Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 384/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 4 marca 2025 r. w sprawie II K 845/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na błędnym przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o tym, by kierował on pojazdem w stanie nietrzeźwości, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

2. zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., poprzez błędną ocenę ogółu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, przy braku nagrań z monitoringu i braku zeznań anonimowego motocyklisty, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych i uznaniu, że oskarżony kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, mimo że ustalony stan faktyczny nie jest spójny, bo świadek M. Z., uznany przez Sąd za wiarygodny kierował tym pojazdem, a oskarżony nie miał żadnego powodu, by jeździć później po okolicy, skoro świadek podwiózł go prosto pod dom siostrzenicy, do którego zmierzał;

3. zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., poprzez błędną ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego, poprzez uznanie za niewiarygodne jego wyjaśnień w części, z powołaniem na zaniechanie podania przez niego bezpośrednio podczas zatrzymania danych świadka M. Z., choć oskarżony znajdował się w stanie takiego upojenia alkoholowego, że trudno oczekiwać, że był on w stanie logicznie myśleć i argumentować, tym bardziej że atmosfera była napięta i konfliktowa;

4. zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., poprzez błędną ocenę dowodu z zeznań świadka S. N., poprzez uznanie, że świadek nie mogła siedzieć tak długo z oskarżonym w aucie i stara się umniejszyć odpowiedzialność oskarżonego, mimo że jej zeznania są spójne czasowo z przebiegiem zdarzenia opisywanym przez oskarżonego i świadka M. Z., bo motocyklista nie mógł doprowadzić do interwencji pod domem świadka S. N. (dom znajduje się niedaleko ronda) tak szybko, że strażnicy miejscy mogli zauważyć dalej jadącego oskarżonego, skoro motocyklista widział rzekomo oskarżonego w okolicy ronda, po czym przejechał do skrzyżowania, porozmawiał ze strażnikami, którzy dopiero później udali się pod dom świadka, gdzie oskarżony już od dawna przebywał, a skąd M. Z. odszedł;

6. zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., poprzez błędną ocenę zeznań strażników miejskich i uznanie ich zeznań za wiarygodne, mimo że świadkowie ci nie złożyli spójnych zeznań, zaś świadek J. K. sama dodawała swoje przypuszczenia, co świadczy o tym, że nie pamiętała dokładnie zdarzenia, zaś ci świadkowie nie mogli widzieć oskarżonego kierującego pojazdem ul. (...), a na ich postawę mógł mieć wpływ wybuchowy nastrój oskarżonego i agresywne podejście z jego strony;

7. zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., poprzez trzymanie się sztywno godziny wynikającej z zeznań świadka M. Z., który zeznał, że zaparkował auto ok. godz. 18.00, choć po upływie wielu miesięcy od dnia zdarzenia, świadek mógł nie pamiętać dokładnej godziny przybycia pod dom siostrzenicy oskarżonego, podał, że jest to przybliżona godzina („około”), co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że świadek opowiadał o innym przedziale czasowym, co według Sądu w praktyce nie wyklucza, że oskarżony przez następne 1,5 h jeździł w okolicy - co według skarżącego nie miałoby sensu dla oskarżonego i jest nieuzasadnione, skoro M. Z. przywiózł go do celu, a strażnicy miejscy otrzymali informację o pojeździe jadącym od strony W./S., a nie lokalnie po M.;

8. zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., poprzez uwzględnienie jedynie dowodów i okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego i pominięcie dowodów i okoliczności dla niego korzystnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania w świetle złożonego środka odwoławczego uznał podniesione w nim zarzuty za niezasadne i skutkujące jego nieuwzględnieniem. Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti procedował bezstronnie, biorąc pod uwagę okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, ponadto Sąd dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, który doprowadził do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, prowadzącego do słusznego uznania oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Rozważając szereg sformułowanych przez skarżącą zarzutów naruszenia art. 7 k.p.k., a także zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. na wstępie zaznaczyć należy, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź, że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2023 r. II KK 384/23). Sąd Okręgowy analizując podnoszone przez skarżącą argumenty dopatrzył się ich bezzasadności, bowiem opierają się one jedynie na odmiennym, przy tym niepopartym żadnymi wiarygodnymi dowodami oraz sprzecznym z zasadami logiki sposobie przedstawiania przebiegu wydarzeń z dnia 17 maja 2024 r., będących podstawą do skazania oskarżonego za zarzucany mu czyn. W ocenie Sądu II instancji, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był dostateczny, aby w sposób pozbawiony jakichkolwiek zasadnych wątpliwości przypisać oskarżonemu sprawstwo przedmiotowego czynu. W świetle zeznań funkcjonariuszy Straży Miejskiej oraz Policji, mających potwierdzenie w dowodach z dokumentów, tj. protokołu badania stanu trzeźwości oskarżonego czy treści notatników służbowych, która potwierdza wiarygodność i stałość depozycji przesłuchanych funkcjonariuszy, pozostaje bez znaczenia brak dodatkowego materiału dowodowego, jak wskazywane przez skarżącą nagrania z monitoringu bądź zeznania anonimowego motocyklisty, który powiadomił świadków o kierowcy, którego technika jazdy może wskazywać na kierowanie pojazdem pod wpływem alkoholu. Sąd Rejonowy dostatecznie i trafnie wypowiedział się co do motywów przeprowadzonej oceny dowodów, które także zasługiwały na aprobatę Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy należycie wypowiedział się co do oceny zeznań świadków, którą to skarżąca bezzasadnie kwestionuje. W odniesieniu do zeznań J. K. Sąd meriti słusznie zauważył, że pewne różnice w jej zeznaniach złożonych przed Sądem a tych, z postępowania przygotowawczego, nie mogą mieć wpływu na obniżenie ich wartości dowodowej jako całości, bowiem te rozbieżności wynikają z upływu czasu od momenty zdarzenia, a datą rozprawy sądowej, ponadto wręcz przeciwnie, świadczą o tym, że zeznania nie były uzgadniane przez świadków, a były szczere i spontaniczne. Zeznania J. K. w kluczowej części były jasne, logiczne i miały potwierdzenie m.in. w szczegółowych i wiarygodnych zeznaniach P. J. i przybyłych na interwencję policjantów - J. C. i K. K. oraz były odzwierciedlone w zapiskach w notatnikach służbowych funkcjonariuszy. P. J. rzetelnie wypowiadał się co do pozyskania od motocyklisty informacji o kierowcy, którego technika jazdy mogła wskazywać, że znajduje się on pod wpływem alkoholu, momentu dostrzeżenia oskarżonego parkującego pojazd i przekazania kluczyków S. N., a także dalszego toku przeprowadzanych czynności. Informacje przekazane zwłaszcza od P. J. nie przeczą w żaden sposób ustalonemu przez Sąd Rejonowy stanowi faktycznemu co do tego, że po uzyskaniu informacji od motocyklisty na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...), świadkowie niezwłocznie przybyli w okolicę posesji zamieszkiwanej przez S. N. i zauważyli parkującego oskarżonego i moment przekazania kluczyków, po czym nie tracili już go z zasięgu wzroku.

Twierdzenia skarżącej co do wniosków płynących z depozycji świadków M. Z. i S. N. oraz wyjaśnień oskarżonego są bezpodstawne i nieracjonalne. Świadek M. Z. wypowiadał się o przybliżonej godzinie (ok. 18:00), kiedy to zostawił oskarżonego i samochód przy posesji S. N., przy czym nie można zgodzić się ze skarżącą, że równie dobrze mogłaby to być późniejsza godzina, a odpowiadająca godzinie interwencji funkcjonariuszy Straży Miejskiej, bowiem świadek na tyle dobrze potrafił umiejscowić ten fakt w czasie, że wskazał godzinę odjazdu busa (ok. 18:30-18:35), którym to wracał do domu. Świadek podczas obydwu przesłuchań konsekwentnie podaje podobną informację o zbliżonej godzinie pozostawienia samochodu, choć podczas składania zeznań przed Sądem wskazał nawet, że pod posesję podjechali może wcześniej. Taki stan rzeczy wyklucza wersję skarżącej, że do kierowania pojazdem przez świadka miałoby dojść przeszło godzinę później, a jednocześnie potwierdza ustalenia Sądu, że świadek zeznawał niewątpliwie o fakcie wcześniejszego prowadzenia pojazdu F. (...), aniżeli tego, zakończonego interwencją funkcjonariuszy. Świadek wskazuje także na inny sposób zaparkowania samochodu przez niego, niż wynika z naocznych obserwacji funkcjonariuszy oraz wyjaśnień oskarżonego. Sprzeczna z logiką i samymi wyjaśnieniami oskarżonego jest próba wykazania przez skarżącą, że oskarżony w momencie interwencji nie wskazał na to, że jakoby M. Z. miał kierować wówczas samochodem, z uwagi na znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, niemożliwość logicznego rozumowania i napiętą atmosferę interwencji. Zauważyć należy, że oskarżony na rozprawie wyjaśniał, że dobrze się czuł wtedy po spożyciu alkoholu, nie był całkowicie pijany i nie wie dlaczego na miejscu nie podał danych osoby kierującej (k.103). Policjant K. K. zeznał ponadto, że dało się z oskarżonym rozmawiać, ale było widać, że jest pod wpływem alkoholu (k.119). Co do napiętej atmosfery podczas wykonywania czynności służbowych przez funkcjonariuszy zauważyć należy, że z ich zgodnych relacji wynika, że to zachowanie oskarżonego było nieodpowiednie, był arogancki i wyrażał agresję słowną wobec nich, jak i w pewnym stopniu także S. N.. Wywnioskować zatem należało, że oskarżony sam sprowokował taką sytuację, przy czym bezzasadnym jest zarzucanie funkcjonariuszom z tego powodu, niejako „z góry”, składanie nieszczerych zeznań, celowo i bezpodstawnie obciążających oskarżonego, podczas gdy były one jasne, rzeczowe i szczere. Przechodząc następnie do analizy zeznań świadka S. N. (siostrzenicy oskarżonego) należało zgodzić się z Sądem Rejonowym co do jedynie ich częściowego uwzględnienia. Jej zeznania są niewiarygodne w kluczowym zakresie, a zmierzającym do wykazania, że wersja przedstawiana przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej jest nieprawdziwa, bowiem nie mogli widzieć oskarżonego jak prowadzi auto, gdyż świadek, choć nie widziała momentu przyjazdu oskarżonego, przebywała z nim w samochodzie przez ok. 15 minut i nie dostrzegła wówczas funkcjonariuszy, którzy przyjechali dopiero później. W świetle omówionych dotychczas dowodów, które zostały przez Sąd uwzględnione, depozycje S. N. jawiły się jako z nimi sprzeczne i jednocześnie nieracjonalne. Sąd Rejonowy trafnie zwrócił uwagę na nielogiczność próby wykazania, że oskarżony miał przyjechać do świadka na kawę, podczas gdy jak wynika przecież z jej zeznań, przez dłuższy czas mieli siedzieć w samochodzie, a oskarżony finalnie nie wszedł nawet do domu. Funkcjonariusze wypowiadali się ponadto o krytycznym nastawieniu świadka do faktu, że oskarżony kierował samochodem pomimo jego stanu nietrzeźwości, co wyraziło się w jego wypowiedzi do oskarżonego, że „się doigrał”, a jednocześnie także wrogim nastawieniu oskarżonego do świadka z powodu takiej wypowiedzi. Zauważyć należy, że taki przebieg zdarzenia jest dodatkowo uprawdopodobniony kontekstem całej sytuacji i tym, że S. N. po przybyciu oskarżonego pod posesję niezwłocznie odebrała od niego klucze od pojazdu, uniemożliwiając jemu ewentualną ponowną jazdę.

Podsumowując powyższe powtórzyć należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który był wystarczający do pozbawionego wątpliwości uznania winy oskarżonego, co do zarzucanego mu czynu. Sąd meriti nie uchybił zasadzie obiektywizmu, bowiem zmierzał do bezstronnego ustalenia stanu faktycznego, uwzględniając okoliczności przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, które właściwie ocenił w aspekcie ich wiarygodności. Z uwagi na bezpodstawność zarzutów związanych z oceną materiału dowodowego, nietrafnymi były także zarzuty dotyczące ustalonego stanu faktycznego, bowiem oparte były jedynie na polemice ze słusznymi ustaleniami Sądu, nie mając jednocześnie odzwierciedlenia w rzeczywistości.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne, w wyniku czego przedmiotowy wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiony środek odwoławczy okazał się bezzasadny. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 420 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana