Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia SO Karol Troć

Sędziowie:

SO Dariusz Półtorak (spr.)

SO Anita Kowalczyk- Makuła

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 417/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 14 marca 2025 r. w sprawie II K 478/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego:

I. W zakresie czynu I.

1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegającego na błędnym uznaniu, iż oskarżony miał świadomość, iż zakupiona przez niego broń (...) kał 8 mm, wymagała zezwolenia, podczas gdy w przedmiotowej sprawie nie ma żadnego dowodu, ani poszlaki, uzasadniających, aby oskarżony chciał popełnić zarzucane mu przestępstwo lub przewidując taką możliwość godził się na to, co z kolei wskazuje na brak wyczerpania znamion czynu zabronionego z art. 263 § 2 k.k.;

2. zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 410 k.p.k., poprzez niepoddanie rozważaniu i ocenie dowodów ujawnionych na rozprawie tj. dokumentu złożonego przez obrońcę oskarżonego w postaci oferty zakupu pistoletu (...) w Internecie, świadczącego, o tym, iż tego rodzaju broń można zakupić zgodnie z przedstawioną ofertą bez wymaganego zezwolenia na aukcji internetowej.

3. zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 170 § 1 pkt. 3 k.p.k. polegającej na oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu badania broni i balistyki, podczas gdy dowód ten wbrew uznaniu Sądu nie miał w sposób bezpośredni określać zamiaru oskarżonego a jedynie udzielić odpowiedzi na zagadnienia stanowiące przedmiot oceny prawno- karnej, wymagające wiedzy specjalistycznej.

4. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na niezasadnym uznaniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, stypizowanego w art. 263 § 2 k.k.

II. W zakresie czynu II.

1. zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonych w osobie: S. T., R. S. oraz W. R. i uznanie, iż zeznania w/w osób były konsekwentne, jasne, podczas gdy przedmiotowe zeznania obarczone były brakiem spójności i logiki, a nadto nie korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności dowodem w postaci stenogramu z zabezpieczonego nagrania, z którego jednoznacznie wynikało, iż stroną atakującą i przejawiająca agresywną postawę byli pokrzywdzeni, nie zaś oskarżony;

2. zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań W. R. w zakresie w jakim pokrzywdzony odnosił się do słów wypowiedzianych przez oskarżonego: „załatwię was” i bezzasadne przyjęcie, iż słowa te zawierały groźbę pozbawienia życia lub zdrowia w sytuacji, gdy sam pokrzywdzony zeznał, iż tego rodzaju słowa zrozumiał jako wykończenie psychiczne lub finansowe.

3. zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego i w konsekwencji przyznanie jedynie częściowo waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonego były spójne, konsekwentne i logiczne, a nadto korespondowały zabezpieczonym nagraniem z przebiegu zdarzenia.

4. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na niezasadnym uznaniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, stypizowanego w art. 190 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po przeprowadzeniu analizy obydwu wniesionych w sprawie apelacji, Sąd Okręgowy uznał je za bezzasadne. Zdaniem Sądu II Instancji, w stosunku do obydwu czynów Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, słusznie oceniając materiał dowodowy, uwzględniając wszystkie ujawnione na rozprawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, ustalając właściwy stan faktyczny w sprawie, który doprowadził do trafnego uznania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona obydwu zarzucanych mu czynów.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do czynu z pkt I wyroku, tj. przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. i postawionych w tym zakresie zarzutów apelacyjnych zauważyć trzeba, że mają one charakter czysto polemiczny. Sąd Okręgowy zgodził się, co do argumentacji Sądu meriti, który w swym uzasadnieniu wypowiedział się jasno i dostatecznie w kwestii ustawowych znamion czynu z art. 263 § 2 k.k. i zasadnie dopatrzył się ich w zachowaniu oskarżonego, przytaczając na poparcie swojego stanowiska także adekwatne orzecznictwo w tym przedmiocie, które Sąd Okręgowy również podziela.

Jak wynika z okoliczności, na które powołuje się oskarżony, broń palna została zakupiona na tzw. „rynku”, czyli w miejscu, w którym należało zachować szczególną ostrożność w związku z rodzajem kupowanego towaru, na co w sposób oczywisty wskazują zasady racjonalnego rozumowania. Oskarżony będąc osobą dorosłą, z odpowiednim doświadczeniem życiowym i bez żadnych ograniczeń w zakresie logicznego rozumowania, mógł i powinien posiadać należyte predyspozycje życiowe, aby przy zakupie przedmiotu, nawet z wyglądu, będącego bronią lub chociażby posiadającą cechy broni, podjąć uzasadnioną wątpliwość, co do jego pochodzenia, rodzaju czy też chociażby legalności jego posiadania, nie opierając się jedynie na pozbawionych podstaw gwarancjach sprzedawcy, jeśli rzeczywiście one w ogóle były. Stanowisko skarżących, w którym próbują przeforsować tezę, że nieświadomość oskarżonego, co do nielegalność posiadania zakupionej broni była uzasadniona, są bezpodstawne. Zważyć trzeba, że zachodzi różnica między stanem nieświadomości, co do prawa a niezachowaniem wymaganej staranności, odnośnie możliwości zasięgnięcia kompetentnej wiedzy w kwestii ustawowych wymogów posiadania przedmiotowej broni (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2021 r., IV KK 385/21). W polu widzenia mieć także należy, że oskarżony-przynajmniej według podawanej przez niego wersji- zakupił broń od sprzedawcy nieprofesjonalnego, a przyjmuje się, że zakup przedmiotu mającego cechy broni (amunicji), nawet od przedsiębiorcy, który zawodowo zajmuje się sprzedażą tego rodzaju towarów, nie zwalnia kupującego od upewnienia się, czy kupowany przedmiot rzeczywiście spełnia kryteria broni (amunicji), do posiadania której nie jest potrzebne pozwolenie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2016 r. III KK 135/16). W podobnym przedmiocie wypowiedział się również m.in. Sąd Apelacyjny w Krakowie, który wskazał, że nieświadomość bezprawności musi być usprawiedliwiona, aby wyłączać winę w zakresie przestępstwa nielegalnego posiadania broni. Co do broni palnej, powszechnie panuje w przekonaniu społeczeństwa pogląd, że na jej posiadanie wymagane jest zezwolenie odpowiednich organów. Zresztą, oskarżony nie twierdził, że nie miał w tej kwestii żadnej wiedzy, wyjaśnił natomiast, iż nie miał świadomości, iż na tę konkretną broń, którą zakupił wymagane jest pozwolenie. Tu podnieść trzeba, że nie zachodziły żadne przeszkody, by mógł dochować staranności w zasięgnięciu kompetentnej wiedzy odnośnie ustawowych wymogów posiadania przedmiotowej broni (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 czerwca 2022 r. II AKa 107/22). W związku z czym, bez znaczenia w realiach przedmiotowej sprawy jest przedłożona przez obrońcę oferta internetowa sprzedaży tego rodzaju broni i amunicji, bowiem trudno uznać, aby informacje takie, nawet jeśli wskazywałyby wprost o braku potrzeby posiadania zezwolenia, byłyby kompetentne i przekonywujące dla nabywcy i usprawiedliwiały jego przekonanie o legalności nabycia i posiadania nabytego towaru. Co istotne, oskarżony nawet nie powoływał się na przytoczone wyżej informacje uzyskane z Internetu, a jedynie na gwarancje bliżej nieokreślonego sprzedawcy z rynku.

Rozważając zaś zarzut związany z oddaleniem wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu badania broni i balistyki również należało uznać jego bezzasadność. Dotychczasowo dopuszczona opinia biegłego jest jasna, pełna i jednoznacznie odpowiada na postawione pytania, w tym kluczowe wskazujące na to, że zabezpieczona od oskarżonego broń jest bronią palną, której posiadanie wymaga zezwolenia, podobnie jak zatrzymana amunicja. Nie występowały zatem przesłanki z art. 201 k.p.k., które to uzasadniałyby wystąpienie o opinię uzupełniającą bądź o nową opinię w przedmiotowym zakresie. Opinia biegłego jest niejasna, gdy organ procesowy nie może zrozumieć wywodów biegłego, jeśli nie jest dlań jasne, jakie jest stanowisko biegłego w danej kwestii bądź również, gdy poglądy biegłego są niespójne, a tezy wieloznaczne. Ocena opinii biegłego pod tym względem należy do dyskrecjonalnych uprawnień organu procesowego, a nie strony, a jej pryzmat wyznaczają wyłącznie przesłanki wskazane w art. 201 k.p.k. W takiej sytuacji sąd nie ma uprawnień do zastępowania treści opinii własnymi przemyśleniami, nawet w przypadku dysponowania stosowną specjalistyczną wiedzą, a tym bardziej nie może kierować się tezami strony, zwłaszcza gdy w swoim żądaniu w żadnym stopniu nie wykaże wadliwości opinii w kontekście art. 201 k.p.k. - niepełności, niejasności, czy też wewnętrznej sprzeczności (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2024 r. V KK 489/24).W związku z tym, wniosek obrońcy o wywołanie kolejnej opinii był niezasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie. Na marginesie wskazać można, a co stwierdza także przytoczone powyżej orzeczenie - nie może dojść do uchybienia normie zawartej w art. 170 k.p.k. w sytuacji, gdy kwestionowana jest wydana w sprawie opinia z zarzutem, co do jej niejasności i niepełności. Przepis art. 170 § 1 k.p.k. w odniesieniu do dowodu z opinii biegłego może mieć zastosowanie jedynie przy rozpoznawaniu pierwszego w sprawie wniosku o powołanie ekspertów, których dotąd nie powołano, albo wniosku o powołanie biegłego odnośnie do zupełnie innego przedmiotu opinii niż ten, którego dotyczy złożona już ekspertyza (por. jak wyżej). Ponadto, zagadnienia na jakie miałaby odpowiadać opinia uzupełniająca wchodziłyby w zakres ustaleń przynależnych sądowi, bowiem dotyczyłyby rozważań dotyczących strony podmiotowej przestępstwa, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy.

Odnosząc się na koniec do treści apelacji oskarżonego zaznaczyć należy, że czynność procesowa przeszukania nie budzi wątpliwości i jednoznacznie wskazuje na to, że broń, jak i amunicja, zostały zatrzymane po ich dobrowolnym wydaniu przez oskarżonego podczas przeszukania jego osoby, odzieży i podręcznych przedmiotów, na co wskazują stosowne protokoły tych czynności (k. 15-19), a potwierdza ich porzebieg także treść notatki urzędowej (k. 20). Niemniej jednak okoliczność, na jaką powołuje się oskarżony nie jest w sprawie kluczowa względem obydwu czynów, przy czym co do czynu z art. 190 § 1 k.k. istotne było samo wymierzenie broni w stronę pokrzywdzonych i wypowiedzenia groźby pozbawienia życia i zdrowia, nawet jeśliby oskarżony wówczas nie posiadał przy sobie przedmiotowej amunicji.

Podsumowując powyższe należało uznać, że zarzuty skarżących w zakresie tego czynu okazały się bezzasadne, bowiem ustalony stan faktyczny na podstawie zgromadzonego i właściwie ocenionego materiału dowodowego jednoznacznie wskazywał na wypełnienie przez oskarżonego znamion czynu z art. 263 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także uchybień, na jakie wskazują skarżący, co do drugiego z przypisanych oskarżonemu czynów z artr. 190§ 1 kk.

Rozpoczynając rozważania w zakresie zarzutów związanych z obrazą art. 7 k.p.k. na wstępie zaznaczyć trzeba, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonej. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r. VIII AKa 237/23). Zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty skarżących przyjęły charakter polemiczny, bowiem przedstawiają jedynie odmienny, korzystny dla oskarżonego przebieg zdarzeń, nie poparty jednocześnie żadnym wiarygodnym materiałem dowodowym i sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że pokrzywdzeni zeznawali logicznie, jasno i szczerze, a ich depozycje korelowały ze sobą, jak również z pozostałym materiałem dowodowym, m.in. treścią nagrania zdarzenia oraz protokołem przeszukania oskarżonego, z którego wynika, że oskarżony miał przy sobie zarówno broń palną alarmową oraz amunicję do niej. Treść zeznań pokrzywdzonych różniła się w niewielkim zakresie, który jednakże nie mógł wpłynąć na obniżenie ich wartości dowodowej, a wprost przeciwnie, przemawiał za ich wiarygodnością, bowiem każdy ze świadków opisywał zaobserwowany przebieg wydarzeń ze swojej pespektywy, co wskazuje, że zeznania te nie były pomiędzy nimi uzgadniane.
W kluczowej części zeznania te są zgodne tj. wskazującej na konflikt pomiędzy pokrzywdzonymi a oskarżonym i scysją słowną w dniu 21 marca 2024 r., nerwowym jej przebiegiem, wyjęciem broni palnej przez oskarżonego i mierzeniem nią w stronę pokrzywdzonych (zwłaszcza w stronę S. T.), wypowiedzeniem przez niego słów o wykończeniu ich oraz zawiadomieniu Policji przez S. T.. Świadkowie wypowiadali się o strachu, przerażeniu jakie wzbudziło w nich zachowanie oskarżonego, lecz również o szoku, jaki w nich ono wywołało. Sąd Rejonowy adekwatnie i wyczerpująco wykazał motywy przypisania oskarżonemu czynu z art. 190 § 1 k.k., do których Sąd Okręgowy się przychylił, toteż bezcelowym byłoby powtarzanie tych samych argumentów i popieranie ich tożsamym orzecznictwem, które Sąd II instancji także podziela. Sąd meriti słusznie zwrócił uwagę na to, że groźby nie muszą być słowne, ale mogą być wzbudzane także m.in. gestem, czynem. Niewątpliwie już samo wyjęcie i wyeksponowanie broni palnej czy chociażby przedmiotu imitującego broń palną, należy uznać za taki czyn, mający wzbudzić obawę. Świadek W. R. wprawdzie wskazał, że wypowiedź o wykończeniu ich odebrał w aspekcie finansowym i psychicznym, toteż zważając na cały kontekst zdarzenia, wyciągnięcie broni i wymierzenie w pokrzywdzonych wzbudziło w nim uzasadniony strach. Pokrzywdzeni wskazywali na obawę utraty życia bądź zdrowia, co przy opisanych okolicznościach zdarzenia jest odczuciem oczywistym. Nieracjonalne jest zatem twierdzenie skarżących, że oskarżony miał na myśli wówczas „wykończenie” czy „załatwienie” pokrzywdzonych w sposób zgodny z prawem. W postępowaniu przygotowawczym świadek W. R. wprost wskazał, że się przestraszył i nawet nie wie co do niego oskarżony mówił (k. 2). Zgodzić się można z twierdzeniem skarżących, że pokrzywdzeni nie byli bierni w opisywanym zdarzeniu z dnia 21 marca 2024 r., bowiem używali wulgaryzmów w rozmowie z oskarżonym, przejawiali w pewnym stopniu agresję słowną, jednakże nie mogło to usprawiedliwiać zagrożenia użyciem broni. Brak jest wiarygodnych dowodów na to, że pokrzywdzeni mieliby próbować zaatakować oskarżonego. Trudno dopatrzeć się zasadności uznania, że oskarżony miałby działać w warunkach obrony koniecznej, czemu w istocie w pewnym stopniu sam temu przeczy forsując wersję wydarzeń, w której broń miałaby wypaść jemu dopiero przypadkowo, z powodu potknięcia się i upadku. Skarżący nie uszczegółowił wprawdzie którego z czynów miałaby owa obrona konieczna dotyczyć, toteż rozważając tę okoliczność w aspekcie czynu z art. 263 § 2 k.k., również nie można było dopatrzeć się takiej zasadności. Jak wynika z art. 25 k.k., obrona konieczna związana jest z odpieraniem bezpośredniego, bezprawnego zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem, co w obu przypadkach nie miało miejsca. W świetle powyższych rozważań, Sąd Rejonowy słusznie nie uznał w kluczowym zakresie wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne. Opisywana przez niego wersja wydarzeń była gołosłowna i sprzeczna z zasadami logiki, miała jedynie wpisać się w przyjętą linię obrony, nie mającej jednak poparcia w jakimkolwiek materiale dowodowym.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, po jego prawidłowej ocenie w pełni pozwalał na jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego w części występku z pkt II wyroku, co Sąd Rejonowy też uczynił, toteż podniesione przez skarżących, również w tym zakresie zarzuty, należało uznać za chybione.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od obydwu zarzucanych czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

Lp.

Zarzut

2.

Oskarżony w swej osobistej apelacji nie skonkretyzował stawianych zarzutów, przy czym odnosił się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, podważając prawidłowość jego oceny oraz ustalonego na jego podstawie stanu faktycznego, w tym nieuwzględnienia, że miał działać wówczas w warunkach obrony koniecznej. Oskarżony kwestionował także zasądzenie środka kompensacyjnego na rzecz oskarżycieli posiłkowych.

Z uwagi na to, że apelacja pochodzi od podmiotu nieprofesjonalnego i została sporządzona odręcznym pismem, odstąpiono od szczegółowego wskazywania argumentacji skarżącego w niniejszym miejscu, przy czym całość apelacji w jej literalnym brzmieniu znajduje się na kartach 291-292 akt sprawy i została rozpoznana w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że kierunek zaskarżenia jest tożsamy z apelacją obrońcy, a istota podniesionych zarzutów w obydwu apelacjach jest co do zasady zbliżona, w celu zapewnienie czytelności uzasadnienia zostały one w większości wspólnie rozważone w części 3.1.

W niniejszym miejscu Sąd Okręgowy odniósł się do zarzutu związanego z orzeczonym środkiem kompensacyjnym w postaci obowiązku zapłaty na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. T., R. S. oraz W. R. zadośćuczynienia, w wysokości po 2 000 zł.

Wprawdzie oskarżony nie sformułował konkretnego zarzutu co do orzeczonego obowiązku zapłaty na rzecz oskarżycieli posiłkowych (pokrzywdzonych) zadośćuczynienia w kwotach po 2 000 zł, toteż z treści jego środka odwoławczego należało wywnioskować, że kwestionuje on wysokość zasądzonych kwot, uznając je za nadto wysokie - rażąco niewspółmierne.

Sąd rozstrzygając w tym zakresie, powołał się na treść art. 46 § 1 k.k., która wskazuje na to, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (…). W niniejszej sprawie pokrzywdzeni złożyli przedmiotowe wnioski na piśmie (k. 173-175), wskazując ich wysokość na kwoty po 6 000 zł, a więc wyższe, aniżeli orzeczone przez Sąd Rejonowy. Zasadność zasądzenia omawianego środka kompensacyjnego nie budzi zatem wątpliwości, przy czym Sąd Okręgowy również zważył, że jego wysokość orzeczona przez Sąd Rejonowy jest adekwatna do okoliczności sprawy i poniesionych przez pokrzywdzonych krzywd. Środek kompensacyjny przewidziany w art. 46 § 1 k.k. związany jest z wielkością istniejącej szkody, a więc musi odzwierciedlać jej rozmiar. Niedopuszczalna jest zarazem sytuacja, w której kwota rekompensaty nie odpowiada wielkości ustalonej szkody. Czyn oskarżonego, popełniony na szkodę pokrzywdzonych godził w ich dobra prawem chronione, tj. wolność od obawy popełnienia przestępstwa na ich szkodę, co było wielokrotnie podkreślane w składanych przez nich depozycjach. Ponadto zwrócić uwagę należało, że oskarżony przy słownym kierowaniu gróźb, co samo w sobie mogłoby wypełniać znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 190 § 1 k.k., posługiwał się dodatkowo bronią palną. Taki sposób zachowania wpływał na wyższy stopień poczucia zagrożenia u pokrzywdzonych, wyższą intensywność przeżyć i obaw o utratę życia bądź zdrowia. Odnosząc się do treści art. 438 pkt 4 k.p.k. zauważyć należy, że podstawą do zmiany analizowanego rozstrzygnięcia Sądu, byłoby stwierdzenie rażącej niewspółmierności orzeczonego środka kompensacyjnego, czego w niniejszej sprawie nie sposób się dopatrzeć, a co czyni podniesiony zarzut bezzasadnym.

Wniosek

Oskarżony wniósł o uchylenie wyroku w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne oskarżonego okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesione w sprawie apelacje nie były zasadne i nie podlegały uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III i IV.

Obie wniesione w sprawie apelacje nie zostały uwzględnione, przy czym oskarżycielka posiłkowa S. T. była reprezentowana w postępowaniu odwoławczym przez pełnomocnika, toteż na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 2 500 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego. Pełnomocnik wniósł o zasądzenie przedmiotowych kosztów, przedstawiając fakturę VAT, dokumentującą należycie poniesiony przez oskarżycielkę posiłkową wydatek. Wnioskowana kwota jest zgodna z obowiązującymi stawkami, określonymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i odpowiada nakładowi pracy pełnomocnika oraz charakterowi i złożoności sprawy.

Z uwagi na to, że oskarżony był reprezentowany w postępowaniu odwoławczym przez obrońcę wyznaczonego z urzędu, a koszty zastępstwa procesowego nie zostały uiszczone w całości ani w części, Sąd Okręgowy zasądził z tego tytułu od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. L. 1033,20 zł ( w tym 193,20 VAT), według stawki określonej w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od opłaty za II instancję oraz wydatków postępowania odwoławczego przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, bowiem z oświadczenia oskarżonego wynika, że utrzymuje się jedynie z emerytury w wysokości 1180 zł, toteż zobowiązanie go do pokrycia przedmiotowych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana