Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 385/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 10 lutego 2024 roku, sygn. II K 16/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

--------------------------

------------------------------------------------------------------------

-----------------

----------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------

-------------------------

------------------------------------------------------------------------

-----------------

----------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------------

-------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------------

-------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W apelacji oskarżony zarzucał Sądowi I instancji:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a w szczególności:

- uwzględnienie zeznań świadka D. K., który nie był świadkiem zdarzenia,

- błędną ocenę faktów i uznanie, że pozwany zacierał ślady.

2) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez nieuwzględnienie przez Sąd I instancji, iż fakty których nie można rozstrzygnąć jednoznacznie, powinny świadczyć na korzyść pozwanego, w szczególności opinia biegłego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania wskutek złożonej przez oskarżonego apelacji, uznał podniesione zarzuty jako niezasadne i tym samym wniesionego środka odwoławczego nie uwzględnił. Zdaniem Sądu, Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę stosował się do przepisów proceduralnych, przez co dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, na podstawie którego ustalił rzeczywisty stan faktyczny w sprawie, skutkujący słusznym uznaniem oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Z uwagi na fakt, że apelację wniósł podmiot nie będący radcą prawnym czy adwokatem, a treść postawionych zarzutów była nieprecyzyjna, Sąd Okręgowy poddał szerokiej ocenie treść wydanego w sprawie wyroku, a nie tylko odnosząc się do nieprecyzyjnie sformułowanych zarzutów.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach, ale również w złożonej apelacji przyznaje, że doszło do wypadku drogowego z jego udziałem, jednak winą za to zdarzenie obarcza też pokrzywdzonego. Twierdzi, że Ł. M. nie dostosował prędkości jazdy do warunków pogodowych i jechał zbyt szybko, a ponadto w momencie uderzenia w drzewo nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co przyczyniło się do powstania u niego obrażeń twarzy i nosa. Zdaniem Sądu, ta argumentacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika z akt sprawy, twierdzenia oskarżonego są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Po pierwsze, z dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego i protokołu oględzin pojazdu M. wynika, że pas bezpieczeństwa kierowcy był zablokowany, a zatem pokrzywdzony używał go w czasie zdarzenia drogowego. Pokrzywdzony jednoznacznie twierdził, że w chwili zdarzenia miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Ponadto całkowicie nielogiczne wydają się twierdzenia oskarżonego, że pokrzywdzony po wypadku stwierdził, że nie miał zapiętych pasów, a następie wskazywał kiedy je zapina, a kiedy nie. Po drugie, z opinii biegłego wynika, że w chwili podjęcia przez kierującego pojazdem marki M. (...) decyzji o hamowaniu, prędkość tego pojazdu mogła wynosić około 46 km/h, a zatem Ł. M. dostosował prędkość jazdy do warunków drogowych i jego technika jazdy była prawidłowa. Zarzut błędnego nadania waloru wiarygodności zeznaniom świadka D. K. również należy uznać za bezzasadny. Jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 17 lipca 2024 roku, świadek D. K. wprost zeznał, iż oskarżony odjechał z miejsca zdarzenia i po krótkim czasie na nie wrócił, a zatem swoim zachowaniem dążył do rozjechania śladów powypadkowych w celu ich zatarcia. Ponadto, przed tym świadek rozmawiał z pokrzywdzonym i oskarżonym, widział jak J. P. odginał przedni zderzak, a następnie odjechał. Nie sposób zgodzić się z argumentacją oskarżonego, iż sam fakt rozmowy oskarżonego z pokrzywdzonym wykluczał późniejsze udanie się przez J. P. do samochodu, odjechanie z miejsca zdarzenia i powrót na to miejsce. Oskarżony nie odjechał daleko, a zatem wydarzenia te mogły trwać łącznie około kilku minut. Co więcej, zachowanie oskarżonego w postaci odjazdu i przyjazdu na miejsce zdarzenia zostało też potwierdzone przez innych świadków zdarzenia – R. K. i M. K., którzy potwierdzili te zachowania J. P. w swoich zeznaniach. Ponadto, oskarżony zarzuca zeznaniom D. K. niespójność wynikającą z tego, że zeznając świadek stwierdził, iż słyszał odgłos uderzenia, a następnie twierdził, że miał możliwość obserwacji miejsca zdarzenia. Zdaniem Sądu ta argumentacja skarżącego jest nielogiczna, bowiem wspomniany świadek wyraźnie twierdził, że po usłyszeniu huku poszedł na miejsce zdarzenia sprawdzić, co się wydarzyło. W jego zachowaniu Sąd nie dopatruje się niczego zaskakującego, bowiem reakcja świadka na usłyszany dźwięk była adekwatna do zaistniałej sytuacji. Podsumowując, zdaniem Sądu Okręgowego zeznania świadka D. K. były spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a zatem Sąd I instancji słusznie nadał im walor wiarygodności.

Oskarżony w swojej apelacji odniósł się także do dowodu z opinii biegłego, podnosząc, iż biegły nie stwierdził jednoznacznie jego wyłącznej winy w zaistnienie wypadku drogowego, a zatem zgodnie z art. 5 k.p.k. niedające się usunąć wątpliwości Sąd I instancji powinien rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Również ten zarzut oskarżonego okazał się chybiony. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, biegły poczynił różne założenia, w tym oczywiście przy przyjęciu wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, opartej na jego wyjaśnieniach. Tym niemniej, analiza dowodów zebranych w sprawie pozwoliła przyjąć biegłemu jako prawdopodobną wersję wydarzeń podanych przez pokrzywdzonego. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż skoro opinia biegłego potwierdza prawdopodobieństwo wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego, a jednocześnie Sąd dysponuje zeznaniami świadka Ł. M., to powyższe pozwala Sądowi przyjąć, że to oskarżony naruszył zasady ruchu drogowego, i tym samym odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Biegły W. P. nie wskazał, że brak jest podstaw do przyjęcia, że kierujący pojazdem M. (...) Ł. M. przyczynił się do zaistnienia wypadku (k.148).

Sąd Okręgowy nie stwierdził, żeby w sprawie były pozostawione wątpliwości, które w myśl art. 5 § 2 k.p.k. należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonego, ponieważ zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wyczerpujący, kompletny i w pełni pozwolił na ustalenie niezbędnych okoliczności, przy czym zaznaczyć należy, że zasada in dubio pro reo ma zastosowanie w przypadku wątpliwości sądu, jako organu orzekającego, a nie subiektywnego stanowiska stron (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2024 r. VIII AKa 200/23). Naruszenie zasady in dubio pro reo ma wszak miejsce wtedy, gdy sąd prawidłowo ocenił zebrane w sprawie dowody, ale ujawnione wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, wbrew kierunkowi wymienionej zasady (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 maja 2023 r., II AKa 287/22). W niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się tego naruszenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego, przyjęta przez oskarżonego linia obrony jest próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej poprzez odwrócenie ról i wskazanie Ł. M. jako wyłącznie winnego zaistniałego wypadku. Mając jednak na względzie całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że Sąd I instancji sprostał zadaniu i ocenił zgromadzony materiał dowodowy właściwie i wyczerpująco, a także na jego podstawie ustalił prawidłowy stan faktyczny w sprawie, uzasadniający przypisanie oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu. Zarzuty skarżącego okazały się niezasadne, a zatem apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. We wniesionym środku odwoławczym brak było zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581).

Wniosek

Z przyjętej przez oskarżonego argumentacji należało przyjąć, iż domaga się zmiany wyroku i uniewinnienia go od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych przez oskarżonego zarzutów, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja wniesiona przez oskarżonego nie była zasadna i tym samym nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Oskarżyciel posiłkowy poniósł koszty ustanowionego w sprawie pełnomocnika, dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 k.p.k. zasądził od oskarżonego 2460 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, zgodnie z przedstawioną fakturą.

III.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od oskarżonego 300 zł tytułem opłaty za skazanie na karę grzywny, oraz na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – zasądzając kwotę 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 10 lutego 2024r. sygn. akt II K 16/24

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana