczających jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

niesłuszne orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przepadku telefonu komórkowego marki A. w sytuacji, gdy aparat telefoniczny jest nośnikiem danych, oględziny telefonu zostały wykonane, a aparat telefoniczny nie służył do popełnienia przestępstwa

rażąca niewspółmierność kary łącznej orzeczonej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas, gdy prawidłowa ocena całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności postawa oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, uzasadniają orzeczenie względem oskarżonego kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że Sąd Rejonowy przeprowadził staranne postępowanie dowodowe, a zgromadzony w jego ramach materiał dowodowy poddał trafnej z punktu widzenia dyrektyw z art. 7 kpk ocenie.
W rezultacie Sąd meriti wydał w zakresie ustaleń faktycznych i procesu subsumcji zachowań przypisanych oskarżonemu właściwe orzeczenie, które przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów obrony jakoby ocena zeznań świadka D. W. oraz dokumentacji medycznej dotyczącej osoby oskarżonego cechowała się dowolnością, a tylko w takim przypadku zgodnie z istotą podnoszonych zarzutów, mogłyby zostać one uwzględnione. Należy przypomnieć, że Sąd dokonuje oceny danego dowodu osobowego w jego całokształcie – w tym w odniesieniu do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania . W związku z tym jeżeli świadek w postępowaniu jurysdykcyjnym nie potwierdza uprzednio złożonych w śledztwie czy dochodzeniu zeznań, to Sąd w granicach swobodnej oceny sędziowskiej dokonuje wówczas oceny tych depozycji. Twierdzenia zaś skarżącego sprowadzające się do stanowiska, że wówczas następuje niemożność obdarzenia takich zeznań przez Sąd wiarą, a następnie wykorzystania ich na etapie budowania stanu faktycznego są sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym, a tym samym nie mogły zostać zaaprobowane. Co więcej ustawa karna procesowa nie przewiduje wartościowania dowodu w zależności od etapu na jakim został przeprowadzony, w związku z tym Sąd jest w pełni uprawniony do obdarzenia wiarą zarówno tych depozycji złożonych w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego. Owszem może dojść do takiej sytuacji, że dany świadek składając zeznania znajduje się w stanie nietrzeźwości, jednakże nie powoduje to a priori, że depozycje takiej osoby nie mogą stanowić dowodu, gdyż powód określony w art. 171 § 7 kpk wymaga wykazania, że stan w jakim znajdował się w trakcie przesłuchania wyłączał jego swobodę wypowiedzi. Po dokonaniu analizy okoliczności zaistniałych w czasie przesłuchania świadka D. W. w postępowaniu przygotowawczym, zdaniem Sądu Okręgowego nie ma podstaw by przyjąć, że relację tą złożył w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi. Przesłuchujący funkcjonariusz Policji nie stwierdził występowania u niego zaburzeń w swobodzie składania zeznań, a sama treść ujętych procesowo wypowiedzi – pod kątem logiki i złożoności – wskazuje na to, że nie wystąpiły warunki wyłączające swobodę ich przekazania. Świadek ten bowiem opisał zwięźle, aczkolwiek rzeczowo i ze szczegółami okoliczności sprzedaży mu przez oskarżonego środka odurzającego w postaci marihuany, określając czas i miejsce tych transakcji, jak również formę zapłaty. Te depozycje pokrywały się z obiektywnym materiałem dowodowym sprawy w postaci protokołu oględzin telefonu komórkowego użytkowanego przez oskarżonego (k. 71). Z uwagi na to, że nie można było tego samego stanowiska przyjąć względem lakonicznych zeznań złożonych przez D. W. podczas rozprawy głównej, decyzję Sądu o obdarzeniu wiarą wyłącznie zeznań z fazy przygotowawczej postępowania należało uznać za jak najbardziej uzasadnioną, natomiast zarzut skarżącego za chybiony. Podobnie należało ocenić zarzut dokonania błędnej oceny dokumentacji medycznej dotyczącej osoby oskarżonego. Należy podkreślić, że owa dokumentacja przedstawia stan zdrowia oskarżonego na 2021 r. i 2024 r., a więc około 2 lata wcześniej niż miało dojść do zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów i ponad rok od ich zaistnienia. Zwracając uwagę na daty sporządzenia owej dokumentacji, zarówno tej złożonej na etapie postępowania sądowego pierwszoinstancyjnego (17.10.2023 r., 25.10.2023 r.), jak i tej na etapie postępowania odwoławczego (16.10.2024 r.), nie sposób oprzeć się wrażeniu, że nagła troska oskarżonego o swój stan zdrowia i podjęta aktywność w tym zakresie spowodowana jest toczącym się wobec niego przedmiotowym postępowaniem karnym, która to jak słusznie uznał Sąd I instancji, ma na celu wyłącznie wsparcie przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Zapoznając się bowiem z aktami sprawy można dostrzec, że oskarżony dostosowywał treść swoich wyjaśnień do materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, co też nie uszło uwadze Sądu I instancji, o czym przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku. Oczywiście takie postępowanie podsądnego pozostawało w granicach jego uprawnień, lecz słusznie jego relacja w tej części w której była sprzeczna z pozostałym wiarygodnymi dowodami sprawy, została uznana za nieodpowiadającą prawdzie. Gdyby faktycznie taki stan zdrowia utrzymywał się przez dłuższy okres, w tym miał miejsce w czasie zarzucanych oskarżonemu czynów, niewątpliwie dokumentacja medyczna nie byłaby tak
skromna objętościowo, a nadto okoliczność ta – zostałaby podniesiona już na etapie postępowania przygotowawczego, czy to przez oskarżonego, czy przez reprezentującego go już wówczas obrońcę. Należy jednak wskazać, że oskarżony odpowiadał za posiadanie środków odurzających oraz substancji psychotropowych ujętych w stawianym mu w pkt I aktu oskarżenia zarzucie, których rodzaj i ilość została bezspornie ustalona na podstawie obiektywnych dowodów sprawy, tj. protokołu przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w miejscowości (...), zajmowanych przez oskarżonego, protokołów użycia testerów narkotykowych oraz w oparciu o wnioski wyłaniające się z opinii z zakresu badań chemicznych. Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego ocena omawianej dokumentacji medycznej nie została przeprowadzona dowolnie, a została dokonana z poszanowaniem dyrektyw ustawowych, określonych w art. 7 kpk.

Skoro więc Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd nie uznał, jak twierdzi skarżący w apelacji, że zabezpieczone w toku przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w miejscowości (...) zajmowanych przez oskarżonego były wykorzystywane do celów dystrybucyjnych, co jasno wynika z treści zaskarżonego wyroku jak i integralnie związanego z nim uzasadnienia. W związku z tym zarzut ten był bezzasadny.
Za nietrafiony należało uznać również zarzut podjęcia przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku, polegającego na dwukrotnym udzieleniu D. W. środka odurzającego w postaci marihuany w okresie od 1 lutego 2023 r. do dnia 25 kwietnia 2023 r., w świetle jego zeznań, co do których oceny Sąd Okręgowy zaprezentował już rozważenia we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, wobec czego mając na względzie jego czytelność niezasadnym byłoby powielanie w tym miejscu ponownie tożsamej argumentacji.

Nie można zgodzić się także z twierdzeniem obrońcy, że Sąd w przypadku czynu z pkt I aktu oskarżenia dokonał niewłaściwego podporządkowania ustalonego stanu faktycznego i podjętego przez oskarżonego zachowania pod normę prawną, a więc by dopuścił się naruszenia obrazy prawa materialnego w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej. Jak zostało to ustalone na podstawie opinii biegłego z zakresu badań chemicznych zabezpieczone 1047,75 grama netto ziela konopi innych niż włókniste w zakresie 752,15 gram pozwalało na wydzielenie do 1504 porcji, 16,25 grama netto kokainy na 32 porcje, 50,51 grama netto amfetaminy na 101 porcji, 16,64 grama netto substancji zawierających 4-CMC na 33 porcje, 17,07 grama netto substancji zawierającej MDMA na 56 porcji, a 228 sztuk tabletek o łącznej masie 104,12 grama zawierających MDMA na 228 porcji. Sąd Okręgowy podziela zatem pogląd Sądu Rejonowego, że ilość zabezpieczonych u oskarżonego środków odurzających i substancji psychotropowych mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, a więc jest „znaczną” w rozumieniu
art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, który jest a propos zgodny z utrwalonym w judykaturze stanowiskiem (wyrok SA w Poznaniu z 12.05.2022 r., II AKa 35/22, LEX nr 3566980, wyrok SA w Warszawie z 25.02.2022 r., II AKa 353/20, LEX nr 3348652).

Krytycznie należało się odnieść również do zarzutu dotyczącego niesłusznego zdaniem apelującego orzeczenia na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przepadku telefonu komórkowego marki A., stanowiącego własność oskarżonego. Przedmiot ten służył do popełnienia przestępstwa, co wynika jednoznacznie z treści protokołu jego oględzin (k. 71). Kontestowane rozstrzygnięcie, mimo, iż fakultatywne, w świetle okoliczności czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku, należało uznać za w pełni uzasadnione. Oskarżony musi mieć świadomość bowiem tego, że gdy wkroczy na ścieżkę przestępczą może się to wiązać z utratą posiadanych przez niego dóbr materialnych.

Odpowiadając na kolejny zarzut w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji w sposób należyty ustalił tak wymiar kar jednostkowych, jak i wymiar kary łącznej dla oskarżonego J. P.. Są one adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Sąd Rejonowy kształtując ich wymiar prawidłowo nadał odpowiednie znaczenie okolicznościom obciążającym, które wręcz w sposób przytłaczający przeważały nad okolicznościami łagodzącymi, m.in. pełnemu zawinieniu oskarżonego co do wszystkich czynów, popełnieniu czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w warunkach czynu ciągłego, uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego. Mimo, iż Sąd nie ujął w pisemnym uzasadnieniu przyznania się oskarżonego do czynu z pkt I wyroku jako okoliczności łagodzącej to biorąc pod uwagę wymiar orzeczonej kary za ten czyn nie sposób stwierdzić, że okoliczność ta została pominięta. Nadto o ile zasługuje na aprobatę ze strony Sądu podjęcie przez oskarżonego pracy to jest to norma przyjęta w społeczeństwie, a więc nie stanowi okoliczności, wobec której Sąd Odwoławczy zobligowany był podjęcia ingerencji w treść zaskarżonego wyroku. Należy jednak przede wszystkim brać pod uwagę okoliczności przypisanych oskarżonemu czynów.
W efekcie wymierzone kary jednostkowe są ze wszech miar celowe, oczekiwane i sprawiedliwe. Analiza akt sprawy, a w szczególności sporządzonego przez Sąd Rejonowy uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie pozwala w ocenie Sądu II instancji uznać, iż w niniejszej sprawie miała miejsce sytuacja wymierzenia nadmiernie surowych kar zasadniczych, jak i kary łącznej. Orzeczone względem oskarżonego kary jednostkowe 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak też 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 59 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, popełniony w ramach przestępstwa ciągłego, przy możliwości orzeczenia kar na poziomie od roku do lat 10 w przypadku pierwszego z wymienionych czynów i przy zwiększonym ustawowym zagrożeniu z uwagi na treść art. 57b kk, a więc powyżej roku do lat 20 w stosunku do drugiego –
z całą pewnością nie przekraczają stopnia zawinienia i co trzeba stanowczo podkreślić wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, na co słusznie wskazał Sąd Rejonowy w motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy nie widział również żadnych podstaw by uznać za rażąco wygórowaną orzeczoną karę łączną w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy – który został przez Sąd Rejonowy ukształtowany z zastosowaniem w odpowiednim zakresie zasady asperacji. Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Określając wymiar kary łącznej Sąd I instancji wziął też pod uwagę wszystkie niezbędne okoliczności wymienione w art. 85a kk. Kara ta bowiem uwzględnia bliski związek czasowy oraz podmiotowo - przedmiotowy pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami. Obydwa godziły w tożsame dobro chronione prawem, były podjęte umyślnie i miały miejsce w pierwszym półroczu 2023 r. Sąd Rejonowy trafnie zatem uznał, iż właściwą na gruncie występujących w sprawie okoliczności karą łączną dla oskarżonego będzie kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego - biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd Rejonowy okoliczności - wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w w/w wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, która spełni w sposób wystarczający cele stawiane przed nią przez ustawę. Orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze przeczyła przede wszystkim okoliczność, że oskarżony nie wyciągnął wniosków z uprzedniej karalności i nie traktował poważnie zapadających wobec niego wyroków karnych, co wskazuje na jego znaczny stopień demoralizacji.

Wniosek

Co do czynu z pkt I zaskarżonego wyroku

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanej oskarżonemu na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Co do czynu z pkt II zaskarżonego wyroku

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

ewentualnie

o wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 37 b kk krótkoterminowej kary pozbawienia wolności wraz z karą ograniczenia wolności — tzw. kary mieszanej

bądź

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez skarżącego, wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie, co szczegółowo zostało rozważone w rubryce 3.1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 29 stycznia 2024 r. w sprawie II K 783/23 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacji oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacja obrońcy J. P. okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu
art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk, których to Sąd Okręgowy w stosunku do osoby oskarżonego nie dostrzegł.

Z tych względów na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 6 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 zł tytułem opłaty i kwotę 20 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego, odpowiadającą wysokości ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przed Sądem II instancji.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana