Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 400/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 grudnia 2023 r. w sprawie
II K 990/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja obrońcy adw. K. Z.

1. naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk polegające na dokonaniu dowolnej oceny materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadka poprzez pominięcie wyjaśnień A. N., zeznań M. S. i A. Ś., co miało wpływ na wynik sprawy a jednocześnie dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów w postaci zeznań pozostałych świadków, prowadzącej do wniosku iż zeznania te dają podstawy do uznania, iż są dowody winy oskarżonego, dodatkowo nie biorąc pod uwagę kwestii ewentualnej drogi jaką miał uczęszczać oskarżony, podczas gdy logiczna i łączna ocena wszystkich dowodów prowadzi do wniosku, że wina oskarżonego nie nastąpiła, przez co ocena tych dowód budzi wątpliwości obrony;

2. art. 410 kpk, polegające na pominięciu przy ustaleniach faktycznych części materiału dowodowego tj. poprzez pominięcie wyjaśnień A. N., zeznań M. S. i A. Ś., co ma wpływ na wyrok;

3. art. 424 § 1 kpk, polegającą na braku wskazania jakie dowody stały się podstawą uznania winy oskarżonego, braku oceny poszczególnych dowodów, które zdaniem Sądu stanowią podstawę do uznania winy oskarżonego, braku wskazania przyczyn odmowy wiarygodności dowodów wnioskowanych przez obronę oraz braku należytego wykazania podstaw prawnych orzeczenia, szczególnie odnośnie czynu z art. art. 178a § 1 kk;

4. art. 5 § 2 kpk i art. 4 kpk poprzez brak rozstrzygnięcia powstałych wątpliwości na korzyść oskarżonego i rozstrzygnięcie ich na jego niekorzyść, w sytuacji gdy materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie nie pozwala na dokonanie jednoznacznych ustaleń w przedmiotowym zakresie, wskazujących na ustalenie jakie zostało dokonane przez Sąd, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 178a §1 kk;

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść a polegający na błędnym uznaniu iż oskarżony dokonał zarzucanego mu czynu z art. 178a §1 kk, kiedy ocena okoliczności w sprawie prowadzi do tego, że wina klienta nie nastąpiła;

6. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny, a także stosowania wobec oskarżonego środka karnego w postaci 4 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Apelacja obrońcy adw. I. O.

obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 193 kpk w zw. z art. 4 kpk wyrażająca się w zaniechaniu wywołania z urzędu opinii biegłych z zakresu toksykologii alkoholu celem wypowiedzenia się czy A. N. mógł we wskazanym przez siebie czasie, w dniu 30 maja 2020r. spożyć deklarowaną ilość alkoholu, a jeżeli tak, to jaki ten fakt miał wpływ na wyniki przeprowadzanych badań analizatorem wydechu względem oskarżonego i jego stan w chwili prowadzenia samochodu m-ki S., co skutkowało nie wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy i doprowadziło do niesłusznego skazanie A. N. za zarzucone mu przestępstwo,

b) art. 4 kpk; art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 193 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt. 1 kpk polegająca na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności zaś dowodów z: protokołu oględzin zapisu monitoringu oraz zapisu samego monitoringu z bazy samochodowej w N., wyników badania alkometrem, zeznań świadków: H. S. i K. D., a także wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznawał się w do zarzuconego czynu; uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazanie A. N. za przestępstwo z art. 178a 5 1 kk.

II. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia wyrażający się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że:

a) A. N. w N. gm. S., w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości na poziomie 0,86 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, gdy żaden dowód nie pozwał a na poczynienie tak kategorycznych ustaleń faktycznych,

b) A. N. po powrocie do domu rodziców w Pogorzeli przy ul. (...), a przed zatrzymaniem o godzinie 19:25 w dniu 30 maja 2020r. nie mógł i nie spożywał alkoholu, gdy z jego wyjaśnień, zeznań świadka K. D. oraz z wyników badania alkometrem z godziny 20:35 i godziny 21:08 (obydwa wskazania czasu zimowego) wynika, że taki fakt nie tylko był prawdopodobny, ale miał miejsce,

c) oskarżony A. N. kierował samochodem m-ki S., w chwili gdy H. S. był na przystanku, przy skrzyżowaniu dróg P.- G. i N.-Z., gdy tymczasem z zeznań H. S. wynika, że nie rozpoznał on osoby kierującej samochodem m-ki S., a z zeznań policjanta K. D. wynika, że w tym czasie ciągnikiem siodłowym miała kierować inna osoba,

d) okres czasu, jaki upłynął pomiędzy przybyciem A. N. do miejsca zamieszkania rodziców w Pogorzeli, a zatrzymaniem przez Policję był zbyt krótki na to/do tego, aby oskarżony mógł spożyć alkohol pozwalający na uzyskanie wysokiego poziomu nietrzeźwości wynikającego z badań analizatorem wydechu.

Apelacja oskarżonego (k. 570-571)

Oskarżony nie sformułował zarzutów określonych w art. 439 § 1 kpk i art. 438 pkt 1-4 kpk, jednakże w świetle art. 427 § 1 i 2 kpk a contrario nie miał takiego obowiązku.

W swej apelacji przedstawił argumenty, które w jego ocenie przemawiały za przyjęciem wadliwości zaskarżonego wyroku, które właściwie sprowadzają się do tezy o dowolnym uznaniu przez Sąd Rejonowy, że sprawstwo oskarżonego co do zarzucanego mu czynu zostało potwierdzone materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uprzedzając zasadniczą część niniejszych rozważań, wobec kierunku wywiedzionych apelacji, tj. na korzyść oskarżonego oraz częściowej tożsamości podniesionych w ich treściach zarzutów, Sąd Okręgowy uznał, że zasadnym będzie by odnieść się do części postulatów skarżących łącznie, a co do pozostałych oddzielnie, z zachowaniem prawidłowej metodyki stawiania zarzutów odwoławczych.

Wbrew twierdzeniom skarżących zawartych w apelacjach, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego, oceny zgromadzonych w sprawie dowodów mieszczącej się w granicach zakreślonych poprzez art. 7 kpk, której to wyniki w sposób wyczerpujący zostały wyeksponowane w uzasadnieniu tegoż wyroku, spełniającym wymogi określone w art. 424 kpk. Nie można jednak tego
samego powiedzieć o ocenie dowodów przedstawionej na łamach wywiedzionych środków zaskarżenia, subiektywnej i wybiórczej, a przez to nie respektującej wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, z art. 410 kpk, który to co należy przypomnieć obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także przez skarżących, którzy są zobowiązani do jego przestrzegania w środkach odwoławczych. Bez uwzględnienia tej powinności zawarte w nich rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne.

Sąd Rejonowy słusznie nadał przymiot wiarygodności zeznaniom H. S.. Korespondują one zarówno z zeznaniami – niezwiązanych emocjonalnie z osobami występującymi w przedmiotowej sprawie, oskarżonym czy też świadkami – funkcjonariuszy Policji, tj. L. G. i K. D., co do której oceny Sąd Okręgowy nie ma żadnych zastrzeżeń, także w części uznanej przez Sąd za wiarygodną z depozycjami oskarżonego, ale również z nieosobowym materiałem dowodowym w postaci nagrania z monitoringu z bazy transportowej w miejscowości N., jak też z protokołem badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu. Wprawdzie można w zeznaniach tego świadka dostrzec pewne rozbieżności, jednakże jak wskazują na to pisemne motywy zaskarżonego wyroku były one przedmiotem analizy Sądu Rejonowego, a wyciągnięte na jej podstawie wnioski są zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowe, zgodne z dyrektywami wyznaczonymi poprzez art. 7 kpk, w szczególności logiką zaistniałej sytuacji w szerokim jej ujęciu. Niewątpliwym jest, że upływ czasu może zacierać w pamięci świadka szczegóły zdarzenia, na co zresztą wskazują zeznania H. S.. Okoliczność ta nie powoduje jednak z góry niewiarygodności świadka, co więcej nawet można rzec, że gdyby jego relacja była spójna co do każdej okoliczności, nawet najmniej istotnej z punktu widzenia
przedmiotu niniejszej sprawy, wówczas właśnie mogłoby to świadczyć o jego niewiarygodności. Należy mimo wszystko zauważyć, że H. S. potwierdził zeznania, które złożył w postępowaniu przygotowawczym, co trzeba podkreślić w dniu inkryminowanego zajścia. Sąd meriti zasadnie oceniając zeznania omawianego świadka skonfrontował je z nagraniem z monitoringu, z którego to jednoznacznie wynika, że kierującym na placu samochodem ciężarowym, który to uderzył w budynek socjalny był oskarżony. Dowód ten, wbrew temu co twierdzi obrona, jako w pełni obiektywny, pozwalał na wyciągnięcie przez Sąd Rejonowy właściwych wniosków co do wiarygodności H. S.. Uzupełniająco należy wskazać, że protokół z jego oględzin został sporządzony przez uprawniony do takiego działania podmiot, w granicach jego kompetencji, zatem nie ma podstaw do kwestionowania tego dokumentu. Wespół z wskazywanymi przez świadka okolicznościami ubliżania mu przez oskarżonego czy też wybicia przez niego pięścią szyby samochodu służbowego, w czasie kiedy zamierzał opuścić nim plac bazy transportowej, których to nie negował również w fazie jurysdykcyjnej, ponownego wsiadania przez oskarżonego do w/w samochodu ciężarowego, kiedy to świadek opuszczał już teren bazy transportowej, jak też poruszania się tego konkretnego samochodu ciężarowego po drodze publicznej, w tym jak to określił mrugającego do niego co chwilę długimi światłami i trąbiącego (k. 40), które to okoliczności znalazły również wydźwięk w depozycjach funkcjonariuszy Policji, Sąd I instancji słusznie wywiódł, iż kierującym po drodze publicznej w dniu
30 maja 2020 r. w miejscowości N. był oskarżony. Obrona podnosząc tezę, iż ów świadek nie widział kto jest kierującym po drodze publicznej i w tej okoliczności upatrując niewinności oskarżonego, zapomina o powyższych faktach, przez co nie sposób było podzielić takiego zapatrywania.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie było potrzeby wywoływania przez
Sąd I instancji z urzędu opinii biegłego z zakresu toksykologii celem wypowiedzenia się czy oskarżony mógł we wskazanym przez siebie czasie spożyć deklarowaną ilość alkoholu, stąd też nie doszło do obrazy podnoszonych przez jednego z obrońców przepisów postępowania. Należy podkreślić, że taka opinia nie przedstawiałaby większej wartości dowodowej względem pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, a co warte podkreślenia Sąd dysponował w zakresie stanu nietrzeźwości oskarżonego, w tym też jego sprawstwa co do zarzucanego mu czynu, nagraniami z monitoringu z terenu bazy transportowej w N., które to jak to wyżej wskazano były spójne z zeznaniami H. S., a te z kolei znajdowały odzwierciedlenie w przekazie L. G. i K. D., jak również protokołem badania stanu trzeźwości oskarżonego analizatorem wydechu. Co więcej L. G. zrelacjonował przeprowadzoną na terenie bazy transportowej rozmowę z przybyłą na miejsce P. T., która to wówczas podała, że jej mąż M. D. oraz oskarżony razem spożywali alkohol. Należy podzielić zatem pogląd Sądu I instancji, iż dostępny w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy był wystarczający do stwierdzenia, że w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, A. N. znajdował się w stanie nietrzeźwości o jakim mowa w treści art. 115 § 16 kk. Stwierdzony stan nietrzeźwości, urządzeniem, które posiadało aktualną legalizację, przez co wyniki nim uzyskane należało uznać za prawidłowe, znacznie przekraczał normy określone treścią przywołanego artykułu. Nie sposób przyjmować, że tak
znaczna nietrzeźwość w rozumieniu kodeksowym zaistniała dopiero po przyjechaniu do miejsca zamieszkania rodziców oskarżonego, a bezpośrednio przed przyjazdem tam funkcjonariuszy Policji. Zauważyć należy, że relacja oskarżonego w tym zakresie ewaluowała wraz z biegiem postępowania i była dostosowana do poczynionych ustaleń. W chwili badania stanu trzeźwości w dniu zdarzenia oskarżony oświadczył, że wypił jedno piwo w godzinach 10:30-11:00 w dniu 30 maja 2020 r., po czym w toku rozprawy w dniu 12 grudnia 2023 r. wskazał, że była to wódka w ilości od ok. 150 ml do 300 ml i 2-3 piwa. Obie wersje słusznie uznano za niewiarygodne. Logicznym jest, że wypicie jednego piwa w godz. 10:30-11:00 nie dałoby na moment przeprowadzania badania o godz. 21:08 wyniku na poziomie 0,86 mg/l w wydychanym powietrzu, zaś jak wynika z protokołu badania stanu trzeźwości poziom alkoholu po uzyskaniu tego wyniku zmniejszał się, co podważa wiarygodność oskarżonego w zakresie w jakim twierdził, że spożył alkohol bezpośrednio przed przybyciem funkcjonariuszy Policji do miejsca zamieszkania jego rodziców. Gdyby Sąd Rejonowy uznał którąś z przedstawionych wersji oskarżonego za wiarygodną to wówczas właśnie miałoby miejsce postąpienie dowolne, bo przenoszące gołosłowne zapewnienia nad działalność racjonalną, opartą na dowodach. Decyzję zatem o nieobdarzeniu wiarą wyjaśnień oskarżonego co do ilości spożytego alkoholu (dwóch-trzech piw) na terenie bazy transportowej należało uznać za właściwą.

Świadkowie M. S., R. Ś. oraz M. Ś. nie posiadali wiedzy odnośnie uszkodzenia budynku socjalnego na placu bazy transportowej, jak i kierowania przez oskarżonego samochodem ciężarowym. Pomimo, że depozycje te zostały słusznie ocenione jako wiarygodne, to nie mogły one przemawiać za nadaniem tożsamego podmiotu wyjaśnieniom oskarżonego w części, o której była mowa powyżej.

Podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż ocena poszczególnych dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest oceną kompletną i wszechstronną, pozostającą w zgodzie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a zatem wbrew twierdzeniom skarżących nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk.

Z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ujawnił na rozprawie wszystkie dowody i poddał je prawidłowej ocenie, zarzut obrazy art. 410 kpk nie mógł zostać uwzględniony.

Nie został również naruszony art. 5 § 2 kpk Dla oceny czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłoszone przez apelującego, ale to,
czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął lub powinien powziąć wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych, a wobec braku możliwości ich wyjaśnienia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007 r.,
IV KK 175/07, OSNKW 2007 nr.1, poz. 1738). W niniejszej sprawie, nie można mówić o obrazie art. 5 § 2 kpk, gdyż Sąd Rejonowy poczynił kategoryczne ustalenia faktyczne,
a zatem ewentualne zastrzeżenia mogą być rozstrzygane na płaszczyźnie respektowania przez Sąd Rejonowy dyrektywy swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 7 kpk.
W świetle realiów dowodowych, wersja forsowana przez podsądnego została w
sposób skuteczny zakwestionowana. Nie sposób zatem odpowiedzialnie twierdzić o występowaniu dwóch konkurujących i nierozstrzygalnych wersjach zdarzeń, co miałoby obligować organ orzekający do postąpienia wedle reguły z art. 5 § 2 kpk.

Aby zasadnie, tym samym skutecznie, podnieść zarzut obrazy art. 4 kpk nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. W niniejszej sprawie do takich sytuacji nie doszło, a zatem zarzut ten również był niezasadny.

Skoro zatem Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary zasadniczej, a także środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres
4 lat, wskazać należy, że aby dokonać korekty w zakresie rozstrzygnięcia o karze jej niewspółmierność musiałaby być rażąca. Sąd Okręgowy nie stwierdził jednak, aby wymierzona zaskarżonym wyrokiem kara grzywny była takową, gdyż Sąd Rejonowy należycie uwzględnił okoliczności mające miejsce w niniejszej sprawie, zarówno łagodzące (uprzednia niekaralność oskarżonego), jak i obciążające (kierowanie przez oskarżonego pojazdem ciężarowym, o znacznej masie, co stwarzało bardzo wysokie niebezpieczeństwo w ruchu drogowym i to w znacznym stanie upojenia alkoholowego przekraczającym ponad trzykrotnie ustawowy próg), przy czym pod uwagę wziął również pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 33 kk i 53 kk.
Kara 150 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł, a więc oscylujących bliżej dolnych granic ustawowego zagrożenia, przy czym najłagodniejszego rodzaju w myśl art. 32 kk, a także obligatoryjny środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, a więc nieznacznie odbiegający od minimalnego wymiaru, który wynosi 3 lata, w żadnym razie nie nosi cech, o jakich wspomniano powyżej. Również obowiązkowe świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, w minimalnej wysokości 5000 zł, wzmacniające dolegliwość sankcji karnej, nie mogło zostać uznane za niesprawiedliwe.

Wniosek

Apelacja obrońcy adw. K. Z.

o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, zaś w przypadku uznania winnym wnoszę o zmianę wyroku poprzez złagodzenie orzeczonej kary i środka karnego.

Apelacja obrońcy adw. I. O.

o uniewinnienie A. N. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

Apelacja oskarżonego

o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nieuwzględnieniem postulowanych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 grudnia 2023 r. w sprawie II K 990/22 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty wywiedzionych apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacje zarówno oskarżonego jak i jego obrońców okazały się całkowicie bezzasadne, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu
art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

Z tych względów na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 750 zł tytułem opłaty i kwotę 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana