Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Grażyna Jaszczuk
Sędziowie:		SSO Dariusz Półtorak SSO Teresa Zawiślak (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

przy udziale Prokuratora Włodzimierza Chemycza

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r.

sprawy K. L. (1)

oskarżonego z art. 159 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 12 lutego 2016 r. sygn. akt II K 256/14

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. P. 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego K. L. (1) w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za II instancję stwierdzając, że wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 413/16

UZASADNIENIE

K. L. (2), A. K. (1) i K. L. (1) zostali oskarżeni o to, że w dniu 08 listopada 2013r. w L., gmina K., powiat (...), województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu używając niebezpiecznych przedmiotów wzięli udział w pobiciu M. K. (1) w ten sposób, że K. L. (2) uderzył go drewnianą pałką w głowę, rękę i klatkę piersiową, K. L. (1) uderzył go kilkakrotnie drewnianą pałką w szyję, a A. K. (1) użył wobec niego paralizatora elektrycznego powodując ból i sztywnienie mięśni, w wyniku czego M. K. (1) doznał rany tłuczonej okolicy ciemieniowej, stłuczenia nadgarstka i stłuczenia klatki piersiowej w okolicy międzyłopatkowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej siedmiu dni, czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk,

tj. o czyn z art. 159 kk.

Sąd Rejonowy w Węgrowie po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 12 lutego 2016r. :

I.  oskarżonych K. L. (2), A. K. (1) i K. L. (1) uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu i za to na podstawie art. 159 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał ich na kary: K. L. (2) 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, A. K. (1) i K. L. (1) po 1 rok pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 lat;

III.  na podstawie art. 71 § l kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonych kar:

- pozbawienia wolności zaliczył K. L. (2) okres zatrzymania od dnia 08 listopada 2013 roku do dnia 09 listopada 2013 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

- grzywny zaliczył oskarżonemu A. K. (1) okres zatrzymania od dnia 25 listopada 2013 roku do dnia 27 listopada 2013 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

V.zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. P. kwotę 516,60 złotych w tym kwotę 96,60 złotych tytułem podatku VAT stawka 23 % - tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

VI. zasądził od oskarżonego A. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 330 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go poniesionymi w sprawie wydatkami w 1/3 części, tj. w kwocie 50 złotych; oskarżonych K. L. (2) i K. L. (1) zwolnił od kosztów sądowych, wydatki na nich przypadające przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego K. L. (1), który zaskarżył orzeczenie w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając mu na mocy art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt. 1 i 2 kpk:

1.  obrazę przepisów art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności dowodu z zeznań samego pokrzywdzonego, uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co w oczywisty sposób wpłynęło na poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, prowadzących w efekcie do niesłusznego skazania K. L. (1);

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wyrażający się w uznaniu, że w stosunku do K. L. (1) nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, co skutkowało zaniechaniem orzeczenia warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy postawa K. L. (1) oraz okoliczności zdarzenia uzasadniały przyjęcie stanowiska, iż zasadne było zawieszenie orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności;

3.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do oskarżonego polegającą na wymierzeniu mu kary 1 roku pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy zasadne byłoby w stosunku do tego oskarżonego wymierzenie kary maksymalnie 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wskazując na powyższe zarzuty, na zasadzie art. 427 § 1 i 3 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk skarżący wniósł o :

I.dopuszczenie nowych dowodów, tj. M. R. i M. K. (2) na okoliczność tego, że w dacie zdarzenia oskarżony nie mógł być w L. gm. K., gdyż przebywał w innym miejscu;

II.zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego K. L. (1) poparł swoją apelację i wnioski w niej zawarte.

Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Oskarżony wniósł o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego K. L. (1) jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść zatem należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia co do czynu zarzucanego oskarżonemu K. L. (1).

Odnosząc się do problemu błędu w ustaleniach faktycznych wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Dokonując oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Węgrowie sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty w tym zakresie. Sąd Rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę wszystkich oskarżonych, w tym także K. L. (1). Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu, co prowadzi do przekonania, iż zarzuty apelacyjne podnoszone przez obrońcę oskarżonego K. L. (1) w tym zakresie są jak najbardziej chybione. Wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów art. 424 kpk i na tyle szczegółowo, że pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia. Dlatego też, w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Niewątpliwie oskarżeni w niniejszej sprawie dopuścili się popełnienia przypisanego im czynu, a fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Węgrowie.

Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który uznając winę oskarżonych, w tym także K. L. (1), oparł się przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonego M. K. (1), a także na korespondująych z nimi zeznaniami innych świadków, w tym A. K. (2), M. B. i S. B.. W świetle zebranych dowodów nie ulega wątpliwości, że powodem przedmiotowego zdarzenia z dnia 08 listopada 2013r. był trwający od wielu lat konflikt pomiędzy rodziną oskarżonych a rodziną pokrzywdzonego, dotyczący dokonywanych przez rodzinę L. kradzieży zwierząt hodowlanych, należących do rodziny K., o które toczyły się postępowania karne. Zdaniem M. L. mieli do nich pretensje o te postępowania i w jego ocenie przedmiotowe przestępstwo miało na celu zastraszenie go w taki sposób, by ostatecznie wycofali oskarżenia o kradzież zwierząt. Wprawdzie oskarżeni, w tym także K. L. (1), od początku postępowania w niniejszej sprawie konsekwentnie negowali swój udział w pobiciu M. K. (1), twierdząc, że nie mają z tym zajściem nic wspólnego, to jednak w świetle zgromadzonych dowodów ich wersja zdarzeń nie mogła być uznana za wiarygodną. Analizując akta przedmiotowej sprawy Sąd Odwoławczy w pełni podzielił poczynioną przez Sąd Rejonowy ocenę wyjaśnień oskarżonych. Faktem jest, iż podczas zawiadomienia organów ścigania o popełnionym przestępstwie pokrzywdzony nie wskazał K. L. (1) z imienia i nazwiska jako jednego z trzech napastników, to jednak po okazaniu mu tego oskarżonego w toku czynności okazania, nie miał już żadnych wątpliwości co do tego, że był on faktycznie trzecim sprawcą jego pobicia. Zwrócić przy tym należy uwagę na fakt, że co do rozpoznania wszystkich napastników pokrzywdzony na żadnym etapie nie miał wątpliwości bowiem widział ich twarze i sylwetki w świetle lampy oświetlającej garaż. Z zeznań M. K. (1) wynika także, iż żaden ze sprawców nie był zamaskowany, a zatem ich twarze były widoczne. Pokrzywdzony od początku opisał ich wygląd, tj. rysy twarzy, posturę, ubrania a nadto stwierdził, że K. L. (2) i A. K. (1) widział wcześniej i znał ich z widzenia. Dlatego też bezskutecznymi okazały się podejmowane przez obrońcę oskarżonego próby podważenia pewności rozpoznania przez pokrzywdzonego napastników na jego osobę, w tym wskazania, iż to właśnie oskarżony miał go uderzyć od tyłu, co zdaniem obrońcy powinno powodować poważne trudności w zarejestrowaniu jego wyglądu przez pokrzywdzonego. Biorąc jednak pod uwagę fakt, iż pokrzywdzony w niezwykle szczegółowy sposób opisał przebieg tego zdarzenia, w tym usytuowanie poszczególnych osób biorących w nim udział, a także wskazał nawet który z nich niebezpiecznych przedmiotów używał, w ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności jego zeznań zarówno co do przebiegu zdarzenia, jak też prawidłowości rozpoznania napastników.

Oceniając powyższe dowody nie sposób pominąć okoliczności, iż zeznania pokrzywdzonego korespondują z innymi zebranymi w sprawie dowodami, w przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonych. I tak np. nie ulega wątpliwości, iż przedmioty wskazywane przez pokrzywdzonego w postaci kijów i pałki-paralizatora zostały faktycznie użyte w trakcie tego zdarzenia, co potwierdzają nie tylko zeznania świadków, ale też protokół oględzin miejsca zdarzenia i opinia sądowo-lekarska o charakterze obrażeń jakich doznał pokrzywdzony w wyniku tego przestępstwa. Z w/w opinii sądowo-lekarskiej wynika bowiem, że obrażenia których doznał pokrzywdzony powstały poprzez zadanie urazów czynnych narzędziem tępym lub tępokrawędzistym, czyli w okolicznościach wskazywanych przez pokrzywdzonego, tj. w wyniku uderzeń drewnianym kijem. Taką wersję zdarzeń uwiarygodnił dodatkowo fakt ujawnienia w miejscu zdarzenia złamanego grubego kija, który miał być użyty przez K. L. (2) i który złamał się w trakcie uderzania nim w pokrzywdzonego. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przy ocenie, czy narzędzie, którym posługuje się sprawca, jest narzędziem niebezpiecznym, istotnym pozostają jego parametry techniczne, jak długość, czy specyficzny kształt powodujący, że użycie go może spowodować poważne skutki dla życia i zdrowia człowieka ( wyrok SA w Katowicach z 02.04.2015r., II AKa 446/14, LEX nr 1711713). W niniejszym wypadku z w/w opinii sądowo-lekarskiej wynika jednoznacznie, iż sposób działania sprawców naraził M. K. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk. Powyższe zatem nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż oskarżeni posługując się w trakcie zdarzenia drewnianymi kijami i pałką-paralizatorem wypełnili swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 159 kk.

Zważywszy na fakt, iż K. L. (1) wskazywał świadków, którzy potwierdzą jego alibi na czas popełnienia tego przestępstwa, na wniosek obrońcy oskarżonego Sąd Odwoławczy dopuścił dowód z zeznań świadka M. K. (2) na okoliczność przebywania oskarżonego w trakcie zdarzenia w całkiem innym miejscu. Świadek ten jednak nie był w stanie wskazać z całą stanowczością, czy w czasie zdarzenia oskarżony przebywał u niego na budowie, a tym samym teza podnoszona przez obrońcę oskarżonego nie została uprawdopodobniona. Ze względu, iż miejsca pobytu drugiego ze wskazywanych świadków nie zdołano ustalić, Sąd nie uwzględnił wniosku o jego przesłuchanie.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego poczynione przez Sąd Rejonowy w Węgrowie ustalenia w zakresie tak stanu faktycznego, jak i winy oskarżonego K. L. (1) są prawidłowe, nie wykazują cech błędu i brak jest podstaw do kwestionowania, że również K. L. (1) dopuścił się popełnienia tego przestępstwa.

Sąd Odwoławczy nie znalazł także powodów do podważenia stanowiska Sądu I instancji w zakresie wymiaru orzeczonej temu oskarżonemu kary. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi bowiem wtedy, gdy suma zastosowanych kar zarówno zasadniczych, jak i dodatkowych wymierzonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa tego czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego ( wyrok SN z 10.07.1974r., V KRN 60/74, OSNKW 1974, z. 11, poz. 213). W ocenie Sądu Odwoławczego, wymierzona oskarżonemu kara, czyni zadość wymogom płynącym w tym zakresie z przepisu art. 53 kk i n., odpowiada stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia właściwości i warunki osobiste oskarżonego, rodzaj wyrządzonej przez niego szkody, a także uwzględnia cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. W tym miejscu należy podkreślić, że oskarżony był uprzednio karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu i pobicia z użyciem niebezpiecznego narzędzia, a nadto wielokrotnie odbywał kary pozbawienia wolności. Okoliczność ta rzutuje na oskarżonego negatywnie, co nie mogło pozostać niezauważone przy wymiarze orzeczonej mu kary 1 roku pozbawienia wolności. Nie ulega też wątpliwości, że czyn zarzucany oskarżonemu cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości oraz zawinienia. Fakt ten zatem w zestawieniu z tym, że oskarżony dał już wcześniej przykład swojej daleko posuniętej ignorancji dla przepisów obowiązującego prawa karnego i działał z niskich pobudek, prowadzi do wniosku, iż w jego przypadku brak jest obecnie pozytywnej prognozy kryminologicznej i dlatego tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności w kształcie orzeczonym w wyroku, będzie karą sprawiedliwą.

Z tych też względów Sąd Okręgowy utrzymał wyrok Sądu i instancji w mocy.

O wynagrodzeniu adwokata za obronę sprawowaną z urzędu wobec K. L. (1) w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie § 4 ust. 1 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 05.11.2015r., poz. 1801).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. ( Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.), zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia i przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.